Τό " Διεθνές" Σχολεῖο τῶν ξένων τῆς Πιόνγκ Γιάνγκ

( ἕνα κείμενο τῆς Φραγκίσκας Μεγαλούδη ἀπό τό ἱστολόγιο Ταξιδεύοντας: ἡ ἄλλη ὄψη ) 

 Ὅταν πρωτοέφτασα στὴ Βόρεια Κορέα, εἶχα σχεδὸν ἀποφασίσει ὅτι γιὰ τὰ 2 περίπου χρόνια πού θὰ μείνω ἐδῶ, δὲν θὰ στείλω τὸν γιό μου στὸ σχολεῖο. "Κακομαθημένη" ἀπὸ τὸ βρετανικὸ σχολεῖο στὸ ὁποῖο πήγαινε στὴν Μπανγκὸκ δὲν μποροῦσα νὰ σκεφτῶ ὅτι ὑπῆρχε ποτὲ περίπτωση νὰ βρῶ κάτι ἀντίστοιχο στὴν καινούρια μας διαμονή. Καὶ δὲν εἶχα ἄδικο-τουλάχιστον σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο.

Στὴν Πιὀνγκ Γιάνγκ δὲν ὑπάρχουν ἰδιωτικὰ σχολεῖα γιὰ τοὺς ξένους.

Βασικὰ δὲν ὑπάρχει τίποτα ἰδιωτικό.

Ἡ ἐπιλογὴ ὄλων  εἶναι μία: Τὸ διεθνὲς Σχολεῖο τῆς Πιόνγκ Γιάνγκ, τὸ ὁποῖο βρίσκεται μέσα στὸν ἴδιο χῶρο μὲ τὶς πρεσβεῖες καὶ τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμούς.

 Ἡ λέξη "διεθνὲς σχολεῖο" εἶναι μᾶλλον σχηματική. Μπορεῖ τὸ σχολεῖο νὰ δέχεται ἀποκλειστικὰ ξένα παιδιὰ ἀλλὰ ἀκολουθεῖ τὸ πρόγραμμα τοῦ ὑπουργείου παιδείας καὶ οἱ δάσκαλοι εἶναι ὅλοι Βορειοκορεάτες, τὰ ἀγγλικὰ τῶν ὁποίων μὲ δυσκολία θὰ τὰ ἔλεγε κανεὶς ὑποφερτά.

Ὁ δὲ διευθυντὴς δὲν μιλάει λέξη ἀγγλικά. Εὐγενέστατος καὶ χαμογελαστός, τοῦ ἀρέσει νὰ κάνει μακροσκελεῖς ὁμιλίες στα κορεάτικα, τὶς ὁποῖες ὅμως κανεὶς δὲν κάνει τὸν κόπο νὰ μεταφράσει.

Τὸν συμπάθησα πάντως ἀρκετά, ἰδίως ἐκείνη τὴν ἡμέρα τῆς ἐτήσιας σχολικῆς ἐκδρομῆς, πού προθυμοποιήθηκε νὰ προσέχει τὸν γιό μου ὥστε νὰ καθίσω μὲ τοὺς ὑπόλοιπους δασκάλους καὶ νὰ φᾶμε. Ἐδῶ πρέπει νὰ τονίσω ὅτι ἀποδείχτηκε ἰδιαίτερα ἀποτελεσματικός. Μέσα σὲ λίγα λεπτὰ καὶ μιλῶντας μόνο κορεάτικα, εἶχε πείσει τὸ νήπιο νὰ κατέβει ἀπὸ τὸ βουνό, νὰ κάτσει στὴ σειρὰ μὲ τὰ ὑπόλοιπα παιδιά, νὰ φάει ὅλο τό...λάχανό του καὶ ἥσυχα νὰ περιμένει νὰ γυρίσω.

Τὸ σχολεῖο λοιπὸν ἀρχικὰ δὲν μὲ ἐντυπωσίασε. Οἱ κτιριακὲς ἐγκαταστάσεις δὲν ἦταν ὅτι καὶ πιὸ σύγχρονο (ἂν κι ὅλοι ἐμεῖς οἱ 35+ πού πήγαμε δημοτικὸ καὶ γυμνάσιο στὴν Ἀθήνα σίγουρα θὰ μᾶς θυμίσει τα δικά μας σχολικὰ κτήρια) ἐνῷ ἀπὸ θέματα ἀσφάλειας μοιάζει νὰ ἔχει καταπατήσει ὅλα τὰ standards: σιδερένιες καὶ σκουριασμένες τσουλῆθρες, ἄδεια πισίνα μισογκρεμισμένη χωρὶς προστατευτικὸ κάγκελο, κομμάτια ἀπὸ τζάμια πεταμένα παντοῦ, θερμοκήπιο μὲ φυτοφάρμακα σὲ κοινὴ θέα καὶ ἀνοιχτὴ πόρτα στὸν δρόμο χωρὶς καμία φύλαξη. Νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια βέβαια ἡ φύλαξη δὲν χρειάζεται. Ἡ ἐγκληματικότητα καὶ οἱ ἀπαγωγὲς παιδιῶν ἁπλὰ δὲν ὑφίστανται στὴν χώρα.  Τα αὐτοκίνητα ὅμως ἐπιτρέπεται νὰ μπαίνουν στὸ προαύλιο καὶ νὰ παρκάρουν ἀνάμεσα σὲ 5χρονα καὶ 7χρονα παιδιὰ πού παίζουν.

Ὅσον ἀφορᾶ τὸ πρόγραμμα διδασκαλίας, αὐτὸ περιλαμβάνει πολλὰ κορεάτικα καὶ κινέζικα καρτούν, τραγούδια (στὰ κορεάτικα τὰ ὁποῖα ὁ γιὸς μου αποστήθισε μὲ μεγάλη περηφάνια καὶ γιὰ τὸ περιεχόμενο τῶν ὁποίων ἔχω ἀρκετὲς ὑποψίες), καὶ ἐκμάθηση ἀριθμῶν καὶ γραμμάτων στὰ ἀγγλικὰ (συνήθως βέβαια καὶ ἡ ἴδια ἡ δασκάλα μαθαίνει τὴν ἀγγλικὴ ΑΒ μαζὶ μὲ τὰ παιδιά). Ἔχει καὶ κάποια μαθήματα μουσικῆς ἐπίσης ἀπροσδιόριστου περιεχομένου. Αὐτὰ γιὰ τὸ νηπιαγωγεῖο, στὸ δημοτικὸ ἀκόμα δὲν ἔχουν φτάσει.

Πιστεύω ὅτι μόνο ἀπὸ αὐτὴ τὴν περιγραφή,  δὲν θα στέλνατε ποτὲ τὸ παιδὶ σας ἐκεῖ.

Ἔτσι σκεφτόμουν κ ἐγὼ γιὰ νὰ ἀνακαλύψω τελικὰ ὅτι τὸ σχολεῖο μπορεῖ νὰ λειτουργεῖ στὴν οὐσία του, χωρὶς ἀνέσεις, χωρὶς φανταχτερὰ κτήρια καὶ  χωρὶς ὅλα ἐκεῖνα τὰ προγράμματα πού διαφημίζουν τὰ ἰδιωτικὰ νηπιαγωγεῖα καὶ μᾶς ὑπόσχονται ὅτι θὰ μετατρέψουν -μὲ τὸ ἀζημίωτο-τὸ βλαστάρι μας σὲ μικρὸ Ἀϊνστάιν.

Στὸ σχολεῖο αὐτὸ ὁ γιὸς μου μαθαίνει τελικὰ τὸ πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ ὅλα: τὴν ἔννοια τῆς κοινότητας. Αὐτῆς τῆς μικρῆς κοινότητας πού ἀποτελεῖται ἀπὸ παιδιὰ ἀπὸ τὴ Νιγηρία, τὸ Πακιστάν, τὴν Κούβα, τὴν Μογγολία, τὸ Νεπὰλ ἀλλὰ καὶ τὶς Ἡνωμένες πολιτεῖες. Παιδιὰ ἀπό 3 ἕως 15 ἐτῶν πού στεγάζονται ὅλα μαζὶ στὸν ἴδιο χῶρο καὶ παίζουν ολα μαζί. Μια πολύχρωμη κοινότητα μὲ τοὺς δικούς της κανόνες ὅπου ὁ ἕνας στηρίζει τὸν ἄλλο.

Τὰ 15χρονα ἀγόρια ἀπὸ τὴ Νιγηρία ἔχουν ἀναλάβει τὴν φύλαξη τῶν μικρότερων. Θὰ ἐπιβλέπουν τά πιό μωρά, θὰ τὰ βοηθήσουν νὰ ντυθοῦν καὶ θὰ τὰ προσέχουν στὸ παιχνίδι. Ἐὰν κάποιο βγεῖ ἀπὸ τὴν πόρτα ἢ παίζει ἐπικίνδυνα θὰ τὸ ἐπαναφέρουν στὴν τάξη. Τὰ κορίτσια πάλι θὰ εἶναι ἐκεῖ σὰν τὶς μεγάλες ἀδελφὲς τῶν μικρότερων. Καὶ ὅσα ἔχουν τὴν ἀγγλικὴ ὡς μητρικὴ γλῶσσα θὰ βοηθᾶνε πάντα τὰ ὑπόλοιπα μὲ τὰ μαθήματά τους.

Βλέποντας αὐτὴ τὴν μικρὴ ἀλλὰ τόσο ζωντανὴ κοινότητα τῶν παιδιῶν νὰ εἶναι τόσο δεμένη, νὰ συνυπάρχει  ἁρμονικὰ χωρὶς καμία προκατάληψη καὶ χωρὶς κανένα διαχωρισμὸ δὲν μπορῶ παρὰ νὰ νιώσω προνομιούχα καὶ εὐγνώμων. Εὐγνώμων πού ὁ μικρός μου γιός, στὰ 4 χρόνια του ἔχει τοὺς μεγάλους του ἀδελφοὺς ἀπὸ τὴ Νιγηρία νὰ τὸν προσέχουν ὅταν παίζει καὶ τὶς ἀδελφές του ἀπὸ τὴν Ἰνδία καὶ τὴν Κούβα νὰ τὸν βοηθοῦν καὶ νὰ τὸν κανακεύουν. Καὶ ἔχει καὶ τοὺς μικρούς του φίλους ἀπὸ τὸ Νεπάλ, ἀπὸ τὴν Κορέα (ναὶ ἔχουμε καὶ νοτιοκορεάτες ἐδῶ μὲ εὐρωπαϊκὰ διαβατήρια), ἀπὸ τὸ Πακιστάν νὰ τρέχουν μαζὶ σὲ ὅλη τὴν αὐλὴ καὶ νὰ ὀργανώνουν φανταστικὲς μάχες μὲ σπαθιὰ καὶ ἀγῶνες μὲ τὰ ποδηλατάκια τους.

Τὸ πολύχρωμο αὐτὸ σχολεῖο ἐκπληρώνει αὐτὸ πού κάθε παιδὶ σὲ αὐτὴ τὴν ἡλικία πρέπει νὰ διδάσκεται: ὅτι ὅλοι εἴμαστε μέλη μίας παγκόσμιας κοινότητας ὅπου τὸ χρῶμα, ἡ θρησκεία καὶ ἡ πολιτικὴ δὲν ἔχουν θέση. Καὶ σὲ αὐτὴ τὴν κοινότητα θὰ δείχνουμε τὸ δρόμο στοὺς μικρότερους καὶ θὰ τοὺς προστατεύουμε χωρὶς διακρίσεις καὶ χωρὶς δισταγμούς.

Τί καλύτερο μάθημα θὰ μποροῦσα νὰ ζητήσω ἀπὸ αὐτό;