Οἱ παλιοροκάδες

Ἡ μύγα τοῦ εἴδους "Δροσόφιλα", ἢ φρουτόμυγα τῆς οἰκογένειας Drosophilidae εἶναι μιὰ μικρὴ μύγα χρώματος καφὲ πρὸς τὸ μαῦρο μὲ κόκκινα μάτια. Τὸ ὄνομά της (ἀγάπη γιὰ τὴ δροσιὰ) προέρχεται ἀπὸ τὴ συνήθεια τῆς μύγας αὐτῆς νὰ ἀποθέτει τὰ αὐγὰ της πάνω σὲ φροῦτα καὶ ἀνάλογες τροφές. Ἡ μοναδικότητα τῆς Drosophila ὀφείλεται στὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἔντομο αὐτὸ ἐπιβιώνει τρώγοντας τὴ ζύμη ποὺ ἐκκρίνουν τὰ σάπια φροῦτα. Ἡ ζύμη μετατρέπει τὴ ζάχαρη τῶν φρούτων σὲ ἐνέργεια μέσω τῆς διαδικασίας τῆς ζύμωσης, ὑποπροϊὸν τῆς ὁποίας εἶναι ἡ αἰθανόλη. Ἔτσι, οἱ φρουτόμυγες περνοῦν τὴ ζωὴ τους κολυμπῶντας μέσα στὸ οἰνόπνευμα. Ἐνῷ ἡ αἰθανόλη εἶναι τοξικὴ γιὰ τοὺς περισσότερους ὀργανισμούς, οἱ φρουτόμυγες καταναλώνοντας οἰνόπνευμα ὄχι μόνο ἐπιβιώνουν, ἀλλὰ καὶ ἀμύνονται κατὰ τοῦ κυριώτερου ἐχθροῦ τους, τῆς μικροσκοπικῆς παρασιτικῆς σφήκας Leptopilina. Ἡ ψηλὴ συγκέντρωση ἀλκοόλης στὸ αἷμα τῆς Δροσόφιλας σκοτώνει τὶς παρασιτικὲς σφῆκες.

Ἐπιβολή

Steve Bell on the Greece bailout deal
Guardian 22/02/2012

Ὁ ἱπποπόταμος τοῦ Ροῒδη ( ΑΣΜΟΔΑΙΟΣ 1875)

Κάνοντας μιά διαδρομή 137 χρόνων πρός τά πίσω ἐπιστρέφουμε, μέσῳ τοῦ Ἐμμανουὴλ Ροῒδη, στὰ 1875. Ἀφοῦ διαβάσουμε τὸ παρακάτω ἄρθρο του, ἀπὸ τὸν «Ἀσμοδαῖο» ( 14/12/1875 & 21/12/1875), ἂς ἐπιχειρήσουμε μιὰ πρώτη σύγκριση μὲ τὴν δική μας πολιτικὴ πραγματικότητα. Μιά πολιτικὴ ἡγεσία διαρκῶς ἀνιστόρητη, προερχόμενη ἀπό μιά κοινωνία ὕποπτα ἀνεκτική, καὶ οἱ μεταξύ τους σχέσεις, ἐλάχιστη ποιοτικὴ διαφορὰ παρουσιάζουν μὲ τὶς ἀντίστοιχες τοῦ σήμερα. Τό νεοελληνικό κοινό, ὡς ἱπποπόταμος ἀρκούμενος στήν ἡσυχία τοῦ βάλτου ἀδυνατοῦσε, ὅπως καί τό σημερινό, ὄχι μόνο νὰ σταθεῖ στὴν ὄρθια στάση καὶ νὰ ἀρθρώσει λόγο πολιτικὸ κατὰ τῶν κυβερνώντων καί τῶν παρασίτων πού τούς περιτριγύριζαν, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον, γυρνῶντας τὴν πλάτη σὲ πένες σὰν τοῦ Ροῒδη, ἀπέτυχε καὶ νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων, πού παραμένει μέχρι τις ἡμέρες μας ἀπαράλλαχτη. Ἄν ὅμως αὐτή ἡ ἄμεσα συνδεδεμένη μέ το κρατικό και διοικητικό ξεχαρβάλωμα κοινωνική χαλαρότητα, λίγο πολύ παραμένει ἴδια, ἡ διαφορὰ ὡς πρὸς τὴν δημοσιογραφία καὶ τὸν δημόσιο λόγο φαίνεται τεραστία ὡς μέγεθος καὶ ἐπὶ τὰ χείρω ὡς ποιότητα. Ὄχι ὡς πρὸς τὰ τεχνολογικὰ μέσα, ἡ ἐξέλιξις τῶν ὁποίων εἶναι φυσικὸ νὰ ἐπηρεάζει τὴν λειτουργία της. Ἀλλὰ ὡς πρὸς τοὺς ἀναθεωρημένους στόχους καὶ τὴν ἀναμφισβήτητη ἀποτελεσματικότητα πού τοὺς συνοδεύει. Οἱ φορεῖς τοῦ δημοσίου λόγου, «ἀνταποκρινόμενοι» στὶς συνθῆκες βάλτου στόν ὁποῖο παγίδευσε τὸν νεοέλληνα ἡ ἐπίσημη καί ἄνευ συνεπειῶν μεγαλόστομη καί κούφια «ἐθνική διανόηση», στρογγυλοκάθησαν στὴ θέση της καί συνέχισαν τό ἔργο της. Ὁ «ἐξευγενισμὸς» τοῦ βάλτου, μὲ τὴν μετατροπή του σὲ πολυκατάστημα καί τοῦ παλαιοῦ «ἱπποποτάμου» σέ καταναλωτή, ἦταν πλέον θέμα χρόνου. Ὅπως θέμα χρόνου εἶναι, μέσα σέ περιβάλλον ἰδεολογικοῦ βαλτώματος, ἀνευθυνότητας καί μιμητισμοῦ, ἡ περαιτέρω μετάλλαξη τοῦ νεοέλληνα σέ δεσμώτη ἑνός ἀναπτυξιακοῦ στρατοπέδου συγκεντρώσεως, στό ὁποῖο θά προσφέρει «ἐθελοντικά» τίς ὑπηρεσίες του ἔναντι πινακίου φακῆς.

Ἐργαζόμενοι στό ΑΛΤΕΡ - Ἡ ἔμπρακτη ταξική ἀγανάκτηση ἔφερε τό ξεβράκωμα τοῦ "ἀντιμνημονιακοῦ" λαμόγιου...

Οἱ ἐργαζόμενοι τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ ΑΛΤΕΡ, κάνοντας ἐδῶ καὶ μῆνες ἐπίσχεση ἐργασίας, προβάλλουν τὶς θέσεις καὶ τὰ δίκαια πέρα γιὰ πέρα αἰτήματά τους πληρώνοντας μὲ «λεφτὰ παντελονάτα». Ἄνεργοι, ἀπλήρωτοι, ἐκβιαζόμενοι ἀπὸ τὶς λέρες πού καταπάτησαν τὰ δικαιώματά τους. Καταδικασμένοι στὴν ἀφάνεια ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν ΜΜΕ – πλὴν τῆς δημόσιας τηλεόρασης ὅπως εἴδαμε ἐδῶ, ὅλους αὐτοὺς τοὺς μῆνες δέν "ἀγανακτοῦν" μιμούμενοι ἤ κλαψουρίζοντας, ἀλλά δραστηριοποιοῦνται σὲ ἕναν ἀγώνα πολιτικό , πραγματικῆς ἐνημέρωσης γιὰ τὸ τί πραγματικὰ συμβαίνει σὲ διάφορους χώρους ἐργασίας τὴν ἐποχὴ τοῦ μνημονίου καὶ τῆς χεωκοπημένης Ἑλλάδας, μὲ συνεντεύξεις ἐκπροσώπων ἐργατικῶν σωματείων καὶ καθημερινὰ ρεπορτάζ. Χθὲς δέχθηκαν ἕνα ἀκόμα χτύπημα, ἀφοῦ ἡ νέα διοίκηση τοῦ «ἀντιμνημονιακοῦ» καὶ «δημοκράτη», στὰ λόγια, μεγαλομετόχου, ἔκοψε τὸ σῆμα τοῦ σταθμοῦ. Παρά τόν φανερό καί κρυφό πόλεμο, οἱ ἐργαζόμενοι τοῦ ΑΛΤΕΡ συνεχίζουν.

Ἡ ἀνάδειξη τοῦ ἰδιοτελοῦς

Σὲ μία ἐποχὴ ὅπου στὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες ὑπερισχύουν ὁ ἐγωκεντρισμός, ἡ ἰδιοτέλεια καὶ ἡ ἀπληστία, εἶναι ὅλο καὶ πιὸ δύσκολο νὰ παραμένει κανεὶς αἰσιόδοξος γιὰ τὴ δυναμική τῆς συνεργασίας. Ἡ ἀδυναμία τῆς σύγχρονης κοινωνίας νὰ προσδώσει νόημα στὴ συνεργασία εἶναι σαφέστατα ὁρατή. 


Ἡ ἱστορικὴ ἐμπειρία δείχνει ὅτι ἡ συνεργασία εὐδοκιμεῖ μέσῳ τῆς ἐμβάθυνσης τῶν ἄτυπων διασυνδέσεων καὶ ἡ ἄνθησή της εἶναι εὐθέως ἀνάλογή τῆς ὑφιστάμενης ἐμπιστοσύνης μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι στὸ παρελθὸν καλλιεργοῦσαν σχέσεις συνεργασίας εἶναι ὅτι μέσῳ τῶν ἄτυπων μεταξύ τους διασυνδέσεων, ἀποκτοῦσαν τὸ μέτρο τοῦ αὐτοσεβασμοῦ καὶ τὴ θέρμη τῆς συλλογικότητας. Οἱ ἄτυπες διασυνδέσεις συνέβαλαν πάντοτε στὴν ἐνίσχυση τοῦ ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καὶ στήν συνεργασία γιά τὴν ἀντιμετώπιση κρίσεων, ὅπου τυπικοὶ κανόνες καὶ ἐπίσημοι θεσμοὶ συχνὰ ἀποδεικνύονται ἀνεπαρκεῖς. Οἱ "κρίσεις" ἀποκαλύπτουν τὸν εὔθραυστο χαρακτῆρα τῆς ἐπίσημης ὀργάνωσης καί, ἀντίστοιχα, τὴν ἰσχὺ τῆς ἀνιδιοτελοῦς συνεργασίας.