Δομικά γνωρίσματα τῆς μαζικῆς δημοκρατίας (Παναγιώτης Κονδύλης)

Ἡ συγκρότηση,ἡ διάρκεια μιᾶς κοινωνίας καί ἡ εὐτυχία τῶν μελῶν της εἶναι συνάρτηση τῆς ἰδεολογίας της. Χωρὶς αὐτὴν ἡ κοινωνικὴ ἔνταξη εἶναι ἀδύνατη, ὅταν ὅμως ὑπάρχει δίνει στὸν ἄνθρωπο πίστη καὶ ἱκανοποίηση γιὰ τὴν δημιουργικὴ συμμετοχή του στὸ κοινωνικὸ καὶ ἱστορικὸ ἔργο. Οἱ ἰδεολογικὲς ἀλλαγές πού συμβαίνουν σὲ περιόδους κοινωνικῶν ἀναταραχῶν εἶναι μία προσπάθεια κοινωνικῆς αὐτοσυντήρησης. Ἀνάλογος εἶναι καί ὁ ρόλος τῶν θρησκειῶν. Θεωρῶντας τὸν ἄνθρωπο ὡς παραγωγό ἱστορίας, καὶ ὄχι ἁπλῆ ροὴ ἐνστίκτων καὶ συναισθημάτων, δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ φιλοσοφική ἤ  ἡ ἠθική ἀξιολόγηση τῶν ἰδεολογιῶν, ἀλλὰ ἡ ἀποτελεσματικότητά τους. Ἄρα οἱ ἰδεολογίες δὲν χωρίζονται σὲ καλὲς καὶ κακές, ἀληθινὲς ἢ ψεύτικες, ἀλλὰ σὲ ἀποτελεσματικὲς καὶ μὴ ὡς πρὸς τὴν κοινωνικὴ συνοχὴ καὶ τὴν ἀνθρώπινη εὐτυχία πού παρέχουν.
 

Θὰ παραθέσω δύο κεφάλαια ἀπὸ τὰ βιβλίο τοῦ Παναγιώτη Κονδύλη Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Στὴ σημερινὴ ἀνάρτηση ἀναλύονται τὰ 3 θεμελιώδη γνωρίσματα τῆς μαζικῆς δημοκρατίας ( καταμερισμὸς τῆς ἐργασίας, ἀτομικὸς κατακερματισμός, κοινωνικὴ κινητικότητα ) ἀπὸ τὴν ἄποψη τῆς λειτουργίας της μέσα στὸ κοινωνικὸ σύνολο, καὶ ἡ διαφοροποίησή της σὲ σχέση μὲ τὴν ἀρχικὴ μορφὴ τοῦ φιλελευθερισμοῦ. Στὸ ἑπόμενο κεφάλαιο παρουσιάζεται ἡ νοοτροπία καὶ ὁ τρόπος ζωῆς καὶ σκέψης στὴν μαζικὴ δημοκρατία, πῶς δηλαδὴ μετουσιώνεται ἡ ἰδεολογία τοῦ καταναλωτισμοῦ σὲ καθημερινὴ πράξη.

Ἡ κάλπη (ἀδικοκούτι)

Τό νησί μικρό, οἱ δρόμοι στενοί, τό καφενεῖο ὑγρό, οἱ διαδρομές λιγοστές.

Προχωρῶντας ἀπό τή μιά μεριά στήν ἄλλη.

Ὁ νοῦς σάν μιά κεφαλή καρφίτσας ριγμένη στό ἄπειρο.

Προχωρᾶς καί προχωρᾶς ἐπίμονα, ὥσπου νά σ’ ἀφήσουν οἱ δυνάμεις σου καί πέφτεις, πέφτεις κι ἄλλο. Ποῦ νά πᾶς ὅμως πιό βαθιά.

Κάθομαι στό κοιλωτό δωμάτιο μπροστά σ’ ἕνα μηχάνημα ποῦ δέν ένδίδει σέ καμιά θλίψη, σέ καμιά χαρά.

Ἐκείνη δίνει στό σπίτι ζωντάνια. Μέ φῶτα καί μέ κατσαρόλες ποῦ κλαγγίζουν κι εἶναι μόνη.

Ἀγκαλιάζει, φιλᾶ, σφίγγει, κι εἶναι μόνη.

Κι ἄς εἴμαστε δέκα μαζί, εἶναι μόνη.

Γιατί κι οἱ ἄλλοι μόνοι μας εἴμαστε.

Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ἴδια ἡ μοναξιά της.

Ὕστερα σέ ἕνα βράχο. Ἕνα μαζί του. Ἡ θάλασσα πιτσιλᾶ. Εἶσαι ἀκόμα μόνη;

Ὕστερα μέ κάτι μαῦρο στό μέτωπο. Μιά ἀγανάκτηση, μιά διαφωνία, ἕνας διαπληκτισμός πού κατεγράφεται στό κούτελο. Εἶσαι ἀκόμα μόνη;

Μετά μέ μιά μπύρα στήν πλατεῖα μοιράζει χαμόγελα. Εἶσαι ἀκόμα μόνη;

Ὕστερα πάνω σέ κάτι χαρτόκουτα, σέ μιά γωνιά τραγουδᾶ. Εἶναι κι ἄλλοι μαζί καί τραγουδοῦν κι αὐτοί. Εἶσαι ἀκόμα μόνη;

Τό σκουπίδι ὡς νόημα.

Ἡ χαρά τῆς δι-«ανοίξεως» ἤ ἀλλιῶς το ἑλλαδικό ἀναπτυξιακό πρότυπο

 Στήν Ἑλλάδα τά ψέμματα ἐναλλάσσονται μεταξύ τους, ὡς ἐπικαλυπτόμενα ἄλλοθι καί οἱ λέξεις - ἀπόντων τῶν ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος - ἀποκτοῦν ἕνα ξεχωριστό περιεχόμενο. Ἡ « ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία» καί τὰ « ἐθνικὰ δίκαια» βρίσκονται σέ διαρκῆ σκυλοκαυγά μέ τὶς περίφημες διαρθρωτικὲς ἀλλαγὲς καὶ  τὸν εὐρωμονόδρομο. Πρόκειται περί ἱστορικῶν καί κονωνικῶν ψευδῶν. Ψέμμα εἶναι καὶ ὁ ἑλληνοχριστιανισμὸς τοῦ Μακρυγιάννη, παράλληλο ψέμμα εἶναι καὶ ἡ εὐρωπαϊκὴ προοπτική του Σημίτη. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ψέμματα μπερδεύονται γλυκὰ κάτω ἀπὸ διαρκεῖς ἐξαγγελίες μιᾶς ποικιλώνυμης "ἀνάπτυξης". Ἄλλοτε ὡς ἀγροτική, ἄλλοτε ὡς βιομηχανική, ἄλλοτε ὡς πολεοδομική, ἄλλοτε ὡς ἀθλητική καί σήμερα ὡς τουριστική. Κοινό ἀποτέλεσμα ὅλων τό "σκουπίδι". Ἡ ἀνασυγκρότηση μετά τό 1922, τό σχέδιο Μάρσαλ μεταπολεμικά, ἡ Ὀλυμπιάδα τό 2004, ὅλα αὐτά στό ὄνομα τῆς ἀνάπτυξης μᾶς κάτσανε στό λαιμό. Καί τί εἴδαμε;  Ἐρήμωση τῆς ἐπαρχίας, μετανάστευση, τσιμεντοποίηση τῶν πόλεων ( τῇ ἀρωγῇ τοῦ ΤΕΕ), ἀθλητισμός τῆς ντόπας … Ἀντί ἀνάπτυξης μιά "ἄνθιση" Γραμμάτων καί Τεχνῶν σὲ  μία χώρα, πού δὲν κατάφερε να φτιάξει οὔτε ποδήλατο ἀλλά ὡς πνευματικός οὐραγός μετράει τό βιοτικό της ἐπίπεδο μέ τούς δεῖκτες πώλησης εἰσαγομένων αὐτοκινήτων. Πνευματική δημιουργία μέ βλέμμα ἄδειο, σάν νά ψεκάζης βοῦρκο μέ ἀποσμητικό, ὑπῆρξε ὁ γλαφυρότερος δείκτης ὑπανάπτυξης, ὁ διαρκής χορηγός δανειστῶν καί μνημονίων. 

Οἱ λαγοί καί οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ

Α) ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΓΝΩΜΗΣ

Σώπα μή μιλᾶς ( ποιήμα τοῦ Ἀζίζ Νεσίν ). Τά διάφορα "ἀντιρατσιστικά" ἐνθαρρύνουν τόν ἀνούσιο λόγο, τά σαλιαρίσματα, τήν δημόσια ἔκφραση κάθε ψυχικῆς διαστροφῆς στό ὄνομα τοῦ ἀπολίτικου σλόγκαν "νά εἶσαι ὁ ἑαυτός σου". Σέ κάθε ἄλλη περίπτωση συνιστοῦν σιωπή. Ἀλλιῶς ...

Ἡ κύρια Ρεπούση ἀντιδρᾶ στὸ λεγόμενο ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο. Γιὰ ποιὸν λόγο ὅμως, ἀφοῦ τὸ νομοσχέδιο ἀποτυπώνει ἀκριβῶς τὴν δική της νοοτροπία ἀπαγόρευσης καὶ πνευματικῆς στείρωσης; Μία νοοτροπία πού ἐκφράζει καὶ τὴν ὑπόλοιπη συμβιβασμένη ἀριστερά της συμφορᾶς; Διότι ἡ κυρία Ρεπούση –πολὺ σωστὰ καὶ λογικά, στὸ ὄνομα τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας καὶ ἐπιστήμης πού μὲ τὸ νομοσχέδιο κινδυνεύει νὰ ποινικοποιηθεῖ – θεωρεῖ δικαίωμά της νὰ ἔχει ἐπιφυλάξεις γιὰ τὸν ὄρο « γενοκτονία» στὶς περιπτώσεις τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν Ποντίων. Ἡ ἴδια ἡ κυρία Ρεπούση, πού λοιδωρήθηκε  γιά τήν ἱστορική θέση πού ἐξέφρασε στό βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς Στ Δημοτικοῦ πρό ἐτῶν, ξεχνᾶ μὲ θαυμαστὴ εὐκολία τὸν ρόλο τοῦ ἱστορικοῦ στὴν περίπτωση τοῦ λεγομένου ἑβραϊκοῦ ὁλοκαυτώματος. Γιὰ τὴν κυρία Ρεπούση καὶ χίλιους δυὸ ἄλλους χρήσιμους ἠλίθιους ὑποστηρικτὲς τοῦ «ἀντιρατσιστικοῦ» ( αὐτούς πού κρύβονται πίσω ἀπὸ «ἀντιφασιστικὲς» ἢ « προοδευτικὲς» μάσκες ) , οἱ «κακόβουλοι» ἀρνητὲς τοῦ ὁλοκαυτώματος πρέπει νὰ ὑπόκεινται σὲ ποινικὴ δίωξη.