Τό παρακάτω κείμενο τό πήραμε ἀπό τό ἱστολόγιο Σαχάρα τοῦ swearengen, τόν ὁποῖο καί εὐχαριστοῦμε.
Ἐνῶ ὅλοι ψάχνουν ἀκόμη νὰ βροῦν τὸν ἔνοχο τῆς ρήσης περὶ διεφθαρμένης χώρας μεταξὺ πρώην καὶ νῦν πρωθυπουργῶν, κανεὶς δὲν σκέφτηκε ὅτι ὁ δράστης μπορεῖ νὰ εἶναι μέλλων πρωθυπουργὸς ἢ μᾶλλον μέλλουσα, ὅπως ἂς ποῦμε ἡ κυρία Ντόρα. Τὸν κύριο Ἀντώνη δὲν τὸν ἔχω ἱκανὸ νὰ τὸ εἶπε (ὅπως ἄλλωστε δὲν τὸν ἔχω ἱκανὸ νὰ γίνει πρωθυπουργός). Δὲν ἔχει ὅμως καὶ τόση σημασία ποιὸς τὸ εἶπε, διότι ὅποιος ἀπ’ αὐτοὺς καὶ νὰ τὸ εἶπε, εἴτε ὁ κύριος Κώστας εἴτε ὁ κύριος Γιῶργος εἴτε ἡ κυρία Ντόρα, πάντως τὸ εἶπε μὲ τὴν θετικὴ ἔννοια, ὅτι δηλαδὴ «-Κύριε Γιοῦνκερ, εἶμαι περήφανος (-η) ποὺ κυβερνῶ (θὰ κυβερνήσω) μία τόσο διεφθαρμένη χώρα καὶ τὸ αὐτὸν εὔχομαι καὶ δι’ ὑμᾶς». Καὶ στὰ δικά σας, ποὺ λένε. Διότι ἡ διαφθορά, ὅπως καὶ ἡ χοληστερίνη, μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ κακή, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ καλή. Ἐμεῖς ἔχουμε ἀπὸ τὴν καλή, διαφθορὰ ἐννοεῖται, ὄχι χοληστερίνη.
Ἡ διαφθορὰ φέρνει στὴ χώρα σημαντικὲς διεθνεῖς διακρίσεις. Ἔχοντας ἐγκαθιδρύσει τὴν ἀδιαμφισβήτητη κυριαρχία μας ἀνάμεσα στὶς εὐρωπαϊκὲς παραδοσιακὲς δυνάμεις, Ρουμάνους, Πολωνούς, τέτοιους, κοιτᾶμε πλέον στὰ μάτια τὰ παγκόσμια θηρία τοῦ ἀθλήματος, πρωταθλητὲς ὅπως τὴ Μιανμάρ, τὴ Σομαλία, τὸ Τσάντ, τὸ Τατζικιστάν καὶ τὴν Κιργιζία, στοχεύοντας εὐθέως σὲ μία θέση στὸ ὀλυμπιακὸ βάθρο. –Γιατί ὄχι ; -Κάπως ἔτσι δὲν εἶχε κάποτε περάσει κι ὁ Αἴολος ΙΙ-Κεντέρης, σὰν σταματημένους, τοὺς τάχα μου φαβορὶ-ἀραπάδες, πού μείνανε χαζοί, νὰ κοιτᾶνε τὴ ράχη του ; Ἄσχετα ποὺ στὴ συνέχεια εἶχε ἐκεῖνο τὸ τραγικὸ δυστύχημα μὲ τὸ καταραμένο Χαγιαμπούσα, ποὺ τοὔκοψε τὴν ἔνδοξη καριέρα στὰ δύο.
Ἡ ἐν Ἑλλάδι διαφθορὰ εἶναι προστάτις τῶν θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν καὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ἂς σκεφτοῦμε μόνον πόσοι ἄνθρωποι θὰ εἶχαν καταλήξει πίσω ἀπ’ τὰ σίδερα, ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν δικαστάδες ποὺ νὰ τὰ πιάνουν χοντρά. Καλύτερα ἑκατὸ ἔνοχοι ἐλεύθεροι, παρὰ ἕνας ἀθῶος στὴ φυλακή, ἔτσι δὲν λέμε συνήθως ; -Πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ μόνος ἀσφαλὴς τρόπος ὥστε νὰ μὴν χώσουμε κατὰ λάθος κάποιον καψερὸ ἀθῶο στὴ φυλακή, εἶναι νὰ ξαμολᾶμε ἐλεύθερους ἑκατὸ ἀποδεδειγμένα ἐνόχους. Κάπου ἀνάμεσα σ’ αὐτούς, θὰ κρύβεται ἐπιμελῶς ὁ ἕνας ἀθῶος.
Ἡ ἑλληνικὴ διαφθορὰ διαθέτει –παραδοσιακὰ- χιοῦμορ. Ὅταν ἀνάμεσα σὲ ἑκατοντάδες συσκευασίες προϊόντων, ἐσὺ διαλέγεις εἰδικὰ τὶς κοῦτες ἀπὸ Pampers γιὰ νὰ παραχώσεις τὰ λεφτὰ ποὺ ἀποκόμισες ἀπὸ τὶς κάθε λογὴς σκατοδουλειές σου, αὐτὸ μόνον ἕνα πράγμα μπορεῖ νὰ σημαίνει : Ὅτι κατὰ βάθος, ἐκτὸς ἀπὸ μεγάλη λέρα, εἶσαι καὶ κορυφαῖος χωρατατζής. Ἢ -ἄλλο παράδειγμα, φρέσκο- ὅταν ἀνοίγεις κρυφὸ λογαριασμὸ μὲ τὸ ψευδώνυμο «Ρόκος», προκειμένου νὰ κρύψεις τὰ λεφτὰ πού σου ἔχωσε ὁ γελαδερὸς χουβαρντὰς μὲ τὸν σταζικὸ κωδικὸ «Ρόκο», μόνον πλακατζὴς μπορεῖς νὰ χαρακτηριστεῖς. Ἐντάξει, καὶ λίγο βλάκας, ἴσως.
Ἡ διαφθορὰ αὐξάνει τὸ προσδόκιμο ζωῆς. Ἁπλῶς ἂς ἀναλογιστοῦμε πόσες ζωὲς χάνονται καθημερινὰ ἀνὰ τὸν κόσμο, ἐξαιτίας τῶν ἀπάνθρωπων ἐκείνων συστημάτων ὑγείας, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴ δυνατότητα παροχῆς ἑνὸς ἐπιπλέον εὐγενοῦς κινήτρου στὸ ἰατρικὸ καὶ νοσηλευτικὸ προσωπικό. Τὰ περὶ μεσογειακῆς διατροφῆς εἶναι σκέτες μποῦρδες, γιὰ νὰ κονομᾶνε οἱ τύποι μὲ τὰ βιολογικὰ καὶ οἱ διατροφολόγοι : Ἐὰν ἔχουμε σήμερα νὰ ἐπιδείξουμε τὸν ὑψηλότερο μέσο ὄρο ζωῆς πανευρωπαϊκά, ὀφείλεται καθαρὰ στὸ φακελάκι καὶ ὄχι σὲ ἀγγουροντομάτες, μπρόκολα καὶ κολοκύθια μὲ τὴ ρίγανη. Καὶ –σημειωτέον- εἴμαστε τόσο κορακοζώητοι, παρότι οἱ πιὸ θεριακλῆδες παγκοσμίως, τὰ μεγαλύτερα γουρούνια στὸ φαῒ καὶ οἱ πιὸ θανατεροὶ στὴν ἄσφαλτο. Φαντάσου, δηλαδή.
Ἡ διαφθορὰ διαθέτει ἐκλεπτυσμένη αἰσθητική. Ἀκόμη κι ἂν ὁ γάμος στὸ Παρίσι, μὲ συνακόλουθη δεξίωση στὶς «Τέσσερις Ἐποχὲς» μπορεῖ νὰ μὴν ταιριάζει στὸ γοῦστο ὅλων, ἅπαντες ὡστόσο θὰ ὁμολογήσουν ὅτι ἡ ἐπιλογὴ τοῦ νεοκλασσικοῦ ὑπὸ τὴν Ἀκρόπολη, σὰν κύρια κατοικία, προδίδει ὑψηλὴ φινέτσα. Μόνο ψεγάδι, κάτι πλανόδιοι μουσικάντηδες ποὺ γρατζουνᾶνε τὸ βιολί, ἐκεῖ μπροστά, στὸν πεζόδρομο τῆς Ἀρεοπαγίτου. Τουλάχιστον, ἂς ἔφερναν καμιὰ κομπανία μὲ μπαγλαμαδομπουζουκοτζουράδες, νὰ βαρᾶνε τὴν «Εὐδοκία», νὰ ρίχνει τὶς στροφὲς του ὁ λεβέντης, ἀναπολώντας τὸν σχωρεμένο (;;;), τὸν «ὅ,τι ἔλεγε αὐτὸς»-Πρόεδρο. Καὶ τώρα ποὺ τὸ ξανασκέπτομαι, τελικὰ ἀκόμη καὶ ὁ γάμος στὸ Παρίσι, ταιριάζει στὸ γοῦστο ὅλων, ἐκτὸς πιὰ κι ἂν βρεθεῖ κάνας κομπλεξικὸς ποὺ θ’ ἀντιδροῦσε στὴν ἰδέα νὰ φχαριστηθεῖ -δημοσίᾳ δαπάνη- παριζιάνικη ἀτμόσφαιρα σὲ συνθῆκες αὐτοκρατορικῆς χλίδας.
Ἡ διαφθορὰ εἶναι ὁ κινητήριος μοχλὸς τῆς οἰκιστικῆς ἀνάπτυξης. Ὀνειρεμένα σπίτια πάνω στὸ κύμα, μὲ ἰδιωτικὲς πλάζ, πανταχόθεν προστατευμένες ἀπὸ τὸν κάθε βρωμίλο ποὺ θὰ φιλοδοξοῦσε νὰ πλύνει τὰ ποδάρια του στὶς καθαρές μας θάλασσες, κοσμοῦν καὶ προσδίδουν ἐνδιαφέρον στὸ -κατὰ τὰ λοιπὰ μᾶλλον πληκτικὸ καὶ μονότονο - ἀττικὸ (καὶ ὄχι μόνον) τοπίο. Γιὰ τὶς κατώτερες κοινωνικὰ τάξεις, ἐξίσου ὀνειρεμένοι ἡμιυπαίθριοι χῶροι προσαυξάνουν σημαντικὰ τὸ ἐμβαδὸ μικροαστικῶν διαμερισμάτων, μετατρέποντας τα σὲ ἐπαύλεις, ποὺ δὲν ἔχουν σὲ τίποτε νὰ ζηλέψουν τὰ ὀνειρεμένα σπίτια πάνω στὸ κύμα (βλ. ἀνωτέρω), ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ τὸ κύμα καθαυτό. Ποῦ κι αὐτὸ ἀκόμη λύνεται, χάρη στὸ κοινωνικὸ ἔργο ποὺ προσφέρουν οἱ ἁπανταχοῦ πολεοδομικὲς ὑπηρεσίες, ἔναντι εὐτελοῦς καὶ πάντως συμβολικοῦ ἀντιτίμου.
Ἡ διαφθορὰ ἀποτελεῖ βασικὴ πλουτοπαραγωγικὴ πηγὴ τοῦ ἔθνους. Ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα στὸν κόσμο, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες, θὰ εἶχε καταρρεύσει. Γίγαντες, ὅπως ἡ Ρωσσία καὶ ἡ Ἀργεντινή, μὲ πολὺ μικρότερό τοῦ δικοῦ μας χρέος, κατέληξαν στὴν κοινωνικὴ διάλυση καὶ πλήρη ἐξάρθρωση τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ τους. Ἐδῶ, ἡ ζωὴ συνεχίζεται, σχεδὸν κανονικά, ἐπειδὴ ἡ καμήλα ἐτούτη ἐδῶ, ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα «Ἑλλάς», εἶναι ἀπ’ αὐτὲς μὲ τοὺς δυὸ ὕβους, τὶς βακτριανὲς ποὺ λένε. Στὸν ἕνα ὕβο εἶχε τὸ ἄσπρο χρῆμα, ποὺ τώρα λείπει. Ἀλλὰ δὲν πειράζει, ἀφοῦ στὸν ἄλλο ἔχει τὸ μαῦρο χρῆμα, λίπος συσσωρευμένο ἐπὶ γενεὲς ὁλόκληρες. Μπορεῖς νὰ τὸ φᾶς τώρα, γιὰ νὰ τὴ βγάλεις στὰ δύσκολα. Ἢ μπορεῖς νὰ τὸ στείλεις ἔξω, γιὰ νὰ τὸ φᾶς μὲ τὴν ἡσυχία σου, ἀργότερα. Ὅ,τι θές.
Ἐνῶ ὅλοι ψάχνουν ἀκόμη νὰ βροῦν τὸν ἔνοχο τῆς ρήσης περὶ διεφθαρμένης χώρας μεταξὺ πρώην καὶ νῦν πρωθυπουργῶν, κανεὶς δὲν σκέφτηκε ὅτι ὁ δράστης μπορεῖ νὰ εἶναι μέλλων πρωθυπουργὸς ἢ μᾶλλον μέλλουσα, ὅπως ἂς ποῦμε ἡ κυρία Ντόρα. Τὸν κύριο Ἀντώνη δὲν τὸν ἔχω ἱκανὸ νὰ τὸ εἶπε (ὅπως ἄλλωστε δὲν τὸν ἔχω ἱκανὸ νὰ γίνει πρωθυπουργός). Δὲν ἔχει ὅμως καὶ τόση σημασία ποιὸς τὸ εἶπε, διότι ὅποιος ἀπ’ αὐτοὺς καὶ νὰ τὸ εἶπε, εἴτε ὁ κύριος Κώστας εἴτε ὁ κύριος Γιῶργος εἴτε ἡ κυρία Ντόρα, πάντως τὸ εἶπε μὲ τὴν θετικὴ ἔννοια, ὅτι δηλαδὴ «-Κύριε Γιοῦνκερ, εἶμαι περήφανος (-η) ποὺ κυβερνῶ (θὰ κυβερνήσω) μία τόσο διεφθαρμένη χώρα καὶ τὸ αὐτὸν εὔχομαι καὶ δι’ ὑμᾶς». Καὶ στὰ δικά σας, ποὺ λένε. Διότι ἡ διαφθορά, ὅπως καὶ ἡ χοληστερίνη, μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ κακή, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ καλή. Ἐμεῖς ἔχουμε ἀπὸ τὴν καλή, διαφθορὰ ἐννοεῖται, ὄχι χοληστερίνη.
Ἡ διαφθορὰ φέρνει στὴ χώρα σημαντικὲς διεθνεῖς διακρίσεις. Ἔχοντας ἐγκαθιδρύσει τὴν ἀδιαμφισβήτητη κυριαρχία μας ἀνάμεσα στὶς εὐρωπαϊκὲς παραδοσιακὲς δυνάμεις, Ρουμάνους, Πολωνούς, τέτοιους, κοιτᾶμε πλέον στὰ μάτια τὰ παγκόσμια θηρία τοῦ ἀθλήματος, πρωταθλητὲς ὅπως τὴ Μιανμάρ, τὴ Σομαλία, τὸ Τσάντ, τὸ Τατζικιστάν καὶ τὴν Κιργιζία, στοχεύοντας εὐθέως σὲ μία θέση στὸ ὀλυμπιακὸ βάθρο. –Γιατί ὄχι ; -Κάπως ἔτσι δὲν εἶχε κάποτε περάσει κι ὁ Αἴολος ΙΙ-Κεντέρης, σὰν σταματημένους, τοὺς τάχα μου φαβορὶ-ἀραπάδες, πού μείνανε χαζοί, νὰ κοιτᾶνε τὴ ράχη του ; Ἄσχετα ποὺ στὴ συνέχεια εἶχε ἐκεῖνο τὸ τραγικὸ δυστύχημα μὲ τὸ καταραμένο Χαγιαμπούσα, ποὺ τοὔκοψε τὴν ἔνδοξη καριέρα στὰ δύο.
Ἡ ἐν Ἑλλάδι διαφθορὰ εἶναι προστάτις τῶν θεμελιωδῶν ἐλευθεριῶν καὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ἂς σκεφτοῦμε μόνον πόσοι ἄνθρωποι θὰ εἶχαν καταλήξει πίσω ἀπ’ τὰ σίδερα, ἐὰν δὲν ὑπῆρχαν δικαστάδες ποὺ νὰ τὰ πιάνουν χοντρά. Καλύτερα ἑκατὸ ἔνοχοι ἐλεύθεροι, παρὰ ἕνας ἀθῶος στὴ φυλακή, ἔτσι δὲν λέμε συνήθως ; -Πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι ὁ μόνος ἀσφαλὴς τρόπος ὥστε νὰ μὴν χώσουμε κατὰ λάθος κάποιον καψερὸ ἀθῶο στὴ φυλακή, εἶναι νὰ ξαμολᾶμε ἐλεύθερους ἑκατὸ ἀποδεδειγμένα ἐνόχους. Κάπου ἀνάμεσα σ’ αὐτούς, θὰ κρύβεται ἐπιμελῶς ὁ ἕνας ἀθῶος.
Ἡ ἑλληνικὴ διαφθορὰ διαθέτει –παραδοσιακὰ- χιοῦμορ. Ὅταν ἀνάμεσα σὲ ἑκατοντάδες συσκευασίες προϊόντων, ἐσὺ διαλέγεις εἰδικὰ τὶς κοῦτες ἀπὸ Pampers γιὰ νὰ παραχώσεις τὰ λεφτὰ ποὺ ἀποκόμισες ἀπὸ τὶς κάθε λογὴς σκατοδουλειές σου, αὐτὸ μόνον ἕνα πράγμα μπορεῖ νὰ σημαίνει : Ὅτι κατὰ βάθος, ἐκτὸς ἀπὸ μεγάλη λέρα, εἶσαι καὶ κορυφαῖος χωρατατζής. Ἢ -ἄλλο παράδειγμα, φρέσκο- ὅταν ἀνοίγεις κρυφὸ λογαριασμὸ μὲ τὸ ψευδώνυμο «Ρόκος», προκειμένου νὰ κρύψεις τὰ λεφτὰ πού σου ἔχωσε ὁ γελαδερὸς χουβαρντὰς μὲ τὸν σταζικὸ κωδικὸ «Ρόκο», μόνον πλακατζὴς μπορεῖς νὰ χαρακτηριστεῖς. Ἐντάξει, καὶ λίγο βλάκας, ἴσως.Ἡ διαφθορὰ αὐξάνει τὸ προσδόκιμο ζωῆς. Ἁπλῶς ἂς ἀναλογιστοῦμε πόσες ζωὲς χάνονται καθημερινὰ ἀνὰ τὸν κόσμο, ἐξαιτίας τῶν ἀπάνθρωπων ἐκείνων συστημάτων ὑγείας, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴ δυνατότητα παροχῆς ἑνὸς ἐπιπλέον εὐγενοῦς κινήτρου στὸ ἰατρικὸ καὶ νοσηλευτικὸ προσωπικό. Τὰ περὶ μεσογειακῆς διατροφῆς εἶναι σκέτες μποῦρδες, γιὰ νὰ κονομᾶνε οἱ τύποι μὲ τὰ βιολογικὰ καὶ οἱ διατροφολόγοι : Ἐὰν ἔχουμε σήμερα νὰ ἐπιδείξουμε τὸν ὑψηλότερο μέσο ὄρο ζωῆς πανευρωπαϊκά, ὀφείλεται καθαρὰ στὸ φακελάκι καὶ ὄχι σὲ ἀγγουροντομάτες, μπρόκολα καὶ κολοκύθια μὲ τὴ ρίγανη. Καὶ –σημειωτέον- εἴμαστε τόσο κορακοζώητοι, παρότι οἱ πιὸ θεριακλῆδες παγκοσμίως, τὰ μεγαλύτερα γουρούνια στὸ φαῒ καὶ οἱ πιὸ θανατεροὶ στὴν ἄσφαλτο. Φαντάσου, δηλαδή.
Ἡ διαφθορὰ διαθέτει ἐκλεπτυσμένη αἰσθητική. Ἀκόμη κι ἂν ὁ γάμος στὸ Παρίσι, μὲ συνακόλουθη δεξίωση στὶς «Τέσσερις Ἐποχὲς» μπορεῖ νὰ μὴν ταιριάζει στὸ γοῦστο ὅλων, ἅπαντες ὡστόσο θὰ ὁμολογήσουν ὅτι ἡ ἐπιλογὴ τοῦ νεοκλασσικοῦ ὑπὸ τὴν Ἀκρόπολη, σὰν κύρια κατοικία, προδίδει ὑψηλὴ φινέτσα. Μόνο ψεγάδι, κάτι πλανόδιοι μουσικάντηδες ποὺ γρατζουνᾶνε τὸ βιολί, ἐκεῖ μπροστά, στὸν πεζόδρομο τῆς Ἀρεοπαγίτου. Τουλάχιστον, ἂς ἔφερναν καμιὰ κομπανία μὲ μπαγλαμαδομπουζουκοτζουράδες, νὰ βαρᾶνε τὴν «Εὐδοκία», νὰ ρίχνει τὶς στροφὲς του ὁ λεβέντης, ἀναπολώντας τὸν σχωρεμένο (;;;), τὸν «ὅ,τι ἔλεγε αὐτὸς»-Πρόεδρο. Καὶ τώρα ποὺ τὸ ξανασκέπτομαι, τελικὰ ἀκόμη καὶ ὁ γάμος στὸ Παρίσι, ταιριάζει στὸ γοῦστο ὅλων, ἐκτὸς πιὰ κι ἂν βρεθεῖ κάνας κομπλεξικὸς ποὺ θ’ ἀντιδροῦσε στὴν ἰδέα νὰ φχαριστηθεῖ -δημοσίᾳ δαπάνη- παριζιάνικη ἀτμόσφαιρα σὲ συνθῆκες αὐτοκρατορικῆς χλίδας.Ἡ διαφθορὰ εἶναι ὁ κινητήριος μοχλὸς τῆς οἰκιστικῆς ἀνάπτυξης. Ὀνειρεμένα σπίτια πάνω στὸ κύμα, μὲ ἰδιωτικὲς πλάζ, πανταχόθεν προστατευμένες ἀπὸ τὸν κάθε βρωμίλο ποὺ θὰ φιλοδοξοῦσε νὰ πλύνει τὰ ποδάρια του στὶς καθαρές μας θάλασσες, κοσμοῦν καὶ προσδίδουν ἐνδιαφέρον στὸ -κατὰ τὰ λοιπὰ μᾶλλον πληκτικὸ καὶ μονότονο - ἀττικὸ (καὶ ὄχι μόνον) τοπίο. Γιὰ τὶς κατώτερες κοινωνικὰ τάξεις, ἐξίσου ὀνειρεμένοι ἡμιυπαίθριοι χῶροι προσαυξάνουν σημαντικὰ τὸ ἐμβαδὸ μικροαστικῶν διαμερισμάτων, μετατρέποντας τα σὲ ἐπαύλεις, ποὺ δὲν ἔχουν σὲ τίποτε νὰ ζηλέψουν τὰ ὀνειρεμένα σπίτια πάνω στὸ κύμα (βλ. ἀνωτέρω), ἐκτὸς ἴσως ἀπὸ τὸ κύμα καθαυτό. Ποῦ κι αὐτὸ ἀκόμη λύνεται, χάρη στὸ κοινωνικὸ ἔργο ποὺ προσφέρουν οἱ ἁπανταχοῦ πολεοδομικὲς ὑπηρεσίες, ἔναντι εὐτελοῦς καὶ πάντως συμβολικοῦ ἀντιτίμου.
Ἡ διαφθορὰ ἀποτελεῖ βασικὴ πλουτοπαραγωγικὴ πηγὴ τοῦ ἔθνους. Ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα στὸν κόσμο, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες, θὰ εἶχε καταρρεύσει. Γίγαντες, ὅπως ἡ Ρωσσία καὶ ἡ Ἀργεντινή, μὲ πολὺ μικρότερό τοῦ δικοῦ μας χρέος, κατέληξαν στὴν κοινωνικὴ διάλυση καὶ πλήρη ἐξάρθρωση τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ τους. Ἐδῶ, ἡ ζωὴ συνεχίζεται, σχεδὸν κανονικά, ἐπειδὴ ἡ καμήλα ἐτούτη ἐδῶ, ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα «Ἑλλάς», εἶναι ἀπ’ αὐτὲς μὲ τοὺς δυὸ ὕβους, τὶς βακτριανὲς ποὺ λένε. Στὸν ἕνα ὕβο εἶχε τὸ ἄσπρο χρῆμα, ποὺ τώρα λείπει. Ἀλλὰ δὲν πειράζει, ἀφοῦ στὸν ἄλλο ἔχει τὸ μαῦρο χρῆμα, λίπος συσσωρευμένο ἐπὶ γενεὲς ὁλόκληρες. Μπορεῖς νὰ τὸ φᾶς τώρα, γιὰ νὰ τὴ βγάλεις στὰ δύσκολα. Ἢ μπορεῖς νὰ τὸ στείλεις ἔξω, γιὰ νὰ τὸ φᾶς μὲ τὴν ἡσυχία σου, ἀργότερα. Ὅ,τι θές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου