Ἡ Σταχτοπούτα

Οἱ μονόλογοι τῶν πολιτικῶν πού περιορίζονται στήν κατάθεσι πληροφοριῶν οἱ ὁποῖες εἶναι ἀδιάφορες γιά τήν καθημερινή ζωή τῶν ἀνθρώπων συνεισφέρουν στήν μετατροπή τῶν πολιτῶν σέ παθητικούς παραλῆπτες ἄχρηστων εἰδήσεων καί τούς διατηροῦν σέ κατάστασι ἐξαρτημένων καί ἄβουλων κοπαδιῶν, πού δέν ἔχουν καμμιά ἐπιθυμία νά ἀσκήσουν κριτική στίς ἀρχές.

“Νά εἶσαι θαρραλέα καί εὐγενής” ἦταν τά ψιθυριστά λόγια τοῦ πατέρα τά ὁποῖα ἀπηύθυνε στήν κόρη ποῦ ἄφηνε πίσω του ὡς τελευταῖα ὁδηγία.  Ἐκείνη ἔσκυψε, τόν ἐφίλησε καί ὑποσχέθηκε πῶς θά τηρήσει αὐτό ποῦ τῆς ἐζήτησε ὁ πατέρας της. Εἰς τό ὑπόλοιπον τῆς ἱστορίας κατέστη ἀντικείμενον ἐκμεταλεύσεως καί ἐγελοιοποιήθη ἀπό τήν μητριά της (τήν καγγελάριο) γιά ἱκανόν ἀριθμό περιστάσεων μέχρι σημείου ποῦ πολλοί ἄρχισαν νά διερωτῶνται γιά ποιό λόγο ἐπιμένει νά παραμένει κάτω ἀπό τήν ἴδια στέγη, ὑπό τήν κυριαρχία τῶν γυναικῶν αὐτῶν ἐνῶ ἀπό καιροῦ ἦτο ἐν γνώσει της πῶς ἡ μητριά της καί οἱ θυγατέρες της δέν εἶχον κατά νοῦν τό συμφέρον της. Ἴσως ἐπειδή εἶχεν ὑποσχεθεῖ στόν πατέρα της πῶς θά εἶναι εὐγενής. 

Εἶχον ἀκούσει ἀρκετάς ἱστορίας διά τό παρελθόν της. Ἦτο ἕν λαμπερόν κρίνον, ἔλεγον οἱ διδάσκαλοι, μιά μαγευτική εἰκών, σχεδόν ὅπως ἐκεῖνες τῶν παιδικῶν παραμυθιῶν, ἤ ἀκριβέστερα ὡσάν τήν ἰδιοφυή ζωγραφική τοῦ Salvador Dalí. Κατόπιν ἐπῆλθεν ἡ ἐποχή τῆς συναισθηματικῆς κακοποιήσεως, ἡ ἐποχή ὅπου ὁ ἐνστερνισμός κοινοτοπιῶν κατέστη θλιβερά ἀδιαμφισβήτητος, προκαλῶντας ἐρωτήματα ὅπως ἐκεῖνα τοῦ πῶς θά ἐρμηνευθοῦν αὐτές οἱ κοινοτοπίες ἀπό τά παιδιά πού εἰσέρχονται μέ ἀνυπομονησία σήμερα στό σχολεῖο ἀπό τήν κυρίαν εἴσοδον ἐνδεδυμένα γαλανόλευκα χρώματα.

Ἐνδεχομένως ὁ ὁρισμός ὁ ὁποῖος ἔχει δοθεῖ, εἰς τάς Δυτικάς χώρας, στίς λέξεις εὐγένεια καί καλοσύνη νά μήν ἀφήνει περιθώρια νά ὑπερασπιστεῖ κανείς βασικά δικαιώματα. Εὐγένεια ὡς πρᾶξις αὐτοθυσίας ὅμως δέν εἶναι κάτι πού προέρχεται ἀπό θέσιν ἀνασφάλειας. Ἐάν κάποιος ἐπιτίθεται γιά νά πάρει κάτι ἀπό ἕνα νεαρό κορίτσι, ἥ μιά ἠλικιωμένη κυρία, οἱ ὁποῖες ἀφήνουν τήν κλοπή νά πραγματοποιηθεῖ ἀπό ἀνικανότητα ἤ δισταγμό νά ὑπερασπιστοῦν τόν ἐαυτό τους, ἡ στάσις των δέν μπορεῖ νά ἀποκληθεῖ οὔτε εὐγένεια οὔτε καλοσύνη.

Ἡ κορύφωσις τοῦ παραληρήματος ὅμως, ἀφικνεῖται τήν στιγμή κατά τήν ὁποία ἤρχισεν νά φωνασκεῖ, πώς ἁπλῶς ἐπιθυμοῦσε τήν κατανόησιν καί τήν ἀγάπην τῆς μητριᾶς της. Ἀλλά ἐδῶ καί πάλιν δέν ὑπῆρξε κανείς διάλογος πού θά μποροῦσε νά διαβεβαιώσει πώς τῆς ἄξιζε καλυτέρα μεταχείρισις, κανένα σχόλιο γιά τό ὅτι ἡ εὐγένεια καί ἡ καλοσύνη ἀφήνουν περιθώρια καί δύνανται νά συνυπάρξουν μέ τήν ἀξιοπρέπεια. Ἡ πρωτόγνωρος καταρράκωσις τοῦ αὐτοσεβασμοῦ συνεχώρησε τούς κακοποιούς.

Οἱ δυσκολίες, οἱ ἀσάφειες, ἡ ἄγνοια, ἔχουν ἀποτελεσματικά ἀπορροφηθεῖ. Στήν ἱστορία τῆς Σταχτοπούτας, ἐξ ὅσων ἔγιναν γνωστά, καταφθάνει ὁ πρίγκιψ καί ἐκείνη ἀποφασίζει νά ἐγκαταλείψει τήν στέγη τῆς μητριᾶς της παρόλο πού δέν ἔχει ἀκόμη κατορθώσει νά ἐξασφαλίσει τήν ἀγάπη της.

Τα παιδιά θά πρέπει νά κατανοήσουν ὅτι ἡ καλοσύνη καί ἡ εὐγένεια προέρχονται ἀπό τήν συνειδητοποίησι τῆς ἀξίας καί τῆς ἀξιοπρέπειάς τους, ὅτι θά πρέπει νά καθιστοῦν γνωστό στούς κακοποιούς πού θά ἐμφανιστοῦν στή ζωή τους ὅτι ἔχουν τήν δύναμι νά ποῦν ὄχι, ἀκόμα καί πρίν τήν ἄφιξι τοῦ πρίγκιπος. Ἕνας πρίγκιψ ἄλλωστε δέν ἦτο ποτέ ἀρκετός γιά νά κάνει μιά πριγκίπισσα.