Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Ἡ μουχλιασμένη πάστα, δηλαδή "Ἑλλάς" τέλος...

(1) Τὸ κείμενο πού ἀκολουθεῖ στό δεύτερο μέρος τῆς ἀνάρτησης καί ἔχει τίτλο "ΤΟ ΕΠΟΣ" εἶναι ἀπόσπασμα ἀπὸ ἄρθρο δημοσιευμένο στὴν ἐφημερίδα Λευκαδίτικος λόγος, στὶς 30/10/1995. Ἀφιερώνεται στὶς γαλιάντρες τῆς "ἐθνικῆς κυριαρχίας". Πολιτικές, ἐπιχειρηματικὲς καὶ κυρίως τῆς «διανόησης». Σὲ αὐτὲς ποὺ μεταπολεμικὰ καὶ μετεμφυλιακὰ μετέτρεψαν τὰ συντρίμμια τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ σὲ πολτὸ καὶ σήμερα οἱ ιδεολογικοί τους ἀπόγονοι ἔχουν τὸ θράσος νὰ φουσκώνουν σὰν γαλιὰ ἀπὸ θιγμένη ὑπερηφάνια. Πού ἀνάγοντας τὴν «ἐθνικὴ» ἰδεολογία καὶ τὴν ἐθνικοφροσύνη σὲ συστατικό τοῦ ἑλληνισμοῦ, βύθισαν τόν νεοέλληνα στὸ σκοτάδι καί τὸν ὁδήγησαν στὴν κατάσταση διαρκοῦς ὑποζυγίου. Καὶ πιὸ πολὺ ἀφιερώνεται σέ ὅποιον νεοέλληνα, κουτοπόνηρα, ἀρέσκεται νὰ τὸ παίζει πάντα θῦμα, διστακτικός νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τῆς ἀνατροπῆς.

Ὅταν βλέπω γριές νὰ μασουλᾶνε πάστες, οἱ πάστες μοῦ μοιάζουν γιὰ μουχλιασμένες, ἔγραψε ὁ Κνοὺτ Χάμσουν.

Ὑπάρχουν κάποιες ἔννοιες πού, σὰν ἱερές, ἐλάχιστα προφέρονται. Στὴν Ἑλλάδα οἱ λέξεις «ἔθνος», «πατρίδα», οἱ ἐν πολέμῳ νεκροί, κ.λπ. ἔχουν καταντήσει ἀπὸ τὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν νεοελλήνων πρόσχημα καθημερινῆς συναλλαγῆς, λοβιτούρας, μέσο προβολῆς καί πάσης φύσεως κομπίνας καὶ ἐργολαβίας. Καί ἔτσι μουχλιάζουν. Κυρίως ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες γαλιάντρες. 

Σάν τίς γριὲς τοῦ Χάμσουν εἶναι ὅσοι σήμερα ἀνακαλύπτουν προδότες, ἀπολίτικοι, καλύπτοντας ἔτσι τὴν οὐσία τῶν πραγμάτων, γιά νά χαίρονται τά χοντρά πορτοφόλια. Καὶ οἱ πιὸ ξεδοντιάρες, μὲ τὰ πιὸ σάπια δόντια, εἶναι τά ἰδιωτικά «δημοσιογραφικὰ» συγκροτήματα, μὲ προεξάρχον τὸ κάποτε ἀποκληθὲν «ἀγλάϊσμα τῆς δημοσιογραφίας».

Ὑπάρχουν δύο Ἑλλάδες.

Εἶναι ἡ ἐπιβεβλημένη ἔννοια τῆς «Ἑλλάδας» ὡς «ἐθνικοῦ» κράτους, πού ὑποτίθεται προέκυψε μὲ φυσικὸ τρόπο ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Αὐτὸ τὸ «ἐθνικὸ» καὶ διαπλεκόμενο κράτος - πελάτης, μὲ μαγικὴ εἰκόνα μία «ἐθνικὴ» ἰδεολογία ἐπίπλαστη, ἔμαθε τὸν λαό του νὰ χασμουριέται, γιὰ νὰ τὸν κλέβει εὐκολώτερα. Αὐτὸς ὁ λαὸς ποτὲ δὲν σκέφτηκε, δὲν παρῆγε κάτι πνευματικά πρωτότυπο , κάτι ποὺ νὰ ἐπηρεάσει τὴν ἐκτὸς συνόρων πραγματικότητα. Αὐτή ἡ Ἑλλάδα, στὸ παγκόσμιο πολιτικὸ γίγνεσθαι, ὡς ἡγεσία, ἢ κοινωνικὸ σῶμα - ἀλληλεξαρτῶνται αὐτὰ τὰ δύο - ἀποτελεῖ ὑποσημείωση, ἡ ὁποία στὸ ἐσωτερικὸ τῆς χώρας συνοψίζεται στὸ ἄθροισμα κάποιων τραπεζῶν, ἐπιχειρήσεων, ἐφοπλιστῶν καὶ μία μάζα πού στὸ ἄκουσμά τους τρέμει.

Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία ἄλλη ἔννοια «Ἑλλάδας». Πρόκειται περὶ ἐννοίας διαφορετικῆς ἀπό τήν προηγούμενη, ὄχι ἁπλὰ ξένης, ἀλλὰ τελείως ἀντίθετης ἑλλαδισμῶν καί γραικυλισμῶν. Μεταβλητῆς στὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο. Ἔννοια πολὺ συνθετώτερη, σαφῶς πολιτισμικοῦ περιεχομένου καὶ ἐλάχιστα γεωγραφικοῦ ἢ φυλετικοῦ, διαρκῶς ἐρχόμενη σὲ ἐπαφὴ μὲ διαφορετικοὺς πολιτισμοὺς μὲ τοὺς ὁποίους ὅταν ἀλληλεπιδρᾶ διατηρεῖται πάντα ἀκμαία, σύμφωνα μὲ τὸ διπλανὸ ἀπόσπασμα τοῦ Ἴωνος Δραγούμη. Καὶ μόνο αὐτὸ τὸ στοιχεῖο ἀρκεῖ γιὰ νὰ χαρακτηρίσει τὸ προαναφερθὲν ἑλλαδικὸ κράτος ὡς κατασκευὴ θνησιγενῆ, καὶ τὸν νεοέλληνα ποὺ κρατιέται γαντζωμένος πάνω του ὡς γραικύλο. Αὐτὴ ἡ διαφορετικὴ Ἑλλάδα ξεκίνησε στὴν ἀρχαιότητα νὰ μαθαίνει τὴν ἀνθρωπότητα νὰ σκέπτεται καὶ κατόπιν δημιούργησε μία σειρὰ αὐτοκρατοριῶν: Μεγάλου Ἀλέξανδρου, Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Ὀθωμανική.

Ὅπως εἶπε καὶ ὁ μεγάλος ἑλληνιστὴς Φρειδερῖκος Νῖτσε « Τίποτε δὲν εἶναι πιὸ παράλογο ἀπὸ τὸ νὰ ἀποδώσουμε στοὺς Ἕλληνες μία αὐτόχθονη κουλτούρα. Ἀντίθετα, ἀφομοίωσαν πλήρως τὴ ζωντανὴ κουλτούρα ἄλλων λαῶν. Καὶ ἂν ἔφτασαν τόσο μακρυά, εἶναι ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἤξεραν νὰ πάρουν τὸ δόρυ ἀπὸ ἐκεῖ πού τὸ εἶχε ἀφήσει ἕνας ἄλλος λαὸς καὶ νὰ τὸ πετάξουν πιὸ μακριά. Εἶναι ἀξιοθαύμαστοι στὴν τέχνη νὰ μαθαίνουν μὲ ὄφελος.» (Φρειδερῖκος Νῖτσε -Ἡ φιλοσοφία στὴν τραγικὴ ἐποχὴ τῶν Ἑλλήνων).

Μὲ βάση τὰ λόγια τοῦ Νῖτσε ὁδηγούμαστε ἀβίαστα στὸ συμπέρασμα, πώς οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀνήγαγαν τὴν πολιτικὴ στὸν ὑπέρτατο, μέχρι σήμερα, βαθμό. Δὲν μένει ὅμως καὶ καμμιὰ ἀμφιβολία γιατί οἱ νεοέλληνες, ὅπως καὶ οἱ εὐρωπαῖοι ὡς κοινότητα, κατήντησαν οἱ πολιτικὰ πλέον ὑπανάπτυκτοι στὸν πλανήτη. Κοινὸ σημεῖο τῶν δύο σαθρῶν οἰκοδομημάτων μιὰ ἰδεολογικὴ φούσκα. Στοὺς πρώτους ὀνομάζεται ἑλλαδισμός, στοὺς δεύτερους εὐρωπαϊκὴ ἰδεολογία. Εἴμαστε στὴν φάση τοῦ ξεφουσκώματος.

(2)«ΤΟ ΕΠΟΣ» Λευκαδίτικος λόγος – 30/10/1995. ( ὑπό Μ. Ἑπτανησίου)


Τό βλέμμα τοῦ Όδυσσέα-Θ.Ἀγγελόπουλος, Θ.Βέγγος, Χ.Καϊτέλ
" Ξέρεις κάτι; Ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει.Πεθαίνουμε σὰ λαός. Κάναμε τὸν κύκλο μας, δὲν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ἀνάμεσα σὲ σπασμένες πέτρες καὶ ἀγάλματα.Καὶ πεθαίνουμε....Ἀλλὰ ἂν εἶναι νὰ πεθάνει ἡ Ἑλλάδα, νὰ πεθάνει γρήγορα. Γιατί ἡ ἀγωνία κρατάει πολὺ καὶ κάνει πολὺ θόρυβο..."
"Ἡ Ἑλλάδα τελείωσε πιὰ" λέει ὁ Θανάσης Βέγγος ὡς ταξιτζὴς σ' ἕναν Ἀλβανό, στὸ νέο διεθνοῦς ἐμβέλειας φὶλμ τοῦ Θ. Ἀγγελόπουλου.

Ἡ Ἑλλάδα τελείωσε πιά. Ἡ Ἑλλάδα τῶν σκοτεινῶν ἐπῶν καὶ τῶν ἀνόητων "ἐθνικῶν γιορτῶν" τελείωσε ἀμετάκλητα -καὶ ἔπρεπε ἤδη νὰ ἔχει τελειώσει πρὸ πολλοῦ. Κράτησε ὑπὲρ τὸ δέον εἰς βάρος τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς περιοχῆς τῆς ἀνατολικῆς Μεσογείου, καὶ ἐδυσκόλεψε ἀφάνταστα στὸ ἱστορικὸν ἀποτέλεσμα μίας φυσικῆς ἐννοίας Εὐρώπης. Γιατί ἐτούτη ἡ Ἑλλάδα τῶν "ἐπῶν" προϋπέθετε σὲ μέγαν βαθμὸ τὴν εὐτέλεια τῶν προσώπων, καὶ ἡ Ἑλλάδα ὡς "ἐθνική κυριαρχία", συναρμολογημένη ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης, εὑρέθηκε ἀναγκαστικὰ μὲ πλεονάζον τὸ εἶδος. Ἡ μέθοδος ἁπλή: γενικὸ διανοητικὸ κατέβασμα καὶ ἡ ἱστορία παραμύθι. Τὰ μέσα ἁπλούστατα: τὸ ὑπουργεῖο "ἐθνικῆς παιδείας" καὶ τὰ ἐξ ἴσου "ἐθνικὰ" βιβλιοπωλεῖα ποὺ δούλευαν μὲ καταλόγους. Μέσα σὲ τούτην τὴν Ἑλλάδα τῶν "ἐπῶν" τίποτε ἄλλο δὲν ἦταν φυσικῶς δυνατόν, παρὰ κάποιες ὁμάδες (καὶ καθόλου τάξεις) νὰ ἐπιβιώνουν, ξεπουλώντας ὅ,τι μποροῦσαν καὶ παριστάνοντας τοὺς "εὐρωπαίους" καὶ τοὺς "ἰδεολόγους τοῦ συστήματος". . Στὴν οὐσία, μὲ πλήρην συνείδηση τῆς ποιότητας των ποὺ ἦταν καὶ ἡ ἐγγύηση τοῦ ρόλου των, ἐνδιαφερόμενοι μόνο γιὰ τὴν τσέπη τους καὶ τὰ "δικά τους παιδιά". Αὐτὴ ἡ Ἑλλάδα τελείωσε πιά. Κανένας δὲν τὴν τελείωσε ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ ἱστορία. Μόνο τὰ κόμματα μοιάζει νὰ μὴν ἔχουν καταλάβει καὶ νὰ μοιράζουν ὁράματα καὶ "διπλωματικὲς ἐπιτυχίες", ἀλλὰ τὰ κόμματα στὴν Ἑλλάδα ποὺ τελείωσε δὲν εἶχαν εὐθύνη ποτέ. Γιατί ἂν εἶχαν, ἁπλῶς αὐτὴ δὲν θὰ τελείωνε. Ἔτσι θὰ συνεχίσει ἡ κατάσταση καὶ ὡς τὸ τυπικὸ τέλος.

Οἱ Ἄγγλοι ἐνίκησαν τοὺς Ἰταλοὺς στὴν Ἀλβανία, ἡ Ἑλλάδα γιορτάζει. Οἱ Γερμανοὶ ἐτάιζαν τοὺς πεινασμένους ἀπὸ τοὺς ἀγγλικοὺς ἀποκλεισμοὺς στὴν Ὁμόνοια, ἡ Ἑλλάδα ζητάει ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς ἀποζημιώσεις. "Ὄχι" εἶπε ὁ Μεταξᾶς στοὺς Ἄγγλους (καὶ γι'αὐτὸ πέθανε ὑγιέστατος ἀπὸ γρίππη!...), τὸ "ὄχι" πρὸς τοὺς Ἰταλοὺς γιορτάζουν τὰ σχολεῖα. Πρέπει κανένας νὰ ἐμβαθύνει πολὺ στὴν "ἰδεολογικὴ σύνθεση" τῶν κατοχικῶν τραγουδιῶν τῆς Βέμπο, γιὰ νὰ καταλάβει πῶς συνέβη νὰ βουλιάξει ἡ "Ἕλλη" σὲ μία μεγάλη "ἐθνικοθρησκευτική γιορτή". Ἕνας ἐχθρὸς πού θέλει νὰ ἀποδυναμώσει τὸν ἀντίπαλό του, εἶναι δυνατὸν νὰ υἱοθετήσει τὴν στρατηγική τῆς ἐθνικῆς του ἔξαψης; Καὶ ὅμως: στὴν Ἑλλάδα ποὺ τελείωσε ὑπῆρξε δυνατὸν νὰ πιστευθεῖ καὶ νὰ μεταβληθεῖ σὲ "ἐθνικὴ γιορτή".

Αἰσθήματα φιλοπατρίας ὡδήγησαν τοὺς ἕλληνες στρατιῶτες στὰ ἀλβανικὰ βουνά; Τί εἴδους φιλοπατρία θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς ὁδηγήσει ἐκεῖ ἀφοῦ ἡ Ἑλλάδα ἐν ὄψει τοῦ πολέμου ( ἤδη μὲ τὴν ἐπάνοδο τοῦ Γεωργίου) θὰ ἔπρεπε νὰ παίξει ἀποκλειστικῶς καὶ μόνο ρόλους καθ’ ὑπαγόρευση, τίποτε κατ’ ἰδίαν πρωτοβουλία, καὶ συνεπῶς ἔπρεπε ὁ στρατός της νὰ εἶναι γυμνὸς καὶ πεινασμένος, καὶ χωρὶς ὅπλα; Ἡ "ἐθνικὴ ἰδεολογία", ἡ πεποιημένη "ἐθνικὴ ἰδεολογία" ποὺ συνιστοῦσε τὴν Ἑλλάδα σὰν κράτος, "ὁ Λεωνίδας καὶ τὸ '21" (ἡ "ἀδιάσπαστη συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους"), ἦταν ποὺ τοὺς ὡδήγησε ἐκεῖ καὶ πάνω σ' αὐτὴ εἶναι "κομμένα" καὶ τὰ τραγούδια τῆς Βέμπο. Τί εἴδους "ἐθνικὰ" τραγούδια εἶναι αὐτά, τὰ συνθεμένα πάνω σὲ μουσικὴ καμπαρὲ καὶ ἐμβατηρίου, πού κάνουν λόγο γιὰ σχέδια τοῦ Μουσολίνι γιὰ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο; Πρόβλημα τῆς Ἑλλάδας τὸ '40 ἦταν νὰ μὴ χάσει τὴν κυριαρχία της στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο; Τὴν εἶχε ποτέ;... Ἀλλοίμονο ἂν καταλάβαιναν οἱ ἀποβλακωμένοι στρατιῶτες τοῦ '40 τοῦτα τὰ νοήματα, ποὺ τοὺς ἐδίνονταν μὲ τὸ κλαρίνο. Γιατί τότε θὰ ἐκάθονταν στὰ σπίτια τους... Καὶ ἀλλοίμονο ἂν τὰ καταλάβαιναν καὶ οἱ σημερινοὶ ποὺ παρελαύνουν, γιατί θὰ προτιμοῦσαν νὰ πᾶνε στὸ γήπεδο. Τὰ "βιβλιοπωλεῖα" ὅμως κάνουν τὴ δουλειὰ τους καλά. Ἡ πιὸ ἀκριβή δουλειὰ στὸν κόσμο: νὰ μὴν πουλᾶς καὶ νὰ εἰσπράττεις...

Μία τέτοια Ἑλλάδα ἑνὸς τέτοιου μεγαλείου, τί δάφνες θὰ μποροῦσε νὰ δρέψει μεταπολεμικά; Τὰ μεταπολεμικὰ κατακάθια ποὺ ἐγκαθιδρύθηκαν μετὰ τὸν πόλεμο ἄρχισαν νὰ γίνονται στὶς ἀπαιτήσεις των ἐνοχλητικά. Ἀλήθεια εἶναι ὅτι αὐτὸ ποὺ ἐπεδίωκαν οἱ βρεττανοί, νὰ παρασύρουν τὶς δυνάμεις τοῦ ἄξονος στὸν ἀστάθμητον γι' αὐτὲς χῶρο τῶν Βαλκανίων καὶ τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, τελικῶς τὸ πέτυχαν. Μετὰ τὸ πραξικόπημα γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τῆς ἐπίσημης κυβέρνησης τῆς Γιουγκοσλαβίας, ποὺ εἶχε κλείσει συνθῆκες οὐδετερότητας μὲ τὸν Χίτλερ, οἱ Γερμανοὶ ἀναγκάσθηκαν νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ Βαλκάνια καὶ νὰ χάσουν πολύτιμον καιρό. Ὁ χειμώνας ἔκαμε τὴν δουλειά του στὸ ρωσσικὸ μέτωπο, ἀλλὰ πρὶν ἀπ' αὐτὸν (10/42) ἀπὸ στρατηγικῆς ἀπόψεως, κατὰ τὴν κρίση δυτικῶν εἰδημόνων, ὅλη ἡ ἐκβάση τοῦ πολέμου εἶχε κριθεῖ ἀπὸ τὶς ἐπιχειρήσεις τῆς Ἀφρικῆς. Καὶ μὲ τὴν συμμετοχὴ φυσικὰ ἑλληνικῶν μονάδων. Ἀλλὰ πῶς μποροῦσε κανεὶς ν' ἀφήσει περιθώρια διεκδικήσεως στεφάνων σὲ μία χώρα πιόνι ἐκ κατασκευῆς καὶ σὲ κυβερνήσεις δωσιλόγων; Καὶ κυρίως πῶς, ἀφοῦ οἱ συμμαχικὲς δυνάμεις ἤξεραν τὴν πραγματικότητα, μιά καὶ αὐτὲς ἐξώπλιζαν τὸν ἑλληνικὸ στρατὸ καὶ ἤξεραν τὶς δυνατότητές του; Κανονικὰ ἡ μυθολογία τοῦ "ἔπους" ἔπρεπε νὰ σταματήσει μ' ἕναν ἔμμεσον "ἔπαινο". Μετὰ τὴν "κοινὴ νίκη", ἡ Βέμπο τραγουδοῦσε:"Ἕλληνες καὶ Βρεττανοὶ ἔχουν κοινὰ σημεῖα, τῆς τιμῆς τὸ αἴσθημα καὶ τὴν ψυχὴ στὴν τρικυμία" . Αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἀρκετό, γιατί ἄλλο "κοινὰ σημεῖα" καὶ ἄλλο κοινὴ τσέπη. Ἡ Ἑλλάδα ἔπρεπε νὰ ξαναγυρίσει στὴν φυσική της κατάσταση τοῦ παρία καὶ τοῦ πολιτικοῦ ἐνεργούμενου, καὶ οὔτε καὶ ἡ Ἀγγλία ἤλπιζε αὐτὸ ποὺ θὰ ἐπακολουθοῦσε: νὰ κατεβεῖ τὸ βιοτικό της ἐπίπεδο κάτω ἀπὸ αὐτὸ τῆς Ἑλλάδας καὶ νὰ ζητάει νὰ κρατηθεῖ ἐκχωρώντας τὴν βιομηχανική της παραγωγὴ στοὺς Γιαπωνέζους. Ὅλα τὰ χάλασε ὁ ἐμφύλιος, ποὺ ἐπετάχυνε τὴν ἔλευση τῶν ἀμερικανῶν. Καὶ πάλι ἡ Βέμπο μὲ τὸν ἐμφύλιο προσπάθησε νὰ συμφιλιώσει τοὺς Ἕλληνες ξεθάβοντας τὸν Κολοκοτρώνη. Τί νὰ ἔκανε ὅμως ὁ Κολοκοτρώνης ἀφοῦ τὰ μουστάκια τοῦ Στάλιν ἦταν μακρύτερα ἀπὸ αὐτὰ τοῦ Κολοκοτρώνη; Οἱ ἀμερικανοὶ ἦταν ἀναπότρεπτο νὰ ἐπικρατήσουν στὴν πολύτιμη κτήση. Ἐχάρισαν λοιπὸν τὰ "λίμπερτυ" στοὺς "ἐφοπλιστές" μας -τὰ καράβια δηλαδὴ ἐκεῖνα ποὺ θὰ μεταφέρναν τὸ πολεμικὸ ὑλικὸ στὴν Εὐρώπη καὶ ποὺ ἡ κατασκευὴ τοῦ καθενὸς διαρκοῦσε 14 ἡμέρες- ἔδωσαν καὶ μερικὰ σκαμπίλια στοὺς παραδεδομένης νοοτροπίας πολιτικοὺς τῶν "ἐπῶν" καὶ ἀγόρασαν πλήρως τὴν κτήση μὲ τὸ σχέδιο Μάρσαλ. Ὅσο τώρα γιὰ τὶς δόξες τοῦ πόλεμου, αὐτὲς ἔδυσαν ἄδοξα: ὁ στατηγὸς Sir Francis de Guingand ἄνοιξε τὸ μετεωρολογικὸ δελτίο τοῦ 1940 καὶ διεπίστωσε ὅτι οἱ καιρικὲς συνθῆκες δὲν ἦταν τέτοιες ποὺ θὰ ἐπέτρεπαν στὸν Χίτλερ νὰ ἐκστρατεύσει νωρίτερα ἐναντίον τῆς Ρωσίας! Τό κοπυράϊτ γιά τό « ἔπος τοῦ 40», συνεπῶς, τό πῆρε ἡ βιομηχανία SOFTEX… Στά βιβλία τῆς νεοελληνικῆς ἱστορίας ἔμεινε μόνο τὸ "αἴσθημα τιμῆς",- κι αὐτὸ ἀμφίβολο. Γιατὶ βέβαια τὸ αἴσθημα τιμῆς τοῦ Κορυζῆ καὶ τοῦ Τσολάκογλου δὲν ἦταν ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ τὸ ἀντίστοιχο τοῦ Γεωργίου. Πῶς νὰ καταφέρουν νὰ τὸ σκάσουν οἱ δεκάδες χιλιάδες βρεττανῶν καὶ νεοζηλανδῶν στρατιωτῶν μὲ τὴν ἀκάθεκτη προέλαση τῶν Γερμανῶν; Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ "διαταγή": νὰ ρίχνονται οἱ ἕλληνες στρατιῶτες ἁπλῶς σὰν μάζα κρέατος στὰ τάνκς, ὅπως ὅταν θέλης νὰ καθυστερήσεις ἕνα φορτηγὸ καὶ ρίχνεις στὸ δρόμο του ἕνα κοπάδι πρόβατα. Καὶ ὁ μὲν Κορυζῆς τίναξε τὰ μυαλά του στὸν ἀέρα, ὁ δὲ Τσολάκογλου, ποὺ μὲ τὴν πράξη του ἔσωσε τὰ ὑπολείμματα τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ -αὐτοῦ δηλαδὴ ποὺ θὰ ἐχρησιμοποιεῖτο ἐν συνεχείᾳ στὴν Μέση Ἀνατολὴ καὶ στὸν ἐμφύλιο-, καρτεροῦσε ἀπὸ ὥρα σὲ ὥρα στὴν φυλακὴ νὰ μποῦν οἱ "προοδευτικοὶ" νὰ τὸν καθαρίσουν. Ἡ γιορτὴ τοῦ "ἔπους" νικάει κάθε χρόνο καὶ τὸ αἴσθημα τιμῆς αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων...

Ἡ Ἑλλάδα λοιπὸν τελείωσε, ἐπειδὴ ἔπρεπε νὰ τελειώσει. Τί ἀπαιτήσεις ὑπάρξεως μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνα κράτος μὲ τέτοιο ἰδεολογικὸ κομφούζιο, ποὺ τὸ γιορτάζει ἐπιδεικτικὰ δύο φορὲς τὸν χρόνο καὶ καθημερινὰ ἀλλοιῶς; Καὶ θάταν περιττὸ νὰ τὸ συζητήσομε, ἀφοῦ ἡ Ἑλλάδα οὕτως ἢ ἄλλως πέθανε, ἂν δὲν συνέβανε νὰ ὑπάρχει ἕνα ἀδιευκρίνιστο καθεστὼς κατοχῆς στὰ Ἑπτάνησα. Αὐτὸ μᾶς λένε οἱ πύρινες ἀνακοινώσεις τῶν νομαρχιακῶν συμβουλίων Λευκάδας καὶ Ζακύνθου μέσα στὸν μεθοδικὰ καλλιεργούμενο σήμερα ἀντιαμερικανισμὸ στὸν κόσμο, ποὺ ἀποτελεῖ μία ἐπιμελημένη ἰδεολογικὴ βιομηχανία. Οἱ ἀμερικανοὶ στρατιῶτες προσέβαλαν, λέει, τὰ δημοκρατικὰ αἰσθήματα τῶν Κερκυραίων, ἐπειδὴ βγῆκαν νὰ κάμουν μία βόλτα στὴν Σπιανάδα. Καὶ δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ συμβαίνουν τέτοιες ἐκδηλώσεις ἐκεῖ, εἴτε μὲ στρατιῶτες εἴτε χωρίς. Εἶναι βέβαια ἐξαιρετικὰ δύσκολο νὰ ἀποδείξουν σήμερα οἱ Κερκυραῖοι τὴν σαφήνεια τῶν δημοκρατικῶν τους ἀντιλήψεων μὲ τὰ τόσα ξενοδοχεῖα ποὺ ἔχουν. Πιθανὸν οἱ τέτοιες ἐκδηλώσεις νὰ συμβαίνουν ἀκριβῶς ἐπειδὴ ὑπάρχουν τὰ πολλὰ ξενοδοχεῖα τοῦ μονοδιάστατου τουρισμοῦ τους καὶ ὄχι κατ' ἀνάγκην ἐπειδὴ ἡ περὶ δημοκρατίας ἀντίληψη τους συμπίπτει μ' ἐκείνην τοῦ Ἐπιτάφιου τοῦ Περικλέους. Τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι μὲ τὰ νομαρχιακὰ συμβούλια τῆς Λευκάδας καὶ Ζακύνθου. Ἔχουν ἄρα ἐπίγνωση τῆς πολιτικῆς σημασίας τοῦ σιγονταρίσματός τους; Ἡ πολιτικὴ δὲν εἶναι βέβαια πρᾶγμα εὔκολο. Εὔκολες εἶναι μόνο οἱ ἐκλογὲς ὑπὸ τοὺς ἤχους τῶν ἐμβατηρίων τῶν "ἐπῶν" καὶ τῶν μπουζουκιῶν. Ἡ πολιτικὴ εἶναι πρᾶγμα δύσκολο. Ἀκριβῶς ὅμως γι'αὐτὸ τίθεται καὶ τὸ ἐρώτημα περὶ τοῦ κατοχικοῦ καθεστῶτος τῶν Ἑπτανήσων. Ὥσπου αὐτὸ νὰ διευκρινισθεῖ, δὲν ἔχουμε λοιπὸν παρὰ νὰ ἀναφωνοῦμε ἀναμένοντες: ζήτω ὁ προοδευτισμός, ζήτω οἱ ἀνακοινώσεις, ζήτω τὸ "Ἀθάνατον ἔπος" μὲ τὴν "πολιτικὴ ὀξύνοια" ποὺ συνεπάγεται,.. Ἐμεῖς, οἱ παλαιοὶ καλοὶ γείτονες τῶν Ἰταλῶν καὶ "Εὐρωπαῖοι"...

(3) Μοῦ ἀρέσει ἡ Βέμπο καί περισσότερο ἐδῶ, προτιμῶ ὅμως ὅσα ἔγραψε ὁ Ἠλίας Πετρόπουλος για τήν ταινία τοῦ Τάκη Κανελλόπουλου, «Οὐρανὸ» πού ἀπέσπασε διθυράμβους στό ἐξωτερικό ἀλλά στό ἑλλαδικό κράτος ὄχι μόνο θάφτηκε ἀλλά καί παραποιήθηκε ἀπό τήν παραγωγό. Γεγονός πού δέν ἄφησαν ἀνεκμετάλλευτο οἱ γαλιάντρες

Συγκινητικὲς ταινίες καὶ ἐξαίσια ποιήματα, πλάσματα μὲ φτεροῦγες. Νεκροψία κάθε κριτική. Οἱ λέξεις τῆς ἑκάστοτε εἰδικῆς ὁρολογίας σιχαμερὰ ἐργαλεῖα, ποὺ δικαίως βρίσκονται στὰ λεξικά. Κανεὶς δὲ θέλει μπαλσαμωμένα ποιήματα. Ὁ Μανόλης Ἀναγνωστάκης καὶ ὁ Γιῶργος Ἰωάννου μὲ ξεκρέμαστα λόγια ἀκολούθησαν μία γενικὴ ὑποχώρηση. Οἱ ἠθικὲς ἀξίες ἀπὸ εἰκοσαετίες φυλαγμένες στὰ συρτάρια. Ἀξιοπρέπεια διὰ τῆς μονώσεως. Ἐγκλήματα δὲν συντελοῦνται πλέον, ἡ μορφὴ τοῦ στραπατσαρίσματος εἶναι ἀνεκτή, ἔπαψε ὁ πανικός, κανεὶς δὲν μοιριολογᾶ. Ἡ γνήσια νύχτα πείθει. Ξαναγυρίζουν τὰ φοβερὰ ὁράματα, ποὺ ἐκ τῶν ὑστέρων ἀγαποῦμε γιατί ἐκεί δέσαμε τὰ νιάτα μας. Ἐκεῖνοι ὅλοι σκοτώθηκαν μὲ πυροβολισμὸ ἐξ ἐπαφῆς. Κάποτε ἦταν ἀλλιῶς. Τώρα πιὸ πολὺ μυρίζει προδοσία, ἐγκατάλειψη. Σιγὰ σιγὰ οἱ ἐναπομείνατες ἐπείσθησαν πώς πρέπει νὰ σιωπήσουν. Καὶ μέσα στοὺς ἐλάχιστους ἁγνοὺς ὁ Μανόλης Ἀναγνωστάκης, ὁ Γιῶργος Ἰωάννου καὶ ὁ νεώτερος Τάκης Κανελλόπουλος ( ἐκ τύχης συμπατριῶτες καὶ περίπου ὁμόφρονες) κατέδειξαν πόσο λίγο ἀπελπίστηκαν. Μόνη, δίκην ἀντιφάσεως, διέξοδος ὁ ἔρως ( ὅλα μπορεῖς νὰ τὰ σωπάσεις, ὅμως ποτὲ τὸν ἔρωτα), κατὰ τὴν σχετικὴ παράδοση τῶν ρεμπέτικων τραγουδιῶν. Δῆθεν παρεμπιπτόντως ἐπαναφέρουν στὸ προσκήνιο κάποιους ἀλησμόνητους ( ποὺ ὁ θάνατός τους ἀκόμα μᾶς ραντίζει) μὲ λόγια σὰν χρησμοὺς – καταληπτὰ ὡστόσο. Σὰν δοῦλοι τοῦ ἀνύπαρκτου θεοῦ διαβιοῦν ὑπὸ συνεχῆ ἀπειλὴν κι’ ἔτσι τὸ σαστισμένο φρόνημα ρέπει στὸ μνημόσυνο. Γιατί ὅταν ὅλοι λουφάζουν, μόνο ἀνόητοι τραγουδοῦν. Μάνα προώρως γερασμένων ποιητῶν κάθε ἧττα καὶ ἀντεπανάσταση. Ὁριστικὲς οἱ πληγὲς τοῦ παρελθόντος. Γι’ αὐτὲς τὶς πληγὲς οἱ δροσεροὶ μενεξέδες. Δέηση ὑπὲρ τῶν ἑβραίων ποὺ χάθηκαν, ὑπὲρ τῶν νέων ποὺ τουφεκίστηκαν στὸν κολοφώνα τῆς δυνάμεως των, ὑπὲρ τῶν κατεδαφιζομένων τουρκόσπιτων καὶ τῶν παλιῶν ἠθῶν, ἐθίμων, γνωριμιῶν καὶ συνοικιῶν. Ἀλλὰ κατὰ βάθος μᾶλλον ἐλπίζουν ὅτι αὐτὸ τὸ ἀπόστημα θὰ σπάσει σὰν τὸν ἥλιο.

ΚΑΗΜΕΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Δὲν ἔχω ὄνομα, ἐπώνυμο, ἐπάγγελμα, κατοικία, γυναίκα ,παιδιά. Οὔτε κότες, γάτα, καὶ σκύλον πιστό. Ἔχω πεθάνει ἀπὸ διαμπερὲς τρομερὸ τραῦμα κι’ ἐνῷ ἔλυωνα ἄθαφτος μὲ σκέπασαν τὰ φύλλα ( Μιλῶ γιὰ τὰ λουλούδια ποὺ μαραθήκανε στοὺς τάφους καὶ τὰ σαπίζει ἡ βροχὴ καημένη πατρίδα). Βασανίστηκα. Βασανίζομαι. Ἀκόμη βασανίζομαι γιὰ σένα. Πάντα γιὰ σένα, καημένη πατρίδα. Πετάξαμε τότε τὰ ἄχρηστα ντουφέκια καὶ τὶς φαρμακερὲς λόγχες. Μόνο οἱ σαλπιγκτὲς κράτησαν τὶς σάλπιγγες. Κι’ οἱ σάλπιγγες φτάσαν στὰ στόματα, οἱ σάλπιγγες σκληρὲς στοὺς τέσσερεις ὁρίζοντες. Κομίζουν τὴ σκηνὴ τοῦ μαρτυρίου. Πότε ἀκούστηκε σάλπιγγες νὰ σημαίνουν ὑποχώρηση; Οἱ καρδιές μας καὶ ὁ Ἀργύρης Κουνάδης ἔνοιωσαν τὴν πικρὴ μελωδία τῶν ἀπατημένων καὶ ντροπαλῶν. ( Μιλῶ γιὰ τὰ τελευταία σαλπίσματα τῶν νικημένων στρατιωτῶν, καημένη πατρίδα. ). Δὲν θὰ ξανακούσω πιὰ μπουζούκια, σαντούρια καὶ μπαγλαμάδες. Καὶ οὔτε θὰ παραβρεθῶ σὲ γάμους καὶ βαφτίσια. Ὅλοι θὰ μὲ ξεχάσουν. Ἀκόμη κι’ ἐσὺ ἀγάπη μου. ( Μπῆκα ζωντανὸς σὲ ὑγρὰ χαρακώματα καημένη πατρίδα.) Μᾶς πῆραν τὰ ὄπλα. Λησμονήσαμε τὰ κανόνια σὲ ἀνώνυμα ἢ ἐπώνυμα ὑψώματα. Τὰ αὐτοκίνητα τὰ κάψαμε μὲ τὴν ἴδια τοὺς τὴ βενζίνη. Ὅλα τὰ ἐγκαταλείψαμε γιατί πολὺ φοβηθήκαμε. Τρομάξαμε σὰν παιδιὰ μικρά. Φοβηθήκαμε σὰν ἀληθινοὶ ἥρωες καὶ φύγαμε. ( Ἔμεινα χρόνια γονατιστὸς καημένη πατρίδα). Ἔχασα τὸ δίκωχο. Τὰ πουρνάρια ξέσχισαν τὴ χλαίνη μου. Χωρὶς παγούρι ὁδηγήθηκα δέσμιος καὶ νηστικὸς σὲ δενδροσκεπὴ μονοπάτια ὅπου περιπλανήθηκα. Στὰ καθημαγμένα βουνὰ μὲ ξέχασαν δίχως μνῆμα. ( Κάννες τουφεκιῶν στράφηκαν καταπάνω μου καημὲνη πατρίδα). Φόρεσα χιτώνια προσφάτως σκοτωμένων. Ἀπὸ δύσκαμπτα πόδια νεκρῶν τράβηξα ἄρβυλα ποὺ εἶχε καλύψει ἡ ἀπριλιάτικη πάχνη. ( Τοὺς τρέμω τοὺς νεκρούς, τὰ βλέπουν ὅλα, πετοῦν παντοῦ, παρίστανται καὶ φρίττουν). Μὲ χαμηλωμένα βλέμματα καὶ χείλη σφιγμένα πέρασα διὰ μέσου ἀγνώστων χωριῶν. ( Μιλῶ γιὰ τὶς ξυπόλητες τὶς μάνες ποὺ σέρνονται στὰ χαλάσματα καημένη πατρίδα). Σκέφτομαι τὰ παληκάρια ποὺ δέχτηκαν τὸ θάνατο χωρὶς τὸ βλέμμα τους νὰ σκοτεινιάσει ἢ νὰ λυγίσει. ( Χίλιες φορὲς μὲ σκότωσες καημένη πατρίδα). Δὲν κρατῶ κρυφὰ μυστικά. Δὲν ἀντέχω νὰ βλέπω τὰ γοργὰ ἄλογα γυμνὰ ἀπὸ λουριά, χάμουρα, κουδούνια, χαϊμαλιά. Ποτὲ δὲ σὲ θρήνησα ὅσο τώρα. ( Μεγάλη ἡ χάρη σου, γλυκειὰ κατακαημένη πατρίδα).


ΥΓ. Κάποιοι, καλοθελητὲς ἢ ὄχι, πιθανὸν νὰ θελήσουν νὰ «δοῦν» ὅτι ἡ σημερινὴ ἀνάρτηση ἀποστρέφει τὸ βλέμμα, μὲ τὰ ὅσα γράφει, ἀπὸ τὰ ἐγκλήματα τῆς Γερμανίας κατὰ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Τὸ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν τὰ μάτια καλυμμένα μὲ γράσσο εἶναι χαμένος κόπος. Γιὰ τοὺς καινούργιους ἀναγνῶστες προτείνω νὰ ρίξουν μία ματιὰ στὶς ἀναρτήσεις πού ἔχω κάνει γιὰ τὰ Καλάβρυτα, Χορτιάτη, Ἐθνικὴ Ἀντίσταση, γερμανικὲς ἀποζημιώσεις κ.λπ. Ἀλλά καί σ' αὐτό ἐδῶ τό κείμενο. Γιατί πρέπει νά τά λέμε ὅλα γιά τήν μαύρη ψυχή καί τῶν "συμμάχων"...Σύμφωνα μέ τόν Διονύσιο Σολωμό, ἐθνικόν εἶναι ὅτι εἶναι ἀληθές...

21 σχόλια:

  1. μου είναι αδύνατο να διαβάσω τις αναρτήσεις, γιατι έχουν πολυ μικρά γράμματα. σε παρακαλώ διάλεξε για τις αναρτήσεις μεγαλύτερη γραμματοσειρά. είναι κρίμα να διαβάζω μια παράγραφο και να πονοκεφαλιάζω. και πως θα βάλω και εγώ πολυτονικό σύστημα στο μπλογκ μου;;;

    ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλημερα

    μιλᾶς γιά τήν γραμματοσειρά σέ αὐτήν ἐδῶ τήν ἀνάρτηση ἤ σέ κάποιες παλιότερες;

    Θά κυττάξω σιγά σιγά νά διορθώσω τίς παλιές...

    γιά τό πολυτονικό νομίζω εἶναι ἐγκατεστημένο στά windows, ἐμένα εἶχαν μέσα καί ἀρχεῖο μέ συνδυασμούς πλήκτρων γιά νά μπαίνουν οἱ τόνοι καί τά πνεύματα, ταιριάζουν πάντως ὡρισμένες μόνο γραμματοσειρές ...κάνε δοκιμές στό word πρῶτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ria: Τσέκαρε τον browser που έχεις. Όλες οι καινούργιες εκδόσεις των διάφορων browsers προσφέρουν την δυνατότητα μεγέθυνσης της ιστοσελίδας που παρουσιάζουν (γραμματοσειρά και φωτόγραφίες)

    Καλά βρε zaratustra πότε ξεκίνησες να το γράφεις αυτό; Και πόσο γρήγορα δικαιώθηκες για το: "...καὶ σήμερα οἱ ιδεολογικοί τους ἀπόγονοι ἔχουν τὸ θράσος νὰ φουσκώνουν σὰν γαλιὰ ἀπὸ θιγμένη ὑπερηφάνια."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οπως είπα και στο ιστολόγιο Santa Mavra το οποίο έχει επίσης απόσπασμα από το ίδιο κείμενο, κάπου είναι αιρετικός, κάπου είναι υπερβολικός, κάπου είναι οργισμένος ή και οργιώδης ο λόγος του Κακλαμάνη αλλά πάντα πυκνός, σύνθετος, και με βάθος που δέιχνει ότι ναι, έχει και δίκιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γειά σου Μπίλ

    εἶμαι βλέπεις γλυκαντζής καί ξεχωρίζω τίς φρέσκιες πάστες ἀπό τίς μουχλιασμένες :))
    ὅταν βλέπω σήμερα νά διαμαρτύρονται λέει στίς παρελάσεις οἱ ὀπαδοί τοῦ Ὀλυμπιακοῦ Βόλου καί τοῦ Ἡρακλῆ ( γιά εὐνόητους λόγους), μαζί μέ τούς ἀγανακτησμένους, ὅλοι μαζί γιά νά τιμήσουνε τούς νεκρούς, καί νά ἀπονείμουν τίτλους προδοσίας... ξενερώνω τελείως ...Ἀπό τήν ἄλλη σκέφτομαι , λές τόν ἄλλο προδότη καί αὐτομάτως ἡ ἀφεντιά σου ἐκεῖ πού ἦταν χωμένη 10 ὑπόγεια μιζέριας κάτω, βγαίνει στήν ἐπιφάνεια ἄσπιλη καί ἀμόλυντη..."Ἔξυπνη" μέθοδος ψυχοθεραπείας, χρησιμοποιώντας πονηρά τούς νεκρούς ὡς στήριγμα

    Γιά πόσο καιρό ἀκόμα θά "κρύβεται" αὐτός ὁ λαός πίσω ἀπ΄τούς νεκρούς...Περίεργος σεβασμός...Μπορεῖς νά σεβαστεῖς κάτι ὅταν ἔχεις ἄγνοια;

    Καλησπέρα Μαίρη...ὅσο καί ἄν σέ μερικά σημεῖα μέ ξένισε ὅταν τό διάβασα, στό τέλος δέν μπόρεσα νά ἀντισταθῶ...τά ἀποδέχθηκα ὅλα, ἕνα ζωντανό καί ἀνεπιτήδευτο κείμενο ποτέ δέν εἶναι λάθος,...πραγματική τροφή γιά τό μυαλό, ὄχι ὅμως μασημένη...

    Δυστυχῶς στήν Ἑλλάδα οἱ ἀξίες ἤ μένουν στό περιθώριο, ἤ λοιδωροῦνται..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. εξαιρετικη και απολυτα τεκμηριωμενη αναρτηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. zaratustra εγώ εχθές τα έβαλα με τους δήθεν θιγμένους του πολιτικού κόσμου που (όσοι δεν "κρύβονται" πίσω από διεθνείς λέσχες) κάποιοι από αυτούς έχουν την κουτοπονηριά να κρύβουν πίσω από το "σεμνά&ταπεινά" το "στα μουλωχτά" και οι υπόλοιποι μπουρτζόβλαχοι έχουν το θράσος να μας φωνάζουν λες και σαλαγάν τα γίδια τους.

    Ειδικά εχθές δεν ήθελα να τα βάλω με τον κόσμο. Ούτως ή άλλως, ε, δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τέτοιας, περίεργης, σύστασης μάζα. Πλέον τείνω να το αποδεχθώ. Τόσα χρόνια ευκολία, τόσα χρόνια αποστρέφονται τη μόρφωση, ε, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΣ;;; (αγαπημένη μου ατάκα!) Βάλ'τους αυτούς μέσα σε μια "κοινωνία" που έχει το άτομο να ακροβατεί διαρκώς σε τεντωμένο σκοινί (το χρησιμοποιώ όχι ως παρομοίωση κάποιος ιδιαίτερης ανάγκης διατήρησης ισορροπιών, αλλά για να περιγράψω το διαρκές άγχος: "πέφτω και τσακίζομαι"), μια δομή που διαρκώς ταλαιπωρεί και στερείται δίχτυ προστασίας. Και κάθε τρεις και λίγο: "κίνδυνος, θα μπατάρει το πλοίο, όλοι αριστερα!" και μετά πάλι, "κίνδυνος, θα μπατάρει το πλοίο, όλοι δεξιά", ε, τι να γίνει, τελικά το μαμημένο πλοίο θα μπατάρει!

    Η αγανάκτηση είναι ύπουλο πράγμα (!)
    Έρχεται πάντα κατόπιν εορτής. Και έρχεται με την μορφή αυτής της ανομοιογενούς μάζας, πρέπει να το δεχθούμε αυτό. Αφού -όπως κι εσύ εξάλλου είχες παρατηρήσει- δεν αγανάκτησε όταν έπρεπε (πολύ πιο πριν από όλους τους άλλους) ο πνευματικός κόσμος, να "ισιώσει" το πλοίο, ήταν φυσιολογική αυτή η κατάληξη. Γιατί ο πνευματικός κόσμος έχει τους χάρτες και την πυξίδα και μπορεί να μη γνωρίζει τι βρίσκεται στις αχαρτογράφητες περιοχές, γνωρίζει όμως πολύ καλά όλους τους χαρτογραφημένους κινδύνους. Γνωρίζει πώς να αποφύγει τις ξέρες πριν το πλοίο τις πλησιάσει. Όταν αντιληφθεί τον κίνδυνο το υπόλοιπο πλήρωμα (άσε που οι περισσότεροι σ'αυτό το πλοίο δεν αισθάνονται πλήρωμα, αισθάνονται τουρίστες και νομίζουν πως τους πάνε κρουαζιέρα) τα πράγματα πλέον είναι πολύ δύσκολα και οι συμπεριφορές αλλοφροσύνης αναμενόμενες.

    Έγραφε κάποιος στον capital ότι στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας συμμετέχουν κι εκείνοι που ο μισθός τους από 3.000€ μειώθηκε στα 2.500€. Ε, το ξέρω. Ε, μου γυρίζουν τα'ντερα. Και επειδή συμμετέχει ο κάθε λογής κρετίνος εγώ να μην διαμαρτυρηθώ;
    Έπρεπε να είχα διαμαρτυρηθεί πιο πριν;
    Ίσως.
    Αυτό όμως είναι το μειονέκτημα όλων των ιδιωτών πιστωτών (οικονομικών πιστωτών και ηθικών πιστωτών). Όταν δεν υπάρχει μια σωστή οργάνωση (λειτουργική κοινωνία στην περίπτωσή μας) η αντίδρασή τους είναι καθυστερημένη και περιορισμένη. Κι αυτό το γνωρίζει ο οφειλέτης-εξουσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τὰ χθεσινὰ γεγονότα ἐλάχιστες ἀμφιβολίες μου ἀφήνουνε πλέον γιὰ αὐτὸ ποὺ συντελεῖται. Τροποποίησα -μέ εὐνόητα εἰσαγωγικά - λοιπόν τόν τίτλο, ἄν καί τό νόημα πού θέλω νά περάσω βγαίνει ὁλοκάθαρο ἀπό τήν ὅλη ἀνάρτηση...

    Ὁ Τζίμης Πανούσης - ὁ ὁποῖος φαλτσάρει λίγο τελευταῖα στο ραδιόφωνο, βγάζοντας κι αὐτὸς μέσα σέ πολλά σωστά κορῶνες περὶ προδοσίας - κάποτε εἶχε τραγουδήσει

    «Μικροαστοὶ θὰ σᾶς φᾶνε τὰ παιδιά σας, θὰ σᾶς φᾶνε ζωντανούς…».

    Κάτι τέτοιο γίνεται. Ὁ νεοέλληνας «ξυπνάει» ἀπότομα, σὰν τὸν ἐπιβάτη τοῦ βαγκὸν λί, τὴν στιγμὴ τῆς σύγκρουσης. Ἀνίκανος νὰ συνειδητοποιήσει τί συμβαίνει, κανιβαλίζει πάνω στὸ ἑλλαδικὸ σύστημα ποὺ τὸν ἐξέθρεψε.

    Γειά σου ρέ Μπίλ..μόλις τώρα εἶδα καί τό σχόλιο σου, κοίτα ἐγώ δέν τά ἔχω μέ τήν ἀγανάχτηση ὅσο καθυστερημένη καί νἄναι, ἀλλά μέ τήν "ἀγανάχτηση"
    μήν περιμένεις ἐξήγηση στά εἰσαγωγικά... πρωΐ εἶναι ἀκόμα :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Θα ήταν υπερβολική τιμή να σχολιαστεί το προχειρογράφημα του Κακλαμάνη ―και προφανώς δεν του αξίζει τέτοια τιμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τά κείμενα, οἱ θέσεις και οἱ ἀπόψεις δέν ἐκτίθενται οὔτε σέ πασαρέλα, οὔτε ἀναμένουν σέ κάποια σειρά βραβεύσεως, ἤ ἀπονομῆς μεταλλίων καί τιμητικῶν διακρίσεων...

    Τά κείμενα, οἱ ἀπόψεις κατατίθενται γιά προβληματισμό καί σέ ὅσους δέν ἔχουν τήν ἄποψη, οἰκειοθελῶς ἤ ὄχι, πώς ἡ σκέψη εἶναι πρᾶγμα ἄχρηστο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ιδέα:
    Κράτα τη "μούχλα", κράτα το "τέλος" και άλλαξε τον τίτλο σε: "Μούχλα δίχως τέλος"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ὡραία ἰδέα , ἀλλά ἀπορρίπτεται ἀσυζητητί ...:))

    Ἔτσι ὅπως τό λές μοῦ ψιλοφέρνει σέ σύνθημα. Ἡ πάστα εἶναι ἀπαραίτητη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. "Εἶναι ἡ ἐπιβεβλημένη ἔννοια τῆς «Ἑλλάδας» ὡς «ἐθνικοῦ» κράτους, πού ὑποτίθεται προέκυψε μὲ φυσικὸ τρόπο ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Αὐτὸ τὸ «ἐθνικὸ» καὶ διαπλεκόμενο κράτος - πελάτης, μὲ μαγικὴ εἰκόνα μία «ἐθνικὴ» ἰδεολογία ἐπίπλαστη, ἔμαθε τὸν λαό του νὰ χασμουριέται, γιὰ νὰ τὸν κλέβει εὐκολώτερα. Αὐτὸς ὁ λαὸς ποτὲ δὲν σκέφτηκε, δὲν παρῆγε κάτι πνευματικά πρωτότυπο , κάτι ποὺ νὰ ἐπηρεάσει τὴν ἐκτὸς συνόρων πραγματικότητα." Π.χ. πνευματικά πρωτότυπου: http://www.youtube.com/watch?v=B1IWTA4zbX4&feature=related (αν και το αυτοηττώμενο που περιγράφεται στους στίχους ίσως να μην το θεωρήσετε καθόλου πρωτότυπο..)
    "Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία ἄλλη ἔννοια «Ἑλλάδας». Πρόκειται περὶ ἐννοίας διαφορετικῆς ἀπό τήν προηγούμενη, ὄχι ἁπλὰ ξένης, ἀλλὰ τελείως ἀντίθετης ἑλλαδισμῶν καί γραικυλισμῶν. Μεταβλητῆς στὸν χῶρο καὶ τὸν χρόνο. Ἔννοια πολὺ συνθετώτερη, σαφῶς πολιτισμικοῦ περιεχομένου καὶ ἐλάχιστα γεωγραφικοῦ ἢ φυλετικοῦ, διαρκῶς ἐρχόμενη σὲ ἐπαφὴ μὲ διαφορετικοὺς πολιτισμοὺς μὲ τοὺς ὁποίους ὅταν ἀλληλεπιδρᾶ διατηρεῖται πάντα ἀκμαία," (Επιτρέψτε μου να προσεπικυρώσω σημειώνοντας την ελληνοδανική καταγωγή του Mickey Pantelous.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ἀπάντηση στό πρῶτο σχόλιο τῆς ἀνάρτησης http://katotokerdos.blogspot.gr/2013/10/3_21.html

    Νομίζω δεν ὑπάρχει ἀντίφαση μεταξύ Μπογιόπουλου καί Κακλαμάνη στό ἄν ὁ Μεταξᾶς μέ τό ΟΧΙ τοῦ Ὀκτωβρίου εὐθυγραμμίστηκε μέ τά ἀγγλικά συμφέροντα. Αὐτό φυσικά δεν σημαίνει ὅτι ἔπραξε κατά τῶν ἑλληνικῶν συμφερόντων. Τό ΟΧΙ στούς Ἄγγλους τό εἶπε ὁ Μεταξᾶς στίς συζητήσεις τοῦ Ἰανουαρίου 1941, πού ἐγίνοντο σχετικά μέ τήν στρατιωτική βοήθεια τῆς Αγγλίας πρός τήν Ελλάδα, θεωρῶντας ὅτι ἡ ποσότητα καί ἡ ποιότητα πού προσέφεραν οἱ Ἄγγλοι ἦταν ἄνευ οὐσίας καί θά ἔφερνε τό ἀντίθετο ἀποτέλεσμα

    Πολύ καλά κάνει ἡ σύγχρονη ἀριστερά και βάλλει κατά τῶν συγχρόνων ἱστορικῶν τοῦ κατεστημένου ἐφ’ ὅσον οἱ τελευταῖοι κάτω ἀπό γενικόλογες ἐπιφανειακές ἀλήθειες κρύβουν τήν οὐσία τῶν πραγμάτων. Δυστυχῶς ὅμως , θεωρῶ ὅτι ἡ σύγχρονη ἑλλαδική ἀριστερά δέν μπορεῖ νά κάνει σωστές ἱστορικές ἐκτιμήσεις οὐσίας καί ἔτσι ἐγκλωβίζεται. ( νομίζω ὅτι ἡ ἀνάρτηση ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ἐξηγεῖ τό γιατί. Ἡ σύγχρονη ( ἐξαιρουμένου στήν περίπτωση αὐτή τοῦ ΚΚΕ ) ἀριστερά, ἐφ’ ὅσον ἔχει στενές σχέσεις με την σοσιαλδημοκρατία καλό εἶναι νά μήν ξεχνάει ὅτι ὁ Μεταξᾶς κατήργησε το κοινοβούλιο μέ τήν συντριπτική πλειοψηφία πού τοῦ παρεῖχε τό κόμμα Φιλελευθέρων. Οἱ μόνοι πού εἶχαν καταψηφίσει τότε, ἦταν τό ΚΚΕ καί ὁ Γεώργιος Παπανδρέου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ὅσον ἀφορᾷ στό δεύτερο, καί πολύ λογικό ἐρώτημά σας, νομίζω ὅτι μιά πολύ καλή ἀπάντηση βρίσκεται στήν συνέχεια τοῦ ἀποσπάσματος πού ἀναφέρατε ( ἀπό τό Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ). Ἐκεῖ ὁ Κακλαμάνης γίνεται περισσότερο σαφής, γιά τό τί ἐννοεῖ …Εἶναι κάπως ἐκτεταμένο ἀλλά τό παραθέτω. Ἔχω τονίσει κάποιες φράσεις, γιά μένα σημαντικές.. Προσωπικά προσπαθῶ νά ἐκτιμῶ τά γεγονότα μέσα στό πλαίσιο τῶν διεθνῶν πολιτικῶν συσχετισμῶν, καί τῆς διπλωματικῆς προϊστορίας…

    Γράφει λοιπόν ὁ Κακλαμάνης

    " ...Δυστυχῶς τὸ ΕΑΜ δὲν ὑπῆρξε κανένα δημιούργημα τοῦ ΚΚΕ, τῆς «ἀντίστασης» καὶ τοῦ «λαοῦ». Ὑπῆρξε ἁπλῶς μιὰ ἀναγκαία πολιτικὴ ἐπιλογὴ τῶν δυνάμεων κατοχῆς, δηλαδὴ τῶν ἴδιων τῶν Ναζί, μέσα στοὺς διεθνεῖς τότε πολιτικοὺς συσχετισμοὺς καὶ τὴν τροπὴ τοῦ πολέμου. Εἶναι δηλαδὴ οἱ ἴδιοι οἱ Ναζὶ πού ἐπιδίωξαν τὴν δημιουργία τοῦ ΕΑΜ, πού τὸ ἐχρηματοδότησαν καὶ τοῦ προμήθευσαν τὰ ὄπλα. Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ οἱ Ἰάπωνες, ἐνισχύοντας τὰ κομμουνιστικὰ κινήματα τῶν ὑπὸ τὴν κατοχὴ τους χωρῶν στὴν Ἄπω Ἀνατολὴ καὶ ἰδιαίτερα ἐκεῖνα τῆς Ἰνδοκίνας, ὅπου ὑπῆρχον τεράστια στρατηγικῆς σημασίας συμφέροντα τῶν δυτικῶν δυνάμεων (ὄχι μόνο μεταξὺ Ἀγγλίας, Ἀμερικῆς καὶ Ρωσσίας, ἀλλά καὶ ἄλλων εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, βλ. π.χ. W. Pahl: «Wetterzonen der Weltpolitik», 8η ἔκδ., Leipzig 1941, σελ. 222 κ.ε.). Μιὰ συνέπεια τῶν καταστάσεων ἐκείνων ὑπῆρξε καὶ ὁ κατοπινὸς πόλεμος τοῦ Βιετνάμ. (Τὴν ἰσοζυγῆ γεωστρατηγικὴ σημασία τοῦ ἑλληνικοῦ ἐμφυλίου καὶ τοῦ πολέμου στὸ Βιετνὰμ δέχεται καὶ ἡ ἐπίσημη σοβιετικὴ ἱστοριογραφία, βλ. τὸ βιβλίο μας «Ἀνάλυση τῆς νεοελ. ἀστικῆς ἰδεολογίας» , Ἀθῆναι 1975, σελ. 129, ὑποσ. 1). Ἐντὸς τῶν πολέμων, ὡς γνωστόν, συμβαίνουν οἱ μεγαλύτερες διαμορφώσεις τῆς κατοπινῆς πολιτικῆς. Στὶς 12 Ἰουλίου 1941 κλείεται ἡ Ἀγγλοσοβιετικὴ Συνθήκη συνεργασίας ἐναντίον τῆς Γερμανίας, ἐνῷ ἀπὸ τοῦ Μαρτίου τοῦ ἴδιου χρόνου εἶναι ἐν ἰσχύει ὁ νόμος τοῦ Προέδρου Ροῦσβελτ περὶ «ἐνοικιοδανεισμοῦ» («Lead Lease Act»), ὁ ὁποῖος θὰ ἰσχύσῃ γιὰ τὴν ΕΣΣΔ ἀπὸ Αὔγ. 1941. Ἀκριβῶς ἕνα δίμηνο μετὰ τὴν Ἄγγλοσοβιετικη Συνθήκη συγκροτοῦνται μὲ διαφορὰ ἐλαχίστων ἡμερῶν ὁ ΕΔΕΣ καὶ τὸ ΕΑΜ στὴν Ἑλλάδα (9.9.1941 καὶ 27.9.1941 ἀντιστοίχως). Οἱ ὀργανώσεις αὐτές, καὶ ἰδιαίτερα τὸ ΕΑΜ, περιλαμβάνουν μέσα τους πλῆθος μικρότερων ὀργανώσεων (βλ. π.χ. Χρ. Χρηστίδη: «Χρόνια Κατοχῆς», Ἀθῆναι 1971, σελ. 503κ.ε.), πρᾶγμα πού ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γιὰ τὴν ὕπαρξη καταδοτῶν μὲ δεδομένην τὴν ἀείποτε ὑπάρχουσα διάσπαση τοῦ ἑλληνικοῦ κοινωνικοῦ σώματος. οἱ Γερμανοὶ ἀπ’ ὂλ αὐτὰ «δὲν βλέπουν» τίποτε. Οὔτε εἶναι γνωστὴ καμμιὰ (ὀργανωμένη ἐπιχείρηση τῶν δυνάμεων κατοχῆς κατὰ τῶν ἀνταρτῶν. Ἀντὶ γὶ αὐτὸ ἐξοπλίζουν τοὺς ταγματασφαλῖτες καὶ τοὺς «εὐζώνους» τῶν κατοχικῶν κυβερνήσεων, πρᾶγμα πού σημαίνει — δεδομένου ὅτι ἤξεραν τὸ ποιὸν αὐτῶν τῶν «ὑψηλοφρόνων ἰδεολόγων» καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχαν ὅλον τὸν κόσμο ἐναντίον τους — ὅτι ἐμμέσως παρέχουν στὶς ἀντιστασιακὲς ὀργανώσεις καὶ ὄπλα. Αὐτὸ φαίνεται καθαρὰ στὴν βόρεια Ἑλλάδα, ὅπου χρησιμοποιώντας τὶς βαλκάνιες νοοτροπίες καὶ ψυχοσυνθέσεις ἐξοπλίζουν ἀφειδῶς μειονοτικὲς «ἐθνικὲς» ὀργανώσεις, ὅπως τὴν ΠΑΟ καὶ τὰ σώματα τοῦ Μιχάλαγα, γιὰ νὰ «πολεμήσουν» κατὰ τῶν συμμάχων των Βουλγάρων! Οἱ Ἄγγλοι, ἔχοντας ἄλλη αἴσθηση στὶς σχέσεις τους πρὸς τοὺς σοβιετικοὺς γιὰ τὴν βόρεια Ἑλλάδα, καὶ παρὰ τὴν προσωρινὴ Συνθήκη, στὶς ἐθνικιστικὲς αὐτὲς ὁμάδες, προβάλλοντας διάφορα προσχήματα, δὲν τοὺς ἔστελναν καμμιὰ βοήθεια. Τελικὰ ὁ ΕΛΑΣ ἐπικράτησε κι ἐκεῖ πέρα» (παρατηρεῖ ὁ Χρ. Χρηστίδης [σελ. 506], χωρὶς περαιτέρω σχόλια).
    Ἐν τῷ μεταξὺ τὰ πράγματα μὲ τὸ ἀνατολικὸ μέτωπο δὲν ἐξελίσσονται τόσο ρόδινα γιὰ τοὺς Γερμανούς, καὶ τὸ μόνο πρᾶγμα πού σκέπτεται ἕνας ἐμπόλεμος εἶναι, σὲ περίπτωση ἥττας, πώς ἡ κατάσταση τῶν νικητῶν του θὰ εἶναι τέτοια, ὥστε νὰ ἀποφύγη ὁ ἴδιος τους χειρότερους ὅρους. Ἡ κλασσικὴ ἀντίθεση Ἀγγλίας-Ρωσσίας γιὰ τὸ «μῆλον τῆς ἔριδος» εἶναι, παρὰ τὶς πρόσκαιρες «συνθῆκες», γεωπολιτικῶς δεδομένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. ( συνέχεια τοῦ προηγούμενου σχολίου)

    Τὸ ἴδιο γνωστὲς εἶναι καὶ οἱ ἐγγενεῖς ἀντιθέσεις μεταξὺ Ἀγγλίας, Ρωσσίας καὶ Ἀμερικῆς στοὺς Ἰάπωνες, σχετικὰ μὲ τὶς καταστάσεις τοῦ ἰνδικοῦ ὠκεανοῦ. Οἱ ἀμερικανοὶ διὰ τοῦ πολέμου ἀποκτοῦν στὸ πλέγμα τῶν δυτικῶν σχέσεων τὴν πλήρη κυριαρχία ἐπὶ τοῦ ἰνδικοῦ (βλ. W. Pahl, ὅ.π., σελ. 331). Καὶ ὄντως• οἱ δυνάμεις τοῦ ἄξονα τότε δὲν λάθεψαν γιὰ τὶς μετὰ τὸν πόλεμο διαμορφωθεισόμενες πολιτικὲς συσχετίσεις. Οὔτε καὶ ἦταν δυνατὸν νὰ λαθέψουν, διότι τὰ θέματα τῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, δηλ. τῶν διεθνῶν σχέσεων, ἔχουν καθωρισμένες ἀναγκαιότητες πού πηγάζουν ἀπ’ τὴν προϊστορία τους. Εἰδικὰ στὸ «μῆλον τῆς ἔριδος», ὅπως καὶ στὴν Κίνα, τὰ πράγματα διεμορφώθησαν ἔτσι, ὥστε νὰ παίξουν τὸν πρῶτο ρόλο στοὺς ἀμέσως μετὰ τὸν πόλεμο χρόνια πολιτικοὺς ἀνασχηματισμούς. Ὅσα χρόνια τὸ ἐρώτημα τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης ἔμενε ἀδιευκρίνιστο, τόσα κράτησε καὶ ὁ ἐμφύλιος στὴν Ἑλλάδα...


    ΥΓ . Τὸ βιβλίο τοῦ Κακλαμάνη γιὰ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο θὰ τὸ βρεῖτε σίγουρα σὲ κάποια μεγάλη βιβλιοθήκη ( Ἐθνική, Βουλῆς…)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μπορείς να μη θέλης να διαφωτίσης, αλλά ο Γεράσιμος ήταν με διαφορά ο μεγαλύτερος νεοέλλην διαφωτιστής...

    Το ανατολική μεσόγειος μπορεί κανείς να το περιδιαβή κανείς στην εθνική βιβλιοθήκη,αν προλάβη....

    http://www.tanea.gr/news/greece/article/4663357/?iid=2

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Εγω ξέρω γιατί το προβάλλεις και δεν συμφωνώ καθόλου, άσε που ούτε στον Γεράσιμο δεν θάρεσε όλο αυτό. Αλλά θα επανέλθω λίαν συντόμως επ' αυτού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ἀφοῦ ξέρεις, ὅπως λὲς, γιατὶ τὸ προβάλλω, δὲν μοῦ τὸ λὲς νὰ τὸ μάθω κι ἐγὼ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Απόσπασμα άπό βιβλίο τού Γεράσιμου Κακλαμάνη.
    "Κανένας πού γράφει ένα βιβλίο δέν τό γράφει γιά νά μήν ίδή τό φώς τής δημοσιότητος" .
    "...Ο συγγραφέας τούτων τών γραμμών , έχω συνεπώς κάποιαν μικρή έμπειρία περί τά σχετικά (π.χ. τό 80% τών βιβλίων του δέν είδε ποτέ τό φώς τής δημοσιότητας) ..."
    Επειδή κι' γώ στό παρελθόν πού ζώ στήν Λευκάδα ,έχω δεχθεί παρόμοιες παρεναίσεις... σάν αύτές τού ouspen.( Π.χ. σέ έκδήλωση τής μαθηματικής εταιρείας λευκάδος όταν διαμαρτυρήθηκα γιατί δέν άναφέρθηκε ούτε κάν τό όνομά του τή στιγμή μάλιστα πού είναι καί ό μοναδικός λευκαδίτης πού έχει γράψει βιβλίο Μαθηματικών , κάτι τέτοια μού έλεγαν ότι δήθεν δέν τόν ήξεραν... ότι ό ίδιος ίσως δέν θά ήθελε... κ.λπ. ) Εχω νά πώ λοιπόν καταρχήν μπράβο στόν οίκοδεσπότη τού Ιστολογίου πού δημοσιεύει τό έργο του , καί μάλιστα μέ πολύ εύστοχους προλόγους καί κατά δεύτερον νά μεταφέρω καί τίς ευχαριστίες τής συζύγου τού Γεράσιμου ,διότι ή κυρία Κακλαμάνη δέν γνωρίζει τόσο πολύ καλά έλληνικά ώστε νά μπορεί νά γράψη ή ίδια .
    Γιώργος-Λευκάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή