Ἡ εὐγονική ὡς ἀγγλοσαξωνική διαστροφή

Ὅσοι ἔχουν ἀναλάβει τήν στήριξη τοῦ εὐρωμονόδρομου μέσῳ τῆς συνθηματολογίας, ἐπικαλοῦνται τόν ρατσισμό ἤ τόν φασισμό ὡς φόβητρο, καὶ ἐναγωνίως προσπαθοῦν νὰ κολλήσουν πάνω στὴν νεοελληνικὴ κοινωνία τήν ρατσιστικὴ στάμπα.  Λέγοντας μισές ἀλήθειες, καί μέ ἀντίτιμο τίς ἄλλες μισές πού κρύβουν, ἀποκτοῦν λόγο ὕπαρξης καί κρατιοῦνται στήν ἐπιφάνεια ὡς δημοσιολόγοι καριέρας. Ὅμως κάποια ἀποφθέγματα μεγάλων εὐρωπαίων φιλοσόφων ( Βολταῖρος, Λώκ, Κάντ …) εἶναι πολύ ἐνδιαφέροντα καί ἐξόχως διαφωτιστικά…

Ὅποιος δέν βλέπει ὅτι ὑπάρχει ρατσισμὸς στὴν Ἑλλάδα  -εἴτε σάν ἀντισημιτισμὸς ἢ σὰν ἐθνικισμός μέ τό προσωπεῖο τοῦ πατριωτισμοῦ - εἶναι στραβός ἤ δόλιος. Τό ἴδιο εἶναι καί ὅποιος παραγνωρίζει  - ξεπλένοντάς την - τήν μήτρα τοῦ ρατσισμοῦ, δηλαδή τήν εὐρωπαϊκή ἰδεολογία. Οἱ πρώην ἀντίπαλοι τοῦ καπιταλισμοῦ καί νῦν συμφιλιωμένοι μέ τίς δυτικές ἀξίες δέν εἶναι ἀναγκασμένοι νά ἔχουν τόν ἀγκυλωτό σταυρό στό μπράτσο, ἴσα ἴσα μπορεῖ ἐπιφανειακά νά τόν "καταδικάζουν", γιά ξεκάρφωμα. Παράλληλα ὅμως, ἀφήνοντας τήν ἀντικαπιταλιστική κριτική κατά μέρος, παραχώρησαν χῶρο στούς ἐθνικιστές νά έμφανίζονται ὡς ἐχθροί τοῦ συστήματος. Τήν ἴδια στιγμή, ἡ μετανοημένη ρὸζ ἀριστερὰ καὶ ἡ σοσιαλδημοκρατία, μαζί μέ τά " ἀντιρατσιστικά" νομοσχέδια στρώνουν τό ἔδαφος στίς περικοπές κοινωνικῶν καί εργασιακῶν δικαιωμάτων. Αὐτός ὁ "ἀριστερός προοδευτισμός" εἶναι ὁ ἕνας πόλος τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικάντικης φαρσοκωμωδίας. Ὁ δεύτερος πόλος εἶναι ἡ πατροπαράδοτη δεξιὰ μὲ τὶς ἐθνικιστικὲς παραφυάδες της, ταυτισμένη μέ κάθε πνευματική καθυστέρηση καί ἰδεολογική λοβιτούρα. Αὐτὸ τὸ δίπολο, ὑπό τήν διεύθυνση τῆς ὑποτελοῦς διανόησης, συντηρεῖ τὴν ἀμάθεια. 

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ - 4

Παρόλο τὸ μεγάλο πνευματικὸ βάθος καὶ τόν ἀναμφισβήτητο πλοῦτο τῆς ἑλληνικῆς παράδοσης πρωτοφανὴς εἶναι ἡ ἱστορικὴ στασιμότητα τοῦ νεοέλληνα, πού παραμένει δέσμιος της ( βλέπε Ἡ παράδοση ὡς σκλαβιὰ καὶ ὡς ἄλλοθι ), πού ἐπιμένει νὰ ἀναδεύει τὸ παρελθόν του ἀντὶ νὰ τὸ ἐμπλουτίζει, ἀνανεώνοντας το. Καὶ ἐπειδὴ ἡ ζωὴ εἶναι ποτάμι πού κυλάει καὶ ὄχι μυθοπλασίες, συναισθηματικές ἀναπολήσεις καί πλατσουρίσματα, βρίσκεται πάντα  σὲ ἀδιέξοδο.  Τριτοκοσμικὸς καὶ πνευματικὰ ὑποτελής.

Λήσταρχος Γιαγκούλας, Μακρυγιάννης καί Θεόφιλος ὑπῆρξαν σημεῖα ἀναφορᾶς τῆς γενηᾶς τοῦ 30. Τήν ἴδια στιγμή λοιδωρεῖται ὁ Καβάφης.

Ἡ  ὑπανάπτυξη καὶ ἡ ὑποτέλεια μπορεῖ νὰ ἀποτελοῦν ἐπιδίωξη κάποιας ξένης δύναμης, ἀλλὰ ἀφετηρία τους ἔχουν στὸ ἐσωτερικό τῆς ὑποτελοῦς χώρας τὴν πνευματική της ἡγεσία. Τὴν ἴδια ἀφετηρία – τοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους -  ἔχει καὶ ὁ τρόπος πού ἀντιλαμβάνεται μία κοινωνία τὸν ἑαυτό της, τὸ περιβάλλον καὶ πῶς συμπεριφέρεται. Μία σούπα εἶναι ἡ κοινωνία καὶ οἱ πολιτικοί της μία κουταλιὰ ἀπὸ τὴν ἴδια σούπα εἶναι. Ὑπεύθυνος ὅμως γιὰ τὴν συνταγὴ τῆς σούπας καὶ τὸ μαγείρεμα εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία. Ἡ γενηὰ τοῦ 30 ἂν καὶ διέθετε τὰ καλύτερα ὑλικὰ ἀπεδείχθη πολὺ κακὸς μάγειρας, ἀφοῦ παρασκεύασε μία ἀνοστιά. Μέ τὶς προσχηματικές ἐξαγγελίες της περί ἀνανέωσης και ἀλλοιθωρίζοντας εὐρωπαϊκά, ἀκύρωσε τὸ παρελθόν τοῦ νεοέλληνα, τοῦ παρέδωσε ἕνα παρελθόν εἰδικῆς κοπῆς, καὶ τὸν ἔσπρωξε στὸν ἑλλαδισμὸ -μακρυγιαννισμό καὶ τὸν εὐρωλιγουρισμό.

Τὸ σπάσιμο τοῦ παρελθόντος, καὶ ἡ ἐπιλεκτικὴ χρήση ἑνὸς ἑλλαδισμοῦ ὡς τοτέμ, εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἔργο αὐτῆς τῆς γενηᾶς. Μιᾶς γενηᾶς πού κατέστησε τὸν ἑλληνικὸ λαὸ ἄνευ πραγματικῆς ἰδεολογίας καὶ ταυτότητας, αὐτοθαυμαζόμενο ἤ κλαψιάρη, στερῶντας του κάθε ὅραμα. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι πολλοί ἐκπρόσωποί της λοιδώρησαν τόν Καβάφη.