Ὁ κηφήν

Ὁ κηφὴν εἶναι ἡ ἀρσενικὴ μέλισσα. Ἐμφανίζει διαφορετικὴ συμπεριφορὰ ἀπὸ τὴν ἐργάτρια μέλισσα ἀφοῦ δὲν συλλέγει νέκταρ καὶ γύρη, δὲν παράγει μέλι, δὲν συμμετέχει στὴν κατασκευὴ τῆς κυψέλης καὶ ἀδυνατεῖ νὰ τσιμπήσει. Οἱ κηφῆνες συνήθως συναθροίζονται κατὰ μάζες σὲ περιοχὲς πού ἀπέχουν μεγάλη ἀπόσταση ἀπὸ τὴν κυψέλη. Ὁ κηφὴν, παρόλο πού εἶναι ἀπόλυτα ἐξειδικευμένος νὰ ἐκτελεῖ μία καὶ μόνη λειτουργία, τὴ διατήρηση τῆς γενετικῆς ποικιλότητος τῆς κυψέλης, δὲν εἶναι κατὰ τὰ ἄλλα ἐντελῶς ἀνώφελος γιὰ τὴν κυψέλη. Ὅταν γιὰ παράδειγμα ἡ θερμοκρασία τῆς κυψέλης παρεκκλίνει ἀπὸ τὰ ὀρθὰ ὅρια, ὅλες οἱ μέλισσες παράγουν θερμότητα κουνώντας συνεχῶς τὰ φτερά τους, δραστηριότητα τὴν ὁποία οἱ κηφῆνες μοιράζονται μὲ τὶς ἐργάτριες. Τὸ προσδόκιμο ζωῆς τῶν κηφήνων εἶναι περίπου 40 μὲ 50 ἡμέρες.

Ἡ κύρια λειτουργία τῶν κηφήνων εἶναι ἡ γονιμοποιήση μίας δεκτικῆς βασίλισσας. Τὸ πέος τοῦ κηφήνα εἶναι σχεδιασμένο μὲ τέτοιο τρόπο πού νὰ μπορεῖ νὰ διασπείρει μεγάλη ποσότητα σπερματικοῦ ὑγροῦ καὶ σπερματοζωαρίων μὲ μεγάλη ταχύτητα καὶ δύναμη. Τὸ πέος διατηρεῖται στὸ ἐσωτερικό του σώματος τοῦ κηφήνα καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ζευγαρώματος τὸ ἐσωτερικό του στρέφεται πρὸς τὰ ἔξω. Αὐτὴ ἡ κίνηση ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴ βοήθεια συσπατικῶν κινήσεων τῶν κοιλιακῶν μυῶν οἱ ὁποῖες ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν διόγκωση τοῦ πέους. Ἡ σεξουαλικὴ ἐπαφὴ πραγματοποιεῖται ἐν πτήσει σὲ ὕψος 10-40 μέτρων πάνω ἀπὸ τὸ ἔδαφος καὶ διαρκεῖ λιγότερο ἀπὸ 5 δευτερόλεπτα. Ἡ διαδικασία τῆς ἐκσπερμάτωσης εἶναι ἐκρηκτικὴ καὶ ὁ παραγόμενος ἦχος μπορεῖ νὰ γίνει ἀντιληπτὸς ἀπὸ τὸ ἀνθρώπινο αὐτί. Οἱ κηφῆνες μποροῦν νὰ προβοῦν σὲ μία μόνο σεξουαλικὴ πράξη καὶ μόνο μὲ μία σύντροφο καὶ πεθαίνουν λίγο μετὰ τὴν τέλεσή της. Δεδομένου ὅτι ἡ βασίλισσα χρειάζεται νὰ ζευγαρώσει μὲ περισσότερους ἀπὸ 15 κηφῆνες καὶ οἱ κηφῆνες πεθαίνουν μετὰ τὴ σεξουαλικὴ ἐπαφή, κάθε κηφήνας θὰ πρέπει νὰ ἀξιοποιήσει στὸ ἔπακρο τὴν ἐκσπερμάτωσή του. 

Οἱ ἄδοξοι ( τοῦ Κωστῆ Παπαγιώργη )

Τί συμφορὰ ἐνῷ εἶσαι καμωμένος γιὰ τὰ ὡραῖα καὶ τὰ μεγάλα ἔργα

ἡ ἄδικη αὐτή σου ἡ τύχη πάντα

ἐνθάρρυνση κι εὐτυχία νὰ σ’ ἀρνεῖται

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ  ( Η ΣΑΤΡΑΠΕΙΑ )

ΟΙ ΑΔΟΞΟΙ

Ἀσφαλῶς κανεὶς δὲν χάνεται, πολλοὶ ὅμως ἀποτυχαίνουν. Καὶ αὐτὸ τὸ « πολλοί», παραδομένο στὶς παγίδες τῆς στατιστικῆς καὶ τῆς ὅποιας γενικότητας, γράφει ἱστορία καθὼς πίσω ἀπὸ κάθε μικροβατερλώ, πίσω ἀπὸ κάθε κλειδαμπαρωμένη πόρτα μία ἀτομικότητα γεύεται τὸ μαράζι καὶ ἀναμετρᾶ τὶς δυνάμεις της. Ἡ κρίση πού ξεσπᾶ σὲ κάθε ψυχισμὸ ὁ ὁποῖος, αἴφνης, συνειδητοποιεῖ ὅτι τὰ σχέδια τῆς ζωῆς του « βγῆκαν ὅλα πλάνες», εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ γόνιμα πράγματα ὄχι μόνον γιατί στὸ κονάκι του βόσκουν οἱ κωμωδιογράφοι, ἀλλὰ κυρίως γιατί ἡ ἥττα, ὁ ξεπεσμός, ἡ κατρακύλα ἀπελευθερώνουν, ἂν μὴ τί ἄλλο, ἀναξιοποίητες δυνάμεις.

Τὸ σημαντικὸ δηλαδὴ δὲν εἶναι ἡ ἐπιχείρηση πού χρεωκόπησε, ὁ γάμος πού ὁδήγησε σὲ στραπάτσο, ὁ πολιτικὸς  πού ἀποδείχτηκε ἀνίκανο ὀντάριο, ὁ συγγραφέας πού τὰ φόρτωσε στὸν κόκκορα, ἀλλὰ ἡ σχέση τοῦ ἀποτυχόντος μὲ τὸ « δημιούργημά» του. Ἔχει τὰ κότσια νὰ ἀναγνωρίσει σ’ αὐτὸ τὸ χάλι τὸν ἑαυτό του;

Μαραντόνα ... ἤ πῶς νά καθαρίσουμε τούς κακομούτσουνους Γερμανούς

Ὁ Μαραντόνα στὸ παγκόσμιο κύπελλο τοῦ 1986, στὸν ἀγῶνα μὲ τὴν Ἀγγλία, ἔβαλε 2 γκόλ. Ἕνα μὲ τὸ ἀριστερὸ πόδι, ἀφοῦ πρῶτα σμπαράλιασε ὅλη τὴν ἐγγλέζικη ἄμυνα. Καὶ ἕνα μὲ τὸ ἀριστερὸ χέρι, παίρνοντας ἐκδίκηση γιὰ τὴν ταπείνωση τῶν συμπατριωτῶν του, στὴν ἐγγλέζικη πειρατεία τῶν νήσων Φώκλαντς.

Πεῖτε μὲ φανατικό, ὀπισθοδρομικό, ἰδεοληπτικό, ὁμοφοβικό, ρατσιστή, βάλτε ὅτι ταμπέλα θέλετε…Δὲν ἀντέχω γερμανικὸ ποδόσφαιρο, δὲν ὑπάρχει γερμανικὸ ποδόσφαιρο. Ὑπάρχει γερμανικὸς ποδοσφαιρικὸς κρετινισμός, ἕνας ποδοσφαιρικός καρκῖνος, πού θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπαγορευτεῖ διὰ νόμου ὡς προσβολὴ καί κακοποίηση τοῦ ἀθλήματος…

Πέρα ἀπὸ συστήματα, τακτικές καὶ λοιπὲς παπαριὲς πού καταστρέψανε τὸ ποδόσφαιρο καὶ σὰν παιχνίδι καὶ σὰν θέαμα, τό εὐρωπαϊκό ποδόσφαιρο εἶναι ἕνα μεγάλο ψέμμα. Οἱ Γάλλοι διαθέτουν τεχνικὴ ἀλλὰ οὔτε φαντασία οὔτε μαχητικότητα. Εἶναι διαχρονικὰ φλῶροι. Οἱ Ἰταλοί ὄχι ἀνώτεροι τῶν Γάλλων στην τεχνική, ἐπέπλευσαν λόγῳ ταμπεραμέντου καί μόνον. Οὕγγροι, και λίγο οι βαλκάνιοι Γιουγκοσλαύοι, Βουλγαρία ἐπί Στόϊτσκοφ ἤ ἡ Ρουμανία μέ τόν Χάτζι, γιά κάποιο διάστημα ἔπαιξαν ὡραία μπάλλα. Οἱ Ὁλλανδοί ἐκτός ἀπό τόν Κρόϊφ μᾶς ἔμαθαν πῶς νά τρέχουμε πάνω κάτω…

Σέ ἀντίθεση μέ ὅλους τούς παραπάνω οἱ λατινοαμερικάνοι διακρίνονται γιὰ τὴν ἔμπνευση καὶ τὴν φαντασία. Δὲν εἶναι μαχητές. Δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι μαχητὲς ἀφοῦ ξέρουν μπάλλα.