Ἀκταίων

Μὲ τὸν Ἀκταίωνα ἐργαζόμασταν στὸ ἴδιο γραφεῖο, γιὰ ἕνα σημαντικὸ ἀριθμὸ ἐτῶν. Ὁ Ἀκταίων ἦταν τύπος ἰδιαίτερα δημοφιλής. Ἐργαζόταν πάρα πολὺ σκληρά, γύρω στὶς ἑκατὸ ὧρες τὴν ἑβδομάδα, καὶ σπανίως παρέβλεπε τοὺς θεατρινισμούς. Κάθε μέρα τὸ χαμόγελό του γινόταν πλατύτερο καὶ οἱ ὧρες πού ξόδευε στὸ τηλέφωνο παριστάνοντας τὸν Al Pacino στὸν "Σημαδεμένο" προκειμένου νὰ διεκπεραιώσει τὶς ὑποθέσεις του μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα αὐξάνονταν. Τὰ μεσημέρια, μὴ μπορῶντας νὰ ἀντικρύσει τὸν ἥλιο νὰ πέφτει στὰ μάτια του, συνήθως μὲ παρακαλοῦσε νὰ τὸν δώσω τὴ θέση μου πού ἦταν μὲ τὴν πλάτη στὸ παράθυρο. Ἀκταίωνας, μ΄ἔλεγε μιὰ μέρα, ἦταν στὴν ἑλληνικὴ μυθολογία ὁ γιὸς τοῦ Ἀρισταίου καὶ τῆς Αὐτονόης, κόρης τοῦ βασιλιᾶ τῆς Θήβας Κάδμου. Τὸν ἀνέθρεψε ὁ Κένταυρος Χείρωνας στὸ Πήλιο καὶ ἔγινε σπουδαῖος κυνηγός. Κυνηγοῦσε καθημερινὰ στὰ δάση μὲ τὰ πενήντα σκυλιά του. Ἄθελά του εἶδε μία μέρα τὴν Ἄρτεμη νὰ λούζεται σὲ μία πηγή. Ἡ θεὰ θύμωσε, μεταμόρφωσε τὸν Ἀκταίωνα σὲ ἐλάφι καὶ ἔτσι τὸν κατασπάραξαν τὰ ἴδια του τὰ σκυλιά.

Πολλοὶ ἐξεπλάγησαν ἐκεῖνο τὸ πρωϊνὸ ὅταν ἔμαθαν πὼς κάποιος τόσο ἀφοσιωμένος στὴ δουλειὰ του ὅσο ὁ Ἀκταίων, ἀπολύθηκε. Εἶναι ἐπίσης δύσκολο νὰ τὸ χωνέψεις πὼς κάποιος πού κάθεται δίπλα σου γιὰ τόσα χρόνια ξαφνικὰ ἑξαχνώνεται. Λίγα λεπτὰ μετὰ τὴν ἀναχώρησή του, τὸ γραφεῖο του καθαρίστηκε στὰ γρήγορα καὶ ὁ διευθυντὴς συγκέντρωσε τοὺς ὑπόλοιπους γιὰ νὰ ἐκφωνήσει πρὸς τιμὴν του ἕνα σύντομο λογίδριο, ἔτσι γιὰ ἐφέ: "Ὁ Ἀκταίων ἦταν ὡραῖος τύπος, ἀλλὰ αὐτὰ ἔχει ἡ ζωή, κάθε μέρα πού περνᾶ μᾶς φέρνει κοντύτερα στὴν ἀπόλυση. Καὶ τώρα ἂς ἐπιστρέψουμε στὶς δουλειές μας καθὼς τὸ καθῆκον μᾶς καλεῖ".

  

"Τί εἴδους μηχανορραφίες συμβαίνουν ἐδῶ;" πέρασε σὰν ἀστραπὴ μιὰ σκέψη ἀπὸ τὸ μυαλό μου, ἀλλὰ ἀμέσως ἐπανῆρθα στὴν πραγματικότητα ἐνθυμούμενος πὼς ὡς μὴ μέλος τοῦ διοικητικοῦ συμβουλίου ἀγνοῶ παντελῶς τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο λειτουργεῖ ὁ κόσμος γύρω μου καὶ τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ διανοητική μου κατάσταση δὲν εἶναι καὶ ἡ ὑγιέστερη. Ἄλλωστε τὸ ἔλεγε καὶ ὁ Ἀκταίων: "Μεγάλες ἐπιχειρήσεις ὅπως ἡ δική μας εἶναι μιὰ ξεχωριστὴ χώρα τῆς ὁποίας εἴμαστε πολίτες. Τὰ λογότυπά τους εἶναι ἡ σημαία μας, τὰ διαφημιστικά τους σπὸτ ὁ ἐθνικός μας ὕμνος. Ο,τιδήποτε συμβαίνει στοὺς πελάτες αὐτῆς τῆς ἐπιχείρησης εἶναι σημαντικὸ μόνο ἐὰν ἐπηρεάζει τὴν ἐπιχείρηση. Ὡς πολίτες μιᾶς χώρας γιατί θὰ πρέπει νὰ νοιώθουμε τύψεις ἢ ἐνοχὲς γιὰ πράγματα πού συμβαίνουν σὲ μὴ πολίτες τῆς χώρας μας;"

Ὅμως ὑπῆρχε μία πτυχὴ αὐτῆς τῆς ὑπόθεσης πού δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω. Ὁ Ἀκταίων τὸ πρωϊνὸ τῆς ἀπόλυσής του δὲν ἦταν καθόλου ἀναστατωμένος. Θὰ μποροῦσα νὰ πῶ τὸ ἀντίθετο μάλιστα ἔδειχνε χαρούμενος. Εἶχε διαπιστώσει πὼς τὸν εἶχε ἐναγκαλιστεῖ ἡ κουλτούρα τῆς ἀπώλειας τῆς ἀνθρωπιᾶς, πού εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τοὺς ἐργαζόμενους τῶν μεγάλων ἐπιχειρήσεων. Εἶχε ἀπὸ τὴν προηγούμενη βδομάδα καθαρίσει ὅλα τὰ προσωπικὰ του εἴδη καὶ τὰ εἶχε πάρει στὸ σπίτι, εἶχε βγάλει μερικὰ φωτοαντίγραφα καὶ εἶχε διαγράψει ἀπὸ τὸν ὑπολογιστὴ του ὅ,τι δὲν ἤθελε νὰ δοῦν οἱ μέχρι πρό τινος συμπολῖτες του. Ἔτσι γιὰ νὰ παραφράσω λιγάκι τὸν μῦθο, τὰ σκυλιὰ του τὸν πῆραν στὸ κυνήγι ἀφοῦ εἶχε δεῖ τὴ γυμνὴ ἀλήθεια.