Ἡ φοροδιαφυγή δρᾷ ἐναντίον τῆς ἐπανάστασης

Τὰ καραγκιοζιλίκια πού ἔλαβαν χώρα στὴν Ὕδρα, μὲ πρωταγωνιστὲς τοὺς ὑποτιθέμενους ἀπογόνους τῶν Ὑδραίων μπουρλοτιέρηδων καὶ καπετάνιων, εἶναι μία καλὴ ἀφορμὴ γιὰ προβληματισμὸ πάνω στὸ «ἐθνικὸ» σπὸρ τοῦ νεοέλληνα, τὴν φοροδιαφυγή. Πέρα ἀπὸ τὶς κατὰ καιροὺς ἐξαγγελίες γιὰ τὴν καταπολέμησή της, πού ὅσο πιὸ ἐντυπωσιακὲς εἶναι τόσο περισσότερο εἶναι ἐγγυημένη ἡ ἀναποτελεσματικότητά τους. Ὅταν παραβλέπεις καὶ  προσπαθεῖς νὰ ἀντιμετωπίσεις μία κοινωνικὴ πραγματικότητα μὲ στεῖρες διατάξεις, νόμους καὶ συντάγματα, τὴν μετατρέπεις σὲ μία κατάσταση διαρκοῦς κοινωνικοῦ ἐμφυλίου μὲ ἀσυμμἀζευτα ἀποτελέσματα.

Θὰ περιγράψω ἐν συντομίᾳ  ἕνα φαινόμενο, στὸ ὁποῖο θεωρῶ ὡς ἀρχικοὺς ἐκφραστὲς τοὺς λογῆς λογῆς κουμπουροφόρους πού ἔζησαν τὰ πρῶτα χρόνια μετὰ τὴν σύσταση τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους. Στὴν πορεία βασικὸς ἐκπρόσωπος τῆς φοροδιαφυγῆς εἶναι ἡ τάξη τῶν λεγομένων μεγαλοαστῶν. Ἡ φοροδιαφυγὴ κορυφώθηκε στὴν Ἑλλάδα μεταπολεμικά, διαχύθηκε δὲ ἐντὸς ὁλοκλήρου της ἑλλαδικῆς κοινωνίας κυρίως μετὰ τὴν μεταπολίτευση.

Ὑπάρχουν ὅμως βαθύτεροι ἱστορικοὶ λόγοι, πού κάποια στιγμὴ πρέπει νὰ ὑπάρξει ἡ ἀπαραίτητη τόλμη καὶ εἰλικρίνεια στὴν ἀναφορὰ καὶ κατανόησή τους. Κάποιες προηγούμενες ἀναρτήσεις ἴσως δώσουν ἐπὶ πλέον πληροφορίες. Ὅτι δηλαδή, τὸ κατασκευασθὲν καὶ ἐπιβληθὲν ἔξωθεν ἑλλαδικὸ κράτος ποτὲ δὲν ἔγινε ἀποδεκτὸ ἀπὸ τοὺς πάσης φύσεως κατοίκους αὐτῆς τῆς γεωγραφικῆς περιοχῆς. Ὁ Καποδίστριας, ὁ μοναδικὸς ἄνθρωπος πού εἶχε καὶ τὶς ἱκανότητες ἀλλὰ καὶ τὴν πρόθεση γιὰ νὰ φτιάξη κράτος, σαμποταρίσθηκε ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν ὁπλαρχηγῶν τοῦ 1821, πού μὲ τὴν κατοπινὴ πολιτεία τους ἀπέδειξαν, αὐτὸ πού ἀκόμα δὲν γίνεται πιστευτὸ σὲ αὐτή τήν ρημαδιασμένη χώρα. Πόσο ἀνεπιθύμητη ἦταν ἡ ἰδέα δημιουργίας κράτους στὴν πανσπερμία κατοίκων καὶ φυλῶν αὐτοῦ του τόπου, καὶ ὅτι ἀντικειμενικοὶ λόγοι, πού παραμένουν ὑπαρκτοί, συντελοῦν στὴν ἀνυπαρξία ἐθνικῆς συνείδησης.

Ἀποκορύφωμα αὐτῶν τῶν διασπαστικῶν καὶ  ἀνθελληνικῶν κατὰ τοῦ Καποδίστρια ἐνεργειῶν πρὶν ἀπὸ τὴν δολοφονία του, ἀποτελεῖ ἡ ἀνατίναξη τῆς φρεγάτας ΕΛΛΑΣ καί τῆς κορβέτας ΥΔΡΑ – μιλᾶμε για ἑλληνικά πλοῖα - , στὸ λιμάνι τοῦ Πόρου ἀπὸ τὸν « ἥρωα» Ἀνδρέα Μιαούλη. Ἡ Ὕδρα ὑπῆρξε τὸ προπύργιο τοῦ ἀντικαποδιστριακοῦ ἀγώνα. Ἡ πρόθεση τοῦ « ἥρωα» νά κάψη ὅλο τόν ἑλληνικό στόλο θα ἐπραγματοποιεῖτο ἄν δέν ἔσωζε τά πλοῖα ὁ Κανάρης. Ἡ δολοφονία τοῦ Κυβερνήτη ἀπὸ τοὺς Μαυρομιχαλαίους, ἐξυπηρέτησε καὶ αὐτὴ τὰ σχέδια τῆς ἀγγλικῆς πολιτικῆς, ἀφ’ ἑτέρου συντήρησε στὸ παρασκήνιο ἐκεῖνο τὸ περιβάλλον πού παρουσιάζει μέχρι σήμερα τὸ δημόσιο ταμεῖο σὰν λάφυρο γιὰ κάθε μακρυχέρη. Φυσικὰ ὅλοι οἱ μακρυχέρηδες δὲν ἦταν τὸ ἴδιο γιατί ὁ Κουντουριώτης τὰ λεφτὰ πού εἶχε βγάλει ἡ Ὕδρα ἀπὸ τὶς πειρατεῖες τὰ εἶχε τοποθετήσει στὸν « ἀγώνα» καὶ περίμενε σὰν «πατριώτης» νὰ τὰ πάρει πίσω, ἐνῷ ἄλλοι ὅπως ὁ Μακρυγιάννης ἔβλεπαν «ἐπενδύσεις» καὶ τοὺς ἔτρεχαν τὰ σάλια… Ἀκριβῶς ἴδιας ποιότητος «παραγωγική» συνειδητοποίηση ἐπέδειξε ἀπό τότε μέχρι σήμερα ἡ νεοελληνική ἀστική τάξη.

Τὸ τραγικό τῆς ὑποθέσεως εἶναι ὅτι πολλοὶ ἐκτός τόπου καί χρόνου ἀριστεροὶ τὸν Καποδίστρια, τὸν ἄνθρωπο πού προσπάθησε νὰ βάλει τὰ θεμέλια χτισίματος κράτους, τὸν παρουσιάζουν ὡς αὐταρχικὸ καὶ ἀντιδραστικό. Τὸ ἴδιο ἔγινε ἀργότερα καὶ μὲ τὸν Ὄθωνα πού εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς συμμορίες τοῦ Μακρυγιάννη καὶ τῶν λοιπῶν τοκογλύφων πού εἶχαν βάλει στὸ μάτι τὴν Ἐθνικὴ Τράπεζα καὶ τὶς « ἐπενδύσεις». Ἡ κατόπιν ὑπηρετικὴ καὶ ὑποτίθεται προοδευτικὴ διανόηση, κατέταξε καὶ τὸν Ὄθωνα «ἀβασάνιστα» στοὺς αὐταρχικοὺς κυβερνῆτες, καὶ τὸν Μακρυγιάννη στοὺς « ἥρωες» …

Ὅπως πολὺ σωστὰ ἔγραψε ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος  « … Οἱ Κλέφται ἐλευθέρωσαν τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀμέσως ἔπειτα τὴν ΕΣΚΟΤΩΣΑΝ.»  ( ΝΕΟΝ ΠΝΕΥΜΑ κεφάλαιο 5  )

Γιὰ νὰ δοῦμε ὅμως, πέρα ἀπὸ τὶς ἱστορικὲς αἰτίες καὶ τὴν δυναμικὴ τῶν πραγμάτων, πῶς ἀναπτύχθηκε καὶ παγιώθηκε ἡ φοροδιαφυγὴ μέχρι τὶς μέρες μας. Κάτι πού αὐτομάτως δίνει ἀπάντηση καὶ στὸ γιατί στὶς ὑπόλοιπες χῶρες ἔχει διαστάσεις σαφῶς μικρότερες, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀντιμετώπιση της εἶναι πιὸ ἀποτελεσματικὴ καὶ ἂν χρειαστεῖ αὐστηρότερη.

Οἱ ἀστικὲς τάξεις τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς δημιουργίας τους, ποτὲ δὲν ἀπέφυγαν νὰ πληρώνουν φόρο, γιὰ ἕναν πολὺ ἁπλὸ λόγο. Ἐπειδὴ παρῆγαν καὶ ἐχρειάζοντο τὴν προστασία τοῦ κράτους γιὰ τὴν κατοχύρωση ἰδιοκτησίας τῶν προϊόντων τους. Στὴν  Ἑλλάδα, ἡ ὑποτιθέμενη ἀστικὴ τάξη ( ὑποτιθέμενη διότι δὲν προέκυψε μέσα ἀπὸ ἀνάλογες ἱστορικὲς -κοινωνικὲς διαδικασίες ) ἀντὶ νὰ παράγη βρῆκε κάτι πιὸ ἀποδοτικό. Τὶς συνεχεῖς ἐξαγγελίες γιὰ τὴν πάσης φύσεως «ἀνάπτυξη» ὡς προκάλυμμα τῶν ἐπιδιώξεών της. Ἐνῷ οἱ ἀστικές τάξεις ἄλλων χωρῶν ἐχρειάζοντο τό κράτος γιά τήν κατοχύρωση τῆς παραγωγῆς τους, τήν ὁποία καί ἐξεμεταλλεύοντο ἀναλόγως, ἡ νεοελληνική ὡς μή παράγουσα χρειαζόταν τό κράτος νά τῆς κάνει πλάτη στήν φοροδιαφυγή καί ἔτσι νά μήν πληρώνῃ φόρους. Μήν πιστεύετε λοιπόν τούς νεοέλληνες φιλελεύθερους ὅταν ξιφουλκοῦν κατά τοῦ κράτους.

Οἱ ἐξαγγελίες ὅταν παραμένουν ἐξαγγελίες δὲν ἔχει καμμία μὰ καμμία ἀπολύτως σημασία ἂν προέρχονται ἀπὸ « ἐθνικόφρονες» ἢ ἀπὸ « φιλοευρωπαίους ἐκσυγχρονιστές». Οἱ δύο ἀνωτέρω καὶ φαινομενικὰ διαφορετικὲς «πολιτικὲς» τοποθετήσεις συναντῶνται σὲ κάτι κοινό. Τὴν ἀνάπτυξη τῆς κοινωνικῆς ἀπάτης. Ἐν  ὀνόματι αὐτῶν τῶν ἐξαγγελιῶν, ἡ νεοελληνικὴ ἀστικὴ τάξη, ἡ πιὸ παρασιτικὴ παγκοσμίως, στερούμενη παντελῶς καὶ ἀντικειμενικὰ ἐθνικῆς ἤ ταξικῆς συνείδησης , φοροδιαφεύγοντας καὶ μὴ παράγοντας, ἀπομυζοῦσε σταθερὰ τὸ δημόσιο ταμεῖο καὶ τὰ δάνεια, τὰ ἔτρωγε, τὰ ξέπλενε, τὰ ἔβγαζε στὸ ἐξωτερικό, καὶ ἔπειτα  τὰ φόρτωνε με ἄλλους φόρους στοὺς ὤμους τοῦ ὑπολοίπου ἑλληνικοῦ λαοῦ. Καὶ ξανάρχιζε τὸ παραμύθι γιὰ « ἀνάπτυξη» καὶ «ἐπενδύσεις».
  
Ἡ ἀπουσία κάθε εἴδους συνειδητοποίησης, πλήν τοῦ πανικοῦ ἤ τῆς ἔφεσης πρός τήν ρεμούλα, θά εἶναι καί ἡ αἰτία μή πραγματοποίησης τῶν σημερινῶν ἐξαγγελιῶν " ἀνάπτυξης". Ἡ συνεχής ἀνακύκλωση προγραμμάτων, μνημονίων καί οἰκονομικῶν σχεδιασμῶν, αὐτό τό πρᾶγμα ὑποδηλοῖ.

Λέγοντας παρασιτικὴ νεοελληνικὴ ἀστικὴ τάξη σήμερα ἐννοοῦμε μεγαλοεπιχειρηματίες, ἐφοπλιστές, μεγαλοεργολάβους, καναλάρχες, καὶ ὅλους τους διαπλεκόμενους μαζὺ τους πολιτικοὺς καὶ μεγαλοδημοσιογράφους. Τὸ ἔναυσμα γιὰ τὴν φοροδιαφυγὴ καὶ τὸ ἐν γένει ξαλάφρωμα τοῦ δημοσίου ταμείου, ἀπό αὐτή την ἀστικὴ τάξη δόθηκε, ἡ ὁποία καὶ ἐξακολουθεῖ νά κατέχει τὴν μερίδα τοῦ λέοντος μέχρι τὶς μέρες μας.

Γιὰ νὰ πραγματοποιήσουν ὅμως ἀνενόχλητα τὴν μεγάλη μάσα ὅλα αὐτὰ τὰ λαμόγια χρειάστηκε νὰ « ἐνεργοποιηθοῦν» τὰ μικρὰ καὶ μεσαῖα λαμόγια. Οἱ γνωστοί μας μικρομεσαῖοι. Μὲ τὸ ζήτημα αὐτὸ θὰ ἀσχοληθοῦμε παρακάτω, χωρὶς ὅμως ποτὲ νὰ ξεχνᾶμε τοὺς μεγαλοκαρχαρίες, καὶ ὅτι τὸ πρόβλημα τῆς φοροδιαφυγῆς δὲν ἀπεικονίζεται στὸ πρόσωπο τοῦ πλανόδιου κουλουρᾶ πού δὲν κόβει ἀποδείξεις. Ἐπιδίωξή μου εἶναι νὰ ἐπισημάνω μία νοοτροπία, κυρίως τῶν μεσαίων στρωμάτων τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας, πού ἐνῶ ἐμφανίζεται ἄλλοτε ὡς πράξη ἀνάγκης ἢ ἐπιβίωσης, εἶναι δουλοπρεπής καί ὑπηρετική καί ἀποβαίνει πάντα πρὸς ὄφελος τῶν μεγαλοκαρχαριῶν. Εἶναι βούτυρο στό ψωμί τους.

Ἡ ἐνεργοποίηση τῶν μικρομεσαίων γραικύλων γίνεται ὡς ἑξῆς. Βάζεις στὸ μυαλὸ τους, ὅτι στὸ χέρι τους εἶναι, ἀδιαφορῶντας φυσικὰ γιὰ τὸν διπλανὸ καὶ συνάνθρωπο, νὰ ἀλλάξουν τραπεζαρία καὶ μενού. Πετῶντας τους μερικὰ κόκκαλα, γιὰ νὰ ἔχουν τὴν ψευδαίσθηση, ὅτι μέχρι νὰ συμβεῖ ἡ κοινωνικὴ ἀναρρίχηση συμμετέχουν καὶ αὐτοὶ στὸ μεγάλο φαγοπότι. Ἡ φοροδιαφυγὴ τοῦ μικροαστοῦ δεν συναγωνίζεται αὐτήν ἑνός ἰδιοκτήτη ἁλυσίδας ξενοδοχείων γιά παράδειγμα, ἀλλά εἶναι ἕνα κόκκαλο μὲ ἀρκετὸ ψαχνὸ ἐπάνω του. Ὅταν ὅμως πᾶς νὰ τοῦ τὸ τραβήξεις ἀπὸ τὸ στόμα ἡ ἀντίδραση εἶναι ἀναμενόμενη. Τὸ δυστύχημα καί τό δρᾶμα γιὰ τὴν χώρα αὐτὴ εἶναι, ὅτι τὸ σφίξιμο τῆς ὀδοντοστοιχίας πάνω στὸ μισοφαγωμένο κόκκαλο ἐκλαμβάνεται ἀπὸ κάποιους « προοδευτικούς» ὡς πράξη ἀντίστασης.

Ἡ μικροκομπίνα, ἡ ζητιανιὰ ὡς κοινωνικὴ διεκδίκηση, ἡ λούφα εἰς βάρος τῶν κοινωνικὰ ἀσθενέστερων καὶ οἱ ἀνέξοδοι καὶ εἰκονικοὶ λεονταρισμοὶ κατὰ τῆς ἐξουσίας, συνθέτουν σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν εἰκόνα τοῦ νεοελληνικῆς μικροαστικῆς σαβούρας μὲ τὶς πολλὲς ὄψεις της. Εἴτε πρόκειται γιὰ ἐπαγγελματίες τῆς πιάτσας ὅπως ταξιτζῆδες, βενζινάδες, φορτηγατζῆδες,  εἴτε γιὰ τοὺς αὐτοαποκαλούμενους ἐπιστήμονες, δηλαδὴ φαρμακοποιούς, γιατρούς, μηχανικοὺς ἢ δικηγόρους, πού ἀντιμετωπίζουν ὅλους τους προηγούμενους ὑπεροπτικά. Εἴτε γιά « αὐτοδημιούργητους ἐπιχειρηματίες». Οἱ «διαφορὲς» ὅλων αὐτῶν, ὅσον ἀφορᾶ στὴν κοινωνικὴ δραστηριότητα καὶ συμπεριφορά, δὲν ξεπερνᾶνε τὸν κόμπο τῆς γραβάτας. Ἀπεναντίας, ὅλοι τους, ἐκφράζουν μὲ ἐξαιρετικὴ πιστότητα τὸ τί σημαίνει ὁ ὅρος νεοέλληνας – κυρίως μικροαστὸς ἀλλὰ ὄχι μόνο. Ἕνα ὂν βαθύτατα ἀπολίτικο καὶ ἀδιάφορο γιὰ τὰ πάντα, ἀρκεῖ νὰ μήν χάνει το βόλεμά του καί νά μπορεῖ νὰ τρώη. Πειθήνιος, κρυμμένος ἀπό παντοῦ, συμβιβάζεται στά πάντα ἀρκεῖ νά τοῦ ἐπιτρέπονται οἱ κομπίνες καί νά κλέβῃ ΦΠΑ. Σὰν τὸν παροιμιώδη μέσο ἀνθρωπάκο τοῦ Μπίρμαν « συνηθίζει στὴν κάθε βρωμιά, ἀρκεῖ νὰ ἔχει γεμάτο τὸ ντορβά…» Ἀνεξαρτήτως τοῦ ἂν κατάγεται ἢ ὄχι, ἀπὸ ὁπλαρχηγὸ ἢ μπουρλοτιέρη τοῦ 21…

Ὅταν ὁ νεοέλλην μικροαστὸς λουφάρει εἶναι ἀντικείμενο καχυποψίας, ὅταν μιξοκλαίει καὶ διεκδικεῖ ἐπαιτῶντας δὲν ἀξίζει σταλιὰ οἶκτο, ὅταν «ἐπαναστατεῖ» κλέβοντας ΦΠΑ προξενεῖ τὴν ἀηδία, ὅταν αὐτοθαυμάζεται εἶναι γιά γέλια." Ἀγανακτεῖ" μέ τόν κάθε Βουλγαράκη ἀλλά ψηφίζει τούς συνεχιστές του, προσπαθῶντας παράλληλα νά προσαρμόσῃ τήν μεθοδολογία τους στά δικά του μέτρα.

Σὲ ἐπίπεδο κοινωνίας τέτοιες ὁμάδες δὲν ἔχουν, οὔτε ἀναζητοῦν συμμάχους. Ἂν ἡ ἐξουσία τοὺς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ χώνουν μὲ θρασύτητα περισσὴ τὸ χέρι στὴν τσέπη τοῦ κάθε πολίτη, τότε ὅλα εἶναι μέλι γάλα. Ἂν κάτι στραβώσει, γιαούρτωμα, προπηλακισμοί, χλευασμός, τραμπουκισμοὶ θὰ βγοῦν στὸ προσκήνιο.

Οἱ ἐπαναστάτες τοῦ γλυκοῦ νεροῦ, ἀφήνουν στὴν ἄκρη τοὺς μικροαστικοὺς λεονταρισμοὺς τύπου Ὕδρας ὅταν οἱ ναυτεργάτες, ἀπεργῶντας καθ’ ὅλα νόμιμα, κλείνουν τὰ λιμάνια καὶ ἐμποδίζουν τὰ πλοῖα νὰ ἀποπλεύσουν ἢ νὰ δέσουν. Τότε δείχνουν τὸ ἀληθινὸ καὶ ἀντιδραστικὸ συνάμα πρόσωπό τους. Μυξοκλαῖνε μπροστὰ στὶς κάμερες γιὰ τὴν χαμηλὴ προσέλευση τουριστῶν. Τουριστῶν πού ἀποτελοῦν τὰ ὑποψήφια θύματα κλοπῆς ἀπὸ τὰ πάσης φύσεως  λαμόγια τῆς ἁρπαχτῆς μέσῳ τοῦ τουρισμοῦ. Λασπολογοῦν καὶ ἀναπαράγουν μὲ χυδαῖο τρόπο ὅλη τὴν προπαγάνδα τῶν ΜΜΕ κατὰ τῶν ἀπεργῶν ναυτεργατῶν. 

Πῶς ἐξηγεῖ ἡ ἀριστερά τὸ ἀναμφισβήτητο γεγονός, οἱ λεγόμενο ἀπόγονοι τῶν μπουρλοτιέρηδων, ὡς κρίκοι τῆς τουριστικῆς ἁλυσίδας, τοῦ κλάδου μὲ τὸ μεγαλύτερο ποσοστὸ μαύρης καὶ ἀνασφάλιστης ἐργασίας στὴν χώρα, νὰ δουλεύουν σὲ συντριπτικὸ ποσοστὸ μὲ μετανάστες –νόμιμους καὶ μὴ – τῶν ὁποίων τὰ ἐργατικὰ δικαιώματα δὲν σέβονται , οὔτε ὑπολογίζουν στὸ ἐλάχιστο; Δὲν ἀντιλαμβάνεται ἡ ἀριστερὰ ὅτι ἡ ἐπίθεση κατὰ τῶν οἰκονομικῶν ἐλεγκτῶν, γιὰ τοὺς ὑδραίους « ἐπιχειρηματίες»  κατὰ βάθος σημαίνει διεκδίκηση στὴν διαιώνιση τοῦ καθεστῶτος ἐκμετάλλευσης κάθε ἐργαζόμενου; Διότι αὐτοὶ πού « ἀντιστέκονται» τοιουτοτρόπως δεκάρα δὲν δίνουν γιὰ κοινωνικοὺς ἀγῶνες καί δικαιώματα, ἀλλὰ μόνο γιὰ τὴν τσέπη τους; 

Ἀπὸ τοὺς πρωτοπόρους στὴν εἰσφοροδιαφυγή, ὄχι μόνο δὲν ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν αὔξηση τῆς ἀνεργίας, ἀλλὰ τὴν ἐπιδιώκουν καὶ τὴν ἐκμεταλλεύονται. Εἶναι αὐτὸ ἀντίσταση κατὰ τῆς κρατικῆς ἐξουσίας καὶ πολιτικῆς ἢ μήπως ἀποτελεῖ τὴν πιὸ σίγουρη καὶ σταθερὴ στήριξή της; Ποιὰ εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ διαφορὰ μεταξὺ τῶν μικρῶν ἢ μεγάλων ἐπιχειρηματιῶν τύπου Μανωλάδας καὶ τῆς συντριπτικῆς πλειονότητος τῶν μικρῶν ἢ μεγάλων ἐπιχειρηματιῶν κάθε πολυδιαφημισμένου τουριστικοῦ προορισμοῦ, πού συνωστίζονται νὰ συνεισφέρουν στὴν τουριστικὴ « ἀνάπτυξη»; Μόνο τὸ γεωγραφικὸ πλάτος καὶ μῆκος τῶν δραστηριοτήτων τους.

Διαβάστε ἕνα ἄρθρο καθαρὰ φιλελεύθερης ὀπτικῆς, γιὰ νὰ δεῖτε πόσο ξεδιάντροπα πατρονάρονται ἀπὸ τὸν συγκεκριμένο χῶρο τὸ « ἐθνικό» μας σπὸρ καὶ οἱ φοροφυγάδες καὶ φοροκλέφτες πού τὸ ἀσκοῦν. Προφανῶς γιὰ τοὺς λάτρεις τῆς «ἐπιχειρηματικότητας» οἱ μισθωτοὶ πού πληρώνουν φόρους εἶναι ἀπὸ ἄλλον πλανήτη. Ἡ ξεκάθαρη ἰδεολογικὴ στήριξη πού παρέχει ὁ ἀνωτέρω ἀρθρογράφος στὴν παρανομία εἶναι προφανής, ἐπικαλούμενος εἴτε ἀπίστευτους παραπλανητικοὺς ὅρους ὅπως « φοροδοτικὴ ἱκανότητα τῆς ἀγορᾶς», εἴτε « ἐπιχειρηματικὰ ρίσκα» μέσα στὰ ὁποῖα φαίνεται νὰ ἐνσωματώνει καὶ τὴν τήρηση φορολογικῶν ὑποχρεώσεων – δηλαδὴ ἄλλα λόγια ν’ ἀγαπιόμαστε -  ἀποφεύγει ὅμως νὰ ἀναφέρει κάποιες λεπτομέρειες πού τυχαίνει νὰ μὴν εἶναι καὶ τόσο λεπτομέρειες. Ὅτι οἱ συνειδητοὶ φοροφυγάδες τὸ μόνο πού ρισκάρουν εἶναι τὰ πενιχρὰ πρόστιμα πού ἂν καὶ ὅταν ἐπιβληθοῦν καὶ πληρωθοῦν δὲν πιάνουν μπάζα μπροστὰ στὰ ὑπερπολλαπλάσια κέρδη ἀπὸ τὶς φοροκλοπές. Καὶ στὴν περίπτωση πού τοὺς κλείσουν τὴν ἐπιχείρηση –λέμε τώρα καὶ καμμιὰ μακακία νὰ περνάει ἡ ὥρα – σὲ μία βδομάδα ἀνοίγουν καινούργια εἰς ὑγείαν τῶν κορόϊδων.

Ὁ φιλελευθερισμὸς εἶναι γνωστὸ ὅτι στὴν πράξη ἐφαρμόζεται ἀποκλειστικὰ ὡς ἰδεολογία κλοπῆς. Τὸ ἀνεπίτρεπτο εἶναι νὰ παρέχεται δικαιολογία ἢ ἀνοχὴ στὴν φοροδιαφυγὴ τῶν μικρῶν καὶ μεσαίων στρωμάτων ἀπὸ τὴν ἀριστερά.

Ἡ στάση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐξηγεῖται – καὶ ὄχι δικαιολογεῖται – καθ’ ὅτι σὰν κόμμα ἐξουσίας πλέον, μπαίνει στὸν πειρασμὸ νὰ χαϊδέψει αὐτιά. Τὸ ΚΚΕ ὅμως, πού κατὰ τὴν γνώμη μου τοποθετήθηκε μὲ πολιτικὴ καθαρότητα καὶ εἰλικρίνεια καὶ ὄχι μόνο ἀπέφυγε νὰ πατήσει τὴν μπανανόφλουδα σὲ πολλὲς περιπτώσεις τὴν τελευταία διετία, ἀλλὰ μὲ σαφήνεια ἀνέδειξε ἀδυναμίες, κινδύνους, ἀκόμα καὶ προβοκάτσιες; Μιλάω γιὰ τὴν ἀπολιτικότητα τῶν «ἀγανακτησμένων», τὸν ἀποπροσανατολισμὸ πού ἐπιδιώχθηκε μέσῳ τοῦ λεγομένου κινήματος τῆς πατάτας, τὴν στοχοποίηση τοῦ ΚΚΕ ἀπὸ τὸ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ.  Τί φοβᾶται δηλαδὴ τὸ ΚΚΕ; Μὴν τοῦ ξανααπευθύνουν μομφὴ –μνημεῖο γελοιότητος ἡ ὀργάνωση τοῦ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ; Ὅταν ἀνακατεμένοι μὲ διάφορους φασίστες ἔξω ἀπὸ τὴν Βουλή, διαμαρτυρήθηκαν, ὅτι τάχα μου τὸ ΚΚΕ ἐμπόδισε τὴν εἴσοδο τοῦ κόσμου « προστατεύοντας» τὸ κοινοβούλιο;

Προφανῶς καὶ ἡ σημερινὴ κυβέρνηση δὲν διαπνέεται ἀπὸ κάποια αἴσθηση δικαίου ὅταν διεξάγει τὸν σημερινὸ καὶ ὑποτιθέμενο ἀγώνα κατὰ τῆς φοροδιαφυγῆς. Στριμωγμένη στὸν τοῖχο εἶναι καὶ προσπαθεῖ μὲ στρακαστροῦκες νὰ παραπλανήσει ἐξισώνοντας μικροαπατεῶνες μὲ μεγαλοκαρχαρίες. Θὰ εἶναι ἐπίσης ἀστεῖο καὶ τραγικὸ μαζὶ νὰ συγκρίνει κανεὶς τὴν ἀρχικὴ προσπάθεια τοῦ Καποδίστρια μὲ τοὺς σημερινοὺς κυβερνῶντες. Ἡ διαφορὰ ὁράματος μεταξὺ τῶν δύο ἐποχῶν δὲν ἐπιτρέπει τέτοιους γελοίους παραλληλισμούς. Χωρὶς νὰ ξεχάσουμε ὅτι ὁ Καποδίστριας ἔβαζε ἀπὸ τὴν τσέπη του γιὰ νὰ καλύψει τὶς τρύπες τοῦ προυπολογισμοῦ, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς σημερινοὺς καλομαθημένους πολιτικούς…

Αὐτὸ δὲν σημαίνει βέβαια ὅτι ἡ ἀριστερὰ δικαιοῦται νὰ κλείνει τὰ μάτια σὲ πρακτικὲς τύπου Ὕδρας καὶ ὄχι μόνο. Διότι ὁ μικροαπατεώνας φοροφυγάς, εἴτε « δουλεύει» στὴν Σταδίου εἴτε στὴν Ὕδρα, εἶναι αὐτὸς πού πρῶτος θὰ ζητήσει πάλι νὰ ἐπέμβουν τὰ ΜΑΤ κατὰ διαδηλωτῶν ἢ ναυτεργατῶν γιὰ νὰ μὴν χάση τὸν πελάτη. Πρῶτος θὰ υἱοθετήσει πρακτικὲς Μανωλάδας ρίχνοντας παράλληλα, γιὰ ξεκάρφωμα, τὸ φταίξιμο γιὰ τὴν ἀνεργία στοὺς λαθρομετανάστες. Ἢ μήπως τὸ ΚΚΕ περιμένει ὅτι αὐτὴ ἡ γλοιώδης μικροαστικὴ μάζα θὰ τὸ ἀκολουθήσει στὴν ἐπανάσταση; Μὲ μπροστάρηδες τοὺς νεόκοπους κοινοβουλευτικοὺς ναζιστὲς ἐναντίον του θὰ στραφεῖ.

Ἡ φοροδιαφυγή, ὅπως ἐκδηλώνεται στὴν Ἑλλάδα, ἀποτελεῖ σαφῆ ἐκδήλωαη κοινωνικοῦ ἀναρχισμοῦ στὴν πιὸ αἰσχρή, ἀνέντιμη καὶ χυδαία μορφή του. Κοινωνικὸ ἀναρχισμὸ ἐκφράζει καὶ ὁ ἀντάρτης πόλεων, ὑπερτερεῖ ὅμως σαφῶς τοῦ μικροαστοῦ σὲ θάρρος καὶ ἐντιμότητα μὲ τὸ ρίσκο πού ἀναλαμβάνει. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ ἐξατομικευμένη δράση του δὲν εἶναι κοινωνικὰ ἀναποτελεσματικὴ μὲ συνέπεια νὰ ἀνατροφοδοτεῖ τὴν κρατικὴ βία, Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος πού τὸ ΚΚΕ ἀσκεῖ, καὶ πολὺ σωστά, κριτικὴ στοὺς ἀντάρτες πόλεων. Τὴν καθαρὰ ἀτομικίστικη, σαφῶς ἀντικοινωνικὴ καὶ ἀντιδραστικὴ στάση τῶν φοροφυγάδων γιατί τὴν ξεπερνάει ὅταν προέρχεται ἀπὸ μικροαστοὺς πού μόνο ζημιὰ εἶναι διατεθειμένοι νὰ προξενήσουν στὸ ὅποιο λαϊκὸ κίνημα;

Μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ ἄρνηση κοπῆς ἀποδείξεων, καὶ πληρωμῆς φόρων γενικώτερα, ἀποτελεῖ αὐτὴ καθ’ αὐτὴ πράξη ἀντίστασης; Ἐννοοῦμε ἀντίσταση μὲ κοινωνικὸ περιεχόμενο, καὶ ὄχι τὴν πράξη πού παρὰ τὸ ὅτι συνδυάζει τὴν λούφα μὲ τὸν παρασιτισμὸ διεκδικεῖ ἀγωνιστικὲς δάφνες. Φυσικὰ καὶ ὄχι. Γιὰ νὰ ἴσχυε κάτι τέτοιο θὰ ἔπρεπε ἡ « ἀντιστασιακὴ πράξη» τῆς φοροδιαφυγῆς καὶ ἀκόμα περισσότερό της φοροκλοπῆς ( ἡ μὴ ἀπόδοση ΦΠΑ ἀποτελεῖ καθαρὴ κλοπὴ τοῦ πολίτη ἀπὸ τὸν ἐπιχειρηματία ἄσχετα μὲ τὸ ὅτι παρουσιάζεται ἀπὸ τὰ τσιράκια τῆς ἀγορᾶς καὶ τοῦ φιλελευθερισμοῦ σὰν ἄμυνα τῶν ἐπαγγελματιῶν ἐνάντια στὴν κρίση), νὰ συνδυάζεται μὲ τὴν ἐνεργὸ συμπαράσταση σὲ εὐπαθεῖς κοινωνικὰ ὁμάδες, νὰ συνοδεύεται τουλάχιστον ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ συμμετοχὴ καὶ δράση στὶς λαϊκὲς κινητοποιήσεις. Καὶ ὄχι παίρνοντας διαζύγιο ἢ ἀκόμα καὶ σαμποτάροντας τες. Στήν οὐσία της ἡ φοροδιαφυγή εἶναι βαθειά ἀντεπαναστατική.

Σὲ κάθε κρίσιμη στιγμὴ αὐτὴ θὰ εἶναι καὶ ἡ θέση τοῦ κάθε μικροαστοῦ φοροκλέφτη ἤ φοροφυγᾶ (ἔμπορος, γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, ταξιτζής, βενζινᾶς, ἢ ὁτιδήποτε τέλος πάντων ἀπό μιά ἀτέλειωτη λίστα ἐπαγγελματιῶν…). Ἀντὶ νὰ πολεμήσει τὴν κυβερνητικὴ πολιτικὴ στὰ ἴσα, φορτώνει τὰ δικά του βάρη στὰ πιὸ ἀνυπεράσπιστα θύματά της, ἂν καὶ γνωρίζει ὅτι τὸ σύστημα ἐξουσίας θὰ καλύψει τὰ δικά του ἐλλείμματα μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Τσακίζοντας δηλαδὴ τὸν μισθωτὸ ἢ συνταξιοῦχο , τὸν πελάτη δηλαδὴ τοῦ κάθε « ὑδραίου ἑστιάτορα…». Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ πεῖ, ὅτι στην χώρα τῆς φαιδρᾶς πορτοκαλέας κράτος -ἀστική τάξη ἀπό τήν μία καὶ μικροαστοὶ φοροφυγάδες ἀπό την ἄλλη, ἀφοῦ ἐπιτίθενται καὶ οἱ δυό τους κατὰ τοῦ μισθωτοῦ ἐργαζόμενου, κάνουν καί ἕναν σκυλοκαυγά μεταξύ τους ποιὸς θὰ τὸν ξαλαφρώσει πρῶτος…

Ἡ σαφὴς καὶ καθοριστικὴ προτίμηση τῶν μικρομεσαίων στρωμάτων πρὸς τὴν φοροδιαφυγὴ καὶ τὴν φοροκλοπὴ ἀντὶ ἑνὸς ἀγωνιστικοῦ καὶ ἐπαναστατικοῦ πνεύματος ἔχει τὸ κατοπτρικὸ εἴδωλό της στὴν συμπεριφορὰ μεγάλης μάζας μικρομεσαίων δημοσίων λειτουργῶν, πού ἐκμεταλλεύονται τήν λούφα, τὸ λάδωμα, τὸν ἐκβιασμὸ καὶ τὸ φακελάκι πρὸς ἴδιον πλουτισμό. Ἡ ὀσφυοκαμψία και ἡ ἀπολιτικότητα εἶναι κοινό σημεῖο ἀναφορᾶς ὅλων τῶν παραπάνω, συνειδητῶν ἐχθρῶν κάθε ἐπαναστατικῆς διαδικασίας, ὅσο συντηροῦν καὶ ἐπωφελοῦνται ἀπὸ τὴν συντήρηση ἑνὸς παρασιτικοῦ τριτοκοσμικοῦ καπιταλισμοῦ, παίζοντας τό παιχνίδι τῶν μεγάλων λαμόγιων. «Πατριωτῶν», « ἐκσυγχρονιστῶν» ἤ φιλελεύθερων…  

Κάπως ἔτσι λοιπὸν ἀνέχθηκε τὴν συνεχῆ κλοπὴ εἰς βάρος του ἕνας ὁλόκληρος λαός. Ἀρνούμενος να ξεσηκωθῇ, πότε συμμετέχοντας, πότε λαδώνοντας καί πότε ἀναμένοντας στήν οὐρά νά γλύψει κανένα κόκκαλο.  Δὲν εἶναι καθόλου δύσκολο, ἀρκεῖ νὰ καταφέρεις νὰ τὸν ὑποβάλλεις σὲ μία διαδικασία « ἐθνοπρεποὺς» χασμουρητοῦ καὶ ροχαλητοῦ. Τὴν ἀποστολὴ αὐτὴ ἀνέλαβε ἡ περίφημη «ἑλληνικὴ» διανόηση μὲ προεξάρχοντες μοχλοὺς τὴν γενιὰ τοῦ 30 καὶ τὸ λεγόμενο « γλωσσικό». Ἐπ’ αὐτῶν περισσότερα σὲ μελλοντικὲς ἀναρτήσεις.

Τὸ πρόβλημα μὲ τὴν ἑλλαδικὴ διανόηση εἶναι ὅτι μὲ τὸν τρόπο της ἔσπρωξε τὸν κοιμισμένο νεοέλληνα νὰ διεκδικεῖ μέσῳ τῆς ἐπαιτείας καὶ νὰ ἐπιβιώνει ἀπὸ τὴν λούφα, ἐμποδίζοντας τον ἔτσι νὰ γίνη ἐπαναστάτης. Φυσικὰ ὁ ὑπνωτισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ διαρκέσει ἀπὸ μόνος του ἐπὶ πολύ, ἄσε πού δὲν μπορεῖς νὰ ὑποβάλλεις τοὺς πάντες. Πρέπει λοιπὸν νὰ δελεάσεις τους μὴ ἀποδεχόμενους τὴν « ἐθνικὴ» ὑπνοθεραπεία. Οἱ ἐλάχιστοι πού δὲν ὑποκύπτουν στὰ ἐν λόγῳ δέλεαρ καὶ μεθόδους καί δέν ἀντέχουν τίς συγκρούσεις, πρέπει νά εἶναι προετοιμασμένοι νὰ ἀποδεχτοῦν ὡς μοῖρα τους τὸν αὐτοεξορισμό. Εἴτε ἐντὸς εἴτε ἐκτὸς Ἑλλάδος. Τό νά θίγονται ἀπό αὐτές τίς γραμμές εἶναι λογικώτατον, εὔκολα ὅμως θά ἀναγνωρίσουν τόν ἑαυτό τους ἐντός τῆς κατηγορίας τῶν αὐτοεξοριζομένων. Ἄν ὄχι, ἄς θίγονται ἐλεύθερα…