Ἡ καινοτομία καθεαυτή εἶναι μιά διαδικασία πού ὠθεῖται ἀπό ἀσυναίσθητες συναισθηματικές κινήσεις. Θεωρητικολογώντας τό ἔνστικτο τοῦ καινοτόμου καθορίζεται ἀπό μιά ἔμφυτη ἀνάγκη τῶν ἀνθρώπων πρός τήν χρησιμότητα καί τήν ἁπλότητα. Ἄλλοι θεωροῦν πώς ἡ βάση τῶν καινοτομιῶν βρίσκεται στήν ἀνάγκη τῶν ἀνθρώπων γιά μή παραγωγικές δαπάνες. Εἶναι ὅμως κοινή ἀποδοχή πώς ἡ καινοτομία δέν κατευθύνεται πρός τή λύση σαφῶς καθορισμένων προβλημάτων, ἀλλά εἶναι ἀποτέλεσμα διαδικασιῶν πού ἔχουν νά κάνουν μέ ἐκκεντρικά ἐνδιαφέροντα ὁρισμένων ἐρευνητῶν στήν προσπαθειά τους νά ἐρμηνεύσουν φαινόμενα τά ὁποῖα παρατηροῦν ἐπίμονα. Ἐπιδιώκοντας ὅμως κανείς νά κατανοήσει τά κίνητρα πού δίνουν ἀφορμή γιά τή δημιουργία καινοτόμων ἰδεῶν θά διεπίστωνε πώς ἡ σύγχρονη καινοτομία ἐξυπηρετεῖ φθονερούς σκοπούς, πού παρέχουν τά μέσα γιά κοινωνική διάκριση, καί πρόσβαση τῶν καιτοτόμων στούς κυρίαρχους μηχανισμούς ἐξουσίας. Μέ αὐτή τους τή μορφή οἱ καινοτομίες περιορίζονται στά πλαίσια πού ὁριοθετοῦν οἱ ρυθμίσεις τῶν ἀγορῶν.
Ἄν τολμοῦσε κανείς τή σύγκριση μεταξύ τῆς πενικιλλίνης καί τοῦ ἐμβολίου
γιά τόν κοροναϊό θά διεπίστωνε πώς ἡ ἀνακἀλυψη τῆς πενικιλλίνης εἶναι
συνδεδεμένη μέ τούς ἐπιστήμονες πού τήν ἐφηύραν ἐνῶ τό ἐμβόλιο τοῦ κορωναϊοῦ μέ πολιτικούς ἀνταγωνισμούς τῶν μηχανισμῶν ἐξουσίας καί ὡς μοχλοῦ ἐπιρροῆς καί κυριαρχίας ἐπί τῶν ἐνδεῶν.
Ὁ θόρυβος μέ τίς πατέντες μᾶς ὑπενθυμίζει πώς τά μέρη τοῦ κόσμου ὅπου οἱ οἰκονομικές ρυθμίσεις εἶναι λιγότερο σημαντικές ἀπό τήν εὐγένεια καί τό ἐνδιαφέρον γιά τήν ἀνθρώπινη ζωή περιορίζονται ὧρα μέ τήν ὧρα. Ὅπως ὑπέδειξε ὁ Antonio Gramsci "ἡ ἱστορία διδάσκει ἀλλά δέν ἔχει μαθητές".
