Ἡ Ἑλλάδα ὡς βραχονησίδα...

 

Χωρὶς δικαίωμα –Κατερίνα Πετράκου

Σύμφωνα μὲ τὸ δεύτερο θερμοδυναμικὸ ἀξίωμα, ὅταν ἕνα σύστημα εἶναι ἀπομονωμένο, δὲν ἀνταλάσσει δηλαδὴ οὔτε ὕλη οὔτε ἐνέργεια μὲ τὸ περιβάλλον του, ὁδηγεῖται νομοτελειακὰ στὸ χάος. Κατ’ἀναλογίαν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι οἱ ἰδεολογικὰ περιχαρακωμένοι - στὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο - κοινωνικοὶ ὀργανισμοὶ, καταλήγουν σὲ μαρασμὸ.

Τὸ ἑθνικὸν κράτος « Ἑλλὰς », δημιουργήθηκε μὲ σαφῶς προσδιορισμένο στόχο τὴν διάλυση τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας σύμφωνα μὲ τὴν κοντόθωρη πολιτικὴ τῶν εὐρωπαϊκῶν δυνάμεων καὶ ἀντικειμενικὸ δεδομένο τὴν ἀνυπαρξία σαφοῦς ἐθνικῆς ταυτότητος,

Ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση δημιουργήθηκε μεταπολεμικὰ μὲ τὴν στήριξη τῶν ΗΠΑ,  ὡς ἀνάσχεση στὴν διείσδυση τῆς τότε ΕΣΣΔ στὸν εὐρωπαικὸ χῶρο,  μὴ ἀντιπροσωπεύοντας στὸ παραμικρὸ τὴν βούληση τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης.

Καὶ στὶς δύο παραπάνω περιπτώσεις, οἱ πολιτικὲς σκοπιμότητες ποὺ ἔδρασαν ἐρήμην τῆς Ἱστορίας, ἀπεκρύβησαν μέσῳ τῆς διανοητικῆς συσκότισης.  Αὐτὴ ἡ συσκότιση ποὺ στὶς μέρες μας ἔχει ἀγγίξει δυσθεώρητα ὕψη, ἐπέβαλε  ἀφ’ ἑνὸς τὰ ἑλλαδικὰ « ἑθνικὰ δίκαια » καὶ ἀφ’ ἑτέρου τὶς ψευδεπίγραφες « εὐρωπαϊκὲς ἀξίες», ἀναγορεύοντάς τες σὲ εἴδωλα. Καὶ οἱ νεοέλληνες καὶ οἱ εὐρωπαῖοι κατέληξαν εἰδωλολάτρες, ποὺ στρουθοκαμηλίζουν καὶ ὀμφαλοσκοποῦνται, ἀποκομμένοι ἀπὸ τὸν περίγυρό τους, ἀντιμετωπίζοντας κάθε διαφορετικὴ ἰδεολογία καὶ πολιτισμὸ ὡς παρείσακτο καὶ ἐχθρικὸ. Πότε οἱ Τοῦρκοι, πότε οἱ κομμουνιστὲς, πότε οἱ Ρῶσοι, πότε τὸ Ἰσλὰμ...Γιὰ νὰ κρατηθοῦν τὰ ἰδεολογικὰ σαθρὰ οἰκοδομήματα ὄρθια,  ἕνας ἤ περισσότεροι ἐξωτερικοὶ ἐχθροὶ εἶναι πάντα χρήσιμοι...

Παρὰ τὶς συστηματικὲς προσπάθειες τῆς κυβέρνησης καὶ τῶν ΜΜΕ, νὰ ἀναποδογυρίσουν τὴν πραγματικότητα καὶ νὰ μᾶς πείσουν ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι πυλώνας σταθερότητας καὶ ἀσφάλειας στὴν ἀνατολικὴ Μεσόγειο, ἀναβαθμισμένη στὸ διεθνὲς σκηνικὸ, ποὺ ἐκπέμπει διαρκῶς ἠχηρὰ μηνύματα…ἡ βουβὴ ἀλλὰ μοναδικὴ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ « ἐθνικὰ κυρίαρχη » Ἑλλάδα ὑφίσταται μόνον ὡς ρόδα ποὺ περιστρέφεται « ἀνεξάρτητα» στὸν ἀέρα, ταλαιπωρῶντας καὶ ὑπνωτίζοντας τοὺς πολίτες της μὲ ἕναν ἀχταρμᾶ εἰσαγόμενων καταναλωτικῶν προτύπων, ἐγχώριας καλλιτεχνικῆς καὶ λογοτεχνικῆς φλυαρίας πασπαλισμένης μὲ νότες μπουζουκιοῦ. Ἔτσι περιστρέφεται, ἄνευ ὁράματος, μὲ ἱστορικὴ προοπτικὴ ἀδεσπότου ζώου, ἐδῶ καὶ 200 χρόνια…

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ πολυδιαφημισμένο εὐρωπαϊκὸ « ποδήλατο » ἔχει ρόδες τετράγωνες….ἀπὸ γεννησιμιοῦ του…Ἡ περιβόητη εὐρωπαϊκὴ ἔνωση δὲν μπορεῖ νὰ λειτουργήση ὡς ὀργανισμὸς, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀρνεῖται τὴν ἴδια της τὴν καταγωγὴ -σύφωνα μὲ τὴν μυθολογία ἡ  Εὐρώπη γεννήθηκε στὴν Φοινίκη , τὸν σημερινὸ Λίβανο - καὶ ὑποβιβάζει τὴν ἀνατολικὴ Μεσόγειο σὲ συνοριακὴ γραμμὴ, καὶ ὁτιδήποτε ὑπάρχει πέραν αὐτῆς σὲ ἐκ προοιμίου ἐχθρὸ,  ἤ τὸ πολὺ πολὺ σὲ ἱπποκόμο τοῦ εὐρωπαϊκοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ.

Ἕνα ποδήλατο ἔχει - ἐκ κατασκευῆς - ρόδες…πρῶτα πρῶτα γιὰ νὰ στέκεται ὄρθιο καὶ κατόπιν γιὰ νὰ κινεῖται. Οἱ ρόδες, ὅπως τὸ τιμόνι, τἀ φρένα, ἤ τὰ πετάλια του ποδηλάτου εἶναι τελείως διαφορετικὰ ἐξαρτήματα, ἀλλοῦ στοχεύει τὸ  καθένα,  ἡ  ξεχωριστὴ λειτουργία ὅμως ὅλων μαζὺ - ἐντὸς τοῦ ποδηλάτου - συντείνει σὲ ἕνα καὶ μόνο πρᾶγμα.  Στὴν ὁμαλὴ κίνηση του, πρὸς ἐξυπηρέτησι τοῦ ποδηλάτη…Ἡ ρόδα,  τὸ τιμόνι, καὶ τὰ λοιπὰ ἐξαρτήματα ,  ἐκτὸς τοῦ ποδηλάτου  εἶναι ἀντικείμενα ἄχρηστα…Ὁμοίως ἄχρηστο καὶ μὴ λειτουργικὸ εἶναι καὶ ἕνα  ποδήλατο μὲ ἀταίριαστα ἤ ἐλαττωματικὰ ἐξαρτήματα… Σὲ ἐπίπεδο κονωνικῶν ὀργανισμῶν σὲ ἱστορικὸ χρόνο, ἡ ἀνεξάρτητη ρόδα καὶ καὶ τὸ μὴ λειτουργικὸ ποδήλατο ἀποτελοῦν ἱστορικὰ κακόπλασματα -φούσκες,  ὅπως τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ποὺ προαναφέραμε…

Στὸν σημερινὸ παγκοσμιοποιημένο - λόγῳ τῆς τεχνολογίας καὶ ὄχι λόγῳ τῆς οἰκονομίας – κόσμο,  ὁ χῶρος τῆς  ἀνατολικῆς Μεσογείου,  μπορεῖ νὰ λειτουργήση σὰν καλὰ ὀργανωμένη καὶ καλοκουρδισμένη μηχανὴ, ἄν ὰπαλλαγῆ ἀπὸ τὴν εὐρωπαϊκὴ σκουριὰ καὶ ἀναβιώσει σὲ μορφὴ σύγχρονη τὴν μακραίωνη παράδοση τοῦ ἑλληνισμοῦ, ποὺ διαπερνᾶ τὴν αὐτοκρατορία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τὴν ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία τῆς Ρώμης καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως,  μέχρι καὶ τὴν Ὀθωμανικὴ.

Μόνον σὲ ἕνα τέτοιο περιβάλλον μπορεῖ ἡ Ἑλλάδα, νὰ σταματήσει τὸ στριφογύρισμα στὸν ἀέρα καὶ νὰ ἀποκτήση ἱστορικὴ προοπτικὴ. Ἀλλιῶς θὰ παραμένει στὸ διηνεκὲς βραχονησίδα….τῆςὁποίας τὴν μορφολογία περιγράφει κατωτέρω ὁ Γεράσιμος Κακλαμάνης...

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΑ

( τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη –Λευκαδίτικος Λόγος 1996 )

 

 Λάθος, λάθος ! Δὲν ὑπάρχουν μόνο στὸ Αἰγαῖο βραχονησίδες. Καὶ πῶς θἄταν δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν μόνο ἐκεῖ, ὅταν ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάδα εἶναι πολιτικῶς ἐπὶ αἰῶνες τώρα ἐρημόνησος; Ἐρημόνησος πολιτικῶς σημαίνει νὰ μὴν μπορεῖς καὶ νὰ μὴν ἔχεις σχέση πολιτικῆς ἐπαφῆς μὲ κανέναν ἀπὸ τοὺς γείτονές σου. Καὶ ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶχε ποτὲ μὲ κανέναν.

 Μόνο περιστασιακὲς «συνθῆκες φιλίας», ὑπαγορευόμενες ἀλλὰ καὶ σύντομα ἀλλάζουσες ἀνάλογα μὲ τὶς σκοπιμότητες τῶν πολιτικῶν συνδυασμῶν τῆς γενικώτερης πολιτικῆς ἐπὶ τῶν Βαλκανίων. Στὴν πολιτικὴ τοῦ «διαίρει καὶ βασίλευε», ἀλλὰ μόνο αὐτὴ, δηλαδὴ στὴν πολιτικὴ ἄνευ ἱστορικῆς προοπτικῆς, μὲ γνώμονα μόνο περιστασιακὲς ἀνάγκες τοῦ ἰσοζυγίου τῶν μεγάλων δυνάμεων, ἡ Ἑλλάδα ὑπῆρξε ἡ σπουδαιότερη βραχονησίδα τοῦ κόσμου. Οἱ θεωρητικὲς διεκδικήσεις της, λόγῳ τοῦ «μεγάλου» παρελθόντος, ἐκτείνονταν ἐπὶ ὅλης σχεδὸν τῆς λεκάνης τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου.

  Ἔτσι λοιπὸν καὶ ἤσουν προστάτης -δικηγόρος τῆς Ἑλλάδας, μποροῦσες νὰ κινήσεις ἀγωγὴ καὶ ἀσφαλιστικὰ μέτρα ἀπὸ Βακοὺ ἕως Σικελίας κι’ ἀπὸ Βιέννης μέχρι Συρίας.

 Ὑπάρχει ἰδεωδέστερη βραχονησίδα;

« Ἔθνος ἀνάδελφον» εἶπε κάποιος προηγούμενος Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας.

 Ἔθνος χωρὶς συγγενεῖς καὶ φίλους. Ἀλλὰ τὸ κάθε ἔθνος ἀποτελεῖ μοναδικότητα.

 Τὸ νὰ μὴν ἔχεις ὅμως συγγενεῖς καὶ φίλους εἶναι πρᾶγμα ἄλλο. Εἶναι σύμπτωμα τῆς μόνιμης πολιτικῆς ἐρήμωσης, ποὺ ὑφίστατο ἐξ ἀρχῆς ἐσωτερικὰ καὶ ἄρα καὶ ἐξωτερικὰ ἡ Ἑλλάδα. Ἕνα πολυεθνικὸ συνοθύλευμα χωρὶς πνευματικὴ ἡγεσία, τί εἴδους πολιτικὴ θὰ μποροῦσε νὰ ἀσκήσει;

 Ἡ ὅλη προσπάθεια τῆς πνευματικῆς ἡγεσίας τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, μὲ ἄμεσες ἐπιχορηγήσεις τοῦ κρατικοῦ προυπολογισμοῦ, ὅπως τὸ Λεξικὸ τοῦ Γούδα καὶ ἡ ἱστορία τοῦ Παπαρηγόπουλου, ἦταν νὰ δοθεῖ ἕνας ἰδεολογικὸς κορμὸς στὸ ὑπάρχον συνοθύλευμα, ὁ πολυφυλετισμὸς νὰ ἀποτελέσει «ἔθνος».

 Πῶς ὅμως ν΄ ἀποτελέσει, ἂν μὴ διὰ τῶν διαφορῶν μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους γειτονικοὺς λαοὺς, μιὰ καὶ οἱ «Ἕλληνες», τουλάχιστον ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐντεῦθεν, ζοῦσαν ἀδιάφορα ἀνακατωμένοι μὲ τοὺς ὁμοδόξούς τους μέσα σὲ χιλιετῆ πολυεθνικὰ μορφώματα αὐτοκρατοριῶν;

 Ἡ ἀναζήτηση τούτης τῆς «ἐθνικῆς ἰδεολογίας» ἦταν ἀκριβῶς ἡ ἀναίρεση τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος.

 Καὶ χωρὶς ἱστορία, δὲν ὑπάρχει πολιτικὴ.

 Ὁ «ἀναδελφισμὸς» λοιπὸν τῆς Ἑλλάδας δὲν ἀποτελεῖ ἁπλὴν διαπίστωση, καὶ μάλιστα ἀπὸ πρώην ἀρχηγὸ τοῦ Κράτους, ἀλλὰ ἀποδεικνυόμενον μαθηματικῶς θεώρημα.

 Μιὰ τεχνητὴ «Ἐθνικὴ» ἰδεολογία ὡς στοιχεῖον συνοχῆς, στὴν μὲν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ δρᾷ ὡς... βραχονησίδα, στὴν δὲ ἐσωτερικὴ ὡς ἰδεολογικὴ ἀποβλάκωση καὶ πολιτικὸς ἰδιωτισμὸς.

 Αὐτὴ εἶναι, πέραν ἀπὸ ὁποιεσδήποτε ἄλλες «ἐξηγήσεις», καὶ ἡ αἰτία τῆς ἐσωτερικῆς «πολιτικῆς κακοδαιμονίας» τῆς Ἑλλάδας. Ὑπάρχουν κυβερνήσεις, μόνο ποῦ εἶναι ὑποχρεωμένες νὰ κυβερνοῦν ἐρήμην της κοινωνίας. Διότι ὑπάρχει ἡ ἰδεολογία «ἔθνους», ἀλλὰ ὄχι ἡ ἰδεολογία κράτους.

  Τὸ κράτος εἶναι ὑποχρεωμένο νὰ ἔχει σκοποὺς καὶ προγράμματα, τά ὁποῖα δὲν μποροῦν νὰ ὁρισθοῦν τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς ἀπούσης. Ἀλλὰ «ἀναδελφισμὸς» σημαίνει ἀκριβῶς τὴν τέτοιαν ἀπουσία.

 Δὲν λέμε βέβαια ὅτι τά πράγματα, ὅπως ὑπάρχουν, δὲν ἐξυπηρετοῦν ἀκόμη μιὰ μερίδα κόσμου, ἐντὸς καὶ ἐκτός της Ἑλλάδας. Εἶναι φυσικὸ νὰ ἐξυπηρετοῦν ὅλους ὅσους καταλαβαίνουν τὴν ἱστορία σὰν μιὰ στιγμιαία πρόσκτηση, χωρὶς μέλλον καὶ δίχως σχεδιασμὸ ἰδεῶν. Καταλαβαίνουν βέβαια ὅτι τά ἱστορικὰ περιθώρια τῆς Ἑλλάδας ὡς στοιχείου μεσογειακοῦ «ἀναδελφισμοῦ» ἔχουν ἤδη πρὸ πολλοῦ ἐξαντληθεῖ, ὡστόσο καταγίνονται ἀπεγνωσμένα νὰ διατηρήσουν τὴν «ἐθνικὴ ἰδεολογία» συντήρησης, ἐπαναλαμβάνοντας μονότονα τά ἰδεοληπτικὰ σχήματα τοῦ παρελθόντος.

 Στὴν πρόσφατη (τὸ ἄρθρο αὐτὸ γράφτηκε τὸ 1996 ) μεσολάβηση τῶν ἀμερικανῶν γιὰ τὸ περιστατικὸ τῆς βραχονησίδας τοῦ Αἰγαίου, ἀντετάθη ὁ Μακρυγιάννης, πού τὸ...1830, χωρὶς κὰν νὰ ὑπάρχει μπαλέτο στὴν Ἑλλάδα, εἶπε πὼς οἱ ξένοι μας κατάντησαν μπαλαρίνες... Ποιὸς ὅμως μπορεῖ νὰ καταλάβει; Καὶ ποιὸς τάχα μπορεῖ νὰ ἀναρωτηθεῖ γιατί ἡ Ἑλλάδα ὡς «μέλος» τῆς Εὐρώπης πρέπει σῴνει καὶ καλὰ νὰ ὑπάρχει πάντα μὲ ἀναλλοίωτη τὴν «ἐθνική» της ἰδεολογία;

 Σίγουρα τοῦτο κάτι ἐξυπηρετεῖ, τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι τί...

 «Ἐθνικὴ» ἰδεολογία λοιπὸν ἀπὸ τὴν μιὰ μεριά, «ἀνάπτυξη» ἀπὸ τὴν ἄλλη. Μόνο ὅσοι τά ἐπιδιώκουν καὶ τά ἐπικαλοῦνται εἶναι δυνατὸν νὰ ἐννοοῦν τὸν βαθμὸ τῆς στάσιμης ὑπανάπτυξης ποὺ συνεπάγεται ὁ συνδυασμός τους.

 Ἀκούσαμε βέβαια στὶς πρόσφατες ἀνακοινώσεις τῶν κυβερνητικῶν προγραμμάτων ἀνθρώπους στὴν βουλὴ νὰ λένε πὼς στὴν ἀριθμομαγεία τῶν στατιστικῶν πρέπει ν' ἀντιπαρατεθεῖ ὁ ἄνθρωπος, πὼς τά νούμερα τότε μόνο μποροῦν νὰ ἀποδώσουν, ὅταν συμπροστεθεῖ σ΄αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος, τὸ πνεῦμα καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου.

 Σωστὴ καὶ δίκαια ἡ ἐπισήμανση, ἀλλὰ δὲν λέει κανένας πολλὰ μ΄αὐτὴ ἂν λέει μόνο αὐτὴ. Πρέπει νὰ πεῖ καὶ τὸν τρόπο.

 Ὁ μόνος ποὺ μίλησε συγκεκριμένα ἐπ’ αὐτοῦ ἦταν ὁ πρώην ὑφυπουργὸς ἐπὶ τῶν εὐρωπαϊκῶν ὑποθέσεων κ. Μαγκάκης. Ὁ κ. Μαγκάκης ὑπῆρξε ἐπαναστατικὸς, δηλαδὴ ὄντως ἐθνικὰ καὶ εὐρωπαϊκὰ σκεπτόμενος, μόνο ποὺ βέβαια ἐλάχιστοι θὰ μποροῦσαν νὰ τὸν καταλάβουν.

 Γιὰ νὰ ἀποδώσουν τά μέτρα, εἶπε, πρέπει στὴν Ἑλλάδα νὰ ὑπάρξει ὁ θεσμὸς τοῦ Ombudsmann καὶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἡ Διοίκηση ἀπὸ ἕνα κολοσσιαῖο καρκίνωμα, ποὺ βρίσκεται στὸ ΥΠΕΧΩΔΕ ὡς βάση καὶ διαχέεται σὲ ὅλον τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ.

 Τὸ «Ombudsmann» εἶναι ὅρος ἀπὸ τὴν σουηδικὴ διοίκηση καὶ φανερώνει ἕναν ἐπόπτη ἐπὶ τῆς διοικήσεως, ἕνα εἶδος λαϊκοῦ εἰσαγγελέα καὶ συνηγόρου γιὰ τὶς περιπτώσεις ἀδικημάτων τῶν πολιτῶν ἀπὸ τὴν διοίκηση.

 Σ΄ αὐτὸν μπορεῖ νὰ καταφεύγει κάθε πολίτης ποὺ ἀδικεῖται.

Δὲν θὰ ἐπιχειρήσομε νὰ μαντεύσομε ἐδῶ τους λόγους ποὺ ὁδήγησαν τὸν κ. Μαγκάκη στὴν ἰδέα Ombudsmann (λόγοι ποῦ πιθανὸν ἔχουν σχέση μὲ ὠρισμένα περιστατικὰ κατὰ τὸ διάστημα τῆς ὑπουργείας του καὶ ποὺ συμπίπτει μ’ ἐκείνην τῶν συζητήσεων στὸ ἐξωτερικὸ γιὰ τὴν τελωνειακὴ ἕνωση τῆς Τουρκίας ).

 Ἡ ἰδέα ὡς ἰδέα εἶναι βέβαια τέλεια, μπορεῖ ὅμως νὰ νοηθεῖ πρακτικὰ στὶς ἑλληνικὲς συνθῆκες; Ὅταν ἡ «αἰτήση ἀκυρώσεως» μιᾶς κακοδιοικησίας μεταβάλλεται ὑπὸ τὶς ἁρμοδιότητες τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατίας σὲ μεῖζον δικονομικὸ θέμα χιλιάδων σελίδων; Χρειάζεται μήπως νὰ σημειώσουμε ὅτι τὸ Συμβούλιο αὐτὸ, ἕνα χρόνο μετὰ τὴν ἵδρυσή του τὸ 1864 καταργήθηκε μὲ ὁμόφωνο δημοψήφισμα ὅλου του ἑλληνικοῦ λαοῦ, γιὰ νὰ ἐπανέλθει τὸ 1911 πραξικοπηματικῶς ἀπὸ τὸν Βενιζέλο καὶ νὰ «νομιμοποηθεῖ» τελικά το 1928 ἀπὸ τὸν Πάγκαλο;

 Μέσα σὲ μιὰ «νομοθετικὴ λειτουργία» χωρὶς λαϊκὸ ἔλεγχο, δηλαδὴ χωρὶς τὴν ὕπαρξη Γερουσίας, καὶ μὲ ἕνα ἀνεξέλεγκτο συμβούλιο τῶν διοικητικῶν πράξεων, νὰ ἐλέγξει τί ὁ Ombudsmann; Ἀλλὰ ἐν πάσῃ περιπτώσει, ὅτι ἡ ἰδέα εἰπώθηκε, ὅτι δηλαδὴ ἐπισημάνθηκε πὼς μὲ μιὰ ὑπάρχουσα διοικήση σὰν τὴν ἑλληνικὴ κάθε ἰδέα «ἀνάπτυξης» μεταβάλλεται σὲ οὐτοπία, ἀποτελεῖ ἤδη μιὰ πράξη ἡρωισμοῦ καὶ συνέπειας.

 Ὅσο τώρα γιὰ τὸ «μεγάλο καρκίνωμα» ποὺ δὲν ὀνόμασε ὁ κ. Μαγκάκης, ἐλπίζομε νὰ μπορέσουμε νὰ τὸ ὀνομάσομε ἐμεῖς προσεχῶς ἀπὸ τούτην τὴν στήλη. Εἰδικὰ σήμερα εἶναι πρόβλημα κατ΄ἐξοχὴν εὐρωπαϊκὸ καὶ συγκεκριμένα, κατὰ πόσον αἰσθάνεται ἡ Εὐρώπη τὸ μεσογειακὸ περιβάλλον ὡς περιοχὴ εὐρωπαικὴ.

 Τοῦτα τά μεγάλα καρκινώματα, ποὺ ἐγκαθιδρύθηκαν νομοθετικὰ ὡς τέτοια μέσα στὶς κρατικὲς διοικήσεις ὁρισμένων μεσογειακῶν χωρῶν, ἐγκαθιδρύθηκαν σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ τὸ περιβάλλον κανένα ρόλο δὲν ἔπαιζε στὴ νόηση τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὁ σκοπὸς τῶν ὑπερκαρκινωμάτων αὐτῶν ἦταν νὰ καταστρέφουν τὸ περιβάλλον, προκειμένου νὰ ἐξασφαλίζονται οἱ «δεῖκτες παραγωγῆς».

 Σήμερα μένει νὰ δοῦμε τὸ κοινωνικὸ καὶ ἱστορικὸ ὅραμα τῆς Εὐρώπης, γιὰ νὰ μπορέσομε νὰ ἀποτιμήσομε ἀκριβῶς τὴν θλιβερὴ δραστηριότητα τούτων τῶν καρκινωμάτων.

 Τέτοιο πρᾶγμα ὅμως δὲν γνωρίζομε ὡς τώρα. Κανένας δὲν γνωρίζει τὸ ὅραμα τῆς μεσογειακῆς πολιτικῆς τῆς Εὐρώπης καὶ μᾶλλον δὲν θὰ τὸ γνωρίσει ποτὲ, μιὰ καὶ τέτοιο πρᾶγμα δὲν μοιάζει νὰ ὑπάρχει.

 Τὸ μόνο ποὺ ἤθελε ἡ Εὐρώπη - αὐτὸ παρατηροῦμε - ἦταν ὁρισμένα «ἔργα ὑποδομῆς» ἀνὰ τά Βαλκάνια καὶ πρὸς τοὺς παλαιοὺς δρόμους τῆς Ἀνατολῆς, δηλαδὴ καθαρῶς ἐμπορικὰ πράγματα, μερικά των ὁποίων περνᾶνε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα.

 Πῶς ὅμως νὰ ἐμπιστευθεῖ τά κονδύλια της στὴν «κεντρικὴ διοίκηση» μὲ τά ὑπερκαρκινώματα τοῦ παρελθόντος; Γιὰ τὸ μόνο ποὺ ἦταν διατεθειμένοι οἱ «ἁρμόδιοι τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ὁράματος» ἐν Ἑλλάδι, ἦταν νὰ τά διασπαθίσουν.

 Ἔτσι λοιπὸν ἐπινοήθηκε ἔμμεσος τρόπος ἐλέγχου ποὺ ὀνομάσθηκε «τοπικὴ αὐτοδιοίκηση». «Αὐτοδιοίκηση»χωρὶς κανένα νομικὸ πλαίσιο, ποὺ δὲν πρόκειται νὰ ὑπάρξει ποτὲ. Καὶ δὲν θὰ ὑπάρξει, γιατί δὲν ὑπάρχει πολιτικὸ ὅραμα γιὰ τὸν μεσογειακὸ Νότο.

 Σιωπηρῶς αὐτὸς χῶρος τῶν παλαιῶν «πολιτικῶν ἰσοζυγίων», στὸν ὁποῖον ἔπρεπε ἁπλῶς νὰ γίνουν κάποια «ἔργα», ποὺ ἀπαιτοῦσαν τά μεγάλα κονδύλια τῶν «πακέτων».

 Μιὰ «αὐτοδιοίκηση» συνεπῶς πολιτικὰ ἄβουλη, ἁπλῶς διαχειριστὴς ἤ μᾶλλον ἐκτελεστὴς τῶν «ὁδηγιῶν χρήσεως»τῶν «πακέτων».

 «Αὐτοδιοίκηση» χωρὶς νομοθετημένες ἁρμοδιότητες ὡς πρὸς τὸ κοινωνικὸ καὶ πολιτικό της ἔργο, «αὐτοδιοίκηση» τῆς περαιτέρω ὑπανάπτυξης τῶν κοινωνικῶν σχέσεων καὶ εἰς βάρος αὐτοῦ ποὺ τὸ ὑπουργεῖο παιδείας καθώρισε νὰ «φταίει» μονίμως ἐν Ἑλλάδι, δηλαδὴ τοῦ πολίτη. «Ἀνάπτυξη» διὰ τῆς παραπέρα ὑπαναπτύξεως λοιπὸν παραμένει τὸ μέγα θεώρημα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους.

 Ἀλλὰ μπορεῖ ἕνα τέτοιο κράτος νὰ διευθετήσει «ζητήματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς» ;

 Μπορεῖ νὰ ἔχει καθόλου τέτοια;