Ἐθνοπατερισμός, χούντα καί κοινοβουλευτισμός ..

Ἐθνοπατερισμός μέ νότες. Μέ ἤ χωρίς κόμματα, ἡ ἀηδία παραμένει. Μπλιάχχχχ…

Τό « ποῦ εἶσαι Παπαδόπουλε», ἢ κάτι παρόμοιο, ἀκούγεται συχνά ὅταν χάνεται ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ πολιτικό μας σύστημα καὶ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα γίνονται ὅλο καὶ πιὸ ζόρικα. Τί ἐκφράζει ὅμως ἡ παραπάνω φράση; Μιά προσωρινὴ ἐκτόνωση τῆς ἀπελπισίας, μιὰ ἀγανάκτηση καὶ ὀργὴ γιὰ τὴν συμπεριφορὰ τῶν προσώπων πού δὲν συνοδεύεται ὅμως μὲ εὐρύτερες κοινωνικὲς ἀνησυχίες ἀλλά, ἀντίθετα, πολλὲς φορὲς μὲ ἀβασάνιστη κρίση καί γι’ αὐτό πλήρως χειραγωγίσιμη; Ἢ μιὰ ἐπιθυμία γιὰ κάποια βαθύτερη πολιτικὴ ἀλλαγὴ σὲ θεσμοὺς καὶ δομές, πού – ἀδικαιολογήτως καὶ μὲ ἐπιπολαιότητα κατ’ ἐμὲ – προσδοκᾷ ὁ ἄνθρωπος μόνο μὲ τὴν ἁπλὴ ἐναλλαγὴ τῆς ἐξουσίας ἀπὸ κοινοβουλευτικὴ σὲ στρατιωτική;  Ἤ μήπως εκφράζει τόν μικροαστικό γραικυλισμό ἀτόμων, πού ἐπὶ χούντας βολεύτηκαν, μεταπολιτευτικὰ μετετράπησαν σὲ διωχθέντες « δημοκράτες» καὶ ἀναρριχήθηκαν ἕρποντας; Ἐνῷ τώρα πάλι ἀναζητοῦν ἀποκούμπι καὶ στέγη σὲ φαντάσματα τοῦ παρελθόντος γιὰ νὰ ἀποφύγουν τήν ἀποκάλυψη τῆς πολιτικῆς γύμνιας τους καί τὶς προσωπικὲς εὐθύνες;

 

Ὅποια καὶ νὰ εἶναι τὰ προσωπικὰ ἐλατήρια ἂς τὰ ἀφήσουμε πρός τό παρόν, καὶ ἂς ἀσχοληθοῦμε λίγο μὲ αὐτό τό, φανερό ἤ κρυφό, ἀντικείμενο τοῦ πόθου τῶν μικροαστῶν. Ὁ κοινοβουλευτισμὸς πράγματι ὡς καθεστώς ἀποτελεῖ τήν δικτατορία τῆς ἀστικῆς τάξης, εἰδικὰ ὁ δικός μας βρωμάει καὶ ζέχνει ἀπὸ παντοῦ λόγῳ τοῦ παρασιτισμοῦ τῆς ἀντιστοίχου ἑλλαδικῆς τὴν ὁποία ἐκφράζει. Ἐπί πλέον κατά τήν μεταπολίτευση οἱ περγαμηνές καί τά πιστοποιητικά τῶν λεγομένων « ἀντιστασιακῶν» τῆς ἑπταετίας ὅπως καί τό – δημαγωγικῶς προωθούμενο - αἴτημα περί ἀποχουντοποίησης, λειτούργησαν ἀποπροσανατολιστικά πού κάλυψαν καί ἔθρεψαν ἐπιδιώξεις ἀεριτζίδων πολιτικῶν καριέρας. Κυρίως σοσιαλιστικῶν πού ἐξελίχθηκαν σέ σοσιαλδημοκρατικές καί φιλοευρωπαϊκές, τήν στιγμή πού ἐστεροῦντο τῶν ἀναλόγων κοινωνικῶν προϋποθέσεων …

Μέχρι ἐκεῖ ὅμως. Ὅλα αὐτά οὔτε δικαιώνουν τούς ἀπριλιανούς, πολύ δέ περισσότερο δέν τούς μεταμορφώνουν σέ ἐπαναστάτες τά κίνητρα και οἱ ὅποιες ὁμολογημένες ἤ ἀνομολόγητες προθέσεις τους. Γιὰ νὰ ὑπάρξη ἐπανάσταση – μετὰ πραξικοπήματος ἢ ἄνευ – χρειάζεται ἡ ἐπαναστατική ἡγεσία, ἡ ἐπαναστατική μᾶζα καί πάνω ἀπ’ ὅλα μιά ἰδεολογία ἡ ὁποία θά καθοδηγήσῃ τήν μᾶζα καί θά ἀλλάξῃ τίς δομές τοῦ συστήματος.

Ἡ ἰδεολογία τῆς 21^ης Ἀπριλίου δέν διέφερε σὲ τίποτα ἀπὸ τόν ἐθνοπατερισμό,  δηλαδή τὴν ἰδεολογία τοῦ μετεμφυλιακοῦ δεξιοῦ κράτους καὶ παρακράτους, τοῦ βασικοῦ ὑπευθύνου γιά τό σημερινό κατάντημα. Ἡ ἀνθελληνική γελοιότητα – καί ἀντιχριστιανική  συνάμα – τοῦ ἑλληνοχριστιανισμοῦ μέ μιά γερή ἀντικομμουνιστική δόση. Εἶναι ἡ ἴδια καί ἀπαράλλαχτη ἰδεολογία πού ἔντυσε μέ νότες καί τραγουδοῦσε ἀνάλαφρα συνοδείᾳ κιθάρας καί ἄρωμα sixties ὁ Ρόμπερτ Γουῒλιαμς, στά μεταπολιτευτικά φεστιβάλ τῆς ΟΝΝΕΔ. Ξαλαφρώνοντάς την, λόγῳ τῆς ἐπερχομένης εἰσόδου στήν ΕΕ, ἀπό τόν ὑστερικό ἀντικομμουνισμό καί τήν θεωρία τῶν " μιασμάτων".

Ἐπαναστατεῖ ὅμως κανεὶς ἐναντίον κάποιου ἄλλου χρησιμοποιῶντας τὴν ἴδια τὴν ἰδεολογία αὐτοῦ πού θέλει νὰ ἀνατρέψη; Μήπως αὐτὸ λέγεται κάπως ἀλλιῶς καὶ ὄχι ἐπανάσταση; Μήπως λέγεται συντήρηση τῆς μούχλας; 

Ἄν ὑποθέσουμε τώρα ὅτι οἱ ἐκτελεστές τοῦ ἀπριλιανοῦ πραξικοπήματος ἀποτελοῦσαν τὴν ἐπαναστατικὴ ἡγεσία, ἡ ἐπαναστατικὴ μᾶζα ἀπουσίαζε ὁλοσχερῶς… Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος πού δὲν χύθηκε αἷμα. Τά βασανιστήρια ἀπό κρατικά ἀστυνομικά ὄργανα πού ἐγίνοντο στά μουλωχτά δέν εἶναι ἐπαναστατική βία καί αὐτά, ὅπως καί ἡ ἰδεολογία τοῦ καθεστῶτος, περισσότερο τό μετεμφυλιακό παρακράτος θυμίζουν. Ἡ σοβιετική ἐπανάσταση διήρκεσε ὄχι λόγῳ τῆς βίας, πού σαφῶς ὑπῆρχε, ( οἱ φιλοδυτικοί καί φιλοευρωπαῖοι ἄς μήν χαμογελᾶνε θριαμβευτικά, διότι πολύ περισσότερη βία, πολύ μεγαλύτερα ποτάμια αἵματος ἔχουν χυθεῖ σέ δυτικές ἐπιχειρήσεις...) ἀλλά γιατί παρῆγε κοινωνικό ἔργο καί ἱστορικό ἀποτέλεσμα.Ἡ ροὴ αἵματος, ἡ ἐπαναστατική βία μπορεῖ νά ἀποτελοῦν ἀναγκαῖο μέσο γιά μιάν ἐπανάσταση ὄχι ὅμως καί ἐγγύηση γιά τήν ἐπιτυχία καί τήν διάρκειά της. Συμβαδίζουν ὅμως πάντα μέ τήν ἐπαναστατική μᾶζα. Ἡ ἀδιαφορία, ἀνοχὴ καὶ ὁ ὠχαδερφισμός τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ δείχνουν ὄχλο καί συνοθύλευμα – δηλαδή οὔτε κὰν μᾶζα - ἐν ὑπνώσει καὶ δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν ἐπαναστατικὸ ξέσπασμα. Ακόμα ὅμως καί ἄν ὑπῆρχαν ἡ ἐπαναστατική μᾶζα καί ἡ ἰδεολογία, γιά νά ἀξιοποιηθοῦν θά χρειαζόταν ἀνάλογη πολιτική μεγαλοφυῒα μέ τοῦ Λένιν καί ὄχι τό ἀπύθμενο ἐγκεφαλικό χάος τῆς ἐθνικοφροσύνης.

Μπορεῖ νὰ γίνει ἐπανάσταση, ἀπὸ ἕναν στρατὸ πλήρως ἐλεγχόμενο καὶ ἐξαρτημένο σὲ θέματα ὁπλισμοῦ καὶ τεχνογνωσίας; Ἀκόμα παραπέρα, εἶναι δυνατόν ὁ τακτικός στρατός νά συμπεριφερθεῖ ἐπαναστατικά; Ἐξ ὅσων γνωρίζω ὁ μόνος τακτικός στρατός πού λειτούργησε ἐπαναστατικά ἦταν ὁ Κόκκινος Στρατός ὑπό τήν ἀρχηγία τοῦ Τρότσκυ. Καί ἐν μέρει ὁ στρατός τοῦ Ναπολέοντος…

Ἐκτός τοῦ ὅτι πέθαναν στήν ψάθα - ἄλλο φασούλι καί αὐτό, καί ὁ Πλαστήρας στήν ψάθα πέθανε αὐτό ὅμως δέν τόν βοήθησε νά σταματήσῃ τήν ἐκτέλεση τοῦ Μπελογιάννη – διατυπώνεται ἡ ἄποψη ὅτι οἱ πραξικοπηματίες εἶχαν ὄντως προθέσεις ἐπαναστατικές γιά νά καθαρίσουν τήν πολιτική ζωή ἀπό τόν βοῦρκο. Μά ἡ ἐπαναστατική πρόθεση δέν κάνει τόν ἄνθρωπο ἐπαναστάτη. Και ἐγώ θέλω νά πάω στόν Ἄρη, ἄν πῶ ὅτι εἶμαι διαστημικός ταξιδιώτης θά μέ πάρουν μέ τίς ντομάτες. Ἀρκοῦν οἱ ὅποιες ἁγνές προθέσεις προσώπων ἤ κομμάτων, πραξικοπηματιῶν ἤ ἐπαναστατῶν, γιά νά κριθοῦν ἱστορικά τά γεγονότα καἰ οἱ πολιτικές; Ὄχι βέβαια. Τούς δικαιώνουν; Καί πάλι ὄχι. Ὁ δρόμος γιά τήν κόλαση εἶναι στρωμένος μέ τίς καλύτερες τῶν προθέσεων. Ὁ Σημίτης ὁραματιζόταν, και προπαγάνδιζε, γιά μιάν ἰσχυρή Ἑλλάδα σέ μιάν ἰσχυρή Εὐρώπη, ὁ δέ διάδοχός του Καραμανλῆς γιά τήν ἐπανίδρυση τοῦ κράτους. Τά ἀποτελέσματα τά ξέρουμε…Μεταπολεμικά, ὁπότε καί παρουσιάσθηκε ἡ τελευταἰα εὐκαιρία τῆς Ἑλλάδος να φτιάξῃ κράτος, τό μόνον πού παρήχθη ἀπό κοινοβουλευτικούς καί μή ἦταν ἕνα ἀπέραντο κοινωνικό κενό καί ἕνας λαός σέ πολιτική παραλυσία…

Προκύπτει τότε τό εὔλογο ἐρώτημα. Γιατί νά τιμωρηθοῦν μόνον οἱ ἀπριλιανοί ἀφοῦ ὅλοι φόρτωσαν μέ ἐπί πλέον προβλήματα τήν χώρα; Ἀφοῦ σκάνδαλα γινόντουσαν καὶ θὰ γίνονται, ἡ δε δημοκρατία ποτὲ δὲν λειτούργησε γιὰ νὰ παραβιασθῆ; Μά δέν πρόκειται περί αὐτοῦ. Πολύ ἁπλά ἡ διορία τους, ὁ χρόνος πού τούς εἶχε "δοθεῖ" εἶχε λήξει. Ἦταν καιρός να ἐπανακάμψουν οἱ κοινοβουλευτικοί, ξανανιωμένοι ὡς διωχθέντες καί ἀντιστασιακοί καί νά ἐπανέλθῃ ἡ « δημοκρατική» ροή  τῶν πραγμάτων. Μιά καταδικαστική ἀπόφαση ἐπί ἐσχάτῃ προδοσίᾳ δημιουργοῦσε τό ἀνάλογο  θριαμβευτικό κλῖμα ἀνάληψης καθηκόντων. Ἡ ἀποστολή τῶν πραξικοπηματιῶν νά γιατρέψουν -ἠθελημένα ἤ ἄθελά τους -  τά φαινόμενα συμφόρησης πού παρουσίαζε ὁ ἑλλαδικός κοινοβουλευτισμός πρό τοῦ 1967 εἶχε  ὁλοκληρωθεῖ. Αὐτοί ἄς νόμιζαν ὅτι ἔκαναν ἐπανάσταση. Σιγά τό κατόρθωμα… Σέ μιά χώρα μέ δημοκρατία τοῦ καραγκιόζ μπερντέ καί ὁ πιο ἀσήμαντος μπορεῖ νά κάνει πραξικόπημα καί νά θεωρηθεῖ σωτήρας. Ἡ ἑλλαδική ἱστορία βρίθει παραδειγμάτων…

Μία ἐπανάσταση δὲν μπορεῖ νὰ γίνει ἀπὸ ἐξ ἐπαγγέλματος πατριῶτες. Δηλαδὴ ἀπὸ ἄτομα πού ἐπειδή μισθοδοτοῦνται ἀνὰ δεκαπενθήμερο ( στρατιωτικοί ) ποιοῦν την ἀνάγκην φιλοτιμία, εἶναι φιλοπάτριδες ἀπό ἐπαγγελματική ὑποχρέωση καί στό τέλος, ψυχαναγκαστικά, νομίζουν ὅτι ἀγαποῦν τὴν πατρίδα τους  περισσότερο ἀπό τούς ὑπολοίπους. Ἄς πάψει πιά αὐτή ἡ καραμέλα τοῦ ἀναμφίβολου πατριωτισμοῦ τῶν στρατιωτικῶν καί ἄς τοὐς ὑπενθυμίσουμε ὄτι ἡ πατρίδα δέν εἶναι γιά νά άγαπιέται ἀλλά γιά νά τήν φροντίζει κάποιος καί νά τήν φυλάει. Αὐτή εἶναι ἡ δουλειά τους, καί ὄχι τά ἐρωτοχτυπήματα γιά τήν πατρίδα.   Γιά νά σώσῃς τήν πατρίδα πρέπει πρῶτα νά γνωρίσῃς τί σημαίνει καί τί δέν σημαίνει αὐτή ἡ λέξη. Ἡ «ἀγάπη» γιά τήν πατρίδα δέν λέει τίποτα ἄν δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ γνώση. Λειτουργεῖ καί ἀντιπατριωτικά καί ἀντεπαναστατικά καί συμβάλλει σέ ἕναν πειθαναγκαστικό μηχανισμό καταστολῆς ὅπως εἶναι ὁ τακτικός στρατός.

Ἡ ἀηδία γιά τὴν ἑλλαδική κοινοβουλευτικὴ σαπίλα ἄς μήν μᾶς σπρώχνει πρὸς τοὺς ἀνεγκέφαλους ἐθνικόφρονες. Ἡ πάταξη τῆς διαφθορᾶς - ἄν αὐτή δέν ἀναλύεται πολιτικά – δέν μπορεῖ να εἶναι στόχος ἐπαναστατικός. Τὸ ἂν δέ οἱ πραξικοπηματίες, σάν πρόσωπα, διαθέτουν ἤ ὄχι ἠθική εἶναι δευτερεῦον. Ἡ ἠθικολογία σέ θέματα πολιτικῆς καί ἱστορίας, καί μάλιστα α λά κάρτ, χρησιμοποιεῖται – λογικώτατα - ἀπό φιλελεύθερους, κομμουνιστές, φασίστες, ἐπαναστάτες καί πάσης φύσεως πραξικοπηματίες ὡς μέσον πολιτικῆς προπαγάνδας. Ἱστορικά – καί μόνον - ὁ νικητής εἶναι πάντα ἠθικά δικαιωμένος. Ἡ ἠθικολογία, ὡς βασικό ἐπιχείρημα τοῦ  ἡττημένου, δείχνει πολιτική ἀδυναμία.

Ἄς πάψει λοιπόν ἄλλη μιά καραμέλα, αὐτή περί τῆς ἀνώτερης ἠθικῆς καί ἀκεραιότητος τῶν ἀξιωματικῶν ἐν γένει.  Εἶναι δυνατόν νά εἶναι μόνον οἱ πολιτικοί διεφθαρμένοι καί οἱ στρατιωτικοί ἀμόλυντοι καί ἀνιδιοτελεῖς, λειτουργοῦντες ὅμως ἀμφότεροι ἐντός τοῦ ἰδίου συστήματος; Ὅλοι διαποτίζονται ἀπό τήν διαφθορά τοῦ συστήματος πού ὑπηρετοῦν. Οἱ ἀξιωματικοί εἶναι τό ἴδιο διεφθαρμένοι ἤ τό ἴδιο ἀδιάφθοροι μέ τούς πολιτικούς. Καὶ ὁ κοινοβουλευτισμὸς ἔχει ἀναδείξει ἠθικὰ πρόσωπα. Δέν ὑπῆρξαν ἔντιμοι π.χ. ὁ Ἀλέξανδρος Παπαναστασίου ἤ ὁ Γιάννης ὁ Ζίγδης; Καὶ λοιπόν; Οἱ προσωπικές ἐξαιρέσεις, ἔνθεν κακεῖθεν, ὅταν δέν ἐντάσσονται σέ ἄλλο πολιτικό πλαίσιο ἐλάχιστα ἐπηρεάζουν τό σύστημα. Καί ὁ μπαγάσας κουτοπόνηρος λαός τί κάνει; Ἀνεύθυνος, ψάχνει γιὰ ἥρωες καὶ προδότες πότε ἀπὸ τὴν μία καὶ πότε ἀπὸ τὴν ἄλλη συνομοταξία. Ὡς ἀντικειμενικό μαλάκιο, δηλαδή ἀπολίτικος, θέλει νά τοῦ δίνεις σάν χούντα Γουέμπλεϊ, καί σάν κοινοβουλευτισμός Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες μέ ντοπαρισμένους πρωταθλητές . Ἄν ἡ τρόϊκα φρόντιζε νά πάρει ἡ Ἑλλάδα το Παγκόσμιο Κύπελλο τῆς Βραζιλίας, πρίν ἀλέκτωρ λαλήσει ἀπό στυγνός ἐχθρός τοῦ ἔθνους θά ἀνακηρυσσόταν εὐθύς σε ἐθνικό εὐεργέτη. Καραγκιοζιλίκια…

Ἡ πολυδιαφημιζόμενη ἀνιδιοτέλεια τῶν πρωταιτίων τῆς χούντας στὴν προσωπική τους ζωή, δὲν ἐξασφάλισε ὅτι δὲν ὑπῆρχαν ἁρπαχτὲς καὶ ρεμοῦλες στὸ εὐρύτερο περιβάλλον τους καὶ στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία γενικώτερα. Ἤ μήπως δέν εὐνοήθηκαν ἐπιχειρηματικά συμφέροντα τότε; Ἐξ ἄλλου καὶ ὁ Σημίτης ἐθεωρεῖτο ἀμέμπτου ἠθικῆς, ἀλλὰ τὸ χρῆμα πού φαγώθηκε ἐπὶ πρωθυπουργίας του καί ὁ σωρός τῶν σκανδάλων ἄφησαν ἐποχή… Ἐπὶ πλέον, ἄλλα τὰ μεγέθη τὴν ἐποχὴ τῆς χούντας καὶ ἄλλα σήμερα ὅπου καὶ λόγῳ ΕΕ μπῆκε πολὺ χρῆμα στὴν Ἑλλάδα καὶ οἱ εὐκαιρίες γιὰ λοβιτοῦρες πολλαπλασιάσθηκαν.

Καὶ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ ἀξιοκρατία στὶς δημόσιες ὑπηρεσίες ὅπου ὁ μεταφορέας λαχανικῶν τοῦ προϊσταμένου, ἤ ὅποιος καθάριζε τά τζάμια τοῦ γραφείου του ἔπαιρνε προαγωγή. Τὰ ἴδια χάλια καί πρίν, καί τότε, καί μετά. Ἡ διαβολὴ, τό γλύψιμο  καὶ ὁ χαφιεδισμὸς ἔζησαν στιγμὲς δόξας.

Τὸ μόνο πού πέτυχε ὁ ἀπριλιανός θίασος ἦταν ἡ - προσωρινὴ – ἐξαφάνιση κάποιων προσώπων ἀπὸ τὸ παλιὸ πολιτικὸ σάπιο σκηνικό. Αὐτὸ δὲν λέει τίποτε ὅμως, ἀφοῦ μὲ ἀναλλοίωτη τὴν ἰδεολογία οἱ δομὲς παραμένουν ἢ ἀναπαράγονται καὶ τὰ πρόσωπα παίζουν ἁπλὰ ρόλο διακοσμητικὸ.

Ἡ 21^η Ἀπριλίου – ἀνεξαρτήτως τῶν ὅποιων προθέσεων μερικῶν πρωτεργατῶν της - ἔκανε αὐτὸ πού κάνουν ὅλα τὰ ἀντεπαναστατικὰ πραξικοπήματα. Νὰ παρέχουν δηλαδὴ τὸ ἀναγκαῖο χρονικὸ διάστημα « ἀνάρρωσης» στοὺς ἀρρωστημένους κοινοβουλευτικοὺς θεσμούς. Λειτουργοῦν σὰν τονωτικὲς ἐνέσεις. Σὰν νοβοκαῒνες τοῦ συστήματος γιά νά ἐπανέλθουν τά παράσιτα δριμύτερα. Μαζί με την ἀναπαλαιωμένη δεξιά νά προκύψουν και νέες παραλλαγές τοῦ παλιοῦ δεξιοῦ ἐθνοπατερισμοῦ. Ἡ ἑλλαδική σοσιαλδημοκρατία, ὁ τριτοκοσμικός εὐρωλιγουρισμός και ὁ εὐρωκομμουνισμός τύπου ΔΗΜΑΡ καί ΣΥΡΙΖΑ. Ὅλα αὐτά τά μέ ἐπιφανειακές παραλλαγές παρακλάδια ἔχουν ἕνα κοινό παρονομαστή πού τά καθορίζει. Ἡ μέ κάθε τρόπο, μέσῳ πολιτικῶν σχηματισμῶν, ἐπιβίωση τῶν κάστρων τοῦ παρασιτισμοῦ.

Μπροστὰ στὴν κοινοβουλευτικὴ κατρακύλα δὲν εἶναι λύση οὔτε οἱ χρυσαυγῖτες σαλτιμπάγκοι, οὔτε οἱ ἀξιωματικοί τῆς ἐθνικοφροσύνης, πού ὅταν δέν εἶναι στημένα ἀνδρείκελα πάσχουν ἀπό τήν – κατά Περικλῆ Γιαννόπουλο - ἀνίατην ἑλλαδικήν πατριδουρίαν. Στὸ τέλος ἀποδεικνύεται ὅτι ὅλοι τους, κοσμοπολίτες, ἐθνικιστές καί ντεμέκ πατριῶτες, ὡς ρόλοι τοῦ ἑλλαδικοῦ κουκλοθεάτρου, λειτουργοῦν συμπληρωματικά.