Τά χρυσᾶ κουτάλια τῶν ἑλλήνων ἐπενδυτῶν...

Κεκαλυμμένη στήριξη τῶν ἑλληνικῶν τρωκτικῶν, ἐν μέσῳ ἐμφυλίου ἀπό τήν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ καί τόν Γεώργιο Βλάχο: «…τώρα μέ τήν Ἀμερικανική βοήθεια, οί πειναλέοι τών Βαλκανίων, οί Γιουγκοσλάβοι, οί Βούλγαροι, οἱ Αλβανοί, θά σκύβουν πάνω μας και θά βλέπουν μέ βουλιμία καί ζήλεια τούς Ἕλληνες νά τρώγουν μέ χρυσᾶ κουτάλια…»

Δυό πράγματα προσδιορίζουν τήν νεοελληνική παρακμή. Τό διαζύγιο ἀπὸ τὴν περιπέτεια τῆς σκέψης καὶ ἡ ἀποφυγή, ὅπως ὁ διάολος τὸ λιβάνι, ἀνάληψης τοῦ παραμικροῦ ρίσκου. «Ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα; », ἀναρωτιέται βαθυστόχαστα ὁ νεοέλλην, κινούμενος μεταξύ χαβαλέ καί ψυχανάλυσης, καί γίνεται φίλος μέ τό φίδι. Ἀποτελεῖ ματαιοπονία ἡ ἀναμονή φιλοσοφικῆς σκέψης ἤ ἐπανάστασης ἀπό ἕναν λαό πού προτιμᾶ νά ἐπιδίδεται στὸ ἄθλημα τῆς ἀγανακτησμένης ἐπαιτείας. Τήν μιά κλαψουρίζει καί βουτάει σάν τόν Καραγκούνη θεατρινίστικα στό χόρτο, ζητῶντας φάουλ. Τήν ἄλλη ψέγει τὸν Λιάπη πού πιάστηκε μὲ πλαστὲς πινακίδες καὶ ἀνασφάλιστο ὄχημα. Ὁ μικροαστός δέν ἐνοχλεῖται ἀπό τήν  συμπεριφορά τοῦ γελοίου Λιάπη, ἀλλά ἀπό τόν ἐνδόμυχο φόβο του καί τόν ἀθέμιτο ἀνταγωνισμό στήν λαμογιά μεταξύ αὐτοῦ και τοῦ πολιτικοῦ ἐκπροσώπου του. Μιά μικρογραφία τοῦ Λιάπη εἶναι ὁ νεοέλλην μικροαστός. Προστασία γιά τόν Λιάπη ἀποτελεῖ το ὄνομά του, γιά τόν μικροαστό ἡ ἀνωνυμία του. Τούς ἑνώνει ἡ μούργα τοῦ συστήματος πού τούς ἔθρεψε, καί τά χνῶτα σκλάβου πού ἀποπνέουν…

Ἡ Ἑλλάδα εἶναι τὸ κατ’ ἐξοχὴν κράτος πού ἡ ἱστορικὴ πορεία του ἀποτελεῖ τὸν ὁρισμὸ τῆς ἐπαιτείας. Εἰσάγει ἀπό ἰδέες μέχρι τεχνολογία, χρῆμα ἤ καταναλωτικά ἀγαθά, καί τό ὅποιο γεωργικό προϊόν παράγει τό κάνει γιά νά εἰσπράττει ἐπιδοτήσεις.Ἔτσι δὲν μπορεῖ – καὶ οὔτε δικαιοῦται – νὰ ἐπιβάλλει στὸν ὅποιο « ἐπενδυτὴ» ὅρους ἐλεημοσύνης. Ἡ περιουσία της, δηλαδὴ ἡ δημόσια περιουσία, θὰ δοθεῖ μὲ ἀντάλλαγμα τὰ ξεροκόμματα καὶ τὰ κόκκαλα πού θὰ τῆς πετάξουν. Κάτι διαφορετικό θά ἀποτελοῦσε λογική ἀντινομία. Ἄν μάλιστα συνυπολογισθῇ ὅτι ὁ νεοέλλην ἀγωνιοῦσε περισσότερο γιά ἕνα ἐπικερδές συμβόλαιο κινητῆς « ἔξυπνης» τηλεφωνίας παρά ἄν θά ἰδιωτικοποιεῖτο ὁ ΟΤΕ, ἡ μεταβίβαση κυριότητος καί πολύ ἄργησε…

Ποιός « ἐπενδυτής» ὅμως εἶναι πιό καλόβολος; Ὁ γηγενής, ὁ κατέχων τὸ ἑλληνικὸ DNA, ὁ δικός μας ἄνθρωπος τέλος πάντων πού κάπου θὰ μᾶς βολέψει; Ἢ ὁ ἀλλοδαπὸς ἐπιχειρηματίας πού ὡς ξένος τοκογλύφος θέλει νὰ μᾶς βλάψει, ἐπειδὴ ζηλεύει τὸ ἔνδοξό μας παρελθόν; Ἡ ἑλλαδική ἀγανάκτηση, τσιρίζοντας γιά ἐθνική ἀνεξαρτησία, τάσσεται κουτοπόνηρα ὑπέρ τοῦ πρώτου…

Ὁ πακτωλός χρήματος πού εἰσέρρευσε μεταπολεμικά στήν χώρα, ἀρχικά μέ τό σχέδιο Μάρσαλ καί ἀργότερα μέ μεσογειακά ὁλοκληρωμένα προγράμματα, εὐρωπαϊκὰ πακέτα στήριξης καὶ πάσης φύσεως δάνεια  ἦταν, σέ σχέση μέ ἄλλες χῶρες, κολοσσιαῖος. Τί ποσά ἀξιοποιήθηκαν καί τί κατέληξε σέ τσέπες διαφόρων χρωμάτων καί μεγεθῶν, εὔκολα μπορεῖ νά συναχθῆ ἀπό τήν σημερινή κατάληξη. Οἱ ἀμερικάνοι μέ τό σχέδιο  Μάρσαλ ἀγόρασαν τούς τίτλους ἰδιοκτησίας τοῦ οἰκοπέδου μας, γιά λόγους μακρόπνοων γεωπολιτικῶν σχεδιασμῶν. Ὑποτίμησαν ὅμως τίς ἱκανότητες τῶν ντόπιων διαχειριστῶν καί ἐπενδυτικῶν σχημάτων, πού πράγματι ἄφησαν τό οἰκόπεδο χέρσο, ἀκριβῶς ὅπως τό προσδιόριζαν τά πρῶτα ξενόφερτα συντάγματα. Ἀλλά αὐτοί, ὡς μακρυχέρηδες, προχώρησαν πολύ περισσότερο…Μέ δεδομένη τήν εὐτέλεια τῆς πολιτικῆς ἐλίτ πού προέρχεται 100% ἀπό τήν σύνολη πνευματική καθίζηση τοῦ κόσμου, θά ἦταν εὐχῆς ἔργον νά ἀνελάμβαναν ἀπό τότε ἀπ’ εὐθείας οἱ δανειστές τήν διαχείριση τῶν χρημάτων.

Ἐπειδή ὅμως οἱ ἀμερικάνοι δεν εἶναι και τόσο ἀμερικανάκια,  ὅσο τούς θεωροῦν τουλάχιστον οἱ ἑλληνάρες τῆς φακῆς, πάσαραν στούς κοντόφθαλμους καί ἀνεπαρκεῖς πολιτικά εὐρωπαίους τῆς ΕΕ τό ἀδηφάγο ἐθνικό κρατίδιο μέ τό ὄνομα ΕΛΛΑΣ, κρατῶντας τά πλεονεκτήματα πού προκύπτουν ἀπό τήν κορυφαία γεωπολιτική του θέση. Τώρα, σέ καιρούς διεθνοῦς κρίσης, πού τό οἰκόπεδο ἀπεδείχθη ἰδιαίτερα πολυέξοδο, οἱ εὐρωπαῖοι ἀποφάσισαν να πάρουν τήν κατάσταση στά χέρια τους.

Ὅλα τά ὑπόλοιπα, τά σχετικά μέ κοινωνικές καί πολιτικές ζυμώσεις τῆς αὐτοθαυμαζόμενης κοινωνίας μας, παραμένουν περίπου ὡς εἶχαν γιά δεκαετίες… Καί πῶς θα μποροῦσε να εἶναι ἀλλιῶς, ἀφοῦ βασική προϋπόθεση κάθε παραγωγικῆς κοινωνικῆς διαδικασίας, ἐπαναστατικῆς ἤ μή,  εἶναι ἡ ζωντανή φιλοσοφική σκέψη. Ἀντί αὐτῆς τό τάβλι μέ τίς πυτζάμες στό μπαλκονάκι ὅπως καί οἱ ὑπερήφανες καφενειακές συζητήσεις ἐπί τῶν λεγομένων « ἐθνικῶν» θεμάτων ἐκτυλίσσονται πλέον στό διαδίκτυο. Τί εἶχες Γιάννη, τί εἶχα πάντα…

Ἡ συντήρηση τῶν συνθηκῶν μιζέριας, καί τοῦ διαχρονικοῦ ἑλλαδικοῦ ἀστικοῦ παρασιτισμοῦ εἶναι ἡ συνέχεια τῶν ἰδεολογικῶν ἐπιχειρήσεων τῆς γενηᾶς τοῦ 30, ὅπως τίς εἴδαμε σέ προηγούμενη ἀνάρτηση. Συγκρινόμενοι μέ τούς ξένους οἱ δικοί μας « ἀστοί», παπατζῆδες μασκαρεμένοι σὲ ἐπενδυτές καί διανοούμενους, ἀπεδείχθησαν πιὸ ξετσίπωτες βδέλες. Εἶναι αὐτοὶ πού μαζί μέ τήν μιζέρια μας θεσμοθέτησαν καί τὴν ἐθνική ἰδεολογία ὡς ναρκωτικό ἀποβλάκωσης, καί τίς ἀναγόρευσαν ὡς προϋποθέσεις τῆς δικῆς τους ὕπαρξης καί μακροημέρευσης, τῆς τσέπης τους καί μόνον.

Στήν ἑπόμενη ἀνάρτηση θα δοῦμε τήν πέμπτη συνέχεια ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ. Θὰ δοῦμε τὴν σκοπιμότητα,  καὶ παράλληλα τὸ ἀνεδαφικό, ἑνὸς μεγάλου ψέμματος. Τόν εὐρωμονόδρομο, πού μαζί με τά «ἐθνικά» θέματα, διέβρωσαν συνειδήσεις καί δημιούργησαν τούς ντεμέκ εὐρωπαϊστές, κοινῶς εὐρωλιγούρηδες, ἀλλά καί τούς ἀεριτζῆδες «πατριῶτες» πού χρησιμοποιοῦν τόν ἀντιευρωπαϊσμό καί ἀντιαμερικανισμό μόνον ὡς καμουφλάζ, γιά νά ἔχουν μερτικό στό βάζο μέ τό μέλι. Ἕνα ψέμμα κομμένο καὶ ραμμένο στὰ μέτρα τῶν παρασίτων καὶ τῶν βδελῶν τῆς ἀστικῆς μας τάξης. Ἀκόμα δουλεύουν ἀσταμάτητα τὰ περίφημα χρυσᾶ κουτάλια μὲ τὰ ὁποῖα, κατὰ τὸν Γεώργιο Βλάχο καὶ τὴν ἐφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ἐν μέσῳ ἐμφυλίου, ἐμεῖς ὡς λαὸς θὰ τρώγαμε τὸ σχέδιο Μάρσαλ καὶ στοὺς πειναλέους τῶν Βαλκανίων θὰ τρέχανε τὰ σάλια … Μόνο πού καὶ τώρα ,  ὅπως καὶ τότε ,  τὰ κουτάλια τὰ κρατᾶνε σφιχτὰ οἱ ἑλληναράδες «ἐπενδυτές». Αὐτό, ἡ παληά ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ καί ὅλα τά συστημικά ΜΜΕ σήμερα, « ξέχασαν» νά τό γράψουν. Ὅπως « ξέχασαν» νά γράψουν ὅτι τό παραμύθι τῆς εὐρωπαϊκῆς πορείας εἶναι τό ἄλλο ὄνομα τῆς ὑπανάπτυξης, καί τῆς μίζας ὡς ἐθνικοῦ σπόρ. Μὲ τὰ ἴδια λοιπόν κουτάλια πού ξεκοκάλισαν τὰ σχέδια Μάρσαλ, μεσογειακά ὁλοκληρωμένα προγράμματα, εὐρωπαϊκὰ πακέτα στήριξης καὶ πάσης φύσεως δάνεια, ἑτοιμάζονται νὰ ὀρμήξουν καὶ στὴν δημόσια περιουσία. Εἶναι ἰδιαίτερα ἀνησυχητικό ὅταν ἀκοῦμε την « σύγχρονη» ἀριστερά να ζητάει ἕνα νέο σχέδιο Μάρσαλ, γιά το κτίσιμο μιᾶς διαφορετικῆς Εὐρώπης.

Καλύτερα λοιπόν να δοθεῖ ὄχι μόνον ἡ δημόσια περιουσία, ἀλλά καί ἡ οἰκονομική διαχείριση στούς ξένους.  Ἐκτὸς καὶ ἂν ὁ ζητιάνος ξυπνήσει ἀπὸ τὸν ἐθνοπρεπῆ του ὕπνο ( τὸ παιδὶ διὰ νὰ κοιμίζει θούρια τὸ συνηθίζει…ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ Μπόστ ),  κάνει τὴν αὐτοκριτική του ὡς μόνος ὑπεύθυνος γιά τό τριτοκοσμικό χάλι του, πάρει τήν ὑπόθεση ΚΚΕ στά δικά του χέρια, καὶ φουσκώσει τά πανιά του βγάζοντάς το ἀπό τήν γωνία τοῦ κοινοβουλίου πού κάθεται. Δίνοντάς του ἐνεργότερο ρόλο ἀπό αὐτόν τῆς σοφῆς κουκουβάγιας… ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ …