Ροβεσπιέρρος καί Γ. Ἀ. Παπαναδρέου - Βίοι παράλληλοι

Βίοι παράλληλοι: Ροβεσπιέρρος καί Γ. Ἀ. Παπανδρέου - Οἱ ἀδιάφθοροι...
Τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη, Τακτικοῦ μέλους τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας, καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ὀττάβας, Ἐπιτίμου Προέδρου τοῦ «Ἱδρύματος Δημήτρη Κιτσίκη» ΝΠΔΔ. Δημοσιεύθηκε στό τεῦχος 178 τοῦ περιοδικοῦ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, Μάρτιος 2010)

ΜΕΡΟΣ Α - Ἡ Γαλλία τοῦ 18ου αἰῶνος

Ἢ ἀλλάζουμε ἢ βουλιάζουμε»! Ἡ φράση αὐτὴ τοῦ Γεωργίου Α. Παπανδρέου ἀντανακλᾶ ἐπακριβῶς τὴν ἀπελπισία τῆς γαλλικῆς κοινωνίας σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ ΙΗ' (18^ου) αἰῶνος, μέχρι ποὺ ξέσπασε, τὸ 1789, ἡ παρισινὴ ἐξέγερση καὶ ἡ ἅλωση τῆς Βαστίλλης.

Σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς γαλλικῆς κοινωνίας, ἀπὸ τότε ποὺ εἶχε ἀποβιώσει ὁ «βασιλεὺς-ἥλιος» («le roi soleil») Λουδοβίκος ΙΔ' (14^ος ), τὸ 1715, καὶ εἶχε ξεκινήσει ὁ βόθρος τῆς ἀκολασίας τῆς βασιλείας τοῦ Λουδοβίκου ΙΕ' (15^ου , 1715 -1774), ὁ κόσμος ἐπερίμενε τὸν Μεσσία, χωρὶς ὅμως νὰ πιστεύση ὅτι θὰ ἐμφανισθῆ ποτέ. Στὴν κορυφὴ τῆς καταρρέουσας κοινωνίας, οἱ ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας εἶχαν παύσει νὰ πιστεύουν στὸν Θεό... τὰ "ἐλεύθερα πνεύματα" ("libres penseurs") ἐκαυχόντο γιὰ τὰ ἀντιθρησκευτικά τους αἰσθήματα, γιὰ τὴν ἐπιστημοσύνη τους, ἀλλά συνάμα καὶ γιὰ τὰ σεξουαλικά τους ὄργια -ἀπὸ τὸν μαζοχισμὸ μέχρι τὸν σαδισμὸ- πού τὰ ἐκάλυπταν μὲ τὸν μανδύα τῆς ἀνεξιθρησκείας, τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀκόμη καὶ τῆς περιβαλλοντολογίας καὶ τῆς ἐπιστροφῆς στὴν φύση! Ἐνῶ ὁ Βολταῖρος, ὡς χρηματιστής, ἀπεβίωνε τὸ 1778 πάμπλουτος, ἀλλά ὑπέρμαχος τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, θυμίζοντας τὸν σημερινὸ κερδοσκόπο Γεώργιο Σόρο καὶ τοὺς σπεκουλαδόρους τοῦ χρηματιστηρίου τοῦ Σημίτη, ὁ Ρουσσώ δακτυλοδεικτοῦσε μία κοινωνία ὅπου οἱ ἄνδρες ἔχαναν τὴν ὁρμή τους καὶ ὡμοίαζαν ὅλο καὶ περισσότερο μὲ γυναῖκες, ἐνῷ ὁ ἴδιος ἐλατρεύετο ἀπὸ τὶς γυναῖκες τὶς ὁποῖες καὶ ἐκαταλάβαινε πλήρως...

Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, ὁ ἀγγλοσαξονικὸς κόσμος εἶχε διπλὴ ἐπιρροὴ στοὺς Γάλλους. Οἱ φιλελεύθερες ἰδέες ἤρχοντο ἀπὸ τὴν Ἀγγλία πού οἱ Γάλλοι διανοούμενοι ἐπισκέπτοντο γιὰ νὰ ἐμποτισθοῦν ἀπὸ τὶς ἀγγλικὲς ἰδέες. Ἀπὸ δὲ τὸ 1776, τὰ γαλλικὰ ἐπαναστατικὰ πνεύματα ἐταξίδευαν στὴν Ἀμερική, ὅπου ἐπρέσβευε ἡ New Left τῆς ἐποχῆς, γιὰ νὰ ἐμποτισθοῦν ἀπὸ τὸν πουριτανισμό, τοὺς κανόνες μίας ἀδιάφθορης κοινωνίας καὶ τὶς συνάξεις τῶν Τεκτόνων πού οἰκοδομοῦσαν μία νέα κοινωνία, ὅπως σήμερα οἱ λέσχες τύπου Μπίλντερμπεργκ.

β) Ὁ Μαξιμιλιανὸς Ροβεσπιέρρος (1758 - 1794)

Τὸ παρουσιαστικό του δὲν ἐντυπωσίαζε. Λὲς καὶ ἦταν "λίγος". Σὲ σχέση μὲ τὸν σωματώδη καὶ φωνακλὰ Δαντών, πού ἀπεδείχθη διεφθαρμένος, ἐφαίνετο σαφῶς μειωμένος. Οἱ γονεῖς του τὸν εἶχαν κάνει ἐκτὸς γάμου, κάτι πού ἔφερε ὡς πληγή ἁμαρτίας στὸ ὑποσυνείδητό του. Ἦταν 6 ἐτῶν ὅταν ἀπεβίωσε ἡ μητέρα του, τὸ 1764, ἡ Ζακελὶν-Μαργαρίτα, γυναῖκα πρότυπο κατὰ Ρουσσώ πού, ἀφοῦ ἔκαμε τὸ καθῆκον της πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα, δίδοντας ζωὴ σὲ 5 παιδιά, ἀπεβίωσε στὰ 29 της χρόνια, δέκα μόλις ἡμέρες ἀφοῦ ἐγέννησε τὸ πέμπτο! Τότε, ὁ πατέρας του ἐπαράτησε τὰ παιδιά του, ὅπως τὸ γράφει στὰ Ἀπομνημονεύματά της ἡ Σαρλότ, ἀδελφή τοῦ Ροβεσπιέρρου. Ὁ τελευταῖος, ὡς πρωτότοκος, ἠσθάνθη ὅλο τὸ βάρος τῆς θέσεώς του ὡς ἀρχηγὸς τῆς οἰκογενείας ἔναντι τῶν ἀδελφῶν του.

Ἐπαρχιώτης ἀπὸ τὸ Ἀρράς, ὑπῆρξε πολὺ καλὸς μαθητὴς στὸ Παρίσι, συνεσταλμένος, ἐσωστρεφής, ἐργατικὸς καὶ μονήρης.

Τρία χρόνια πρὸ τῆς ἀρχῆς τῆς Ἐπαναστάσεως, τὸ 1786, στὴν πόλη τοῦ Ἀρράς, ὡς δικηγόρος, εἶχε ἐκφρασθῆ ὑπὲρ τῆς ἰσότητος τῶν φύλων καὶ τῆς εἰσόδου τῶν γυναικὼν στὶς ἐπιστημονικὲς ἑταιρεῖες μελετῶν. Στὶς 26 Ἀπριλίου 1789, ἐξελέγη βουλευτὴς καὶ ὑπεστήριξε τὸ δικαίωμα ψήφου τῶν μειονοτήτων πού ἤσαν οἱ Ἑβραῖοι καὶ οἱ ἠθοποιοὶ (πού εἶχαν στὴν κοινωνία τὴν θέση τῶν τσιγγάνων), ὡς καὶ τῶν μαύρων, ζητώντας τὴν κατάργηση τῆς δουλείας. Μάλιστα, αὐτὸς πού τὸ διάστημα 1793 —1794 ὑπεχρεώθη νὰ καρατόμηση 20.000 διεφθαρμένους ἀντιπάλους του, στὶς 30 Μαΐου 1791, ἐπενέβη στὴν Συνταγματικὴ Βουλὴ ὑπὲρ τῆς καταργήσεως τῆς θανατικῆς ποινῆς! Ὁ Μιραμπώ εἶχε δηλώσει γιὰ τὸν Ροβεσπιέρρο: «Θὰ πάη μακριά. Πιστεύει ὅτι λέγει.»

Ὁ Ροβεσπιέρρος ἦταν σὲ ὅλα ἤπιος καὶ εἰρηνόφιλος. Τὸ 1791 -1792 ἀντετάχθη στοὺς ὀπαδοὺς τοῦ πολέμου κατὰ τῆς Αὐστρίας. Ἀντὶ νὰ ξοδευθοῦν χρήματα γιὰ τὸν πόλεμο ἦταν προτιμότερο νὰ γίνουν κοινωνικὰ ἔργα. Τὸ πλέον χαρακτηριστικό του γνώρισμα ἦταν ὅτι ἐμάχετο γιὰ τὸν πολίτη (citoyen): Ὅλα γιὰ τὸν πολίτη! Δὲν ἦτο δογματικός. Τὴν ἀβασίλευτη ἤ τὴν βασιλευομένη δημοκρατία θὰ τὴν ἐδέχετο, φθάνει νὰ ἐβασίζετο σὲ ἐλεύθερους πολίτες.

Μερικοὶ τὸν ἐκατηγόρουν ὅτι ἦταν πουλημένος στὸν βασιλέα, ἄλλοι πάλι ὅτι ἦταν ὁ ἡγέτης τῶν ρεπουμπλικάνων. Ἐδήλωνε: «Προτιμῶ νὰ ἰδῶ μία ἀντιπροσωπευτικὴ λαϊκὴ βουλὴ καὶ ἐλεύθερους πολίτες πού τυγχάνουν σεβασμοῦ μὲ βασιλέα, παρὰ ἕναν ὑπόδουλο καὶ ἐξαχρειωμένο λαὸ ὑπὸ τὴν ράβδο μίας ἀριστοκρατικῆς γερουσίας καὶ ἑνὸς δικτάτορος». Καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐξέφραζε ἐπακριβῶς τὶς θέσεις τοῦ Ρουσσώ.

Μιλῶντας γιὰ λαϊκὴ βουλή, ἡ θέληση του ἦταν νὰ ἐκλέγονται οἱ βουλευτὲς μέσῳ τῆς βάσεως πολιτῶν (elections primaires) καὶ ὄχι διὰ μέσου κομματικῶν ὀργανισμῶν, ἀποκλείοντας τοὺς βουλευτὲς προηγουμένων βουλῶν, συνεπῶς καὶ τοῦ ἑαυτοῦ του.

Ἐπρόκειτο, πράγματι, περὶ ἀμέσου δημοκρατίας. Τὴν συγκρότηση σὲ κόμμα ὁ Ροβεσπιέρρος τὴν θεωροῦσε μὴ δημοκρατικὴ διαδικασία, γι' αὐτὸ καὶ οἱ κομματικοποιημένοι (factieux) σὲ κομματικὲς συσπειρώσεις (factions) ἐθεωροῦντο ἀντιδημοκρατικοὶ καὶ ἐκινδύνευαν νὰ χάσουν τὸ κεφάλι τους. Κάθε πολίτης ἀντεπροσώπευε μόνον τὸν ἑαυτό του καὶ ἐξελέγετο ἀπὸ τὴ βάση χωρὶς κόμμα, ὅπως ὠνομάζοντο ἀργότερα στὴν Ρωσία, στὴν χώρα τῶν σοβιέτ, οἱ βουλευτὲς "χωρὶς κόμμα" (μὲ ἐξαίρεση τὸ ἕνα καὶ μοναδικό τῆς ἐργατικῆς τάξεως...).

Καὶ τότε ὁ Ροβεσπιέρρος μετεμορφώθη σὲ βίαιο ἐπαναστάτη, παίρνοντας τὴν ἡγεσία τῆς ἐπαναστατικῆς κομμούνας τοῦ Παρισιοῦ καὶ ἀπαιτῶντας τὴν συγκρότηση λαϊκοῦ δικαστηρίου πού θὰ ἔδικαζε ὅλους τους "προδότες καὶ συνωμότες", μὲ πρῶτο τὸν Λαφαγιέτ. Ἡ λαϊκὴ βάση τῆς Κομμούνας τὸν ἐξέλεξε βουλευτή, μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του Αὐγουστῖνο, τὸν Δαντών καὶ τὸν Μαρά. Ὁ τελευταῖος μέσῳ τῆς ἐφημερίδος του, Ὁ Φίλος τοῦ Λαοῦ (L’ ami du peuple), ἔσπρωχνε πρὸς τὴν δικτατορία.

γ) Ὁ ἀδιάφθορος

Ἡ διαφθορά, ἡ ὁποία εἶχε σαπίσει τὸ σῶμα τῆς γαλλικῆς κοινωνίας σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ ΙΗ' (18ου) αἰῶνος, μετὰ τὸ 1715, εἶχε περάσει μετὰ τὸ 1789 στοὺς ἀντιπροσώπους τῆς ἀστικῆς τάξεως, τοὺς διψασμένους γιὰ ὑλικὰ κέρδη. Τότε, στὶς 28 Ὀκτωβρίου 1792, ὁ Ροβεσπιέρρος, ἐνώπιον τῶν Ἰακωβίνων φίλων του ἐξεφώνησε λόγο κατὰ τῆς διαφθορᾶς: «Ἐὰν ἀφαιρέσετε τὴν λέξη ἀβασίλευτη, δὲν βλέπω νὰ ἄλλαξε τίποτα. Βλέπω παντοῦ τὶς ἴδιες ἀκολασίες, τὰ ἴδια τεχνάσματα, τὰ ἴδια μέσα καὶ ἰδίως τὴν ἴδια συκοφαντία».

Ἐφ' ὅσον δὲν ὑπῆρχε αὐτὸ πού σήμερα ὀνομάζουμε "κομματικὴ πειθαρχία", οἱ διαφορετικὲς γνῶμες ἐξεφράζοντο ἀνοικτὰ σὲ μία διελκυστίνδα πού ἠδύνατο νὰ κατάληξη στὴν... λαιμητόμο. Ἀλλὰ ὁ Ροβεσπιέρρος παρέμενε σταθερὸς στὶς ἀρχές του καὶ στὶς 21 Ἰανουαρίου 1793, ἐπανέλαβε ὅτι ἔπρεπε νὰ καταργηθῆ ἡ θανατικὴ ποινή. Εἶχε κάνει ὅμως μία πρώτη ἐξαίρεση γιὰ τὸν βασιλέα. Πράγματι, στὶς 3 Δεκεμβρίου 1792 στὴν Ἐθνικὴ Συμβατικὴ Συνέλευση (Convention: μία ὀνομασία πού τὴν εἶχαν ἐμπνευσθῆ ἀπό τους Ἀμερικανοὺς) εἶχε ἀπαιτήσει τὴν ἐκτέλεση τοῦ βασιλέως γιὰ νὰ «νομιμοποιηθῆ ἡ Ἐπανάσταση», ἀποκαλώντας τὸν Λουδοβῖκο ΙΣΤ (16ο), «ἐγκληματία, κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος»(!), ὑποκριτικὴ ἔκφραση πού θυμίζει τὸν ἀγγλοσαξονικὸ πουριτανισμὸ τῶν σημερινῶν ἐκφράσεων «ἀνθρωπιστικῶν βομβαρδισμῶν πρὸς ἀποφυγὴν τῶν ἐγκλημάτων κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος».

Πῶς ἔγινε ὁ τόσο ἀνθρώπινος Ροβεσπιέρρος -πνευματικὸ παιδὶ τοῦ Ρουσσὼ— νὰ κατάληξη ὁ ἴδιος ἐγκληματίας; Ὡστόσο, ὁ Ροβεσπιέρρος εἶχε πάρει μέρος στὴν σύνταξη τῆς «Προκηρύξεως τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου καὶ τοῦ Πολίτου», τὸ 1789 (ἐπὶ τῆς ὁποίας ἐδέσποζε τὸ τριγωνικὸ μάτι τῆς Μασονίας,..), προσπαθῶντας νὰ πρόσθεση ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερα ἄρθρα γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἀξιοπρεπείας τοῦ ἄνθρωπου.

δ) Τρεῖς μεγάλες ἀντιστοιχίες μὲ τὴν σημερινὴ ἑλληνικὴ πραγματικότητα

Τρία μεγάλα γεγονότα ὑπεχρέωσαν τὸν Ροβεσπιέρρο νὰ παραβῆ τὶς ἀρχὲς του περὶ εἰρήνης καὶ ἀνθρωπίνων ἀξιῶν.

• Τὸ πρῶτο γεγονὸς ἦταν ὁ ἐξωτερικὸς καὶ ἐσωτερικὸς πόλεμος πού ἐκινδύνευσε νὰ ἀνατρέψη τὴν Ἐπανάσταση.

Στὶς 18 Δεκεμβρίου 1791 ἔκαμε ἀγόρευση κατὰ τοῦ πολέμου, ἐξηγῶντας ὅλη τὴν φρίκη τῶν πολέμων: «Καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ ποιὸν λόγο; Γιὰ νὰ ἐξάγουμε τὴν γαλλικὴ ἐπανάσταση; Ὄχι βέβαια. Οὐδεὶς ἀγαπᾶ τοὺς σταυροφόρους! Γιὰ τὴν ἐλευθερία; Καθόλου. Ὁ πόλεμος προετοιμάζει τὶς συνθῆκες γιὰ τὴν ἐγκατάσταση τοῦ δεσποστισμοῦ. Ἐὰν γίνει αὐτὸ θὰ ἔχετε ἕναν Καίσαρα ἢ ἕναν Κρόμγουελ», εἶπε προφητικά, προβλέποντας τὴν ἔλευση τοῦ βοναπαρτισμοῦ.

Πράγματι, στὶς 20 Ἀπριλίου 1792, ἡ Γαλλία θὰ εἰσέλθη σὲ ἕναν κύκλο πολέμων πού θὰ τελείωση 23 χρόνια ἀργότερα, στὶς 22 Ἰουνίου 1815, καὶ θὰ κοστίσουν τὴν ζωὴ 5 ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων !

Τὸν Ροβεσπιέρρο, οἱ ἐθνικιστὲς τὸν κατηγοροῦσαν γιὰ γερμανόφιλο (ἢ ὅπως θὰ ἔλεγαμε οἱ Ἕλληνες σήμερα: τουρκόφιλο). Ὁ στρατηγὸς Dumouriez, ὑπουργὸς Στρατιωτικῶν, τοῦ προτείνει νὰ χρησιμοποίηση μυστικὰ κονδύλια τοῦ ὑπουργείου του γιὰ νὰ ἐκδόση ἀποκλειστικὰ ροβεσπιερρικὴ ἐφημερίδα. Φυσικά, ὅμως, τὸν Ροβεσπιέρρο οὐδεὶς ἠδύνατο νὰ τὸν ἐξαγόραση.

Ὅταν τελικὰ ἦλθε ὁ πόλεμος, παρὰ τὴν θέλησή του, ὅταν στὶς 11 Ἰουλίου 1792, ἡ Βουλὴ ἐξήγγειλε «τὴν πατρίδα σὲ κατάσταση κίνδυνου», τότε ὁ Ροβεσπιέρρος εἶπε: «Πρέπει τὸ κράτος νὰ σωθῆ μὲ ὅποιον τρόπο γίνεται. Ἀντισυνταγματικὸ εἶναι μόνον αὐτὸ ποὺ τὸ σπρώχνει στὴν καταστροφή».

• Τὸ δεύτερο γεγονὸς ὑπῆρξε ἡ γενικευμένη οἰκονομικὴ καί κοινωνικὴ κρίση: τὸ 1793 ἡ Γαλλία εὔρισκετο σὲ κατάσταση γενικευμένης ἀνεργίας, ἄνοδο τῶν τιμῶν, πληθωρισμὸ καὶ κατάρρευση τῆς ἀξίας τῶν χαρτονομισμάτων (assignats), ἔλλειψη τροφίμων πρώτης ἀνάγκης. Ἔπρεπε νὰ βοηθηθοῦν οἱ πτωχοὶ καὶ νὰ παταχθῆ ἡ αἰσχροκέρδεια.

• Τὸ τρίτο γεγονὸς ὑπῆρξε ἡ ἐξάπλωση τῆς διαφθορᾶς. Ἡ ἐπανάσταση εἶχε ἀπελευθερώσει τὸν καπιταλισμὸ ἀπὸ ὅλα τὰ δεσμὰ τῆς φεουδαρχίας, καὶ ἡ ἐκμετάλλευση τοῦ λαοϋ ἀπὸ τοὺς ἐπιχειρηματίες καὶ τοὺς ἐμπόρους ἐπῆρε τεράστιες διαστάσεις. Οἱ νόμοι τοῦ παλαιοῦ καθεστῶτος γιὰ τὴν προστασία τοῦ ἐργαζομένου λαοῦ εἶχαν καταργηθῆ στὸ ὄνομα τῆς ἀπολύτου ἐλευθερίας δράσεως τῶν ἀστῶν. Ὁ Ροβεσπιέρρος ὑπεχρεώθη νὰ ἐξασκήση σοσιαλιστικὴ βία καὶ τρομοκρατία κατὰ τῶν ἐκμεταλλευτῶν.

Τὰ τρία αὐτὰ γεγονότα ἔσπρωξαν τὸν ἰδεαλιστὴ ρουσσωϊστὴ Ροβεσπιέρρο πρὸς τὴν ἀπόλυτη τρομοκρατία. Συχνὰ ἄρρωστος, ἀπὸ τὸν Μάιο τοῦ 1793, ἐξαπολύει τοὺς μύδρους του κατὰ τῶν διεφθαρμένων βουλευτῶν. Δηλώνει πώς ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ σωθῆ ἡ χώρα ἀπὸ τὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ ὅπου εὑρίσκεται στὰ μέσα τοῦ 1793, εἶναι νὰ βασισθῆ στὴν «ἀρετὴ καὶ τὴν τρομοκρατία» («vertu et terreur»)!

Τὸ σύμβολο τῆς πολιτικῆς διαφθορᾶς ὑπῆρξε ὁ Γεώργιος Δαντών (1759 -1794), στενὸς συνεργάτης τοῦ Ροβεσπιέρρου. Ὁ Δαντών ἐδωροδοκεῖτο ἀπὸ τὸν δούκα τῆς Ὀρλεάνης, τὸν βασιλέα, τὴν Ἀγγλία καὶ τὴν Αὐστρία καὶ στὴν δίκη του ἐδήλωσε: «Οὐδεὶς ἔχει ἀρκετὰ χρήματα γιὰ νὰ ἀγοράση ἕναν ἄνθρωπο σὰν κι ἐμένα»! Ὁ Δαντών ἐφέρετο νὰ εἶχε εἴπη: «Ὁ κόσμος μὲ ἀποκαλεῖ διεφθαρμένο ἀλλά ἐγὼ ἁπλῶς ἐπωφελοῦμαι ἀπὸ τὸ σύστημα». Ἕναν xρόνο μετά, ὁ Ροβεσπιέρρος, ἔχοντας ἀποδεικτικά τῆς διαφθορᾶς τοῦ φίλου του, δὲν διστάζει νὰ τὸν καρατομήση, στὶς 5 Ἀπριλίου 1794. Ὁ Ροβεσπιέρρος ἀκλόνητος ἤθελε νὰ κάνη πράξη τὸ ὅραμα τοῦ ἑνὸς κράτους ἐλευθέρων καὶ ἴσων μικροϊδιοκτητῶν, βασισμένου στὴν ἀρετή.

ε) Ὁ Ροβεσπιέρρος ἐπιβάλλει τὴν μασονικὴ θρησκεία

Ὁ Ροβεσπιέρρος ἐγκαθίδρυσε τὴν τεκτονικὴ θρησκεία ὡς Θρησκεία τῆς Λογικῆς (culte de la Raisaeon), στὶς 10 Νοεμβρίου 1793, μὲ μία ἐντυπωσιακὴ τελετὴ ποὺ ἔγινε στὸν καθεδρικὸ ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Παρισίων. Στὶς 7 Μαΐου 1794, ἡ Ἐθνικὴ Συμβατικὴ Συνέλευση, κατόπιν εἰσηγήσεώς του ὡς ἡγέτου τῆς Ἐπαναστάσεως, ἐψήφισε ὁμοφώνως τὸ παρακάτω νομοθετικὸ διάταγμα:

1) Ὁ γαλλικὸς λαὸς ἀναγνωρίζει τὴν ὕπαρξη τοῦ Ὑπερτάτου Ὄντος (Etre Supreme) καὶ τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς.

2) Ἀναγνωρίζει πώς ἡ θρησκεία πού ἁρμόζει στὸ Ὑπέρτατο Ὂν εἶναι ἡ ἐφαρμογὴ τῶν καθηκόντων τοῦ ἀνθρώπου...

3) Θὰ καθιερωθοῦν ἑορτὲς γιὰ νὰ θυμίζουν στὸν ἄνθρωπο τὴν θεότητα καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς ὑπάρξεώς του...

4) Θὰ ἑορτάζη κάθε δέκα ἡμέρες [τὴν δεκάδα decadi, γιὰ νὰ ξεχασθῆ ἡ χριστιανικὴ Κυριακὴ] τὶς ἑξῆς ἑορτές: στὸ Ὑπέρτατο "Ὂν καὶ στὴν Φύση στὴν Ἀνθρωπότητα... στὴν Ἐλευθερία τοῦ Κόσμου... στὴν Ἀλήθεια στὴν Δικαιοσύνη, στὴν Αἰδημοσύνη... στὴν Φιλία...».

Φυσικά, πρωτόγνωρη ἦταν ἡ ἀπόφαση νὰ ἀναγνωρισθῆ νομοθετικὰ ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς! Μόνος ἕνας ρασιοναλιστὴς ἀγγλοσαξονικοῦ τύπου ἠδύνατο νὰ διανοηθῆ κάτι τέτοιο. Γι' αὐτόν, ὁ Θεὸς ἦταν συνδεδεμένος μὲ τὴν ἠθικὴ καὶ πιὸ συγκεκριμένα μὲ τὴν ἀρετή. Ἡ ἀποχριστιανοποίηση πού προωθοῦσαν οἱ σύντροφοι του ἦταν γι' αὐτὸν ἀντιεπαναστατικὴ πράξη.

στ) Ἡ «θερμιδοριανὴ ἀντίδραση»

Ὁ Ροβεσπιέρρος, ὁ ἀδελφός του Αὐγουστῖνος καὶ οἱ ὀπαδοί του, 22 ἐν ὄλῳ ἄτομα, ἐκαρατομήθησαν στὶς 28 Ἰουλίου 1794 (στὶς 10 τοῦ μηνὸς Θερμιδὸρ τοῦ ρεπουμπλικανικοῦ ἡμερολογίου) καὶ τὶς ἑπόμενες δύο ἡμέρες 83 ἄλλοι ὀπαδοὶ του ἐκαρατομήθησαν ἐπίσης. Καὶ ἔτσι ἐθριάμβευσε ἡ θερμιδοριανὴ ἀντίδραση (καὶ ἀργότερα ὁ βοναπαρτισμός), κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας οἱ ἀστοὶ ξεπέρασαν τοὺς ἀριστοκράτες τοῦ 18ου αἰῶνος στὴν διαφθορὰ καὶ τὴν ἔκλυση τῶν ἠθῶν, μέσα στὸν θρίαμβο τοῦ χρήματος τοῦ καπιταλισμοῦ καὶ τῆς κραυγῆς, «πλουτίσατε», συνεχίζοντας σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ ΙΘ' (19^ου ) καὶ Κ' (20^ου ) αἰῶνος, τὴν μακάβρια πορεία τῶν αἱμοσταγῶν Τραπεζῶν...

ΜΕΡΟΣ Β -Ἡ Ἑλλάδα τοῦ σήμερα

ζ) Ἡ ἑλλαδικὴ μεταπολίτευση τοῦ 1974 - 2009

Στὰ πρόθυρα τοῦ μηνὸς Ἀπριλίου τοῦ 1967, ἡ ἀπελπισία ἐπλάκωνε τὶς καρδιὲς τῶν Ἑλλήνων. Ἡ Βουλὴ ἀσφυκτιοῦσε ἀπὸ διεφθαρμένους βουλευτές. Ὁ κεντροαριστερισμὸς μὲ σύμβολο τὸν πρόεδρο τῆς Βουλῆς, τὸν Δημήτρη Παπασπύρου,τὸν ἀποκαλούμενο «παλάντζα», εἶχε πλέον θερίσει ὅλα τὰ κεφάλια καὶ τὶς ψυχὲς τῶν ἡρώων.

Οἱ σειρῆνες τῆς κεντροαριστερῆς καὶ σοσιαλδημοκρατικῆς διαφθορᾶς ἦσαν συχνὰ τόσο ἰσχυρές, ὥστε νὰ παρασύρουν στὸν βόθρο τους καὶ ἀστοὺς καὶ ἐργάτες, μὲ "δημοκρατικὲς διαδικασίες".

Στὶς 23 Ἰουλίου 1974, ἀκριβῶς τὸ ἴδιο σάπιο κοινοβουλευτικὸ καθεστὼς τοῦ 1967 ἐπανῆλθε, μὲ τὰ ἴδια ἀκριβῶς πρόσωπα, μὲ τὶς ἴδιες πολιτικὲς δυναστεῖες καὶ μὲ τὴν εὐγνωμοσύνη ἐκφραζόμενη πρὸς τὸν Τοῦρκο πρωθυπουργὸ Μπυλὲντ Ἔτζεβιτ, ὁ ὁποῖος εἶχε δηλώσει γενναιοφρόνως ὅτι, μὲ ἀντάλλαγμα ἕνα γερὸ φιλοδώρημα (τὸ τμῆμα τῆς Κύπρου), εἶχε ἐπαναφέρει τὴν δημοκρατία στὴν Ἑλλάδα!

Ἡ ἑλληνικὴ Restauration —ὅπως αὐτὴ τοῦ 1815 τῆς Γαλλίας, μετὰ τὴν πτώση τοῦ Ναπολέοντος καί τὴν ἐπάνοδο ἀπὸ τὴν Ἀγγλία καὶ τὴν Γερμανία τῶν Γάλλων «ἐμιγκρέδων τῆς Κομπλὲντζ»—εἶχε τὸ 2009 τελείως ἐξατμισθῆ μέσα στὴν ἀφόρητη δυσωδία τοῦ διεφθαρμένου ἀστικοῦ κατεστημένου. Τὸ μόνο σύνθημα τὸ ὁποῖον εἶχε καταφέρει νὰ περάση στὸν λαό, ὅπως καὶ στὴν γαλλικὴ Restauration τοῦ Guizot, ἦταν «Enrichissez-vous» («πλουτίστε»)!

Μόνον οἱ κομμουνιστὲς εἶχαν παραμείνει καθαροὶ καὶ χάριν τῆς ἐντίμου ἡγεσίας τους ἔδωσαν τὸ παράδειγμα σὲ ὅλους τους Εὐρωπαίους συντρόφους τους, οἱ ὁποῖοι, ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον ἐβυθίζοντο στὸ βάραθρο τῆς σοσιαλδημοκρατίας.

35 χρόνια ἀπεριγράπτου διαφθορᾶς, κατὰ κοινὴ ὁμολογία τῶν πάντων. Μία χαμένη γενεά. Κυριολεκτικά, ἡ Ἑλλὰς εἶχε μεταμορφωθῆ σὲ μαφιόζικη κοινωνία.

η) Ἡ ἔλευση τοῦ Ἕλληνος Ροβεσπιέρρου

Πόσο περίεργη ἡ πορεία τοῦ Γιώργου Παπανδρέου τοῦ νεωτέρου! Ὁ παπποὺς του εἶχε μείνει στὴν Ἱστορία ὡς παπατζῆς, ὁ πατέρας του ὡς δημαγωγὸς λαϊκιστής. Σὰν ἄσχημο παπάκι ἐμεγάλωσε, περιμένοντας νὰ ἐξελιχθῇ σὲ κύκνο. Ἔπρεπε μὲ τὸν καιρὸ νὰ ἀπελευθερωθῆ ἀπὸ τὸ σημιτικὸ περιβάλλον τοῦ κόμματος ποὺ εἶχε ἱδρύσει ὁ πατέρας του καὶ εἶχε καταρρακώσει ὁ Κώστας Σημίτης. Ὁ τελευταῖος, ἀποχωρώντας, ὑπεχρέωσε τὸν διπλωμάτη Γ. Α .Π. νὰ πλέξη τὸ ἐγκώμιό του...

Ἐπὶ πρωθυπουργίας Σημίτη, ἐχειροτέρευσε ἀφάνταστα ἡ γνωστὴ ἀσθένεια τῆς Ἑλλάδος, ἡ διαφθορά, τὴν ὁποία "ὁ λογιστὴς" - ἐγενίκευσε ὄχι μόνον μέσῳ τοῦ Χρηματιστηρίου, ἀλλὰ μὲ ὅλα τὰ μέσα ποὺ διέθετε, πείθοντας τὸν Ἕλληνα ὅτι, ἀφοῦ οἱ πάντες πλέον εἶχαν εἰσχωρήσει στὸ παιχνίδι τῆς διαφθορᾶς, δὲν ὑπῆρχε νόημα νὰ ἀπόσχη καὶ ἔτσι νὰ γελοιοποηθῆ, ἐπιμένοντας σὲ μία πουριτανικὴ συμπεριφορά..

Τὸ τελευταῖο μετερίζι: "ναὶ μὲν ἡγέτης τῆς ἔλιτ τῆς διαφθορᾶς, ἀλλά προσωπικὰ τίμιος", ἔπεσε καὶ αὐτό, ὅταν ἀπεκαλύφθη ὅτι ὡς λογιστὴς εἶχε συστηματικὰ προωθήσει τὴν λεγομένη δημιουργικὴ λογιστικὴ καί εἶχε ἐξαπατήσει σύσσωμη τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Στὶς 19 Ἰουνίου 2000 ὑπεγράφη, χάριν τῆς δημιουργικῆς λογιστικῆς, ἡ ἔνταξη τῆς Ἑλλάδος στὴν Οἰκονομικὴ καὶ Νομισματικὴ Ἕνωση (Ο.Ν.Ε.).

Τὸ λεγόμενο σκάνδαλο τοῦ Χρηματιστηρίου ἐπέτυχε νὰ ἁρπάξῃ ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ λαὸ τὶς μικροκαταθέσεις, τὰ τρακτέρια, τὰ χωράφια καί τὰ μικροδιαμερίσματα πού ἐπενδύθησαν σὲ μετοχὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ Χρηματιστηρίου οἱ ὁποῖες κατέρρευσαν, χάριν τῶν θέσεων τοῦ Σημίτη καὶ τοῦ ὑπουργοῦ του Ἐθνικῆς Οἰκονομίας, Γιάννου Παπαντωνίου, περὶ ἰσχυρῆς οἰκονομίας καὶ λαϊκοῦ καπιταλισμοῦ.

Χαρακτηριστικά, τὸ 2001—2002, ἀντὶ τὸ δημόσιο χρέος νὰ εἶναι 99,7% ὅπως τὸ ἐπαρουσίασε ὁ Σημίτης, στὴν πραγματικότητα ἦταν 130%. Γιὰ τὴν εἰκονικὴ μείωση τοῦ δημοσίου χρέους, ἡ κυβέρνηση Σημίτη εἶχε δανεισθῆ 400 δισεκατομμύρια γιὰ μόνον 5 ἡμέρες. Τὸ ταμειακὸ ἔλλειμα εἶχε κλείσει στὸ τέλος τοῦ 2003 στὰ 10,5 δισεκατομμύρια εὐρώ. Ἄλλωστε λόγῳ τῶν παρατυπιῶν αὐτῶν στὴν περίοδο 1999 — 2004, ἐπεβλήθη στὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση ἀπὸ τὴν ΕΕ πρόστιμο, τὸ 2006, ὕψους 250 ἑκατομμυρίων εὐρώ...

Βεβαίως ὁ Σημίτης δὲν ἦταν ὁ μόνος ὑπεύθυνος γιὰ τὸν ἐκμαυλισμὸ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Πρὸ αὐτοῦ ὑπῆρξε ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου. Ὅπως ἰσχυρίζετο ὁ δημοσιογράφος Νῖκος Νικολάου, ὁ ὁποῖος παρετήρει: «Ὁ διεφθαρμένος καὶ κομματικοποιημένος κρατικὸς μηχανισμὸς ἔχει εἰσέλθει τελεσίδικα σὲ φάση ἀποδιάρθρωσης καὶ ἀποσύνθεσης... Ἡ κρατικὴ ἀποσύνθεση εἶναι μία διαδικασία πού ἔχει ἀρχίσει ἐδῶ καὶ τριάντα χρόνια καὶ κορυφώθηκε μετὰ τὸ 1981, ὅταν τὸ ΠΑΣΟΚ ξεθεμελίωσε τὴν δημόσια διοίκηση, καταργῶντας τοὺς γενικοὺς διευθυντὲς καὶ διορίζοντας στὴν θέση τους κομματικοὺς ἐπιτρόπους» (Καθημερινή, 02/09/2007).

θ) Ζωὴ καὶ καταβολὲς

Ὁ Γ. Α. Παπανδρέου ἐγεννήθη στὸν Ἅγιο Παῦλο τῆς Μιννεσότα (Saint Paul), τῶν ΗΠΑ, στὶς 16 Ἰουνίου 1952 (δευτέρας γενεᾶς Ἀμερικανὸς πολίτης, ἑλληνικῆς καταγωγῆς). Ἂν δὲν ἦταν γόνος γνωστῆς ἑλληνικῆς οἰκογενείας ποτὲ δὲν θὰ ἐσκέπτετο νὰ κατέβη στὴν Ἑλλάδα. Ὅπως καὶ ὁ Ἀμερικανὸς πρόεδρος Ὀμπάμα δὲν ἐσκέφθη ποτὲ νὰ σταδιοδρομήση στὴν... Κένυα!

Ἐδῶ ἐπιβάλλεται ὁ παραλληλισμὸς τῆς ἑλληνικῆς μὲ τὴν ἑβραϊκὴ διασπορά. Πράγματι, μόνον τὰ δύο αὐτὰ ἐθνοθρησκευτικά γένη γνωρίζουν τὴν κάθοδο ὁμογενῶν στὸ ἐθνικὸ κέντρο γιὰ νὰ συμβάλουν στὰ κοινά, ἐνῷ ἡ παραμονή τους στὶς χῶρες ὅπου ἐμεγάλωσαν θὰ ἧταν πιὸ προσοδοφόρος γιὰ τὴν σταδιοδρομία τους. Συνεπῶς, ἡ κάθοδος στὴν Ἑλλάδα τοῦ Γ.Α.Π. εἶναι ἀφ' ἑαυτοῦ ἔνδειξη πατριωτισμοῦ, ἀλλά μεγαλυτέρας ἐμβελείας ἀπὸ αὐτὴν τοῦ πατέρα του, διότι δὲν περιέχει δημαγωγία καὶ λαϊκισμό.

Ἡ μητέρα του, ἡ Ἀμερικανίδα Μαργαρίτα, πού φέρει τὸ ἴδιο ὄνομα μὲ τὴν μητέρα τοῦ Ροβεσπιέρρου, ἀλλὰ πού σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν τελευταία, παρέμεινε στὸ πλευρὸ τοῦ υἱοῦ της μέχρι τὰ βαθιά της γεράματα, ὑπῆρξε πρότυπο μητέρας καὶ γυναίκας γιὰ τὸν Γ.Α.Π.

Ὡς κοινωνιολόγος (Β.Α. ἀπὸ τὸ ἀμερικανικὸ πανεπιστήμιο Amherst, καὶ Masters ἀπὸ τὴν Οἰκονομικὴ Σχολὴ τοῦ Λονδίνου) εἰδικεύθηκε στὸ θέμα τῶν μεταναστῶν στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Στοκχόλμης. Ὡς Ἀμερικανός, δὲν ὑπηρέτησε ποτὲ στὸν ἑλληνικὸ στρατό, ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα, 22 ἐτῶν, τὸ 1974 (ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ πατέρας του). Ἄλλωστε ἔχει μία ἀπέχθεια γιὰ τὰ στρατιωτικὰ θέματα καὶ τὸν πόλεμο καὶ δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ὑπουργὸς Ἐθνικῆς Ἀμύνης. Στὴν πρώτη του κυβέρνηση, τοῦ Ὀκτωβρίου 2009, ἔδωσε τὴν θέση αὐτὴ στὸν ἐσωτερικό του ἀντίπαλο, Εὐάγγελο Βενιζέλο.

Ὡς βουλευτής, ἀπὸ τὸ 1981 καὶ ὡς ὑπουργός, ἀπὸ τὸ 1985, ἠθέλησε νὰ ἀσχοληθῆ ἀποκλειστικὰ μὲ θέματα πολιτισμοῦ καὶ παιδείας (ὑφυπουργὸς Πολιτισμοῦ 1985-1987, ὑπουργὸς Παιδείας 1988-1989 καὶ 1994-1996) καὶ ἐξωτερικῆς πολιτικῆς (ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν 1993-1994 καὶ ὑπουργὸς 1996-2004 καὶ ἀπὸ τὸ 2009), δηλαδὴ σὲ ὑπουργεῖα πού, ἀπὸ τὴν φύση τους, γνωρίζουν τὴν ὀλιγώτερη διαφθορά.

«Πρῶτα ὁ πολίτης.» ΓΑΠ και πράσινη ἀνάπτυξη

Οἱ διπλωματικές του ἱκανότητες καὶ τὸ ἤπιο τοῦ χαρακτῆρος του, ἐπέτρεψαν στὴν Σοσιαλιστικὴ Διεθνῆ, τὸ 2005, νὰ τὸν ἐκλέξουν ἀντιπρόεδρο, τὸ 2006 ὁμοφώνως πρόεδρο καί τὸ 2008 νὰ τὸν ἐπανεκλέξουν πρόεδρο, πάλι ὁμοφώνως.

Στὸ ἐσωτερικό τῆς χώρας, ὁ "ἀδιάφθορος" ἐλοιδωρεῖτο ὡς "λίγος", καθότι ἦταν μὴ πονηρὸς καὶ μὴ γραικύλος, οὔτε καν δημαγωγὸς καὶ λαϊκιστής, μὴ ἔχοντας τὰ ἀπαραίτητα χαρακτηριστικὰ τῶν πολιτικῶν τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, ξένος καὶ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἐσωτερικό του ἀντίπαλο, Σημίτη, τῆς δημιουργικῆς λογιστικῆς... Στὸ ἐξωτερικό, ἀντίθετα, τὸ μὲν 2003 ἀπεκαλέσθη "γεφυροποιὸς" καί διπλωμάτης τῆς χρονιᾶς, ἡ δὲ ἐφημερίδα Le Monde τὸν ἀνεγνώρισε ὡς ἀρχιτέκτονα τῆς ἑλληνοτουρκικῆς προσεγγίσεως.

Ό Γ. Α .Π. ὑπῆρξε πάντοτε, ἀπὸ τὸ 1981 ποὺ εἰσῆλθε στὴν πολιτική, ὁ πλέον ἀποφασισμένος ὀπαδὸς τῆς ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας καὶ στενωτάτης συνεργασίας μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν, ὡς ἰδρυτικὸ μέλος, τὸ 1990, στὴν Πράγα, τῶν μὴ κυβερνητικῶν ὀργανώσων ὑπὸ τὴν ὀνομασία Helsinki Citizens Assembly Network, στὶς ὁποῖες μέλη τῆς τουρκικῆς ἀριστερᾶς ποὺ ὑποστηρίζουν τὰ δικαιώματα τῶν Ἀρμενίων, Κούρδων καὶ Ρωμηῶν τῆς Τουρκίας, παίζουν πρωταγωνιστικὸ ρόλο στὴν συνδεδεμένη ὀργάνωση, Helsnki Yurttaslar Dermegi (μὲ ἱδρυτικὰ μέλη τὸν νομπελίστα Ὀρχάν Παμοὺκ καὶ ἀριστεροὺς πρώην κομμουνιστές, Ayse Burga, Osman Kavala, Murat Belge, καὶ Ahmet Insel). Ἄλλωστε ὁ ΓΑΠ, τὸ 1997, ἐπῆρε τὸ βραβεῖο Ἀμπντί Ἰπεκτσί Εἰρήνης καὶ Φιλίας καὶ τὸ 2000, μαζὶ μὲ τὸν μακαρίτη Τοῦρκο ὑπουργὸ Ἐξωτερικῶν, Ἰσμαὴλ Τζέμ, τὸ βραβεῖο τοῦ πολιτικοῦ ἡγέτου τῆς χρονιᾶς.

ι) Ὁ ἀδιάφθορος ἰδεαλιστὴς

Τὸν Μάη τοῦ 1968, ὁ Γ.Α.Π. ἦταν παιδί, μόλις 16 ἐτῶν καὶ μακριὰ ἀπὸ τὸ παράλληλο ἀμερικανικὸ κίνημα τῆς Νέας Ἀριστερᾶς (New Left). Δὲν ἔπαιξε κανένα ρόλο στὶς φοιτητικὲς ἐξεγέρσεις, οὔτε στὴν Εὐρώπη, οὔτε στὴν Ἀμερική. Ἀλλά ὑπὸ τὴν ἐπιρροή τοῦ τότε ριζοσπαστικοῦ ἀριστεροῦ πατέρα του καὶ τῆς ἀκτιβιστρίας φεμινιστρίας μητέρας του, παρηκολούθη μὲ ἐνθουσιασμὸ τὶς ἀνατρεπτικὲς κινήσεις τῶν νέων στὴν Εὐρώπη καὶ τὴν Ἀμερική.

Ἡ ἰδεολογία τοῦ Γ.Α.Π. διεμορφώθη ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ τὸ πρωτόγνωρο εἶναι πώς δὲν ἐπρόδωσε ποτὲ τὸ σύμπλεγμα αὐτὸ τῶν ἀριστερῶν του θέσεων, σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν παράλληλη πορεία πρώην Εὐρωπαίων ἰδεαλιστῶν, στὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Εὐρώπη, ἀκόμη καὶ τοῦ πατέρα του. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι ὁ Γ.Α.Π. εἶναι 100% Ἀμερικανός, ὑπὸ τὴν καλὴ ἔννοια τοῦ ὄρου, δηλαδὴ ἠθικὸς μέχρι ἀφελείας καὶ ὀργανωμένος ὅπως ἕνας μάνατζερ ἀμερικανικῆς ἑταιρείας. Ἀκόμη καὶ τὸ ζεϊμπέκικο τὸ χορεύει καλά, διότι μόνον οἱ Ἀμερικάνοι ἑλληνικῆς καταγωγῆς διδάσκονται σχολαστικά τους ἑλληνικοὺς παραδοσιακοὺς χορούς, σὲ ἀπόλυτη προτεραιότητα, ἐνῷ ἀντιθέτως τὰ ἑλληνικά τους εἶναι παρημελημένα. Μὲ ἄλλα λόγια, δὲν ἔχει ἀπολύτως καμμία σχέση μὲ τὴν ἑλληνικὴ νοοτροπία καὶ σὲ αὐτὸ ὁμοιάζει μὲ τὸν Ροβεσπιέρρο, τῶν ἀγγλικῶν φιλελευθέρων ἰδεῶν τοῦ ΙΗ' (18ου) αἰῶνος.

Τὸ 2004, ἡ πρώτη του διπλὴ πράξη, μόλις ἔγινε πρόεδρος τοῦ ΠΑΣΟΚ, ἦταν: Νὰ ἐκδιώξη ἀπὸ τὸ κόμμα 10 διεφθαρμένους βουλευτὲς καὶ νὰ δεχθῆ νὰ ὑποστηρίξη ὡς ἐκλογικούς του ὑποψηφίους δύο πολιτικὲς προσωπικότητες τῆς φιλελεύθερης δεξιᾶς γιὰ νὰ δείξη ὅτι -ὅπως καὶ ὁ Ροβεσπιέρρος-ἀπεχθάνετο τὰ κόμματα καὶ τὴν κομματικοποίηση. Ἔδιδε προτεραιότητα στὸν ἐλεύθερο πολίτη καὶ στὴν προσωπικὴ ἀξία καὶ ἦθος τοῦ καθενὸς ἀσχέτως συσπειρώσεων.

Ἡ «ὑπόθεση Πάχτα», ὅπως παρέμεινε στὴν Ἱστορία, ἔχει ὡς ἑξῆς: ἦταν τρεῖς μῆνες πρὶν ἀπὸ τὸ τέλος τῆς κυβερνήσεως Σημίτη ὅταν, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2004, ὁ τελευταῖος ἀνεκοίνωσε ὅτι παραιτεῖτο ἀπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ ΠΑΣΟΚ πρὸς χάριν τοῦ Παπανδρέου, γνωστοῦ γιὰ τὴν εὐαισθησία του σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ τὸ περιβάλλον. Τότε ξέσπασε τὸ οἰκολογικὸ σκάνδαλο τοῦ «Πόρτο Καρρᾶς», συνδεδεμένο μὲ τὴν φούσκα τοῦ χρηματιστηρίου τοῦ 1999 καὶ τὴν οἰκονομικὴ πολιτικὴ τοῦ πρωθυπουργοῦ Σημίτη.

Οἱ οἰκολογικὲς ὀργανώσεις κατήγγειλαν τὸ συγκρότημα γιὰ αὐθαίρετη ἰδιοποίηση δασικῶν ἐκτάσεων στὴν περιοχὴ καὶ λάδωμα πολιτικῶν καὶ βουλευτῶν καὶ τῶν δύο μεγάλων κομμάτων γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὴν ἰδιοποίηση αὐτή. Συγκεκριμένα, ἡ ἰδιοποίηση ἐπρόκειτο νὰ πραγματοποιηθῆ μὲ τροπολογία νόμου στὴν Βουλή, πού προέβλεπε τὴν οἰκοπεδοποίηση 17.000 στρεμμάτων στὴν Χαλκιδική, τροπολογία πού εἶχε προωθήσει ὁ ὑφυπουργὸς Οἰκονομίας τοῦ Σημίτη, Χρῆστος Πάχτας. Μὲ ἀπόφαση τοῦ ΠΑΣΟΚ ἐπιβεβλημένη ἀπὸ τὸν Γ.Α.Π., «οἱ βουλευτὲς Ἰ. Ἀνθόπουλος, Σπ. Βούγιας, Κ. Διαμαντῆς, Θ. Κατσανέβας, Γ. Κίρκος, Π. Κουρουπλής, Χρ. Πάχτας, Ν. Στρατηλάτης, Ν. Φλῶρος καὶ Ἀλ. Χρυσανθακόπουλος δὲν θὰ εἶναι ὑποψήφιοι βουλευτές, γιατί μὲ τὴν στάση τους ἔπληξαν τὸ κύρος τοῦ Κινήματος».

Ἡ πρώτη αὐτή ἐκδίωξη ἀπὸ τὸν Γ.Α.Π., ἀπὸ τὰ σπλάχνα τοῦ Κινήματος, 10 προσωπικοτήτων, δύναται κάλλιστα νὰ συγκριθῆ μὲ ροβεσπιερρική καρατόμηση, διότι οὐσιαστικὰ οὐδεὶς ἐκ τῶν ἐκδιωχθέντων ὅπως καὶ τὸν ἑπομένων ἐκδιωχθέντων δὲν "ἀνεστήθη" στὴν πολιτικὴ ζωή. [Μὲ τὴν ἐξαίρεση γιὰ συγκεκριμένους λόγους, τοῦ Σπ. Βούγια, ὑφυπουργοῦ Προστασίας τοῦ Πολίτη]...

Τὸ ἑλληνικὸ χρηματιστηριακὸ κρὰχ τοῦ 1999 - ὅταν, ἀκόμη καὶ στὰ χωριὰ ὑπῆρχαν γραφεῖα ἀγοραπωλησιῶν μετοχῶν, ὅταν οἱ τζογαδόροι στὸ Χρηματιστήριο Ἀξιῶν Ἀθηνῶν εἶχαν φθάσει στὸ 1,5 ἑκατομμύριο Ἑλλήνων σὲ σύνολο 4,5 ἑκατομμυρίων ἐργαζομένων σὲ ὅλην τὴν χώρα- ἐσημάδεψε τὸ μεγαλύτερο οἰκονομικοπολιτικό σκάνδαλο τῆς μεταπολεμικῆς Ἑλλάδος. Περίπου ἑκατὸ δισεκατομμύρια εὐρώ ἄλλαξαν χέρια καί ἐπέρασαν ἀπό τούς πολλοὺς στοὺς ὀλίγους!

Ἔκτοτε, δεκάδες κεφάλια ἔπεσαν κάτω ἀπὸ τὴν παπανδρεϊκὴ λαιμητόμο, χωρὶς ποτὲ νὰ ἀναστηθοῦν. Παρέμειναν μερικοὶ ἐχθροὶ τοῦ Γ.Α.Π. στοὺς κυβερνητικοὺς κόλπους τοῦ ΠΑΣΟΚ μετὰ τὶς ἐκλογὲς τῆς 4^ης Ὀκτωβρίου 2009, τοὺς ὁποίους ἐχρησιμοποίησε ὁ Παπανδρέου, πάντα μὲ πολὺ διπλωματία, γιὰ νὰ μὴν δώση ἀφορμὴ γιὰ διάσπαση τοῦ Κινήματος, οἱ ὁποῖοι ἐνδέχεται ὅμως νὰ ἀποδειχθοῦν ἐπικίνδυνοι, ὅταν ἔλθη ἡ στιγμὴ τῆς θερμιδοριανῆς ἀντιδράσεως καὶ ἐπιχειρηθῆ νὰ θυσιασθῆ στὴν λαιμητόμο ὁ ἴδιος ὁ Ἀδιάφθορος...

ια) Ὁ ἐχθρὸς τοῦ κομματισμοῦ

«Ὅλα γιὰ τὸν πολίτη», «ἄμεση δημοκρατία», «ὄχι στὸν κομματισμό»... Μὲ αὐτὰ τὰ συνθήματα, ὁ Γ.Α.Π., ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 2004 προχώρησε σὲ μία ἐπαναστατικὴ ἀλλαγὴ τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς νοοτροπίας. Πρῶτα μὲ "αἱματηρὲς" ἐκκαθαρίσεις, κατόπιν δὲ μὲ τὴν χρήση ἀμέσου ἐκλογῆς τοῦ ἀρχηγοῦ. Στὶς 08/02/2004 ἐξελέγη πρόεδρος τοῦ ΠΑΣΟΚ ἀπὸ ἕνα ἑκατομμύριο πολίτες καὶ πλέον, μελῶν καὶ μὴ μελῶν τοῦ ΠΑΣΟΚ, ὡς μοναδικὸς ὑποψήφιος, μὲ δημοψηφισμιακὸ καὶ βοναπαρτικὸ τρόπο ἰσχυρίσθησαν οἱ ἀντίπαλοί του. Γιὰ νὰ ἐντείνη τὴν ὁλομέτωπη ἕφοδο κατὰ τῶν ἐνδοκομματικῶν μηχανισμῶν (κάτι πού προσεπάθησε μερικῶς νὰ μιμηθῆ ὁ Σαμαρᾶς στὴν ΝΔ, μετὰ τὶς ἐκλογὲς τοῦ 2009), ἐπέλεξε δύο ὑποψηφίους βουλευτές, γιὰ τὶς ἐπερχόμενες ἐκλογὲς τῆς 7^ης Μαρτίου 2004, τὸν Στέφανο Μάνο καὶ τὸν Ἀνδρέα Ἀνδριανόπουλο, τοὺς ὁποίους ἐκτιμοῦσε προσωπικά, ἂν καὶ ἀνῆκαν πολιτικὰ στὸν δεξιὸ χῶρο τῆς ΝΔ καὶ δὲν εἶχαν οὐδεμίαν σχέση μὲ τὸ ΠΑΣΟΚ!

Ὁ βιομήχανος Μάνος, ἀπόφοιτος τοῦ Χάρβαρντ, εἶχε κοινὸ μὲ τὸν Γ.Α .Π. ὄχι μόνον τὴν ἀμερικανικὴ νοοτροπία, ἀλλὰ τὴν πράσινη ἀνάπτυξη.

Ὁ ἀγγλοτραφής σύμβουλος ἐπιχειρήσεων Ἀνδριανόπουλος, σπουδασμένος στὴν Ἀγγλία καὶ τὸ Χάρβαρντ τῆς Ἀμερικῆς, ὑποστηρικτὴς τῶν νατοϊκῶν βομβαρδισμῶν τοῦ 1999 κατὰ τῆς Γιουγκοσλαυῒας, ἐθεωρεῖτο ἀπὸ τὸν Γ.Α.Π. πρότυπο μὲ τὸν Μάνο, φιλελευθέρου ἀνδρός. Αὐτὴ ἡ προσωπικὴ ἐπιλογὴ τοῦ ΓΑΠ ἐδυσαρέστησε βαθιὰ τὰ κομματικὰ στελέχη τοῦ Κινήματος.

ιβ) Ὁ εἰρηνιστὴς καὶ ἐχθρὸς τοῦ ἐθνικισμοῦ

Ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ ἐπαναστατικοῦ προγράμματος τοῦ Γ.Α .Π. προέρχεται ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τῆς ἐξωτερικῆς του πολιτικῆς.

Ό Γ. Α .Π., σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν πατέρα του, ἀπεχθάνεται τὸν ἐθνικισμό. Ὄχι μόνον ὑποστηρίζει μία πολυεθνική, πολυθρησκευτικὴ ἀνοικτὴ κοινωνία κατὰ τὸ ἀμερικανικὸ πρότυπο, χωρὶς ἴχνος ἀντισημιτισμοῦ, ἀλλά εἶναι καὶ ὑπέρμαχος τοῦ φεμινισμοῦ, τῶν δικαιωμάτων τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τῶν οἰκολογικῶν θέσεων.

Στὰ ἐσωτερικὰ προβλήματα,γιὰ διαφορετικοὺς λόγους, τὸ ΚΚΕ, ὁ Γ.Α.Π. καὶ οἱ ΗΠΑ συμφωνοῦν ὅτι πρέπει νὰ παταχθοῦν μὲ ἀποτελεσματικὸ τρόπο τὰ «Ἑξάρχεια», σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἐρασιτεχνικὸ τρόπο πού ἀντιμετωπίσθηκε τὸ πρόβλημα τῆς λεγομένης τρομοκρατίας στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴν ΝΔ. [Τά Ἑξάρχεια εἶναι τὸ ἀντίστοιχο τῶν Enrages (Λυσσασμένων) τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ἀναρχικῶν πολιτικῶν ἀντιπάλων, ἀπὸ τὰ ἀριστερά, τοῦ Ροβεσπιέρρου.]

Τὸ ὑπουργεῖο Δημοσίας Τάξεως μετωνομάσθη μὲ ἀμερικανικὸ πολιτικῶς ὀρθὸ τρόπο, ἀπὸ τὸν ΓΑΠ, σὲ ὑπουργεῖο Προστασίας τοῦ Πολίτη καὶ διοικεῖται ἀπὸ τὸν Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, μὲ πλήρη ἀμερικανικὴ νοοτροπία τῶν θεμάτων ἀντιτρομοκρατίας, ἀλλά καὶ σεβασμοῦ τοῦ "φιλήσυχου πολίτου", ποὺ ἐπανειλημμένως ἐδέχθη τὰ συγχαρητήρια τῶν ἀμερικανικῶν Ἀρχῶν. Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ διαφορετικὴ ἀντιμετώπιση τῆς ἐξεγέρσεως τῆς νεολαίας στὰ Δεκεμβριανὰ τοῦ 2008 ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τῆς ΝΔ καὶ στὰ Δεκεμβριανὰ τοῦ 2009 ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τοῦ ΠΑΣΟΚ. Ἡ τελευταία, πού ἐχρησιμοποίησε τὸ ἀμερικανικὸ know how, ἐπανέλαβε, ὑπὸ τὸν ἴδιο ὑπουργό, τὴν ἐπιτυχία τοῦ 2002 — 2003 ἐξαρθρώσεώς τῆς τότε 17Ν.

Στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική, ὁ Γ. A. Π. ὑπεστήριξε μὲ ἐπιμονὴ τὸ Σχέδιο Ἀνάν, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε καὶ συνεμπνευστής, ὡς μόνη δυνατὴ λύση στὸ κυπριακὸ πρόβλημα μὲ τὴν ἵδρυση ὁμοσπονδιακοῦ (στὴν οὐσία συνομοσπονδιακοῦ) ἑλληνοτουρκικοῦ κράτους.

Ὡς πρωθυπουργὸς τὸ 2010, κρατῶντας τὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, τὸ μεγάλο του στοίχημα εἶναι νὰ λύση τὸ Μακεδόνικο, γνωρίζοντας καλὰ ὅτι συμφέρον, ὄχι μόνον τῶν ΗΠΑ ἀλλά καὶ τῆς Ἑλλάδος, εἶναι Σκόπια καὶ Ἀθήνα νὰ στηριχθοῦν σὲ μία πολὺ στενὴ συνεργασία φιλίας πού θὰ γίνη τὸ κέντρο τῆς βαλκανικῆς του πολιτικῆς εἰρήνης, στὴν ὁποία πρέπει νὰ συμπεριληφθῆ πρωτίστως ἡ Ἀλβανία καὶ ἡ Βουλγαρία.

Ἂν καὶ ἐπιδιώκει φιλικὲς σχέσεις μὲ τὴν Ρωσία ὅπως καὶ μὲ τὴν Κίνα, προτεραιότητα του εἶναι οἱ σχέσεις μὲ τὶς ΗΠΑ. Δὲν πρόκειται νὰ προωθήση οὔτε τὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ἀγωγοῦ Μπουργκάς - Ἀλεξανδρούπολη, οὔτε νὰ ὑποστηρίξη τὶς συμφωνίες στὸν Πειραιᾶ, γιὰ τὸν ΟΛΠ μὲ τὴν Κίνα, δύο πρωτοβουλίες τῆς προτεραίας κυβερνήσεως Καραμανλῆ, πού ἐνοχλοῦν τὶς ΗΠΑ.

Τὸ πλέον ἐπικίνδυνο τῶν θέσεων του ἀφορᾷ τὴν Θράκη. Στὴν συνέντευξή του στὸ περιοδικὸ Κλίκ, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1999, εἶχε δηλώσει στὸν δημοσιογράφο Θεοδωράκη: «Ἐὰν δὲν ἀμφισβητοῦνται τὰ σύνορα, ποσῶς μ' ἐνδιαφέρει τὸ ἂν ὁ ἕνας λέγεται μουσουλμάνος ἤ Τοῦρκος, Βούλγαρος ἤ Πομάκος...»

Σὲ μία πιθανὴ ἑλληνοτουρκικὴ Συνομοσπονδία, κάποια αὐτόνομη μεγάλη Θράκη ποὺ θὰ ἕνωνε τὴν ἑλληνικὴ καὶ τὴν τουρκικὴ Θράκη σὲ ἕνα αὐτόνομο κράτος τύπου Κοσόβου, ὑπὸ τόν ἔλεγχο τῆς Ἀθήνας καὶ τῆς Ἄγκυρας, μὲ στόχο νὰ ἀποτρέψη τὴν κάθοδο τῶν Σλαύων στὸ Αἰγαῖο, ἴσως νὰ μὴν τὸν εὕρισκε ἀντίθετο.

Ἤδη, στὴν συνέντευξη αὐτή, τὴν χρονιὰ τῶν νατοϊκῶν βομβαρδισμῶν κατὰ τῆς Γιουγκοσλαυίας, εἶχε δηλώσει: «Οἱ βομβαρδισμοὶ εἶχαν σχέση μὲ τὴν ἔντονη καταπίεση τῶν Ἀλβανῶν ἀπὸ τοὺς Σέρβους. Εἶχαν ὑπάρξει σφαγές.»

Ἡ Μακεδονία τῶν Σκοπίων ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὶς ΗΠΑ γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῆ τὸ φρᾶγμα, ἀπὸ Ἀδριατικῆς μέχρι Καυκάσου κατὰ τῆς σλαυϊκῆς καθόδου, ἐφ' ὅσον ὁ ἰσχυρισμὸς τῶν Σκοπιανῶν ὅτι εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου δύναται νὰ τοὺς ἀπομακρύνη ἀπό τούς ὑπολοίπους Σλαύους, δηλαδὴ τοὺς Σέρβους καὶ τοὺς Βουλγάρους.

Βεβαίως, γιὰ νὰ πραγματοποίηση τὶς προθέσεις του στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική, ὁ Γ.Α.Π. θὰ ὑποχρεωθῆ πολὺ σύντομα νὰ προχωρήση σὲ τεντωμένο σχοινί...

ιγ) θὰ ὑπάρξει ἀντιπαπανδρεϊκὴ «θερμιδοριανὴ ἀντίδραση»;

Τὸ ἔργο τοῦ ΓΑΠ, στὴν διάρκεια τοῦ 2010, καὶ μέχρι τὸ 2012, πρέπει νὰ ὑπάρξη τιτάνειο, ἐὰν θέλη νὰ λύση τὸ ἑλληνικὸ πρόβλημα σὲ ὅλους τούς τομεῖς. Μία τέτοια προσπάθεια εἶναι σχεδὸν ὑπεράνθρωπη. Βεβαίως, ἔχει τὴν ἀμέριστη ὑποστήριξη τῶν ΗΠΑ ἀλλά, ἐὰν ἀποτύχη, ἡ Ἀμερικὴ θὰ ὑποχρεωθῆ νὰ εὔρη ἄλλη λύση, πόσῳ μᾶλλον πού ἡ ἀποτυχία τοῦ Γ.Α.Π. θὰ σημάνη τὴν σημαντικὴ αὔξηση τῆς ἐπιρροῆς, στὸν ἑλληνικὸ λαὸ τοῦ ΚΚΕ. Φωνὲς θὰ ἀκουσθοῦν τότε γιὰ κομμουνιστικὸ κίνδυνο. Ἐπειδὴ μία συμμαχία τῶν δύο μεγάλων κομμάτων (σχέδιο πού ἤδη ἐπρότεινε ὁ ἐπίτιμος πρόεδρος τῆς ΝΔ, Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης — βλ. τὶς δηλώσεις του τῆς 31ης Δεκεμβρίου 2009) δὲν θὰ ἀποδώση, θὰ παραμείνη ἡ «λύση» τῆς καταργήσεως τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ καὶ τῆς κηρύξεως ἐκτός νόμου τοῦ ΚΚΕ. Ἡ φοβισμένη ἀστικὴ τάξη θὰ ψάξη νὰ εὔρη σωτήρα, καὶ τὸ χιλιανὸ μοντέλο τύπου Πινοσέτ, δύναται καὶ πάλι νὰ ἐξέλθη ἀπὸ τὸ χρονοντούλαπο τῆς Ἱστορίας.

Ἐὰν πάλι, ἀπὸ θαῦμα, τὰ ἀνωτέρω δὲν συμβοῦν καὶ ὁ Παπανδρέου ἐπιτύχη καὶ δὲν "καρατομηθῆ" σὰν τὸν Ροβεσπιέρρο, θὰ παραμείνη στὴν Ἱστορία τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, μετὰ τὸν Καποδίστρια -καὶ πέρα ἀπὸ τὸν ἐπικίνδυνο μεγαλοϊδεάτη Βενιζέλο- ὡς ὁ μοναδικὸς ἥρωας τοῦ ἑλληνισμοῦ τῶν διακοσίων τελευταίων ἐτῶν!

Ποτέ, μέχρι σήμερα, ὁ μῦθος τοῦ ἀγῶνος τοῦ Ἡρακλέους καὶ τῆς Λερναίας Ὕδρας δὲν ὑπῆρξε πιὸ ἐπίκαιρος. Καὶ τὸ πλέον ἐντυπωσιακὸ εἶναι ὅτι στὴν θέση τοῦ Ἠρακλέους εὑρίσκεται ἕνας ἄνθρωπος, ἐσωστρεφής, μετρημένος καὶ "ἄχρωμος" πού δὲν ἀνεβάζει ποτὲ τὴν φωνή του. Τὸ μυστήριο τῆς δημιουργικότητος δὲν ἀναγνωρίζεται πάντα στὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση τοῦ ἥρωος...