Ἡ παρακμή

Ὁ τρόπος ὑπάρξεως κατά τόν ὁποῖο ὁ καθένας μας πρέπει νά μετασχηματιστεῖ σέ ἐμπορεύσιμο εἶδος μέ τιμή ἀγορᾶς καί οἱ γνώσεις ἤ τά ταλέντα τοῦ καθενός μας ἐξαρτῶνται ἀλλά καί καθορίζονται ἀπευθείας ἀπό τήν ζήτησί των στίς ἀγορές, σταδιακά παγιώνεται. Στό πλαίσιο αὐτό ἡ ἐπαναστατική ὑποκειμενικότης τοῦ ἀκτιβιστοῦ καρποφορεῖ, καθώς ἡ προσπάθεια νά προσδώσομε νόημα στήν ὕπαρξί μας ἀλλά καί νά ἀρθρώσομε σύστημα δικαιοσύνης ἀναζητᾶ τρόπον ἐκφράσεως. Ἔτσι λοιπόν, στήν καθοδηγούμενη ἀπό τόν καπιταλισμό πόλι, ὁ μετασχηματισμός τῆς ἀπελπισίας σέ ἐλπίδα ἀναζητήθηκε σέ ἐπαναστατικούς (ντεμέκ καθώς ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδήχθη) σχηματισμούς. Ὑπεσχέθη λέξεις λησμονημένες: τιμήν, γενναιοδωρίαν, σχέσιν ἀμοιβαιότητος, εὐπρέπεια. Ὑπῆρξεν χαρά καί γιορτή καθώς τόν ἠγέτη πολλοί ἠγάπησαν καί ἐσεβάσθησαν. 

Στόν Μαρξισμό, ἡ παρακμή ὁρίζεται ὡς ὑπερβολικός ἀτομικισμός. Ὁ Plekhanov ἰσχυριζόταν ὅτι τήν ἐποχή τῶν ἀστῶν ὁ παρηκμασμένος ἄνθρωπος εἶχε “χάσει τήν ἱκανότητα ἐπικοινωνίας μέ ἄλλους ἀνθρώπους”. Παρακμή εἶναι ἡ λησμονιά κοινῶν συναισθηματικῶν καί διανοητικῶν ἐμπειριῶν, εἶναι ἡ κατάστασι στήν ὁποῖα καθένας ἄνθρωπος περιστρέφεται στόν “ἰδιωτικό” του κόσμο στή δική του στενή (κατά συνέπεια καί ἐξαθλιωμένη) ὑποκειμενικότητα. Παρακμή εἶναι ἡ ἀδιαφορία ἐξευρέσεως κάποιου τρόπου συντονισμοῦ μεταξύ πολλαπλῶν ὑποκειμενικοτήτων. Στήν παρηκμασμένη κοινωνία ἡ μόνη πραγματικότης εἶναι ἡ ἰδέα τοῦ “ὁ σώζων ἐαυτόν σωθήτω”. Ἀποτέλεσμα αὐτοῦ εἶναι ἡ ἀκύρωσις ὅλων τῶν κριτηρίων μέ τά ὁποῖα λαμβάνονται πολιτικές ἀποφάσεις καί αὐτές καθορίζονται ὡς θέμα γλωσσικῶν συμβάσεων καί θεσμικῶν συμφωνιῶν (ἐξουσία καί κακῶς ἐνοουμένη ἰσχύς παρά δικαιοσύνη).

Ἀντί νά ἀποσυνδέσει τήν ἐλπίδα ἀπό τίς τύχες τῆς καπιταλιστικῆς οἰκονομίας, ὁ ἠγέτης ἐδίπλωσε τήν μετασχηματισμένη ἀπελπισία στά ὀσμίζοντα χαρτιά της. Νόμισε πῶς ἔτσι θά ἐμείωνε τήν ἀπελπισία. Ἀλλά ἡ ἀπελπισία δέν ἔχει κάποια μορφή ἐλεγχόμενης ὑποτιμήσεως συνεπῶς εἶναι πολύ μικρᾶς σημασίας γιά τήν οἰκονομία τῶν ἀγορῶν. Ἔτσι ὁ ἠγέτης περιορίστηκε, μέ ὄρους τοῦ Lukács, στήν παρακολούθηση τοῦ ὕπνου ποῦ δεν ἀπειλεῖ νά τόν ξυπνήσει.

Στή μέση τοῦ ἐορτασμοῦ ἀνακοίνωσεν στούς χωρικούς ὅτι εἶχεν ἀπό καιροῦ ἀποφασίσει νά ἐγκαταλείψει τό χωριό καί νά πάει μακριά. Τά προϊόντα στίς εὐρωπαϊκές ἀγορές μπορεῖ νά ἄλλαξαν... Τό σχῆμα τῆς ζωῆς στήν λαϊκή ἀγορά τοῦ Ποταμοῦ (τῶν Κυθήρων) παρέμεινε τό ἴδιο. Ὅταν ἐφύγαμε ἀπό τάς ἀκτάς τοῦ Ἀβλέμωνος καί τῆς Ἁγίας Πελαγίας ἐψάξαμε γιά τόν ἠγέτη ἀλλά ἐκεῖνος δέν μᾶς ἠκολούθησε.