Ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα τοῦ ἀνθρώπινου ζώου

τῆς Ξένιας Πολίτη ( ἀπό ἐδῶ)

        

        Ρίχνοντας μιὰ πρόχειρη ματιὰ στὰ σύγχρονα σχολικὰ βιβλία Γλώσσας καὶ Λογοτεχνίας κυρίως, τοῦ Δημοτικοῦ καὶ τοῦ Γυμνασίου, κι’ ἐπιμελῶς ἀποφεύγοντας τὰ βιβλία Ἱστορίας πρὸς προστασίαν τοῦ εὐαίσθητου, πλέον, νευρικοῦ μας συστήματος, παρατηροῦμε μὲ φίλους μου, τά διάφορα εὐτράπελα καὶ κωμικοτραγικὰ ποὺ ὑποπίπτουν στὴν ἀντίληψή μας:  Οἱ γατοῦλες ἡρωοποιοῦνται ἢ ἀφοδεύουν μέσα στὰ Ἱερά, τά παιδάκια τῆς Δ΄Δημοτικοῦ καλοῦνται νὰ συνθέσουν νανουρίσματα γιὰ χταπόδια, τά σκυλάκια μποροῦν νὰ σκέφτονται (!) ἢ νὰ προσεύχονται ἔξω ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες (!) μέσα στὶς ὁποῖες, οἱ ἅγιοι εἶναι κάτι ἄσχημοι γέροι, ἐνῷ τά μοναστήρια εἰκονογραφοῦνται χωρὶς σταυρό.

        Διαβάζουμε κείμενα Γλώσσας τῆς Α΄Γυμνασίου ὅπου δωδεκάχρονα κορίτσια, δεόντως ξεπεταγμένα, σχετίζονται μὲ ἐξωσχολικοὺς εἴκοσι-εἰκοσιπέντε ἐτῶν, γιὰ νὰ μὴν πῶ, ὅτι τά ἴδια τά βιβλία γέμουν ἐνδιαφερόντων θεμάτων π.χ. συνταγῶν (πῶς νὰ φτιάξετε μακαρόνια μὲ κιμά, κορμὸ κι’ ὀμελέτα), διαφημίσεων play station, ὁδηγιῶν χρήσεως καφετιέρας καὶ κλιματιστικοῦ, μὲ κερασάκι στὴν τούρτα βέβαια, τά μαθήματα ἀστρολογίας (βιβλίο Γλώσσας στὴ Γ΄Γυμνασίου). Οἱ φίλοι μου μὲ ξέρουν ὡς δεινὴ μαγείρισσα, γιὰ θαυμάστρια ἂς ποῦμε, τοῦ Ξενοπουλου (κι’ ὄχι βέβαια γιὰ τὸ κείμενο «ἡ γάτα τοῦ παπᾶ» που τά κάνει στὸ Ἱερό, κείμενο Γ’ Γυμνασίου), γιὰ ἀρκούντως φιλόζῳη, ἄθεη ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἀλλὰ καὶ γιὰ «φάν» τῆς Ἀστρολογίας. Τὸ σημειώνω αὐτὸ, μόνο καὶ μόνο πρὸς ἀποφυγὴν παρεξηγήσεων, μιὰ ποὺ οἱ καιροὶ εἶναι πονηροί…Αὐτὰ τὰ βιβλία, τὰ «περιοδικὰ ποικίλης ὕλης» ὅπως τά ἀποκάλεσε εὔστοχα ὁ δάσκαλος Δ. Νατσιός, δύνανται νὰ κλέψουν τὴ δουλειὰ καὶ τὴ δόξα τῶν ἐφηβικῶν περιοδικῶν περιπτέρου ὅμως τὰ πράγματα, κι’ ἂς μὴν εἴμαστε ἀφελεῖς, δὲν εἶναι τόσο ἁπλὰ.

        Ἡ τρικυμία ἐν κρανίῳ, τὴν ὁποία ἐπιβάλλει ἡ ἐπίσημη ἐκπαιδευτικὴ πολιτικὴ στὰ παιδιά, ὡς σοφιστεία τῆς ἀποδόμησης  τῶν ἐννοιῶν, τῶν ἀξιῶν, τῆς γλώσσας κι' ἐντέλει, τοῦ ἀνθρώπινου λογισμοῦ (ἡ ὁποία ξεκινῶντας ἀπὸ τὴν κριτικὴ τῶν λογοτεχνικῶν κειμένων, ἐπεκτάθηκε  μέσῳ τοῦ Πολιτιστικοῦ Μαρξισμοῦ σὲ ὅ,τι μποροῦμε νὰ θεωροῦμε πανανθρώπινο πολιτισμό), καταλήγει στὸν Μηδενισμό. Σὲ κάποιος λαούς, ὅπως στὴ δική μας κουλτούρα στὴ «μὲ λογισμὸ καὶ μ' ὄνειρο» (ποὺ θἄλεγε κι' ὁ Σολωμός), πολὺ περισσότερο, ὁ Μηδενισμὸς δρᾷ παράταιρα καὶ ἄκομψα, δρᾷ ὡς ξενιστὴς: Παρόλο δηλαδή, ποὺ δὲ συνάδει μὲ τὶς δικές μας ἀνθρωποκεντρικὲς καταβολές, καταφέρνει νὰ «θέσει» τὶς ἀσαφεῖς καὶ καταθλιπτικές του βάσεις, γιὰ τὴν ἐγχάραξη τοῦ χάους μέσα μας. Ἂν ἀπωλέσουμε τὸ περιεχόμενο καὶ τὴν οὐσία ἀπὸ τὴν ἔννοια ἢ τὴν μετατοπίσουμε λίγο, χάνουμε καὶ τὴν Οὐσία χάνουμε καὶ τὴ Χάρη της. Θὰ κυριαρχήσει ὁ ἀποπροσανατολισμὸς, ἡ σχετικότητα, ἡ ἀμφιθυμία, ἡ ἀπροσδιοριστία, δὲν θὰ πιστεύουμε σὲ τίποτα καὶ δὲ θὰ ἔχουμε καὶ τίποτα. Ἔτσι, ἕνα προσφορότατο ἔδαφος θ’ ἁπλωθεῖ, προκειμένου νὰ ξαναγραφτεῖ ὁ Δίσκος τῆς Σκέψης.

        Κι ἀκριβῶς τότε μᾶς ἐπιβάλλεται  ἐκ τῶν ἄνω  ἡ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ὡς κριτικὴ γιὰ νὰ μὴν πῶ, ὡς κατακρεούργηση, τῆς ἔστω ὑπάρχουσας λογικῆς… Ὅταν μᾶς ὠθοῦν γιὰ παράδειγμα, ἐναντίον τῶν διακρίσεων συλλήβδην, κι' ὄχι ἐναντίον τῶν παράλογων διακρίσεων, (ποὺ σημαίνει ὅτι τὸ διαφορετικὸ γίνεται ἄξιο σεβασμοῦ ἔπειτα ἀπὸ μία …κριτικὴ ἀξιολόγηση), δηλαδή, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει a priori σεβαστὸς οὔτε ἕνας παιδόφιλος ἐπειδὴ εἶναι διαφορετικός, ἀπὸ ἐμᾶς, οὔτε ἕνας κτηνοβάτης, οὔτε ἕνας…σχιζοφρενὴς δολοφόνος μὲ πριόνι.

       
        Ἕνα κραυγαλέο παράδειγμα τῆς ἐπιβολῆς τῆς Πολιτικῆς Ὀρθότητας, εἶναι «ὁ Νόμος περὶ Ἐχθροπάθειας», εἶναι ξέρετε, τὸ γνωστὸ «ἀντιρατσιστικό»,  τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ ἕναν ἔμπλεο φαρισαϊσμοῦ, ρατσιστικὸ καὶ φασιστικὸ νόμο (ἀφοῦ ποινικοποιεῖ τὴν ἐλευθερία τῆς ἔκφρασης τῆς γνώμης) . Θ’ ἀσχοληθοῦμε ὅμως ἄλλη φορὰ μὲ αὐτὸν … 

        Ὅλα γίνονται ἀφηγήσεις, ἐντυπώσεις, γνῶμες ξεκούδουνες, δὲν πρέπει νὰ κοπιάζουμε γιὰ τὴν  ἀντικειμενικὴ Ἀλήθεια, ὅπως ἔκανε κάποτε ὁ Σωκράτης, δὲν πρέπει  νὰ χτίζουμε τὶς βάσεις τοῦ διαλόγου, νὰ συνθέτουμε καὶ νὰ δεόμαστε γι’ Αὐτήν. Ὀφείλουμε νὰ σεβόμαστε ὅλον το θόρυβο τῶν ὑποκειμενικῶν ἀληθειῶν, τῶν αὐτιστικῶν  ἢ διαξιφισμένων μονολόγων τῶν ἀνάγωγων ὁμιλητῶν, πρὸς ἀνακούφιση  τοῦ ἀνθρώπινου  καὶ τοῦ μὴ ἀνθρώπινου·  μὰ μέχρι ποὺ;  Κι ἀπαντῶ: μέχρι τὶς παρυφὲς τῆς Ἠλιθιότητας. Καὶ ἡ Ἠλιθιοποίηση εἶναι τὸ βασικὸ χαρακτηριστικό του ἀνθρώπινου Ζῴου ἐν τέλει, γιατί χωρὶς διακρίσεις, δὲν μπορεῖ ν’ ἀποφασίσει γιὰ τίποτα ὁ ἄνθρωπος…  

        Τὸ Newspeak – Goodthink, (ἡ Νέα Ὁμιλία - Σωστὴ Σκέψη) ὅπως θὰ ἔλεγε κι' ὁ Ὄργουελ τῆς ἐποχῆς μας, φέρει κραυγαλέα παραδείγματα :

        Μετατόπιση: Ἡ φοβία (κάτι παθολογικὸ)  ἀντὶ γιὰ τὸν Φόβο (κάτι φυσιολογικό).

        Τὸ Ἀνθρώπινο Ζῷο – το Μὴ Ἀνθρώπινο Ζῷο ἀντὶ γιὰ τὸν Ἄνθρωπο καὶ τὸ Ζῷο.

        Σύμπτυξη:   Εὐαλφάλεια, Βιοηθική, AntiFa.

        Ἀντίθεση:    Ὑπουργεῖο Προστασίας,  ἀντὶ γιὰ Καταστολῆς, τοῦ Πολίτη.

        Δυσφημισμός: «Ἕλληνας εἶσαι καὶ φαίνεσαι», γραμμένο στὸν τοῖχο

        Εὐφημισμός:  Chemical challenged   (μεταφράστε νὰ σᾶς δῶ!),  ἀντὶ γιὰ Τοξικομανὴς

        Κι ἂν ἀκόμα δὲν μᾶς ἔχουνε γράψει  (ὅπως στὸ «1984»), ἡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ καὶ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ, μὴν ἀνησυχεῖτε, μᾶς ἔχουνε κάνει ΗΔΗ νὰ τὸ πιστεύουμε.

 

        Ἡ ἐγχάραξη τοῦ χάους  μέσα μας, ποὺ  ἥσυχα ἥσυχα τά lifestyles, ἡ καταβαράθρωση τῆς Παιδείας καὶ ἡ ἐκκωφαντικὰ ἀδιάλειπτη προπαγάνδα ἐξυφαίνουν μὲ διαλόγους ἄρρητου περιεχομένου ἢ συλλογικοὺς μονολόγους ἀκριβέστερα, θυμίζουν  τὰ παιδιὰ κάτω τῶν πέντε, ποὺ πρὶν μάθουν νὰ συνομιλοῦν, τὸ καθένα μιλάει γιὰ τὸ δικὸ του πρᾶγμα. Τὸ βλέπω συχνὰ καὶ σὲ παρέες μου… Οἱ παράλληλοι μονόλογοι, βρίθουν στὶς συντροφιὲς ἐνηλίκων: Οἱ ἄνθρωποι δὲν ἀκοῦνε τὸν συνομιλητή τους, ἐξάπτονται καὶ βιάζονται καὶ διακόπτουν κι’ ἀσχημονοῦν,  ἀγάλλονται ἐν τέλει, ὅταν ξεδιπλώσουν τὸ δικό τους «ἀφήγημα»·  ἀνθρώπινο εἶναι, ναὶ, ἀλλὰ εἶναι κι’ ἕνας αὐνανισμὸς ἐν κοινωνίᾳ. Ὅταν ἡ γλῶσσα τους  φτωχύνει, ἑπομένως καὶ ἡ σκέψη τους, ὅσοι, ἔστω ἐνστικτωδῶς, ἀντιτίθενται στὴ Λαίλαπα, θὰ νιώσουν σιγὰ σιγὰ πὼς δὲν μποροῦν, δὲν ξέρουν πῶς νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀντίθεσή τους.

        Οἱ συλλογικοὶ μονόλογοι σὰν τῶν μικρῶν παιδιῶν, βρίθουν στὶς συντροφιὲς ἐνηλίκων…

        Εἶναι ὁ σταδιακὸς Ἀπαλφαβητισμὸς ποὺ στοχεύει στὴν ἀπώλεια τῆς συνείδησης.