Βουλιμία

http://bulimia-web.com/web/

Ὑπάρχουν πιθανῶς πολλοὶ διαφορετικοὶ τρόποι μὲ τοὺς ὁποίους μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀντιληφθεῖ τί εἶναι μιὰ πόλη, καθὼς ὑπάρχουν πολλὲς πόλεις. Ἑπομένως, ἕνα ἁπλὸς κοινὰ ἀποδεκτὸς ὁρισμὸς γιὰ τὴν λέξη πόλη εἶναι δύσκολο νὰ δοθεῖ. Ὁ ἁπλούστερος ἴσως εἶναι ὅτι ἡ πόλη εἶναι ἕνας διακανονισμὸς ἐντός τοῦ ὁποίου συναντῶνται ἄνθρωποι ἄγνωστοι μεταξύ τους. Ὅσο πιὸ πυκνοκατοικημένη εἶναι ἡ πόλη τόσο περισσότερο οἱ κάτοικοί της εἶναι ἀποξενωμένοι μεταξύ τους. Ὁ πληθυσμὸς τῆς πόλης ἐπίσης εἶναι ἀπὸ τοὺς καθοριστικοὺς παρόγοντες αὐξομείωσης τῆς ἀνθρωπιᾶς τῶν κατοίκων της. Οἱ ἄνθρωποι τῆς πυκνοκατοικημένης πόλης προσπαθοῦν νὰ διατηρήσουν τὴ λογικὴ καὶ τὴν εὐπρέπειά τους ἀποκλείοντας ἀπὸ τὴ ζωή τους καὶ τὰ προβλήματά της ὅλους τους ἄλλους καὶ περιορίζοντας τὸ ἐνδιαφέρον τους στὸ στενὸ οἰκογενειακό τους περιβάλλον καὶ λίγους φίλους μὲ τοὺς ὁποίους νοιώθουν συνδεδεμένοι. 

Τό πουλάκι λυῶμα...

(γραμμένο ἀπό τόν φίλο καί σύντροφο swearengen στό φόρουμ τοῦ marketzone)

Ἀκοῦστε τώρα, προσεκτικὰ παρακαλῶ, διότι ἔχω φρέσκα νέα ἀπὸ τὸ μέτωπο τῆς ἰταλικῆς ἀριστερᾶς, μίας εὐρωαριστερᾶς πού προσωπικὰ δὲν εἶδα ποτὲ μὲ καλὸ μάτι, ὅπως καμία εὐρωαριστερὰ καὶ τέτοιες χλιαρὲς βυσσινάδες. Γιὰ μένα, τὸν ἀληθινὸ δρόμο τὸν ἔχουν δείξει οἱ μεγάλοι λατινοαμερικάνοι σύντροφοι, Μπολιβάρ, Μαρτί, Μιράντα (ὄχι τὰ μπισκότα μωρέ, ὁ σύντροφος λέμε), Γκεβάρα καὶ βέβαια ὁ μεγαλύτερος ὅλων, ὁ Φιδέλ. Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος καὶ γιά μᾶς, ἐδῶ, ἁπλῶς τὸ ψάχνουμε ἀκόμη. Ἀλλὰ τὶς εὐρωαριστερὲς τὶς ἀπεχθάνομαι τόσο, ὅσο καὶ τὶς Βου-κορεατοαριστερές.

Φαίνεται ὅμως ὅτι οἱ μακαρονάδες σύντροφοι συνειδητοποίησαν ἐπιτέλους ὅτι μέχρι τώρα παραήσαν φλῶροι γιὰ νὰ σταθοῦν σ’ αὐτὸ τὸ περιβάλλον, ἀπέναντι στὸ σύγχρονο φριντμανικὸ τέρας. Καὶ φαίνεται ὅτι τελικά, ἔστω καὶ πολὺ ἀργά, θυμήθηκαν τὶς βαθιὲς ἐπαναστατικὲς ρίζες τους, ἀφήνοντας κατὰ μέρος τὶς διανοουμενίστικες πόζες, τὶς ἀναθεωρητικὸ-οππορτουνιστικο-δογματικὸ-σεχταριστικὲς ἀντιλήψεις καὶ τὰ πολλὰ φροὺ-φροὺ κι ἀρώματα, περὶ ἑνωμένης εὐρώπης καὶ λοιπὲς ἀηδίες.

Ὁ ἱστός τῆς παραίσθησης ( Χρῆστος Βακαλόπουλος)

Τζίμης Πανούσης – ΟΥΖΟ ( οὐ ζῶ ) power

( τοῦ  Χρήστου Βακαλόπουλου ἀπό τό περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ, τεῦχος 41 )

Στοὺς θεωρητικοὺς πού ὑπερασπίζονται σήμερα τὴν διαφήμιση σὰν ἕνα εἶδος ὑπέρτατου παιχνιδιοῦ ἢ ἀκροβατικοῦ τῶν σημασιῶν, θὰ εἶχε νὰ ἀντιτείνει κανεὶς ὅτι τὰ παιδιὰ πού δουλεύουν στὶς διαφημιστικὲς ἑταιρεῖες δὲν αἰσθάνονται ἁπλοὶ ἐργαζόμενοι ἀλλὰ ἀληθινοὶ πρωτοπόροι, στρατιῶτες ἑνὸς μέλλοντος ἀπελευθερωμένου ἀπὸ τὸ βάρος τῶν αἰώνων. Δεκαπέντε χρόνια πρίν, τὰ ἴδια παιδιὰ θὰ εἶχαν στρατευθεῖ σὲ κόμματα καὶ ὀργανώσεις τῆς μόδας, ὑπερασπιζόμενα κάποιο κοινωνικὸ σύστημα πού θὰ ἔθετε ἕνα τέλος στὴν Ἱστορία. Παρακολουθήσαμε τὴν κατάρρευση τῶν συστημάτων πού κήρυξαν κόμματα καὶ ὀργανώσεις καὶ παρακολουθοῦμε πλέον τὴν ἐπίθεση πού διεξάγει ἡ διαφήμιση ἐναντίον τῆς πραγματικότητας, τόσο τῆς φανερῆς ὅσο καὶ τῆς κρυφῆς.