Στό θέμα τῆς διαπλοκῆς ἔχουμε μιά εὐαισθησία, ὄχι γιά λόγους ἠθικῆς ἤ εὐνομίας, ὅπως εἶναι
πολύ φυσικό να πιστεύει κάποιος. Γνώμη μας εἶναι ὅτι ἡ εὐνομία και ἡ κοινωνική
δικαιοσύνη δέν κινδυνεύουν τόσο ἀπό τήν διαπλοκή γιά τήν ὁποία μᾶς πῆραν τά αὐτιά
τίς τελευταῖες μέρες. Αὐτήν δηλαδή πού σύμπασα ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία,
μνημονιακὴ καὶ ἀντιμνημονιακή, ἀποφασιστικά ἐσχάτως, ὅπως καί μέ περίεργη ἀνακούφιση,
ἀναγνωρίζει ὡς πηγὴ ὅλων τῶν δεινῶν της, ἀλλά ὅλως περιέργως (;) τήν ἀποδέχεται
καί συζεῖ ἁρμονικά μαζύ της. Ὑπάρχει ὅμως μία διαπλοκὴ ἀπείρως πιὸ σκοτεινή,
καταστροφική, καὶ δηλητηριώδης.
Ἀναφερόμαστε στὴν διαπλοκὴ τῆς ἑλλαδικῆς διανοήσεως ἡ ὁποία, σὲ ἀγαστὴ
συνεργασία μὲ κουτοπόνηρους ἀκολούθους ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ «ἐνεργὰ» πολιτικὰ
κόμματα, δημιουργεῖ σύγχυση ἐννοιῶν καὶ νοημάτων. Ἀναπόφευκτη συνέπεια αὐτοῦ τοῦ
σκοταδισμοῦ εἶναι ἡ πολυδιαφημισμένη διαπλοκή μεταξὺ τραπεζῶν, ΜΜΕ, ἐργολάβων
καὶ πολιτικῶν, γιὰ τὴν ὁποία ἔχουν χυθεῖ καὶ χύνονται τόνοι μελάνης ὄχι γιὰ νὰ
διαφωτίσουν καὶ νὰ προβληματίσουν ἀλλὰ γιὰ νὰ θολώσουν τὰ νερά, ὅπως κάνουν οἱ
σουπιές… Διότι ἔτσι ἡ ρίζα της, ὄχι μόνον μένει ἀνέπαφη ἀλλὰ συνεχίζει ἐκ τῶν
πραγμάτων νὰ τρέφεται καὶ νὰ ποτίζεται ἀνελλιπῶς … Ὄχι μόνον γιατί ὑπάρχουν
λαμόγια, ἀλλὰ κυρίως γιατί ἡ διαπλοκὴ καὶ ἡ λαμογιὰ εἶναι ἡ ραχοκοκαλιὰ τοῦ
νεοελληνικοῦ κράτους… Κάποια πράγματα προσπαθήσαμε νὰ θίξουμε μὲ παλαιότερη ἀνάρτησή
μας
( Ὁ τριτοκοσμικός εἶναι ἀναγκασμένος νά διαφθαρεῖ γιά νά ἐπιβιώσει )
