Μπόστ διαχρονικός καί ἰδιαίτερα ἐπίκαιρος. Από τήν ὀνομασία τοῦ κινηματογράφου ( Ὑ-βόννη), τούς ἴδιους καί ἀπαράλλαχτους, τότε καί τώρα, πρωταγωνιστές, πού προδίδουν μιά διαχρονική ἐνδογενῆ καχεξία τοῦ νεοελληνικοῦ "κρατιδίου", μέχρι τήν παρουσίαση τῶν "προσεχῶς" . Στό ταμεῖο ὁ Εὐρωπαῖος-Γερμαναρᾶς κόβει εἰσιτήρια ( κάνοντας κηδεία μέ ξένα κόλυβα), γιά τήν ταινία "Η ΚΟΙΝΗ ΑΓΟΡΑ" ( κατάλληλον για ὑποαναπτύκτους). Τά "προσεχῶς" συμπληρώνουν τήν σημερινή πραγματικότητα. Τό παραμικρό κομάτι τῆς εἰκόνας, ἡ κάθε φρασούλα ἀποτελοῦν ἐκπληκτικά ὑπονοούμενα, καί λειτουργοῦν σάν μεγενθυντικός φακός. Πιό χρήσιμα ἀπό χίλια βιβλία ἱστορίας καί ἄλλα τόσα κοινωνιολογίας μαζί.
Ὁ σκληρός ἀγών διά τῶν Μάρκων, σχολιασμένο ἀπό τόν Νῖκο Σαραντάκο.
Στόν σύνδεσμο πού ἀκολουθεῖ (http://katotokerdos.blogspot.com/2009/04/blog-post_27.html ) ὑπάρχει ἕνα κείμενο τοῦ Ἠλία Πετρόπουλου γιά τόν Μπόστ ἀπό ὅπου παίρνω ἕνα ἀπόσπασμα "...Μέσα σ’ ἕναν χρόνο λανσάρει διαδοχικά τόν Γάτο τῆς Ὁμονοίας, τόν Ἀλφόνσο, τή Μαμά Ἑλλάς, τόν Πειναλέων καί τήν Ἀνεργίτσα. Ἡ Μαμά Ἑλλάς εἶναι μία παλιατσαρία μέ δόρυ καί περικεφαλαία, τακούνια, δίσκο ζητιανιᾶς, δαφνοστεφανωμένη ( ἡ μαμά ποτέ δέν πεθένη), πολυεύσπλαχνος (καί ἐπί πλέον ἔγκυος) – ὁ πιτσιρίκος, τό κολλητήρι, ὁ Ἀτσιδάκης, ὁ Πειναλέων, γεννήθηκε μέ κόπο ὅπως καί τά ἐντός κειμένου σχέδια δείχνουν. Αὐτά εἶναι μόνο οἱ ἀπαρχές, οἱ πρό-πειναλέων. Ὁ Πειναλέων μᾶς ἀνάγει στόν Καραγκιόζη καί τό ξέρει ὁ Μποσταντζόγλου αὐτό ( νύχτες τοῦ Καμπούρια). Εὐφυής, σέ ἀγώνα ἀνορθογραφίας κατά τῆς ἀπόγνωσης, μέ παροιμίες καί τραγούδια ἀλληλογραφεῖ μέ τή Μαμά Ἑλλάς ( ἀσπάζομε τήν δεξιάν σας Κλέων ὁ ἰός σας ἀρχιδούκσ Πειναλέον) χωρίς νά μπερδεύει τά βήματά του μέσα στά λαχεῖα, τίς μαντεῖες, τίς φωτεινές ρεκλάμες, μέ τά τσουχτερά λόγια του περιθωρίου ( πού διαβαζονται λιγότερο) δέν σ’ ἀφήνει νά τόν ἀντικειμενικοποιήσεις. Ἡ Ἀνεργίτσα μέ βιβλιάριο προικοδοτήσεως, γλωσσικό ἀνακάτωμα ( μακράν της πατρίδος χρονιάρα μέρα), τό παιδί διά νά κοιμίζει θούρια τό σινηθίζει, στάχτη σκεπάζει τήν Ἑλλάδα, ἐδῶ τό ἡρωϊκό ταυτίζεται μέ τήν αὐτοκτονία, ἀλλεπάλληλα ἐπερχόμενος ὁ Μποσταντζόγλου μέ χαρτογραφίες τρέχει σάν ἀλογάκι σέ λειβάδια γεμάτα παγίδες, γελοιογράφος διαμαρτυριῶν, μέ μειδίαμα δακτυλοδεικτεῖ τήν λέπρα ὅπως ταιριάζει σέ ἐποχή ἀντεπανάστασης καί στό τέρμα ξεφεύγει πάντα. Μή κάνοντας στάσεις δισταγμοῦ, ὀφθαλμός ὅς τά πάνθ’ ὁρᾶ, μέ κονδυλογραμμένα ὅλο τσαλίμια σχέδια, μοναδικός, ἀμετάφραστος, συσχετισμός μέ κάθε ἄλλον θἆταν ἄτυχος, προπάντων ἑλληνικός, κουτοπόνηρος, σαρκαστής, κυνικός, αὐθεντικός, βέβαιος ὅτι στό τέλος « αὐτό τό ἀπόστημα θά σπάσει σάν τόν ἥλιο…»
Πολλά σκίτσα τοῦ Μπόστ βρίσκονται ἐδῶ καί ἐδῶ
Γιά νά μήν ξεχνιόμαστε, ὁ Μπόστ ὑπῆρξε δραστήριος ἀριστερός...Τό τονίζω ἐπειδή πολλοί στό παρελθόν "ἀγνοοῦσαν" τήν τοποθέτησή του.
Ὁ σκληρός ἀγών διά τῶν Μάρκων, σχολιασμένο ἀπό τόν Νῖκο Σαραντάκο.
Στόν σύνδεσμο πού ἀκολουθεῖ (http://katotokerdos.blogspot.com/2009/04/blog-post_27.html ) ὑπάρχει ἕνα κείμενο τοῦ Ἠλία Πετρόπουλου γιά τόν Μπόστ ἀπό ὅπου παίρνω ἕνα ἀπόσπασμα "...Μέσα σ’ ἕναν χρόνο λανσάρει διαδοχικά τόν Γάτο τῆς Ὁμονοίας, τόν Ἀλφόνσο, τή Μαμά Ἑλλάς, τόν Πειναλέων καί τήν Ἀνεργίτσα. Ἡ Μαμά Ἑλλάς εἶναι μία παλιατσαρία μέ δόρυ καί περικεφαλαία, τακούνια, δίσκο ζητιανιᾶς, δαφνοστεφανωμένη ( ἡ μαμά ποτέ δέν πεθένη), πολυεύσπλαχνος (καί ἐπί πλέον ἔγκυος) – ὁ πιτσιρίκος, τό κολλητήρι, ὁ Ἀτσιδάκης, ὁ Πειναλέων, γεννήθηκε μέ κόπο ὅπως καί τά ἐντός κειμένου σχέδια δείχνουν. Αὐτά εἶναι μόνο οἱ ἀπαρχές, οἱ πρό-πειναλέων. Ὁ Πειναλέων μᾶς ἀνάγει στόν Καραγκιόζη καί τό ξέρει ὁ Μποσταντζόγλου αὐτό ( νύχτες τοῦ Καμπούρια). Εὐφυής, σέ ἀγώνα ἀνορθογραφίας κατά τῆς ἀπόγνωσης, μέ παροιμίες καί τραγούδια ἀλληλογραφεῖ μέ τή Μαμά Ἑλλάς ( ἀσπάζομε τήν δεξιάν σας Κλέων ὁ ἰός σας ἀρχιδούκσ Πειναλέον) χωρίς νά μπερδεύει τά βήματά του μέσα στά λαχεῖα, τίς μαντεῖες, τίς φωτεινές ρεκλάμες, μέ τά τσουχτερά λόγια του περιθωρίου ( πού διαβαζονται λιγότερο) δέν σ’ ἀφήνει νά τόν ἀντικειμενικοποιήσεις. Ἡ Ἀνεργίτσα μέ βιβλιάριο προικοδοτήσεως, γλωσσικό ἀνακάτωμα ( μακράν της πατρίδος χρονιάρα μέρα), τό παιδί διά νά κοιμίζει θούρια τό σινηθίζει, στάχτη σκεπάζει τήν Ἑλλάδα, ἐδῶ τό ἡρωϊκό ταυτίζεται μέ τήν αὐτοκτονία, ἀλλεπάλληλα ἐπερχόμενος ὁ Μποσταντζόγλου μέ χαρτογραφίες τρέχει σάν ἀλογάκι σέ λειβάδια γεμάτα παγίδες, γελοιογράφος διαμαρτυριῶν, μέ μειδίαμα δακτυλοδεικτεῖ τήν λέπρα ὅπως ταιριάζει σέ ἐποχή ἀντεπανάστασης καί στό τέρμα ξεφεύγει πάντα. Μή κάνοντας στάσεις δισταγμοῦ, ὀφθαλμός ὅς τά πάνθ’ ὁρᾶ, μέ κονδυλογραμμένα ὅλο τσαλίμια σχέδια, μοναδικός, ἀμετάφραστος, συσχετισμός μέ κάθε ἄλλον θἆταν ἄτυχος, προπάντων ἑλληνικός, κουτοπόνηρος, σαρκαστής, κυνικός, αὐθεντικός, βέβαιος ὅτι στό τέλος « αὐτό τό ἀπόστημα θά σπάσει σάν τόν ἥλιο…»
Πολλά σκίτσα τοῦ Μπόστ βρίσκονται ἐδῶ καί ἐδῶ
Γιά νά μήν ξεχνιόμαστε, ὁ Μπόστ ὑπῆρξε δραστήριος ἀριστερός...Τό τονίζω ἐπειδή πολλοί στό παρελθόν "ἀγνοοῦσαν" τήν τοποθέτησή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου