Τετάρτη 23 Ιουνίου 2021

Ὀμφαλόσκεψις

 


Στήν πραγματικότητα, αὐτό πού θά πρέπει νά ἐξερευνηθεῖ εἶναι οἱ τρόποι μέ τούς ὁποίους γίνεται ἀντιληπτός ὁ κόσμος καί τά πράγματα πού μᾶς περιβάλλουν στήν ὀρθόδοξη καί τή λατινική θεολογία. Νά διασαφηνιστοῦν οἱ ἔννοιες τοῦ δικαίου, τοῦ νόμου, τῆς ἀρετῆς, τῆς ἀγάπης, τοῦ καθήκοντος, τῆς συγχωρήσεως. Ἴσως τότε νά κατάφερνε κανείς νά ἐξωρύξει τό φῶς καί τήν θερμότητα ἀπό τή γενικότητα τῶν θέσεων πίσω ἀπό τίς ὁποῖες κρύβονται. Νά διαχωρίσει τό "φῶς τῆς φωτιᾶς" ἀπό τήν "ζεστασιά τῆς φωτιᾶς".

Μέ τρεῖς τρόπους μπορεῖ νά δεῖ κανείς τόν κόσμο. Τόν καταστροφικό, τόν θεϊκό καί τόν ἀνθρώπινο. Ἡ καταστροφική ἀντίληψη τοῦ κόσμου δέν εἶναι μιά τερατώδης ἐξωτερική διάστασις. Κομμάτια μέσα μας πού δέν γνωρίζουμε ἤ δέν ἐλέγχουμε συνθέτουν ἕνα σύνολο πού δέν εἶναι ἀρμονικό καί χειραγωγοῦν τόν ἐσωτερικό μας κόσμο μέ τρόπο πού μᾶς κάνει νά ἐρμηνεύουμε αὐτό πού βλέπουμε λανθασμένα περιορίζοντας τό βλέμμα μόνο στό τί τά πράγματα μποροῦν νά μᾶς προσφέρουν, πώς μᾶς ἐξυπηρετοῦν. Ἡ θεϊκή ἀντίληψη κοιτάζει τά πράγματα καί τούς ἀνθρώπους ὅπως εἶναι στήν πραγματικότητα. Ὁ Θεός δέν ἐνδιαφέρεται νά ὑπηρετήσει, δέν ἔχει ἀνάγκη νά ἱκανοποιήσει ἤ νά γίνει ἀρεστός. Ἡ θεϊκή ἀντίληψη -ὅπως ἡ Ὀμηρική ποίηση- δέν περιγράφει "αὐτό πού ἀρέσει", ἀλλά αὐτό πού "εἶναι". Ἡ ἀνθρώπινη ἀντίληψη εἶναι ἕνα ἐνδιάμεσο στάδιο ὅπου κάποια πράγματα τά ἐρμηνεύουμε σωστά καί κάποια ἄλλα λανθασμένα. Ἡ βία εἶναι ἕνας ἀπό τούς παράγοντες πού ἐπηρρεάζουν τήν διαμόρφωση τῶν τρόπων μέ τούς ὁποίους ἀντιλαμβανόμαστε τόν κόσμο. Ἡ βία περιορίζει τή δυνατότητα τῆς “ἄρνησης”. Ὁποιαδήποτε μορφή θεσμικῆς ἤ δομικῆς βίας πού δέν ἐπιτρέπει τήν ἄρνηση ἐπιβάλλει τήν ἐξαναγκαστική σιωπή.

Ἡ ἔννοια τοῦ δικαίου στίς γλῶσσες πού ἔλκουν τήν καταγωγή τους ἀπό τήν λατινική ταυτίζεται μέ τήν ἐπίλυση διαφωνιῶν, σέ ἀντιδιαστολή μέ τήν Ἑλληνική καί τήν Ἐβραϊκή στίς ὁποῖες δίκαιο σημαίνει συμβατότητα. Στό πλαίσιο αὐτό, ἡ ἀξία καί ἡ δύναμη τῆς “ἀγορᾶς” ἐμποτιζόμενες μέ προδοσία καί ἐξαπάτηση, παραγκωνίζουν τήν ἔννοια τοῦ δικαίου καί τήν ὑποκαθιστοῦν μέ τήν αἴσθηση τοῦ ὀρθοῦ. Αὐτοί πού διατρέχουν τόν μεγαλύτερο κίνδυνο σέ αὐτή τή λογική εἶναι ἐκεῖνοι πού δέν ἔχουν "ἀντίκρυσμα" στήν ἀγορά. Ἡ πραγματικότητα καί ἡ ἐμπειρία τοῦ ἀτόμου ἐκμηδενίζονται καί στό δράμα τῆς ζωῆς ὁ δυτικός ἄνθρωπος ὑποβιβάζεται σέ συναλλαγματική ἀξία. Στόν δυτικό κόσμο τό χρέος τῆς ἀγάπης εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένο μέ τό χρέος οἰκονομικῶν συναλλαγῶν.

Θρησκευτικοί καί πολιτικοί ἠγέτες υἱοθετοῦν τεχνικές μάρκετινγκ προκειμένου νά ἀποκτήσουν οἰκονομική ἰσχύ καί νά καταλάβουν τήν ἐξουσία.

"εἰ κεῖνόν γ᾽ Ἰθάκηνδε ἰδοίατο νοστήσαντα,
πάντες κ᾽ ἀρησαίατ᾽ ἐλαφρότεροι πόδας εἶναι
ἢ ἀφνειότεροι χρυσοῖό τε ἐσθῆτός τε."

25 σχόλια:

  1. Προτείνω ἕνα ἀρχαῖο ἀντίστοιχο τοῦ τριμεροῦς σχήματος καταστροφή - θεῖον - ἀνθρώπινο. Εἶναι Ἀριστοτέλης - Πλάτων - Ἐλεᾶτες ἀντίστοιχα. Ἡ ἑμπειρία εἶναι μεταγράψιμη - καταστροφή - ἡ μεταγραφὴ εἶναι θεία καὶ ἡ καταστροφὴ ἑπίσης - δὲν ὑφίσταται μεταγραφή δηλ. καταστροφή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. υγ. μὲ ἄλλα λόγια, χρῆμα - ῥ. χρῆ, χρειάζομαι, ἔχω ἀνάγκη. Ὅλες οἱ τεχνικές, ὄχι μόνο τοῦ μάρκετινγκ μὰ καὶ τῆς σφενδόης ἰσοδυναμοῦν μὲ μιὰ φιλοσοφία ὀμφαλοσκόπησης, δηλ. μιὰ ἀπόπειρα ἔνωσης μὲ τὸ θεῖον διὰ τοῦ αὐτοτραυματισμοῦ. Ἡ ἐκκλησία στὸ κακό της σκέλος καὶ ὅλοι οἱ ἡγέτες εἶναι ἀλεποῦδες ποὺ προσπαθοῦν νὰ πείσουν τὶς ὑπόλοιπες νὰ κόψουν τὴν οὐρά τους. Ἡ ἀντίληψη στὴν πραγματικότητα εἶναι τελείως αὐτάρκης. Ἡ ὲ θολούρα προέρχεται ἁπὸ τὴν ἱδέα τῆς ἀνυπαρξίας ἑνὸς ἐξωγενοῦς παράγοντος ἱκανοῦ νὰ καλύψηι ὶς ἁνάγκες ἐλευθερίας. Συνεπῶς ὑπάρχουν δύο μόνο θεολογίες, Θεὸς καὶ ἀθεἴα, καὶ ἡ τρίτη εἶναι ἡ πρώτη, δηλ. τὸ δίλημμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ἡ ἀπώτερη ἐπιδίωξις εἶναι τό καθαρό βλέμμα πού μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ μέ τήν διαρκή προσοχή σέ αὐτό πού ὑπάρχει μπροστά στά μάτια μας, βάζοντας στήν ἄκρη συμφέροντα, ἀνησυχίες, φόβους, ἤ προτιμήσεις. Ὑπομονετική ὅραση καί ἀκοή διαφέρουν ἀπό τόν αὐτοτραυματισμό. Ἡ ἑκκλησία εἶναι ἕνας ἀπό αὐτούς τούς θεσμούς πού δέν ἐμπνέουν ἐμπιστοσύνη καθώς ἐξυπηρετεῖ δικούς της σκοπούς οἰκοδομώντας στίς ἀθρώπινες σχέσεις μέ τρόπο ἡγεμονικό καί καταπιεστικό. Ἡ διά νόμου ἐπιβολή συγκεκριμένης συμπεριφορᾶς χωρίς ἐμβάθυνση τῶν πολιτιστικῶν πόρων πού οἱ ἄνθρωποι εἶναι σέ θέση νά ἀξιοποιήσουν εἶναι συνταγή ἀποτυχίας. Ἡ προτεραιότητα τῆς ἐκπαίδευσης κατά συνέπεια πρἐπει νά προσβλέπει σοβαρά στόν ἐμπλουτισμό τοῦ αἰσθήματος. Τό συμπέρασμα τῆς ὕπαρξης ἤ ὄχι ἐξωγενοῦς παράγοντος ἱκανοῦ νά καλύψει τίς ἀνάγκες ἐλευθερίας ἐναπόκειται στό ἄτομο καί ἴσως δέν εἶναι ἀντικείμενο διδασκαλίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ἑὰν (ὅπως πράγματι φαίνεται) ἡ ἀπροκατάληπτη παρατήρηση εἶναι μιὰ παγκόσμια ἀξία, τότε οἱ ὑπάρχοντες θεσμοὶ ἐκκλησίας περιλαμβανομένης γλιτώνουν παραδόξως καὶ ἀπὸ τὴν κριτικὴ καὶ ἀπὸ τὴν ἐξουσία. Αὑτὸ ποὺ δὲν γλιτώνει εἶναι ἡ διδασκαλία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...το ότι η εκκλησία δεν εμπνέει εμπιστοσύνη δεν σημαίνει κάτι από μόνο του. Και ο Χριστος δεν ενεπνεε παντοτε εμπιστοσυνη. Πιστευω οτι το θεμα με την εκκλησια ειναι πρωτιστως γυμναστικης υφης. Θελω να πω οτι περιστρεφεται γυρα απο το ποτε και πως ειναι κανεις υποχρεωμένος η μη να παει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ἕνα ἀπό τά πράγματα πού ἴσως ἔχουμε ἰδιαίτερη ἀνάγκη στήν τρέχουσα πολωμένη ἀτμόσφαιρα τῆς καθημερινότητας πού βιώνουμε εἶναι τό ὅραμα τοῦ ἀνήκειν σέ μιά κοινότητα χωρίς νά ἔχουμε τήν ὑποχρέωση νά κερδίσουμε τή θέση μας μέσα της. Στήν περίπτωση πού ἡ θέση μας καί ἡ ἀξιοπρέπειά μας εἶναι ἐγγυημένες μέσα σέ μιά τέτοια κοινότητα θά εἴμασταν διατεθιμένοι νά ἐξετάσουμε τήν πιθανότητα διατήρησης τῶν κοινωνικῶν δεσμῶν μας ἐντός αὐτῆς τῆς κοινότητος. Ἡ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης ὀφείλεται στό γεγονός πώς ἐνῶ ὥς κοινωνικός θεσμός ἡ ἐκκλησία θά μποροῦσε (καί ἴσως θά ἔπρεπε) νά παράσχει τήν πιθανότητα ὕπαρξης ἑνός τέτοιου εἴδους ἀνήκειν μᾶλλον δέν θεωρεῖ τήν οἰκοδόμηση αὐτοῦ τοῦ τύπου κοινότητος ἀπαραίτητη. Ἀντιθέτως ἡ ἄποψη πού ἔχουν ἐνστερνιστεῖ πολλοί πολιτικοί κύκλοι πώς διαφορετικά εἴδη ἀνθρώπων εἶναι ἄξια διαφορετικῶν ἐπιπέδων σεβασμοῦ φαίνεται νά ἔχει γίνει ἀποδεκτή καί στούς κόλπους της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια καὶ ἀφενὸς εἶναι κάτι γιὰ τὸ ὁποῖο ἠ ἑκκλησία ὅλων τῶν δογμάτων περιλαμβανομένων ἔχει κατηγορηθῇ σχεδὀν διαχρονικά, ἀφετέρου σήμερα θὰ προσέθετα ὅτι γίνεται καὶ ὄχημα φασιστικῶν ἀντιχριστιανικῶν ἰδεῶν ποὺ προσεγγίζουν τὸν ναζισμό. Ἤδη τὰ διαφορετικὰ ἐπίπεδα μύησης στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησία περιέχουν ἀτμόσφιρα ἀρχαίων μυστηριακῶν ἐλιτιστικῶν θρησκευτικῶν ὁμίλων. Ἅν ὅμως θεωρήσουμε τὸ χριστιανικὸ μύνημα σὰν κάτι ποὺ ἀφορᾷ ὅλες τὶς δυνατὲς ἀνθρώπινες καταστάσεις, ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ προσεγγίζεται ὅπως καὶ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Ἡ κοινότητα δὲν εἶναι ἀνθρώπινη, εἶναι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων ἄρα ὀ Θεὀς βρίσκεται καἰ ἐκεῖ ἀπὸ ὅπου ἀπουσιάζει ὑποτίθεται, δηλ. μέσα στὸν ναὸ κατεξοχήν!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. υγ. ὁ ναὀς τπυ Θεοῦ εἶναι τὸ κορμί. Ἡ ἐκκλησία εἶναι κράτος, καἰ γιἀ αὑτὀ δἐν τἠν ἐμπιστεύονται ἀπὀ τὀν καιρὀ τοῦ Χρυσόστομου και παρἀ τἰς ἀνοησίες ποὐ ἔλεγε ὁ Χρυσόστομος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ἡ ἀποστροφή τοῦ Ἕλληνα πρός τό κράτος καί ἡ ἀντιπαλότητα μεταξύ κράτους καί πολίτη εἶναι γνωστές καί ἔχουν βαθειές ρίζες. Ἡ ἰδιαιτερότητα τοῦ Ἕλληνα νά ἐμπιστεύεται πρόσωπα ἀνεξαρτήτως θεσμῶν εἶναι ἐπίσης γνωστή. Ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Χρυσόστομο δέν μεταφράζεται κατ’ἀνάγκη καί σέ ἐμπιστοσύνη στήν ἐκκλησία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δὲν νομίζω πὼς εἶναι ἁποκλειστικὰ ἑλληνικὸ φαινόμενο. Μπορεῖ νὰ ὑπάρχει μιὰ ἑπιβίωση τοῦ ἑλληνικοῦ πολυθεϊσμοῦ, μὲ ὄχημα τὴν ἐκκλησία καὶ φυσικὰ τοὺς Ἁγίους σὰν μεταμφιέσεις τῶν θεῶν. Ἁλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸ κατεμὲ το σημαντικό. Σημαντικὸ εἶναι ὅτι μὲ τὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο φτιάχτηκε τὸ μοντέλο τοῦ σημερινοῦ κράτους, ποὺ εἶναι νὰ σφάζεις (ὁ Κωνσταντῖνος ἔσφαζε ὅσο μποροῦσε) ἀλλὰ ταὑτόχρονα νὰ ὑποστηρίζεις ὑλικὰ τὴν ἐκκλησία, μὲ σκοπὸ νὰ προλάβῃς νὰ μετανοήσῃς λίγο πρὶν τὸν θάνατό σου. Δυστυχῶς ἡ ἐκκλησία μπλέχτηκε σὲ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα καὶ ἀκόμα δυστυχχέστερα ὁ κόσμος ἀπὸ τὴνἀγανάκτησή του παύει νὰ ἔχει πίστη στὴν θεία Πρόνοια καὶ στρέφεται σὲ διάφορες αἱρέσεις, γιὰ μένα ὁ κομμουνισμὸς εἶναι μανιχαϊστικὴ αἵρεση. Τὸ μῆνυμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὄχι βία διὰ τῆς θείας Προνοίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ...μὲ ἄλλα λόγια ἡ ἐκκλησία εἰναι μιὰ πόρτα ποὺ δὲν βγάζει πουθενὰ ὄχι ἐπειδὴ εἶναι ἡ πόρτα τοῦ κράτους ἁλλὰ ἐπειδὴ δὲν ἀνοίγει ὁ Παράδεισος παρὰ γιὰ ὅποιον ἀρνηθῇ τὸ κράτος, τὴν ἐξουσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ὁ παράδεισος καί ἡ κόλαση εἶναι ἔννοιες πού δέν γίνονται ἀντιληπτές ἀπό ὅλους μέ τόν ἴδιο τρόπο. Ἡ ἰδανική κατάσταση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης εἶναι ἡ φιλόξενη δεκτικότητα καί πρόσληψη πρός τόν ἄλλο χωρίς ἐπίδειξη ἀνωτερότητας ἤ χρήση βίας πού ἐπιδιώκει εἴτε τήν κατοχή ἤ τόν ἀποκλεισμό του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ἀκριβῶς. Εἶναι σὰν νὰ ἑνώνονται τὰ ἄκρα τῆς κοινωνικῆς πυραμίδας καὶ ἀπὸ πυραμίδα νὰ γίνεται κύκλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. υγ. Ὁ παάδεισος εἶναι μιὰ εἱδυλλιακὴ κατάσταση ὄχι κατανάγκην βικτωριανὴ ὅπου τὰ ζῶα δὲν τρῶνε τὸ ἕνα τὸ ἄλλο. Τὸ πρόβλημα μὲ τὴν ἐκκλησία εἶναι ὅτι συναινεῖ στὸν φόνο μὲ τὸν ὁποῖο τὸ κράτος βγάζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Ἅν ὅμως ὁ ἄνθρωπος. σὰν νεοφώτιστος χριστιανός, δὲν συναινέσῃ στὸν φόνο, τότε ὁ φονιᾶς (μαζὶ καὶ ἡἐκκλησία) εἶναι ἁπλὰ ὁ κολασμένος καὶ δὲν μπορεῖ ὁ χριστιανὸς παρὰ νὰ ἐπιθυμῇ τὴν σωτηρία του (τῆς ἐκκλησίας). Ἕτσι δημιουργεῖται ἕνας φαῦλος κύκλος ποὺ συγχωρεῖ τὸν φόνο καὶ ὁ τελευταῖος παύει ὅταν συνειδητοποιηθῆι πὼς ὁ φόνος εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐργασίας, τῆς βεβιασμένης κίνησης πρὸς ἐπιβίωσιν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. υγ2 Κοιτᾶξτε ἐδῷ.https://analogion.com/forum/index.php?threads/17-%CE%91%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%B8%CE%AF%CE%B1-%CE%91%CE%B3%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%8D%CF%81%CF%89%CE%BD-%CE%A1%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%8E%CF%86.41667/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. υγ3. Μοῦ ἦρθε ἡ ἑξῆς ἰδέα, ποὺ στηρίζεται στὶς γενικότερες ἔρευνές μου. Ἂς ποῦμε ὅτι τὸ προπατορικὸ ἀμάρτημα εἶναι μιὰ μετάθεση θέματος. Δηλαδὴ ἐνῷ κάτι συμβαίνει καὶ πρέπει νὰ ὁλοκληρωθῇ ἔρχεται ὁ πονηρὸς καὶ σοῦ λέει, ἄσε τὰ ψάρια νὰ τηγανίζονται καὶ ἕλα μιὰ στιγμή... θὰ τὰ προλάβηις μετά. Ἀλλιῶς θὰ χάσῃς κάτι! Φυσικὰ τὰ ψάρια γίνονται κάρβουνο. Λέω λοιπὸν μήπως ἡ ἐκκλησία εἶναι πειρασμὸς καὶ ἡ ἐμπορευματοποίησή της δὲν εἶναι παρὰ προέκτασή του καὶ παραλλαγή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ὁ πειρασμός προηγεῖται ἤ ἔπεται τῆς ἐμπορευματοποίησης;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ἑὰν ἡ εὐλογία εἶναι τὸ ἐδῷ καὶ τώρα, δηλαδὴ ἡ πανταχοῦ παρούσα παρουσία τοῦ Θεοῦ, ὁ πειρασμὀς ἔγκειται στὴν ἀπόπειρα ἀπόδρασης ἀπὸ τὸ ἑδῷ καὶ τὸ τώρα, καὶ κατὰ συνέπειαν ὁ πειρασμὀς ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ τῆς ἐμπορευματοποίησης, ἡ ὁποία ὅπως ὁ προ-φασισμὸς ὀρθῶς διέγνωσε κατὰ τὸν μακαρίτη Ζ. Στέρνχελ, ἔγκειται στὴν νοηματοδότηση τῶν κοινωνικῶν σχέσεων καὶ ὄχι στὶς ἴδιες τὶς σχέσεις -συγκεκριμένα λέω ἐγώ, νοηματοδότησή τους ὡς δοῦναι καὶ λαβεῖν. Ἡ ἐμπορευματοποίηση εἶναι τὸ δίνω ΓΙΑ νὰ πάρω, καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι ἀδύνατον στὴν πραγματικότητα διότι τὸ ΓΙΑ εἶναι ψυχολογικῆς, ὄχι πραγματικῆς ὑφῆς. Αὐτὸ τὸ ΓΙΑ εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀπόπειρα ἀπόδρασης, καὶ ὁ πειασμὀς εἶναι ἡ ψευδαίσθηση ὅτι αὐτὴ γίνεαι μὲ τὴν διέξοδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. υγ. Δὲν εἶχα καταλήξηι ἂν ὁ πειρασμὀς εἶναι ἡ κίνηση, ἢ ἡ ἀναστολή. Νομίζω τελικὰ πὼς εἶναι καὶ τὰ δύο. Ὁ πειρασμὀς εἶναι, νομίζω, αὐτὸ ποὺ λέγεται πιὸ φαναφαρόνικα Σατανᾶς, ἕνας ψυχικὸς αὑτοτραυματισμὀς - ἐξ οὖ καὶ τὰ περὶ ἐμπορευματοποίησης. "Κόβω ἕνα κομμάτι μου καὶ τὸ προσφέρω". Ὁπότε ἡ ἐμπορευματοποίηση εἶναι ἡ ἀλεποῦ μὲ τὴν κομμένη οὐρὰ ποὺ προσπαθεῖ νὰ πείσηι τὶς ὑπόλοιπες νὰ τὴνκόψουν καὶ αὐτές... ὄχι τὸ πρωταρχικὸ εἶναι ἡ ἀναστολή.Αὐτὴ δημιουργεῖ μιὰ ἀνικανοποίητη δράση, ἡ ὁποία μὲ τὴν σειά της θολώνει τὴν ἀντίληψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. υγ2. Συγγνώμη γιὰ το 2ο ΥΓ ἀλλὰ βλέπετε δὲν εἶναι εὔκολο! Λοιπὸν κατέληξα. Ὁ πειρασμὀς (τοῦ Διαβόλου!) δὲν εἶναι ἡ ἀναστολή, εἶναι ἡ κίνηση. Ἂν διαβάσετε τὀν πειρασμὀ στὀ κατὰ Ματθαῖον ὁ διάβολος λέει στὀν Ἰησοῦ κάνε αὐτό, ἐκεῖνο, καὶ Ἐκεῖνος ἀρνεῖται. Ἡ κίνηση εἶναι ἡ ἐπέμβση τοῦ ὑποκειμένου. Εἶναι πολὺ μεγάλος πειρασμός διότι ἔρχεται ἀπὸ παντοῦ, μὲ πρώτη τὴν ἐκκλησία "ἕλα νὰ ἀνάψηις ἕνα κεράκι, μὲ τὸ σκουλαρίκι σου".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Υγ3. Νομίζω πὼς τὸ βρῆκα. Οἰ ἐκκλησίες, οἱ ναοὶ κ.λπ. εἶναι θεματοφύλακες ἑνὸς μυστικοῦ, οκ; Δηλαδὴ κρύβουν μιὰ ἀλήθεια. Ποιά εἶναι αὐτή; Νομίζω, ἡ ἑξῆς: πὼς ἡ ζωὴ εἶναι δωρεάν, δηλαδὴ δὲν ὑπάρχει ἐμπορευματικότητα οὔτε στὴν πραγματικότητα, οὔτε στὴν μεταφυσική. Κατὰ κάποιον παράξενο τρόπο αὐτὸ τὸ δωρεὰν ἐμπορευματοποιεῖται. Πῶς; Μὲ τὸ νὰ ἀσκοῦν οἱ ἐκκλησιές καὶ ὅ,τι τὶς ἀντικαθιστᾷ μιὰ ἔλξη, ποὺ ἐμπεριέχει ἀπόσταση. Εἴμστε ἐδῶ καὶ ἡ ἐκκλησία εἶναι 100 μέτρα παραπέρα. Ἅρα σὲ αὐτὰ τὰ ἑκατὸ μέτρα γίνεται ἕνα παζάρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Mερικοί ἄνθρωποι ἀντιλαμβάνονται τούς ἐαυτούς τους ὥς ἀστείρευτες πηγές σοφίας τήν ὁποῖα μερικοί ἄλλοι θέλουν νά ἀποκτήσουν ἔναντι ἀντιτίμου. Στήν οὐσία κανείς δέν κατέχει κάτι πού νά εἶναι ἐμπορεύσιμο. Ὑπάρχουν ὅμως ἀγοραστές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ἵσως αὐτοὶ οἱ ἀγοραστὲς πουλᾶνε τὴν ψυχή τους στὸν Διάβολο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Νομίζω πώς τό θεμελιῶδες πρόβλημα δέν εἶναι τό ἄν πουλάει κανείς τήν ψυχή του στό διάβολο. Ἁπλῶς πολλοί βολευόμαστε σέ μιά ἀντίληψη τῆς εὐημερίας, ἡ ὁποῖα ἔχουμε τήν ἐντύπωση πώς εἶναι ἀγοράσιμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Ἡ δική μου ἐντύπωση διαφέρει. Νομίζω ὅτι οἱ περισσότεροι δεχόμαστε νὰ θυσιάσουμε τὴν εὐδαιμονία σὲ μιὰ ἑλπίδα εὐημερίας. Κατὰ αὐτὴν τὴν ἔννοια πρόκειται περισσότερο περὶ συγχωροχαρτίου καὶ ὄχι διανοητικῆς ἔπαρσης, δηλ. ὁ ἀγοραστὴς τῆς ἑλπίδας γνωρίζει στὴν πραγματικότητα ὅτι ἡσοφία ποὺ ἀφοράζει εἶναι κίβδηλη. Νομίζω ὅτι τὸ ὅλο θέμα τῆς ἐμπορευματοποίησης (βλ. καὶ τοῦ Βέμπερ τὸ βιβλίο γιὰ τὸν καπιταλισμό) βασίζεται σὲ μιὰ πεσσιμιστικὴ ψυχικὴ παραδοχή, ὅτι ἡ εὐδαιμονια εἶναι ἀκατόρθωτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή