"Πατριῶτες" ἐναντίον "προδοτῶν" , δηλαδή Ἀγγλοσαξωνικό δίκαιο, "ἐθνική" κυριαρχία καί διαρκής προστασία...

Πολιτικὴ δίχως ἱστορικὴ ἀντίληψη τῶν πραγμάτων δὲν ὑφίσταται. Ἡ ἀδυναμία τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας νὰ παράξει πολιτικὸ λόγο συμβαδίζει μὲ τὸ ἑλλαδικὸ κράτος ἀπὸ ἱδρύσεώς του. Γιὰ νὰ σταθεῖ ὅμως, ἔστω καὶ ὑποτυπωδῶς αὐτὸ τὸ κράτος, ἦταν ὑποχρεωμένο νὰ καλύψει τὸ κενό. Ἔτσι, μὲ πρωτοπόρα τὴν ἑλλαδικὴ «διανόηση» καὶ τὴν κοινωνία οὐραγὸ ἀλλὰ συμμέτοχο, μετέτρεψε τὴν ἱστορία, ἄρα καὶ τὴν ἐξ αὐτῆς προκύπτουσα πολιτική, σὲ ἕνα ρομάντσο κακῆς ποιότητος, τὸ ὁποῖο ἔγινε ὁ τροφοδότης ὅλης τῆς ἑλλαδικῆς πολιτικῆς πού ἀσκήθηκε μέχρι σήμερα. Ἐπὶ πλέον, ἐπειδὴ ἡ σύγχρονη πολιτικὴ ἐκινεῖτο κυρίως μέσῳ τῶν ἰδεολογιῶν, μὴ δυνάμενη ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία νὰ τὶς παρακολουθήσει, ἀναγκάστηκε νὰ τὶς κακοποιήσει, ἀντικαθιστῶντας τὶς γόνιμες ἰδεολογικὲς ἀντιπαραθέσεις μὲ τὴν συνθηματολογία, τὸ παραμύθιασμα, καὶ τὶς διαρκεῖς ἀλληλοκατηγορίες γιὰ προδότες καὶ Ἐφιάλτες. Ἡ ἀντικατάσταση τῆς πολιτικῆς πάλης καί ἀντιπαράθεσης μέ "πατριωτικούς" ἤ "ἐκσυγχρονιστικούς" τόνους εἶναι ἰδιαίτερα ἀντιαισθητική. Ὡς γνωστόν, ἡ μορφή γεννᾶ περιεχόμενο, ἀλλά εἶναι καί ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνη γιά λόγους ούσίας. Σύμπτωμα καὶ ἀντικατοπτρισμὸς τῆς διαρκοῦς πολιτικῆς ἔνδειας καὶ σύγχυσης τῆς χώρας μας. Καὶ ὄχι μόνο ἀντικατοπτρίζει ἢ καλύπτει αὐτή τήν σύγχυση, ἀλλὰ ταυτόχρονα συντηρεῖ τὴν παρουσία της στὸ διηνεκές.

Αὐτὴ τήν πλειοδοσία πατριωτισμοῦ καὶ τήν ἀνακήρυξη προδοτῶν , τίς παρατηροῦμε καὶ στὶς μέρες μας ἀρκετὰ ἔντονα, μὲ ἀφορμὴ τὶς συζητήσεις πού γίνονται μεταξὺ κυβέρνησης, τραπεζικῶν ἱδρυμάτων, ΔΝΤ, τρόϊκας γιὰ τὸ PSI καὶ τὴν νέα δανειακὴ σύμβαση. Ἡ ἀφορμὴ γιὰ αὐτὴ τὴν καινούργια «πολιτικὴ» ἀντιπαράθεση εἶναι ἂν τὸ δίκαιο σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο θὰ κρίνονται οἱ ἀπαιτήσεις τῶν κατόχων ὁμολόγων ἔναντι τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους θὰ εἶναι τὸ ἑλληνικὸ ἢ τὸ ἀγγλοσαξωνικό. Γιά νά προλάβω τυχόν κακόπιστους, δέν ἰσχυρίζομαι ὅτι τό συγκεκριμένο σημεῖο εἶναι ἥσσονος σημασίας. Ἀντίθετα. Ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι σημαντικό καί ἰδιαίτερα πολιτικό, δέν ἐπιτρέπεται ἡ ἀντιπαράθεση νά παίρνει χαρακτῆρα "ἐθνικό"-γηπεδικό, γιατί χάνεται ἡ οὐσία του. Αὐτό γίνεται ὅταν ἔννοιες ὅπως "Ἔθνος" καί "πατρίδα", πράγματα πού σάν ἱερά πρέπει νά προφέρονται σπανίως, ὑποβιβάζονται σέ μέρος μιᾶς ὑποτιθέμενης πολιτικῆς ἀντιπαράθεσης καί καθημερινῆς συναλλαγῆς. Τό ποιοί τό ἐπιδιώκουν καί ποιοί ὠφελοῦνται εἶναι γνωστό. Ὄσοι ὠφελοῦνται ὅλα αὐτά τά χρόνια ἀπό ἀνάλογα μαλλιοτραβήγματα. Καί πρῶτα ἀπ' ὅλα ἡ διαρκής ἔξωθεν προστασία...

Ὁ σημερινὸς διαχωρισμὸς μεταξὺ «πατριωτῶν» καὶ «προδοτῶν» ἕλκει σέ μεγάλο βαθμό τὴν καταγωγή του ἀπὸ τὸ ἀρκετὰ πρόσφατο παρελθὸν τῆς μετακατοχικῆς Ἑλλάδας. Τότε ποὺ πολεμοῦσαν οἱ «πατριῶτες» ἐθνικόφρονες ἐναντίον τῶν «προδοτικῶν» κομμουνιστικῶν μιασμάτων. Ἀποτελεῖ εἰρωνία – νὰ εἶναι μόνο εἰρωνία;- ὅτι οἱ γερμανοδωσίλογοι τῆς κατοχῆς καὶ οἱ σημερινοὶ ἰδεολογικοί τους ἀπόγονοι κρατᾶνε ἀταλάντευτοι τὰ πατριωτικὰ μετερίζια, σκούζοντας «πατριωτικά» κατὰ τῶν νέων «προδοτῶν» πού παραδίδουν τὴν χώρα στοὺς δανειστές. Μήπως ἐξ ἰδίων κρίνουν τά ἀλλότρια; Κάνουν ἤ δέν κάνουν μιά τρύπα στό νερό, ἀφοῦ διακόσια χρόνια τώρα οἱ δανειστές μιά τέτοια ἀτμόσφαιρα ἐκμεταλλεύονται;

Τὸ σκούξιμο εἰδικῶν καὶ μή, ἀπὸ ραδιοφώνου καὶ τηλεοράσεως, δίνει σήμερα τὸν τόνο στὴν πολιτικὴ σκηνή. Ἀπέναντι στὸ σκούξιμο τῶν «εὐρωπαϊστῶν», τὴν καταστροφολογία καὶ τὶς λοιδωρίες ἐναντίον ὅσων προβληματίζονται γιὰ τὴν φύση, τὴν ἀναγκαιότητα, τὶς δυνατότητες τέλος πάντων διατήρησης τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καὶ τῆς θέσης τῆς χώρας μας ἐντός της, ἀντιπαρατίθεται τὸ σκούξιμο τῶν ἀπολίτικων «πατριωτῶν». Καὶ ὅσο μεγαλύτερο τὸ σκούξιμο, τόσο πιὸ πιθανὸ εἶναι ἀπὸ πίσω νὰ κρύβεται κάποιος ἐπίδοξος «ἀναμορφωτής» τοῦ λεγομένου ἐκσυγχρονισμοῦ, ἢ κάποιος μεγαλοοφειλέτης τοῦ δημοσίου ντυμένος στὰ γαλανόλευκα, πού λουφάρισε τὴν στρατιωτικὴ του θητεία …

Ἀκούω διάφορα, γιὰ ἐμπράγματες ἐγγυήσεις, γιὰ ὑποχρεωτικὴ ἔκδοση τῶν νέων ὁμολόγων σύμφωνα μὲ τὸ ἀγγλοσαξωνικὸ δίκαιο, γιὰ τήν παραχώρηση καί τὸν κίνδυνο ἀπώλειας τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας – λὲς καὶ αὐτή ὑπῆρξε ποτέ. Γνώσεις νομικὲς δὲν ἔχω ὥστε νὰ κρίνω κατὰ πόσο ἰσχύουν τὰ ὑπὲρ καὶ τὰ κατὰ ἐπιχειρήματα καὶ ποιὰ στὸ τέλος ὑπερτεροῦν.

Ξέρω ὅμως ὅτι ὁ χειρότερος τρόπος νὰ προβάλλεις, νὰ ὑπερασπίσεις μία σωστὴ πολιτικὴ θέση καὶ ἄποψη εἶναι νὰ τὴν «στηρίξεις», νὰ τὴν στολίσεις μὲ λάθος ἐπιχειρήματα. Συντελῶντας ἔτσι στὴν ἀποδόμησή της. Ἡ ρετσινιὰ περὶ «ἐθνικῆς προδοσίας» καὶ «κατοχῆς» πού ἀπευθύνεται σὲ διαφωνοῦντες, πέραν τοῦ ὅτι προσδίδει «πολιτικὴ» ὀντότητα σὲ ὡρισμένους ἀνεγκέφαλους «ἑλληνόψυχους», αὐτὸ τὸ ἔργο ἀποδόμησης ἐπιτελεῖ. Καὶ τὸ δυστύχημα εἶναι ὅτι αὐτὴ τὴν «ἐπιχειρηματολογία» χρησιμοποιοῦν καὶ ἄνθρωποι προοδευτικοὶ κατὰ τὰ ἄλλα, γιὰ νὰ στηλιτεύσουν τὸ ΚΚΕ ὄχι γιὰ τὶς πολιτικὲς του θέσεις ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀρνεῖται τήν χρήση τέτοιων χαρακτηρισμῶν ἐπιμένοντας πολιτικά. Ἡ αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἀναποφασίστων καὶ τῶν ἐξαφανισμένων τὸν τελευταῖο καιρὸ "ἀγανακτησμένων" πιθανὸν νὰ εἶναι μία ἐξήγηση γιὰ τήν στάση τῶν «ἀριστερῶν» ὑπερασπιστῶν τῆς «ἐθνικῆς» κυριαρχίας.

Σὲ ὅλους τούς ὄψιμους ἢ παραγινωμένους «πατριῶτες», πού ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν κάποια οὐσιώδη δεδομένα στὴν νεοελληνικὴ ἱστορία, καλὸ θὰ εἶναι νὰ ὑπομνησθῆ ὅτι ἡ Ἑλλάδα ὡς «ἐλεύθερο» κράτος στὸν διεθνῆ στίβο, ξεκίνησε τὴν «ἀνεξάρτητη» παρουσία της ταυτιζόμενη μέ τὸν ὁρισμὸ τῆς ἱστορικῆς ἐπαιτείας καί τῆς μέ τό ἀζημίωτο ἔξωθεν χρηματοδότησης. Ἔκτοτε μέ ἀνάλογες μεθόδους παρέμεινε "ἀνεξάρτητη" καί "κυρίαρχη". Αὐτὸ φυσικὰ δὲν ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὸ αἷμα πού χύθηκε τὸ 1821, διότι πολὺ ἁπλὰ τὸ αἷμα αὐτὸ δὲν χύθηκε γιὰ νὰ φτιαχτεῖ ἑλλαδικὸ κράτος.

Ἀπομνημονεύματα Ν.Σπηλιάδου, τόμος 2ος,βιβλίον 4, κεφάλαιο Α, σελ. 370-371

Ἐξηγοῦμαι. Τὸ διπλανό κείμενο προέρχεται ἀπὸ τόν 2ο τόμο τοῦ πεντάτομου ἔργου τῶν Ἀπομνημονευμάτων τοῦ Νικολάου Σπηλιάδου. Ἀναφέρεται στήν ἑκούσια ἐναπόθεση τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καί τῆς πολιτικῆς ὕπαρξης ὑπό τήν ἀπόλυτην ὑπεράσπισιν τῆς Μεγάλης Βρεταννίας. Ὑπεγράφη ἀπό Ἕλληνες πολιτικούς καί ὁπλαρχηγούς, καί ἐστάλη στήν ἀγγλική κυβέρνηση τό 1825. Ἀπό τήν ὁποία κυβέρνση ἡ ἑκούσια προσφορά μας δέν ἔγινε ἀποδεκτή. Γιά τέτοιο φτύσιμο μιλᾶμε. Κάντε κλίκ πάνω του, νά μεγαλώσει νά τό διαβάσετε. Φυσικὰ οὔτε ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καὶ ὅσοι ἄλλοι ὁπλαρχηγοὶ τὸ ὑπέγραψαν, μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν προδότες. Θά εἶχε ἐνδιαφέρον ἡ γνώμη ὅσων σήμερα χρησιμοποιοῦν μέ θέρμη τέτοιους ὅρους. Ὅπως δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν προδότες οἱ μαχητὲς τοῦ Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ, ἔτσι δὲν μποροῦν νὰ θεωρηθοῦν προδότες καί οἱ σημερινοί κυβερνῶντες. Εἶναι τό μόνο κοινό σημεῖο ὅλων τῶν προαναφερθέντων πρωταγωνιστῶν.

Μιλᾶμε γιὰ διαφορετικὲς ἱστορικὲς περιόδους, ἄλλες συνθῆκες καὶ περιβάλλοντα, ἄλλες κοινωνικὲς ἀνάγκες, τὶς ὁποῖες ὁ νεοέλληνας ἀρνεῖται νὰ ψάξει καί πολύ περισσότερο νά κατανοήσει. Ἀναπόφευκτα βγαίνει στὴν ἐπιφάνεια, καλύπτει τά πάντα καί κυριαρχεῖ ἕνας ἀχταρμὰς πατριωτισμοῦ, πατριδοκαπηλείας, προδοτῶν , ἐθνοσωτήρων, ἀναμορφωτῶν-ἐκσυγχρονιστῶν, καί ὅλα αὐτά μαζὶ μὲ μπόλικο παραδάκι. Πρῶτο συμπέρασμα: ἡ ἱστορικὴ ἄγνοια καὶ ἡ πολιτικὴ φτώχεια παραμένει ἡ μεγάλη γάγγραινα τῆς χώρας. Τὸ δεύτερο καὶ σημαντικώτερο συμπέρασμα προβάλλει δειλά, περισσότερο σὰν ἐρώτημα: Ἡ ἐθνικὴ κυριαρχία δὲν κινδυνεύει ἀπὸ κανένα PSI, ἀπὸ καμιὰ δανειακὴ σύμβαση. Οἱ κίνδυνοι ἀπό τό PSI καί ἀπό τήν δανειακή σύμβαση εἶναι πολιτικῆς φύσεως καί σέ ἕνα τέτοιο πλαίσιο πρέπει να ἀξιολογηθοῦν. Τὸ μόνο πού ἀποτελεῖ ἐγγύηση γιά τὴν ὕπαρξη τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας εἶναι μία ἐθνικὴ συνείδηση γνήσια καὶ ὄχι κατασκευασμένη ἐκ τῶν ἑνόντων, γιὰ λόγους ἰδιοτελεῖς ἢ ψυχολογικούς. Μπορεῖ ὅμως νὰ ὑπάρξει ἐθνικὴ συνείδηση μὲ τὸ «ζόρι», ὅπως μέχρι σήμερα ἔγινε στὴν πατρίδα μας καὶ μὴ λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τά ἱστορικά δεδομένα καί τις ἀντίστοιχες ἀναγκαιότητες; Μήπως ἡ ἐπιβαλλόμενη ἐκ τῶν ἄνω «ἐθνικὴ» συνείδηση εἶναι ὁ πραγματικός ἐθνικός κίνδυνος, ἀφοῦ δημιουργεῖ ἐθνική σκοτοδίνη–«δημοκρατικά» ἤ μέ τήν βία δέν ἐνδιαφέρει - εἶναι αὐτὴ πού καλλιεργεῖ τὸ ἔδαφος καὶ συντηρεῖ τίς ἐπιτηρήσεις, τὰ μνημόνια καί τούς οἰκονομικούς ἐλέγχους; Καί ἐν τέλει ὁδηγεῖ στό ξεπούλημα;