Ὁ Victor κάθεται στὸ κρεβάτι. Κοιτάζει τὸ κρεβάτι, τὸ δωμάτιο, τὸ παράθυρο, τὴν πόρτα. Σηκώνεται καὶ ἀρχίζει νὰ σπρώχνει τὸ κρεβάτι του ὅσο τὸ δυνατὸ μακρύτερα ἀπὸ τὴν πόρτα καὶ τὸ παράθυρο τοῦ δωματίου, πρὸς τὴν πλευρὰ ποὺ βρίσκεται τὸ φωτιστικὸ δαπέδου, πρὸς τὸ μέρος τοῦ θεατῆ. Τὸ βρίσκει ἐξαιρετικὰ δύσκολο. Σπρώχνει καὶ μετακινεῖ, κάνει παύσεις γιὰ νὰ ἀναπαυθεῖ, κάθεται στὴν ἄκρη τοῦ κρεβατιοῦ. Εἶναι προφανὲς πὼς εἶναι πολὺ ἀσθενικός. Ἐπιτέλους τὰ καταφέρνει. Κάθεται στὸ κρεβάτι, ποὺ τώρα βρίσκεται σὲ παράλληλη θέση μὲ τὸ φωτιστικό. Μετὰ ἀπὸ μία στιγμὴ σηκώνεται, φτάνει τὸ διακόπτη, σβήνει τὸ φῶς, κοιτάζει ἔξω ἀπὸ τὸ παράθυρο, πηγαίνει καὶ κάθεται πάλι στὸ κρεβάτι ἀντικρίζοντας τὸ ἀκροατήριο, τὸ βλέμμα του ἀναζητᾶ κάτι ἀνάμεσα στὸ ἀκροατήριο, στὴν πλατεῖα, στοὺς ἐξῶστες, στὰ μπαλκόνια, πρὸς τὰ δεξιά, πρὸς τὰ ἀριστερά. Στὴ συνέχεια ξαπλώνει, γυρίζοντας τὴν ἀποστεωμένη πλάτη του πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα.
ΑΥΛΑΙΑ
Samuel Beckett
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου