Μαραντόνα ... ἤ πῶς νά καθαρίσουμε τούς κακομούτσουνους Γερμανούς

Ὁ Μαραντόνα στὸ παγκόσμιο κύπελλο τοῦ 1986, στὸν ἀγῶνα μὲ τὴν Ἀγγλία, ἔβαλε 2 γκόλ. Ἕνα μὲ τὸ ἀριστερὸ πόδι, ἀφοῦ πρῶτα σμπαράλιασε ὅλη τὴν ἐγγλέζικη ἄμυνα. Καὶ ἕνα μὲ τὸ ἀριστερὸ χέρι, παίρνοντας ἐκδίκηση γιὰ τὴν ταπείνωση τῶν συμπατριωτῶν του, στὴν ἐγγλέζικη πειρατεία τῶν νήσων Φώκλαντς.

Πεῖτε μὲ φανατικό, ὀπισθοδρομικό, ἰδεοληπτικό, ὁμοφοβικό, ρατσιστή, βάλτε ὅτι ταμπέλα θέλετε…Δὲν ἀντέχω γερμανικὸ ποδόσφαιρο, δὲν ὑπάρχει γερμανικὸ ποδόσφαιρο. Ὑπάρχει γερμανικὸς ποδοσφαιρικὸς κρετινισμός, ἕνας ποδοσφαιρικός καρκῖνος, πού θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπαγορευτεῖ διὰ νόμου ὡς προσβολὴ καί κακοποίηση τοῦ ἀθλήματος…

Πέρα ἀπὸ συστήματα, τακτικές καὶ λοιπὲς παπαριὲς πού καταστρέψανε τὸ ποδόσφαιρο καὶ σὰν παιχνίδι καὶ σὰν θέαμα, τό εὐρωπαϊκό ποδόσφαιρο εἶναι ἕνα μεγάλο ψέμμα. Οἱ Γάλλοι διαθέτουν τεχνικὴ ἀλλὰ οὔτε φαντασία οὔτε μαχητικότητα. Εἶναι διαχρονικὰ φλῶροι. Οἱ Ἰταλοί ὄχι ἀνώτεροι τῶν Γάλλων στην τεχνική, ἐπέπλευσαν λόγῳ ταμπεραμέντου καί μόνον. Οὕγγροι, και λίγο οι βαλκάνιοι Γιουγκοσλαύοι, Βουλγαρία ἐπί Στόϊτσκοφ ἤ ἡ Ρουμανία μέ τόν Χάτζι, γιά κάποιο διάστημα ἔπαιξαν ὡραία μπάλλα. Οἱ Ὁλλανδοί ἐκτός ἀπό τόν Κρόϊφ μᾶς ἔμαθαν πῶς νά τρέχουμε πάνω κάτω…

Σέ ἀντίθεση μέ ὅλους τούς παραπάνω οἱ λατινοαμερικάνοι διακρίνονται γιὰ τὴν ἔμπνευση καὶ τὴν φαντασία. Δὲν εἶναι μαχητές. Δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι μαχητὲς ἀφοῦ ξέρουν μπάλλα. 

Αὐτοί πού δέν ἄφησαν τίποτα στό ποδόσφαιρο εἶναι οἱ Γερμανοί ( καί οἱ νεοέλληνες… αὐτοί βέβαια ὡς ὑποκατάστατο κράτους μετὰ τὸ 1821 , χωρισμένοι ὄντες σὲ εὐρώδουλους καὶ ἑλλαδόψυχους, δεν ἐδημιούργησαν τίποτα και πουθενά, αὐτό εἶναι ὅμως ἄλλη κουβέντα). Τὰ πολυδιαφημισμένα γερμανικὰ πάντσερ δὲν διαθέτουν οὔτε φαντασία, οὔτε τεχνική, οὔτε μαχητικότητα. Ἡ μαχητικότητα καὶ τὸ ὅτι οἱ Γερμανοὶ ἀγωνίζονται μὲ πάθος εἶναι ἕνας μῦθος. Μαχητικοὶ εἶναι οἱ ἐξ ἴσου ἄτεχνοι Ἄγγλοι. Αὐτοὶ ναί, παίζουν μὲ πάθος, τοὺς χρειάζεται ἡ μαχητικότητα ἀφοῦ εἶναι ξυλοκόποι. Οἱ Γερμανοὶ παίζουν μόνο προγραμματισμένα, κουρδισμένα καὶ μηχανικά. Ἀντὶ γιὰ μαχητικότητα προτιμοῦν τὸ κομπιουτερὲ καὶ ἀντιαισθητικὸ παίξιμο, προκειμένου νὰ κρύψουν τὴν ἀγαρμποσύνη τους…

Ποιὰ προπόνηση, ποιός δυναμισμός, ποιός ἐπαγγελματισμός καὶ πράσινα ἄλογα. Δὲν ὑπάρχει ὁμάδα στὴν ὁποία νὰ ταιριάζει περισσότερο ὁ χαρακτηρισμὸς « τὰ φαρμακεῖα πού τρέχουν». Οἱ Γερμανοὶ μποροῦν νὰ καυχῶνται ὅτι κατέχουν ἐπάξια καὶ διαχρονικὰ τὸν τίτλο. Τὸ 1954 ὁ Πούσκας εἶπε ὅτι τὰ γερμανικὰ ἀποδυτήρια μύριζαν σὰν κῆπος ἀπὸ παπαροῦνες. Ἡ φοβερὴ ὁμάδα τῶν Οὔγγρων κύτταζε τοὺς «νικητές» της νὰ περνᾶνε μπροστά της σὰν τραῖνα.

Ὁ τερματοφύλακας τῆς Γερμανίας Χάραλντ Σουμάχερ, στὸ βιβλίο του « Τὸ ἐναρκτήριο σφύριγμα» , τό 1987 , περιγράφει τὴν ἄφθονη κατανάλωση ἐνέσεων, χαπιῶν ἀπό τήν γερμανική ὁμάδα, ὅπως καὶ ἑνὸς μυστηριώδους μεταλλικοῦ νεροῦ πού προκαλοῦσε διάρροιες. Ἀκόμα καὶ γιὰ νὰ κοιμηθοῦν ἔπαιρναν χάπια. Ὁ Σουμάχερ ἀρνιότανε νά τά πάρει καί προτιμοῦσε νά πίνει μπύρες.

Ὁ Μαραντόνα ποτὲ δὲν θὰ ἐτιμωρεῖτο γιὰ χρήση ἀπαγορευμένων οὐσιῶν, ἂν προηγουμένως δὲν εἶχε βγάλει γλῶσσα στίς μπίζνες καί τήν διαφθορά τῆς FIFA καὶ στὴν δικτατορία τῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν. Ὅπως ποτὲ δὲν τιμωρήθηκαν οἱ πρωταθλητὲς τοῦ εἴδους Γερμανοί. Ὁ δὲ Σουμάχερ στιγματίσθηκε ὡς προδότης τοῦ γερμανικοῦ ἔθνους.

Τίποτα δὲν θὰ μὲ κάνει πιὸ εὐτυχισμένο ἀπὸ τὸ νὰ πατήσει κάτω ἡ Ἀργεντινή τούς Γερμανούς. Νὰ πάρει καὶ τὴν ρεβὰνς γιὰ τὸν τελικό τοῦ 1990 στὴν Ἰταλία. Τότε πού ὁ σακατεμένος Μαραντόνα καὶ ὁ διάβολος Κανίγια ἔφτασαν μόνοι τους στὸν τελικὸ καὶ λίγο ἔλειψε νὰ τὸ σηκώσουν. Δυστυχῶς ἕνα ἀόρατο πέναλτυ ὑπὲρ τῆς Γερμανίας, ἔκλεψε τό κύπελλο ἀπό τους Ἀργεντίνους καί τό ἔδωσε στοὺς ποδοσφαιρικὰ καθυστερημένους Γερμανούς…

Μαραντόνα ( Ἐντουάρντο Γκαλεάνο –Τά χίλια πρόσωπα τοῦ ποδοσφαίρου )

Στοὺς χάρτες δὲν φαίνεται ἀλλὰ ὑπάρχει. Εἶναι ἀόρατο ἀλλὰ ὑπάρχει. Ὑπάρχει ἕνα τεῖχος ποὺ γελοιοποιεῖ τὴν ἀνάμνηση τοῦ Τείχους τοῦ Βερολίνου. Ὀρθωμένο γιὰ νὰ χωρίζει αὐτοὺς ποὺ ἔχουν, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν, χωρίζει τὸν κόσμο ὁλόκληρο σὲ βορρᾶ καὶ νότο, ἀλλὰ χαράζει σύνορα καὶ στὸ ἐσωτερικό τῆς κάθε χώρας ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε πόλη. Κάθε φορά ποὺ ὁ νότος ἔχει τὸ θράσος νὰ πηδήσει αὐτὸ τὸ τεῖχος καὶ νὰ βρεθεῖ ἐκεῖ ποὺ δὲν πρέπει, ὁ βορρᾶς τοῦ ὑπενθυμίζει μὲ μπαστουνιές, ποιὰ εἶναι ἡ θέση του. Καὶ συμβαίνει τὸ ἴδιο μὲ τὶς εἰσβολὲς ἀπὸ τὶς κακόφημες ζῶνες κάθε χώρας καὶ κάθε πόλης.

Τὸ ποδόσφαιρο, καθρέφτης τῶν πάντων, ἀντικατοπτρίζει αὐτὴ τὴν πραγματικότητα. Στὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ 80, ὅταν ἡ Νάπολι ἔπαιζε τὸ καλύτερο ποδόσφαιρο στὴν Ἰταλία χάρη στὴ μαγικὴ ἐπιρροὴ τοῦ Μαραντόνα, τὸ κοινό του βορρᾶ ἀντέδρασε ἀνασύροντας τὰ παλιὰ ὄπλα τῆς περιφρόνησης. Οἱ Ναπολιτάνοι, σφετεριστὲς τῆς ἀπαγορευμένης δόξας, κέρδιζαν τὰ ἔπαθλά τους εἰς βάρος τῶν ἀνέκαθεν ἰσχυρῶν, κι αὐτοὶ τιμώρησαν αὐτὴ τὴν ἀσέβεια τῆς πλέμπας ποὺ εἶχε εἰσβάλλει ἀπὸ τὸ νότο. Στὶς κερκίδες τοῦ Μιλάνου καὶ τοῦ Τορίνου τὰ πανὸ ἔβριζαν: « ΝΑΠΟΛΙΤΑΝΟΙ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ» ἢ ἔδιναν δείγματα βαρβαρότητας: « ΒΕΖΟΥΒΙΕ ΣΕ ΣΕΝΑ ΣΤΗΡΙΖΟΜΑΣΤΕ».

Καὶ μὲ πιότερη ἔνταση ἀπὸ ποτὲ ἀντήχησαν τὰ τραγούδια, παιδιὰ τοῦ φόβου καὶ ἐγγόνια τοῦ ρατσισμοῦ:

   Τί μπόχα εἶναι αὐτὴ

   μέχρι καὶ οἱ σκύλοι φεύγουν

   Ἔρχονται οἱ Ναπολιτάνοι

   σεισμοπαθεῖς, χολεριασμένοι

   μὲ τὸ σαπούνι τσακωμένοι

   Νάπολι σκατίλα, Νάπολι χολέρα

   εἶσαι τῆς Ἰταλίας ὅλης ἡ ντροπή.

Στὴν Ἀργεντινὴ συμβαίνει τὸ ἴδιο μὲ τὴν Μπόκα Τζούνιορς. Ἡ Μπόκα Τζούνιορς εἶναι ἡ ἀγαπημένη ὁμάδα τῆς φτωχολογιᾶς, μὲ τὸ μαλλὶ σὰν τζίβα καὶ τὸ σκοῦρο δέρμα, ποὺ εἰσέβαλλε μαζικὰ στὴν ἀριστοκρατικὴ πόλη τοῦ Μπουένος Ἄϋρες ἀπὸ τοὺς ξερότοπους τῆς ἐνδοχώρας καὶ τὶς γειτονικὲς χῶρες. Οἱ ὀπαδοὶ τῶν ἀντιπάλων ὁμάδων ἐξορκίζουν τὸ φοβερὸ δαιμόνιο:

   Ὅλοι ξέρουν πώς ἡ Μπόκα ἔχει πένθος

   εἶναι ὅλοι νέγροι, εἶναι ὅλοι πούστηδες

   Νὰ πετσοκόψουμε τοὺς βρωμιάρηδες

   Εἶναι ὅλοι πούστηδες, εἶναι ὅλοι τιποτένιοι

   Νὰ τοὺς πετάξουμε στὸ Ρατσουέλο

Ἔπαιξε, νίκησε, κατούρησε, ἔχασε. Ἡ ἀνάλυση ἐντόπισε ἐφεδρίνη καὶ ὁ Μαραντόνα τελείωσε μὲ ἄσχημο τρόπο τὸ Παγκόσμιο Κύπελλο τοῦ 94. Ἡ ἐφεδρίνη, ποὺ δὲν θεωρεῖται ἀπαγορευμένη τονωτικὴ οὐσία στὸν ἐπαγγελματικὸ ἀθλητισμὸ τῶν ΗΠΑ, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων χωρῶν, ἀπαγορεύεται ὡστόσο στὶς διεθνεῖς ὀργανώσεις.

Προκλήθηκε γενικὴ κατάπληξη καὶ σκάνδαλο. Οἱ βροντὲς τῆς καταδίκης ξεκούφαναν ὅλο τὸν κόσμο, ἀλλά, καλῶς ἢ κακῶς, ἀκούστηκαν μερικὲς φωνὲς ὑποστήριξης πρὸς τὸ ἀποκαθηλωμένο εἴδωλο. Καὶ ὄχι μόνο στὴν ἐμβρόντητη καὶ πονεμένη Ἀργεντινή, ἀλλὰ καὶ σὲ τόπους τόσο μακρινοὺς ὅπως τὸ Μπαγκλαντές, ὅπου μία μαζικὴ καὶ θορυβώδης διαδήλωση στοὺς δρόμους κατήγγειλε τὴν FIFA καὶ ἀπαίτησε τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀποκλεισθέντος. Στὸ κάτω κάτω της γραφῆς, ἦταν εὔκολο νὰ τὸν δικάσουν καὶ νὰ τὸν καταδικάσουν, ἀλλὰ δὲν ἦταν τόσο εὔκολο νὰ ξεχάσουν ὅτι ὁ Μαραντόνα ὑπέπιπτε ἐπὶ χρόνια στὸ ἁμάρτημα νὰ εἶναι ὁ καλύτερος στὸ νὰ καταγγέλει μὲ στεντόρεια φωνὴ πράγματα γιὰ τὰ ὁποῖα ἡ ἐξουσία ἀπαιτεῖ σιωπή, καὶ στὸ ἔγκλημα νὰ παίζει ζερβά, πράγμα πού, σύμφωνα μὲ τὸ Μικρὸ Εἰκονογραφημένο Λαροὺς σημαίνει «μὲ τὸ ἀριστερό», ἀλλὰ σημαίνει ἐπίσης καὶ «ἀντίθετα ἀπὸ ὅτι πρέπει νὰ γίνει».

Ὁ Ντιέγκο Ἀρμάντο Μαραντόνα ποτὲ δὲν εἶχε χρησιμοποιήσει διεγερτικὲς οὐσίες στὶς παραμονὲς ποδοσφαιρικοῦ ἀγώνα γιὰ νὰ αὐξήσει τὶς δυνάμεις του. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶχε μπλέξει μὲ τὴν κοκαῒνη, ἀλλὰ ντοπαρόταν στὶς θλιβερὲς ἐκδηλώσεις, ὅταν ἦταν ἤδη στριμωγμένος ἀπὸ τὴν δόξα καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ζήση χωρὶς τὴν φήμη, ἡ ὁποί8α δὲν τὸν ἄφηνε νὰ ζήση. Ἔπαιζε καλύτερα ἀπὸ ὅλους παρὰ τὴ χρήση τῆς κοκαῒνης καὶ ὄχι χάρη σὲ αὐτή.

Αὐτὸς συνθλιβόταν ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἴδιας του τῆς προσωπικότητας. Εἶχε προβλήματα στὴ σπονδυλικὴ στήλη ἀπὸ τὴ μέρα ποὺ τὸ πλῆθος φώναξε γιὰ πρώτη φορὰ τὸ ὄνομά του. Ὁ Μαραντόνα κουβαλοῦσε ἕνα φορτίο τὸ ὁποῖο ὀνομαζόταν Μαραντόνα καὶ τοῦ τσάκιζε τὴν πλάτη. Τὸ κορμὶ τοῦ ἦταν μία χαρακτηριστικὴ παρομοίωση αὐτού ποὺ τοῦ συνέβαινε: τοῦ πονοῦσαν τὰ πόδια του, δὲν μποροῦσε νὰ κοιμηθεῖ χωρὶς νὰ πάρει χαπάκια. Δὲν εἶχε χάσει τὸν καιρό του νὰ προβληματίζεται γιὰ τὴν εὐθύνη νὰ ἐργάζεται κανεὶς στὰ γήπεδα ὡς θεός, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ κατάλαβε ὅτι ἦταν ἀδύνατο νὰ σταματήσει νὰ τὸ κάνει. « Ἔχω ἀνάγκη τὸ ὅτι μὲ ἔχουν ἀνάγκη», ἐξομολογήθηκε ὅταν εἶχε πιὰ κάμποσα χρόνια τὸ φωτοστέφανο πάνω στὸ κεφάλι, ζώντας τὴν τυραννία τῆς ὑπεράνθρωπης ἀποδοτικότητας, μπουκωμένος στὴν κορτιζόνη, στὰ παυσίπονα καὶ στὶς ἀποθεώσεις, καταδιωκόμενος ἀπὸ τὶς ἀπαιτήσεις τῶν πιστῶν του καὶ τὸ μίσος αὐτῶν ποὺ εἶχε ἐνοχλήσει.

Ἡ ἱκανοποίηση τοῦ γκρεμίσματος τῶν εἰδώλων εἶναι εὐθέως ἀνάλογη τῆς ἀνάγκης δημιουργίας τους. Στὴν Ἱσπανία, ὅταν τὸν τραυμάτισε ὁ Γκοϊκοετσέα, χτυπώντας τον ἀπὸ πίσω, καὶ ἐνῷ δὲν εἶχε τὴν μπάλα, καὶ τὸν ἄφησε γιὰ μῆνες ἔξω ἀπὸ τὰ γήπεδα, δὲν ἔλειψαν οἱ φανατικοὶ ποὺ χειροκρότησαν τὸν δράστη αὐτῆς τῆς ἀνθρωποκτονίας ἐκ προμελέτης, καὶ σὲ ὅλον τὸν κόσμο ὑπῆρξαν ἄνθρωποι διατεθειμένοι νὰ γιορτάσουν τὴν πτώση αὐτοῦ τοῦ ξεπεσμένου νότιου, ποὺ εἶχε παρεισφρύσει στὴν κορυφή, αὐτοῦ τοῦ νεόπλουτου, ποὺ εἶχε ξεφύγει ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ πρόσφερε στὸν ἑαυτὸ του τὴν πολυτέλεια τῆς αὐθάδειας καὶ τῆς ξιπασιᾶς.

Στὴ συνέχεια, στὴ Νάπολι, ὁ Μαραντόνα ἔγινε Σάντα Μαραντόνα καὶ ὁ Σὰν Τζενάρο ἔγινε Σὰν Τζεναρμάντο. Στοὺς δρόμους πωλοῦνταν εἰκονίσματα τῆς θεότητας μὲ τὸ κοντὸ παντελονάκι, φωτισμένης ἀπὸ τὴν κορῶνα τῆς Παρθένου, ἢ περιβεβλημένης μὲ τὸ ἱερὸ χιτώνιο ποὺ ματώνει κάθε ἔξι μῆνες, καὶ πωλοῦνταν ἐπίσης φέρετρα τῶν ὁμάδων τῆς Βόρειας Ἰταλίας καὶ μπουκαλάκια μὲ τὰ δάκρυα τοῦ Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Τὰ παιδιὰ καὶ τὰ σκυλιὰ χτενίζονταν καὶ κουρεύονταν ὅπως ὁ Μαραντόνα. Κάτω ἀπὸ τὸ ἄγαλμα τοῦ Ντάντε ὑπῆρχε μία μπάλα καὶ ὁ Τρίτων του συντριβανιοῦ φοροῦσε τὴν γαλάζια φανέλα τῆς ὁμάδας τῆς Νάπολι. Γιὰ μισὸ περίππυ αἰώνα ἡ ὁμάδα τῆς πόλης αὐτῆς δὲν εἶχε κερδίσει πρωτάθλημα, μίας πόλης ἐκτεθειμένης στὴν ὀργὴ τοῦ Βεζούβιου καὶ στὴν ἀέναη ἀποτυχία στὰ ποδοσφαιρικὰ γήπεδα, καὶ χάρη στὸν Μαραντόνα ὁ μελαχρινὸς Νότος εἶχε ἐπὶ τέλους κατορθώσει νὰ ταπεινώσει τὸν λευκὸ Βορρᾶ, ὁ ὁποῖος τὸν μισοῦσε. Στὴν μία διοργάνωση μετὰ τὴν ἄλλη, στὴν Ἰταλία καὶ στὴν Εὐρώπη, ἡ ὁμάδα τῆς Νάπολι νικοῦσε, καὶ κάθε γκὸλ ἦταν μία ἱεροσυλία τῆς καθεστηκυίας τάξης καὶ μία ρεβὰνς ἐνάντια στὴν ἱστορία. Στὸ Μιλάνο μισοῦσαν τὸν ἔνοχο αὐτῆς τῆς προσβολῆς ἐκ μέρους τῶν φτωχῶν, ποὺ εἶχαν φύγει ἀπὸ τὴν φυσική τους θέση, τὸν ἀποκαλοῦσαν «ζαμπὸν μὲ καρούλια». Καὶ ὄχι μόνο στὸ Μιλάνο. Στὸ Παγκόσμιο Κύπελλο τοῦ 90 ἡ πλειοψηφία τοῦ κοινοῦ ἀποδοκίμαζε ἄγρια τὸν Μαραντόνα κάθε φορά ποὺ ἄγγιζε τὴν μπάλα, καὶ ἡ ἧττα τῆς Ἀργεντινῆς ἀπὸ τὴν Γερμανία γιορτάστηκε σὰν νὰ ἦταν νίκη τῆς Ἰταλίας.

Ὅταν ὁ Μαραντόνα δήλωσε ὅτι ἤθελε νὰ φύγει ἀπὸ τὴ Νάπολι, ὑπῆρξαν ἄνθρωποι πού πέταξαν ἀπὸ τὰ παράθυρα κέρινες κοῦκλες τρυπημένες μὲ καρφίτσες. Ὅμηρος μίας πόλης ποὺ τὸν λάτρευε καὶ τῆς Καμόρα, τῆς ντόπιας Μαφία ποὺ κυριαρχεῖ στὴν πόλη, ἔπαιζε ἐνάντια στὴν καρδιά του, ἐνάντια στὰ πόδια του, καὶ τότε ξέσπασε τὸ σκάνδαλο τῆς κοκαῒνης. Ὁ Μαραντόνα ἔγινε ξαφνικὰ Μαρακόκα, ἕνας ἐγκληματίας πού εἶχε κατορθώσει νὰ τὸν περάσουν γιὰ ἥρωα.

Ἀργότερα στὸ Μπουένος Ἄϋρες ἡ τηλεόραση ἀναμετάδοσε τὸ δεύτερο ξεκαθάρισμα λογαριασμῶν: τὴ σύλληψή του σὲ ζωντανὴ ἀναμετάδοση, σὰν νὰ ἦταν ποδοσφαιρικὸς ἀγώνας, πρὸς τέρψη ἐκείνων ποὺ ἀπολάμβαναν τὸ θέαμα τοῦ γυμνοῦ βασιλιᾶ ποὺ συλλάμβανε ἡ ἀστυνομία.

«Εἶναι ἄρρωστος», εἶπαν. «Εἶναι τελειωμένος». Ὁ μεσσίας ποὺ εἶχε κληθεῖ γιὰ νὰ λυτρώσει τοὺς Ἰταλοὺς τοῦ Νότου ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ κατάρα ἦταν ἐπίσης αὐτὸς ποὺ εἶχε ἐκδικηθεῖ τὴν ἥττα τῆς Ἀργεντινῆς στὰ νησιὰ Φόκλαντ, μὲ ἕνα ἄκυρο καὶ ἕνα ἐκπληκτικὸ γκόλ, πού εἶχαν ἀφήσει τοὺς Ἄγγλους νὰ γυροφέρνουν σὰν σβοῦρες γιὰ χρόνια, ἀλλὰ τὴν ὥρα τῆς πτώσης ὁ Χρυσὸς Κοντούλης δὲν ἦταν τίποτα περισσότερο ἀπὸ ἕναν ἀπατεώνα, πουτανιάρη καὶ κοκαϊνομανῆ. Ὁ Μαραντόνα εἶχε προδώσει τὰ παιδιὰ καὶ εἶχε ντροπιάσει τὸ ἄθλημα. Τὸν θεώρησαν νεκρό.

Ἀλλὰ τὸ πτῶμα μὲ ἕνα πήδημα σηκώθηκε. Μόλις ἔληξε ἡ ποινή του γιὰ τὴν κοκαῒνη, ὁ Μαραντόνα ἔγινε ἡ ἀντλία τῆς ἐθνικῆς ὁμάδας τῆς Ἀργεντινῆς, πού τὰ ἔπαιζε ὅλα γιὰ ὅλα γιὰ νὰ προκριθεῖ στὸ Παγκόσμιο Κύπελλο τοῦ 94. Χάρη στὸ Μαραντόνα πέτυχε τὸ στόχο της. Καὶ στὸ Παγκόσμιο Κύπελλο ὁ Μαραντόνα ἦταν, γιὰ ἄλλη μία φορά, ὅπως τὸν παλιὸ καλὸ καιρό, ὁ καλύτερος ὅλων – καὶ τότε ξέσπασε τὸ σκάνδαλο τῆς ἐφεδρίνης.

Ὁ μηχανισμὸς τῆς ἐξουσίας τὸν εἶχε στὸ μάτι. Αὐτὸς τοὺς τὰ ἔσουρνε ἔξω ἀπὸ τὰ δόντια, αὐτὴ ἡ συμπεριφορὰ ἔχει τὸ τίμημά της, ἡ τιμὴ πληρώνεται τοῖς μετρητοῖς καὶ χωρὶς ἔκπτωση. Καὶ ὁ ἴδιος ὁ Μαραντόνα τοὺς ἔκανε δῶρο τὴ διακιολογία, ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς αὐτοκτονικῆς του τάσης νὰ προσφέρεται στὸ πιάτο στοὺς πολλοὺς ἐχθρούς του καὶ ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς παιδικῆς ἀνευθυνότητας ποὺ τὸν σπρώχνει νὰ πέσει σὲ ὅποια παγίδα τοῦ στήσουν.

Οἱ ἴδιοι οἱ δημοσιογράφοι ποὺ τὸν κυνηγᾶνε μὲ τὰ μικρόφωνά τους τοῦ προσάπτουν τὴν ἀλαζονεία του καὶ τὰ ξεσπάσματα θυμοῦ του, καὶ τὸν κατηγοροῦν ὅτι μιλάει ὑπερβολικά. Δὲν ἔχουν ἄδικο, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ δὲν  μποροῦν νὰ τοῦ συγχωρήσουν, στὴν πραγματικότητα δὲν τοὺς ἀρέσουν αὐτὰ ποὺ λέει μερικὲς φορές. Αὐτὸς ὁ κοντὸς ἑτοιμόλογος καὶ τσαμπουκὰς ἔχει τὴ συνήθεια νὰ χτυπάει στὰ ψηλά. Τὸ 1986 καὶ τὸ 1994, στὸ Μεξικὸ καὶ στὶς ΗΠΑ, κατήγγειλε τὴν πανίσχυρη δικτατορία τῆς τηλεόρασης, ποὺ ὑποχρέωνε τοὺς παῖκτες νὰ ξεθεώνονται τὸ μεσημέρι καὶ νὰ τηγανίζονται στὸν ἥλιο, ἀλλὰ καὶ σὲ χίλιες καὶ μία ἄλλες εὐκαιρίες, σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ταραγμένης σταδιοδρομίας του, ὁ Μαραντόνα εἶπε πράγματα ποὺ τάραξαν τὸ τέλμα. Δὲν ἦταν ὁ μοναδικὸς ἀτίθασος ποδοσφαιριστής, ἀλλὰ ἡ φωνὴ του ἔδωσε παγκόσμιο συντονισμὸ στὰ πιὸ ἀνυπόφορα ἐρωτήματα: Γιατί δὲ διέπουν τὸ ποδόσφαιρο οἱ οἰκουμενικὲς ἀρχὲς τοῦ ἐργατικοῦ δικαίου; Ἂν εἶναι φυσιολογικὸ ὁ κάθε καλλιτέχνης νὰ γνωρίζει τὰ κέρδη τοῦ σόου πού προσφέρει, γιατί οἱ ποδοσφαιριστὲς δὲν μποροῦν νὰ γνωρίζουν τοὺς μυστικοὺς λογαριασμοὺς τῆς πλούσιας πολυεθνικῆς τοῦ πδοσφαίρου; Ὁ Χαβελάνγκε σωπαίνει, ἀπασχολημένος μὲ ἄλλες ἀναγκαιότητες, καὶ ὁ Γιόζεφ Μπλάτερ, γραφειοκράτης τῆς FIFA, ποὺ δὲν ἄγγιξε ποτὲ του μπάλα, ἀλλὰ κυκλοφορεῖ μὲ λιμουζίνες τῶν ὀκτὼ μέτρων καὶ μὲ μαῦρο ὁδηγό, περιορίζεται στὸ σχόλιο:

« Ὁ τελευταῖος ἀστέρας τῆς Ἀργεντινῆς ἦταν ὁ Ντὶ Στέφανο.»

Ὅταν ὁ Μαραντόνα ἀποβλήθηκε ἐπὶ τέλους ἀπὸ τὸ Παγκόσμιο Κύπελλο τοῦ 94, τὰ γήπεδα ἔχασαν τὸν πιὸ φασαριόζικο ἀπείθαρχο. Ἔχασαν ἐπίσης ἕναν ἐκπληκτικὸ ποδοσφαιριστή. Ὁ Μαραντόνα εἶναι ἀνεξέλεγκτος ὅταν μιλάει, ἀλλὰ εἶναι ἀκόμα περισσότερο ἀνεξέλεγκτος ὅταν παίζει. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ νὰ μπορεῖ νὰ προβλέψει τὶς διαβολιὲς αὐτοῦ τοῦ ἐφευρέτη ἐκπλήξεων, ποὺ δὲν ἐπαναλαμβάνεται ποτὲ καὶ ἱκανοποιεῖται ἀποδιοργανώνοντας τοὺς ὑπολογιστές. Δὲν εἶναι ἕνας γρήγορος παίκτης, ἕνα ταυράκι μὲ κοντὰ πόδια, ἀλλὰ ἔχει τὴν μπάλα ραμμένη στὸ πετσί του καὶ ἔχει μάτια σὲ ὅλο του τὸ κορμί. Μπορεῖ νὰ τελειώσει ἕνα παιχνίδι μὲ ἕναν κεραυνὸ μὲ τὴν πλάτη του γυρισμένη στὸ τέρμα, ἢ δίνοντας μία ἀπίθανη πάσα ἀπὸ μακριά, ὅταν εἶναι κυκλωμένος ἀπὸ χιλιάδες πόδια ἀντιπάλων, καὶ δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος νὰ τὸν σταματήσει ὅταν ἀρχίσει νὰ τριπλάρει ἀντιπάλους.

Στὸ ψυχρὸ ποδόσφαιρο τοῦ τέλους τοῦ αἰῶνα μας, ποὺ ἀπαιτεῖ νὰ κερδίζεις καὶ ἀπαγορεύεται νὰ ἀπολαμβάνεις τὸ παιχνίδι, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς λίγους ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ φαντασία μπορεῖ καὶ αὐτὴ νὰ εἶναι ἀποτελεσματική.