Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

"Πατριῶτες" ἐναντίον "προδοτῶν" , δηλαδή Ἀγγλοσαξωνικό δίκαιο, "ἐθνική" κυριαρχία καί διαρκής προστασία...

Πολιτικὴ δίχως ἱστορικὴ ἀντίληψη τῶν πραγμάτων δὲν ὑφίσταται. Ἡ ἀδυναμία τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας νὰ παράξει πολιτικὸ λόγο συμβαδίζει μὲ τὸ ἑλλαδικὸ κράτος ἀπὸ ἱδρύσεώς του. Γιὰ νὰ σταθεῖ ὅμως, ἔστω καὶ ὑποτυπωδῶς αὐτὸ τὸ κράτος, ἦταν ὑποχρεωμένο νὰ καλύψει τὸ κενό. Ἔτσι, μὲ πρωτοπόρα τὴν ἑλλαδικὴ «διανόηση» καὶ τὴν κοινωνία οὐραγὸ ἀλλὰ συμμέτοχο, μετέτρεψε τὴν ἱστορία, ἄρα καὶ τὴν ἐξ αὐτῆς προκύπτουσα πολιτική, σὲ ἕνα ρομάντσο κακῆς ποιότητος, τὸ ὁποῖο ἔγινε ὁ τροφοδότης ὅλης τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικῆς πού ἀσκήθηκε μέχρι σήμερα. Ἐπὶ πλέον, ἐπειδὴ ἡ σύγχρονη πολιτικὴ ἐκινεῖτο κυρίως μέσῳ τῶν ἰδεολογιῶν, μὴ δυνάμενη ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία νὰ τὶς παρακολουθήσει, ἀναγκάστηκε νὰ τὶς κακοποιήσει, ἀντικαθιστῶντας τὶς γόνιμες ἰδεολογικὲς ἀντιπαραθέσεις μὲ τὴν συνθηματολογία, τὸ παραμύθιασμα, καὶ τὶς διαρκεῖς ἀλληλοκατηγορίες γιὰ προδότες καὶ Ἐφιάλτες. Ἡ ἀντικατάσταση τῆς πολιτικῆς πάλης καί ἀντιπαράθεσης μέ "πατριωτικούς" ἤ "ἐκσυγχρονιστικούς" τόνους εἶναι ἰδιαίτερα ἀντιαισθητική. Ὡς γνωστόν, ἡ μορφή γεννᾶ περιεχόμενο, ἀλλά εἶναι καί ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνη γιά λόγους ούσίας. Σύμπτωμα καὶ ἀντικατοπτρισμὸς τῆς διαρκοῦς πολιτικῆς ἔνδειας καὶ σύγχυσης τῆς χώρας μας. Καὶ ὄχι μόνο ἀντικατοπτρίζει ἢ καλύπτει αὐτή τήν σύγχυση, ἀλλὰ ταυτόχρονα συντηρεῖ τὴν παρουσία της στὸ διηνεκές.

Αὐτὴ τήν πλειοδοσία πατριωτισμοῦ καὶ τήν ἀνακήρυξη προδοτῶν , τίς παρατηροῦμε καὶ στὶς μέρες μας ἀρκετὰ ἔντονα, μὲ ἀφορμὴ τὶς συζητήσεις πού γίνονται μεταξὺ κυβέρνησης, τραπεζικῶν ἱδρυμάτων, ΔΝΤ, τρόϊκας γιὰ τὸ PSI καὶ τὴν νέα δανειακὴ σύμβαση. Ἡ ἀφορμὴ γιὰ αὐτὴ τὴν καινούργια «πολιτικὴ» ἀντιπαράθεση εἶναι ἂν τὸ δίκαιο σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο θὰ κρίνονται οἱ ἀπαιτήσεις τῶν κατόχων ὁμολόγων ἔναντι τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους θὰ εἶναι τὸ ἑλληνικὸ ἢ τὸ ἀγγλοσαξωνικό. Γιά νά προλάβω τυχόν κακόπιστους, δέν ἰσχυρίζομαι ὅτι τό συγκεκριμένο σημεῖο εἶναι ἥσσονος σημασίας. Ἀντίθετα. Ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι σημαντικό καί ἰδιαίτερα πολιτικό, δέν ἐπιτρέπεται ἡ ἀντιπαράθεση νά παίρνει χαρακτῆρα "ἐθνικό"-γηπεδικό, γιατί χάνεται ἡ οὐσία του. Αὐτό γίνεται ὅταν ἔννοιες ὅπως "Ἔθνος" καί "πατρίδα", πράγματα πού σάν ἱερά πρέπει νά προφέρονται σπανίως, ὑποβιβάζονται σέ μέρος μιᾶς ὑποτιθέμενης πολιτικῆς ἀντιπαράθεσης καί καθημερινῆς συναλλαγῆς. Τό ποιοί τό ἐπιδιώκουν καί ποιοί ὠφελοῦνται εἶναι γνωστό. Ὄσοι ὠφελοῦνται ὅλα αὐτά τά χρόνια ἀπό ἀνάλογα μαλλιοτραβήγματα. Καί πρῶτα ἀπ' ὅλα ἡ διαρκής ἔξωθεν προστασία...

Ὁ σημερινὸς διαχωρισμὸς μεταξὺ «πατριωτῶν» καὶ «προδοτῶν» ἕλκει σέ μεγάλο βαθμό τὴν καταγωγή του ἀπὸ τὸ ἀρκετὰ πρόσφατο παρελθὸν τῆς μετακατοχικῆς Ἑλλάδας. Τότε ποὺ πολεμοῦσαν οἱ «πατριῶτες» ἐθνικόφρονες ἐναντίον τῶν «προδοτικῶν» κομμουνιστικῶν μιασμάτων. Ἀποτελεῖ εἰρωνία – νὰ εἶναι μόνο εἰρωνία;- ὅτι οἱ γερμανοδωσίλογοι τῆς κατοχῆς καὶ οἱ σημερινοὶ ἰδεολογικοί τους ἀπόγονοι κρατᾶνε ἀταλάντευτοι τὰ πατριωτικὰ μετερίζια, σκούζοντας «πατριωτικά» κατὰ τῶν νέων
«προδοτῶν» πού παραδίδουν τὴν χώρα στοὺς δανειστές. Μήπως ἐξ ἰδίων κρίνουν τά ἀλλότρια; Κάνουν ἤ δέν κάνουν μιά τρύπα στό νερό, ἀφοῦ διακόσια χρόνια τώρα οἱ δανειστές μιά τέτοια ἀτμόσφαιρα ἐκμεταλλεύονται;

Τὸ σκούξιμο εἰδικῶν καὶ μή, ἀπὸ ραδιοφώνου καὶ τηλεοράσεως, δίνει σήμερα τὸν τόνο στὴν πολιτικὴ σκηνή. Ἀπέναντι στὸ σκούξιμο τῶν «εὐρωπαϊστῶν», τὴν καταστροφολογία καὶ τὶς λοιδωρίες ἐναντίον ὅσων προβληματίζονται γιὰ τὴν φύση, τὴν ἀναγκαιότητα, τὶς δυνατότητες τέλος πάντων διατήρησης τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ τῆς θέσης τῆς χώρας μας ἐντός της, ἀντιπαρατίθεται τὸ σκούξιμο τῶν ἀπολίτικων «πατριωτῶν». Καὶ ὅσο μεγαλύτερο τὸ σκούξιμο, τόσο πιὸ πιθανὸ εἶναι ἀπὸ πίσω νὰ κρύβεται κάποιος ἐπίδοξος «ἀναμορφωτής» τοῦ λεγομένου ἐκσυγχρονισμοῦ, ἢ κάποιος μεγαλοοφειλέτης τοῦ δημοσίου ντυμένος στὰ γαλανόλευκα, πού λουφάρισε τὴν στρατιωτικὴ
του θητεία …

Ἀκούω διάφορα, γιὰ ἐμπράγματες ἐγγυήσεις, γιὰ ὑποχρεωτικὴ ἔκδοση τῶν νέων ὁμολόγων σύμφωνα μὲ τὸ ἀγγλοσαξωνικὸ δίκαιο, γιὰ τήν παραχώρηση καί τὸν κίνδυνο ἀπώλειας τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας – λὲς καὶ αὐτή ὑπῆρξε ποτέ. Γνώσεις νομικὲς δὲν ἔχω ὥστε νὰ κρίνω κατὰ πόσο ἰσχύουν τὰ ὑπὲρ καὶ τὰ κατὰ ἐπιχειρήματα καὶ ποιὰ στὸ τέλος ὑπερτεροῦν.

Ξέρω ὅμως ὅτι ὁ χειρότερος τρόπος νὰ προβάλλεις, νὰ ὑπερασπίσεις μία σωστὴ πολιτικὴ θέση καὶ ἄποψη εἶναι νὰ τὴν «στηρίξεις», νὰ τὴν στολίσεις μὲ λάθος ἐπιχειρήματα. Συντελῶντας ἔτσι στὴν ἀποδόμησή της. Ἡ ρετσινιὰ περὶ «ἐθνικῆς προδοσίας» καὶ «κατοχῆς» πού ἀπευθύνεται σὲ διαφωνοῦντες, πέραν τοῦ ὅτι προσδίδει «πολιτικὴ» ὀντότητα σὲ ὡρισμένους ἀνεγκέφαλους «ἑλληνόψυχους», αὐτὸ τὸ ἔργο ἀποδόμησης ἐπιτελεῖ. Καὶ τὸ δυστύχημα εἶναι ὅτι αὐτὴ τὴν «ἐπιχειρηματολογία» χρησιμοποιοῦν καὶ ἄνθρωποι προοδευτικοὶ κατὰ τὰ ἄλλα, γιὰ νὰ στηλιτεύσουν τὸ ΚΚΕ ὄχι γιὰ τὶς πολιτικὲς του θέσεις ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀρνεῖται τήν χρήση τέτοιων χαρακτηρισμῶν ἐπιμένοντας πολιτικά. Ἡ αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἀναποφασίστων καὶ τῶν ἐξαφανισμένων τὸν τελευταῖο καιρὸ "ἀγανακτησμένων" πιθανὸν νὰ εἶναι μία ἐξήγηση γιὰ τήν στάση τῶν «ἀριστερῶν» ὑπερασπιστῶν τῆς «ἐθνικῆς» κυριαρχίας.

Σὲ ὅλους τούς ὄψιμους ἢ παραγινωμένους «πατριῶτες», πού ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν κάποια οὐσιώδη δεδομένα στὴν νεοελληνικὴ ἱστορία, καλὸ θὰ εἶναι νὰ ὑπομνησθῆ ὅτι ἡ Ἑλλάδα ὡς «ἐλεύθερο» κράτος στὸν διεθνῆ στίβο, ξεκίνησε τὴν «ἀνεξάρτητη» παρουσία της ταυτιζόμενη μέ τὸν ὁρισμὸ τῆς ἱστορικῆς ἐπαιτείας καί τῆς μέ τό ἀζημίωτο ἔξωθεν χρηματοδότησης. Ἔκτοτε μέ ἀνάλογες μεθόδους παρέμεινε "ἀνεξάρτητη" καί "κυρίαρχη". Αὐτὸ φυσικὰ δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸ αἷμα πού χύθηκε τὸ 1821, διότι πολὺ ἁπλὰ τὸ αἷμα αὐτὸ δὲν χύθηκε γιὰ νὰ φτιαχτεῖ ἑλλαδικὸ κράτος.

Ἀπομνημονεύματα Ν.Σπηλιάδου, τόμος 2ος,βιβλίον 4, κεφάλαιο Α, σελ. 370-371
Ἐξηγοῦμαι. Τὸ διπλανό κείμενο προέρχεται ἀπὸ τόν 2ο τόμο τοῦ πεντάτομου ἔργου τῶν Ἀπομνημονευμάτων τοῦ Νικολάου Σπηλιάδου. Ἀναφέρεται στήν ἑκούσια ἐναπόθεση τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καί τῆς πολιτικῆς ὕπαρξης ὑπό τήν ἀπόλυτην ὑπεράσπισιν τῆς Μεγάλης Βρεταννίας. Ὑπεγράφη ἀπό Ἕλληνες πολιτικούς καί ὁπλαρχηγούς, καί ἐστάλη στήν ἀγγλική κυβέρνηση τό 1825. Ἀπό τήν ὁποία κυβέρνση ἡ ἑκούσια προσφορά μας δέν ἔγινε ἀποδεκτή. Γιά τέτοιο φτύσιμο μιλᾶμε. Κάντε κλίκ πάνω του, νά μεγαλώσει νά τό διαβάσετε. Φυσικὰ οὔτε ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καὶ ὅσοι ἄλλοι ὁπλαρχηγοὶ τὸ ὑπέγραψαν, μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν προδότες. Θά εἶχε ἐνδιαφέρον ἡ γνώμη ὅσων σήμερα χρησιμοποιοῦν μέ θέρμη τέτοιους ὅρους. Ὅπως δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν προδότες οἱ μαχητὲς τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ, ἔτσι δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν προδότες καί οἱ σημερινοί κυβερνῶντες. Εἶναι τό μόνο κοινό σημεῖο ὅλων τῶν προαναφερθέντων πρωταγωνιστῶν.

Μιλᾶμε γιὰ διαφορετικὲς ἱστορικὲς περιόδους, ἄλλες συνθῆκες καὶ περιβάλλοντα, ἄλλες κοινωνικὲς ἀνάγκες, τὶς ὁποῖες ὁ νεοέλληνας ἀρνεῖται νὰ ψάξει καί πολύ περισσότερο νά κατανοήσει. Ἀναπόφευκτα βγαίνει στὴν ἐπιφάνεια, καλύπτει τά πάντα καί κυριαρχεῖ ἕνας ἀχταρμὰς πατριωτισμοῦ, πατριδοκαπηλείας, προδοτῶν , ἐθνοσωτήρων, ἀναμορφωτῶν-ἐκσυγχρονιστῶν, καί ὅλα αὐτά μαζὶ μὲ μπόλικο παραδάκι. Πρῶτο συμπέρασμα: ἡ ἱστορικὴ ἄγνοια καὶ ἡ πολιτικὴ φτώχεια παραμένει ἡ μεγάλη γάγγραινα τῆς χώρας. Τὸ δεύτερο καὶ σημαντικώτερο συμπέρασμα προβάλλει δειλά, περισσότερο σὰν ἐρώτημα: Ἡ ἐθνικὴ κυριαρχία δὲν κινδυνεύει ἀπὸ κανένα PSI, ἀπὸ καμιὰ δανειακὴ σύμβαση. Οἱ κίνδυνοι ἀπό τό PSI καί ἀπό τήν δανειακή σύμβαση εἶναι πολιτικῆς φύσεως καί σέ ἕνα τέτοιο πλαίσιο πρέπει να ἀξιολογηθοῦν. Τὸ μόνο πού ἀποτελεῖ ἐγγύηση γιά τὴν ὕπαρξη τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας εἶναι μία ἐθνικὴ συνείδηση γνήσια καὶ ὄχι κατασκευασμένη ἐκ τῶν ἑνόντων, γιὰ λόγους ἰδιοτελεῖς ἢ ψυχολογικούς. Μπορεῖ ὅμως νὰ ὑπάρξει ἐθνικὴ συνείδηση μὲ τὸ «ζόρι», ὅπως μέχρι σήμερα ἔγινε στὴν πατρίδα μας καὶ μὴ λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τά ἱστορικά δεδομένα καί τις ἀντίστοιχες ἀναγκαιότητες; Μήπως ἡ ἐπιβαλλόμενη ἐκ τῶν ἄνω «ἐθνικὴ» συνείδηση εἶναι ὁ πραγματικός ἐθνικός κίνδυνος, ἀφοῦ δημιουργεῖ ἐθνική σκοτοδίνη–«δημοκρατικά» ἤ μέ τήν βία δέν ἐνδιαφέρει - εἶναι αὐτὴ πού καλλιεργεῖ τὸ ἔδαφος καὶ συντηρεῖ τίς ἐπιτηρήσεις, τὰ μνημόνια καί τούς οἰκονομικούς ἐλέγχους; Καί ἐν τέλει ὁδηγεῖ στό ξεπούλημα;

6 σχόλια:

  1. «Ούτε θα εμφανιστώ ούτε θα απλώσω το χέρι για να το πάρω. Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους». Με αυτό τον τρόπο σχολίασε ο Θεσσαλονικιός ποιητής, Ντίνος Χριστιανόπουλος, τη διάκρισή του με το μεγάλο βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού, παραπέμποντας σε παλιότερο κείμενό του (1979), με τον τίτλο «Εναντίον».

    Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι.
    Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας.
    Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων. Σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και τη δίψα μας για λεφτά• ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.
    Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων. Προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, παρά να αρμέγω το υπουργείο -κι ας με άρμεξε το κράτος μια ολόκληρη ζωή. Γιατί να με ταΐζει το Δημόσιο επειδή έγραψα μερικά ποιήματα; Και γιατί να αφήσω το Κράτος να χωθεί ακόμη περισσότερο στη ζωή μου;
    Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Ποτέ μου δεν πάτησα σε υπουργείο και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση από το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.
    Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους. Όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες -όλες το ίδιο σκατό.
    Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους• τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.
    Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ’ αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. Xαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία• από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ’ στα βολέματα του κατεστημένου.
    Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
    Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο• φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στον δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;…

    Περιοδικό «Διαγώνιος» (Τεύχος 1, Ιανουάριος-Απρίλιος, 1979)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κούφια αρνηση. Ο ανθρωπος πάσχει και εκφράζεται με μισολογα και ψευδολεονταρισμούς. Κλασσικος παθητικός νάρκισσος.

      Διαγραφή
    2. Προσοχή θά πρέπει νά δίδεται σέ αὐτό ποῦ λέει κάποιος παρά ποιός εἶναι αὐτός ποῦ λέει κάτι.

      Διαγραφή
  2. Μιχάλης Κατσαρός

    Η διαθήκη μου

    Αντισταθείτε
    σ'αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
    και λέει : καλά είμαι εδώ.
    Αντισταθείτε σ'αυτόν που γύρισε πάλι
    και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.
    Αντισταθείτε
    στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
    στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
    στην εταιρία εισαγωγαί - εξαγωγαί
    στην κρατική εκπαίδευση
    στο φόρο
    σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
    Αντισταθείτε
    σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
    ατέλιωτες τις παρελάσεις
    σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
    σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
    Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
    μεγάλοι
    στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
    στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
    σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
    πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
    σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
    δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
    στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
    απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
    αρχηγό τους.
    Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
    και διαβατηρίων
    στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
    διπλωματία
    στα εργοστάσια πολεμικών υλών
    σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
    στα θούρια
    στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
    στους θεατές
    στον άνεμο
    σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
    στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
    ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
    Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
    Ελευθερία.
    (........)
    Και συ λοιπόν
    στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
    απο φωνή
    απο τροφή
    απο άλογο
    απο σπίτι
    στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
    Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κ'εγώ, από την πλευρά μου, πιστεύω πως ό,τι λέω πάει στο βάθος των συνειδήσεων- κάποιων συνειδήσεων- και δημιουργεί κριτήρια, στα οποία δεν αντέχει η πολιτική ανουσιότητα και κενότητα των φορέων και των κομμάτων και των παρατάξεων και των σχημάτων του ΚΟΝΦΟΡΜ! Πιστεύω, εντέλει, πως λίγο ακόμα, όχι πολύ- θα χορεύουν στον Τόπο μας τις γελοίες πολιτικές τους οι κενοί, γιατί θα ξυπνήση, θα ξυπνήση φοβερά, μην πλανιέστε, ο Λαός αυτός...εγώ πάντως και θα πεθάνω ακόμα, αλλά θα κάνω το παν για να τον ξυπνήσω, να τον ξεσηκώσω!

    Ρένου Αποστολίδη, "Το Κατηγορώ", 1965

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, ούτε από Aνατολή ούτε από Δύση. Aυτά είναι τραγικές ιδεοληψίες οι οποίες καλλιεργήθηκαν επί χρόνια και επιβλήθηκαν μόνο και μόνο για να δώσουν παράταση ζωής σε ήδη νεκρές ιδεολογίες που εκ γενετής τις χαρακτήριζε η στασιμότητα ακολουθούμενη κατά πόδας από τον σκοταδισμό. Tίποτε δεν μας απειλεί, μόνον ο εαυτός μας. Mόνον ο εαυτός μας και κανείς άλλος."

    "Πρέπει ένας άνθρωπος να έχει την τόλμη, ως προδιάθεση τουλάχιστον, να κοιτάξει και να αναλάβει τον ίδιο τον εαυτό του και να τον οδηγήσει, διά της συμφιλιώσεως με τα φαντάσματά του και τους δαίμονές του, στην φωταψία. Δηλαδή με μία έξοδο η οποία είναι, πάντα στην περίπτωση της ανάληψης αυτής που περιέγραψα, μία έξοδος στο φως (συμβατική η εικόνα αλλά νομίζω ότι ισχύει, αν φυσικά δεν ταυτίζουμε το φως με έναν παραδείσιο εφησυχασμό αλλά με μία καταυγασμένη συνείδηση). Mε την έννοια αυτή θα μπορούσε κανείς να πει ότι βρισκόμαστε σε ένα σκοτάδι το οποίο εμφανίζουν ως μη σκοτάδι διάφορες παραπλανητικές πηγές εκτυφλωτικού φωτός πλαστής φύσεως. Xρειαζόμαστε την έξοδο στην καταυγασμένη συνείδηση. H δημιουργική διαδικασία ενός ανθρώπου, και συγκεκριμένα η διαδικασία της γραφής, εκεί αποσκοπεί, στην σταδιακή μετουσίωση του σκότους, του ζόφου που έχει κανείς μέσα του ως συσκοτισμένη συνείδηση. Στον μετασχηματισμό του ζόφου αυτού σε έργο."

    "H Eλλάδα είναι ένας δημόσιος οργανισμός προσωπικού ολέθρου."

    H συνομιλία αυτή του Δημήτρη Δημητριάδη με τον Γιώργο Kαλιεντζίδη μεταδόθηκε από την συχνότητα του 9,58 FM κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών του 2000, μεταξύ Mαΐου και Σεπτεμβρίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή