Φορῶντας γούνα τόν μήνα Αὔγουστο ἤ ὁ τουρισμός ὡς ἐμπόρευμα...

Ἡ δήλωση τῆς δημοτικῆς ἀρχῆς Ζακύνθου, μετά τήν δολοφονία τοῦ 19χρονου Βρετανοῦ τουρίστα καί τοῦ τραυματισμου ἄλλων τεσσάρων ἀπό ομάδα ταξιτζήδων τῆς περιοχῆς δίνει ἀφορμές νά σχολιασθοῦν δυό πράγματα. Ἡ ἐπιχειρούμενη, ἐμμέσως πλήν ὅμως σαφῶς, μετάθεση εὐθύνης ἀπὸ τοὺς δράστες πρὸς τὴν μεριὰ τῶν θυμάτων, καὶ κυρίως ἡ σημασία τοῦ τουρισμοῦ ὡς ἐμπόρευμα.

Ἀς πάρουμε πρῶτα μια ἰδέα ἀπό τον σύνδεσμο πού ἀκολουθεῖ.

( http://www.skai.gr/news/greece/article/174804/dimarhos-zakunthou-ston-skai-na-doume-ti-poiotita-tourismou-epithumoume-/

Σύμφωνα μὲ τὴ λογικὴ καὶ τὴν ἀντίληψη τοῦ δημάρχου Ζακύνθου, ἡ δολοφονία τοῦ Βρετανοῦ τουρίστα ἀπὸ νεαρὸ ταξιτζὴ ποὺ ἔγινε τὰ ξημερώματα τῆς Τετάρτης...«…ἦταν μοιραῖο νὰ συμβεῖ».Συγκεκριμένα εἶπε: «Ξέρετε τί συμβαίνει στὴ Ζάκυνθο καὶ εἰδικὰ στὴν περιοχὴ τοῦ Λαγανά, ποὺ μαζεύονται συγκεκριμένοι τουρίστες γιὰ νὰ διασκεδάσουν καὶ νὰ κάνουν πράγματα ποὺ δὲν κάνουν στὴ χώρα τους. Πρόκειται γιὰ συγκεκριμένη ποιότητα, καὶ ἦταν ἑπόμενο νὰ συμβεῖ τὸ μοιραῖο» σημείωσε.

Μὲ ἀφορμὴ τὸ φονικὸ ἑνὸς βρετανοῦ τουρίστα ἀπὸ ὁδηγὸ ταξί, ὁ δήμαρχος Ζακύνθου Στέλιος Μποζίκης, μιλώντας στὸ Σκάι, εἶπε πὼς πρέπει «νὰ ἐπανεξετάσουμε τὴν ποιότητα τοῦ τουρισμοῦ ποὺ ἐπιθυμοῦμε ὡς χώρα.

Πρέπει νὰ δοῦμε τί ποιότητας τουρισμὸ θέλουμε καὶ τί τουρίστες ἐπιθυμοῦμε» τόνισε χαρακτηριστικά.

Σημείωσε ὅτι τὸ γεγονὸς εἶναι ἀπόλυτα καταδικαστέο καὶ ὅτι αὐτὸ ποὺ συνέβη δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν τοπικὴ κοινωνία.

Τέλος ὁ δήμαρχος Ζακύνθου ἐκτίμησε ὅτι τὸ ἀτυχὲς περιστατικὸ δὲν θὰ δημιουργήσει προβλήματα στὸν τουρισμό, ἐνῶ κατήγγειλε ἔλλειψη προσωπικοῦ στὴν ἀστυνομία. «Ἡ ἀστυνομία δὲν ἔχει οὔτε καύσιμα γιὰ τὰ ἁμάξια, καὶ ἐμεῖς ἔχουμε μόνο 5 δημοτικοὺς γιὰ φύλαξη» ὑπογράμμισε.)

Θάπρεπε νὰ εἶναι κάποιος ἀνισόρροπος γιὰ νὰ ὑποστηρίξει ὅτι ἡ δολοφονία τοῦ 19χρονου καὶ τὰ ὄποια κίνητρα της τυγχάνουν τῆς ἐπιδοκιμασίας ἤ ἔστω τῆς ἀνοχῆς τῶν κατοίκων τοῦ Λαγανά στὴν Ζάκυνθο. Πρὸς τί λοιπὸν ἡ ἀγωνία νὰ διευκρινισθῆ ὅτι αὐτὸ πού συνέβη δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν τοπικὴ κοινωνία;

Πρόκειται σαφῶς περὶ πολιτικάντικης ντρίπλας. Κατὰ τὸν δήμαρχο ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος καὶ ἡ αἰτία τῆς δολοφονίας - «ἦταν μοιραῖο νὰ συμβεῖ..», ὅπως ἀνέφερε- εἶναι ἡ ποιότητα τοῦ τουρισμοῦ ποὺ δέχεται τὸ νησί.

Ἀξίζει νὰ προσεχθεῖ ὅτι ὁ δημοκρατικὰ ἐκλεγμένος τοπικὸς ἄρχων, ἀπὸ τὴν μία ἀνησυχεῖ γιὰ τὴν μομφὴ ποὺ τυχὸν θὰ ἀπευθυνθῆ συλλήβδην πρὸς ὁλόκληρη τὴν τοπικὴ κοινωνία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, προφανῶς χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνεται - ἀφοῦ αὐτὸ ποὺ κυρίως τὸν ἀπασχολεῖ εἶναι τὸ μέλλον καὶ ἡ ποιότητα τοῦ τουρισμοῦ στὸ νησί, δηλαδὴ τὰ φράγκα καὶ οἱ ψῆφοι - προσβάλλει τὸν νεκρὸ καὶ δολοφονημένο 19χρονο Βρεττανό. Πόσο διαφορετικὴ δηλαδὴ ἦταν ἡ ἄποψη ὅσων «καταδίκασαν» τὸ 2008 τὴν δολοφονία τοῦ Γρηγορόπουλου, προσθέτοντας ὅμως ὅτι δὲν ἦταν καὶ τὸ καλύτερο παιδὶ ἀφοῦ οὔτε οἱ γονεῖς του ποὺ τὸν ἄφηναν, οὔτε ὁ ἴδιος δὲν ντρεπόταν νὰ γυρίζει στὰ Ἑξάρχεια βρίζοντας τοὺς ἀστυνομικοὺς;

Δεχόμενοι λοιπόν, ὅτι ἡ σχέση τῆς τοπικῆς κοινωνίας μέ τό συμβάν εἶναι ἀνύπαρκτη, εἶναι ἄμοιρη εὐθυνῶν ἡ ἴδια κοινωνία καὶ οἱ ἐκπρόσωποί της για το ὑπάρχον ἐπίπεδο τουρισμοῦ; Ὄχι βέβαια. Δὲν ἐπεδίωξαν, ἀνέχτηκαν, ἐπωφελήθηκαν ἀπὸ τὴν μορφὴ τουρισμοῦ πού καταδεικνύει ὡς ἔνοχη ὁ δήμαρχος; Εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι μία προσπάθεια ἀναίρεσης ἐπιβάλλεται. Καὶ ἐδῶ βρίσκεται καὶ ὁ λόγος τῆς, φαινομενικὰ ἀχρείαστης αὐτῆς δήλωσης περὶ μὴ ταυτίσεως τῆς τοπικῆς κοινωνίας μὲ τὸ καταδικαστέο, ὅπως τονίζεται, καὶ θλιβερὸ περιστατικό.

Ἡ ταυτόχρονη καταδίκη καὶ ἀθώωση τοῦ ἴδιου φαινόμενου - ὅποιο καὶ ἂν εἶναι αὐτὸ - εἶναι πεντακάθαρο δεῖγμα τῆς πολιτκῆς ὑπανάπτυξης τοῦ λαοῦ αὐτῆς τῆς χώρας, τῆς ποιότητας τῶν ἐκπροσώπων του καὶ τῶν σκοπιμοτήτων ποὺ ὑπηρετοῦν. Ἡ δήλωση περὶ «ποιοτικοῦ» καὶ μὴ τουρισμοῦ, στὴν καλύτερη περίπτωση, ταιριάζει σέ κάποιον ἀνυποψίαστο ἐπισκέπτη τῆς περιοχῆς. Ἂν ὅμως προέρχεται ἀπό κάποιον ἀξιωματοῦχο, σέ τοπικό ἤ κεντρικό διοικητικό ἐπίπεδο, τότε πρόκειται γιὰ μνημεῖο ὑποκρισίας καὶ πολιτικαντισμοῦ στὸ ἔπακρον. Ποιὸς δηλαδὴ εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τὴν μορφὴ τουρισμοῦ ποὺ χαρακτηρίζει τὸν Λαγάνα τὴν Ζάκυνθο, ἀλλὰ καὶ τὴν Ἑλλάδα στὸ σύνολό της;

Ὁ «μὴ ποιοτικὸς» τουρισμός, ποὺ ὑποκριτικὰ καὶ κατόπιν ἑορτῆς ἀποκηρύσσεται, ἀλλὰ καὶ ὁ «ποιοτικός», τοῦ ὁποίου ἡ «ποιότητα» προσδιορίζεται ἀπό τό μέγεθος τοῦ πορτοφολιοῦ καί ἐναλλακτικά προτείνεται, ὡς προϊόντα μίας «ἀναπτυξιακῆς» πολιτικῆς δεκαετιῶν ἀποτυπώνουν καὶ οἱ δυὸ μία κατάσταση περιβαλλοντικῆς καὶ κυρίως πολιτιστικῆς ἰσοπέδωσης πού ἀπαντᾶται ἀπὸ ἄκρου σὲ ἄκρο τῆς χώρας.

Ἡ μεταπολεμική, καταστροφικὴ καὶ σχεδιασμένη συγκέντρωση τοῦ μισοῦ καὶ πλέον πληθυσμοῦ τῆς χώρας στὴν πρωτεύουσα καὶ τὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα, ἔδωσε στὸ ἀπὸ γεννησιμιοῦ του τριτοκοσμικὸ ἑλλαδικὸ κρατίδιο, τὴν σημερινὴ ἀποκρουστικὴ μορφὴ χαβούζας. Ὁ ρόλος τῆς Ἑλλάδος ὡς τοπικὸ γρανάζι ἑνὸς ἀδιέξοδου μηχανισμοῦ παραγωγῆς παγκοσμίως, κάτι τέτοιο ἀπαιτοῦσε. Ὁ κοιμισμένος λαὸς μὲ μπροστάρηδες τοὺς πνευματικοὺς καὶ πολιτικοὺς ἐκπροσώπους του, ἀποτελοῦσε τὴν καλύτερη ἐγγύηση. Ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ ἑλληνικὴ ἐπαρχία γλύτωσε μέχρι τώρα, ὅσον ἀφορᾶ τὸ περιβάλλον, σὲ μεγάλο βαθμὸ αὐτὲς τὶς τριτοκοσμικὲς συνέπειες. Ἦρθε ὅμως ἡ ὥρα νὰ ἀποτελέσει τὸ ἑλληνικὸ φυσικὸ περιβάλλον, τὸ κατ’ ἐξοχὴν καύσιμο της τουριστικῆς βιομηχανίας. Σέ μιά χώρα πού οἱ πυρκαϊές, ἡ οἰκοπεδοποίηση καί ἡ αὐθαἰρετη δόμηση ἀποτελοῦν παράδοση, πού ἀντί να μπαινοβγαίνει ἡ θάλασσα στόν αἰγιαλό μπαινοβγαίνει ὁ αἰγιαλός στήν θάλασσα, ἡ ἀντίδραση τοῦ πλήθους ἀναμἐνεται μηδαμινή.

Οἱ κανόνες ποὺ ἐπιβάλλει στὶς ἐξαρτώμενες καὶ τριτοκοσμικὲς χῶρες μία οἰκονομικίστικα παγκοσμίως ὀργανωμένη παραγωγή, ὑποβοηθούμενη ἀπὸ τὶς τοπικὲς «ἐθνικὲς» κυβερνήσεις, χωρὶς νὰ λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν λαούς, περιβάλλον καὶ πολιτισμοὺς εἶναι δεδομένοι. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ἡ ἐντατικοποιημένη μονοκαλλιέργεια. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ ἀκολουθήθηκε πλεῖστες ὅσες φορὲς σὲ κράτη τῆς Ἀφρικῆς, τῆς λατινικῆς Ἀμερικῆς, ὅταν μὲ στόχο τὴν ἐντατικοποίηση καὶ τὴν μονοκαλλιέργεια κάποιου ἀγροτικοῦ προιόντος, δηλητηριάζοντας τὰ ἐδάφη μὲ φάρμακα καὶ τοξικὰ χημικά, τὰ νέκρωσαν τελείως. Μικρὸ τὸ κακό. Οἱ ἐπενδυτὲς συνέχισαν τὴν ἐφαρμογὴ τῆς ἴδιας συνταγῆς σὲ γειτονικὲς χῶρες, ἀφήνοντας πίσω τους συντρίμια καὶ τοὺς κατοίκους τῆς χώρας μὲ τὸ ἀρρωστημένο ἔδαφος, συντροφιὰ μὲ τὸν λιμὸ καὶ τὴν πείνα τους.

Ἡ μονοκαλλιέργεια δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ περιορίζεται σὲ κάποιο ἀγροτικὸ προϊόν, ἀλλὰ καὶ τὸ τουριστικὸ προϊὸν μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ἀντικείμενό της. Τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο, τὰ νησιὰ τοῦ Αἰγαίου, τοῦ Ἰονίου τὸ σύνολο ἑλληνικῶν ἀκρογιαλιῶν, ἀποτελοῦν τὶς διαδοχικὲς φάσεις «ἀνάπτυξης» τῆς ἑλλαδικῆς τουριστικῆς μονοκαλλιέργειας. Μὲ ἀνάλογες διαδικασίες οἱ ἐπενδυτὲς στὸν χῶρο τοῦ τουρισμοῦ, ἀντιλαμβανόμενοι πότε ἡ «ἀξιοποίηση» ἑνὸς νησιοῦ, μίας περιοχῆς, φτάνει στὰ ὅριά της, ξεχύνονται ἀκολουθώντας τὴν ἴδια συνταγὴ σὲ νέους ἐπιλεγμένους τουριστικοὺς προορισμούς.

Καὶ ὅσο καὶ ἂν ἐδῶ μὲ τὴν ἐπέκταση τῆς χυδαίας καὶ ἀγοραίας μορφῆς τουρισμοῦ δὲν καταντήσουμε λιμοκτονοῦντες ἐλέῳ γεωπολιτικῆς θέσεως, ἡ καταστροφὴ τοῦ φυσικοῦ μας περιβάλλοντος σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἐπελαύνουσα πολιτισμικὴ ἀποχαύνωση ἴσως μακροπρόθεσμα ἀποδειχθεῖ καταστροφικώτερη.

Κάθε σκουπιδοποίηση ἀρχίζει ὡς ἐπένδυση. Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ τουρισμοῦ ὡς προϊόντος- ἐμπορεύματος μὲ ὅρους ἀγορᾶς ἔχει τὴν ἑξῆς συνέπεια. Ἐπειδὴ ὅλα τὰ προϊόντα ἔχουν ἡμερομηνία λήξεως, εἶναι ἀναπόφευκτο κάποια στιγμὴ ἡ ἑλληνικὴ φύση καὶ τὸ περιβάλλον νὰ φτάσει στὸ σημεῖο χωρὶς ἐπιστροφὴ κάθε ληγμένου προϊόντος. Θά ἔχουμε δηλαδή ἕνα περιβάλλον ἀπονεκρωμένο, σκουπίδι, ἤ περιβάλλον ποὺ λειτουργεῖ ὡς χῶρος ὑποδοχῆς σκουπιδιῶν, ἀκόμα καὶ τοξικῶν ἡ πυρηνικῶν ἀποβλήτων, στὴν καλύτερη καὶ πιὸ αἰσιόδοξη περίπτωση νὰ ἐντάσσεται σὲ μία φάση ἀνακύκλωσης. Τότε, οἱ οἰκολογικὲς καὶ πολιτιστικὲς χαβοῦζες ποὺ μεταφορικὰ συναντᾶμε σὲ διάφορα νησιὰ καὶ παραθεριστικὰ μέρη, θὰ εἶναι κυριολεκτικὲς καὶ θὰ ἀποτελοῦν τὸν κανόνα.

Τό ἰδιαίτερο χρῶμα τῆς ἐπαρχίας χάνεται, μετατρέπεται σέ ἄχρουν, ἄοσμο, ἄγευστο ἀντίγραφο τῶν τουριστικῶν ὁδηγῶν, τό ἴδιο συμβαίνει μέ τήν ἀρχιτεκτονική ἔκφραση τῶν νησιῶν ἰσορροπημένη στὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο, σβήνει στὸ ὄνομα τῶν «ὑποδομῶν» καὶ τῆς «ἀξιοποίησης». Ὑπάρχει καλύτερη ὑποδομὴ ἀπὸ τὶς θαυμάσιες ἀμμουδιές, ἀκρογιαλιὲς καὶ τὰ ὡραῖα βράχια τῶν ἑλληνικῶν ἀκτῶν; 

Εἶναι δυνατὸν αὐτὰ τὰ δῶρα τῆς φύσης νὰ μὴν ἀξιοποιοῦνται μένοντας ἀνέπαφα, ἀπεναντίας νὰ θεωροῦνται ἁπλὰ συμπληρώματα τεχνοκρατικοῦ σχεδιασμοῦ, πού αὐξάνουν τὴν ἀνταλλακτικὴ ἀξία τῶν μεγάλων ξενοδοχειακῶν ἐγκαταστάσεων μὲ τὶς πισίνες καὶ τὰ κολυμβητήρια δίπλα στὴν θάλασσα;

Ἡ ἔννοια τῆς «ποιότητος», ὅπως καί οἱ ἔννοιες «ἀνάπτυξη», «πρόοδος» προσλαμβάνουν το νόημα τους ἀπό τις ἀνάγκες τοῦ παγκοσμιοποιημένου συστήματος παραγωγῆς. Κάτι τέτοιο δεν εἶναι ἀπαραίτητα κακό, ὑπό τον ὅρο ἡ ὀργάνωση παγκοσμίως νά στηρίζεται καί νά καθορίζεται ἀπό τίς ἐπί μέρους ἀνάγκες, ἰδιομορφίες λαῶν και πολιτισμῶν. Ἀντίθετα ὅμως μέ αὐτό, στὸ παγκόσμιο φιλελεύθερο σύστημα παραγωγῆς ὅλα λαμβάνονται ὓπ ὄψιν, μελετῶνται καὶ προσδιορίζονται μὲ ὅρους ἀγορᾶς.

Τοῦ κανόνος αὐτοῦ δὲν ἀποτελοῦν ἐξαίρεση ὁ ἐλεύθερος χρόνος, ἡ ἄθληση, ἡ ψυχαγωγία, ὅταν μάλιστα ἀποτελοῦν βασικὰ συστατικά του τουριστικοῦ προϊόντος, μέσω τοῦ ὁποίου μετατρέπονται εὐκολώτερα σὲ ἐμπορεύματα. Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μὴν “ἀξιοποιούνται”, ἐπιβάλλεται νὰ ἐντάσσονται στὸ κύκλωμα τῆς παγκόσμιας παραγωγῆς - κερδοφορίας.

Ὅταν ἐπιλέγονται κάποιοι χῶροι ὡς τουριστικοὶ προορισμοί, τὴν ἴδια στιγμὴ ἔχει ἤδη ἐπιλεγεῖ καὶ ὁ ἀντίστοιχος ἐπισκέπτης ἀπὸ τὶς χῶρες προέλευσης. Στὸν παγκόσμο τουριστικό σχεδιασμό συμπεριλαμβάνονται οἱ τουρίστες «ὑψηλοῦ» καὶ «χαμηλοῦ» ἐπιπέδου. Ἂν στὶς χῶρες προέλευσης ὑπάρχει «ἀνάπτυξη» τοῦ ἐμπορευματοποιημένου ἀθλητισμοῦ ἤ τῆς μαζικῆς «ψυχαγωγίας» καὶ διασκέδασης, τότε οἱ τουριστικοὶ προορισμοὶ θὰ γεμίσουν γήπεδα, κολυμβητήρια, καζίνο καὶ νυχτερινὰ κέντρα ἐκτόνωσης. Ἂν γιὰ κάποια περίοδο ἡ παγκόσμια παραγωγὴ εὐνοεῖ καὶ σχεδιάζει τὴν κατασκευὴ γιὼτ τότε θὰ κατασκευασθοῦν μαρίνες. Στὰ ἐξωτικὰ νησιὰ τύπου Πουκέ, πρὶν τὰ μετατρέψουν σὲ χώρους «ὑποδοχῆς» κάθε ξεμωραμένου δυτικοῦ νεόπλουτου, ἀπομάκρυναν μὲ τὸ ζόρι ἰθαγενεῖς ἀπὸ τὶς πατρογονικὲς ἑστίες τους. Ἡ μετατροπὴ χωρῶν τῆς Ἰνδοκίνας σὲ ἐκτεταμένα πορνεῖα γιὰ τὴν ἱκανοποίηση σεξουαλικῶν φαντασιώσεων τῶν ἐπισκεπτῶν θεωρεῖται σημαντικὸ κομμάτι τῆς παγκόσμιας τουριστικῆς δραστηριότητας.

Εἶναι προφανὲς ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ σχεδιασμοὶ ἐλάχιστα λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν τὸν τοπικὸ ὀργανισμὸ ( περιβάλλον, ἀνθρώπους, πολιτισμοὺς) καὶ τὴν ἰσορροπία του. Ἂν στὸ μέλλον ἡ πορεία τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας ἐπιβάλλει κάτι διαφορετικό, ἂν οἱ πίνακες καί οἱ ὑπολογισμοί δώσουν διαφορετικά ἀποτελέσματα, ὁ κάθε τουριστικὸς προορισμὸς ὡς ἐμπόρευμα μειωμένης ζήτησης ἀπαξιώνεται, ὅλα τὰ παραπάνω ( ἑλικοδρόμια, μαρίνες, πάσης φύσεως κτιριακές ἐγκαταστάσεις) ἀχρηστεύονται. Οἱ μή ἀντιστρεπτές ἐπιπτώσεις ὅμως στὸ περιβάλλον πού χρειάστηκε χιλιάδες χρόνια να διαμορφωθεῖ ἀλλά καταστράφηκε μέσα σέ λίγα 24ωρα, ἀλλά καί στόν ἴδιο τὸν πληθυσμὸ, παραμένουν. Οἱ ἐπενδυτές βάζουν πλώρη γιά ἀλλοῦ.

Τί νόημα ἔχει ἡ κατασκευὴ γηπέδων γκόλφ, τένις, καὶ λοιπῶν ἀθλημάτων τῶν παραγόντων, οἱ πίστες ἀγώνων ταχύτητας σὲ περιοχὲς μὲ ἀνέπαφο φυσικὸ περιβάλλον καὶ στὶς ὁποῖες ἡ σωματικὴ ἄσκηση μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθεῖ ἄνετα ἀνεβοκατεβαίνοντας μονοπάτια μέσα σέ δάση, σκαρφαλώνοντας τὶς πλαγιὲς τῶν ὁλοζώντανων ἑλληνικῶν βουνῶν, ἤ τρέχοντας καὶ κολυμπώντας στὶς φιλόξενες παραλίες; Ποιὸν ἐξυπηρετεῖ ἡ μεταφορὰ τοῦ τρόπου ζωῆς μίας τριτοκοσμικῆς ἤ μὴ μεγαλούπολης στὸ ἀκόμα ἰσορροπημένο περιβάλλον τῆς ἐπαρχίας καὶ κυρίως τῶν ἑλληνικῶν νησιῶν; Κάτι πού ἔχει σάν ἀποτέλεσμα τήν ὁμογενοποίηση τῶν πάντων, τήν ἐξάλειψη κάθε πολιτιστικῆς ἰδιομορφίας;

Αὐτὴ ἡ διαστροφὴ ποὺ ὑλοποιεῖ ἀναπτυξιακοὺς σχεδιασμοὺς βιάζοντας τὴν ἑλληνικὴ φύση, ἀνατρέποντας ἰσορροπίες χιλιόχρονες καὶ διαμορφώνοντας συνειδήσεις, κατ’ οὐσίαν νομιμοποιεῖται ἐξομειώνοντας, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, τὸν βιασμὸ μὲ τὴν αὐθόρμητη καὶ φυσικὴ ἐρωτικὴ πράξη.

Τὰ μπάρ, οἱ ντισκοτέκ, τὰ φαστφουντάδικα καὶ ὅλα τὰ ἐμπορικὰ μαγαζιὰ ποὺ σὰν ἐπιδημία καὶ κακιὰ ἀρρώστια ἔχουν ἐνσκήψει στὰ νησιά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν χυδαία καὶ βλακώδη συμπεριφορὰ ποὺ προβάλλουν ὡς στόχο καὶ ἐπιθυμία, ἡ ὁποία ὅμως ἀποτελεῖ πρότυπο μίας πλαστῆς εὐζωίας καὶ ἀπελευθέρωσης, δείχνουν κάτι ἀκόμα ὅσον ἀφορᾶ τὸ ἐπίπεδό του τουρισμοῦ. Εἴτε τοῦ «ποιοτικά» χαμηλοῦ εἴτε τοῦ ὑψηλοῦ. Ἀπὸ τὴν μία μεθυσμένοι καὶ μαστουρωμένοι θαμῶνες ἐν μέσῳ τῆς ὀχλαγωγίας τῶν μπὰρ καὶ τῶν νυχτερινῶν κέντρων, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐκδρομεῖς μὲ γερὸ πορτοφόλι ποὺ ἀντὶ στὰ ποτὰ μπόμπες ἡ προτίμησή τους κλίνει πρὸς τὶς ἀκριβὲς οὐσίες ( π.χ. κοκαΐνη...).

Ἡ τοπικὴ κοινωνία ὅσο μεταλάσσεται ἀρκεῖται στὸν ὑπηρετικό της ρόλο καί βρίσκει τὸν τρόπο νὰ «προσφέρει» στοὺς πάντες, ἀφοῦ τὸ κυνήγι τοῦ κέρδους δὲν κάνει διακρίσεις. Ἐπιμένει νά παριστάνει τόν ἐραστή, γίνεται πορτιέρης σέ νυχτερινά μαγαζιά, σερβίρει αὐγά μέ μπέϊκον, πουλάει ἀντιηλιακά καί ξυραφάκια ἤ χρεώνει μία κούρσα ταξὶ σὲ τιμὴ δέκα φορές φουσκωμένη. Στο πνεῦμα ἐνίσχυσης τῆς τοπικῆς ἀγορᾶς κοστολογεῖ τήν βόλτα μέ τό γαϊδούρι σάν λιμουζίνα, στοὺς δὲ «ποιοτικούς» πουλᾶ δευτεροκλασάτα κοσμήματα καὶ γοῦνες μέσα στὸ κατακαλόκαιρο τῶν Κυκλάδων, ἐνόσῳ ὁ τόπος βράζει. Σὲ αὐτὸ μᾶλλον βοηθάει καὶ τὸ χαμηλὸ πνευματικό ἐπίπεδο τοῦ «ποιοτικὰ ὑψηλοῦ» τουρισμοῦ ποὺ κινεῖ τὴν ἀγορὰ τῆς γούνας Αὔγουστο μήνα στὴν Σαντορίνη καὶ Μύκονο, πρός χάριν ἀμφιβόλου ἠθικῆς συνοδῶν...Μία τέτοια ἀναβάθμιση ὑπονοεῖ ὁ δήμαρχος τῆς Ζακύνθου;

Ὄχι ὅτι οἱ τοπικοὶ παράγοντες καὶ φορεῖς δὲν ἔχουν καὶ ἄλλες κοινωνικὲς ἀνησυχίες, οἱ ὁποῖες εἶναι καί αὐτές τροφοδοτούμενες ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. Στὸ νὰ καταγγέλουν τοὺς ναυτεργάτες ( προσοχὴ ἀναφερόμαστε σὲ ναυτεργάτες καὶ ὄχι στοὺς ταξιτζῆδες-λαμόγια ) ὅταν ἀπεργοῦν καὶ ἐμποδίζουν τὴν προσάραξη τῶν πλοίων στὰ λιμάνια, δὲν τοὺς παραβγαίνει κανείς. Διαμαρτύρονται γιὰ τὴν ταλαιπωρία τῆς τοπικῆς ἀγορᾶς, τῆς ὁποίας στὴν πραγματικότητα εἶναι ἐξαρτήματα καὶ ὑλικὸ ἀναλώσιμο, σύμφωνα μὲ τὸν σχεδιασμὸ τῶν μεγάλων οἰκονομικῶν προγραμμάτων. Ἀντὶ οἱ νησιῶτες, ὁ κάθε ἕνας ξεχωριστὰ καὶ ὅλοι μαζὶ νὰ συνειδητοποιήσουν, ὅτι ὁ μὴ γηγενὴς ἐπενδυτὴς πού δὲν γνωρίζει οὔτε ἔχει μετάσχει στὴν τοπικὴ πολιτιστικὴ παράδοση καὶ ἱστορία καταστρέφει τὸν τόπο θέλοντας καὶ μή, προτιμοῦν νὰ συμμετέχουν παθητικὰ καὶ συμπληρωματικὰ στὴν διακίνηση τοῦ ὅλου «τουριστικοῦ προϊόντος». Ἀκόμα πρέπει νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι αὐτὸ ποὺ μετέβαλε τὸ Αἰγαῖο ἀπὸ λειτουργικὸ πολιτισμικὰ καὶ οἰκονομικὰ ὀργανισμὸ τοῦ παρελθόντος, σὲ ἕνα σύνολο ἀγόνων γραμμῶν τούς 9 ἀπό τούς 12 μῆνες τοῦ ἔτους, εἶναι οἱ πολιτικὲς « ἀνάπτυξης» καὶ οἱ ἐπιθετικὲς τουριστικὲς ἐπενδύσεις ἄμεσου κέρδους, κάτω ἀπὸ τὶς εὐλογίες τοῦ συγκεκριμένου ἑλλαδικοῦ κράτους, καὶ ὄχι οἱ ἀπεργίες τῶν ναυτεργατῶν.

Ἐπανερχόμενος στὴν ἀρχὴ τοῦ κειμένου, στὶς ἀτυχεῖς ἀλλὰ καὶ σαφέστατες δηλώσεις τοῦ δημάρχου Ζακύνθου θέλω νὰ κάνω μία σύγκριση. Πρὶν μερικοὺς μῆνες ἔπεσε θῦμα κλοπῆς καὶ δολοφονήθηκε ἀπὸ μία ὁμάδα Ἀφγανῶν ὁ Μανώλης Καντάρης. Προσπάθησε νὰ βγῆ στὸ προσκήνιο μία συμπλεγματική συμμορία «Ἑλλήνων», θλιβερὰ ἀπομεινάρια μιᾶς ἐθνικοφροσύνης ἐξ’ ὁρισμοῦ ἀνθελληνικῆς, ποὺ ἔβαλε παντοιοτρόπως τὸ χεράκι της στὴν « ἀνάπτυξη» καὶ τὴν κατάντια τῆς χώρας ἐδῶ καὶ διακόσια τόσα χρόνια. Ὑπὸ τὴν ἀνοιχτὴ ὑποστήριξη πολιτικοῦ σχηματισμοῦ καὶ τὴν κάλυψη ἀπὸ δημοσιοκάφρους καὶ Μ.Μ.Ε. ἐκμεταλλεύτηκε καταστάσεις καί τήν ατμόσφαιρα στήν περιοχή τοῦ φονικοῦ, καὶ ἐκχυδάϊσε τὸ γεγονός. Περιόρισε τὰ χαρακτηριστικά τῆς δολοφονίας μόνο στὴν ἰδιότητα τοῦ μετανάστη, ὁ ὁποῖος δολοφονεῖ ἕναν κάτοικο τῆς χώρας ποὺ τὸν «φιλοξενεῖ». Ἡ οἰκογένεια τοῦ θύματος ἀντέδρασε στήν προσβολή τοῦ νεκρού μὲ ἀξιοπρέπεια, κράτησε ἀπόσταση ἀπὸ τούς χρυσαυγίτες καί λοιπά σιχάματα, δέν δέχτηκε τα λουλούδια τους, τούς κατήγγειλε, καὶ τούς ἔβαλε στὴ θέση τους ( http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3342:2011-05-17-07-48-13&catid=80:koin-dikaiomata&Itemid=180 ).

Ὁ δήμαρχος τῆς Ζακύνθου, στὴν προσπάθειά του νὰ «ὑπερασπιστεῖ» τήν τοπική κοινωνία - ὅπως προεῖπα δέν συνέτρεχε λόγος γιά κάτι τέτοιο - δὲν εἶχε στὴν διάθεσή του ἀνάλογα «ἐπιχειρήματα», ἀφοῦ οἱ ρόλοι ἦταν ἀντίστροφοι. Τὸ δολοφονηθὲν θῦμα ἦταν ὁ «φιλοξενούμενος» καὶ δράστης ὁ παρέχων τὴν «φιλοξενία». Αὐτό δεν τον ἐμπόδισε νά προσβάλλει, φαντάζομαι ἄθελά του, τήν μνήμη τοῦ νεκροῦ, βάζοντας καί αὐτός το χεράκι του γιά τήν «ἀνάπτυξη» τῆς χώρας. Ἡ «καταδίκη» τῆς δολοφονίας τοῦ Βρετανοῦ τουρίστα ὅταν συνδυάζεται μέ κάποια ἐπιθυμητή «ποιότητα» τουριστικοῦ προϊόντος, εἶναι τό ἀνάλογο τῶν λουλουδιῶν τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς.

Τά νησιά – Νένα Βενετσάνου	Jim Jarmusch - John Lurie - Earl Bostic( Permanent Vacation-Up there in Orbit)