Αἱ δύο Ἀπόκρεῳ ( Βλάσης Γαβριηλίδης )

Κάποια μέλη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐτόλμησαν νά ψελίσσουν περί ταξικῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ προσφάτου δυστυχήματος στήν Ἐθνική ὁδό. Καί - ἐπιφανειακά τουλάχιστον - εἶπαν τήν «ἀλήθεια». Τό ὅτι εἰσέπραξαν ἀπό τόν ἐσμό τῆς δημοσιοκαφρίλας, ὡς ἀπάντηση, μομφές περί ἰδεοληψίας καί ἀναλγησίας, οὐδόλως τούς δικαιώνει,  ἀφοῦ σαφῶς ἐστόχευαν, μέσῳ μιᾶς ἀνέξοδης δήλωσης, στό ξέπλυμα τῆς μέχρι σήμερα κυβερνητικῆς πολιτικῆς. Τί σημασία ἔχει νά ἐκστομίζεις ἕνα ψῆγμα ἀληθείας, ἐνῷ τήν ἴδια στιγμή οἱ πράξεις σου κινοῦνται ταξικά καί δουλοπρεπῶς πρός τήν ἀντίθετη κατεύθυνση;

Ἄν – πέρα  ἀπό μελοδραματισμούς καί μικροπολιτικές – ξεπεράσουμε τά πρόσωπα ὡς πρωταγωνιστές,  καί σκαλίσουμε λίγο τήν ἑλλαδική ἱστορία, κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια τῶν ἀρχικῶν δηλώσεων, θά ἀνακαλύψουμε ὅτι ἡ ἑλλαδική ἀστική τάξη δεν σκοτώνει μόνον στούς δρόμους μέ περισσή εὐκολία, ἀλλά ἔχει κατακρεουργήσει ἱστορικά ἕναν ὁλόκληρο λαό. Θά μείνει στήν ἱστορία μόνον α) ὡς μπουκωμένη ἀπό τά θαλασσοδάνεια πού πῆρε καί τά φόρτωσε στίς πλάτες τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου ( ἐνδεικτικά ἀναφέρω ἐφημερίδες καί ΜΜΕ, σοῦπερ μάρκετ  Μαρινόπουλος ), β) γιά τίς χαριστικές συμβάσεις μέ τίς ὁποῖες ἔβαλε χέρι σέ δημόσιο πλοῦτο ( ΠΕΣΙΝΕ, Ἀλουμίνιον τῆς Ἑλλάδος,  Μυτιληναῖος ), γ) ὡς ἀποκλειστικός προμηθευτής τοῦ Δημοσίου μέ σκανδαλώδεις ἀναθέσεις, εὐνοϊκά νομοθετικά πλαίσια καί ἄνευ συναγωνισμοῦ κόστη ἐξασφάλισε σίγουρο κύκλο ἐργασιῶν ( Μποδοσάκης, Κόκκαλης, μεγαλοεργολάβοι ), δ) δημιουργία ὁλόκληρων ἐπιχειρήσεων μέ κρατικές ἐγγυήσεις ( ποιός ξεχνᾶ πῶς « ἀγοράστηκαν τά περίφημα λίμπερτυ τῶν ἐφοπλιστῶν).  Τόση ἐπιχειρηματική ἀλητεία,  πού νά ἀφήνει πίσω της μόνον βρώμα καί δυσωδία, μήν ἔχοντας ἱδρώσει, μή ἔχοντας ρισκάρει στό παραμικρό, ὅλα μά ὅλα μέ τίς πλάτες τοῦ δημοσίου, ἀλλά στό τέλος νά ζητάει καί τά ρέστα ζητῶντας ἐκσυγχρονισμό καί μεταρρυθμίσεις στήν ἀρπαχτή, δέν πρέπει νά ἔχει ὑπάρξει σέ ἄλλη χώρα. Σέ ὅλες τίς ἄλλες χῶρες οἱ ἀστικές ἡγετικές τάξεις ἄφησαν κάποιο ἔργο πίσω τους καί πῆγαν ἕνα βῆμα τήν κοινωνία τους παραπέρα. Στήν ἑλλαδική μπανανία ἀφήνουν μόνον χρέη καί μία κοινωνία πολτό.

Φυσικά αὐτά εἶναι ψιλά γράμματα γιά κάποιες ἀργυρώνητες γραφίδες,  πού σπεκουλάρισαν γιά λόγους ἀντιπολίτευσης στούς νεκρούς τοῦ προαναφερθέντος τροχαίου.  Τό γεγονός ὅτι ὑποδυόμενοι, ὡς μασκαράδες παντός καιροῦ, τόν « δημοσιογράφο» καί φτύνοντας τούς συναδέλφους τους ἔγιναν ἐκπρόσωποι τύπου ἀεριτζίδων ( βλέπε δηλώσεις  τοῦ μεγαλομετόχου Π. Ψυχάρη γιά ΔΟΛ, ΜΕΓΚΑ) ἐπιχειρηματιῶν οἱ ὁποῖοι βάρεσαν κανόνι, εἶναι στήν ἀντίληψή τους ἐξ ἴσου ἀταξικό φαινόμενο.

Ἄν καί ἐπί εὐρωλιγουρισμοῦ καί Σημίτη τό μασκάρεμα τῶν λαμογίων σέ ἐπιχειρηματίες ἔφτασε σέ ὕψη δυσθεώρητα,  δέν πρωτοεμφανίσθηκε τότε. Δέν θά ἀναφερθοῦμε τώρα στίς πρωταρχικές εὐθύνες τῆς διανόησης,  οὔτε στόν ἱστορικό ψεκασμό πού διαρκῶς καί ἐθνοπρεπῶς ὑποβάλλει τόν νεοέλληνα. Θά ἀρκεστοῦμε στό πρό 136ετίας ἄρθρο τοῦ Βλάση Γαβριηλίδη, μέρα μέ τήν νύχτα μέ τήν σημερινή δημοσιοκαφρίλα, τό ὁποῖο περιγράφει γλαφυρά κάποιες διαχρονικές σταθερές τοῦ παρασιτικοῦ χαρακτῆρα τῆς ἑλλαδικῆς ἀστικῆς τάξης,  τῆς πλέον ἄχρηστης καί ἀντιπαραγωγικῆς παγκοσμίως. 

 ΑΙ ΔΥΟ ΑΠΟΚΡΕΩ ( τοῦ Βλάση Γαβριηλίδη )

( ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ 26/2/1881 )

Ποῖαι ἀπόκρεω; Αἱ τῶν πλουσίων  ἤ αἱ τῶν πτωχῶν; Διότι εἴχομεν δύο, ὅπως δύο λειτουργίας ἔχουν τινες ἐκκλησίαι· μίαν διά τόν ἀχθοφόρον λαόν τόν ἐξεγειρόμενον λίαν πρωΐ καί ἄλλην διά τούς εὐγενεῖς, δι’ οὕς ὁ ἥλιος ἀνατέλλει τήν 11 πρό μεσημβρίας καί δύει κατά τό μεσονύκτιον.

         Παρατηρήσατε τάς δύο ἀπόκρεω; Ἦσαν χωρισμέναι ἀπ’ ἀλλήλων, ὅπως ἡ νύξ ἀπό τῆς ἡμέρας, ὁ λαός ἀπό τήν κυβέρνησίν του, ὡς ὁ κλῆρος μας ἀπό τήν θρησκείαν, αἱ μεγάλαι μας ἔγγαμοι ἀπό τοῦ γάμου.

         Πάντοτε ὑπήρχον εὐποροῦντες καί ἀποροῦντες, πτωχοί καί πλούσιοι· ἀλλά παρά τήν διαφοράν αὐτήν, αἱ Ἀθῆναι ἐδημοκρατοῦντο καί ἤ ὅλαι εὐθύμουν ἤ ὅλαι ἐπένθουν, ἤ ὅλαι εὐημέρουν ἤ ὅλαι ἐταλαιπωροῦντο. Τό « ὅλαι» αὐτό δέν εἶναι διόλου παράδοξον, διότι ὅταν ὁ πλούσιος εὐδαιμονεῖ μέ ἑκατόν , ὁ πένης γίνεται μακάριος μέ ἕν. Ἐφέτος τό ἑκατόν ἧτο χίλια, ἀλλά τό ἕν ἧτο μισό. Ὑπέρ τόν μῆνα παρετάθησαν αἱ ἀπόκρεω τῶν πλουσίων· μισήν ἡμέραν μόλις ἔζησαν αἱ ἀπόκρεω τῶν πτωχῶν. Εἴχομεν Βενετίαν τῶν δόγηδων εἰς τάς ἀνωτέρας τάξεις καί Σιβηρίαν τῶν καταδίκων εἰς τάς κατωτέρας. Ὠργίαζον οἱ μεγάλοι σας ὡς Βοργίαι, καί ἐνήστευσαν οἱ μικροί μας ὡς ὁ Ἰωάννης ἐν τῇ ἐρήμῳ. Κατεκόπησαν ἐκεῖνοι χορεύοντες, ἐμούδιασαν αὐτοί κοιμώμενοι. Ἀπεκτηνώθη ἡ ἀριστοκρατία πίνουσα καί ἔγινε σοβαρά ὡς ἅγιος Ὀνούφριος ἡ Δημοκρατία νηστεύουσα.

         Ἄν τό ἐπέτρεπεν ἡ κοινωνική ἐθιμοτυπία, θά  ἐβλέπομεν τούς Σερπιέρηδες καί τούς Τσιγγρούς, τούς Θεολόγηδες καί τούς Ρικάκηδες μέ ὅλην τήν φάλαγγα τῶν προσκεκλημένων των, παρ’ ὧν ὡς μόνα προσόντα διά πρόσκλησιν ἀπαιτοῦσιν ἀπηρχαιωμένην τινα βελάδα, λευκά χειρόκτια τῆς Βιέννης,  εὐρύν ὡς Βρωμολίμνην στόμαχον διά νά δεχθοῦν παντός εἴδους πόματα καί βρώματα, τρία γαλλικά, δύο ὑποκλίσεις, πολλήν βλακείαν, περισσοτέραν ἀναισχυντίαν καί τελεῖαν γνῶσιν τῆς κολακείας, κυλίοντας ἑαυτούς καί τά ὄργιά των εἰς τάς τριόδους καί τάς πλατείας, κτηνωδεστέρους τῶν λαϊκῶν μεθύσων, οἵτινες τουλάχιστον δύνανται νά εἴπωσιν ὅτι ἐκδικοῦνται ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἑνός ἔτους ἱδρῶτας ἐργασίας.

        Τουναντίον ὁ λαός ἐφέτος οὔτε αὐτήν τήν τελευταίαν Κυριακήν τῶν Ἀπόκρεω ἐφάνη εὐθυμῶν. Καί αὐτά τά Κούλουμα τά ὁποῖα ἐπί Ὄθωνος ἦσαν ἀληθῶς ἐθνική ἤ τουλάχιστον ἀθηναϊκή πανήγυρις, ὑπό τήν παγεράν ἐπιρροήν τῆς βασιλευούσης δυναστείας ἐμαράνθησαν καί αὐτά, κατατμηθέντα εἰς Κούλουμα τῆς ξηρᾶς καί Κούλουμα τῆς θαλάσσης,  ὡς ἐμαράνθη ἀπό τοῦ 1864 πᾶσα ἐθνική ζωή, ἱκμάς, ἑορτή, πανήγυρις. Ἀνεζητήσαμεν παντοῦ τόν εὐθυμοῦντα λαόν, ἀλλά δέν τόν εὕρομεν. Ἠρωτήσαμεν τούς πλείστους τῶν οἰνοπωλῶν, οὔτε τό τέταρον μᾶς εἶπον τῆς ἄλλοτε καταναλώσεως δέν ἔκαμον. Ἀλλά εὐθύμει ἡ ἀριστοκρατία μας, εὐθύμησαν οἱ κυβερνῆται μας, εὐθύμησαν οἱ ὀλίγοι οἶκοι τῶν προνομιούχων οἵτινες κλέψαντες, γυμνώσαντες, ἀπατήσαντες, καταπατήσαντες ἐσχημάτισαν περιουσίας καί τώρα δέν καταλαμβάνουν πῶς εἶναι δυνατόν νά διασκεδάζει ὁ λαός ὅταν αὐτοί διασκεδάζουν. Τί κοινόν μεταξύ τῶν καθώς πρέπει ἀνθρώπων καί τῶν τραμπούκων ἤ τῶν προστύχων οἵτινες ὀφείλουν νά μήν διασκεδάζουν, διότι χάνουν τήν ἕξιν τοῦ ἐργάζεσθαι καί ἔπειτα ψοφοῦν τῆς πείνας.

         Τούς εἴδατε; Εἶναι πλέον μία τάξις· ἀποτελοῦν συμμορίαν· εἶναι συνδεδεμένοι ὡς ἀδελφοί· προστατεύουν τά συμφέροντα τῶν ἄλλων ὡς ἰδικά των· ἔχουν προσδιορίσει ὁ καθείς τάς ἑσπέρας τῆς διασκεδάσεως· ὅταν ὁ ἕνας ἔχει χορόν ὁ ἄλλος εἶναι ὑποχρεωμένος νά μήν ἔχῃ. Φυλάσσουν καί τούς τελευταίους τύπους· ὁ κ. Τσιγγρός δέν εἶχεν δεῖπνον εἰς τήν ἑσπερίδα του· ἔ ! δέν πρέπει νά ἔχῃ καί ὁ κ. Ρικάκης· τοῦ ἑνός ὁ χορός παρετάθη μέχρι τῆς τετάρτης μετά τό μεσονύκτιον καί ἤρχισεν ἀπό τῆς δεκάτης· ὅλοι λοιπόν οἱ χοροί πρέπει ν’ ἀρχίζουν καί νά τελειώνουν εἰς τήν αὐτήν ὥραν. Αἱ αἴθουσαί των εἶναι τόσο εὐρεῖαι,  ὄσον νά δεχθοῦν τούς ἀδελφούς των, τούς συντεχνίτας των δηλαδή, τούς συγγενεῖς των, ἐκείνους ὑπό τήν σκιάν τῶν ὁποίων ἔκλεψαν, ἐκείνους τῇ βοηθείᾳ τῶν ὁποίων θά κλέψουν, ἐκείνους τούς ὁποίους φοβοῦνται, ἐκείνους ἀπό τούς ὁποίους ἐλπίζουν, ἐκείνους τῶν ὁποίων δέν θέλουν νά ἐξεγερθῇ ὁ φθόνος, τούς ἔχοντας ὡραίας θυγατέρας, τούς ἔχοντας εὐρυκαρδίους συζύγους, τούς κολακεύοντας, τούς δοξολογοῦντας, τούς κωμικούς, τούς γνωρίζοντας νά διευθύνωσι μέ χάριν τό κοττιλιών, τούς προμηθευτάς, τούς ὄντας ἐν γνώσει κανενός μυστικοῦ των, καί τήν διπλωματίαν ἐπί τέλους πρό τῆς ὁποίας ἐκτίθενται, ὡς αἱ ἑταῖραι εἰς τήν αἴθουσαν τῆς παραμονῆς ἐκθέτουσιν ἐν ὄγκῳ ὑπερβολῇ καί ψεύδει τά κατηφανισμένα κάλλη των. Οὕτω πως ἐσχηματίσθη κύκλος περιλαμβάνων περίπου τριακοσίας οἰκογενείας τῆς πρωτευούσης καί ἐξ αὐτῶν πάλι οὐχί ὅλα τά μέλη, ἀλλά πολλῶν ἰδιαιτέρως τά εὔμορφα μέλη, πολλάκις τήν κόρην χωρίς τῆς μητρός, τόν υἱόν χωρίς τόν πατέρα, τήν ἀδελφήν χωρίς τοῦ ἀδελφοῦ, τήν σύζυγον χωρίς τοῦ συζύγου.

           Ὅλος αὐτός ὁ πλοῦτος ὁ ὄψιμος, ὁ νεότευκτος κατεσκευάσθη ὑπό τήν προστασίαν τῆς κυβερνητικῆς διαφθορᾶς, πρός ζημίαν τοῦ λαοῦ, πρός ζημίαν τοῦ κράτους, πρός ζημίαν τῆς ἐθνικῆς παραγωγῆς. Παρατηρήσατε τάς ἀθηναϊκάς περιουσίας ἐν μεγάλῳ· ταξινομήσατε αὐτάς· τί θά εὕρητε; Εἰς τήν πρώτην τάξιν τούς λεγομένους ὁμογενεῖς· ἦλθον οὗτοι γυμνοί, πειναλέοι; Ὄχι· ἦλθον πλούσιοι,  ἀλλ’ ἐδιπλασίασαν τόν πλοῦτον των ἐδῶ, ὄχι ἐργαζόμενοι, ὄχι παράγοντες, ὄχι βιομηχανοῦντες, ἀλλά ληστεύοντες διά μετοχῶν, ληστεύοντες καί διά δανείων, πωλοῦντες καί μεταπωλοῦντες μεταλλεῖα, μετερχόμενοι την ληστείαν των Τραπεζῶν, ἱδρύσαντες Χρηματιστήριον, τοὐτέστι Χρημαληστήριον, δημιουργήσαντες τάξιν μεσιτῶν, ἀνθρώπων ὑπόπτων, χωρίς πολλά αἰσθήματα, ἀπαραγώγων, ζώντων διά τῶν πλουσίων ἀπό τούς πτωχούς. Εἰς τήν δευτέραν τάξιν ἔρχονται οἱ ξένοι, οἱ ὀποῖοι καί αὐτοί ἐξεμεταλλεύθησαν τήν πτωχείαν καί τήν ἀτιμίαν τῶν κυβερνώντων μας, οὕς ἐδωροδόκησαν ἁδρότατα, ἐξεμεταλλεύθησαν τήν βαρβαρότητα τοῦ λαοῦ καί ἀπό πειναλέους, ἀγνώστους, ὑπόπτους ἐγένοντο πλούσιοι, περίπυστοι, ἀξιότιμοι· ἄν γραφῇ μυθιστόρημα τό ὁποῖον νά περιέχῃ λάσπην ἀθηναϊκήν , τό θέμα τοῦ μυθιστορήματος αὐτοῦ θά εἶναι τό Λαύριον. Ἔχομεν ἔπειτα τούς ἰθαγενεῖς ὀψιπλούτους ὧν οἱ πλεῖστοι ἐπλούτισαν ἀπό τήν καταπάτησιν οἰοπέδων ἐν τῇ παρθένῳ ἀττικῇ γῇ, διά πλαστογραφιῶν, διά δόλου, διά βίας, καί ἀνύψωσαν ἑαυτούς εἰς ἀθιγγανικήν ἀριστοκρατίαν τῆς Πλάκας, μέ τό στίγμα τοῦ κλέπτου ἐπί τοῦ μετώπου, πλούσιοι τῶν Εἰρηνοδικείων καί τῶν ὑπογείων στοῶν, ἔνθα κατεργάζονται ἡ νοθεία καί ἡ πλαστογραφία. Ἔρχονται πολλοί ὑπάλληλοι οἵτινες μέ ὀνομαστικόν μισθόν διακοσίων δραχμῶν κατά μῆνα ἔκτισαν ἑκατοντάκισχιλιολίρους οἰκίας, ἐπροίκισαν θυγατέρας, ζῶσιν ἐν χλιδῇ καί κἄπου κἄπου παραπονοῦνται γιά τό γλίσχρον τῶν μισθῶν τῶν Ἑλλήνων ὑπαλλήλων! Ἀκολουθοῦσι μερικοί ἔμποροι οἵτινες τά οἰκονομοῦσι μέ τούς τελωνειακούς ὑπαλλήλους καί ἀπολαμβάνουσιν εὔκολα κέρδη ἐκ πόρων οἱ ὁποῖοι ἀνῆκον εἰς τό Κεντρικόν Ταμεῖον. Ἕπονται οἱ ἰησουῒται διαχειρισταί τῶν φιλανθρωπικῶν καί ἐκπαιδευτικῶν καταστημάτων, Κληροδοτημάτων καί Περιουσιῶν, οἵτινες ὑπό τόν μανδύαν τῶν εὐαγῶν ἀνθρώπων κάμνουσι μάζύ μέ τόν σταυρόν των καί τήν δουλίτσα των, ἄλλοι Ταρτοῦφοι, ἐπικίνδυνοι, βίαιοι, φιλάργυροι.

         Ἰδού τά συστατικά τῆς ἀριστοκρατίας μας. Πῶς σοῦ φαίνονται λαέ; Δέν ἐπλoύτισαν ὅλοι ἀπό τή ράχιν σου;