Ἄχ παντέρμο ΚΚΕ !!!

Στό θέμα τῆς διαπλοκῆς ἔχουμε μιά εὐαισθησία,  ὄχι γιά λόγους ἠθικῆς ἤ εὐνομίας, ὅπως εἶναι πολύ φυσικό να πιστεύει κάποιος. Γνώμη μας εἶναι ὅτι ἡ εὐνομία και ἡ κοινωνική δικαιοσύνη δέν κινδυνεύουν τόσο ἀπό τήν διαπλοκή γιά τήν ὁποία μᾶς πῆραν τά αὐτιά τίς τελευταῖες μέρες. Αὐτήν δηλαδή πού σύμπασα ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία, μνημονιακὴ καὶ ἀντιμνημονιακή, ἀποφασιστικά ἐσχάτως, ὅπως καί μέ περίεργη ἀνακούφιση, ἀναγνωρίζει ὡς πηγὴ ὅλων τῶν δεινῶν της, ἀλλά ὅλως περιέργως (;) τήν ἀποδέχεται καί συζεῖ ἁρμονικά μαζύ της. Ὑπάρχει ὅμως μία διαπλοκὴ ἀπείρως πιὸ σκοτεινή, καταστροφική, καὶ δηλητηριώδης.

Ἀναφερόμαστε στὴν διαπλοκὴ τῆς ἑλλαδικῆς διανοήσεως ἡ ὁποία, σὲ ἀγαστὴ συνεργασία μὲ κουτοπόνηρους ἀκολούθους ὅλα ἀνεξαιρέτως τὰ «ἐνεργὰ» πολιτικὰ κόμματα, δημιουργεῖ σύγχυση ἐννοιῶν καὶ νοημάτων. Ἀναπόφευκτη συνέπεια αὐτοῦ τοῦ σκοταδισμοῦ εἶναι ἡ πολυδιαφημισμένη διαπλοκή μεταξὺ τραπεζῶν, ΜΜΕ, ἐργολάβων καὶ πολιτικῶν, γιὰ τὴν ὁποία ἔχουν χυθεῖ καὶ χύνονται τόνοι μελάνης ὄχι γιὰ νὰ διαφωτίσουν καὶ νὰ προβληματίσουν ἀλλὰ γιὰ νὰ θολώσουν τὰ νερά, ὅπως κάνουν οἱ σουπιές… Διότι ἔτσι ἡ ρίζα της, ὄχι μόνον μένει ἀνέπαφη ἀλλὰ συνεχίζει ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ τρέφεται καὶ νὰ ποτίζεται ἀνελλιπῶς … Ὄχι μόνον γιατί ὑπάρχουν λαμόγια, ἀλλὰ κυρίως γιατί ἡ διαπλοκὴ καὶ ἡ λαμογιὰ εἶναι ἡ ραχοκοκαλιὰ τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους… Κάποια πράγματα προσπαθήσαμε νὰ θίξουμε μὲ παλαιότερη ἀνάρτησή μας   ( Ὁ τριτοκοσμικός εἶναι ἀναγκασμένος νά διαφθαρεῖ γιά νά ἐπιβιώσει )

Ὑπενθυμίζω ὅτι μιλᾶμε γιὰ τὴν νεοαιωνία Ἑλλάδα, δηλαδὴ γιὰ τὸ πρότυπο τοῦ τριτοκοσμισμοῦ ὁ ὁποῖος, ὡς ἑλλαδικὸς καὶ ἀνάδελφος, ἔχει τὸ ἰδιαίτερο χαρακτηριστικὸ ὅτι εἶναι πρωτίστως πνευματικὸ καὶ δευτερευόντως οἰκονομικὸ φαινόμενο. Γι’ αὐτό μέ μιά ἀκατάσχετη λογοδιάρροια περὶ διαπλοκῆς ποτὲ δὲν ἀνεδείχθη ἡ ἀληθινὴ προέλευσή της, καὶ τί εἶναι αὐτὸ πού τὴν συντηρεῖ. Καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα δὲν ἀνεδείχθη ἄν, ἀφ’ ἑνός, εἶναι ἐφικτὸ καί, ἀφ’ ἑτέρου, ἂν εἶναι σκόπιμο καὶ συμφέρον νὰ παταχθεῖ, ὅταν τὴν ἴδια στιγμὴ δὲν εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ συναινέσουμε καὶ νὰ ἀναλάβουμε τὸ κόστος γιὰ τὸ σπάσιμο αὐτῆς τῆς ραχοκοκαλιᾶς ἄρα καὶ γιὰ τὴν αὐτοδιάλυση τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους, μὲ ὅτι κι ἂν σημαίνει αὐτὸ τὸ κόστος... Πρέπει νὰ ἀρχίσει νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ γιατί αὐτὸς ὁ τόπος δὲν ἀρκεῖται σὲ ἕνα «ἐλεγχόμενο» ποσοστὸ λαμογιᾶς, ἀλλὰ παράγει ἀποκλειστικά καί μόνον « Μαρινάκηδες» καὶ « Ἀλαφούζους». Μαζύ καί τά λογοτεχνικά νόμπελ ὡς καλά καλλιεργημένο ἄλλοθι…Ἂν ἡ ἐνασχόληση μας μέ τό θέμα εἶναι φιλολογική ἤ συναισθηματική τότε τά λαμόγια θὰ ἐμφανίζωνται διαρκῶς μὲ ἄλλη ὀνομασία. Οἱ παληοί « Βαρδινογιάννηδες»,  « Μπόμπολες» καί «Κοκκαλαῖοι» θά μετονομάζονται σέ « Ἀλαφούζους»,  «Μαρινάκηδες» ἤ « Καλογρίτσες» καὶ ἐμεῖς, ὡς πνευματικά ἀνέντιμοι ἤ λουφάροντας μυαλό, θὰ συνεχίσουμε νὰ κτυπᾶμε τὰ ἑκάστοτε νέα « ὀνόματα» καὶ ὄχι τὶς ἔννοιες πού αὐτὰ ἐκφράζουν…

Ἀνθεῖ στην Ελλάδα ἡ σύγχυση καί ἀντιστροφή ἐννοιῶν και νοημάτων. Πέραν  τῆς ἔννοιας « διαπλοκή» στην ὁποία ἀναφέρθηκα,  σταχυολογῶ μερικά ἀκόμη ἐνδεικτικά παραδείγματα… Π.χ. αὐτός πού καταστρέφει την γλῶσσα λέγεται φιλόλογος, γιατρός αὐτὀς πού εἴτε συνταγογραφεῖ ἤ παίρνει φακελάκι. Ὅποιος βγάζει οικοδομικές ἄδειες καί ἐνεργειακά πιστοποιητικά θεωρεῖται μηχανικός. Φυσικά με την ἀβάντα τοῦ κράτους καί τό νταβατζιλίκι τοῦ ΤΕΕ. Στην Ἑλλάδα ὅποιος ἐκ τῶν κυβερνώντων διαπραγματεύεται εἴτε μέ ξεδιάντροπη κουτοπονηριά ( βλέπε ΣΥΡΙΖΑ),  εἴτε μέ ξεδιάντροπη δουλοπρέπεια ( βλέπε ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ) θεωρεῖται πολιτικός εὐθύνης. Στην Ἑλλάδα ὁ πολτός, τό συνονθύλευμα πού ὑφίσταται ἀλλά καί ἀνέχεται ὅλα τά προηγούμενα,  ἀποκαλεῖται κολακευτικά λαός καί τά μέρη τοῦ συνονθυλεύματος πολῖτες. Στην Ἑλλάδα ἐπιχειρηματίας εἶναι ὅρος συνώνυμος τοῦ ἀεριτζῆ και τοῦ φοροφυγᾶ,  καί στό ἴδιο πνεῦμα τό ΚΚΕ αὐτοαποκαλεῖται κομμουνιστικό κόμμα και ἐκφραστής μιᾶς κατά φαντασίαν ἐργατικῆς τάξης,  κλείνοντας στήν πνευματική συσκότιση τό μάτι...

Καὶ ἂν οἱ παραπάνω προβληματισμοὶ εἶναι λογικὸ καὶ ἀναμενόμενο νὰ ἀπωθοῦνται ἀπὸ ὅσους εὐρωπαϊκῶς ἤ ἐθνικῶς σκεπτομένοι ἐπωφελοῦνται τοῦ σκοταδισμοῦ, εἶναι παράλληλα θλιβερὸ νὰ ἀφήνουν στὸ παραμικρὸ ἀσυγκίνητους καὶ καγχάζοντες τοὺς διαπρύσιους κήρυκες τῆς διαφάνειας, τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης ὅσο καὶ τὰ ἀγανακτημένα ( καὶ ὄχι ἀγανακτισμένα …) προβατοειδῆ, μὲ ἀντάλλαγμα μιά ψεύτικη ὑπόσχεση γιά ἀτομικὸ βόλεμα, καὶ μικροαρπαχτὴ ἢ γιά τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ 13^ου μισθοῦ καὶ τὴν μειωμένη φορολόγηση ἤ τό εὐνοϊκό ἐπιχειρηματικό περιβάλλον… Μιζέρια…

Μιά πτυχή αὐτῆς τῆς συνειδητῆς διαστροφῆς τῶν ἐννοιῶν ἀναλύεται στὸ παρακάτω ἄρθρο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη, δημοσιευθὲν πρὸ εἰκοσαετίας στὴν ἐφημερίδα ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ. Ὅταν ἡ συσκότιση πού προαναφέραμε προέχει,  οἱ ὅποιες « ἰδεολογικές» διαφορές πᾶνε περίπατο…

ΑΧ, ΕΡΜΟ Κ.Κ.Ε…( Λευκαδίτικος Λόγος,  Τρίτη 12/11/1996 )

( τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη )

Τελικῶς στὴν μικρὴ Λευκάδα, διὰ τῆς μικρῆς ἐφημερίδας μας, ἔτυχε ὁ κλῆρος νὰ ἀποκαλύψει ὁλόκληρη τὴν εἰδικὴ συνάφεια τῶν πολιτικῶν κομμάτων στὴν ἐπαρχία. Connexion εἶναι ὁ διεθνὴς ὅρος. Ἀπορίας ἄξιο εἶναι, γιατί νὰ ἔχομε στὴν Ἑλλάδα πολλὰ κόμματα καὶ ὄχι ἕνα «ἑνιαῖο κόμμα Ἑλλάδας». Ἀναφερόμαστε βέβαια στὰ κοινωνικὰ σημαίνοντα (καὶ ὄχι στὴν ἴδια ἀφοῦ ἐκκρεμεῖ) τῆς πρόσφατης δίκης εἰς βάρος μας καὶ στὰ ἀντίστοιχα πολιτικά τῆς δίκης περὶ «ἐξυβρίσεως» πού θὰ ἀκολουθήσει. Τελικῶς στὶς δίκες αὐτὲς παρελαύνει ὅλο τὸ πολιτικὸ φάσμα. Ὅλα τὰ κόμματα ὁλοπρόθυμα νὰ συνεργασθοῦν ἐναντίον μίας μικρῆς ἐφημερίδας, ἡ ὁποία, κατ’ ἀπαίτηση ἑνὸς τῶν δικηγόρων πολιτικῆς ἀγωγῆς ἐκ τοῦ «χώρου τῆς εὐρείας ἀριστερᾶς» (ἂν εἴμαστε ἀκριβῶς πληροφορημένοι) «ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νὰ καταδικασθεῖ γιὰ νὰ μὴν γίνει παράγων στὴ Λευκάδα». Στὴν «μικρὴ ἐπαρχία» τῆς Λευκάδας, δηλαδὴ καὶ στὴν «μικρὴ κοινωνία» της …

Τὸ τελευταῖο αὐτὸ θὰ μᾶς ἀπασχολήσει. Καὶ θὰ μᾶς ἀπασχολήσει, ἐπειδὴ δὲν ξέρομε κατὰ τὰ δόγματα τοῦ μαρξισμοῦ – λενινισμοῦ, πού παραμένουν βέβαια πάντα ἡ ἰδεολογία παντὸς γνησίου κομμουνιστικοῦ κόμματος, κατὰ τί διαφέρουν οἱ ἰδεολογικὲς δομὲς μίας μικρῆς κοινωνίας ἀπὸ μίας μεγάλης. Ἡ μικρὴ κοινωνία χρειάζεται λιγότερη ἐλευθερία καὶ χειραφέτηση, λιγώτερη γνώση καὶ μικρότερη δυνατότητα κοινωνικοῦ καὶ πολιτικοῦ ἐλέγχου; Καὶ ἂν ναί, πού μπορεῖ νὰ ὀφείλεται αὐτό, τουλάχιστον στὴν Ἑλλάδα;                        

Πρέπει βέβαια ἐξ ἀρχῆς νὰ ποῦμε πὼς τὸ ΚΚΕ ὑπῆρξε ἐκ γενετῆς ἀτυχὲς ὡς κομμουνιστικὸ κόμμα. Ὥσπου νὰ φκιασθεῖ σὰν ἕνας ἐκφραστὴς τῶν ἀγροτικῶν κινημάτων τῶν Βαλκανίων μετὰ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 17, ἀκολούθησε ἡ μικρασιατικὴ καταστροφὴ καὶ μετεβλήθη σὲ φορέα συλλαλητηρίων καὶ πεζοἱρομιακῶν διεκδικήσεων τῶν προσφύγων, πού ἡ μὲν «Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν» ἐπλήρωνε γιὰ τὴν ἀποκατάστασὴ τους, ἀλλὰ αὐτοὶ ἐκάθονταν (καὶ κάθονται μέχρι σήμερα) σὲ μπαράκες.

Ξεκαθαρισμένα πολιτικὰ νοήματα, ἀκριβεῖς πολιτικὲς ἐκτιμήσεις σὲ μία κλασσικῶς ἀποικιοκρατούμενη χώρα σὰν τὴν Ἑλλάδα, σταθμίσεις τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς καὶ τὰ περιθώρια τακτικῆς δὲν καθορίστηκαν ποτὲ μὲ σαφήνεια. Ὁ χρόνος καὶ οἱ συνθῆκες δὲν ἐπέτρεψαν τὴν ἰδεολογικὴ προπαρασκευή. Στὰ διάφορα συνέδρια τῶν ἡγετῶν τοῦ ΚΚΕ κατὰ τὸν ἐμφύλιο, τὸ φόντο εἶναι ἡ σημαία τῆς Ἐπιδαύρου μὲ τὸν σταυρό, οἱ «ἥρωες» τοῦ 21 καὶ ἡ Μπουμπουλίνα. Μία πεποιημένη «ἐθνικὴ ἰδεολογία» ὡς φορέας Agit – Prop γιὰ ἕνα ἐργατικὸ κόμμα μαζῶν; Δὲν περνᾶνε μέσα ἀπὸ τὴν ἴδια ἰδεολογία οἱ φορεῖς τῆς ἀντίδρασης; Ἀλλὰ τὸ ΚΚΕ δὲν μπόρεσε νὰ συγκροτήσει ἄλλη τακτική, γιατί δὲν δόθηκαν οἱ ἰδεολογικὲς δυνατότητες προσαρμογῆς τῆς θεωρίας στὴν συγκεκριμένη ἑλλαδικὴ πράξη. Τὸ ΚΚΕ παρέμεινε πάντα στὴν Ἑλλάδα ἕνα κόμμα ἰδεολογικοῦ ρομαντισμοῦ. Ἀναγκαστικά. Μία ἐπιτυχία τοῦ ἐμφυλίου στὴν Ἑλλάδα θὰ ἐσήμαινε τὸ αὐτόματο ξέσπασμα τοῦ τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ πρώτη χώρα στὸν κόσμο, ὅπου ἐχρησιμοποιήθηκαν οἱ βόμβες Ναπάλμ.

Ἕνα κόμμα ἰδεολογίας αὐτὰ ὀφείλει νὰ τὰ γνωρίζει ἐκ τῶν προτέρων, ἡ τουλάχιστον νὰ συνυπολογίζει μὲ τοὺς κινδύνους αὐτούς. Δὲν θὰ μποῦμε βέβαια ἐδῶ σὲ θεωρητικῆς φύσεως ζητήματα, ὅπως π.χ. ἂν ὁ μαρξισμὸς σὰν κοινωνικὸ κίνημα, βγαλμένο μέσα ἀπὸ τὶς διαδικασίες τῆς καπιταλιστικῆς παραγωγῆς, μποροῦσε πράγματι νὰ ἀλλάξει τὸν τρόπο παραγωγῆς, ἂν ἐπικρατοῦσε παγκοσμίως. Διότι εἶπε μὲν περὶ κατοχῆς τῶν μέσων παραγωγῆς ἀπ’ τοὺς ἐργάτες, δὲν εἶπε ὅμως περὶ τῆς παγκόσμιας ὀργάνωσης τῆς παραγωγῆς. Τὸ πρόβλημα τῆς ἱστορίας ὁ Μαρξισμὸς τὸ ἀντικατέστησε μὲ μίαν καὶ μόνη ἰδέα ὅπως καὶ ὁ καπιταλισμός.             

Σημασία ἔχει ὅτι τὸ ΚΚΕ μετὰ τὸν ἐμφύλιο ἦταν ὑποχρεωμένο νὰ γίνει ἕνα ἀστικὸ κόμμα ἐξουσίας, μὲ ἐξασφαλισμένη ἁπλῶς τὴν ἐκλογικὴ πελατεία γιὰ τὴν ἡγεσία του. Ἔπρεπε νὰ συμμετάσχει στὸ παιχνίδι τῆς κάλπης μὲ τοὺς ἴδιους ὅρους καὶ τὶς ἴδιες μεταβλητές. Αὐτὸ βέβαια δὲν ἦταν δύσκολο γιὰ ἕνα ἡτημμένο ἐργατικὸ κόμμα. Ἔπρεπε νὰ ὑπάρξουν ἀστοὶ μὲ φινέτσα, ἄνθρωποι τῆς διανόησης, διπλωμάτες λεπτῶν διαχειρίσεων μέσα σ’ ἕνα κλίμα ψυχροπολεμικῆς ὑστερίας. Τὰ κομμουνιστικὰ κόμματα μετὰ τὸν πόλεμο ἀπέβαλαν τὸν προλεταριακό τους χαρακτήρα καὶ ἔπρεπε νὰ ἀγωνισθοῦν γιὰ νὰ ὑπάρξουν μὲ μέσα πολιτικά. Ὁ κ. Φλωράκης π.χ. ὅταν ἄναβε τὴν πίπα του, εὔκολα θὰ μποροῦσε νὰ παρακαθίσει μὲ τὸν ἀρχηγὸ τοῦ ἀγγλικοῦ ἐργατικοῦ κόμματος στὸ ἴδιο τραπέζι. Ἄλλοι ἄνθρωποι ἀστικῆς παράδοσης τοῦ χώρου τῆς «εὐρείας Ἀριστερᾶς» σὲ τίποτε δὲν ὑπολείπονταν ἀπὸ προηγμένους ἀστοὺς τῆς εὐρωπαϊκῆς σοσιαλδημοκρατίας. Ὑπάρχει μία φαινομενολογία τῶν πραγμάτων πού καθίσταται οὐσιαστικότερη ἀπὸ τὰ ἴδια ἐνίοτε. Ἡ κ. Παπαρήγα λ.χ. εἶναι μία ἐπιβλητικὴ φυσιογνωμικῶς κυρία, μὲ τὸν ἀέρα διανοουμένης, πού κάλλιστα θὰ μποροῦσε νὰ τὴν φανταστεῖ κανεὶς στὶς Βερσαλλίες διαλεγόμενη, κρατώντας κάποιο ποτήρι σαμπάνια καὶ ἀστεϊζομένη μὲ ἐκπροσώπους τῆς ὑψηλῆς πολιτικῆς. Τὸν κ. Ἀραβανῆ ὅμως ὄχι. Τὸν κ. Ἀραβανῆ, ἀντίθετα, εὔκολα θὰ μποροῦσε νὰ τὸν φαντασθεῖ κανεὶς συνδιαιτώμενον σταυροπόδι μὲ τὸν Ἐχτσαλάν σὲ κάποια σκηνὴ τῶν κουρδικῶν ὑψιπέδων. Βεβαίως θὰ προέκυπταν διαφορὲς ἀντιλήψεων, διότι ὁ Ἐχτσαλάν εἶναι ἀρχηγὸς καὶ καταλαβαίνει ἀπὸ πολιτική. Ὁ κ. Ἀραβανῆς φιλοδόξησε νὰ γίνει ἀρχηγός. Ὡς μαρξιστὴς – λενινιστὴς σὰν τὸν Ἐχτσαλᾶν; Ὄχι βέβαια. Ὡς κατὰ μίμηση ἀστὸς πασχίζων νὰ ἀποβάλει τὶς κοινοβιακὲς καταβολές του καὶ γονυπετὴς ἐκλιπαρῶν τὰ θεοφρούρητα κοινωνικὰ κατεστημένα, νὰ τύχει τῆς σιωπηρῆς συγκαταθέσεως των: στὸν νόμο περὶ παραγραφῆς τοῦ ΤΕΕ ὁ κ. Ἀραβανῆς ἐτέθηκε κατὰ τοῦ νόμου. Τὴν εὐθύνη ἔπρεπε νὰ τὴν ἔχουν οἱ ἐργολάβοι καὶ οἱ ἐργάτες, ἀκριβῶς ὅπως ἤθελαν οἱ ἐργοδότες. Αὐτὴ ἦταν ἡ ἐξ ἀριστερῶν συνεισφορὰ γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα κοινωνικὰ θέματα στὴν Ἑλλάδα.

Ἀλλὰ οὔτε καὶ μὲ τὶς παντὸς εἴδους αὐτὲς ἐκδουλεύσεις καὶ πλειοδοσίες κατάφερε ὁ κ. Ἀραβανὴς νὰ πείσει. Προσωρινῶς μόνο ἐκτάθηκε τὸ βεληνεκές μέχρι τὸν Πειραιά, ἐπειδὴ «προτείνει» τὸ κόμμα. Κανονικὰ πιὸ ἐδῶ ἀπὸ τὸν Καρβασαρᾶ φθάνει, καὶ αὐτὸ κάποιοι τὸ ἤξεραν. Καὶ λάθος βέβαια δὲν ἔκαναν. Ἡ ἀνάμιξη ἑνὸς ἐπίδοξου ἀρχηγοῦ κόμματος σὲ δίκες τῆς ἐπαρχίας καὶ γιὰ ἐπαρχιώτικες ἀναγκαιότητες (νὰ μείνει ἡ ἐπαρχία στὰ χαμηλὰ ἐπαρχιακά της ἐπίπεδα καὶ ἡ «μικρὴ κοινωνία» μικρὴ καὶ εὐχειραγώγητη στὶς ἐκλογές), ὁπωσδήποτε δὲν δείχνει αἴσθηση ὑψηλῶν πολιτικῶν διαχειρίσεων. Κοινοβιότητα δείχνει.

Τὰ θέματα τῆς πολιτικῆς (στὸ ἐπίπεδο ἀρχηγῶν κομμάτων) εἶναι πιὸ λεπτά, βαθιὰ καὶ μπερδεμένα.

Μαρτυρεῖ λοιπὸν ὁ κ. Ἀραβανῆς, στὴν κατάθεσὴ του, ὅτι τὰ κείμενά μας ὑπῆρξαν ἐξυβριστικὰ ἐπειδὴ ἔτσι ὁ ἴδιος τὰ θεωρεῖ. Καὶ τὰ θεωρεῖ ἔτσι γιατί εἶναι «παλιόφιλος» ἐπὶ τριακονταπενταετοῦς βάσεως μὲ τὸν μηνυτὴ μας (ὁ ὁποῖος, σημειωτέον, ἄρχισε τὴν πολιτικὴ καριέρα του ὡς ὀργανωμένος ΚΝΙΤΗΣ…)! Καὶ δὲν εἶναι κείμενα πολιτικῆς κριτικῆς, λέει, διότι δὲν ἀναφέρονται σὲ πράξεις. Ἀλλὰ ἡ πολιτικὴ κριτικὴ ἀναφέρεται σὲ πράξεις ἡ σὲ νοήματα; Εἶναι πολιτικὴ κριτικὴ νὰ κατηγορεῖς κάποιον πολιτικὸ ὅτι δὲν ἔστρωσε ἕνα δρόμο ἤ δὲν ἔκαμε τὸ τάδε ἔργο (γιὰ τὸ ὁποῖο βέβαια πάντα κάποια δικαιολογία διοικητικῶς θὰ βρεθεῖ), ἤ νὰ τὸν θέτεις πρὸ νοημάτων, στὰ ὁποῖα, κανονικά, πρέπει νὰ ἀπαντήσει μὲ νοήματα καὶ ὄχι μὲ μηνύσεις; Εἶναι πολιτικὴ κριτικὴ νὰ ρωτήσομε τὸν κ. Ἀραβανῆ γιὰ τὸ τάδε καὶ τάδε ὅταν ἦταν βουλευτής, ἤ νὰ τὸν ρωτήσομε νὰ μᾶς πεῖ γιατί ἐπολιτεύθηκε καθόλου; Εἶναι τὸ δεύτερο πού θεωροῦμε ἐμεῖς πολιτικὴ κριτική, ἐπειδὴ θεωροῦμε καὶ τὴν πολιτικὴ πέραν τῶν ψήφων. Καὶ ἂν βέβαια ὁ κ. Ἀραβανῆς πιστεύει πὼς κάτι κατέχει ἀπὸ πολιτική, ἔστω καὶ τὸ ἐλάχιστο, οἱ στῆλες τῆς ἐφημερίδας μας εἶναι πάντα ἀνοιχτὲς καὶ εὐχαρίστως θὰ θέλαμε νὰ τὸ διαπιστώσομε.

Ἀλλὰ ξέρομε πὼς ὁ κ. Ἀραβανῆς δὲν θὰ τὸ ἀποτολμήσει. Σημασία ἔχει νὰ κερδηθοῦν οἱ ἐντυπώσεις ἀπὸ μία δίκη οὐσιωδῶς πολιτικὴ καὶ ἡ μικρὴ ἐπαρχία τῆς Λευκάδας νὰ μείνει στὸν κεκτημένο τρόπο νοήσεως τῶν πραγμάτων. Τί ἄλλο μένει λοιπὸν παρὰ νὰ ἐπαναλάβομε ἀναστενάζοντας: Ἂχ παντέρμο ΚΚΕ …