Οἱ λαγοί καί οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ

Α) ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΓΝΩΜΗΣ

Σώπα μή μιλᾶς ( ποιήμα τοῦ Ἀζίζ Νεσίν ). Τά διάφορα "ἀντιρατσιστικά" ἐνθαρρύνουν τόν ἀνούσιο λόγο, τά σαλιαρίσματα, τήν δημόσια ἔκφραση κάθε ψυχικῆς διαστροφῆς στό ὄνομα τοῦ ἀπολίτικου σλόγκαν "νά εἶσαι ὁ ἑαυτός σου". Σέ κάθε ἄλλη περίπτωση συνιστοῦν σιωπή. Ἀλλιῶς ...

Ἡ κύρια Ρεπούση ἀντιδρᾶ στὸ λεγόμενο ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο. Γιὰ ποιὸν λόγο ὅμως, ἀφοῦ τὸ νομοσχέδιο ἀποτυπώνει ἀκριβῶς τὴν δική της νοοτροπία ἀπαγόρευσης καὶ πνευματικῆς στείρωσης; Μία νοοτροπία πού ἐκφράζει καὶ τὴν ὑπόλοιπη συμβιβασμένη ἀριστερά της συμφορᾶς; Διότι ἡ κυρία Ρεπούση –πολὺ σωστὰ καὶ λογικά, στὸ ὄνομα τῆς ἱστορικῆς ἔρευνας καὶ ἐπιστήμης πού μὲ τὸ νομοσχέδιο κινδυνεύει νὰ ποινικοποιηθεῖ – θεωρεῖ δικαίωμά της νὰ ἔχει ἐπιφυλάξεις γιὰ τὸν ὄρο « γενοκτονία» στὶς περιπτώσεις τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν Ποντίων. Ἡ ἴδια ἡ κυρία Ρεπούση, πού λοιδωρήθηκε  γιά τήν ἱστορική θέση πού ἐξέφρασε στό βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς Στ Δημοτικοῦ πρό ἐτῶν, ξεχνᾶ μὲ θαυμαστὴ εὐκολία τὸν ρόλο τοῦ ἱστορικοῦ στὴν περίπτωση τοῦ λεγομένου ἑβραϊκοῦ ὁλοκαυτώματος. Γιὰ τὴν κυρία Ρεπούση καὶ χίλιους δυὸ ἄλλους χρήσιμους ἠλίθιους ὑποστηρικτὲς τοῦ «ἀντιρατσιστικοῦ» ( αὐτούς πού κρύβονται πίσω ἀπὸ «ἀντιφασιστικὲς» ἢ « προοδευτικὲς» μάσκες ) , οἱ «κακόβουλοι» ἀρνητὲς τοῦ ὁλοκαυτώματος πρέπει νὰ ὑπόκεινται σὲ ποινικὴ δίωξη.

Ὁ κ. Τατσόπουλος πιὸ ἔξυπνος ἀπὸ τὴν κ. Ρεπούση, τόλμησε νὰ «διαφωνήσει» ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς μὲ τὸ ἀντιρατσιστικό καί τίς εὐρωπαϊκές ντιρεκτίβες. «Προτείνοντας» - σέ ὦτα μή ἀκουόντων - νὰ μὴν εἶναι ποινικὰ κολάσιμη ἡ ἄρνηση τῶν γενοκτονιῶν Ἀρμενίων καὶ Ποντίων, ἀλλὰ – χαριστικὰ - οὔτε καὶ τοῦ ὁλοκαυτώματος.

Προηγήθηκε μία ὁμάδα 38 γαλάζιων βουλευτῶν " ἀντιπολιτευόμενη" ἐθνικοπατριωτικῶς, ἡ ὁποία  καὶ ζήτησε νὰ περιληφθῆ στὸ νομοσχέδιο πρόσθετη διάταξη, πού νὰ ποινικοποιεῖ τὴν ἄρνηση τῶν γενοκτονιῶν Ποντίων καὶ Ἄρμενίων. Δὲν τοὺς ἐνοχλοῦσε ἡ φίμωση τῆς ἔκφρασης γιὰ τὴν περίπτωση τοῦ ὁλοκαυτώματος, ἁπλὰ ζητοῦσαν τὴν ἐπέκτασή της στὰ καθ’ ἠμᾶς. Καλυπτόμενοι πίσω ἀπὸ μία μάσκα πατριωτισμοῦ - πατριδοκαπηλίας, μὲ τὴν διαμαρτυρία τους λειτούργησαν σὰν «λαγοὶ» τοῦ λεγομένου ἀντιρατσιστικοῦ νόμου, καὶ ζήτησαν περισσότερα φίμωτρα. Φυσικά τούς εἶχε προλάβει πρὸ μηνῶν ἡ Χρυσὴ Αὐγὴ - αὐτὸς κι ἂν εἶναι «λαγὸς» - πού εἶχε καταθέσει δικό της ξεχωριστὸ ἀντιρατσιστικό.

Σύμφωνα μὲ τοὺς παραπάνω, ἐθνοπατριῶτες, σοσιαλδημοκράτες ἢ ρὸζ ἀριστερούς, τοὺς α λὰ κὰρτ ὑπερασπιστὲς τῶν « ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» ὑποψήφιους εὐρωβουλευτὲς σὰν τὸν Χριστόπουλο, γιὰ ὅλους αὐτοὺς ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου εἶναι ἕνα ἀνθρώπινο δικαίωμα μὲ ἐλαστικὲς ἰδιότητες, τὸ μέτρο δὲ τῆς ἐλαστικότητος θὰ εἶναι ὑπὸ τὴν δικαιοδοσία τῶν τοπικῶν ἢ διεθνῶν δικαστηρίων καὶ τὴν διακριτικὴ εὐχέρεια τῶν δυτικῶν ἐθνικῶν κοινοβουλίων ἢ εὐρωκοινοβουλίων.

Βάζω μερικὰ ζητήματα καὶ ἀσκήσεις γιὰ σκέψη, ἀποδιοπομπαῖα μέχρι σήμερα ἀπὸ τὴν νεοελληνικὴ ἐθνικὴ ἰδεολογία, τὴν καθεστωτικὴ ἱστορία τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν, καὶ λίαν συντόμως « ἀπαγορευμένα» καὶ ἀπὸ τὴν ἑλλαδικὴ νομοθεσία.

1) Ἡ Δίκη τῆς Νυρεμβέργης δὲν ἔχει καμιὰ ἀπολύτως σχέση μὲ ἀπονομὴ δικαιοσύνης. « …Ἀντιπροσωπεύει τὴν συνέχιση τῶν πολεμικῶν προσπαθειῶν τῶν συμμάχων κρατῶν…» σύμφωνα μὲ τὰ δηλωθέντα ἀπὸ τὸν Ἀμερικανὸ κατήγορο Ρόμπερτ Τζάκσον, προεδρεύοντα τῆς συνεδριάσεως τοῦ Δικαστηρίου τῆς 26ης Ἰουλίου 1946 .

2) Ὁ ὅρος «ὁλοκαύτωμα», μὲ τὸν ὁποῖο, ἀπὸ τὴν δίκη Νυρεμβέργης καὶ ὕστερα, χαρακτηρίστηκαν τὰ ἐγκλήματα καὶ οἱ διωγμοὶ κατὰ τῶν ἑβραίων ἀπὸ τοὺς ναζί, εἶναι καθαρὰ προπαγανδιστικός, στόχευσε δὲ καὶ στοχεύει στὴν ἑδραίωση τοῦ ἰσραηλινοῦ ἐθνικισμοῦ.

3) Οἱ σφαγὲς πού διέπραξε τὸ τουρκικὸ κράτος κατὰ τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν Ποντίων εἶναι γεγονότα φρίκης καί ἀποτροπιασμοῦ. Θά ἔκλινα περισσότερο στόν χαρακτηρισμό " ἐθνοκάθαρση" παρά γενοκτονία. Ἀνάλογη ἀγριότητα γνώρισαν οἱ ἰνδιάνοι τῆς ἀμερικανικῆς ἠπείρου ἀπό τούς εὐρωπαίους ἀποίκους. Ἀπό τό ξεκίνημα τῆς ἀρχαίας ἱστορίας μέχρι σήμερα τά μαζικά ἐγκλήματα βρίσκονται στήν ἡμερήσια διάταξη. Ἀνάλογα μέ τό ποιός γράφει τήν ἱστορία ἄλλα κρύβονται στό ντουλάπι, ἄλλα βγαίνουν στήν ἐπιφάνεια καί ἄλλα ξεπροβάλλουν ἀπό τό καπέλο τοῦ θαυματοποιοῦ.

4) Τὰ ἐγκλήματα τῆς Χιροσίμα, τοῦ Ναγκασάκι ( ἑορτάσθηκαν πρό μηνός οἱ ἐπέτειοί τους), τοῦ βομβαρδισμοῦ τῆς Δρέσδης εἶναι ἐξ ἴσου φρικτά μὲ τὸ Ἄουσβιτς καὶ τὸ Νταχάου. Ὅπως καὶ ὅλα τὰ μεταπολεμικὰ ἐγκλήματα τῆς Δύσης, τοῦ Στάλιν, ἢ τοῦ Μάο. Δέν προλαμβάνονται ὅμως νέα μὲ τὴν ποινικοποίηση τῆς ἄρνησης τῶν παλαιῶν, οὔτε μὲ τὴν διεξαγωγὴ μιᾶς ἄλλης Νυρεμβέργης, γιατί τότε ὅλοι οἱ ἀμερικάνοι πρόεδροι θὰ ἔπρεπε νά εἶχαν κρεμαστεῖ. Αὐτὴ εἶναι τουλάχιστον ἡ γνώμη τοῦ Νόαμ Τσόμσκυ.

5) Κατὰ τὸ πάρσιμο τῆς Τριπολιτσᾶς τὸ 1821 ἄμαχοι καὶ γυναικόπαιδα, Τοῦρκοι καὶ Ἑβραῖοι τῆς πόλης ἐσφαγιάσθησαν. Σφαγὲς δὲν ἔγιναν μόνον στὴν Χίο καὶ στὰ Ψαρά.

6) Καιρὸς νὰ μάθουμε ἂν πραγματικὰ τὴν Σμύρνη τὸ 1922  τὴν ἔκαψαν οἱ Τοῦρκοι τσέτες ἢ οἱ Ἕλληνες. Ἀκόμα νὰ πληροφορηθοῦμε  πέραν τῶν κεμαλικῶν σφαγῶν καί γιὰ τὴν συμπεριφορὰ τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ ἀπέναντι στοὺς Τούρκους ἀμάχους, πρὶν ἐπέλθει ἡ μικρασιατκὴ καταστροφή.

Ὁ Ἀρνόλδος Τόϋνμπη, ὁ παγκοσμίου φήμης ἱστορικός, δίνει πολλὰ στοιχεῖα στὸ ἔργο του ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑΣ.

7) Τελικά ἔχουν γίνει στήν χώρα μας ἐθνοκαθάρσεις;  Καιρὸς νὰ μάθουμε πῶς μία χώρα σὰν τὴν Ἑλλάδα, πού ἐκ τῆς γεωγραφικῆς θέσεώς της ὡς σταυροδρόμι πολιτισμῶν ὑπῆρξε μία πανσπερμία ἐθνοτήτων καὶ μειονοτήτων ἁπάντων ἑλληνικὰ βιούντων, κατέληξε τὰ τελευταῖα διακόσια χρόνια σὲ ἕνα ἀνθελληνικὸ νεοελληνικὸ χωνευτήρι ἐθνικῆς καθαρότητος καὶ θρησκευτικῆς ὁμοιογένειας, μόνο καὶ μόνο γιὰ λόγους ἐξυπηρέτησης τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς. Αὐτοὺς ὅμως τοὺς λόγους τοὺς κρατᾶνε φυλαχτὸ οἱ ἐθνοπατριῶτες, τάλε κουάλε ὅπως καὶ ἡ εὐρωπαῒστρια κυρία Ρεπούση. Αὐτὴ προτιμᾶ νὰ κυνηγᾶ τοὺς «λαγοὺς» τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ…

Β) ΠΕΡΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

Οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι πρωτοστατοῦν στὴν μετατροπὴ κάθε ἀτομικῆς ἰδιαιτερότητας καὶ προτίμησης σὲ ζήτημα κοινωνικό. Νομίζουν ὅτι παπαγαλίζοντας γιὰ «ἀνθρώπινα δικαιώματα» ἀσκοῦν κριτικὴ στὸ σύστημα καὶ τὸ πολεμοῦν. Δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ ἀντιπαρατεθεῖς στὸ σύστημα κατηγορῶντας το ὅτι δὲν ἐφαρμόζει τὴν ἰδεολογία του στὴν πράξη. Δὲν κάνεις τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ τὸ ἐπιβεβαιώνεις καί νά τό ἰσχυροποιεῖς.  Ὅπως ἔγραψε καὶ ὁ Παναγιώτης Κονδύλης: « Ὅποιος δὲν θέλει νὰ εἶναι τὸ φερέφωνο τοῦ ἰσχυροῦ δὲν πρέπει καὶ νὰ ἀποδέχεται τὴν εἰκόνα πού προβάλλει καὶ ἐπιβάλλει ὁ ἰσχυρὸς γιὰ τὸν ἑαυτό του.» Ὁ νοῶν νοείτω…

Ἂν καὶ μερικοὶ ἀπὸ τοὺς παλιοὺς δεξιοὺς καὶ ἐθνικόφρονες ἔχουν μεταμφιεσθεῖ σὲ φιλελεύθερους κεντροδεξιούς, τὸ σίγουρο εἶναι ὅτι ὅλοι τους παραμένουν γκασμάδες. Καὶ μὲ τὴν μορφὴ αὐτὴ κάτι ἀξιοθρήνητοι τύποι σὰν τὸν Νικολόπουλο αὐτοπροβάλλονται ὡς ἀντιμνημονιακοὶ καὶ ὑπερασπιστὲς τῶν χρηστῶν ἠθῶν. Γκασμάδες ὄντες γίνονται οἱ καλύτεροι «λαγοὶ» καὶ τοῦ μνημονίου καὶ τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ. Ὅπως «λαγοὶ» εἶναι καὶ οἱ τραμποῦκοι μὲ τὶς μαῦρες μπλοῦζες πού ἐπιτέθηκαν καὶ χτύπησαν τὸ ὁμοφυλόφιλο ζευγάρι μεταναστῶν, τὶς προάλλες στὸ Παγκράτι. Πρός τι χρειάζεται τό ἀντιρατσιστικό γιἀ νά τούς μπουζουριάσουν 10 ὑπόγεια κάτω;

Χρήσιμος ἠλίθιος ἀπὸ τὴν ἄλλη, πολιτικὰ ὕποπτος καὶ ἀναξιοπρεπὴς εἶναι ὄχι ὁ καθ’ ὅλα σεβαστὸς ὡς προσωπικότητα ὁμοφυλόφιλος, ἀλλὰ ὁ « προοδευτικὸς» διαφημιστὴς τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἡ ἑτεροφυλοφιλία δὲν κατοχυρώνεται  πολιτικά. Δέν ὑπάρχουν δικαιώματα ἑτεροφυλοφίλων. Ἀπὸ πού καὶ ὡς πού θὰ γίνει κάτι τέτοιο μὲ τοὺς ὁμοφυλόφιλους;

Εἶναι τελείως διαφορετικό, καὶ προφανῶς κανέναν δὲν ἀπασχολεῖ τὸ τί κάνει ὁ καθένας στὸν  ἰδιωτικό του χῶρο. Οὔτε τὸ εἶδος τοῦ φύλου οὔτε  ὁ ἀριθμὸς τῶν συμμετεχόντων μᾶς ἐνδιαφέρει. Δέν ἐνδιαφέρει κανέναν τό διαιτολόγιό τους, οὔτε ἄν κοιμοῦνται μπρούμυτα ἤ ἀνάσκελα. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ πού ἕνας θολός, ἀπολίτικος καὶ ὑποβολιμιαῖος « πλουραλισμὸς τῶν ἀξιῶν» ἔγινε καθεστώς, ἰσοπέδωσε καὶ πολτοποίησε κάθε προηγούμενη ἀξία, τότε ἡ τροφοδοσία τοῦ δημόσιου λόγου μὲ τέτοια ζητήματα κλειδαρότρυπας ἀποσκοπεῖ στήν φθορά του.

Δημιουργεῖται ὅμως ζήτημα ὅταν ἡ δημόσια καὶ ἡ ἰδιωτικὴ σφαίρα συγχέονται, τὰ δὲ ὅρια τους γίνονται ὅλο καὶ πιὸ δυσδιάκριτα. Οἱ ὑποτιθέμενοι ὑπερασπιστὲς τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, ὡς σκηνοθέτες τηλεοπτικῶν σκουπιδιῶν τύπου Ἀνδρέα Μικρούτσικου, ἀνάγουν τὶς ἄπειρες καὶ ἐπὶ μέρους ἀτομικὲς ἰδιαιτερότητες σὲ πολιτικές διεκδικήσεις, καταργοῦν τὰ ὅρια δημοσίου καὶ ἰδιωτικοῦ εἰς βάρος τοῦ δημοσίου. Στό τέλος τό χάος καί ἡ διαστροφή θεωροῦνται ἰσότιμα τῆς ἁρμονίας καί τοῦ ὀρθολογισμοῦ. 

Πολιτικά αὐτή ἡ κατάσταση σημαίνει ἀδιαφορία, ἀδράνεια καί ἀπομόνωση. Σέ ἄλλες ἐποχές νεολαιῒστικα κινήματα ὅπως τῶν χίππις ἀντιδροῦσαν δημοσίως γιά τήν εἰσβολή τῶν ΗΠΑ στό Βιετνάμ. Εἴδατε μήπως κάποια δημόσια παρέμβαση τῶν ΛΟΑΤ (  λεσβίες, ὁμοφυλόφιλοι, ἀμφισεξουαλικοί, τρανσεξουαλικοί) γιά τήν νατοϊκή ἐπέμβαση στήν Γιουγκοσλαυῒα, ἤ στό Ἀφγανιστάν; Οἱ "συνάδελφοί" τους στήν Οὐκρανία πάντως ἄνοιξαν τόν δρόμο στούς ναζί τοῦ Κιέβου. Μήπως ἔκαναν κάποια παρέμβαση ἐντός τῆς χώρας γιά τήν περιστολή τῶν ἐργασιακῶν δικαιωμάτων; Ἡ μόνη παρέμβασή τους πού ἐγώ γνωρίζω εἶναι κάτι χαβαλετζίδικες παρελάσεις καί ὅταν στόν τελευταῖο ἑορτασμό τῶν Θεοφανίων στόν Πειραιᾶ πῆγαν δίπλα στούς ἑορτάζοντες πιστούς καί ἄρχισαν νά φιλιοῦνται...Ἐμέσματα συμπλεγματικῶν ἀνθρώπων.

Ἕνα παραπλανητικό πίγκ πόγκ παίζεται μεταξύ τῶν «λαγῶν» και τῶν χρησίμων ἠλιθίων τῆς « προόδου» και τοῦ « πλουραλισμοῦ τῶν ἀξιῶν». Οἱ ὁμοφυλόφιλοι στοχοποιοῦνται κυρίως ἀπό τους δεύτερους, πού χτίζουν τήν πολιτική καριέρα τους βγάζοντας στό προσκήνιο τίς φυσικές ἤ παρά φύσιν προτιμήσεις τοῦ καθενός, σπεκουλάροντας πάνω τους. Μετά οἱ « λαγοί» ὡς θεματοφύλακες τῶν χρηστῶν ἠθῶν ἀναλαμβάνουν δράση τά βράδυα στίς πλατεῖες ἤ στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης καί τό γλυκό δένει.

Προσωπικὰ θεωρῶ τὴν ὁμοφυλοφιλία καί ὅλο τό συνοδευτικό τῶν ΛΟΑΤ πακέτο, ὡς παρὰ φύσιν φαινόμενα. Τὸ φύλο τοῦ καθενὸς εἶναι δεδομένο καὶ δεσμευτικὸ ἐκ φύσεως. Ἡ δὲ σεξουαλικὴ συμπεριφορὰ προκύπτει κυρίως λόγῳ συγκεκριμένων κοινωνικῶν καὶ ἐξουσιαστικῶν σχέσεων. Ἡ « προσωπικὴ ἐπιλογὴ» εἶναι ἕνας μῦθος, ὅσες πλαστικὲς καὶ ἂν γίνουν, ὅσο νυστέρι καὶ νὰ δουλέψει ἡ παραγματικότητα δὲν κρύβεται.

Τὸ σύμφωνο συμβίωσης ὅμως πρέπει νὰ ψηφισθῆ ἀφοῦ ἐπιλύει ἀστικῆς φύσεως προβλήματα καὶ νὰ καλύπτει ὄχι μόνον ἄτομα διαφορετικοῦ φύλου ἀλλὰ καὶ τοῦ ἰδίου. Ὑπὸ μία ἀπαράβατη προϋπόθεση. Νά μήν ἐπιτρέπονται υἱοθεσίες σέ ὁμόφυλα ζευγάρια, καί σὲ καμιὰ περίπτωση νὰ μὴν χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος «πολιτικὸς γάμος». Γάμος ὑπάρχει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἐνώπιον τοῦ κράτους. Ὁ γάμος εἶναι ἐκκλησιαστικὸ μυστήριο καὶ ἡ χρήση τοῦ ὅρου ἀπὸ τοὺς κρατικοὺς μηχανισμοὺς ἀποτελεῖ σφετερισμό. Τὸ κράτος δὲν δικαιοῦται νὰ τελεῖ γάμους, ἀπὸ τὴν στιγμὴ πού δὲν ἐκπληρώνει τὶς – κατοχυρωμένες διὰ νόμων καὶ συνταγμάτων - ὑποχρεώσεις του ἀπέναντι στοὺς πολῖτες πού παντρεύονται ἐνώπιόν του, ὅπως ἐξασφάλιση ἐργασίας, στέγης, στοιχειωδῶς ἀξιοπρεποῦς διαβίωσης καὶ κοινωνικῆς ἀσφάλισης τοῦ ζεύγους. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἐπιφορτισμένος μὲ τὶς παραπάνω ὑποχρεώσεις, τὸ κράτος ὅμως εἶναι.

Τὸ σφιχταγκάλιασμα Ἐκκλησίας καὶ Κράτους στὴν Ἑλλάδα, ἐλλείψει κοινωνίας συνειδητοποιημένης, ἀπετέλεσε τὸ μοναδικὸ στήριγμα ἑνὸς παρὰ φύσιν κράτους ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς του. Ἐπειδὴ ὅμως τὸ ἑλλαδικὸ ψευδοκράτος μπορεῖ νὰ ὠφελήθηκε τὰ μάλα ἡ Ἐκκλησία ὅμως ἔχει πληγῆ ἀνεπανόρθωτα ὑποδυόμενη τὸν ἐθνικὸ κορμό, πρέπει ἡ ἴδια νὰ προχωρήση στὸν χωρισμό της ἀπὸ τὴν κρατικὴ ἐξουσία. Εἶναι λάθος ἡ Ἐκκλησία, νὰ  ἀσχολεῖται μὲ τὸ σύμφωνο συμβίωσης, τὸ ἀντιρατσιστικὸ καὶ ἄλλες κρατικὲς ὑποθέσεις, διότι ἔτσι συνεχίζει νὰ προσφέρει στήριγμα σὲ μία σαθρὴ κρατικὴ ὀντότητα. Γάμος λοιπόν στήν ἐκκλησία καί σύμφωνο συμβίωσης στό δημαρχεῖο. Πολιτικός γάμος δέν ὑπάρχει, ἡ ἐπιβολή του εἶναι πολιτική λαθροχειρία. Ἐξ ἄλλου γιά ὅσο ἐφαρμόσθηκε ἀπεδείχθη ὅτι ἀπετέλεσε σκέτο σύνθημα, ἐνδεικτικό τοῦ ἰδεολογικοῦ ἀχταρμᾶ τῆς χώρας.

Γ) Η ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Ὑπάρχει νομοθεσία στήν Ἑλλάδα πού καταπολεμᾶ τίς διακρίσεις λόγῳ διαφορετικῆς φυλῆς, θρησκείας, ἐθνοτικῆς καταγωγῆς, πεποιθήσεων, λόγῳ ἀναπηρίας, ἡλικίας ἤ γενετήσιου προσανατολισμοῦ. Χρεία ἀντιρατσιστικοῦ δέν ὑφίσταται καί ἡ καθ' ὑπόδειξιν - ἀπό τήν Ε.Ε. - ψήφισή του ἀλλοῦ στοχεύει. Στήν φίμωση τοῦ λόγου, στήν ἀδρανοποίηση τῆς σκέψης, στό μασκάρεμα πολιτῶν ἐνεργούμενων σέ " ἐνεργούς πολῖτες". Βγάλε ὅτι σαβούρα ἔχεις μέσα σου, κάνε ὅτι θέλεις, κυνήγα τίς ἡδονές καί τό ἐφήμερο, μήν σέ νοιάζει πού βρίσκεσαι, μήν ρωτᾶς μήν ψάχνης γιά νόημα στίς πράξεις σου. Καί μήν ἀνησυχεῖς οἱ " διανοούμενοι" τῆς τηλεόρασης, τά Μ.Μ.Ε. καί οἱ καθεστωτικοί ψυχαναλυτές θά εἶναι μαζί σου νά σέ ἐνθαρρύνουν.

Ὅλα τὰ διοχετευόμενα ἀπὸ τὰ ΜΜΕ γιὰ καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ εἶναι προσχήματα κακόγουστα σκηνοθετημένα μὲ ὅρους ὅπως « ἐχθροπάθεια»,  « ὁμοφοβία», « λεκτικὴ βία», καὶ πάει λέγοντας. Εἶναι πρωτάκουστο νά διαφοροποιεῖται ἡ νομοθεσία γιά βασικά κοινωνικά ἀγαθά ὅπως ἡ σωματική ἀκεραιότητα ἀνάλογα μέ αὐτόν πού ὑφίσταται τήν βία. Ἄν ἕνας ὑποκινήση ΜΕ ΠΡΟΘΕΣΗ,κάποιους  νὰ βιαιοπραγήσουν ἐναντίον προσώπων ἢ ὁμάδας προσώπων, ΟΧΙ ὅμως μὲ βάση τὴ φυλή, τὸ χρῶμα, τὴ θρησκεία, τὴν ἐθνικὴ ἢ ἐθνοτικὴ καταγωγή, τὸν γενετήσιο προσανατολισμὸ ἢ τὴν ταυτότητα φύλου δὲν πρέπει νὰ διώκεται; Ποιός καί μέ τί κριτήρια θά κρίνει ἄν ὑποκινεῖται τό μῖσος; Καί γιατί νά ποινικοποιεῖται δηλαδή τό μῖσος; Γιατί νά μήν ποινικοποιηθεῖ τότε καί ἡ ὑποκρισία τῶν ἐμπνευστῶν αὐτῶν τῶν ἀλλοπρόσαλλων καί διεστραμμένων διατάξεων;

Πέραν τῆς προφανοῦς ἀναποτελεσματικότητος, ἐν τέλει ἀποτελεῖ ἔσχατο ταρτουφισμὸ τοῦ συστήματος πού ζοῦμε - καί ἰδιαίτερα τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ὅπως λέγαμε πέρυσι στήν πρώτη προσπάθεια ψήφισης τοῦ ἀντιρατσιστικοῦ - νὰ « ἀπαγορεύει» διὰ νόμου φαινόμενα τὰ ὁποῖα τὸ ἴδιο γεννᾶ. Αὐτοὶ οἱ λεγόμενοι ὑπερασπιστὲς τῆς « δημοκρατίας», οἱ στυλοβάτες ἑνὸς ξεπερασμένου καὶ διεφθαρμένου ἑλλαδικοῦ κοινοβουλευτισμοῦ, οἱ τάχα μου τάχα μου διῶκτες τοῦ ρατσισμοῦ μὲ τὶς ἀρλουμπολογίες περὶ συνταγματικοῦ τόξου φουσκώνουν συνειδητὰ τὰ πανιὰ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, τὴν ἀναγορεύουν σὲ σκιάχτρο πού συνεταιρικὰ πλέον συμβάλλει μαζί τους στὸν σκοταδισμὸ καὶ στὴν λαϊκὴ ἐξαπάτηση.Τὸ νομοσχέδιο πού βρίσκεται ἐπὶ θύραις στὴν πράξη ἀπονέμει πιστοποιητικὰ ἀντιρατσισμοῦ ἰσοδύναμα μὲ τὰ παληότερα πιστοποιητικὰ ἐθνικοφροσύνης καὶ κοινωνικῶν φρονημάτων, τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ τὴν ἐξέλιξη. Τὸ τί συνεπάγεται στὴν πράξη ὁ ὑπὸ ψήφιση ἀντιρατσιστικὸς νόμος μποροῦμε νὰ τὸ δοῦμε ἂν ἀνατρέξουμε στὴν περίπτωση τοῦ Ροζὲ Γκαρωντύ., ἐγκλείστου ἐπὶ τριετία στὰ ναζιστικὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Στὴν Γαλλία, μετὰ τὴν ψήφιση ἑνὸς ἀνάλογου «ἀντιρατσιστκοῦ» νόμου, καταδικάστηκε σὲ φυλάκιση μὲ ἀναστολὴ ὡς ἀρνητὴς τοῦ ὁλοκαυτώματος.

Τὸ 1996 ὁ ἐθνικιστικὸς ἐκδοτικὸς οἶκος ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ ἐξέδοσε τὸ βιβλίο ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Γιατί ὅμως ἐξεδόθη ἀπὸ ἕναν ἐκδοτικὸ οἶκο ἐθνικιστικό; Μὰ προφανῶς ἐπειδὴ ὁ ἑλλαδικὸς ἐθνικισμὸς τῆς ΝΕΑΣ ΘΕΣΕΩΣ εἶναι ἐχθρικὸς στὸν ἰσραηλινὸ ἐθνικισμό, ὁ ὁποῖος καταδικάζεται στὸ βιβλίο. Νὰ σημειωθῆ ὅτι ὁ Γκαρωντὺ δὲν εἶναι μόνο ἀντισιωνιστὴς ἀλλὰ ἐχθρὸς κάθε ἐθνικισμοῦ. Ἐκτιμῶ ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἐκδότης, ὡς πιστὸ δεῖγμα ἑλλαδισμοῦ, θὰ διαολόστελνε τὴν Ρεπούση ἂν τοῦ πήγαινε τὰ δικά της βιβλία γιὰ ἔκδοση. Τὸ τί θὰ κάνει ὅμως ἡ Ρεπούση στὴν ψηφοφορία τοῦ λεγομένου « ἀντιρατσιστικοῦ» νόμου, ἔχοντας νοιώσει στὸ πετσὶ της τὴν πνευματικὴ παρακμὴ καὶ τὸν σκοταδισμὸ τοῦ ἑλλαδισμοῦ καὶ τῆς στημένης ἐθνικῆς ἰδεολογίας, μᾶς προϊδεάζουν οἱ κατὰ καιροὺς δηλώσεις της. Φυσικὰ περίπτωση τῆς ἀπαγόρευσης κυκλοφορίας βιβλίου ὅπως τοῦ Γκαρωντὺ πιθανὸν νὰ σπανίζει. Συνήθως ὁ σκοταδισμὸς ἐπιτυγχάνεται μὲ «διαφωτιστικὲς» διαδικασίες πού περιγράφω στὴν ἀνάρτηση Βιβλία μὲ τὸ τσουβάλι πάρτε κόσμε… Γιὰ καλὸ καὶ γιὰ κακὸ ὅμως οἱ σύγχρονοι νομοθέτες καλύπτουν τὰ νῶτα τους μὲ ἀντιρατσιστικὰ νομοθετήματα.

Στὴν εἰσαγωγὴ αὐτοῦ τοῦ κυνηγημένου ἀπό τόν νόμο στήν Γαλλία βιβλίου ὁ συγγραφεύς, ἔγραψε:

"...Οἱ φονταμενταλισμοί, πηγὴ βίας καὶ πολέμων, ἀποτελοῦν θανάσιμη ἀσθένεια τοῦ καιροῦ μας. Αὐτὸ τὸ βιβλίο εἶναι μέρος μίας τριλογίας τὴν ὁποία ἀφιέρωσα στὴν καταπολέμησή τους:

Μεγαλεῖο καὶ παρακμὴ τοῦ Ἰσλάμ, ὅπου καταγγέλλω τὸ ἐπίκεντρό του μουσουλμανικοῦ φονταμενταλισμοῦ: τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία. Περιέγραφα τὸν Βασιλιὰ Φάχντ, συνεργὸ τῆς ἀμερικανικῆς εἰσβολῆς στὴν Μέση Ἀνατολή, ὡς «πολιτικὴ πόρνη» πού κάνει τὸν Ἰσλαμισμὸ ἀσθένεια τοῦ Ἰσλάμ.

Δύο ἔργα ἀφιερωμένα στὸν ρωμαιοκαθολικὸ φονταμενταλισμὸ ὁ ὁποῖος, ἰσχυριζόμενος ὅτι «ὑπερασπίζεται τὴν ζωή», κάνει διατριβὲς πάνω στὸ ἔμβρυο. Σωπαίνει, ὅμως, ὅταν 13,5 ἑκατομμύρια παιδιὰ πεθαίνουν κάθε χρονιὰ ἀπὸ τὸν ὑποσιτισμὸ καὶ τὴν πείνα, θύματα τοῦ «μονοθεϊσμοῦ τῆς ἀγορᾶς» πού ἐπιβλήθηκε ἀπὸ τὴν ἀμερικανικὴ κυριαρχία. Αὐτὰ τὰ ἔργα τιτλοφοροῦνται: "Ἔχουμε ἀνάγκη τὸν Θεό; καὶ Πρὸς ἕνα θρησκευτικὸ πόλεμο; (κατὰ τοῦ μονοθεϊσμοῦ τῆς ἀγορᾶς).

Τὸ τρίτο μέρος τοῦ τριπτύχου: Οἱ Θεμελιώδεις Μύθοι τῆς ἰσραηλινῆς πολιτικῆς, καταγγέλλει τὴν αἵρεση τοῦ πολιτικοῦ σιωνισμοῦ πού συνίσταται στὴν ὑποκατάσταση τοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸ Κράτος τοῦ Ἰσραήλ, πυρηνικὸ καὶ ἀβύθιστο ἀεροπλανοφόρο τῶν προσωρινῶν κυριάρχων τοῦ κόσμου: τῶν Η.Π.Ἃ πού θέλουν νὰ ἰδιοποιηθοῦν τὰ πετρέλαια τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, ἀρτηρία ἀναπτύξεως δυτικοῦ τύπου ( Πρότυπο « ἀναπτύξεως» πού μέσω τοῦ Δ.Ν.Τ. στοιχίζει στὸν Τρίτο Κόσμο τὸ ἰσοδύναμο σὲ θανάτους μιᾶς Χιροσίμα κάθε δύο ἡμέρες)….

Ἔχοντας ἐκδώσει, γιὰ περισσότερο ἀπὸ μισὸν αἰῶνα, τὰ ἔργα μου στοὺς μεγαλύτερους ἐκδοτικοὺς οἴκους, ἀναγκάζομαι σήμερα νὰ ἐκδώσω μόνος μου, ἐξόδοις τοῦ συγγραφέως, αὐτὴ τὴν ἀνθολογία τῆς σιωνιστικῆς αἱρέσεως διότι, ἀπὸ τὸ 1982, ἔθιξα ἕνα ταμπού: τὴν κριτικὴ τῆς ἰσραηλινῆς πολιτικῆς πού προστατεύεται πλέον ἀπὸ τὸν ἀνόσιο νόμο Γκαιϋσσῶ-Φαμπιοὺς τῆς 13ης Ἰουλίου 1990, ὁ ὁποῖος ἐπαναφέρει στὴν Γαλλία τὸ ἀδίκημα τῆς γνώμης τῆς Δευτέρας Αὐτοκρατορίας, καλύπτοντας μὲ ἕνα καταπιεστικὸ νόμο τὴν ἔλλειψη ἐπιχειρημάτων..."

Μετά τὴν ψήφιση τοῦ λεγομένου « ἀντιρατσιστικοῦ» θά δημοσιεύσω ἐκτενῆ ἀποσπάσματα σχετικὰ α) μὲ τὸν μῦθο τῆς δικαιοσύνης τῆς Νυρεμβέργης, β) τὸν μῦθο τῶν 6 ἑκατομμυρίων ( ὁλοκαύτωμα) γ) τὸν μῦθο τοῦ ἀντιφασιστικοῦ σιωνισμοῦ ( ντοκουμέντα γιὰ τὴν συνεργασία ἑβραίων μὲ τὸν Χίτλερ μὲ στόχο τὴν μελλοντικὴ δημιουργία ἰσραηλινοῦ κράτους).