Στήν ἀρχή τό πῆρα γιά φιλί

Οἱ σύγχρονες κοινωνίες εἶναι κοινότητες ἀτόμων μὲ κοινὰ χαρακτηριστικὰ τὸ αὐτοπερίβλημά τους καὶ τοὺς αὐτοπεριορισμούς τους. Τὸ καθένα μέλος τῆς κοινότητας λύνει τὰ προβλήματά του τραβολογῶντας τοὺς δικούς του, τοὺς ἰδιωτικοὺς του ἱμάντες. Ἡ «ἑξατομίκευση» τῶν προβλημάτων καθενὸς μέλους σημαίνει ὅτι ἡ ἐπίλυσή του δὲν ἔχει νὰ κερδίσει τίποτα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία κάποιου ἄλλου μέλους τῆς κοινότητας πού ἀντιμετώπισε τὰ ἴδια ἢ παρόμοια προβλήματα. Δὲν ἔχει νόημα λοιπὸν κανεὶς νὰ ἀκούει κανέναν, κανεὶς νὰ δίνει σημασία στὰ λεγόμενα τοῦ ἄλλου, νὰ χρησιμοποιεῖ τὴν ὁμιλία ὡς μέσον ἐπικοινωνίας. Ἡ «κοινότητα» εἶναι ἕνα σύνολο ἀτόμων τὰ ὁποῖα συγκεντρώνονται κάτω ἀπὸ μία στέγη, ἢ καλύτερα μπροστὰ ἀπὸ μιὰ ὀθόνη, ἡ ὁποία ἐπιδεικνύει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο τὸ κάθε μέλος τῆς κοινότητας πρέπει νὰ συμπεριφέρεται σύμφωνα μὲ τὸ ἀποδεκτὸ σχέδιο, τὸ ἴνδαλμα τὸ ὁποῖο θὰ πρέπει κανεὶς νὰ λατρεύει καὶ νὰ μιμεῖται.

Τὸ ἐκκλησίασμα τῶν θεατῶν διεμορφώθη ἀπὸ τὸν ἀπαγχονισμὸ τῶν προσωπικῶν ἀνησυχιῶν καὶ τῆς οὕτως ἢ ἄλλως ἄνευ νοήματος «πρόσδεσης» μέσῳ τῶν ἄχρηστων δεσμῶν τῆς φιλίας καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης. Ἀκριβῶς ὅπως τὰ πανωφόρια στὸ βεστιάριο τοῦ θεάτρου, οἱ προσωπικὲς ἀνησυχίες κρέμονται -κρυμμένες ἀπὸ τὴν κοινὴ θέα- στὰ πασσαλάκια καθόλη τὴ διάρκεια τοῦ θεάματος καὶ μετὰ τὸ τέλος τῆς παράστασης ἐπιστρέφονται στοὺς νόμιμους ἰδιοκτῆτες των. Ἔτσι ἡ παρουσία τῆς Χριστίνας ἐγένετο ἐμφανὴς στὸν κόσμο ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον ἀπὸ τὴν ἀπουσία ἢ τὴν ἀμείλικτη διάλυση τῆς δέσμευσης τῶν μελῶν τῆς σχολικῆς κοινότητος. Ἐδῶ καὶ πάλι ἡ ἐνδημικὴ θνησιμότης τῶν μεμονωμένων ἐπεισοδίων, τὰ ὁποῖα –καὶ μόνον αὐτὰ- δύναται νὰ ἀνακαλεῖ ἡ μνήμη, βοηθᾶ. Ἡ ζωὴ χρειάζεται πολλὲς καὶ ποικίλες ἐκδηλώσεις καὶ προσεκτικὸ σχέδιο προκειμένου νὰ καλυφθεῖ ἡ ἀπουσία λογικῆς καὶ συνεχείας. Ὁ ἔρως στὰ μετασχολικὰ ἔτη, γιὰ τὴ Χριστίνα, στερεῖται καθαρότητος καὶ αἰσθήματος, εἶναι μία βιαία πράξις, κατασκευασμένου καὶ μετρησίμου χαρακτῆρος καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ἔλλειψίς του δὲν τὴν ἀπασχολεῖ πιά.

Ἡ γιαγιὰ στὴν ἐρώτηση τί δουλειὰ κάνουν τὰ παιδιὰ ἀπαντοῦσε «τὰ παιδιὰ δὲν δουλεύουν, εἶναι στὰ γραφεία» στήν πραγματικότητα ὑποστηρίζοντας ὅτι ἀφοῦ ἡ ἐργασία τῶν παιδιῶν δὲν παράγει οὐσιαστικὸ (ἀποδοτικὸ) ἔργο τὰ παιδιὰ δὲν ἀσκοῦν καμμιὰ ἐργασία. Ἡ ἀποδοτικότης ἀντιθέτως στὴ μετασχολικὴ κοινωνία εἶναι ἡ μετατροπὴ τοῦ ἀνθρώπου σὲ ἐμπόρευμα, δηλαδὴ σὲ μιὰ μορφὴ προϊόντος πού προσελκύει τὴ ζήτηση ἐνδιαφερόμενων ἀγοραστῶν. Ἔτσι ὅπως καὶ νὰ χαρακτηριστοῦν οἱ δραστηριότητες τῶν παιδιῶν ἀπὸ κυβερνητικές, ἀκαδημαϊκές, ἢ δημοσιογραφικὲς ἀρχὲς τὰ παιδιὰ (εἴτε ἀπὸ ἐπιλογή, ἀνάγκη, ἢ συνηθέστερα καὶ ἀπὸ τὰ δύο) ἀσχολοῦνται μὲ τὸ μάρκετινγκ. Στὴν μετασχολικὴ κοινωνία ἡ ὕπαρξη κάποιου δύναται νὰ καταστεῖ καὶ νὰ παραμείνει ἀντιληπτὴ μόνον στὴν περίπτωση πού πρῶτα ἔχει μετατρέψει τὸν ἑαυτό του σὲ ἐμπόρευμα. Ἔτσι τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς «ζωῆς στὸ γραφεῖο» ἑστιάζει στὴν ἀτελείωτη προσπάθεια νὰ πουλήσει κανεὶς τὸ ἐμπόρευμα πού δημιούργησε καὶ κουβαλᾶ καὶ νὰ διατηρήσει ἐνεργὸ τὸ παιγνίδι τῆς ἐξαγορᾶς του ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Προκειμένου δηλαδὴ νὰ ἀναγνωριστεῖ κανεὶς κοινωνικὰ καὶ νὰ εἶναι βέβαιος πὼς δὲν θὰ ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ γίγνεσθαι, θὰ πρέπει νὰ ἐπαναπροσδιορίσει τὴν ἐλευθερία του καὶ νὰ ἀντικαταστήσει τὶς φιλίες καὶ τὶς κοινωνικές του σχέσεις μὲ ἕνα εἶδος μετρήσιμο πού ἔχει ἀντίκρυσμα στὶς ἀγορές. 

Χρησιμοποιεῖστε λοιπὸν τὴν εὐστροφία καὶ τοὺς πόρους σας γιὰ νὰ διαφημίσετε τὸ ἐμπόρευμα, νὰ παραμείνετε καὶ νὰ αὐξήσετε τὴν ἀξία του στὴν ἀγορά, νὰ κερδίσετε τὴν ἐκτίμηση τῶν ἀγοραστῶν...

Ὁ Βαγγελοσαμαρᾶς, ἄλλωστε, ἔβγαλε τὴν «ἰδιοκτησία» του στὸ κλαρί.