Τό " ἀντιρατσιστικό" νομοσχέδιο ὡς συνεργός τῆς ἐθνικοφροσύνης στήν δολοφονία τῆς σκέψης καί τῆς ἔκφρασης...

Νόαμ Τσόμσκυ: Ἄν ἐφαρμόζοντο οἱ ἀρχές τῆς Νυρεμβέργης ὅλοι οἱ μεταπολεμικοί πρόεδροι ἔπρεπε να καθήσουν στο ἑδώλιο…

Τὸ παρακάτω κείμενο πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ διαβασθεῖ. Εἶναι ἕνα πολὺ δραστικὸ ἀντίδοτο στὴν μαζικὴ ἐξαπάτηση πού ἐπιχειροῦν τὰ λαμόγια τῆς ἐν Ἑλλάδι πολιτικῆς καὶ δημοσιογραφίας, πού σὰν πειθήνια σκυλάκια ἀναμασοῦν καὶ ἀναμεταδίδουν τὶς ὑποτιθέμενες κραυγὲς ἀγωνίας τῆς Εὐρώπης γιὰ ἀναβίωση τοῦ ναζισμοῦ. Μιά ἀκόμα ἰδεολογική ἐπιχείρηση πού ξεκίνησε ἐδῶ και μερικά χρόνια σέ εὐρωπαϊκά φόρα ταυτίζοντας ναζισμό και κομμουνισμό, χρησιμοποιῶντας τόν πρῶτο γιά να χτυπήσῃ τον δεύτερο. Εἴχαμε ἀσχοληθεῖ, πρίν ἀπό 4 χρόνια, καί στήν ἀνάρτηση Χιτλερισμός, σταλινισμός και δυτικοί δημοκράτες…

Πολλή φλυαρία τελευταῖα γιά τά λεγόμενα « ἀντιρατσιστικά» νομοσχέδια στό βάθος τῆς ὁποίας ἀχνοφέγγει ἡ ποινικοποίηση τῆς ἀντίθετης ἄποψης. Τό ἑλλαδικό ἐθνικό κράτος, τιμῶντας τήν ἀντιπνευματική του παράδοση καί τά ἀεριτζίδικα συντάγματα πάνω στά ὁποῖα οἰκοδομήθηκε, δέν ἔχει καμιά δυσκολία νά ἀκολουθήσῃ τά χνάρια τοῦ νόμου Γκεϋσσώ ( 1990), μέ βάση τόν ὁποῖο διώχθηκαν στήν Γαλλία διανοούμενοι κόντρα στό ρεῦμα, ὅπως ὁ καθηγητής Φωρισόν καί ὁ Ροζέ Γκαρωντύ.  Διεθνοῦς κύρους πολιτικοί ἀναλυτές, ὅπως ὁ καθηγητής Νόαμ Τσόμσκυ, πού μέ θάρρος ὑπερασπίσυηκε τόν καθηγητή Φωρισόν -ὄχι γιά τίς θέσεις του ἀλλά γιά τήν δυνατότητά του νά τίς ἐκφράζει -, θά κινδυνεύουν μέ ποινική δίωξη επί ἑλληνικοῦ ἐδάφους ἄν ἐπιμένουν νά ἀσκοῦν κριτική στήν δἰκη τῆς Νυρεμβέργης, ὄχι ἀμφισβητῶντας τό κατηγορητήριο κατά τῶν καταδικασθέντων ἐγκληματιῶν πολέμου, ἀλλά γιά ἐπιλεκτική ἀπονομή δικαιοσύνης καί " παράλειψη" ἐφαρμογῆς τοῦ νόμου σέ μερίδα τῶν νικητῶν. Ἀπόψεις πού ἐξέφρασε γιά τά ἐγκλήματα στήν Καμπότζη, ὅτι θά πρέπει νά λογοδοτήσουν ὄχι μόνον οἱ ἐρυθροί Χμέρ ἀλλά κυρίως οἱ ΗΠΑ, θά θεωροῦνται ποινικά κολάσιμες. Χῶρος ἄσκησης -καί διαστρέβλωσης -τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης θά εἶναι ἀποκλειστικά τά ἐλεγχόμενα ΜΜΕ καί τά ποινικά ἤ συνταγματικά δικαστήρια, ἡ δέ κοινωνία καί οἱ διαφωνοῦντες θά μποῦν ὁριστικά στό περιθώριο. 

Ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ Νῖκος Μπογιόπουλος στό ἄρθρο του Περί ξενοφοβίας καί ρατσισμοῦ . " ...Ἂν ἦταν οἱ νόμοι τοῦ ἀστικοῦ κράτους πού θὰ ἔβαζαν τέλος στὸ ρατσισμό, στὴν ξενοφοβία καὶ στὸ φασισμό, τότε πῶς ἐξηγεῖται ὅτι παρὰ τὸ νόμο πού ὑπάρχει ἐδῶ καὶ χρόνια στὴν Οὐγγαρία ἐναντίον ὅσων ἀρνοῦνται τὸ «Ὁλοκαύτωμα», τὸ ἀκροδεξιό, ἀντισημιτικὸ κόμμα «Γιόμπικ» κατέχει μὲ 17% τὴν τρίτη θέση στὸ ἀστικὸ κοινοβούλιο τῆς χώρας; Ἂν εἶναι οἱ νόμοι τοῦ ἀστικοῦ κράτους πού θὰ μᾶς προφυλάξουν ἀπὸ τὸ ναζισμό, τότε πῶς ἐξηγεῖται ὅτι παρὰ τὴν ἀπαγόρευση τοῦ ναζιστικοῦ κόμματος στὴ Γερμανία, στὴ χώρα, πέρα ἀπὸ τὰ φιλοναζιστικὰ κόμματα καὶ ὀργανώσεις, ὑπάρχει καὶ μία πανσπερμία νεοναζιστικῶν συμμοριῶν πού δροῦν ἀπροκάλυπτα καὶ ὅτι μόνο τὸ 2012 τὰ ἐγκλήματα ρατσιστικοῦ χαρακτήρα ἔφτασαν τὰ 17.600;..."

  
Ἡ παροῦσα ἀνάρτηση δέν στέκεται κριτικά ἀπέναντι στόν ρατσισμό, τόν ὁποῖο καί ὁ γράφων καταδικάζει καί ἀπεχθάνεται ὅπως ἀπεχθάνεται καί τόν ἐθνικισμό, τόν ἑλλαδικό πάνω ἀπ' ὅλα. Ἀσχολούμαστε μέ τόν ἀντιρατσισμό ὅταν αὐτός τροφοδοτεῖται καί ἐκπορεύεται ἀπό τό σύστημα πού ἔχει γεννήσει τόν ρατσισμό. Μέ τίς μεθόδους του ἡ ποινικοποίηση τῆς ἀντισυστημικῆς ἄποψης θά ἐπικρατήσῃ, ὁ δέ ρατσισμός θά παραμείνει. Τὰ πολιτικὰ - κοινωνικὰ φαινόμενα δὲν ἀντιμετωπίζονται μὲ νομικὲς διαδικασίες καὶ εἰσαγγελικά ἐντάλματα. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπαγορευθεῖ ἡ παγκόσμια πεῖνα διὰ νόμου, συνταγματικῶν ἀναθεωρήσεων ἢ διεθνῶν ψηφισμάτων ὅταν τὴν ἴδια στιγμὴ οἱ κοινωνικὲς προϋποθέσεις της πριμοδοτοῦνται συστηματικὰ  ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ οἰκονομικοῦ ἀνταγωνισμοῦ καὶ τῆς ἐμπορευματοποίησης τῶν πάντων, στὸ ὄνομα μάλιστα τῆς ἐλευθερίας; Γίνεται νὰ καταπολεμηθεῖ ἡ ἀμορφωσιὰ καὶ ἡ ἀμάθεια, ὅταν ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῶν ἴσων εὐκαιριῶν προωθεῖται ἡ πνευματικὴ ἰσοπέδωση; Πόσο πνευματικὰ ἐξανδραποδισμένος πρέπει νὰ εἶναι κανεὶς γιὰ νὰ ὑποστηρίζει τὴν καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ μέσῳ ἕωλων «ἀντιρατσιστικῶν» νομοθετημάτων, ὄχι μόνον ἀφήνοντας στὸ ἀπυρόβλητο ὅλη τὴν εὐρωπαϊκὴ πολιτικὴ σκέψη τοῦ διαφωτισμοῦ,ἐντός τῆς ὁποίας ὁ ρατσισμὸς ἀνδρώθηκε, ἀλλά προσβλέποντας σέ αὐτή σάν σέ ἰδεολογικό φάρο;

Πέραν τῆς προφανοῦς ἀναποτελεσματικότητος, ἐν τέλει ἀποτελεῖ ἔσχατο ταρτουφισμό τοῦ συστήματος πού ζοῦμε νά « ἀπαγορεύει» διά νόμου φαινόμενα τά ὁποῖα τό ἴδιο γεννᾷ. Αὐτοὶ οἱ λεγόμενοι ὑπερασπιστὲς τῆς « δημοκρατίας», οἱ στυλοβάτες ἑνός ξεπερασμένου καί διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμοῦ, οἱ τάχα μου τάχα μου διῶκτες τοῦ ρατσισμοῦ μὲ τὶς ἀρλουμπολογίες περὶ συνταγματικοῦ τόξου φουσκώνουν συνειδητὰ τὰ πανιὰ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, τήν ἀναγορεύουν σέ σκιάχτρο πού συνεταιρικά πλέον συμβάλλει μαζί τους στόν σκοταδισμό καί στὴν λαϊκή ἐξαπάτηση.Τὸ νομοσχέδιο πού βρίσκεται ἐπὶ θύραις στὴν πράξη ἀπονέμει πιστοποιητικὰ ἀντιρατσισμοῦ ἰσοδύναμα μὲ τὰ παληότερα πιστοποιητικὰ ἐθνικοφροσύνης καὶ κοινωνικῶν φρονημάτων, τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ τὴν ἐξέλιξη.

Οἱ σύγχρονες ἀντιρατσιστικὲς τοποθετήσεις στὸν εὐρωπαϊκὸ χῶρο, ὡς στοιχεῖο τῆς γενικώτερης εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς εἶναι καθαρὴ ὑποκρισία. Μεταφερόμενες στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα ἀποτελοῦν ὑποκρισία εἰς διπλοῦν. Ἀφοῦ δηλαδὴ ἡ χώρα μας στερεῖται τῶν ἀντιστοίχων ἰδεολογικῶν προϋποθέσεων ὥστε νὰ ἀκολουθήση πιστὰ τίς εὐρωπαϊκές διατάξεις, στὴν ἑλλαδικὴ ἐπικράτεια τὰ νομοθετήματα αὐτὰ -ἀπό νομοσχέδια μέχρι συντάγματα - θά ἀποτελοῦν κινήσεις μικροπολιτικῶν διευθετήσεων. Μὲ ἄλλα λόγια ἔχουμε βενιζέλειο συνταγματικὸ πολιτικαντισμό,δηλαδή μιά διαρκῆ σπέκουλα τῆς ἐξ ὁρισμοῦ παρασιτικῆς ἑλλαδικῆς ἀστικῆς τάξης πάνω στόν εὐρωπαϊσμό. Καί ὅσοι βαδίζουν στά χνάρια του ὑποστηρίζοντας τό " ἀντιρατσιστικό" νομοσχέδιο, ἤ προσδοκοῦν ἄμεσα κομματικά ὀφέλη ἤ πάσχουν ἀπό ἀνίατη πολιτική ἄνοια.Σὲ αὐτὴ τὴν ἰδεολογικὴ ἐπιχείρηση ἀπάτης συμμετέχει ἐνεργὰ καὶ ἡ Χρυσῆ Αὐγή.

Οἱ εὐρωπαϊστὲς τῶν «ἀντιρατσιστικῶν» νομοσχεδίων σφυρᾶνε κλέφτικα καὶ ποτὲ δὲν ἀναφέρονται στὴν οὐσία καί τήν ἱστορία τῶν πραγμάτων. Οἱ φιλελεύθεροι βαδίζοντας στὰ βήματα τοῦ διαφωτισμοῦ τοῦ Λώκ, ἀποσιωποῦν ὅτι ὁ ἴδιος θεωροῦσε τὴν κατοχὴ δούλων ὡς ἀναφαίρετο πολιτικό δικαίωμα καὶ ἔκφραση τῆς ἐλευθερίας τῶν ἰδιοκτητῶν φυτειῶν. Οἱ διάσπαρτες ἀνὰ τὴν χώρα «Μανωλάδες» εἶναι πιστὰ ἀντίγραφα τῶν θεωριῶν τοῦ Λώκ, καὶ ἀπὸ τὸν τρίτο κόσμο ἐπεκτείνονται στοὺς ἐργασιακοὺς χώρους τῶν δυτικῶν μητροπόλεων, χωρὶς ἐκεῖ νὰ κάνουν διακρίσεις ἀνάμεσα σὲ γηγενεῖς καὶ ἀλλοδαπούς. Λαμβάνοντας ὁ Λώκ ὑπ’ ὄψιν του ὅτι στόν ὑλιστικό ἡδονισμό ἔχουν δικαίωμα συμμετοχῆς καί οἱ σκλάβοι, ὡς πρόδρομος τῆς σημερινῆς φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας τούς κάνει συμμετόχους τῆς παραγωγικῆς διαδικασίας τῶν φυτειῶν, ὄχι ὅμως ὡς προς τά εἰσοδήματα ἀλλά στό ἀναφαίρετο δικαίωμα νά δουλεύουν σ’ αὐτές  …τζάμπα !!! Τά ἴδια πράγματα γίνονται καί σήμερα, λίγο πιό ραφιναρισμένα…

Οἱ δέ ἐθνικιστὲς κρύβουν τὴν ρατσιστική τους ἰδεολογία καὶ τὶς δυτικοευρωπαϊκὲς καταβολές της, κάτω ἀπὸ κάλπικες ἀντιδραστικές πατριωτικὲς κορῶνες. Ἀφοῦ ἔχουν συμβάλλει στό ξεζούμισμα τῶν μεταναστῶν, δημαγωγοῦν καί ὑποδεικνύουν προβοκατόρικα τό μεταναστευτικό ζήτημα ὡς μία τῶν αἰτιῶν καί ὄχι ὡς σύμπτωμα καί συστημικό ἐργαλεῖο διαχείρισης τῆς καπιταλιστικῆς κρίσης. Γρυλίζουν ὡς μπουλντόγκ τοῦ συστήματος, ὑπερασπίζονται μία « ἐθνικὴ» ἀνεξαρτησία καί κοινωνική συνοχή μηδέποτε ὑπάρξασα, ἄνευ τῶν ἀπαραιτήτων ἀντικειμενικῶν προϋποθέσεων καί τάχα μου ἀπειλούμενη ἀπό λαθρομετανάστες. Ὡς δέ τυφλὰ ἐνεργούμενα δίνουν ἄλλοθι στά πραγματικά αἴτια τῆς κρίσης, δυναμιτίζουν κάθε ἐνδεχόμενο κοινωνικῆς ἀντίστασης καί δράσης. Στόν ἐλεύθερο ἀπό ἀναλόγους πολιτικούς προβληματισμούς χρόνο τους, γιά νά μήν σκουριάσουν ξυλοφορτώνουν μέχρι θανάτου τήν φιλενάδα τους,ἤ χαράζουν τό πρόσωπο 14χρονων …

Ὁ συστημικός ἀντιρατσισμὸς τῶν μέν τροφοδοτεῖ τὸν ἀηδιαστικό παραδοσιακό ἐθνικισμό - ρατσισμὸ τῶν δέ, καὶ τὸ ἀντίστροφο. Οἱ κοκορομαχίες, τό πίγκ πόγκ μεταξύ τους, ἀποκρύβουν σκοπίμως τό πρόβλημα πού δημιουργεῖται ἀπό τό κυνήγι τοῦ κέρδους παγκοσμίως, καί τό ἀνταγωνιστικό πλαίσιο μέ τίς ἀποκρουστικές προοπτικές του. Ἐντός ἀφ’ ἑνός τῆς φτηνῆς ὀχλαγωγίας πού δημιουργοῦν ὅλοι μαζί: ΜΜΕ, παπαγαλάκια τοῦ συνταγματικοῦ τόξου « ἀντιπαρατιθέμενα» μέ μπρατσωμένους «πατριῶτες», προοδευτικοί ἤ συντηρητικοί «διανοούμενοι» ποιήτριες ἤ μή, καμιά σχέση ἔχοντες μέ τό ἐλεύθερο πνεῦμα τοῦ Χάρολντ Πίντερ, καί ἀφ’ ἑτέρου τοῦ, καθαγιασμένου  ἀπό ὅλο τόν προηγούμενο συρφετό, φιλελεύθερου ὁλοκληρωτισμοῦ, δύο δρόμοι ὑποδεικνύονται α) μεταφορά ἐπιχειρήσεων σέ τριτοκοσμικά ἐργασιακά περιβάλλοντα καί δημιουργία ἀνεργίας στις μητροπόλεις ἤ β) σταδιακή ἐξομοίωση τῶν κοινωνικῶν συνθηκῶν τῶν δυτικῶν κέντρων μέ αὐτές τοῦ Μπάγκλα Ντές. Εἶναι ὅμως πρόοδος ἡ ἐπιστροφή σέ συνθῆκες πού τόσο γλαφυρά περιέγραψε ὁ Κάρολος Ντίκενς στά ἔργα του; Καί ὅμως, ἡ  «δημοκρατική» Δύση, ὑπέρμαχος τῶν θεωριῶν προόδου καί τοῦ συστημικοῦ « ἀντιρατσισμοῦ», ἡ τόσο πολλά κοπτόμενη γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, μέ ὑποκρισία ὄζουσα ρατσισμό ἐπιπλήττει τριτοκοσμικά καθεστῶτα γιά ἐκμετάλλευση παιδικῆς ἐργασίας ἤ γιά τίς συνθῆκες πού ὁδηγοῦν ὁλόκληρα ἐργοστάσια σέ κατάρρευση καί ἑκατοντάδες νεκρούς. « Ξεχνῶντας» ὅτι κάτω ἀπό ἀνάλογες συνθῆκες ἀναπτύχθηκε ἡ ἴδια.

Μιά ἀπό τίς συνηθισμένες γαργάρες τῶν ἀντιρατσιστῶν ἀποκρύβει ὅτι ὁ ρατσισμὸς τῶν Εὐρωπαίων, ἐδῶ καὶ 2,5 αἰῶνες περίπου, χρησίμευσε ὡς ἰδεολογικὸς μηχανισμὄς ἀπομύζησης ὄχι μόνο τοῦ φυσικοῦ ἀλλὰ καὶ τοῦ παραχθέντος πλούτου τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου καί Βαλκανίων  ἀπὸ τὴν δυτικὴ Εὐρώπη. Μιλᾶμε γιά κανονική κλοπή, μέσῳ τῆς δημιουργίας καί τοῦ ἐλέγχου ἐξαμβλωματικῶν ἐθνικῶν κρατῶν μέ κατοίκους διαφορετικούς καί μελαμψούς ἄρα … ὑπανάπτυκτους. Ἀλλὰ καὶ κανεὶς ἀπὸ τοὺς αὐτοδιαφημιζόμενους ὡς πατριῶτες δὲν ἀναφέρει ὅτι ἡ κατασκευὴ ἑνός ἑλλαδικοῦ ἐθνικοῦ κράτους κατὰ τὰ δυτικὰ πρότυπα, ἔγινε μὲ στόχο τὴν ἐξυπηρέτηση τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς διαλύσεως τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, καί ὑπῆρξε προϊὸν μιᾶς ἄλλης ἰδεολογικῆς εὐρωπαϊκῆς ἐπιχείρησης, τοῦ λεγομένου φιλελληνισμοῦ. Προτιμᾷ να αὐτοϊκανοποιεῖται ἰδεολογικά μέ τά ἐθνικά ὁράματα…

Ἡ οὐσία εἶναι μία. Ἕνας εὐρωπαϊστὴς δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκαλεῖ, θολώνοντας τά νερά, ἑαυτὸν ἀντιρατσιστή. Ἡ Εὐρώπη ἀπὸ τότε πού πρωτοεμφανίσθηκε ὡς πρωταγωνιστής στὸν διεθνῆ πολιτικὸ στίβο, μέχρι σήμερα μὲ τὴν μορφὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, εἰσπνέει καὶ ἐκπνέει ρατσιστικά. Ὁ ἀντιρατσισμὸς πού ἐσχάτως διαχέεται στὸν δημόσιο λόγο της εἶναι ἕνα φτηνιάρικο ἀποσμητικὸ πού στόχο ἔχει νὰ καλύψῃ τὴν κακοσμία τῶν χνώτων της. Ὁ φυλετισμὸς, πού ὡς θεωρία ἀπευθύνεται καί χρησιμοποιεῖ τούς πνευματικά ὑπόδουλους, ὑπῆρξε βασικὸ συστατικό τῆς σύνολης εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς θεωρίας καὶ πράξης, ὄχι μόνο τοῦ γερμανικοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ. Καὶ αὐτὸ θὰ διαπιστώσουμε διαβάζοντας, προσεχτικά καί ὄχι ἐπιφανειακά καί πεταχτά, τὸ κεφάλαιο μὲ τίτλο Η ΕΥΡΩΠΗ ΩΣ ΑΟΡΙΣΤΗ ΕΝΝΟΙΑ , ἀπὸ τὸ ἐκδοθέν τό 1998 βιβλίο τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ ( βλέπε καὶ ἀποσπάσματα στὴν διπλανὴ στήλη ).

Η ΕΥΡΩΠΗ ΩΣ ΑΟΡΙΣΤΗ ΕΝΝΟΙΑ ( τοῦ Γερασίμου Κακλαμάνη )

Ὁ ὅρος «Εὐρώπη» κανένα πραγματικὸ περιεχόμενο δὲν ἔχει. Εἶναι ἕνας ὅρος πού ἀκριβῶς λόγω τῆς ἀοριστίας του εὔκολα μπορεῖ νὰ μεταβάλλεται σὲ σύνθημα καὶ νὰ γίνεται ἄλλοτε μὲν «Δύση» (Occident), ὅταν πρόκειται γιὰ πολιτικοὺς σκοπούς, ἄλλοτε δὲ «Abendland», ὅταν πρόκειται γιὰ αὐθαίρετες πολιτιστικὲς περιχαρακώσεις. Κατ' ἀρχήν, δὲν ὑπάρχει μία Εὐρώπη, ἀλλά ὡς γεωπολιτικὲς ἑνότητες (μὲ ἄκρως διάφορες πολιτιστικὲς προϋποθέσεις, καθὼς ἀπαιτεῖ ἡ φυσικὴ τάξη πραγμάτων) τουλάχιστον τέσσαρες. Ὑπάρχει μιὰ δυτικὴ Εὐρώπη, μιὰ κεντρικὴ Εὐρώπη, μιὰ νοτιοανατολικὴ (δηλαδή μιὰ βαλκανική, πού ἀποτελεῖ τὴν κυρίως Εὐρώπη, καὶ τῆς ὁποίας κέντρο εἶναι ἡ Μαύρη Θάλασσα) καὶ μιὰ ἐν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ μεσογειακὴ Εὐρώπη. Ἂν συνεπῶς τίθεται πρόβλημα Εὐρώπης, αὐτὸ συνίσταται στὴν ὀργανικὴ σύνδεση τῶν φυσικῶν αὐτῶν περιοχῶν. Ὑπάρχει μιὰ μωαμεθανικὴ Εὐρώπη, ὅσο καὶ χριστιανική. Ὅλες αὐτὲς οἱ «Εὐρῶπες» ἀποτελοῦν ἰσογενεῖς ἱστορικὲς διαμορφώσεις τῶν ἀρχαίων μεσογειακῶν πολιτισμῶν καὶ συνεπῶς δὲν ὑπάρχει καμμία πού νὰ ἔχη κάτι παραπάνω ἀπὸ τὶς ἄλλες. Μερικὲς μάλιστα, καθὼς ἐπιχειροῦμε νὰ δείξωμε στὸ βιβλίο τοῦτο, βρίσκονται πολὺ κοντύτερα στὴν κοινωνικὴ πραγμάτωση ἀρχαίων ἑλληνικῶν νοημάτων ἀπὸ ὅσο γενικῶς νομίζεται.

Σήμερα ὑπὸ τὸν ὄρο «Εὐρώπη» ἐννοεῖται μιὰ οἰκονομικὴ κοινοπραξία πού ὡς βάση της ἔχει 2,5 κράτη -τὴν Γαλλία, τὴν 'Ἀγγλία καὶ τὴν μισὴ Γερμανία. Ὁ συμμιγὴς αὐτὸς ἀριθμὸς δὲν προέκυψε τυχαῖα λόγῳ τοῦ πολέμου, ἀλλά ἀποτελεῖ μιὰ φυσικὴ συνέπεια τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς τουλάχιστον τοῦ ἑνὸς καὶ μισοῦ τελευταίου αἰῶνος μέχρι τὸν πόλεμο. Ὁ Τσώρτσιλ, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται μεγάλος πολιτικὸς ἐπειδὴ ἔτσι θέλουν τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, ἀφοῦ προσπάθησε νὰ «καταργήση» τὸν «μπολσεβικισμὸ» διὰ τῶν θωρηκτῶν καὶ δὲν τὰ κατάφερε, ἐπροσπάθησε νὰ χρησιμοποιήση γιὰ τὸν ἴδιον σκοπὸ τὶς κοινωνικὲς καταστάσεις τῆς Γερμανίας τοῦ μεσοπολέμου. Ἀλλά, ὡς γνωστόν, μαζὶ μὲ τοὺς πολιτικούς, τὸν κόσμο τὸν διοικεῖ καὶ τό... Ἅγιο Πνεῦμα, μὲ ἀποτέλεσμα οἱ λογαριασμοὶ τῶν πολιτικῶν νὰ μὴ βγαίνουν πάντα σωστοί. Ὅπως ἡ ἱστορία δείχνει, αὐτὸ ἰσχύει ἰδιαίτερα γιὰ τὸ εἶδος τῆς ἀγγλικῆς πολιτικῆς, ἡ ὁποία ὑπῆρξε πάντα ἕνα εἶδος «ὑπολογισμῶν γραφείου» καὶ καθόλου μιὰ πολιτικὴ ἱστορικῶν συνθέσεων, ὅπως θὰ ἅρμοζε σὲ μίαν αὐτοκρατορία. Τό... Ἅγιον Πνεῦμα στὴν περίπτωση τῆς Γερμανίας ἦταν ἡ ἴδια ἡ φύση τῆς Γερμανίας ὡς φορέως τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης. Ὁ «ἐθνικὸς σοσιαλισμὸς» στὴν Γερμανία εἶναι μιὰ πολὺ πιὸ παληὰ ὑπόθεση ἀπὸ τὸν «ἐθνικοσοσιαλισμό». Οἱ ἀπαρχὲς του βρίσκονται στὰ πνευματικὰ κινήματα τοῦ Ρωμαντισμοῦ, ὁ ὁποῖος σὰν ἀντίδραση πρὸς τοὺς κατακτητικοὺς πολέμους τοῦ Ναπολέοντα καὶ στὸ πνεῦμα τῆς «λογικοκρατίας τοῦ ἀτόμου» βάση ἔχει τὸ λαϊκὸ πνεῦμα σὰν σύνθεση κόσμου, φύσης καὶ λαοῦ (βλ. π.χ. Ε. Thier, Wegbereiter des deutschen Sozialismus, Stuttgart 1940). Πρὸς τὶς ἐκ τῶν ἄνω κοινωνικὲς ὀργανώσεις διὰ τοῦ κράτους τοῦ δυτικοῦ λιμπεραλισμοΰ, οἱ ὁποῖες φέρουν τὸν χαρακτῆρα τῆς ἐπανάστασης στὰ χέρια ὡρισμένων τάξεων καὶ συνεπῶς ἐλάχιστα ὁδηγοῦν σὲ μιὰ κοινωνικὴ καὶ πνευματικὴ χειραφέτηση τῶν λαϊκῶν μαζῶν, ὁ γερμανικὸς ἐθνικὸς σοσιαλισμὸς θέλησε νὰ ἀντιπαρατάξη ἕνα μοντέλο κοινωνικῶν σχέσεων καὶ παραγωγῆς ἐξόχως λαϊκοῦ χαρακτήρα (βλέπε σχετικῶς καὶ F. Glum, Der Nationalsozialismus, München 1962, σeλ. 83 κ.ε.). Ἡ λεγόμενη «μπουρζουαζία», πού φέρεται ἄκρως σχηματοποιημένη ἀπὸ τὶς μαρξιστικὲς ἀναλύσεις -ἀκριβῶς ἐπειδὴ αὐτὲς προσπαθοῦν νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν διεθνιστικὸν χαρακτήρα της μέσα ἀπὸ τὰ ἰδεολογικὰ συνθήματα περὶ «προόδου» καὶ τῶν ἄλλων γενικοτήτων τοῦ λιμπεραλισμοῦ (ἐδῶ εἶναι πού ὁ μαρξισμὸς μεταβάλλεται καὶ ὁ ἴδιος σὲ «γραμμικὴ» ἀντίληψη περὶ ἱστορίας)-, δὲν ἔλειψε ἀπό τούς χώρους τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης (πού ὑπῆρξε καὶ οἰκονομικῶς προνομιοῦχος). Τόσο στὴν Γερμανία, ὅσο καὶ στὴν Αὐστροουγγρικὴ Μοναρχία καὶ τὴν Ρωσία, ὑπῆρξε συγκεντρωμένο ἐμπορικὸ κεφάλαιο. Αὐτὸ πού ἔλειψε στὶς ἀντίστοιχες τάξεις ἦταν ἡ ἰδεολογικὴ ὀργάνωση -ὅπως π.χ. ἡ μασονικὴ ὀργάνωση τῆς γαλλικῆς μπουρζουαζίας-, ἡ ὁποία θὰ τοὺς ἐπέτρεπε τὴν χρησιμοποίηση τοῦ λαοῦ ὡς ἐργαλείου «ἱστορικῶν σκοπῶν»... Ἀντ' αὐτοῦ εἰσήχθη στὴν Γερμανία λ.χ. ἡ αὐστηρὴ ὀργάνωση τῆς ἐργασίας, ἕνας «πρωσσικὸς» τρόπος παραγωγῆς ἐκ τῶν κάτω μὲ εὐρεία λαϊκὴ βάση (βλ. π.χ. Μ. van den Bruck, Das Recht der jungen Völker, Berlin 1932, σελ. 158). Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὰ πρῶτα κοινωνικὰ μέτρα ὑπὲρ τῶν ἐργαζομένων μαζῶν ἐλήφθησαν στὴν Γερμανία ἀπὸ τὸν Βίσμαρκ, πολὺ πρὶν δηλαδὴ ἀπὸ ὁποιοδήποτε ἄλλο εὐρωπαϊκὸ κράτος, ὁ δὲ κοινωνικὸς χαρακτήρας τῆς ἐργασίας ἀπεικονίζεται σαφῶς στὸ Σύνταγμα τῆς Δημοκρατίας τῆς Βαϊμάρης, πού εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ προοδευτικὰ τοῦ καιροῦ του. Ἡ λειτουργία τοῦ καπιταλιτιστικοΰ κράτους πάντα εἶχε προβλήματα στὸν εὐρύτερο χῶρο τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης ( ἐξ οὗ καὶ οἱ μεγάλες «δόσεις» φιλοσοφίας στὴν Γερμανία εἰδικά, πού ἀποτελοῦσε τὴν διασύνδεση μεταξὺ δυτικῆς καὶ ἀνατολικῆς Εὐρώπης), διότι ἀκριβῶς στὸν χῶρο τοῦτον ὑπάρχει κάτι πού λείπει ἀπὸ τὰ κράτη τῆς δυτικῆς Εὐρώπης (Ἀγγλίας, Γαλλίας), δηλαδὴ ὁ ἐπηρεασμὸς ἀπὸ τὶς ἐξ ὁρισμοῦ λαοκρατικὲς ἰδεολογίες τοῦ σλαβικοῦ ἠμισφαιρίου καὶ τῆς βαλκανικῆς Εὐρώπης. Ὅπως ἐξηγοῦμε πιὸ κάτω καὶ ὅπως ἱστορικῶς ἔχομε ὡς δεδομένο, ἡ λειτουργία τοῦ κράτους στοὺς χώρους τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης, δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ἀπρόσκοπτη, ἀκριβῶς λόγῳ τῆς λαοκρατικῆς ἰδεολογίας τῆς πολιτιστικῆς παράδοσης. Τὸ παράξενο γεγονὸς ὅτι στὴν νεώτερη ρωσικὴ ἱστορία ὅλοι σχεδὸν οἱ ἐπαναστάτες συγγραφεῖς καὶ οἱ ἀναρχικοὶ προέρχονται ἀπὸ τὰ κυρίαρχα στρώματα (εἶναι πρίγκιπες καὶ κόμητες), φανερώνει ἀκριβῶς ὅτι τὰ στρώματα αὐτὰ δὲν ἐνεργοῦν «χειραφετημένα» καὶ ξέχωρα ἀπὸ τὸ ὑπάρχον εἶδος τῆς λαοκρατικῆς ἰδεολογίας. Ἡ ἐπίμονη θεματικὴ μὲ ζητήματα δικαίου στὰ μυθιστορήματα τοῦ Ντοστογιέφσκυ ἀντιστοιχεῖ ἀκριβῶς σὲ μιὰ κατάσταση δικαιοσύνης πού τείνει νὰ διαχωρισθῆ μέσα στὶς ἀνάγκες τῆς βιομηχανικῆς παραγωγῆς ἀπὸ μιὰ πατροπαράδοτη τάξη κοινωνικοῦ δικαίου ἄλλων ἰδεολογικῶν προϋποθέσεων. Κατ' αὐτές, ὑποχρεοῦται τὸ δικαστήριο νὰ ἀποδείξη τὴν ἐνοχὴ τοῦ κατηγορουμένου –πρᾶγμα πού κοινωνικῶς συσχετιζόμενο ὁδηγεῖ σὲ ἀκραῖες καταστάσεις δικαίου-, ἐνῷ στὸ καπιταλιστικῶς ὀργανωμένο κράτος εἶναι ὁ κατηγορούμενος πού ὀφείλει νὰ ἀποδείξη τὴν ἀθωότητα του πρὸ τοῦ δικαστηρίου. Τὰ ἰδεολογικὰ αὐτὰ δεδομένα ἐπηρεάζουν ἰσχυρὰ τὸν χῶρο τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης, ὅπου ἡ πληθυσμιακὴ σύνθεση ἐνέχει προεξάρχοντα τὸν παράγοντα τῶν Σλάβων, οἱ ὁποῖοι, ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, δὲν παύουν νὰ συμμετέχουν στὸν γενικώτερον ἰδεολογικὸ κόσμο τοῦ σλαβισμοῦ. Στὴν Γερμανία συγκλίνουν καὶ τὰ δύο αὐτὰ ρεύματα «Ἀνατολῆς» καὶ «Δύσης» καὶ ὁ «ἐθνικὸς σοσιαλισμὸς» βρίσκει ἀκριβῶς τὸ φυσικὸ ἔδαφος καλλιέργειάς του.

Ὁ «ἐθνικοσοσιαλισμὸς» εἶναι ἡ κακὴ ἰδεολογικοποἰηση μίας δεδομένης ἱστορικῆς καταστάσεως. Τὸ χειρότερο καὶ πιὸ ἀντιφατικὸ σ' αὐτὸν εἶναι ἡ φυλετική του φιλοσοφία, ἀκριβῶς γιὰ ἕνα χῶρο ὅπου ἡ φυλετικὴ συνύπαρξη καὶ μίξη ἀποτελοῦσε ἱστορικὸ καθεστώς.

Αὐτὴ ἡ φυλετικὴ φιλοσοφία τοῦ ἔθνικοσοσιαλιομοϋ περὶ « ἀρίας φυλῆς» καὶ «βορείου ἀνθρώπου» εἶναι ἕνα πολύπλοκο ἱστορικὸ καὶ ἰδεολογικὸ ζήτημα. Καὶ εἶναι ἱστορικῶς πολύπλοκο, ἀκριβῶς γιατί ἐμφανίζεται σὰν ἰδεολογία σ' ἕνα χῶρο μὲ τὶς ἐλάχιστες προϋποθέσεις ἐπικράτησης. Κατὰ παράξενο τρόπο στρέφεται πρακτικῶς ἐναντίον μίας μόνο «κατώτερης» φυλῆς, τῶν Ἑβραίων, ἐνῶ μὲ ἄλλες «κατώτερες» φυλὲς κλείνει συμφωνίες, παντὸς εἴδους συνεργασίας, τὶς ἀνέχεται καὶ τὶς ἀναγνωρίζει. Μιὰ διάταξη τοῦ NSDAP, τοῦ ναζιστικοῦ κόμματος, τῆς 28ης Μαρτίου 1933, ὁρίζει σαφῶς ὅτι ἀπαιτεῖται ἀπὸ τὶς ἀρχὲς ὁ ὕψιστος βαθμὸς ἀσφαλείας, (höchster Schutz) γιὰ κάθε ἄλλον ξένο στὴν Γερμανία, ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος, καταγωγῆς καὶ ράτσας (βλ. W. Hofer, Der Nationalsozialismus, Dokumente 1933-1945, Frankfurt/M., 1992, σελ. 282). Ὁ «ρατσιστικὸς» συνεπῶς μανδύας εἶναι ἡ ἐπικάλυψη ἑνὸς πολιτικοῦ προβλήματος. Κατὰ μίαν ὄχι τυχαία σύμπτωση, ὁ φερόμενος ἀριθμὸς τῶν διωχθέντων ὑπό τοῦ ναζισμοῦ Ἑβραίων στὴν ἀνατολικὴ Εὐρώπη εἶναι περίπου ἴσος μὲ τὸν ἑβραϊκὸ πληθυσμὸ τὸν ἐγκατεστημένον στὶς νοτιοδυτικὲς περιοχὲς τῆς ρωσικῆς ἐπικράτειας ἀπὸ ἐποχῆς Αἰκατερίνης τῆς Μεγάλης. Οἱ Ἑβραῖοι εὑρῆκαν μεγαλύτερον βαθμὸν προστασίας στοὺς χώρους τῆς Ἀνατολῆς ἀπ' ὅ,τι σ' ἐκεῖνον τῆς Δύσης, ἐνῷ, λόγω τῆς δραστηριότητας των στὸν οἰκονομικὸ καὶ κοινωνικὸ τομέα στὶς κατὰ τόπους χῶρες καὶ λόγω τῆς μεγάλης των διασπορᾶς, ἀπετέλεσαν εὔκολο πολιτικὸ ἐργαλεῖο γιὰ τοὺς ἰμπεριαλιστικοὺς σκοποὺς τῶν τελευταίων αἰώνων. Μετὰ τὸ Συνέδριο τοῦ Βερολίνου, τὸ ὁποῖον σημαίνει μιὰ σοβαρὴ ἧττα γιὰ τὴν βαλκανικὴ πολιτικὴ τῆς Ρωσίας μετὰ τὴν Συνθήκη τοῦ Ἁγ. Στεφάνου, ὁ ἑβραϊσμὸς στὴ Ρωσία μεταβάλλεται σὲ πολιτικὸ πρόβλημα πού δὲν ὑπῆρχε πρίν, μὲ ἀποτέλεσμα κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς βασιλείας Ἀλεξάνδρου τοῦ Γ', ἐπὶ Πομπιεντονότσεφ καὶ ὑπουργοῦ ἐσωτερικῶν τοῦ Ἰγνάτιεφ, νὰ ξεσπάσουν ἄγρια πογκρὸμ ἐναντίον τῶν Ἑβραίων. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ θὰ παρατηρηθῆ κι' ἕνα μεγάλο κῦμα Ἑβραίων πρὸς τὴν Γερμανία, οἱ ὁποῖοι σύντομα θὰ ἑλιχθοῦν στὴν κοινωνική, πνευματικὴ καὶ (μετὰ τὸν α' παγκόσμιο πόλεμο) πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου (βλ. π.χ. W. Mommsen, Politische Geschichte von Bismarck bis zur Gegenwart, 1935, σελ. 222). Γιὰ ἕνα καθεστὼς σὰν τὸ ναζιστικὸ πού ἀνεγνώριζε ὡς κατ' ἐξοχὴν ἐχθρό του τὸ σύστημα τῶν δυτικῶν δημοκρατιῶν (οἱ διαφορὲς μὲ τὴν Ρωσία ἦσαν μᾶλλον ἐδαφικῆς φύσεως παρὰ ὁτιδήποτε ἄλλο), τὸ πρόβλημα τοῦ ἑβραϊσμοῦ στὴν Γερμανία, καὶ μὲ τὸ δεδομένο τῶν διεθνῶν του διασυνδέσεων, ἀποτελοῦσε ἕνα ἐξόχως εἰδικὸ πρόβλημα. Καὶ οἱ ναζιστὲς εὑρῆκαν τὴν δική τους λύση γι' αὐτό, ἡ ὁποία βέβαια κάθε ἄλλο παρὰ εὐτυχὴς ὑπῆρξε.

Ὑπὸ τὶς ρατσιστικὲς λοιπὸν θεωρίες ὑπάρχει ἡ ἐπικάλυψη ἑνὸς πολιτικοῦ προβλήματος, ἄλλα ὁ ρατσισμὸς δὲν ἐξαντλεῖται σ’ αὐτό, οὔτε ἐπινόηση τῶν Γερμανῶν ὑπῆρξε. Ὁ ρατσισμὸς ὡς ἰδεολογία εἶναι ἕνα προϊόν τῆς δυτικῆς Εὐρώπης καὶ ἔχει ἄμεση σχέση καὶ καταγωγὴ μὲ τὶς καταστάσεις τῆς Μεσογείου. Ἕνα πρᾶγμα πού δὲν ἔχει παρατηρηθῆ -καὶ οἱ ἐξηγήσεις σ' αὐτὸ δὲν εἶναι δύσκολες- εἶναι ὅτι οἱ θεωρίες τοῦ Γκομπινώ προέρχονται ἀπὸ ἕνα σύνολο ἰδεολογικῶν παραστάσεων πού ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὶς καταστάσεις τῆς Μεσογείου καὶ ἰδιαίτερα μὲ τὶς νεώτερες σχέσεις τῶν δυτικῶν κρατῶν μ' αὐτή. Ὁ πνευματικὸς κόσμος τοῦ Γκομπινώ - ὁ ὁποῖος γι' αὐτὸ διετέλεσε καὶ πρεσβευτὴς τῆς Γαλλίας στὴν Ἑλλάδα- εἶναι ἡ ἱστορία τῶν λαῶν τῆς μεσογειακῆς Ἀνατολῆς. Μέσα ἀπὸ αὐτὲς ἀναπτύσσει τὶς θεωρίες του, καὶ τὶς ἀναπτύσσει ἀκριβῶς σὲ μιὰ ἐποχὴ πού ἔχουν ἤδη ἀρχίσει νὰ ἀπορροφῶνται οἱ πλουτοπαραγωγικὲς πηγὲς τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου καὶ τῶν Βαλκανίων ἀπὸ τὴν δυτικὴ Εὐρώπη. Ποιὰ ἄλλη καλύτερη ὅσο καὶ προχειρότερη αἰτιολόγηση τοῦ πράγματος ἦταν δυνατή, παρὰ ὅτι οἱ μεσογειακοὶ αὐτοὶ λαοὶ εἶναι «ἀνάξιοι» νὰ ἔχουν τὸν ὅσον πλοῦτο εἶχαν; Οἱ «κατώτερες φυλὲς» τοῦ Γκομπινώ δὲν εἶναι ἀνθρωπολογικὲς φυλὲς τῆς Ἀφρικῆς, ἀλλὰ  οἱ ἱστορικοὶ λαοὶ τῆς Μεσογείου. Καὶ ἀναπτύσσονται ἀκριβῶς σὲ μιὰ ἐποχὴ ὅπου ὁ «φιλελληνισμὸς» (αὐτὸς ὁ σφοδρὸς ἔρωτας πρὸς ἄγνωστη ἐρωμένη) ἔχει πλέον ἀποδώσει τοὺς καρπούς του, μὲ τὴν κατασκευὴ μίας Ἑλλάδος καταλλήλου πρὸς τὸ εἶδος τῆς περαιτέρω εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς ἐπὶ τῶν Βαλκανίων (βλ. σχετικῶς καὶ V. Gitermann, Gesch. Russlands, τόμ. 3, 1949, σελ. 62 κ.ε.), καὶ λόγω ἄλλων καταστάσεων, ἐσωτερικῶν καὶ ἐξωτερικῶν της εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς, παρέχει τὴν θέση του σὲ ἄλλες ἰδεολογίες (βλ. τὸ βιβλίο μας Ἐπὶ τῆς Δομῆς τοῦ Νεοελληνικοῦ Κράτους, σελ. 84, κ.ε.). Καθόλου τυχαῖο δὲν εἶναι ὅτι μετὰ τὸν «φιλελληνισμὸ» οἳ διάδοχες «θεωρίες» στὸν εὐρωπαϊκὸν χῶρο εἶναι οἱ θεωρίες Φαλμεράϋερ καὶ Γκομπινώ (πού εἶναι περίπου τῆς ἴδιας ἐποχῆς), ἐνῷ στοὺς «Ἕλληνες» μένει ἡ «Μεγάλη Ἰδέα»! Εἶναι ἡ φυσιολογικὴ ἐξέλιξη τῆς δυτικοευρωπαϊκῆς πολιτικῆς ἐπὶ τῶν Βαλκανίων μὲ ἀντιστοιχία πληρέστατη...

Μεσογειακῆς συνεπῶς καταγωγῆς φαινόμενο εἶναι ὁ ρατσισμός, ὁ ὁποῖος θὰ ἀποτελέση τὸ περιεχόμενο τῶν δυτικοευρωπαϊκῶν συνειδήσεων γιὰ πάνω ἀπὸ ἕναν αἰῶνα περίπου. Μὲ τὸν Τσάμπερλαιν καὶ τὸν Βάγκνερ θὰ «τελειοποιηθῆ», γιὰ νὰ ἀποτελέση τὸ ἰδεολογικὸ ἐργαλεῖο τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ. Εἶναι μιὰ εἰρωνεία τῶν πραγμάτων, ὅτι οἱ ἐθνικοσοσιαλιστὲς θέλησαν νὰ πραγματοποιήσουν ἕνα μεγαλεπήβολο ἱστορικὸ σχέδιο γιὰ τὴν ἀναδιοργάνωση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ χώρου μὲ μιὰ τόσο αὐθαίρετη καὶ κωμικὴ ἰδεολογία περὶ «ἀρίας φυλῆς». Δὲν ἀρκέσθηκαν στὴν χρησιμοποίησή της γιὰ τοὺς ἐσωτερικοὺς πολιτικοὺς λόγους πού προείπαμε, ἀλλά τὴν ἐφήρμοσαν γιὰ ὅλους τούς λαοὺς τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης. Ἀκριβῶς, δηλαδή, σὲ ἕνα χῶρο πολυεθνικῆς αὔνθεσης ὅπου καμμιὰ πιθανότητα ἐφαρμογῆς δὲν εἶχε. Σὲ ἕνα χῶρο, πού καὶ ἂν τὸν κυριαρχοῦσαν μὲ τὰ ὄπλα, θὰ ἦταν ἀδύνατο νὰ τὸν κρατήσουν, ἀκριβῶς λόγω τῆς ἰδεολογίας πού ἐφήρμοζαν. Τὸ πολιτικὸ πρόγραμμα τῶν ἐθνικοσοσιαλιστῶν προέβλεπε τὴν ἀναδιοργάνωση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ χώρου ἐπὶ φυσικῶν δεσμῶν, ἤτοι ὀργάνωση τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης μὲ κατεύθυνση πρὸς τὴν Μαύρη Θάλασσα καὶ τὴν ὀργανικὴ ἐνσωμάτωση τῶν Βαλκανίων στὴν ὑπόλοιπη Εὐρώπη (βλ. π.χ. Α. Oesterheld, Wirtschaftsraum Europa, Berlin 1942). Τὸ πρόγραμμα δὲν ἐστερεῖτο φυσικότητος - εἶναι ἄλλωστε καὶ τὸ μόνο δυνατὸ γιὰ μιὰ σωστὴ ἔννοια Εὐρώπης -, πλὴν ὅμως πρακτικῶς ἀδύνατο ὅπως τὸ ἐπεχείρησαν οἱ ἐθνικοσοσιαλιστές. Ἡ κεντρικὴ Εὐρώπη δὲν ἀποτελοῦσε βέβαια καμμιὰ ὠργανωμένη ἑνότητα, ἀλλά ἀποτελοῦσε ἀνέκαθεν, δηλαδὴ ἀπὸ τὴν Μεταρρύθμιση κι' ἐδῶ, τὸν πατροπαράδοτο χῶρο ἀσκήσεως τοῦ εὐρωπαϊκοῦ «ἰσοζυγίου» - ἤτοι τῆς Γαλλίας καὶ τῆς Ἀγγλίας ἐπί του ἠπειρωτικοῦ χώρου, πράγμα πού ἀποτελεῖ καὶ τὸ καθ' ἑαυτὸ περιεχόμενο τῆς νεώτερης εὐρωπαϊκῆς ἱστορίας (βλ. συνοπτικῶς καὶ Α. Halfeld, Deutschland und die Westmachte, Jena 1940). Ἡ ὁποιαδήποτε ὅμως ὀργάνωση τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης περνοῦσε ἀναγκαστικὰ ἀπὸ τὰ Βαλκάνια, ἀλλά ἐδῶ τὰ πράγματα ἦσαν ἐξόχως πολύπλοκα, ὥστε νὰ μπορέσουν νὰ ἐξαντληθοῦν σὲ ὑπολογισμοὺς γραφείου. Πόσο πολύπλοκα καὶ στενὰ δεμένος εἶναι ὁ χῶρος τῶν Βαλκανίων μὲ κάθε διεργασία τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου, μποροῦμε νὰ τὸ καταλάβουμε ἀπὸ τὴν τρέχουσα «μετασοσιαλιστικὴ» ἐποχή, ὅπου τὸ κέντρο τῆς παγκόσμιας πολιτικῆς εἶναι καὶ πάλι τὰ Βαλκάνια, πρῶτο μεταξὺ ὅλων. Καὶ θὰ συνεχίσουν τὰ πράγματα νὰ εἶναι ἔτσι γιὰ ὅσο θὰ ὑπάρχη κόσμος ἄλλα ὄχι καὶ μιὰ φυσικὴ ἔννοια Εὐρώπης - παρὰ τὶς ὅποιες... ἐπινοήσεις περὶ «ὑποσημειώσεως τῆς Weltwirtschaft»-, διότι ἁπλούστατα πᾶσα ἔννοια φυσικῆς Εὐρώπης ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὰ Βαλκάνια. Μιὰ ἁπλὴ ἀπάντηση στὶς θεωρίες περὶ «ὑποσημειώσεως» θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι τὸ ἑξῆς: μετὰ τὴν ἐπιχείρηση τῆς Ἀβησσυνίας καὶ τὸν ἐπακολουθήσαντα ἀποκλεισμό, ὅλη ἡ πολεμικὴ μηχανὴ τῆς Ἰταλίας ἐστηρίχθηκε στὸ πετρέλαιο καὶ τὰ λοιπὰ προϊόντα της Ἀλβανίας, ἐνῷ ὁ Χίτλερ ἤρκεσε νὰ ἐξασφαλίσῃ δύο μόνο βαλκανικές χῶρες, τὴν Βουλγαρία καὶ τὴν Ρουμανία, γιὰ νὰ μὴν ἀντιμετωπίσῃ πρόβλημα ἐφοδιασμοῦ γιὰ τίποτε. Ἡ «μικρὴ Ἀντάντ», ὅπως εἴδαμε, ἀπετέλεσε τὸν κύριο φορέα τῆς πολιτικῆς τοῦ μεσοπολέμου. Οἱ τρεῖς μόνο αὐτὲς χῶρες (Τσεχοσλοβακία, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία), ἐκάλυψαν ὄχι μόνο τὸ κενὸ πού ὑπῆρξε ἀπὸ τὴν διάλυση τῆς Αὐστροουγγρικῆς Μοναρχίας, ἀλλὰ διέθεταν ἀπὸ κοινοῦ καὶ ἕναν στρατὸ πού ἦταν μεγαλύτερος ἀπὸ ὁποιονδήποτε στρατὸ τῆς Εὐρώπης, τῆς Ρωσίας ἑξαιρουμένης (βλ. π.χ. F. Η. Simonds, Kann Europa Frieden halten?, Berlin 1932, σελ. 201).

Ἡ «ἐπιστήμη τῆς Weltwirtschaft» εἶναι ἡ «ἐπιστήμη» πού προσπαθεῖ νὰ πείση ὅτι οἱ πλουσιώτερες περιοχὲς τοῦ πλανήτη (Βραζιλία, Ἰνδία, Βαλκάνια κλπ.) «ὀρθῶς» εἶναι... ὑποσημειώσεις τῆς σύγχρονης ἱστορίας καὶ πολιτικῆς. Ἡ «ἐπιστήμη» αὐτὴ δὲν διαφέρει ἀπὸ τὴν «ἐπιστήμη» τοῦ Γκομπινώ. Εἶναι μιὰ «ἐπιστήμη τοῦ στομαχιοῦ», θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, ἀναθυμούμενοι κάποιον ἀνάλογον ὁρισμὸ τοῦ C. Rhodes («Ὁ ἰμπεριαλισμὸς εἶναι ὑπόθεση τοῦ στομάχου»). Τὸ μόνο ἰδιάζον μὲ τὴν περίπτωση τῶν Βαλκανίων εἶναι, ἁπλῶς, ὅτι αὐτὰ ἔχουν μιὰ βαθύτερη ὀργανικὴ σχέση μὲ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο σὰν σύνολο, ὥστε νὰ μπορῆ ἡ περίπτωσή τους νὰ ἐξαντληθῆ σὲ στατιστικὰ νούμερα. Οἱ δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, πού ἔχουν ἄμεση σχέση μὲ τὰ Βαλκάνια, ἀποτελοῦν ἱκανὴ ἀπόδειξη.