Νεράϊδες τοῦ γλυκοῦ νεροῦ

Οἱ Ναϊάδες ἦταν οἱ νύμφες ποταμῶν, χειμάρρων, λιμνῶν, ἐλῶν, πηγῶν καί πηγαδιῶν. Ἦταν θεές δευτερευούσης σημασίας πού παρακολουθοῦσαν τίς συνελεύσεις τῶν θεῶν τοῦ Ὀλύμπου.
Οἱ Ναϊάδες ταξινομοῦνταν ἀνά τομέα:
(1) Αἱ Πηγαῖαι ἦσαν οἱ νύμφες τῶν πηγῶν
(2) Αἱ Κρηναῖαι ἦσαν οἱ Ναϊάδες τῶν κρηνῶν.
(3) Οι Ποταμίδες προήδρευαν στούς ποταμούς καί στά ρέματα
(4) Οἱ Λιμνάδες καί οἱ Λιμνάτιδες κατοικοῦσαν στίς λίμνες
(5) Οἱ Ἡλιονόμοι ἦταν νύμφες ἐλῶν καί ὑγροτόπων
Οἱ Ναϊάδες, μέ τήν σύμπραξη τῆς θεᾶς Ἀρτέμιδος, ἦταν παιδαγωγοί τῶν νέων καί προστάτες τῶν κοριτσιῶν, ἐπιβλέποντας τήν ἀσφαλή ἀνατροφή καί τήν μετάβασή τους ἀπό παιδιά σέ ἐνήλικες. Ὁ Ἀπόλλων καί οἱ Ποτάμιοι Θεοί ἦταν οἱ ἀμησθί φύλακες τῶν ἀγοριῶν.
Πολλές Ναϊάδες στήν μυθολογία ἦταν σύζυγοι βασιλιάδων καί κατεῖχαν ἐξέχουσα θέση στίς βασιλικές γενεαλογίες. Ἄλλες, ὅπως οἱ ὄμορφες κόρες τοῦ ποταμοῦ Ἀσωποῦ, ἀγαπήθηκαν ἀπό τούς θεούς. Συχνά ἔδιναν τά ὀνόματά τους σέ κωμοπόλεις, πόλεις, καί νησιά, καί ὡς ἐκ τούτου θεωροῦνταν οἱ θεές-προστάτιδες παροχῆς νεροῦ σέ ἕναν οἰκισμό, ὅπως μιά πηγή, μιά βρύση ἤ ἕνα πηγάδι.
Ἀπό τούς διάφορους τύπους Ναϊάδων, αἱ Πηγαῖαι καί αἱ Κρηναῖαι ἦσαν αὐτές πού ἐξατομικεύονταν καί λατρεύονταν συχνότερα. Ἐκεῖναι τῶν ὁποίων τά νερά πιστευόταν ὅτι κατεῖχαν κάποια εἰδική ἰδιότητα μπορεῖ νά ἔχουν ἀκόμη ἱερά καί λατρεῖες. Παράδειγμα αὐτῶν οἱ Νύμφες τοῦ ὄρους Ἐλικῶν καί τῶν Δελφῶν, τῶν ὁποίων τά ὕδατα θεωροῦνταν πηγές ποιητικῆς καί προφητικῆς ἐμπνεύσεως.

Ἡ κατατονία εἶναι μιά κατάσταση πού χαρακτηρίζει ἕνα ἄτομο πού φαίνεται νά εἶναι ξύπνιο ἀλλά δέν ἀνταποκρίνεται σέ ἐξωτερικά ἐρεθίσματα. Στόν σύγχρονο κόσμο ἡ κατατονία ἔχει προσλάβει διαφορετικές διαστάσεις. Τό κατατονικό ἄτομο εἶναι τό προϊόν τῆς δημιουργίας κάποιου τέκτονος, στό ὁποῖο ἔχουν προσδοθεῖ πολλά μόνιμα χαρακτηριστικά πού βασίζονται στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο γίνεται ἀντιληπτή ἡ τρέχουσα πραγματικότητα. Ὑπάρχει ἐπίσης ἡ δυνατότητα προσθαφαίρεσης άναρίθμητων τροποποιήσεων πού ἐπιτρέπουν συνεχεῖς μικροαλλαγές τῆς ἀρχικῆς εἰκόνας ὧστε ὁ κατατονικός μέσω μικροσκοπικῶν τροποποιήσεων στήν νεύρωση τῶν ἰστῶν του, νά δύναται νά μεταβάλλει ἐπιλεκτικά τή σφαῖρα τῶν ἰδεῶν πού σχετίζονται μέ τήν κατατονική του κατάσταση. Μπορεῖ γιά παράδειγμα νά ἐνεργοποιήσει ἕνα ἄψυχο χαμόγελο, ἕνα χλιαρό χειροκρότημα, ἤ ἕνα εἰκονικό δάκρυ. Ἡ ἐξαιρετική οἰκονομία αὐτῆς τῆς διαδικασίας δημιουργεῖ εὐχαρίστηση καί αὐτό εἶναι πού ἔχει σημασία γιά ἕνα ἄτομο σέ κατατονική κατάσταση.

Μιά καθιερωμένη κοινωνία ἐπιβάλλει σέ ὅλα τά μέλη της τό ἴδιο μέσο ἀντίληψης. Ἡ διαδικασία περιλαμβάνει μιά τεχνητή και βραχύβια διάλυση τοῦ ἐγώ ἐπιτυγχάνοντας τήν σταδιακή ἀποξένωση τοῦ ἀτόμου ἀπό τόν ἴδιο του τόν ἐαυτό καί ὑποδαυλίζει τήν κατατονία σάν φυσιολογικό τρόπο συμπεριφορᾶς. Ὁ κατατονικός, δένοντας τά χέρια του πίσω ἀπό τό κατάρτι ὅπως ὁ Ὀδυσσέας, δεσμεύει τή φύση του ὧστε νά μήν ὑποκύψει στό τραγούδι τῶν σειρήνων ἐλέγχοντας τίς ἀνάγκες του. Ἔτσι οἱ σύγχρονοι κατατονικοί -ὑποτιθέμενοι αὐτόνομοι κάτοχοι τοῦ ἐαυτοῦ τους- καθίστανται μαριονέτες ἑνός συστήματος πού ἀντικαθιστᾶ τίς οὐσιαστικές ἀνθρώπινες σχέσεις μέ φετίχ ἐπιτυχίας. Συναισθηματικές διαθέσεις ὅπως ἡ δυσαρέσκεια, ἡ μελαγχολία, ἡ ἀποστασιοποίηση, ἡ κατάθλιψη γίνονται ἀντικείμενο ἐκμετάλευσης ἀπό πολιτικούς δημαγωγούς, διαφημιστές, καί τήν βιομηχανία ψυχαγωγίας, γιά νά προάγουν συγκεκριμένες πολιτικές ἤ ἀχαλίνωτο καταναλωτισμό. Ὁ τελικός σκοπός τῆς προβολῆς τῆς κατατονίας ὥς φυσιολογικῆς συμεριφορᾶς δέν εἶναι ἡ καταπίεση καί ὁ ἀποκλεισμός τῆς ἀλήθειας, ἀλλά μᾶλλον ἡ συγκρότηση τοῦ ἀτόμου ὥς παθολογικοῦ ὑποκειμένου, στό ὁποῖο στήν καλύτερη περίπτωση μποροῦν νά παρασχεθοῦν μεμονωμένες και προσωρινές “θεραπεῖες” ὅπως διακοσμητικά συμπεριφορᾶς, ἤ νά ἀποτελέσουν ἀντικείμενο φαντασμαγορικῶν δημοσιογραφικῶν ἀναλύσεων κλπ.

Ὁ αὐθορμητισμός λέγουν πολλοί ἀφελεῖς εἶναι ἡ οὐσία τῆς ψυχῆς. Ἡ ψυχή, ὑποστηρίζουν, ἀσχολούμενη κυρίως μέ τά δεινά τῆς ὕπαρξης, ἐκφράζει καινοτομία. Δέν εἶναι μιά διαρκής ὀντότητα πού κατοικεῖ στό ἀνθρώπινο μυαλό ἤ τό σῶμα. Εἶναι μιά πτυχή τῆς ὕπαρξής μας πού μᾶς δίνει τή δυνατότητα νά προχωρήσουμε πέρα ἀπό τήν ἁπλή ἐνατένιση τῶν γεγονότων, ἤ τίς κρίσεις περί ἀληθείας καί ψεύδους. Ἡ ἀντίληψη τῆς πραγματικότητας δέν μπορεῖ νά εἶναι ποτέ ἡ ἴδια γιά ὅλους καθώς εἶναι προϊόν νέων ἐμπειριῶν, γνώσεων, καί σκέψεων καί καθίσταται δυνατή μέσω τῶν λειτουργιῶν μιᾶς περιστασιακῆς ψυχῆς πού ἐπιτρέπει τόν αὐθορμητισμό.

Κατά συνέπεια ἡ συνειδητοποίηση τῆς ἀνάγκης ὕπαρξης αἰσθητηρίων πού ἐπιτρέπουν τήν ἀκριβή ἀντίληψη τῆς πραγματικότητας εἶναι ἴσως ὁ πυρήνας στόν ὁποῖο θά πρέπει νά ἐστιάσει τήν προσοχή της ἡ ἀντίσταση στήν πολιτική κρεατομηχανή.