Πολλά φίδια λίγες σκάλες

Κανεὶς στὴν οἰκογένεια τῆς Σεμέλης δὲν πιστεύει τὴν ἱστορία τῆς ἐγκυμοσύνης της μὲ τὸν Δία. Ὅλοι βαδίζουν τὴν πεπατημένη καὶ τὴν κατηγοροῦν γιὰ τὰ βλάσφημα ψέματά της σχετικὰ μὲ τὴν ταυτότητα τοῦ πατέρα τοῦ Διονύσου. Ὁ Διόνυσος ἔρχεται στὴ Θήβα γιὰ νὰ δικαιώσει τὴ μητέρα του καὶ νὰ θεμελιώσει τὴ λατρεία τῆς θεότητάς του. Οἱ φῆμες ὀργιάζουν πὼς οἱ Βάκχες στὸν Κιθαιρώνα συμπεριφέρονται παράξενα καὶ διαπράττουν ἀπίστευτα κατορθώματα. Βγάζουν φίδια ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τους ὀνειροπολῶντας τὸ θεό τους, θηλάζουν ἄγριους λύκους καὶ γαζέλες, καὶ ἀπὸ τὸ ἔδαφος ἀναβλύζουν κρασί, γάλα, μέλι καὶ νερό. Δὲν μπορῶ νὰ ἰσχυριστῶ πὼς εἶμαι ἀπὸ τὰ πιὸ κοινωνικὰ προσαρμοσμένα ἄτομα καὶ ἔτσι ἡ εἴσοδός μου στὴ σύνθετη κοινωνικὴ διάρθρωση τῶν ἀνοικείων σχέσεων, μὲ τοὺς φίλους τῶν φίλων καὶ ἡ ὑποχρεωτικὴ συνομιλία μὲ ἡμιαγνώστους μὲ δημιουργεῖ πρόβλημα σὲ πολλὰ διαφορετικὰ ἐπίπεδα, ἀλλὰ ὅπως ὅλη ἡ παλιοσυμμορία ἐδήλωσα συμμετοχή.

Οἱ νευρικοὶ μηχανισμοὶ εἶναι ἀσαφεῖς, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ μουσικὴ ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ προκαλέσει καὶ νὰ διαμορφώσει διαφορετικὲς συναισθηματικὲς καταστάσεις, πού συνοδεύονται ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση νευρορμονῶν στὸν ἐγκέφαλο. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες διετύπωσαν τὴ θεωρία τῆς ὕπαρξης τριῶν εἰδῶν μουσικῆς πού σχετίζονται μὲ διαφορετικὲς συναισθηματικὲς καταστάσεις. Ἡ Φρυγικὴ μουσική, ὑποκινεῖ δράση στὴ διάρκεια τῆς μάχης μὲ πολεμικὲς τρομπέτες. Τὰ συναισθήματα τοῦ φόβου καὶ τῆς ὀργῆς πού ἐπάγονται ἀπὸ τὸ εἶδος αὐτῆς τῆς μουσικῆς συνδέονται μὲ τὴν ἐνδοεγκεφαλικὴ ἀπελευθέρωση νορεπινεφρίνης. Ἡ Λυδικὴ μουσικὴ εἶναι πανηγυρική, ἀργή, θρηνώδης, καὶ θρησκευτική, καὶ χρησιμοποιεῖ φλάουτα ἀντὶ γιὰ τρομπέτες. Ἡ στοχαστικὴ καὶ χαλαρὴ διάθεση πού προκαλεῖται ἀπὸ τὴ μουσικὴ αὐτὴ συνδέεται μὲ τὴν ἀπελευθέρωση σεροτονίνης στὸν ἐγκέφαλο. Ἡ Ἰωνικὴ μουσικὴ εἶναι εὐχάριστη, χαρούμενη, καὶ κατὰ τὸν Πλάτωνα “θηλυπρεπής”, καὶ βασίζεται σὲ μεγάλο βαθμὸ στὰ ντράμς. Ἡ εὐχαρίστηση πού προκαλεῖ τὸ ἄκουσμά της συνδέεται μὲ τὴν ἐνδοκρανιακὴ ἀπελευθέρωση ντοπαμίνης καὶ ἐνδορφινῶν.

Ἡ μουσικὴ ὡς ἦχος ἀπευθύνεται στὸ αὐτί, ἀλλὰ ἡ ἐκτίμησή της περιλαμβάνει ὁλόκληρο τὸ σῶμα μέσω τῶν σωματοαισθητικῶν καὶ κινητικῶν συστημάτων τοῦ ἀκροατῆ. Ὁ χορὸς ἀπευθύνεται στὸ μάτι, ἀλλὰ οἱ χορευτὲς βρίσκουν τὴν πραγματικὴ γοητεία του στὴ διαμόρφωση τῶν κινήσεών τους σὲ μιὰ  ζῶσα καὶ ἐξελισσόμενη ἑνότητα. Οἱ μουσικὲς ἱκανότητες διαδραματίζουν σημαντικὸ ρόλο στὴν ἐξέλιξη τῆς ἀνθρώπινης διάνοιας, ἐπειδὴ κάνουν δυνατὸ τὸ σχηματισμὸ τῶν ἀνθρώπινων κοινωνιῶν ὡς προϋπόθεση γιὰ τὴ μεταβίβαση τῶν ἀποκτηθεισῶν γνώσεων ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά.

Ἡ ἐπικράτηση τοῦ τραγουδιοῦ καὶ τοῦ χοροῦ μέχρι σημείου σωματικῆς καὶ ψυχολογικῆς κατάρρευσης κατὰ τὴ διάρκεια θρησκευτικῶν καὶ κοινωνικῶν τελετῶν ἔχει τεκμηριωθεῖ στὸ παρελθὸν στὶς “ἄγριες” φυλὲς ὅπου τὰ μέλη μίας κοινότητας συγκεντρώνονται σὲ μία κεντρικὴ θέση (τὸν βωμὸ) καὶ περιβάλλονται ἀπὸ μουσικούς, ὄργανα, ἱερεῖς καὶ εἰκονίδια πού συμβολίζουν τὰ τοτὲμ καὶ τὶς θεότητες τῆς φυλῆς. Ρυθμικοὶ τυμπανισμοί, ψαλμωδίες, παλαμάκια, καὶ πιρουέτες γύρω ἀπὸ τὴ φωτιὰ διαρκοῦν ὅλη τὴ νύχτα μέχρι τὴν αὐγή, ὥσπου ἕνας πρὸς ἕναν οἱ συμμετέχοντες πέφτουν ἀπὸ τὴν ἐξάντληση στὸ χῶμα. Δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ ἀμφιβάλλουμε ὅτι ἡ συμμετοχὴ στὸ πνεῦμα τῶν γεγονότων, στὸν χορὸ καὶ τὶς ὑπόλοιπες δραστηριότητες προσδίδουν μεγάλη χαρὰ καὶ κάθαρση στοὺς συμμετέχοντες, πού συνοδεύονται ἀπὸ μία ἀνανεωμένη αἴσθηση τοῦ ἀνήκειν στὴ φυλή. Ὁ κοινὸς παρονομαστὴς εἶναι ἡ σύμπνοια, ἡ πίστη καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη μεταξὺ τῶν μελῶν τῆς φυλῆς.

Τὸ σημερινὸ ἔργο (ἡ ἀποκαλουμένη καὶ κίνησις τῶν 58) ἀποπνέει μία ἀτμόσφαιρα ὑπαρξιακῆς ἀγωνίας, ἀπελπισίας καὶ ἀνθρώπινης ἐγκατάλειψης στὴν ἀδυσώπητη πορεία τοῦ κόσμου. Οἱ θεαταὶ ἀπεικονίζουν μία ἀνθρωπότητα ξεριζωμένων, ἄστεγων, ἀποξενωμένων, τὸ σπίτι τους δὲν βρίσκεται σ΄αὐτὸ τὸν κόσμο, εἶναι χαμένοι σ΄ἕνα ἀνούσιο κενό. Μπύρα, σακχαρούχα ποτά, πίτσα, λουκάνικα, μπιφτέκια, πατάτες, σιρόπι καλαμποκιοῦ καὶ διάφορα ὑδρογονωμένα λίπη. Ἡ χρήση χαμηλοῦ κόστους συστατικῶν καὶ φτηνῶν βιταμινῶν πού πασπαλίζονται στὴν ἐπιφάνεια καὶ ἡ προσθήκη ὀλίγου φυλλικοῦ ὀξέος καθιστοῦν τὰ τρόφιμα "ὑγιῆ", τὴ διατροφὴ πλούσια καὶ ἡ ζωὴ ἐξακολουθεῖ νὰ εἶναι τεράστια. Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ προσφάτως διευρυνθεῖσα μὲ καθωσπρέπει κυρίους καὶ κυρίας βουτηγμένους στὰ χρέη παλιοσυμμορία τῶν "μόνιμο-διακινούμενων", ἀφοῦ ἔπαθε μόρφωση μὲ τὴ συντροφιὰ τοῦ εὔχονδρου, τοῦ μπαζοκράτορος καὶ τοῦ μπαρμπαλήθεια, στὸ τέλος –κλασσικὰ- πῆρε τὴν ἄγουσα γιὰ τὸ σπίτι τοῦ τζαζμπανίστα πού τούχαν μείνει λίγο ἀλκοὸλ καὶ τσιγάρα γιὰ τὸ ὑπόλοιπό τῆς νύχτας.

Τζάμπα καίει ἡ λάμπα...