Ἡ τρομοκρατία ὑπό τήν σκέπη τοῦ φιλελευθερισμοῦ...

Μέρα πού εἶναι σήμερα, σύμπας ὁ «ἐλεύθερος» κόσμος ὀφείλει νὰ ἀναλογισθῆ τί συνέβη 11 χρόνια πρίν, τὴν 11/9/2001. Ἡ μετατροπή τῶν νεκρῶν τῆς 11/9/2001 σέ μάρτυρες –θύματα κάποιων διεστραμμένων, πέραν τοῦ ὅτι ἐλάχιστη σχέση ἔχει μέ τήν οὐσία τῶν πραγμάτων, παγιδεύει την μεγάλη μάζα σε ὑπεραπλουστεύσεις, ἐμποδίζοντάς την να βασανίσῃ το μυαλό  μέ κάπως περιπλοκώτερες σκέψεις και ἑρμηνεῖες.  Πρῶτο βῆμα, ἡ προσοχή της νὰ στραφῇ στὰ θύματα τῆς ἐπίθεσης στοὺς δίδυμους πύργους. Δεύτερο βῆμα, νὰ συνειδητοποιήση, μὲ τὴν βοήθεια καὶ τὴν καθοδήγηση τῶν ἐγκεκριμένων ἀναλυτῶν πάντα,  πόσο ἀναγκαῖος ἦταν ὁ λεγόμενος « μακροχρόνιος πόλεμος» πού κήρυξε ὁ Μποὺς καὶ οἱ ἄλλες μαριονέτες γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὶς ἀξίες τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς ἐλευθερίας, πού κάποιοι ἄξεστοι, ἀπολίτιστοι μελαμψοὶ καὶ φανατικοὶ τύποι ἔβαλαν στὸ μάτι. Ἕνα μάθημα πολύ διδακτικό για τόσες και τόσες μέχρι σήμερα ἀνθρωπιστικές ἐκστρατεῖες.

Ἡ μεγάλη μάζα  ὅμως ὀφείλει παράλληλα νὰ μὴν προβληματιστεῖ γιὰ δυὸ ζητήματα. Ἀρχικά νά κλείσει τ’ αὐτιά σέ μερικὰ πολὺ σημαντικὰ ἐρωτήματα πού ἀφοροῦν σὲ ὅσα γεγονότα ἐκτυλίχθηκαν τὴν 11/9/2001, καὶ σὲ ὅσα προαποφασισμένα τὴν ἀκολούθησαν. Τί προσπάθειες ἔγιναν γιά νά ἀποτραποῦν οἱ ἐκρήξεις, καί κυρίως τί δέν ἔγιναν. Νόρμαν Μεηλερ, Νόαμ Τσόμσκυ ἔχουν ἐπισημάνει κάποια πράγματα. Ὅπως καὶ ὁ πρόσφατα ἀποθανών Γκὸρ Βιντάλ, ὑλικό τοῦ ὁποίου θὰ χρησιμοποιήσω σέ ἑπόμενη ἀνάρτηση, ἀφιερωμένη σχεδὸν ἀποκλειστικά στὴν 11/9/2001. Πρὸς τὸ παρὸν ὅποιος θέλει μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν πολὺ ἐνδιαφέροντα σύνδεσμο  the enemy within.

Κυρίως ὅμως πρέπει να ἀποφύγει ὁ « ἐλεύθερος» ἄνθρωπος, ὅπως ὁ διάολος τό λιβάνι, νά ἀσχοληθῇ μέ τὸ ἐννοιολογικὸ περιεχόμενο τοῦ ὄρου «τρομοκρατία», τῆς χρήσης του στὴν πολιτική καί μέ ποιόν τρόπο ὅλα αὐτά παίρνουν σάρκα καί ὀστᾶ στήν ἑλλαδική μεταπολεμική πραγματικότητα .

Ἡ σημερινὴ ἀνάρτηση θὰ παρουσιάσῃ τὸ δεύτερο ζήτημα.

Πολλοὶ ὄροι, κυρίως μετὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς θεωρίας τῶν φώτων ἀπέκτησαν τὴν ἀπαιτούμενη ἐλαστικότητα ὥστε τὸ ἑκάστοτε περιεχόμενό τους νὰ καλύπτει τὶς πολιτικὲς καὶ ἰδεολογικὲς ἀνάγκες τῆς συγκυρίας, ὅπως αὐτές προέκυπταν μαζὶ μὲ τὶς εὐρύτερες ἀνακατατάξεις στὸν εὐρωπαϊκὸ χῶρο. Ἡ ἀποικιοκρατία, ἀργότερα οἱ ἀλλαγὲς καθεστώτων καὶ συνόρων σὲ περιοχὲς πού μέχρι τότε δὲν εἶχαν γνωρίσει τὴν δυτικὴ λαίλαπα, εἶχαν ἀνάγκη νὰ ἐξωραϊσθοῦν, νὰ τὶς ἐμπεδώσει καὶ ἀποδεχθῆ ἡ κοινὴ γνώμη. « Πρόοδος», « δημοκρατία»,  « ἀνθρώπινα δικαιώματα»,  « φιλελληνισμὸς» εἶναι ὄροι αὐτῆς τῆς κατηγορίας. Πολιτικὲς ἐλέγχου τῶν μαζῶν ἐντὸς τῶν συνόρων, ἰδίως μεταπολεμκά τὴν ἐποχὴ τοῦ ψυχροῦ πολέμου λανσάρισαν τὸν «ἀντικομμουνισμό». Ἡ  «συνωμοσιολογία» ( βλέπε http://katotokerdos.blogspot.gr/2011/12/blog-post_15.html) εἶναι ἀπὸ τὰ νεώτερα « ἰδεολογικὰ ὄπλα».  Τὰ δὲ ἱστορικά, πολιτικοκοινωνικὰ αἴτια τῶν σημερινῶν κρίσεων γίνεται προσπάθεια νὰ ἀποκρυβοῦν, τονίζοντας μόνο τὴν ἐπιφανειακὴ οἰκονομική τους διάσταση,  περιορίζοντάς τα σε αὐτήν, συνδυάζοντάς την μάλιστα μέ ἕνα μεταφυσικό περιβάλλον τρομολαγνείας τῶν ἀγορῶν. Ἡ γενικολογία ὅτι οἱ ἀγορές δροῦν ἐναντίον τῆς κοινωνίας, λές και οἱ ἀγορές δεν εἶναι κομμάτι τῆς κοινωνίας και ἔκφρασή της, συγχέει τά δεδομένα, ἀλλοιώνει τό πρόβλημα, πάσχει δέ σέ ἐπίπεδο λογικῆς ἐγκληματικά.  Ἀποτέλεσμα; Ὁ καπιταλισμός παίρνει συγχωροχάρτι…

Ἀνάλογος σκοταδισμός ἐπικρατεῖ τίς τελευταῖες δεκαετίες, ὅταν ἐπεβλήθη γιά ἐπικοινωνιακούς λόγους περισσότερο, ἡ κατά τό δοκοῦν χρήση τῶν ὅρων  «τρομοκρατία» καὶ τῆς  «καταπολέμησής της».

Ἡ προβολή τοῦ χαρακτηρισμοῦ πλέον δέν ἔχει σχέση μέ τήν πράξη αὐτή καθ’ ἑαυτή καί τό περιεχόμενό της, ἀλλά περισσότερο μέ τά ἐπιδιωκόμενα πολιτικά ὀφέλη μέσῳ αὐτοῦ τοῦ χαρακτηρισμοῦ. Σέ αὐτό ἔβαλαν τό χεράκι τους καί διάφοροι «εἰδικοί»,  πού ἐνέσκηψαν στήν καθημερινότητά μας. Στόχος ὅλης τῆς περί τήν σύγχρονη τρομοκρατία παραφιλολογίας, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐν πολλοῖς ἐπιτευχθῇ, να γίνῃ το φαινόμενο ἀποδεκτό ὄχι ὡς πρός τίς βαθύτατες πολιτικές, κοινωνικές καί ἱστορικές του διαστάσεις, οὔτε νά διεξαχθῇ ὁ ὅποιος διάλογος. Ἀλλά νά μετατραπῇ σέ «πρόβλημα τῆς ἐποχῆς» προσεγγιζόμενο ἀπό περιοδικά καί τηλεοράσεις ποικίλης ὕλης, νά γίνῃ ἀνάγνωσμα λαϊκό, νά ἐνστερνιστοῦμε ὅλοι μας τήν ἰδεολογία ὑπαρκτοῦ ἐσωτερικοῦ πολέμου μέ ἀνώνυμα θύματα πού λαμβάνει χώρα ἀνάμεσα στά σπίτια μας και τοῦ φόβου πού αὐτός προκαλεῖ, ἡ « τρομοκρατία» αὐτή νά περιχαρακωθῇ ὡς ἁπλή ἐγκληματική δραστηριότητα, ἕνα γεγονός ἀστυνομικῆς ἤ μυστικῆς ὑφῆς, ὅπου ὡς ἀπό μηχανῆς θεοί κάποιοι «καλοί» προσπαθοῦν να σώσουν τήν κοινωνία ἀπό τούς « κακούς» ἤ « ψυχανώμαλους» πού καραδοκοῦν νά τήν βλάψουν. Οὐδέν ψευδέστερον.

Μέχρι σήμερα εἴχαμε τήν τρομοκρατία τοῦ κράτους καί τήν βίαιη τρομοκρατική ἀντίδραση συγκεκριμένων ὁμάδων ἔναντι πολιτικῶν στόχων λίγο πολύ γνωστῶν, οἱ ὁποῖοι κάλλιστα ἐλάμβαναν μέτρα προστασίας ἱκανά να ἐξουδετερώσουν τίς ἐναντίον τους ἀπειλές. Γιατί στήν Ἑλλάδα τά πράγματα ἐξελίχθηκαν διαφορετικά καί ἡ 17 Νοέμβρη « ἄργησε» τόσο να ἐξαρθρωθῇ, θά τό δοῦμε στήν συνέχεια. Σέ κάθε περίπτωση αὐτό τό εἶδος τρομοκρατίας, ὡς ἀντίδραση στήν κρατική πολιτική, ἐλάχιστα ἀπασχολοῦσε ἤ ἐπηρέαζε τό κοινωνικό σῶμα, σέ ἀντίθεση μέ τήν ὑπαρκτή πλέον τρομοκρατία ἐντός τῶν μεγαλουπόλεων πού ὑποχρεωτικά ἀγκαλιάζει τούς πάντες. Ἄνευ σαφοῦς πολιτικοῦ στόχου πλέον, ἀπό τό πουθενά, ἡ τρομοκρατία ἐξελίχθηκε σέ συστατικό τῶν φιλελεύθερων κοινωνιῶν τῆς πολεμόχαρης ἀνάπτυξης, καί βρίσκοντας τό κατάλληλο ὑπέδαφος, διαχύθηκε ἐντός τους.

Ἀπαιτεῖται μία ψυχρὴ καὶ ὅσο γίνεται ἀντικειμενικώτερη θέση τοῦ τί σημαίνει ὁ ὅρος, πῶς ἐκφράζεται στήν Ἑλλάδα καί στήν εὐρύτερη περιοχή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ὄχι τόσο μελοποιῶντας τά ζητήματα, οὔτε ἑστιάζοντας σέ θύματα καί ἐκτελεστές, ἀλλά ἐπικεντρώνοντας σέ θεσμούς καί κράτη ὁλόκληρα πού ἐμπλέκονται σέ αὐτόν τόν φαῦλο κύκλο τῆς δυτικῆς πολιτικῆς. Παραθέτω ἀπόσπασμα ( σελίδες 30-38), ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γεράσιμου Κακλαμάνη « Ἡ Ἑλλὰς ὡς κράτος δικαίου» ( 1990).

 ==================================================================

… Πολιτικῶς ἀναλυόμενη ἡ τρομοκρατία σημαίνει τὸ ἑξῆς: ποινικοποίηση στὸ σύστημα τῶν διεθνῶν σχέσεων τῶν ἐθνικῶν ἀπαιτήσεων τῶν μικρῶν λαῶν. Δεδομένου ὅτι ἡ ἀποικιοκρατία ἐπεδίωξε συνειδητῶς τὴν ὕπαρξη προβλημάτων μεταξὺ τῶν διαφόρων ἐθνοτήτων, ἐνῷ μεταπολεμικῶς καμμία μέριμνα δὲν ἐλήφθηκε γιὰ τὴν τροποποίηση αὐτῶν τῶν προβλημάτων, εἶναι φανερὸ ὅτι μόνο ἡ μὴ ὡμολογημένη σκέψη τῆς διὰ τῆς τρομοκρατίας ἀντιμετωπίσεως τῶν ἐν λόγῳ προβλημάτων θὰ μποροῦσε νὰ τὰ ὀνομάση τρομοκρατία. Κύρια περιοχὴ τῆς «τρομοκρατίας» αὐτῆς εἶναι ὁ χῶρος τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τῆς Μεσογείου. Καὶ ἡ ἱστορία ἀρχίζει ἀμέσως μετὰ τὸν πόλεμο. Κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη — ἐποχὴ ριζικοῦ χωρισμοῦ τοῦ κόσμου σὲ δύο ἰδεολογικὰ στρατόπεδα —, γιὰ τὴν Σοβ. Ἕνωση δὲν ὑπῆρχε θέμα ὑποστήριξης ἐθνικῶν κινημάτων. Κατὰ τὴν σταλινικὴ ἀντίληψη τῶν πραγμάτων, δικαιολογημένη ἄλλωστε ἐκ τῶν συνθηκῶν τοῦ πολέμου, ἴσχυε τὸ ἀξίωμα «πᾶς μὴ μεθ’ ἠμῶν, καθ’ ἠμῶν». Ὡστόσο, ἡ Σοβ. Ἕνωση σκοποῦσα νὰ παραμερίση τοὺς Ἄγγλους ἀπὸ τὴν Μέση Ἀνατολή, εἶδε στὴν ἵδρυση τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ μιὰ χρήσιμη εὐκαιρία γι’ αὐτὸ καὶ ἐφρόντισε ἀμέσως νὰ τοῦ προμηθεύση ὄπλα μέσῳ τῆς Τσεχοσλοβακίας. Ἡ ἵδρυση τοϋ Ἰσραηλιτικοῦ κράτους θὰ ἐξῆπτε τὸν ἀραβικὸ ἐθνισμό, ἀπὸ τὸν ὁποῖον θὰ προέκυπταν σίγουρα πολιτικὰ στηρίγματα γιὰ τὴν Σοβ. Ἕνωση στὸν ζωτικὸ αὐτὸ χῶρο, ἐνῶ οἱ Ἄγγλοι, ταλαντευόμενοι μεταξὺ Ἰσραὴλ καὶ τῶν συμφερόντων τους στὸν ἀραβικὸ κόσμο, σίγουρα θὰ ἀπεδυναμοῦντο στὴν ἐν λόγῳ περιοχή. Ἡ πρόβλεψη ὑπῆρξε τόσο σωστή, ὥστε εἰδικὰ στὴν περιοχὴ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἡ ὑποστήριξη τῶν ἐθνικῶν κινημάτων μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Στάλιν νὰ ἀποβῇ ἀνακηρυγμένη ἀρχή, ἀνεξαρτήτως τοῦ γεγονότος ὅτι πολλοὶ ἡγέτες ἀραβικῶν χωρῶν ἐδίωκαν ἀμείλικτα τὰ κομμουνιστικὰ κινήματα τῶν χωρῶν τους. Ἡ Αἴγυπτος, ἡ Συρία, τὸ Ἰράκ, ἡ Λιβύη καὶ ἡ νότιος Ὑεμένη ὑπῆρξαν οἱ κύριες περιοχὲς ἐνδιαφέροντος γιὰ τοὺς σοβιετικούς, ἡ δὲ Αἴγυπτος σὺν τοῖς ἄλλοις (ἰδίως μετὰ τὸ 1967) λόγω καὶ τῆς αὐξανομένης ἐπιρροῆς τῆς Κίνας στὴν περιοχὴ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ἐὰν σκεφθῆ κανεὶς ὅτι σὲ μιὰ οἰκονομία μὴ συντονισμένη ἀποκλειστικὰ στὴν παραγωγή, ὅπως ἡ σοβιετικὴ ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν δυτική, ἡ παραγωγὴ πετρελαίου μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1940 καὶ 1987 ἐσημείωσε διαφορὰ τάξεως μεταξὺ 31 καὶ 624 δισεκατομμυρίων τόννων ἀντιστοίχως, εἶναι φανερὸ ὅτι γιὰ μιὰ παραπέρα αὔξηση τῆς βιομηχανικῆς παραγωγῆς ὁ χῶρος τῆς Μέσης Ἀνατολῆς θὰ μετεβάλετο καὶ γιὰ τὴν Σοβ. Ἕνωση σὲ ζωτικῆς σημασίας χῶρο ὅσο καὶ γιὰ τὴν Δύση. Παράδειγμα πρὸς τοῦτο εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἀμερική, πού ἀπὸ πετρελαιοπαραγωγὸς χώρα μετεβλήθηκε σὲ χώρα εἰσαγωγῆς πετρελαίου (ARAMCO). Ὡστόσο οἱ σοβιετικοὶ δὲν ἀκολούθησαν μεταπολεμικὰ μιὰ πολιτικὴ «ἐξασφαλίσεως» στὴν περιοχὴ αὐτή, ἄλλα ἀρκέσθηκαν ἁπλῶς στὴν συντήρηση τῶν ἐθνισμῶν πού ἐδημιουργοῦσε στὸν ἀραβικὸ κόσμο ἡ ἴδια ἡ δυτικὴ πολιτική. Ἐξόπλισαν ἔτσι μόνο ἀμυντικὰ τὶς χῶρες πού ἐπρόσκειντο σ αὐτούς, ἐνῶ ἡ βοήθειά τους πρὸς τὴν PLO ὑπῆρξε τόσο χαλαρή, ὥστε νὰ μὴν δημιουργήση γενικώτερα προβλήματα στὸν χῶρο τῆς Δύσης. Οἱ ἀραβικοὶ ἐθνισμοὶ ἔτσι δὲν θὰ ἀποτελοῦσαν ἁπλῶς ἕνα βάρος γιὰ τὸ σύνολο τῆς δυτικῆς πολιτικῆς, ἄλλα, δεδομένων τῶν δεσμῶν πού ἐπέβαλε ἡ ἱστορία καὶ ἡ γεωγραφικὴ θέση ὡρισμένων εὐρωπαϊκῶν χωρῶν πρὸς τοὺς χώρους τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, θὰ ἀπέβαιναν ἕνα πρόβλημα καὶ γιὰ τὶς ἴδιες τὶς ἐσωτερικὲς καταστάσεις τῆς δυτικῆς πολιτικῆς. Ὑπὸ τὶς συνθῆκες αὐτές, καὶ ὑπὸ ἀνάλογες πού ἐπικρατοῦσαν σὲ ἄλλες περιοχὲς τοῦ πλανήτη (Κεντρικὴ Ἀμερική, Ἄπω Ἀνατολὴ κ.λπ.), εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ Ἀμερικὴ ὡς ἡγέτιδα δύναμη τοῦ δυτικοῦ κόσμου δὲν θὰ μποροῦσε γιὰ μεγάλο διάστημα νὰ τὰ βγάλη πέρα μέσα στὸ κλίμα τοῦ ψυχροῦ πολέμου. Καὶ ἡ κατάργηση αὐτοῦ τοῦ κλίματος ἦταν τὸ πρῶτο πού ἐνδιέφερε τοὺς σοβιετικούς. Ὄντως: ἡ Ἀμερική, μὴ διαθέτουσα κάποια συγκεκριμένη πολιτικὴ ἀντίληψη γιὰ τὴν μεσογειακὴ περιοχὴ καὶ μὲ ἀποκλειστικὴ τὴν ἔγνοια ἐξασφαλίσεως τοῦ πετρελαίου ὡνόμασε τὴν ὅλη πολιτικὴ κατάσταση τῆς Μέσης Ἀνατολῆς «τρομοκρατία» καὶ ἀνέθεσε τὴν ἀντιμετώπισή της στοὺς ἀντιστοίχους τρόπους τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Εἶναι βέβαια κλασσικὴ καὶ αὐτονόητη ἡ ἀρχή, ὅτι γιὰ νὰ ἐλέγξῃ κανεὶς ἕνα «παράνομο» σύστημα εἶναι ἀνάγκη νὰ συμμετέχη ὁ ἴδιος σ αὐτό. Καὶ ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι πού ἀποτελεῖ ἡ Ἑλλάδα τὸν διαφωτιστικώτατον μίτο.

Τὸ «δόγμα Τρούμαν» καὶ ἡ γενικώτερη κηδεμονία τῆς Εὐρώπης ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ εἶναι γνωστὸ ὅτι στηρίχθηκαν στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Τουρκίας. Στὴν μὲν Ἑλλάδα λόγῳ τῶν περίπου γνωστῶν (βλ. γι’ αὐτὰ πιὸ κάτω) καὶ στὴν Τουρκία λόγῳ τῶν ἀπαιτήσεων τοῦ Στάλιν γιὰ ναυτικὲς βάσεις κ.λπ., τὶς ὁποῖες ματαίωσαν οἱ ναυτικὲς ἀσκήσεις τοῦ θωρηκτοῦ «Μισούρι» τὸ φθινόπωρο τοῦ 46. Τώρα τί ἐκέρδισαν ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Τουρκία μὲ τὴν παραμονή τους στὴν «Ἐλευθερία» καὶ τὴν «Δημοκρατία», εἶναι ἕνα θέμα περιττῆς συζήτησης. Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νὰ ἰδοῦμε πῶς ἔκληροδοτήθηκαν αὐτὲς οἱ δύο χῶρες στὰ πλαίσια τῆς μεταπολεμικῆς Δύσης, προκειμένου νὰ καταλάβωμε καὶ τοὺς ρόλους πού κάθε φορά ὑποχρεωτικὰ ἀναλαμβάνουν κατὰ τὶς διαμορφώσεις τῆς μέχρι τώρα δυτικῆς πολιτικῆς.

Ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Τουρκία γιὰ τὴν παλαιὰ εὐρωπαϊκὴ πολιτικὴ ἀποτελοῦσαν ἁπλῶς γεωγραφικὲς ἐκτάσεις, οἱ ὁποῖες ἀπὸ κοινοῦ συγκροτοῦσαν ἑνιαᾶαν γεωπολιτικὴν ὀντότητα σὰν ἀποτέλεσμα τοῦ κριμαϊκοῦ πολέμου. Ὁ πόλεμος αὐτός, ὁ ὁποῖος μὲ τοὺς δύο παγκοσμίους πολέμους ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴ μίας ἱστορικῆς ἑνότητος, ὑπῆρξε ὁ σπουδαιότερος στὴν νεώτερη πολιτικὴ ἱστορία τῆς Εὐρώπης, διότι κατήργησε τὸ σύστημα τῆς «Ἱερᾶς Συμμαχίας» (οὐσιαστικὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους τῆς μοναρχίας τῶν Ἀψβούργων) καὶ ἔφερε τὶς πολιτικὲς ἀναδιατάξεις στὴν σύνθεση τῶν εὐρωπαϊκῶν κρατῶν πού διετηρήθησαν ὡς τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ὑπῆρξε ἐξαιρετικὰ πολυαίμακτος σχετικὰ μὲ προηγουμένους, διότι ὑπῆρξε πόλεμος «προηγμένης τεχνολογίας». Σ αὐτὸν ἐχρησιμοποιήθηκαν γιὰ πρώτη φορὰ μηχανοκίνητα σιδερένια πλοῖα καὶ νέου τύπου ὄπλα (Paixhans-Haubitze), τὰ ὅποια ἐπέτρεψαν στοὺς Ρώσσους νὰ βουλιάξουν ἐν ἀκαρεῖ τὸν παλαιοῦ τύπου στόλο τῶν Τούρκων στὴν Σινώπη καὶ νὰ προκαλέσουν ἔτσι τὴν ἀνάμιξη τῶν δυτικῶν δυνάμεων. Ἐκόστισε κοντὰ στὸ ἕνα ἑκατομμύριο θύματα (τὸ Βατερλώ π.χ. εἶχε περίπου 50.000. Σημείωσις: Ἀναφέρομε μερικὲς λεπτομέρειες γι’ αὐτόν, ὄχι μόνο διότι θὰ μᾶς χρειασθοῦν γιὰ τὴν κατανόηση κάποιων τρεχόντων ζητημάτων, ἄλλα καὶ γιατί αὐτὸς ὁ πόλεμος εἶναι ἄγνωστος ἐν Ἑλλάδι, ἀφοῦ δὲν μνημονεύεται καν στὰ σχολεῖα. Ὡς «ἱστορία» γι’ αὐτὰ μεταξὺ 1821 καὶ 1921 εἶναι — γιὰ τὴν Γ Λυκείου — ἐπὶ ΠΑΣΟΚ τῷ 1984 οἱ πρὸ τοῦ 21 «κοινοτικὲς» σχέσεις!...).

Οἱ ἀπώτερες αἰτίες τοῦ κριμαϊκοῦ πολέμου ἀνάγονται στὶς μεταρρυθμιστικὲς προσπάθειες τοῦ Μαχμοὺτ τοῦ Β, τὶς ὅποιες πραγματοποίησε ὁ γυιὸς του Ἀβδούλ Μεζὶτ ὁ Α διὰ τοῦ «Χατὶ Σερὶφ» τοῦ Γκιουλχανέ. Διὰ τοῦ διατάγματος αὐτοῦ ἐκηρύσσετο θρησκευτικὴ ἰσότης γιὰ ὅλους τους ὑπηκόους τῆς Αὐτοκρατορίας. Τὸ καθεστὼς αὐτὸ διευκόλυνε τὴν μεγαλύτερη διείσδυση τῶν δυτικῶν δυνάμεων ὡς προστάτιδων τῶν μὴ ὀρθοδόξων, πρᾶγμα πού ἡ Ρωσσία εἶδε σὰν ὑπονόμευση τῶν δικῶν της συμφερόντων, ἀφοῦ, βάσει παλαιοτέρων συνθηκῶν, ἦταν προστάτις τῶν ὀρθοδόξων. Ὅταν τῷ 1852 ἡ δυτικὴ Ἐκκλησία ἐπῆρε ὡς προνόμιο τὰ κλειδιὰ τῆς πόρτας ἀπὸ τὸν τάφο τῆς Βηθλεέμ, τὸν ἑπόμενο χρόνο ἡ Ρωσσία ἐκήρυξε τὸν πόλεμο κατὰ τοῦ Σουλτάνου (τὰ τῶν «κλειδιῶν» καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὴν περιουσία τῶν Ὀρθοδόξων ἐκεῖ ἀκόμη δὲν ἔχουν ρυθμισθῆ). Πάντως τῷ 1854, δηλαδή διαρκοῦντος τοῦ πολέμου αὐτοῦ, ὁ γάλλος μηχανικὸς Φ. Λεσσὲψ συνεφώνησε διὰ συμβολαίου μὲ τὸν ἀντιβασιλέα τῆς Αἰγύπτου τὴν κατασκευὴ τῆς διώρυγας τοῦ Σουέζ, πού θὰ ἄρχιζε λίγο μετὰ τὸν πόλεμο. Ἕνας ἀκόμη λόγος γιὰ τὸν πόλεμο αὐτὸν ἀπὸ εὐρωπαϊκῆς πλευρᾶς ἦταν καὶ ἡ ἀνώμαλη κοινωνικὴ κατάσταση τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία εἶχε ἐκδηλωθῆ λίγο πρὶν μὲ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1848-9. Ἀπὸ τὸν πόλεμο αὐτόν, πού εἶναι ὁ πρῶτος «πόλεμος θέσεως» στὴν Ἱστορία, προέκυψαν γιὰ ὅλους ζημιὲς καὶ ὠφέλειες, πέραν τῶν γενικῶν διαμορφώσεων πού ἔφερε στὴν πολιτικὴ δομὴ τῆς Εὐρώπης. Γιὰ τὴν Ρωσσία, προέκυψε ἡ ἀνάγκη βαθειῶν ἐσωτερικῶν μεταρρυθμίσεων γιὰ τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία μιὰ τεχνικὴ παράταση ζωῆς- γιὰ τὴν Γαλλία ἐπίτευξη τῶν πολιτικῶν βλέψεων τοῦ Ναπολέοντα (τοῦ Γ) καὶ γιὰ τὴν Ἀγγλία μιὰ ἀχανὴς ἀγορά, ὅπου, μὲ μίαν ἐπιβάρυνση 5% ἐπὶ τῶν προϊόντων της, θὰ μποροῦσε ἄνετα ἡ σφριγώδης βιομηχανία της νὰ ἀντισταθμίσῃ τοὺς ὑψηλοὺς τελωνειακοὺς δασμοὺς πού ἐπέβαλαν οἱ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς χῶρες πρὸς προστασία τῶν δικῶν τοὺς προϊόντων. Τὸ κυριώτερο ὅμως ἀποτέλεσμα τοῦ πολέμου αὐτοῦ ἦταν ἡ ἐξασφάλιση γεωπολιτικῶς τῶν νοτιοανατολικῶν συνόρων της Εὐρώπης, ἀφήνοντας πάντως ἄλυτο τὸ πρόβλημα τῶν νοτιοδυτικῶν συνόρων της Ρωσσίας. Ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Τουρκία τώρα ἀποτελοῦσαν ἑνιαία γεωπολιτικὴ περιοχὴ τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία ἔπρεπε νὰ διατηρηθῆ κατὰ πάσαν μελλοντικὴ ἀναδιάταξη τῶν Βαλκανίων. Ἐπεῖγον κατέστη τὸ πρόβλημα μὲ τὴν μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια δημιουργία τῆς Βουλγαρίας. Ὄντως μὲ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους ἡ Ἑλλάδα αὐξήθηκε πρὸς Βορρᾶν, οἱ ἐγγυήσεις ὅμως τῆς βόρειας ὑπάρξεώς της σὰν κράτους θὰ ἀνήγοντο στὰ ἀποτελέσματα τοῦ κριμαϊκοῦ πολέμου διὰ τῆς μονίμου παρουσίας σ’ αὐτὴ τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητός τῆς Θράκης! Ἐνῶ δηλαδὴ οἱ ἀνταλλαγὲς πληθυσμῶν στὰ πλαίσια τῆς πρώην Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἀποτελοῦν μίαν συνεχῆ μέχρι τῶν ἡμερῶν μας κατάσταση (περίπτωση Βουλγαρίας), ἄλλοτε ὁμαλὰ καὶ ἄλλοτε ἀνώμαλα (περίπτωση «μικρασιατικῆς καταστροφῆς», ἡ ὁποία μὲ τὸ ὑφιστάμενο κουρδικὸ πρόβλημα ἔχει ἄμεση σχέση αἰτίας-ἀποτελέσματος), ἡ μουσουλμανικὴ μειονότητα τῆς Θράκης ἀποτελεῖ μόνιμο θέμα ἀμηχανίας στοὺς λόγους τῶν ἀνίδεων ἑλλήνων πολιτικῶν, οἱ ὁποῖοι βρίσκουν σ αὐτὴ αἰτία παχύρευστου ἐκθειασμοῦ τῶν «δημοκρατικῶν ἀρετῶν» τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά ἀγνοοῦν πλήρως, ὅτι ἀκριβῶς ἡ ὕπαρξη αὐτῆς τῆς μειονότητος ἐκεῖ ἀποτελεῖ τὴν προϋπόθεση τῆς δικῆς των ψηφοθηρικῆς δραστηριότητος, καθ’ ὁ ἐγγύηση τῆς Ἑλλάδος σὰν κράτους! Ἡ ὕπαρξη τῆς μειονότητος αὐτῆς σημαίνει ἱστορικὰ τὸ ἑξῆς: ἂν ποτὲ ἤθελαν ἀμφισβητηθῆ τὰ ἀποτελέσματα τῆς γεωπολιτικῆς σημασίας τοῦ κριμαϊκοῦ πολέμου, εἴτε μὲ ἀπαιτήσεις τῶν παρακειμένων σλαβικῶν κρατῶν εἴτε μὲ ὑποκίνηση τῆς Ρωσσίας, τότε ὁ ἀπαιτῶν νὰ ἔχη νὰ ἀντιμετωπίσῃ ἀπὸ κοινοῦ Ἑλλάδα καὶ Τουρκία, καὶ ὄχι τὸ ἀμφιβόλου κατασκευῆς κράτος Ἑλλάδα. Μέσα στὸ σύνολο τῶν σκέψεων αὐτῶν καὶ στὴν ἀποδοχὴ αὐτοῦ τοῦ γεωπολιτικοῦ ρόλου ἐδέχθηκε καὶ ἡ Τουρκία νὰ παραχώρηση τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου στὴν Ἑλλάδα, προκειμένου νὰ παραμείνη στὴν ἀνατολικὴ Θράκη.

Βλέπομε ἐν συντομία ἔτσι, ὅτι ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Τουρκία ἀπετέλεσαν θεωρητικῆς σημασίας γεωγραφικὲς ἐκτάσεις γιὰ τὴν εὐρωπαϊκὴ πολιτική, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν σ’ αὐτὲς ἐκατοικοῦσαν ἄνθρωποι ἤ πρόβατα. Τὴν αὐτὴν σημασία θὰ ἐτηροῦσαν ἀναγκαστικὰ καὶ μετὰ τὸν β παγκόσμιο πόλεμο. Μόνο πού τώρα, μὲ τὴν κατοχύρωση τῶν νοτιοδυτικῶν συνόρων της Σοβ. Ἑνώσεως καὶ ἄρα τὴν πλήρη ἐγκατάλειψή τους στὶς «ἐλευθερίες» τοῦ δυτικοῦ κόσμου (ὁ Στάλιν μπορεῖ νὰ ἦταν ἀλλεργικὸς μὲ τὴν «Δημοκρατία», ὑπῆρξε ὅμως ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους στρατηγικοὺς νόες πού ἐγνώρισε ὁ σύγχρονος κόσμος), ὁ χαρακτήρας αὐτὸς ἐφάνηκε πιὸ καθαρά, σχεδὸν μηχανικὰ θὰ ἔλεγε κανείς. Ἔτσι π.χ. μὲ τὰ γεγονότα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς τὸ 1967 ἐχρειαζοταν ἕνα «σταθερὸ» καθεστὼς στὴν Ἑλλάδα γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν ἀμερικανικῶν βάσεων. Ἰδοὺ λοιπὸν μιὰ δικτατορία στὴν Ἑλλάδα ἀκριβῶς δύο μῆνες πρίν. Καὶ ὅταν τὸ 1974 ὁ ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν Χένρυ Κίσιγκερ ἐπιτυχαίνη τὶς συμφωνίες καταπαύσεως τῶν ἐχθροπραξιῶν μεταξὺ Αἰγύπτου καὶ Ἰσραὴλ (18 Ἰαν. 1974) καὶ Συρίας καὶ Ἰσραὴλ (31 Μαΐου 1974), ἀκριβῶς δύο μῆνες μετὰ ἐπανακάμπτει μέσῳ τῶν «ἀντιστασιακῶν» (!) καὶ ἡ «Δημοκρατία» στὴν Ἑλλάδα. Ὄτι βέβαια τὰ στρατιωτικὰ ἀποτελέσματα ὅταν γίνουν θέματα «συνομιλιῶν» θεωροῦνται πολιτικῶς τελειωμένα, εἶναι ἕνας παληὸς κανόνας. Ἀπόδειξη π.χ. τὸ Κυπριακό, τὸ ὅποιον κατ’ ἀνάγκην ἐδημιουργήθηκε μετὰ τὰ μεσανατολικά, διότι ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ριχάρδου τοῦ Λεοντόκαρδου ἦταν σαφῶς γνωστὴ ἡ σημασία τῆς Κύπρου γιὰ ὅλες τὶς ἐπιχειρήσεις τῆς Εὐρώπης στὴν περιοχὴ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ἐπὶ 15 χρόνια τὸ Κυπριακὸ ἀποτελεῖ θέμα συνομιλιῶν, συναντήσεων, διαμεσολαβήσεων καὶ ἐπαφῶν, παραμένει ὅμως ὡς πραγματικὸ πρόβλημα ἄλυτο (ὡς πολιτικὸ εἶναι ἤδη λυμένο, διότι δὲν ὑφίσταται ὡς τέτοιο πρόβλημα ἀφοῦ ὑπαγορεύεται ἀπὸ συγκεκριμένες ἀνάγκες, καλὲς ἡ κακές, τῶν ὁποίων ἡ λύση ὑπάγεται σὲ γενικώτερα πλαίσια πού ἐπὶ τοῦ παρόντος δὲν ἔχουν ἀκόμη διαμορφωθῆ). Τὸ 1980 τὰ προβλήματα φεύγουν ἀπὸ τὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ μετατοπίζονται στὸν περσικὸ κόλπο. Ἄρα χρειάζεται «Δημοκρατία» στὴν Ἑλλάδα, ἐνῷ ἀντίθετα ἕνα «ἰσχυρὸ» καθεστὼς στὴν Τουρκία. Ἰδοὺ πράγματι ἡ Δικτατορία στὴν Τουρκία!... Ἂν ἡ «Δημοκρατία» μετὰ ταῦτα δὲν ἐπανέκαμψε καὶ πάλι ἀποτόμως στὴν Τουρκία, ὅπως στὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἀκριβῶς γιατί μὲ τὴν «ἰσλαμικὴ ἐπανάσταση» τοῦ Ἰράν οἱ συνθῆκες εἶναι αἰσθητῶς διαφορετικὲς μακροπροθέσμως ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς μεσογειακῆς περιοχῆς. Δηλαδὴ στὴν ἴδια τὴν Τουρκία.

Σήμερα πού μὲ τὶς τρέχουσες πολιτικὲς διαμορφώσεις αὐτὰ ἔχουν ἤδη καταστῆ «ἀπώτατον παρελθόν», μποροΰμε νὰ τὰ ἐξετάσωμε λογικώτερα κάπως. Ἀπὸ τὴν τεχνικὴ εὐχέρεια τῶν πραγμάτων βλέπομε, ὅτι τόσο ἡ Ἑλλάδα ὅσο καὶ ἡ Τουρκία ἀποτελοῦν θεωρητικῆς φύσεως σχήματα, πού δὲν προγραμματίζεται ἡ χρήση τους ἐπὶ μακροχρονίου βάσεως ἄλλα ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τῆς στιγμῆς. Γιὰ τὸ ἀντίθετο ἀπαιτεῖται βέβαια ἡ ὕπαρξη κάποιου προγράμματος, τὸ ὁποῖον, ὅπως εἴπαμε, μεταπολεμικῶς δὲν παρεσχέθη ὁ χρόνος νὰ ὕπαρξη. Καὶ οἱ δύο αὐτὲς χῶρες, πέραν ἀπὸ τὶς «συνταγματικὲς» βιτρίνες καὶ τὶς «ἐκλογές», κρατήθηκαν στὰ πλαίσια τῆς Δύσεως ὅπως ἀκριβῶς ὑπῆρξαν: μὲ συνεχῆ κοινωνικὴ δικτατορία, ὅπου ἕνας συνταγματάρχης ἐπάνω ἕνας κάτω δὲν εἶχε σημασία. Εἴδικώτερα στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος, φαίνεται αὐτὸ καθαρὰ καὶ μετὰ τὴν δικτατορία. Τὰ ὠξυμμένα προβλήματα τῶν ἀραβικῶν ἐθνισμῶν, πού ἀναγκαστικὰ θὰ ἐμφανίζονταν μετὰ τὰ γεγονότα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς μέσα στὶς διαδικασίες τῶν μακροχρονίων «συνομιλιῶν» — καὶ τὰ ὁποῖα, ἀκριβῶς ἀφοῦ ὑπῆρχαν τυπικὰ οἱ «συνομιλίες» δὲν ἦταν δυνατὸν παρὰ νὰ ποινικοποιηθοῦν ὡς «τρομοκρατία» —, ἀπαιτοῦσαν καὶ ἀνάλογους τρόπους ἀντιμετώπισης. Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ «κοινοβουλευτικὴ» Ἑλλὰς ὡς ἕνα εἶδος ἐπιτελείου τῆς μεσογειακῆς τρομοκρατίας. Γιὰ νὰ ἐλεγχθῇ ἡ τρομοκρατία τῆς μέσης Ἀνατολῆς, χρειάζονται ἀνάλογες «προσβάσεις», δηλαδὴ μιὰ «φιλοαραβικὴ» καὶ «ἀντιϊσραηλινὴ» Ἑλλάδα γεμάτη πράκτορες πού νὰ συμμετέχουν σὲ τρομοκρατικὲς ἐπιχειρήσεις. Ἡ ἀρχὴ τῶν πραγμάτων ἀνάγεται βέβαια στὴν «ἀντίσταση» κατὰ τὴν περίοδο τῆς Χούντας: Ἕλληνες «ἀγωνιστὲς» ἐκπαιδεύονται σὲ στρατόπεδα τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, μαθαίνοντας πρόσωπα, ὀργανώσεις καὶ καταστάσεις, κατὰ τὸν ἴδιον τρόπο πού κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ «ἀντικομμουνισμοῦ» καὶ τοῦ ψυχροϋ πολέμου οἱ πιὸ «ἔνθερμοι μαρξιστὲς» ἦσαν οἱ ἀξιωματοῦχοι τῆς ΚΥΠ.

Τὰ πράγματα αὐτὰ δὲν τὰ ἀναφέρομε ἐδῶ ὡς κρίσεις — ἀλλοῦ θὰ κατὰ-λήξωμε πιὸ κάτω —, διότι ἔχουν μίαν αἰτιοκρατικῆς φύσεως ἐσωτερικὴν ἀναγκαιότητα στὴν μεταπολεμικὴ πολιτική. Ἡ μεταπολεμικὴ ἐποχὴ ἄρχισε ἀκριβῶς σὰν ἐποχὴ τρόμου. Μεταξὺ τρόμου καὶ τρομοκρατίας ὑπάρχει ἡ ἑξῆς διαφορά: τρόμος εἶναι τὸ ἀδιέξοδον αἴσθημα φόβου πού δημιουργεῖ μιὰ ἐξουσία στὸν λαό, μέσω τοῦ διοικητικοῦ καὶ ἰδεολογικοῦ μηχανήματος. Τὸ φαινόμενο εἶναι ἐγγενὲς στὴν φύση τῆς ἐξουσίας καὶ πανάρχαιον (γὶ αὐτὸ καὶ λέμε ὅτι χρειάζεται ὁ «διαφωτισμὸς» πρὸς ἔλεγχο αὐτοῦ τοῦ φόβου...). Τρομοκρατία, ἀντίθετα, εἶναι ἡ διὰ τῶν διατεθειμένων μέσων ἀντίδραση τοῦ λαοῦ. Τὰ μέσα αὐτὰ χαρακτηρίζονται συνήθως «βίαια», ὄχι διότι τοὺς λείπει ἡ νομιμότητα (τὸ «μέτρον» ἐν προκειμένῳ κλονίζεται), ἀλλὰ γιατί εἶναι ὑποχρεωμένα νὰ ἐξέρχονται τῆς περιοχῆς τοῦ «ἐπικρατοῦντος δικαίου», ἀφοῦ αὐτὸ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὴν ἐξουσία πρὸς ἄσκηση τοῦ δικοῦ της τρόμου (ὁ ρόλος τῆς ἰδεολογίας συνίσταται ἀκριβῶς στὸ νὰ καλύπτη αὐτἠ τὴν τάξη πραγμάτων). Τί ἀκριβέστερα εἶναι «νόμιμο» καὶ τί μὴ στὶς σχέσεις τρόμου καὶ τρομοκρατίας δὲν θὰ μᾶς ἀπασχόληση ἐδῶ, διότι εἶναι τὸ μέγιστον θέμα κάθε πολιτικῆς θεωρίας (ἕνα θέμα καθόλου «νομικό», ἄλλα θέμα φιλοσοφίας καὶ ἄλλου εἴδους ἀναλύσεων — πολιτικῶν, κοινωνικῶν, κατ’ ἐξοχὴν ἱστορικῶν κ.λπ.). Αὐτὸ πού θέλομε νὰ ποῦμε εἶναι, ὅτι ἡ μεταπολεμικὴ ἐποχὴ ἄρχισε πολιτικὰ σὰν μιὰ ἐποχὴ τρόμου. οἱ ἰδεολογίες τῆς μεταπολεμικῆς ἐποχῆς, αὐτὲς τοῦ ψυχροῦ πολέμου, ἦσαν καὶ γιὰ τὰ δύο στρατόπεδα ἰδεολογίες τρόμου. Καὶ γιὰ μὲν τὸν δυτικὸ κόσμο ἴσχυε ὁ «ἀντικομμουνισμός», γιὰ δὲ τὸν ἀνατολικὸν τὰ «ψυχιατρεῖα» (ἢ διαφορὰ εἶναι ἀνεπαίσθητη...). Ἡ ἀντίδραση ὡς «τρομοκρατία» δὲν ἄργησε νὰ ἐκδηλωθῆ: στὴν μὲν «Δύση» μὲ ἔνοπλες ὁμάδες δράσης καὶ φοιτητικὲς ἐξεγέρσεις, στὴν δὲ «Ἀνατολὴ» διὰ λαϊκῶν κινημάτων. Καὶ στὸν μὲν ἀνατολικὸ κόσμο ἐχρησιμοποιήθησαν τὰ τάνκς, στὸν δυτικὸ ὅμως, πού οἱ σχέσεις ἦσαν πολυπλοκώτερες, ἔπρεπε νὰ χρησιμοποιηθοῦν ἄλλες μέθοδοι. Μέσα σ αὐτὲς προέκυψε καὶ ὁ ρόλος τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν τριτοκοσμικὴ τρομοκρατία τῆς μεσογειακῆς περιοχῆς.

Κρίνοντας ἀπὸ τὸ πολιτικὸ ἀποτέλεσμα πού στὶς μέρες μας παρατηροῦμε, τίποτε τὸ ἠθικῶς ἐπιλήψιμο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ κατηγορήση κανεὶς στὶς μεθόδους αὐτές. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα. Κατὰ τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια συνετελέσθη τόσο ἱστορικὸ ἔργο, ὅσο ποτὲ στὴν προηγούμενη ἱστορία.

Εἶναι πρώτη φορὰ πού ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα καταλαβαίνει, ὅτι μπορεῖ νὰ ἐπιχειρήση νὰ ζήση χωρὶς πόλεμο. Ἄρα κάθε μέθοδος πού συνέτεινε σὲ τοῦτο τὸ ἀποτέλεσμα καταξιοΰται ἀναγκαστικὰ ἐκ τῶν ὑστέρων. Τὸ πρόβλημα ὅμως μὲ τὴν ἑλληνικὴ τρομοκρατία εἶναι ἄλλο: ὅτι τελικῶς ἐξέφυγε τοῦ ἀρχικοῦ της σκοποῦ καὶ μετεβλήθη σήμερα στὸ μόνο νόμιμο καὶ κοινωνικῶς ἀναγκαῖο μέσον διοικητικῆς προλήψεως! Καὶ σὲ τοῦτο συνετέλεσε ὁ ταυτοχρονισμὸς δύο πραγμάτων: ἡ γενικώτερη πολιτικὴ ἀναγκαιότης πού προείπαμε καὶ ἡ Χούντα. Μεταξὺ τῶν ἀσκουμένων στὴν τρομοκρατία «ἀγωνιστῶν», ὑπῆρξαν πολλοὶ πού κατόπιν ἔπιασαν τὰ πόστα. Πολιτικὰ καὶ διοικητικά. Αὐτοὶ ἀπεκόπηκαν ἀπ’ τὴν ὀργάνωση, τῆς παραμονης των πλέον μὴ ἐχούσης νόημα, ἡ ὀργάνωση ὅμως ἔμεινε, δεδομένου ὅτι ἦταν πολιτικῆς ὑφῆς καὶ περιελάμβανε πολὺ περισσότερους. Ἀκριβῶς τοῦτοι οἱ «περισσότεροι» εἶναι πού ἀπετέλεσαν τὸν ρυθμιστικὸν φορέα τῆς μετὰ τὴν Χούντα πολιτικῆς. Προσέχοντας κανεὶς τὰ πρόσωπα πού κάθε φορά ἀποτελοῦν στόχους, εὔκολα θὰ διαπιστώσῃ, ὅτι πρόκειται περὶ προσώπων ἀγνώστων στὸ πλατὺ κοινό, μὲ ὑψηλὲς κοινωνικὲς λειτουργίες (ἐκδότες ἐφημερίδων, βιομήχανοι κ.λπ.), καὶ τῶν ὁποίων ἡ ἁμαρτωλὴ δραστηριότης εἶναι γνωστὴ μόνο στὶς ὀργανώσεις, δηλαδὴ σὲ περιωρισμένο κύκλο ἐπαϊόντων. Ἄρα ἡ τρομοκρατία στὴν Ἑλλάδα δὲν ἔχει κοινωνικὴ βάση — ὁπότε θὰ ἔπρεπε νὰ συνοδεύεται ἀπὸ ἄλλες κοινωνικὲς ἔμφανειες πού θὰ ὤφειλαν νὰ ἐντοπίζονται στὸν χῶρο τῆς ἰδεολογίας (π.χ. οἱ χαρακτηριζόμενοι ὡς τρομοκράτες στὸν ἀραβικὸ κόσμο ἔχουν πίσω τους ριζοσπαστικὰ θρησκευτικὰ κινήματα) — ἀλλά μόνο κοινωνικὴν σκοπιμότητα, δηλαδὴ ρυθμιστικὴν λειτουργικότητα κλειστῶν κυκλωμάτων. Ἀκριβῶς σ αὐτὸ συνίσταται καὶ ἡ χρησιμότητά της. Στὶς πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς συνθῆκες τῆς Ἑλλάδος λειτουργεῖ σὰν ἕνα ἔννομο ὅσο καὶ ἀπαραίτητο μέτρο κοινωνικῆς προλήψεως, διότι ἐνεργεῖ μὲ γνώση πραγμάτων πού δὲν εἶναι γνωστά. Ὁ «μαρξισμὸς» τῶν προκηρύξεων εἶναι τὸ κατ’ ἐπίφασιν πλαίσιο καταγγελίας ἄλλου εἴδους ἐγκλημάτων, ὅπως κοινωνικῆς λωποδυσίας, ἀσυνέπειας, ἀρριβισμοῦ κ.λπ. Ἡ Ἑλλάδα, ἐκ λόγων ἱστορικῶν, ἀπετέλεσε μεταπολεμικὰ πρωτοποριακὸν χῶρο ἐφαρμογῆς τῶν ἐπὶ τῆς πολιτικῆς ἀγαθῶν ἀποτελεσμάτων τῆς τρομοκρατίας (π.χ. περίπτωση Πὸλκ καὶ διαφόρων ἡγετῶν τοῦ ἐμφυλίου). Ἔκτοτε, συγκεκαλυμμένως ἤ μή, ἡ τρομοκρατία ἀποτελεῖ συστατικὸν στοιχεϊον τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Καὶ δὲν πρέπει νὰ ξεχνιέται, ὅτι τὸ κράτος αὐτὸ ἐγκαθιδρύθηκε σὰν ἕνα κράτος τρόμου, κατὰ τὴν ἔννοια πού ἀναλύσαμε προηγουμένως. Συνεπῶς οὐδεὶς λόγος διώξεως τῆς τρομοκρατίας ὑπάρχει. Ἐπειδὴ αὐτὴ τελεῖται σὲ ἐπίπεδα ἐξουσίας, ἰσχύει ὁ νόμος κάθε κλειστοῦ ἀναλόγου κυκλώματος: σκοτώνονται οἱ σκοτώσαντες καὶ θὰ σκοτωθοῦν οἱ σκοτώνοντες. Ὅλοι δηλαδὴ εἶναι μὲ ἀνοιχτὴ ἡμερομηνία γραμμένοι στὴν «λίστα» καὶ ἡ προσωρινὴ ἀσφάλεια τους εἶναι ἁπλῶς συνάρτηση τῆς προσεκτικῆς καὶ ὑπευθύνου των συμπεριφορᾶς. Ἄρα εἶναι ὑποχρωμένοι νὰ ἐνεργοῦν μὲ ἀπόλυτον αἴσθημα εὐθύνης καὶ ἐπὶ ἐγκληματικῶν περιπτώσεων γιὰ τὶς ὁποῖες δὲν εἶναι... προωρισμένο τὸ ἑλληνικὸ δίκαιο. Συνεπῶς δὲν ὑφίσταται ἐνοχή. Οὔτε ἄλλωστε, λόγω τῆς ἀρχῆθεν πολιτικῆς ὑφῆς τοῦ μεταπολεμικοῦ κράτους, εἶναι δυνατὸν νὰ συλληφθοῦν. Οἱ ἀστυνομικοὶ οὐδένα λόγο ἔχουν νὰ ἐπεμβαίνουν, «ἐκτελῶντας ἐντολές», διότι καθίστανται προσωπικὰ ὑπόλογοι, ἀφοῦ ἔτσι ὑποστηρίζουν μίαν τάξη δικαίου πού ἔχει τὸν τόπο στὰ χάλια πού τὸν ἔχει. Παραβάτης ἐν Ἑλλάδι εἶναι ὁ ἐπιδιώκων νὰ κάνη τὸ «καθῆκον» του μέσα στὰ πλαίσια τῆς ἑλληνικῆς διοίκησης. Ὁ ἀστυνομικὸς πού ἐπεμβαίνει ἁπλῶς διακινδυνεύει ἀσκόπως καὶ καλύπτει τὴν ἐνοχὴ τοῦ προϊσταμένου του, ὁ ὁποῖος, ἐπειδὴ ἀκριβῶς προέρχεται ἀπὸ τὰ ἴδια «κυκλώματα» μὲ αὐτὰ τῆς «τρομοκρατίας», ἔχει κάθε λόγον νὰ μὴν θέλη νὰ συλληφθοῦν οἱ «τρομοκράτες». Καὶ ἂν κατὰ τὸ θεαθῆναι δώση τὴν «ἐντολή», ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος ἔχει κάθε λόγο νὰ δημιουργήση τὶς προϋποθέσεις, ὥστε οἱ «τρομοκράτες» νὰ διαφύγουν. Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ γνωρίζουν οἱ ἁπλοί ἀστυνομικοί. Ὅπως οἱ ἁρμόδιες ἀμερικανικὲς ὑπηρεσίες ἤσαν ὑποχρεωμένες παληότερα νὰ μὴν «γνωρίζουν» τοὺς νόμους τῶν τελωνείων, ὥστε νὰ ἐξασφαλίζεται τὸ παράνομο χρῆμα γιὰ τοὺς λόγους πού προείπαμε, ἔτσι εἶναι καὶ στὴν Ἑλλάδα ὑποχρεωμένος ὁ ὑπουργὸς δικαιοσύνης ἤ δημοσίας τάξεως νὰ μὴν μπορῆ νὰ πιάση ποτὲ τοὺς «τρομοκράτες». Διότι ἄν τοὺς ἔπιανε, θὰ ἐκαταργοῦσε μίαν συγκεκριμένη πολιτικὴ — αὐτὴν πού τοῦ ἐξασφαλίζει τὴν θέση καὶ τὴν ἰδιότητα. Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴ οἱ «τρομοκράτες» γνωρίζουν αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς πολιτικῆς, γνωρίζουν ὅτι οἱ «ἐκλογὲς» ὑπὸ τὶς ἑλληνικὲς συνθῆκες καμμιὰν νομιμότητα δὲν συνιστοῦν καὶ ξέρουν ποιὲς εἶναι οἱ παράμετροι πού ἐκμεταλλεύεται ὁ «ὑπουργὸς» γιὰ νὰ προβάλη τὴν ἰδιότητά του ὡς νομότυπον ἄλλοθι τῶν καθαρὰ προσωπικῶν του συμφερόντων, ἐγκλημάτων καὶ ἀπολαβῶν, γὶ αὐτὸ ἀκριβῶς οἱ «τρομοκράτες» εἶναι ὁ μόνος νόμιμος παράγων κοινωνικῆς ἀντιλήψεως στὶς τρέχουσες συνθῆκες τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου...