Ἡ διύλιση τοῦ πραγματικοῦ ἀπό τήν ἀσάφεια

Στὸ μακρυνὸ παρελθὸν τὰ διευθυντικὰ στελέχη τῶν ἐπιχειρήσεων ἔπρεπε νὰ ἀσχολοῦνται πρὸ πάντων μὲ τοὺς πελάτες τους, τοὺς ἐργαζομένους τους καὶ τοὺς ἀνταγωνιστές τους, καὶ μόνο σὲ περιορισμένη ἔκταση μὲ τοὺς μετόχους τους. Στὴ διάρκεια τῶν εἴκοσι τελευταίων λαμπρῶν ἐτῶν, μεγάλα διεθνῆ χρηματοπιστωτικὰ ἱδρύματα ἀγνοώντας τὸ ρίσκο καὶ βασιζόμενα στὴ φήμη οἰκονομολόγων γκουροὺ -μία φήμη ἡ ὁποία ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδείχθη παντελῶς ἀβάσιμη- πιέζουν γιὰ τὴν ἐγκαθίδρυση μιᾶς ἀντικυβερνητικῆς, ἀντιρυθμιστικῆς ἰδεολογίας, ποὺ θὰ φέρει τὴν εὐημερία γιὰ ὅλους καὶ ἀφοῦ τὸ κατορθώνουν, ὑπερβαίνουν τὶς δυνατότητές τους. Δημιουργοῦν καὶ πωλοῦν χρηματοδοτικὰ πακέτα, χορηγώντας τεράστια δάνεια μὲ σκοπὸ τὴν ἐπίτευξη βραχυπρόθεσμων κερδῶν, ἀπορρίπτοντας ὡς ἀβάσιμες σαφεῖς προειδοποιήσεις ὅτι οἱ δανειολῆπτες δὲν θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἐξοφλήσουν τὰ δάνεια. Συνέπεια αὐτῆς τῆς οἰκονομικῆς ἐπανάστασης εἶναι ἡ στροφὴ τῆς προσοχῆς τῶν διευθυντικῶν στελεχῶν στοὺς μετόχους, καὶ ἰδιαίτερα στοὺς προνομιούχους μετόχους, ἐκείνους ποὺ κατέχουν συνταξιοδοτικὰ πακέτα. Ἀσφαλῶς πρέπει ἀκόμα νὰ ἀνταποκρίνονται στὶς ἐπιθυμίες τῶν πελατῶν τους, στὶς πρωτοβουλίες τῶν ἀνταγωνιστῶν τους, καὶ στὶς φιλοδοξίες τῶν ἐργαζομένων τους, ἀλλὰ μόνο σὲ πάρα πολὺ περιορισμένη ἔκταση σὲ σύγκριση μὲ τὸ παρελθόν. Ἡ ἱκανοποίηση τῶν αἰτημάτων τῶν μετόχων καθιστᾶ μονόδρομο τὴ μεγαλύτερη δυνατὴ μείωση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ἐργαζομένων καὶ τὴ μείωση τῶν ἀμοιβῶν ἐκείνων οἱ ὁποῖοι καταφέρνουν νὰ διαφύγουν τὴν ἀνεργία. Πολλοὶ στὴν προοπτική τοῦ εὔκολου καὶ γρήγορου πλουτισμοῦ, καὶ μερικοὶ ἄλλοι ἐλλείψει ἄλλων τρόπων βιοπορισμοῦ, ἐναποθέτουν τὴν πίστη τους στὶς ἀγορές. 

Ὅταν τὰ πράγματα παίρνουν ἄσχημη τροπή, καὶ οἱ χρηματοπιστωτικὲς ἐπιχειρήσεις φτάνουν στὰ πρόθυρα τῆς κατάρρευσης, καὶ οἱ μέτοχοι ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἀνησυχοῦν πὼς θὰ ἀπωλέσουν τὶς συντάξεις τίς ὁποῖες τοὺς ὑπεσχέθησαν, οἱ τράπεζες στρέφονται πρὸς τὶς κυβερνήσεις (τὶς ὁποῖες προηγουμένως κατηγοροῦσαν γιὰ ἀνικανότητα) ἀναζητώντας τρόπους διάσωσης. Οἱ κυβερνήσεις πείθουν τοὺς πολίτες τους πὼς ἡ μόνη διέξοδος εἶναι ἡ εἰσφορὰ χρήματος τῶν φορολογουμένων γιὰ νὰ ἀποφευχθεῖ ὁ κίνδυνος τοῦ χάους. Στὴ συνέχεια, καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ κρίση ἔγινε παρελθόν, οἱ τράπεζες ἐπιστρέφουν στὴν πεπατημένη καταγγέλοντας τὴν ἀναποτελεσματικότητα τῶν κυβερνήσεων νὰ διαχειριστοῦν τὰ οἰκονομικά, καὶ ἐπαναλαμβάνοντας πανομοιότυπες πρακτικὲς ποὺ δημιούργησαν τὴν κρίση. Σκοπὸς τῶν κυβερνήσεων ἁπανταχοῦ του κόσμου καθίσταται ἡ διατήρηση τῆς ἀξίας τῶν ἐπενδύσεων τῶν πιστωτῶν τους μὲ ὁποιοδήποτε ἀντίτιμο. Οἱ πολιτικοὶ ἐπιρρίπτουν τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν κατάσταση στοὺς τεμπελχανάδες, τοὺς φοροφυγάδες, τοὺς ἀπάτριδες κ.ο.κ., ὑποστηρίζοντας πὼς οἱ τράπεζες δὲν φταῖνε σὲ τίποτα. Τὴν ἄποψη αὐτὴ συμμερίζονται καὶ οἱ ἐπενδυτές, στρεφόμενοι μάλιστα ἐναντίον ἄλλων συνανθρώπων τους ποὺ ἔχουν διαφορετικὴ ἄποψη.

Τρεῖς κουκουλοφόροι μπαίνουν σὲ μιὰ τράπεζα καὶ μετὰ ἀπὸ αἱματηρὴ σύγκρουση μὲ ἀνταλλαγὴ πυροβολισμῶν παίρνουν ὁμήρους τὸν διευθυντὴ καὶ πέντε ἐπιζήσαντες ὑπαλλήλους, προκειμένου νὰ διευκολύνουν τὴν ἀπόδρασή τους, καὶ στὴ συνέχεια τοὺς δολοφονοῦν. Γιὰ τὸν ἐντοπισμὸ τῶν ληστῶν ἐξαπολύεται ἀνθρωποκυνηγητὸ καὶ τελικὰ συλλαμβάνονται. Σὲ κάποια ἄλλη περιοχὴ τοῦ κόσμου τέσσερα ὑψηλόβαθμα στελέχη κάποιου χρηματοπιστωτικοῦ ἱδρύματος μὲ γκρίζα κοστούμια ἐπιδράμουν στὴν οἰκονομία κάποιας χώρας. Ἡ καταρρέουσα οἰκονομία ἔχει καταστήσει τὴν κυβέρνηση ἀδύναμη νὰ διαχειριστεῖ βασικὲς ὑπηρεσίες. Ἐσωτερικὴ διαφθορά, φυσικὲς καταστροφές, ἔλλειψη ἀναπτυξιακῶν ἐπενδύσεων, ἀποτυχημένες ἀγροτικὲς καλλιέργειες, ὅλα ἔχουν παίξει ἀρνητικὸ ρόλο μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἐπιδείνωση τῆς κατάστασης. Οἱ ληστὲς στὴν πρώτη σκηνὴ μετὰ ἀπὸ δίκη καταδικάζονται σὲ ἰσόβια καὶ ὁδηγοῦνται στὴ φυλακή. Τὰ ὑψηλόβαθμα στελέχη τῆς δεύτερης σκηνῆς ἀνταμείβονται γιὰ τὴν ἐπιτυχῆ πειρατεία τῆς οἰκονομίας τῆς ὑπὸ κατάληψη χώρας καὶ στοὺς ἴδιους καὶ τοὺς προϊσταμένους τους καταβάλλεται μπόνους πολλὲς φορὲς ὑψηλότερό τοῦ δανείου ποὺ χορηγήθηκε στὴν καταρρέουσα χώρα.

Καὶ ἔτσι κορυφώνεται μὲ τελετουργικὲς διαδικασίες ἕνα ἐντυπωσιακὸ θέαμα.