Ἡ μουχλιασμένη πάστα, δηλαδή "Ἑλλάς" τέλος...

(1) Τὸ κείμενο πού ἀκολουθεῖ στό δεύτερο μέρος τῆς ἀνάρτησης καί ἔχει τίτλο "ΤΟ ΕΠΟΣ" εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο δημοσιευμένο στὴν ἐφημερίδα Λευκαδίτικος λόγος, στὶς 30/10/1995. Ἀφιερώνεται στὶς γαλιάντρες τῆς "ἐθνικῆς κυριαρχίας". Πολιτικές, ἐπιχειρηματικὲς καὶ κυρίως τῆς «διανόησης». Σὲ αὐτὲς ποὺ μεταπολεμικὰ καὶ μετεμφυλιακὰ μετέτρεψαν τὰ συντρίμμια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ σὲ πολτὸ καὶ σήμερα οἱ ιδεολογικοί τους ἀπόγονοι ἔχουν τὸ θράσος νὰ φουσκώνουν σὰν γαλιὰ ἀπὸ θιγμένη ὑπερηφάνια. Πού ἀνάγοντας τὴν «ἐθνικὴ» ἰδεολογία καὶ τὴν ἐθνικοφροσύνη σὲ συστατικό τοῦ ἑλληνισμοῦ, βύθισαν τόν νεοέλληνα στὸ σκοτάδι καί τὸν ὁδήγησαν στὴν κατάσταση διαρκοῦς ὑποζυγίου. Καὶ πιὸ πολὺ ἀφιερώνεται σέ ὅποιον νεοέλληνα, κουτοπόνηρα, ἀρέσκεται νὰ τὸ παίζει πάντα θῦμα, διστακτικός νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς ἀνατροπῆς.

Ὅταν βλέπω γριές νὰ μασουλᾶνε πάστες, οἱ πάστες μοῦ μοιάζουν γιὰ μουχλιασμένες, ἔγραψε ὁ Κνοὺτ Χάμσουν.

Ὑπάρχουν κάποιες ἔννοιες πού, σὰν ἱερές, ἐλάχιστα προφέρονται. Στὴν Ἑλλάδα οἱ λέξεις «ἔθνος», «πατρίδα», οἱ ἐν πολέμῳ νεκροί, κ.λπ. ἔχουν καταντήσει ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν νεοελλήνων πρόσχημα καθημερινῆς συναλλαγῆς, λοβιτούρας, μέσο προβολῆς καί πάσης φύσεως κομπίνας καὶ ἐργολαβίας. Καί ἔτσι μουχλιάζουν. Κυρίως ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες γαλιάντρες. 

Σάν τίς γριὲς τοῦ Χάμσουν εἶναι ὅσοι σήμερα ἀνακαλύπτουν προδότες, ἀπολίτικοι, καλύπτοντας ἔτσι τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων, γιά νά χαίρονται τά χοντρά πορτοφόλια. Καὶ οἱ πιὸ ξεδοντιάρες, μὲ τὰ πιὸ σάπια δόντια, εἶναι τά ἰδιωτικά «δημοσιογραφικὰ» συγκροτήματα, μὲ προεξάρχον τὸ κάποτε ἀποκληθὲν «ἀγλάϊσμα τῆς δημοσιογραφίας».

Ὑπάρχουν δύο Ἑλλάδες.

Εἶναι ἡ ἐπιβεβλημένη ἔννοια τῆς «Ἑλλάδας» ὡς «ἐθνικοῦ» κράτους, πού ὑποτίθεται προέκυψε μὲ φυσικὸ τρόπο ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Αὐτὸ τὸ «ἐθνικὸ» καὶ διαπλεκόμενο κράτος - πελάτης, μὲ μαγικὴ εἰκόνα μία «ἐθνικὴ» ἰδεολογία ἐπίπλαστη, ἔμαθε τὸν λαό του νὰ χασμουριέται, γιὰ νὰ τὸν κλέβει εὐκολώτερα. Αὐτὸς ὁ λαὸς ποτὲ δὲν σκέφτηκε, δὲν παρῆγε κάτι πνευματικά πρωτότυπο , κάτι ποὺ νὰ ἐπηρεάσει τὴν ἐκτὸς συνόρων πραγματικότητα. Αὐτή ἡ Ἑλλάδα, στὸ παγκόσμιο πολιτικὸ γίγνεσθαι, ὡς ἡγεσία, ἢ κοινωνικὸ σῶμα - ἀλληλεξαρτῶνται αὐτὰ τὰ δύο - ἀποτελεῖ ὑποσημείωση, ἡ ὁποία στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας συνοψίζεται στὸ ἄθροισμα κάποιων τραπεζῶν, ἐπιχειρήσεων, ἐφοπλιστῶν καὶ μία μάζα πού στὸ ἄκουσμά τους τρέμει.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία ἄλλη ἔννοια «Ἑλλάδας». Πρόκειται περὶ ἐννοίας διαφορετικῆς ἀπό τήν προηγούμενη, ὄχι ἁπλὰ ξένης, ἀλλὰ τελείως ἀντίθετης ἑλλαδισμῶν καί γραικυλισμῶν. Μεταβλητῆς στὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο. Ἔννοια πολὺ συνθετώτερη, σαφῶς πολιτισμικοῦ περιεχομένου καὶ ἐλάχιστα γεωγραφικοῦ ἢ φυλετικοῦ, διαρκῶς ἐρχόμενη σὲ ἐπαφὴ μὲ διαφορετικοὺς πολιτισμοὺς μὲ τοὺς ὁποίους ὅταν ἀλληλεπιδρᾶ διατηρεῖται πάντα ἀκμαία, σύμφωνα μὲ τὸ διπλανὸ ἀπόσπασμα τοῦ Ἴωνος Δραγούμη. Καὶ μόνο αὐτὸ τὸ στοιχεῖο ἀρκεῖ γιὰ νὰ χαρακτηρίσει τὸ προαναφερθὲν ἑλλαδικὸ κράτος ὡς κατασκευὴ θνησιγενῆ, καὶ τὸν νεοέλληνα ποὺ κρατιέται γαντζωμένος πάνω του ὡς γραικύλο. Αὐτὴ ἡ διαφορετικὴ Ἑλλάδα ξεκίνησε στὴν ἀρχαιότητα νὰ μαθαίνει τὴν ἀνθρωπότητα νὰ σκέπτεται καὶ κατόπιν δημιούργησε μία σειρὰ αὐτοκρατοριῶν: Μεγάλου Ἀλέξανδρου, Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Ὀθωμανική.

Ὅπως εἶπε καὶ ὁ μεγάλος ἑλληνιστὴς Φρειδερῖκος Νῖτσε « Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ παράλογο ἀπὸ τὸ νὰ ἀποδώσουμε στοὺς Ἕλληνες μία αὐτόχθονη κουλτούρα. Ἀντίθετα, ἀφομοίωσαν πλήρως τὴ ζωντανὴ κουλτούρα ἄλλων λαῶν. Καὶ ἂν ἔφτασαν τόσο μακρυά, εἶναι ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἤξεραν νὰ πάρουν τὸ δόρυ ἀπὸ ἐκεῖ πού τὸ εἶχε ἀφήσει ἕνας ἄλλος λαὸς καὶ νὰ τὸ πετάξουν πιὸ μακριά. Εἶναι ἀξιοθαύμαστοι στὴν τέχνη νὰ μαθαίνουν μὲ ὄφελος.» (Φρειδερῖκος Νῖτσε -Ἡ φιλοσοφία στὴν τραγικὴ ἐποχὴ τῶν Ἑλλήνων).

Μὲ βάση τὰ λόγια τοῦ Νῖτσε ὁδηγούμαστε ἀβίαστα στὸ συμπέρασμα, πώς οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀνήγαγαν τὴν πολιτικὴ στὸν ὑπέρτατο, μέχρι σήμερα, βαθμό. Δὲν μένει ὅμως καὶ καμμιὰ ἀμφιβολία γιατί οἱ νεοέλληνες, ὅπως καὶ οἱ εὐρωπαῖοι ὡς κοινότητα, κατήντησαν οἱ πολιτικὰ πλέον ὑπανάπτυκτοι στὸν πλανήτη. Κοινὸ σημεῖο τῶν δύο σαθρῶν οἰκοδομημάτων μιὰ ἰδεολογικὴ φούσκα. Στοὺς πρώτους ὀνομάζεται ἑλλαδισμός, στοὺς δεύτερους εὐρωπαϊκὴ ἰδεολογία. Εἴμαστε στὴν φάση τοῦ ξεφουσκώματος.

(2)«ΤΟ ΕΠΟΣ» Λευκαδίτικος λόγος – 30/10/1995. ( ὑπό Μ. Ἑπτανησίου)

Τό βλέμμα τοῦ Όδυσσέα-Θ.Ἀγγελόπουλος, Θ.Βέγγος, Χ.Καϊτέλ " Ξέρεις κάτι; Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει.Πεθαίνουμε σὰ λαός. Κάναμε τὸν κύκλο μας, δὲν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ἀνάμεσα σὲ σπασμένες πέτρες καὶ ἀγάλματα.Καὶ πεθαίνουμε....Ἀλλὰ ἂν εἶναι νὰ πεθάνει ἡ Ἑλλάδα, νὰ πεθάνει γρήγορα. Γιατί ἡ ἀγωνία κρατάει πολὺ καὶ κάνει πολὺ θόρυβο..."

"Ἡ Ἑλλάδα τελείωσε πιὰ" λέει ὁ Θανάσης Βέγγος ὡς ταξιτζὴς σ' ἕναν Ἀλβανό, στὸ νέο διεθνοῦς ἐμβέλειας φὶλμ τοῦ Θ. Ἀγγελόπουλου.

Ἡ Ἑλλάδα τελείωσε πιά. Ἡ Ἑλλάδα τῶν σκοτεινῶν ἐπῶν καὶ τῶν ἀνόητων "ἐθνικῶν γιορτῶν" τελείωσε ἀμετάκλητα -καὶ ἔπρεπε ἤδη νὰ ἔχει τελειώσει πρὸ πολλοῦ. Κράτησε ὑπὲρ τὸ δέον εἰς βάρος τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς περιοχῆς τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, καὶ ἐδυσκόλεψε ἀφάνταστα στὸ ἱστορικὸν ἀποτέλεσμα μίας φυσικῆς ἐννοίας Εὐρώπης. Γιατί ἐτούτη ἡ Ἑλλάδα τῶν "ἐπῶν" προϋπέθετε σὲ μέγαν βαθμὸ τὴν εὐτέλεια τῶν προσώπων, καὶ ἡ Ἑλλάδα ὡς "ἐθνική κυριαρχία", συναρμολογημένη ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης, εὑρέθηκε ἀναγκαστικὰ μὲ πλεονάζον τὸ εἶδος. Ἡ μέθοδος ἁπλή: γενικὸ διανοητικὸ κατέβασμα καὶ ἡ ἱστορία παραμύθι. Τὰ μέσα ἁπλούστατα: τὸ ὑπουργεῖο "ἐθνικῆς παιδείας" καὶ τὰ ἐξ ἴσου "ἐθνικὰ" βιβλιοπωλεῖα ποὺ δούλευαν μὲ καταλόγους. Μέσα σὲ τούτην τὴν Ἑλλάδα τῶν "ἐπῶν" τίποτε ἄλλο δὲν ἦταν φυσικῶς δυνατόν, παρὰ κάποιες ὁμάδες (καὶ καθόλου τάξεις) νὰ ἐπιβιώνουν, ξεπουλώντας ὅ,τι μποροῦσαν καὶ παριστάνοντας τοὺς "εὐρωπαίους" καὶ τοὺς "ἰδεολόγους τοῦ συστήματος". . Στὴν οὐσία, μὲ πλήρην συνείδηση τῆς ποιότητας των ποὺ ἦταν καὶ ἡ ἐγγύηση τοῦ ρόλου των, ἐνδιαφερόμενοι μόνο γιὰ τὴν τσέπη τους καὶ τὰ "δικά τους παιδιά". Αὐτὴ ἡ Ἑλλάδα τελείωσε πιά. Κανένας δὲν τὴν τελείωσε ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ ἱστορία. Μόνο τὰ κόμματα μοιάζει νὰ μὴν ἔχουν καταλάβει καὶ νὰ μοιράζουν ὁράματα καὶ "διπλωματικὲς ἐπιτυχίες", ἀλλὰ τὰ κόμματα στὴν Ἑλλάδα ποὺ τελείωσε δὲν εἶχαν εὐθύνη ποτέ. Γιατί ἂν εἶχαν, ἁπλῶς αὐτὴ δὲν θὰ τελείωνε. Ἔτσι θὰ συνεχίσει ἡ κατάσταση καὶ ὡς τὸ τυπικὸ τέλος.

Οἱ Ἄγγλοι ἐνίκησαν τοὺς Ἰταλοὺς στὴν Ἀλβανία, ἡ Ἑλλάδα γιορτάζει. Οἱ Γερμανοὶ ἐτάιζαν τοὺς πεινασμένους ἀπὸ τοὺς ἀγγλικοὺς ἀποκλεισμοὺς στὴν Ὁμόνοια, ἡ Ἑλλάδα ζητάει ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς ἀποζημιώσεις. "Ὄχι" εἶπε ὁ Μεταξᾶς στοὺς Ἄγγλους (καὶ γι'αὐτὸ πέθανε ὑγιέστατος ἀπὸ γρίππη!...), τὸ "ὄχι" πρὸς τοὺς Ἰταλοὺς γιορτάζουν τὰ σχολεῖα. Πρέπει κανένας νὰ ἐμβαθύνει πολὺ στὴν "ἰδεολογικὴ σύνθεση" τῶν κατοχικῶν τραγουδιῶν τῆς Βέμπο, γιὰ νὰ καταλάβει πῶς συνέβη νὰ βουλιάξει ἡ "Ἕλλη" σὲ μία μεγάλη "ἐθνικοθρησκευτική γιορτή". Ἕνας ἐχθρὸς πού θέλει νὰ ἀποδυναμώσει τὸν ἀντίπαλό του, εἶναι δυνατὸν νὰ υἱοθετήσει τὴν στρατηγική τῆς ἐθνικῆς του ἔξαψης; Καὶ ὅμως: στὴν Ἑλλάδα ποὺ τελείωσε ὑπῆρξε δυνατὸν νὰ πιστευθεῖ καὶ νὰ μεταβληθεῖ σὲ "ἐθνικὴ γιορτή".

Αἰσθήματα φιλοπατρίας ὡδήγησαν τοὺς ἕλληνες στρατιῶτες στὰ ἀλβανικὰ βουνά; Τί εἴδους φιλοπατρία θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς ὁδηγήσει ἐκεῖ ἀφοῦ ἡ Ἑλλάδα ἐν ὄψει τοῦ πολέμου ( ἤδη μὲ τὴν ἐπάνοδο τοῦ Γεωργίου) θὰ ἔπρεπε νὰ παίξει ἀποκλειστικῶς καὶ μόνο ρόλους καθ’ ὑπαγόρευση, τίποτε κατ’ ἰδίαν πρωτοβουλία, καὶ συνεπῶς ἔπρεπε ὁ στρατός της νὰ εἶναι γυμνὸς καὶ πεινασμένος, καὶ χωρὶς ὅπλα; Ἡ "ἐθνικὴ ἰδεολογία", ἡ πεποιημένη "ἐθνικὴ ἰδεολογία" ποὺ συνιστοῦσε τὴν Ἑλλάδα σὰν κράτος, "ὁ Λεωνίδας καὶ τὸ '21" (ἡ "ἀδιάσπαστη συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους"), ἦταν ποὺ τοὺς ὡδήγησε ἐκεῖ καὶ πάνω σ' αὐτὴ εἶναι "κομμένα" καὶ τὰ τραγούδια τῆς Βέμπο. Τί εἴδους "ἐθνικὰ" τραγούδια εἶναι αὐτά, τὰ συνθεμένα πάνω σὲ μουσικὴ καμπαρὲ καὶ ἐμβατηρίου, πού κάνουν λόγο γιὰ σχέδια τοῦ Μουσολίνι γιὰ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο; Πρόβλημα τῆς Ἑλλάδας τὸ '40 ἦταν νὰ μὴ χάσει τὴν κυριαρχία της στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο; Τὴν εἶχε ποτέ;... Ἀλλοίμονο ἂν καταλάβαιναν οἱ ἀποβλακωμένοι στρατιῶτες τοῦ '40 τοῦτα τὰ νοήματα, ποὺ τοὺς ἐδίνονταν μὲ τὸ κλαρίνο. Γιατί τότε θὰ ἐκάθονταν στὰ σπίτια τους... Καὶ ἀλλοίμονο ἂν τὰ καταλάβαιναν καὶ οἱ σημερινοὶ ποὺ παρελαύνουν, γιατί θὰ προτιμοῦσαν νὰ πᾶνε στὸ γήπεδο. Τὰ "βιβλιοπωλεῖα" ὅμως κάνουν τὴ δουλειὰ τους καλά. Ἡ πιὸ ἀκριβή δουλειὰ στὸν κόσμο: νὰ μὴν πουλᾶς καὶ νὰ εἰσπράττεις...

Μία τέτοια Ἑλλάδα ἑνὸς τέτοιου μεγαλείου, τί δάφνες θὰ μποροῦσε νὰ δρέψει μεταπολεμικά; Τὰ μεταπολεμικὰ κατακάθια ποὺ ἐγκαθιδρύθηκαν μετὰ τὸν πόλεμο ἄρχισαν νὰ γίνονται στὶς ἀπαιτήσεις των ἐνοχλητικά. Ἀλήθεια εἶναι ὅτι αὐτὸ ποὺ ἐπεδίωκαν οἱ βρεττανοί, νὰ παρασύρουν τὶς δυνάμεις τοῦ ἄξονος στὸν ἀστάθμητον γι' αὐτὲς χῶρο τῶν Βαλκανίων καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, τελικῶς τὸ πέτυχαν. Μετὰ τὸ πραξικόπημα γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τῆς ἐπίσημης κυβέρνησης τῆς Γιουγκοσλαβίας, ποὺ εἶχε κλείσει συνθῆκες οὐδετερότητας μὲ τὸν Χίτλερ, οἱ Γερμανοὶ ἀναγκάσθηκαν νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ Βαλκάνια καὶ νὰ χάσουν πολύτιμον καιρό. Ὁ χειμώνας ἔκαμε τὴν δουλειά του στὸ ρωσσικὸ μέτωπο, ἀλλὰ πρὶν ἀπ' αὐτὸν (10/42) ἀπὸ στρατηγικῆς ἀπόψεως, κατὰ τὴν κρίση δυτικῶν εἰδημόνων, ὅλη ἡ ἐκβάση τοῦ πολέμου εἶχε κριθεῖ ἀπὸ τὶς ἐπιχειρήσεις τῆς Ἀφρικῆς. Καὶ μὲ τὴν συμμετοχὴ φυσικὰ ἑλληνικῶν μονάδων. Ἀλλὰ πῶς μποροῦσε κανεὶς ν' ἀφήσει περιθώρια διεκδικήσεως στεφάνων σὲ μία χώρα πιόνι ἐκ κατασκευῆς καὶ σὲ κυβερνήσεις δωσιλόγων; Καὶ κυρίως πῶς, ἀφοῦ οἱ συμμαχικὲς δυνάμεις ἤξεραν τὴν πραγματικότητα, μιά καὶ αὐτὲς ἐξώπλιζαν τὸν ἑλληνικὸ στρατὸ καὶ ἤξεραν τὶς δυνατότητές του; Κανονικὰ ἡ μυθολογία τοῦ "ἔπους" ἔπρεπε νὰ σταματήσει μ' ἕναν ἔμμεσον "ἔπαινο". Μετὰ τὴν "κοινὴ νίκη", ἡ Βέμπο τραγουδοῦσε:"Ἕλληνες καὶ Βρεττανοὶ ἔχουν κοινὰ σημεῖα, τῆς τιμῆς τὸ αἴσθημα καὶ τὴν ψυχὴ στὴν τρικυμία" . Αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἀρκετό, γιατί ἄλλο "κοινὰ σημεῖα" καὶ ἄλλο κοινὴ τσέπη. Ἡ Ἑλλάδα ἔπρεπε νὰ ξαναγυρίσει στὴν φυσική της κατάσταση τοῦ παρία καὶ τοῦ πολιτικοῦ ἐνεργούμενου, καὶ οὔτε καὶ ἡ Ἀγγλία ἤλπιζε αὐτὸ ποὺ θὰ ἐπακολουθοῦσε: νὰ κατεβεῖ τὸ βιοτικό της ἐπίπεδο κάτω ἀπὸ αὐτὸ τῆς Ἑλλάδας καὶ νὰ ζητάει νὰ κρατηθεῖ ἐκχωρώντας τὴν βιομηχανική της παραγωγὴ στοὺς Γιαπωνέζους. Ὅλα τὰ χάλασε ὁ ἐμφύλιος, ποὺ ἐπετάχυνε τὴν ἔλευση τῶν ἀμερικανῶν. Καὶ πάλι ἡ Βέμπο μὲ τὸν ἐμφύλιο προσπάθησε νὰ συμφιλιώσει τοὺς Ἕλληνες ξεθάβοντας τὸν Κολοκοτρώνη. Τί νὰ ἔκανε ὅμως ὁ Κολοκοτρώνης ἀφοῦ τὰ μουστάκια τοῦ Στάλιν ἦταν μακρύτερα ἀπὸ αὐτὰ τοῦ Κολοκοτρώνη; Οἱ ἀμερικανοὶ ἦταν ἀναπότρεπτο νὰ ἐπικρατήσουν στὴν πολύτιμη κτήση. Ἐχάρισαν λοιπὸν τὰ "λίμπερτυ" στοὺς "ἐφοπλιστές" μας -τὰ καράβια δηλαδὴ ἐκεῖνα ποὺ θὰ μεταφέρναν τὸ πολεμικὸ ὑλικὸ στὴν Εὐρώπη καὶ ποὺ ἡ κατασκευὴ τοῦ καθενὸς διαρκοῦσε 14 ἡμέρες- ἔδωσαν καὶ μερικὰ σκαμπίλια στοὺς παραδεδομένης νοοτροπίας πολιτικοὺς τῶν "ἐπῶν" καὶ ἀγόρασαν πλήρως τὴν κτήση μὲ τὸ σχέδιο Μάρσαλ. Ὅσο τώρα γιὰ τὶς δόξες τοῦ πόλεμου, αὐτὲς ἔδυσαν ἄδοξα: ὁ στατηγὸς Sir Francis de Guingand ἄνοιξε τὸ μετεωρολογικὸ δελτίο τοῦ 1940 καὶ διεπίστωσε ὅτι οἱ καιρικὲς συνθῆκες δὲν ἦταν τέτοιες ποὺ θὰ ἐπέτρεπαν στὸν Χίτλερ νὰ ἐκστρατεύσει νωρίτερα ἐναντίον τῆς Ρωσίας! Τό κοπυράϊτ γιά τό « ἔπος τοῦ 40», συνεπῶς, τό πῆρε ἡ βιομηχανία SOFTEX… Στά βιβλία τῆς νεοελληνικῆς ἱστορίας ἔμεινε μόνο τὸ "αἴσθημα τιμῆς",- κι αὐτὸ ἀμφίβολο. Γιατὶ βέβαια τὸ αἴσθημα τιμῆς τοῦ Κορυζῆ καὶ τοῦ Τσολάκογλου δὲν ἦταν ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ τὸ ἀντίστοιχο τοῦ Γεωργίου. Πῶς νὰ καταφέρουν νὰ τὸ σκάσουν οἱ δεκάδες χιλιάδες βρεττανῶν καὶ νεοζηλανδῶν στρατιωτῶν μὲ τὴν ἀκάθεκτη προέλαση τῶν Γερμανῶν; Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ "διαταγή": νὰ ρίχνονται οἱ ἕλληνες στρατιῶτες ἁπλῶς σὰν μάζα κρέατος στὰ τάνκς, ὅπως ὅταν θέλης νὰ καθυστερήσεις ἕνα φορτηγὸ καὶ ρίχνεις στὸ δρόμο του ἕνα κοπάδι πρόβατα. Καὶ ὁ μὲν Κορυζῆς τίναξε τὰ μυαλά του στὸν ἀέρα, ὁ δὲ Τσολάκογλου, ποὺ μὲ τὴν πράξη του ἔσωσε τὰ ὑπολείμματα τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ -αὐτοῦ δηλαδὴ ποὺ θὰ ἐχρησιμοποιεῖτο ἐν συνεχείᾳ στὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ στὸν ἐμφύλιο-, καρτεροῦσε ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα στὴν φυλακὴ νὰ μποῦν οἱ "προοδευτικοὶ" νὰ τὸν καθαρίσουν. Ἡ γιορτὴ τοῦ "ἔπους" νικάει κάθε χρόνο καὶ τὸ αἴσθημα τιμῆς αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων...

Ἡ Ἑλλάδα λοιπὸν τελείωσε, ἐπειδὴ ἔπρεπε νὰ τελειώσει. Τί ἀπαιτήσεις ὑπάρξεως μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνα κράτος μὲ τέτοιο ἰδεολογικὸ κομφούζιο, ποὺ τὸ γιορτάζει ἐπιδεικτικὰ δύο φορὲς τὸν χρόνο καὶ καθημερινὰ ἀλλοιῶς; Καὶ θάταν περιττὸ νὰ τὸ συζητήσομε, ἀφοῦ ἡ Ἑλλάδα οὕτως ἢ ἄλλως πέθανε, ἂν δὲν συνέβανε νὰ ὑπάρχει ἕνα ἀδιευκρίνιστο καθεστὼς κατοχῆς στὰ Ἑπτάνησα. Αὐτὸ μᾶς λένε οἱ πύρινες ἀνακοινώσεις τῶν νομαρχιακῶν συμβουλίων Λευκάδας καὶ Ζακύνθου μέσα στὸν μεθοδικὰ καλλιεργούμενο σήμερα ἀντιαμερικανισμὸ στὸν κόσμο, ποὺ ἀποτελεῖ μία ἐπιμελημένη ἰδεολογικὴ βιομηχανία. Οἱ ἀμερικανοὶ στρατιῶτες προσέβαλαν, λέει, τὰ δημοκρατικὰ αἰσθήματα τῶν Κερκυραίων, ἐπειδὴ βγῆκαν νὰ κάμουν μία βόλτα στὴν Σπιανάδα. Καὶ δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ συμβαίνουν τέτοιες ἐκδηλώσεις ἐκεῖ, εἴτε μὲ στρατιῶτες εἴτε χωρίς. Εἶναι βέβαια ἐξαιρετικὰ δύσκολο νὰ ἀποδείξουν σήμερα οἱ Κερκυραῖοι τὴν σαφήνεια τῶν δημοκρατικῶν τους ἀντιλήψεων μὲ τὰ τόσα ξενοδοχεῖα ποὺ ἔχουν. Πιθανὸν οἱ τέτοιες ἐκδηλώσεις νὰ συμβαίνουν ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὑπάρχουν τὰ πολλὰ ξενοδοχεῖα τοῦ μονοδιάστατου τουρισμοῦ τους καὶ ὄχι κατ' ἀνάγκην ἐπειδὴ ἡ περὶ δημοκρατίας ἀντίληψη τους συμπίπτει μ' ἐκείνην τοῦ Ἐπιτάφιου τοῦ Περικλέους. Τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι μὲ τὰ νομαρχιακὰ συμβούλια τῆς Λευκάδας καὶ Ζακύνθου. Ἔχουν ἄρα ἐπίγνωση τῆς πολιτικῆς σημασίας τοῦ σιγονταρίσματός τους; Ἡ πολιτικὴ δὲν εἶναι βέβαια πρᾶγμα εὔκολο. Εὔκολες εἶναι μόνο οἱ ἐκλογὲς ὑπὸ τοὺς ἤχους τῶν ἐμβατηρίων τῶν "ἐπῶν" καὶ τῶν μπουζουκιῶν. Ἡ πολιτικὴ εἶναι πρᾶγμα δύσκολο. Ἀκριβῶς ὅμως γι'αὐτὸ τίθεται καὶ τὸ ἐρώτημα περὶ τοῦ κατοχικοῦ καθεστῶτος τῶν Ἑπτανήσων. Ὥσπου αὐτὸ νὰ διευκρινισθεῖ, δὲν ἔχουμε λοιπὸν παρὰ νὰ ἀναφωνοῦμε ἀναμένοντες: ζήτω ὁ προοδευτισμός, ζήτω οἱ ἀνακοινώσεις, ζήτω τὸ "Ἀθάνατον ἔπος" μὲ τὴν "πολιτικὴ ὀξύνοια" ποὺ συνεπάγεται,.. Ἐμεῖς, οἱ παλαιοὶ καλοὶ γείτονες τῶν Ἰταλῶν καὶ "Εὐρωπαῖοι"...

(3) Μοῦ ἀρέσει ἡ Βέμπο καί περισσότερο ἐδῶ, προτιμῶ ὅμως ὅσα ἔγραψε ὁ Ἠλίας Πετρόπουλος για τήν ταινία τοῦ Τάκη Κανελλόπουλου, «Οὐρανὸ» πού ἀπέσπασε διθυράμβους στό ἐξωτερικό ἀλλά στό ἑλλαδικό κράτος ὄχι μόνο θάφτηκε ἀλλά καί παραποιήθηκε ἀπό τήν παραγωγό. Γεγονός πού δέν ἄφησαν ἀνεκμετάλλευτο οἱ γαλιάντρες

Συγκινητικὲς ταινίες καὶ ἐξαίσια ποιήματα, πλάσματα μὲ φτεροῦγες. Νεκροψία κάθε κριτική. Οἱ λέξεις τῆς ἑκάστοτε εἰδικῆς ὁρολογίας σιχαμερὰ ἐργαλεῖα, ποὺ δικαίως βρίσκονται στὰ λεξικά. Κανεὶς δὲ θέλει μπαλσαμωμένα ποιήματα. Ὁ Μανόλης Ἀναγνωστάκης καὶ ὁ Γιῶργος Ἰωάννου μὲ ξεκρέμαστα λόγια ἀκολούθησαν μία γενικὴ ὑποχώρηση. Οἱ ἠθικὲς ἀξίες ἀπὸ εἰκοσαετίες φυλαγμένες στὰ συρτάρια. Ἀξιοπρέπεια διὰ τῆς μονώσεως. Ἐγκλήματα δὲν συντελοῦνται πλέον, ἡ μορφὴ τοῦ στραπατσαρίσματος εἶναι ἀνεκτή, ἔπαψε ὁ πανικός, κανεὶς δὲν μοιριολογᾶ. Ἡ γνήσια νύχτα πείθει. Ξαναγυρίζουν τὰ φοβερὰ ὁράματα, ποὺ ἐκ τῶν ὑστέρων ἀγαποῦμε γιατί ἐκεί δέσαμε τὰ νιάτα μας. Ἐκεῖνοι ὅλοι σκοτώθηκαν μὲ πυροβολισμὸ ἐξ ἐπαφῆς. Κάποτε ἦταν ἀλλιῶς. Τώρα πιὸ πολὺ μυρίζει προδοσία, ἐγκατάλειψη. Σιγὰ σιγὰ οἱ ἐναπομείνατες ἐπείσθησαν πώς πρέπει νὰ σιωπήσουν. Καὶ μέσα στοὺς ἐλάχιστους ἁγνοὺς ὁ Μανόλης Ἀναγνωστάκης, ὁ Γιῶργος Ἰωάννου καὶ ὁ νεώτερος Τάκης Κανελλόπουλος ( ἐκ τύχης συμπατριῶτες καὶ περίπου ὁμόφρονες) κατέδειξαν πόσο λίγο ἀπελπίστηκαν. Μόνη, δίκην ἀντιφάσεως, διέξοδος ὁ ἔρως ( ὅλα μπορεῖς νὰ τὰ σωπάσεις, ὅμως ποτὲ τὸν ἔρωτα), κατὰ τὴν σχετικὴ παράδοση τῶν ρεμπέτικων τραγουδιῶν. Δῆθεν παρεμπιπτόντως ἐπαναφέρουν στὸ προσκήνιο κάποιους ἀλησμόνητους ( ποὺ ὁ θάνατός τους ἀκόμα μᾶς ραντίζει) μὲ λόγια σὰν χρησμοὺς – καταληπτὰ ὡστόσο. Σὰν δοῦλοι τοῦ ἀνύπαρκτου θεοῦ διαβιοῦν ὑπὸ συνεχῆ ἀπειλὴν κι’ ἔτσι τὸ σαστισμένο φρόνημα ρέπει στὸ μνημόσυνο. Γιατί ὅταν ὅλοι λουφάζουν, μόνο ἀνόητοι τραγουδοῦν. Μάνα προώρως γερασμένων ποιητῶν κάθε ἧττα καὶ ἀντεπανάσταση. Ὁριστικὲς οἱ πληγὲς τοῦ παρελθόντος. Γι’ αὐτὲς τὶς πληγὲς οἱ δροσεροὶ μενεξέδες. Δέηση ὑπὲρ τῶν ἑβραίων ποὺ χάθηκαν, ὑπὲρ τῶν νέων ποὺ τουφεκίστηκαν στὸν κολοφώνα τῆς δυνάμεως των, ὑπὲρ τῶν κατεδαφιζομένων τουρκόσπιτων καὶ τῶν παλιῶν ἠθῶν, ἐθίμων, γνωριμιῶν καὶ συνοικιῶν. Ἀλλὰ κατὰ βάθος μᾶλλον ἐλπίζουν ὅτι αὐτὸ τὸ ἀπόστημα θὰ σπάσει σὰν τὸν ἥλιο.

ΚΑΗΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Δὲν ἔχω ὄνομα, ἐπώνυμο, ἐπάγγελμα, κατοικία, γυναίκα ,παιδιά. Οὔτε κότες, γάτα, καὶ σκύλον πιστό. Ἔχω πεθάνει ἀπὸ διαμπερὲς τρομερὸ τραῦμα κι’ ἐνῷ ἔλυωνα ἄθαφτος μὲ σκέπασαν τὰ φύλλα ( Μιλῶ γιὰ τὰ λουλούδια ποὺ μαραθήκανε στοὺς τάφους καὶ τὰ σαπίζει ἡ βροχὴ καημένη πατρίδα). Βασανίστηκα. Βασανίζομαι. Ἀκόμη βασανίζομαι γιὰ σένα. Πάντα γιὰ σένα, καημένη πατρίδα. Πετάξαμε τότε τὰ ἄχρηστα ντουφέκια καὶ τὶς φαρμακερὲς λόγχες. Μόνο οἱ σαλπιγκτὲς κράτησαν τὶς σάλπιγγες. Κι’ οἱ σάλπιγγες φτάσαν στὰ στόματα, οἱ σάλπιγγες σκληρὲς στοὺς τέσσερεις ὁρίζοντες. Κομίζουν τὴ σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου. Πότε ἀκούστηκε σάλπιγγες νὰ σημαίνουν ὑποχώρηση; Οἱ καρδιές μας καὶ ὁ Ἀργύρης Κουνάδης ἔνοιωσαν τὴν πικρὴ μελωδία τῶν ἀπατημένων καὶ ντροπαλῶν. ( Μιλῶ γιὰ τὰ τελευταία σαλπίσματα τῶν νικημένων στρατιωτῶν, καημένη πατρίδα. ). Δὲν θὰ ξανακούσω πιὰ μπουζούκια, σαντούρια καὶ μπαγλαμάδες. Καὶ οὔτε θὰ παραβρεθῶ σὲ γάμους καὶ βαφτίσια. Ὅλοι θὰ μὲ ξεχάσουν. Ἀκόμη κι’ ἐσὺ ἀγάπη μου. ( Μπῆκα ζωντανὸς σὲ ὑγρὰ χαρακώματα καημένη πατρίδα.) Μᾶς πῆραν τὰ ὄπλα. Λησμονήσαμε τὰ κανόνια σὲ ἀνώνυμα ἢ ἐπώνυμα ὑψώματα. Τὰ αὐτοκίνητα τὰ κάψαμε μὲ τὴν ἴδια τοὺς τὴ βενζίνη. Ὅλα τὰ ἐγκαταλείψαμε γιατί πολὺ φοβηθήκαμε. Τρομάξαμε σὰν παιδιὰ μικρά. Φοβηθήκαμε σὰν ἀληθινοὶ ἥρωες καὶ φύγαμε. ( Ἔμεινα χρόνια γονατιστὸς καημένη πατρίδα). Ἔχασα τὸ δίκωχο. Τὰ πουρνάρια ξέσχισαν τὴ χλαίνη μου. Χωρὶς παγούρι ὁδηγήθηκα δέσμιος καὶ νηστικὸς σὲ δενδροσκεπὴ μονοπάτια ὅπου περιπλανήθηκα. Στὰ καθημαγμένα βουνὰ μὲ ξέχασαν δίχως μνῆμα. ( Κάννες τουφεκιῶν στράφηκαν καταπάνω μου καημὲνη πατρίδα). Φόρεσα χιτώνια προσφάτως σκοτωμένων. Ἀπὸ δύσκαμπτα πόδια νεκρῶν τράβηξα ἄρβυλα ποὺ εἶχε καλύψει ἡ ἀπριλιάτικη πάχνη. ( Τοὺς τρέμω τοὺς νεκρούς, τὰ βλέπουν ὅλα, πετοῦν παντοῦ, παρίστανται καὶ φρίττουν). Μὲ χαμηλωμένα βλέμματα καὶ χείλη σφιγμένα πέρασα διὰ μέσου ἀγνώστων χωριῶν. ( Μιλῶ γιὰ τὶς ξυπόλητες τὶς μάνες ποὺ σέρνονται στὰ χαλάσματα καημένη πατρίδα). Σκέφτομαι τὰ παληκάρια ποὺ δέχτηκαν τὸ θάνατο χωρὶς τὸ βλέμμα τους νὰ σκοτεινιάσει ἢ νὰ λυγίσει. ( Χίλιες φορὲς μὲ σκότωσες καημένη πατρίδα). Δὲν κρατῶ κρυφὰ μυστικά. Δὲν ἀντέχω νὰ βλέπω τὰ γοργὰ ἄλογα γυμνὰ ἀπὸ λουριά, χάμουρα, κουδούνια, χαϊμαλιά. Ποτὲ δὲ σὲ θρήνησα ὅσο τώρα. ( Μεγάλη ἡ χάρη σου, γλυκειὰ κατακαημένη πατρίδα).

ΥΓ. Κάποιοι, καλοθελητὲς ἢ ὄχι, πιθανὸν νὰ θελήσουν νὰ «δοῦν» ὅτι ἡ σημερινὴ ἀνάρτηση ἀποστρέφει τὸ βλέμμα, μὲ τὰ ὅσα γράφει, ἀπὸ τὰ ἐγκλήματα τῆς Γερμανίας κατὰ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τὸ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν τὰ μάτια καλυμμένα μὲ γράσσο εἶναι χαμένος κόπος. Γιὰ τοὺς καινούργιους ἀναγνῶστες προτείνω νὰ ρίξουν μία ματιὰ στὶς ἀναρτήσεις πού ἔχω κάνει γιὰ τὰ Καλάβρυτα, Χορτιάτη, Ἐθνικὴ Ἀντίσταση, γερμανικὲς ἀποζημιώσεις κ.λπ. Ἀλλά καί σ' αὐτό ἐδῶ τό κείμενο. Γιατί πρέπει νά τά λέμε ὅλα γιά τήν μαύρη ψυχή καί τῶν "συμμάχων"...Σύμφωνα μέ τόν Διονύσιο Σολωμό, ἐθνικόν εἶναι ὅτι εἶναι ἀληθές...