Ὁ παπα-Γιάννης

Ὁ σταυρός πεσμένος μπροστά στό ξωκκλήσι, ξαπλωμένος, βαρύς, λασπωμένος. Στή συνέχεια οἱ μεγάλες ἐρωτήσεις: θά μποροῦσε νά ἀνέβει στά κεραμίδια, θά τά κατάφερνε νά τόν σηκώσει, θά προλάβαινε πρίν νά πέσει ἡ νύχτα; Δύσκολα... Ἀκόμα κι ἄν θά κατόρθωνε νά τόν σηκώσει, πῶς θά μποροῦσε νά τόν τοποθετήσει πίσω στή βάσι του; Ὄχι. Καλύτερα νά τό ξεχάσει. Σύννεφα καί δυνατός ἀέρας τό ἀπόγευμα. Ὁ παπα-Γιάννης βρῆκε κάτι σπάγγους, τύλιξε δυό τρεῖς βέργες, ἀνέβηκε στά κεραμίδια καί τόν ἔστησε μέ κόπο πάνω στίς πέτρες πού εἶχε μαζέψει μέ τά χέρια του. Ἔκανε τό σταυρό του, ἄναψε ἕνα κερί γιά τήν αὐριανή γιορτή του καί ἐτράβηξε σκυφτός τόν κατήφορο...  

Εἰς τάς βραδυνάς εἰδήσεις ὁ μητροπολίτης ἐξέφρασεν τήν δυσαρέσκειάν του διά τό γεγονός ὅτι ἡ δημοσία τηλεόρασις δέν ἐκάλυψε τήν δοξολογίαν τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν ὑδάτων. 

Ἡ Ὀρθοδοξία (Νῖκος Καροῦζος)

Γλυκὸ ποὺ εἶναι τὸ σκοτάδι στὶς εἰκόνες τῶν προγόνων
ἄμωμα χέρια μεταληπτικὰ
ροῦχα ποὺ τ᾿ ἄδραξεν ἡ γαλήνη καὶ δὲ γνωρίζουν ἄνεμο
βαθιὰ τὸ ἐλέησον ἀπ᾿ τοὺς ἄυλους βράχους
τὰ μάτια σὰν καρποὶ εὐωδᾶτοι.
Κι ὁ ψάλτης ὁλόσωμος ἀνεβαίνει στὸ πλατάνι τῆς φωνῆς
καημένε κόσμε
θυμίαμα ἡ γαλάζια ὀσμὴ κι ὁ καπνὸς ἀσημένιος
κερὶ νὰ στάζῃ ὁλοένα στὰ παιδόπουλα
καημένε κόσμε
σὰ βγαίνουν - ὦ χαρὰ πρώτη - μὲ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ μὲ τὶς λαμπάδες
κ᾿ ὕστερα ἡ μεγάλη χαρὰ νὰ συντροφεύουν τ᾿ Ἅγια...
Ὁ παπα-Γιάννης τυλιγμένος τ᾿ ἄσπρο του φελόνι
καλὸς πατέρας καὶ καλὸς παπποὺς μὲ τὸ σιρόκο στὴ γενειάδα
χρόνια αἰῶνες χρόνια καὶ νιάτα πὄχει ἡ ὀμορφιά!...