Στὰ γεγονότα τοῦ Μαΐου τοῦ 2010, μὲ τὴν δολοφονία τῶν ὑπαλλήλων τῆς ΜΑΡΦΙΝ εἶχα γράψει τὶς ἀπόψεις μου γιὰ τὴν στάση τῶν ΜΜΕ. Ἡ διάγνωση τῶν «ἀναλυτῶν» τότε ἔγινε γρήγορα κι’ ἁπλά, ὅπως ὅταν πρέπει νά καταλήξεις σέ ἕνα προαποφασιμένο συμπέρασμα. Πρῶτο τους βῆμα ἡ ἀόριστη καταδίκη, ὡς φυσικῶν, αὐτουργῶν τῶν κουκουλοφόρων μὲ τὶς μολότοφ πού ἔκαψαν τὴν τράπεζα. Χωρὶς νὰ ἐξετάσουν πιθανὲς διασυνδέσεις τους μὲ παρακρατικὲς ὀργανώσεις καὶ κρατικὲς ὑπηρεσίες. Παράλληλα ὅμως φρόντισαν καὶ ἔριξαν ἀλλοῦ τὸ μεγαλύτερο βάρος. Νὰ δημιουργήσουν στὴν συνείδηση τοῦ κόσμου ὡς ἠθικοὺς αὐτουργούς, τοὺς βασικοὺς διοργανωτὲς τῆς ἐκδήλωσης καὶ τῆς πορείας.
Πρὶν μερικὲς μέρες, μὲ τὸν θάνατο τοῦ 53χρονου μέλους τοῦ ΠΑΜΕ συνέβη κάτι διαφορετικό. Οἱ φυσικοὶ αὐτουργοὶ ἦσαν οἱ ἴδιοι - ὄχι σὰν πρόσωπα ἀλλὰ σὰν ἄμεσοι δημιουργοί της ὅλης ἀτμόσφαιρας. Κουκουλοφόροι, γνωστοὶ ἄγνωστοι, τοὺς ὁποίους τὰ ΜΜΕ αὐτὴ τὴν φορὰ πρόβαλαν διαφορετικὰ καὶ ἐλάχιστα ἐπικριτικά, ὡς ἰδεολογικὰ ἀντιπαρατιθέμενους μέ τό ΠΑΜΕ. Ἀρωγός σ’ αὐτή τήν τακτική παραπλάνησης στάθηκε τό ἐπιχείρημα περί παρεμπόδισης ἀπό τό ΠΑΜΕ ἄλλων ὁμάδων διαδηλωτῶν. Δόθηκε ἡ εἰκόνα μιᾶς μάχης μεταξὺ ὁμοειδῶν ὁμάδων. Ποιὰ εἶναι ἡ οὐσιαστικὴ διαφορὰ ποὺ καθορίζει καὶ τὴν σταθερὴ στάση τῶν ΜΜΕ γιὰ λασπολογία καὶ παραπληροφόρηση κατὰ τῶν μὴ ἐλεγχόμενων διαδηλώσεων; Στὴ ΜΑΡΦΙΝ ὁ θάνατος τῶν θυμάτων ἔδινε τὴν δυνατότητα, μὲ τὸν κατάλληλο χειρισμὸ καὶ δημιουργώντας συγκεκριμένους «ἠθικοὺς» αὐτουργούς, ἡ ἀγανάκτηση τοῦ κόσμου νὰ διοχετευθεῖ κατὰ τῶν διαδηλώσεων καὶ τῆς διεκδίκησης δικαιωμάτων. Προχθές, ἐπειδὴ τὸ θῦμα ἦταν μέλος τοῦ ΠΑΜΕ, μιᾶς ὀργάνωσης ποὺ πρωταγωνιστεῖ στὴν ὀργάνωση διαδηλώσεων, γιά νά πετύχουν τά ΜΜΕ τόν ἴδιο στόχο, ἔπρεπε νὰ τὸ ὑποβιβάσουν στὸ ἐπίπεδο τῶν κουκουλοφόρων.
Ἡ παραπάνω ἔνσταση περὶ «ἰδιοποίησης» ἀφήνει ἀνοιχτὸ παράθυρο γιὰ τὴν πραγματοποίηση ἀντισυγκεντρώσεων. Ἀπὸ ὁμάδες, ὅπως τὸ «Δὲν Πληρώνω», ἤ ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, βλέπε ΣΚΑΪ, ξεκινᾶ δηλαδή μία ἐπιχειρηματολογία πού ἀντικειμενικά διευκολύνει μεθόδους παρακράτους. Θλιβερὴ συνέπεια ἀπολιτικότητας. Δημοσιεύθηκε φωτογραφία μέλους τοῦ μπλόκ τοῦ «Δὲν Πληρώνω» νὰ ἐπιτίθεται στὸ ΠΑΜΕ, ὅπως καί οἱ κουκουλοφόροι. Ἄλλη μία συνέπεια τῆς ἀπολιτικότητας ἑνὸς κινήματος εἶναι ἡ εὐχέρεια εἰσόδου προβοκατόρων στὶς τάξεις του. Πιστεύω ὅτι τό ἴδιο τό «Δεν Πληρώνω» καμιά σχέση δεν ἔχει μέ κουκουλοφόρους. Αὐτό πού δέν δέχομαι εἶναι ἀντί νά ἀσχολεῖται μέ τήν ἀνοχή ἤ τήν ἀδυναμία του νά τούς ἐλέγξει, νά στρέφει τά βέλη του κατά τοῦ ΠΑΜΕ περισσότερο ἀπό ὅτι ἐναντίον τῶν κουκουλοφόρων.
Γελοῖα ἐπιχειρήματα ποὺ ἀναφέρονται σὲ ἐμπόδια ποὺ ἔβαλε τὸ ΠΑΜΕ σὲ ὁμάδες διαδηλωτῶν νὰ περάσουν μέσα ἀπὸ τὰ μπλόκ του. Μὰ αὐτὸ εἶναι τὸ Α καὶ τὸ Ω μίας περιφρούρησης. Καὶ εἶναι κρῖμα νὰ ἐκτοξεύονται τέτοιες κατηγορίες ἀπὸ ὁμάδες ὅπως τὸ «Δὲν Πληρώνω», ποὺ σύν τῷ χρόνῳ παρουσιάζει τὴν ἑξῆς εἰκόνα. Ἀπὸ τὴν μία ἐπιμένει πέραν τῆς ἀντιμνημονιακῆς ρητορείας νὰ μὴν ἀποκτᾶ πολιτικὰ χαρακτηριστικά, ἀποδεχόμενο δηλαδὴ στὴν πράξη ὅλες τὶς παθογένειες τοῦ συστήματος, ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως κάνει μιά ἐξαίρεση γιά τό ΚΚΕ καί τό κριτικάρει σέ πολιτική βάση, προχωρᾶ σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τὸ ΠΑΜΕ. Τά ὁποῖα ΚΚΕ καί ΠΑΜΕ, ἀνοιχτόμυαλα ἤ ἀγκυλωμένα, ἀντιτίθενται στὸ σύστημα πολιτικά. Μὴν λαμβάνοντας μάλιστα ὑπ’ ὄψιν ἡ ὁμάδα «Δεν Πληρώνω», ὅτι ἡ ὑποτιθέμενη παρεμπόδιση, τὸ ἀνύπαρκτο ἀλλὰ μὲ πεῖσμα προβαλλόμενο ὡς ἀντικείμενο τῆς ἀντιπαράθεσης, πλαισιώνεται καὶ χρωματίζεται ἀπὸ μία δολοφονικὴ καὶ καθαρά τραμπούκικη ἐπίθεση ἐναντίον τοῦ ΠΑΜΕ. Τὴν ὁποία ἐπίθεση ,ὦ τοῦ θαύματος , ὅλοι ὑποκριτικὰ καταδικάζουν ἐκφράζοντας παράλληλα βαθειὰ ὀδύνη, ἐνῶ δευτερόλεπτα μετὰ καταδικάζουν τὴν πρακτική του ΠΑΜΕ καὶ τοῦ ΚΚΕ τὴν ὁποία ὑλοποιοῦσε αὐτὸς γιὰ τὸν ὁποῖο «συμπάσχουν».
Ἰδεολογικὴ ἀντιπαράθεση εἶναι ἡ ἀνοιχτὴ ἐπίθεση κουκουλοφόρων μὲ μολότωφ, δακρυγόνα, γκλὸμπ – μάλιστα «ἀντιεξουσιαστὴς» κράδαινε ἀστυνομικὸ γκλὸμπ – πέτρες καὶ πυροσβεστῆρες ἐναντίον διαδηλωτῶν πού ἀμύνοντο μὲ τὰ ξύλα ἀπὸ τὰ πλακάτ; Τὸ σόφισμα τῆς παρεμπόδισης διαδηλωτῶν ἀπὸ τὸ ΠΑΜΕ, τὸ «Δὲν Πληρώνω» καὶ ὅσοι υἱοθετοῦν ἀνάλογη ἐπιχειρηματολογία, τὸ συμπληρώνουν ἀνεχόμενοι ἤ παρέχοντας χῶρο στοὺς κουκουλοφόρους καὶ τοὺς τραμπουκισμούς τους;
Φτηνὸ ἐπικοινωνιακό κολπάκι πού χρησιμοποιήθηκε στὴν τακτική τοῦ «πὲς πὲς κάτι θὰ μείνει», ἦταν καὶ τὸ ὑποτιθέμενο βεβαρυμένο ἰατρικὸ ἱστορικό τοῦ θύματος. Σὲ πόσους ἡ πρώτη σκέψη πού πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλὸ δὲν ἦταν «τί ἤθελε καὶ αὐτὸς τώρα καρδιακὸς ἄνθρωπος νὰ πάει σὲ συγκέντρωση;». Ἔμμεση ἐνοχοποίηση. Βγῆκε κάποια στιγμὴ ἡ γυναίκα τοῦ ἀνθρώπου καὶ διέψευσε τήν γνωμάτευση τῶν καλοθελητῶν τῆς ἐνημέρωσης κατηγορηματικά. Ἡ δουλειὰ ὅμως εἶχε γίνει. Μάζευε κι ἂς εἶν’ καὶ ρῶγες.
Στὴν προσπάθεια νὰ ἀπεμπλακεῖ ὁ θάνατος ἀπὸ τὴν ἀπροκάλυπτη ἐπίθεση τῶν ἀντιεξουσιαστῶν-φασιστοειδῶν, προβλήθηκε ἀρχικὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ 53χρονος οἰκοδόμος ὅταν λιποθύμησε βρισκόταν κάπου στὴν ΑΙΓΛΗ, μὴ ἀναφέροντας ὅτι εἶχε ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη γραμμὴ τῶν ἐπεισοδίων, κάτι ποὺ ἀνέφερε ἡ γυναίκα του, στὴν ὁποία εἶχε ἐν τῷ μεταξὺ τηλεφωνήσει.
Ἂς κάνω μία μικρή παρένθεση ἀναφερόμενος σὲ μία σκόπιμη παραπλάνηση ποὺ ἔχει ἐπικρατήσει σχετικὰ μὲ τὴν ἀναρχία, ὥστε ἀπὸ πίσω της νὰ καλύπτεται πανεύκολα κάθε ἐγκληματικὸ στοιχεῖο, καὶ παράλληλα νὰ ἀμαυρώνεται ἀπὸ τὴν ἐπίσημη προπαγάνδα ἡ κριτικὴ ἐναντίον τοῦ συστήματος.
Μιλᾶμε γιὰ μία μορφὴ ἰδεολογικῆς τρομοκρατίας. Σύν τοῖς ἄλλοις ὁ σημερινὸς «ἀναρχοαυτόνομος» καὶ ἡ ἀνέξοδη ψευτοεπαναστατική του ρητορεία ἀποτελοῦν μία ἔμμεση στήριξη τοῦ συστήματος, ἀφοῦ σέ ἀνύποπτο χρόνο καί για άσήμαντη ἀφορμή, τοῦ παρέχουν ἄλλοθι γιά σκληρότερη ἀστυνομοκρατία.
Στὸ ὑποσυνείδητο τοῦ μέσου ἀνθρώπου σταδιακὰ ἡ ἀναρχία, διαχρονικὰ καὶ μεθοδευμένα, ταυτίστηκε μὲ τήν τρομοκρατία, μέ συνθῆκες ζούγκλας, πλιάτσικου, καταστροφῆς, ἀντικοινωνικῆς καὶ ἐγκληματικῆς συμπεριφορᾶς. Περιττὸ νὰ σημειώσω ὅτι τὸ ἀναρχικὸ κίνημα ποὺ μεγαλούργησε κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἱσπανικοῦ ἐμφυλίου καμμιὰ σχέση, ἰδεολογικὴ ἢ ὁποιαδήποτε ἄλλη, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει μὲ τὶς γραφικές ἕως ἐκτρωματικές ἐκφράσεις ἀναρχοαυτόνομων καὶ λοιπῶν γκρουπούσκουλων.
Οὐδὲν ψευδέστερον ὅτι ἀναρχία σημαίνει ἀνυπαρξία ἀρχῶν, κανόνων καὶ ὅτι αὐτὸ συνεπάγεται. Ἀναρχία σημαίνει ἀντίθεση καὶ ἀντιπαράθεση μὲ ὁποιαδήποτε ἀρχὴ ἢ ἐξουσία. Ὁ ἀναρχικὸς δὲν ἀρνεῖται τὴν κοινωνία, οὔτε τὴν πολεμᾶ. Αὐτὸ ποὺ πολεμᾶ εἶναι ἡ ἐξουσία, προσπαθεῖ δὲ νὰ ὀργανώσει μία κοινωνικὴ ζωὴ χωρὶς καταπίεση καὶ ἐκμετάλλευση. Δηλαδὴ ὅσο πιὸ κοντὰ γίνεται στοὺς φυσικοὺς νόμους. Ὅσοι βιαστοῦν νὰ ποῦν ὅτι ἡ ἐξουσία εἶναι βασικὸ χαρακτηριστικό της φύσης, προφανῶς δὲν ἔχουν ἀκόμα ἀντιληφθεῖ τὴν διαφορὰ μεταξὺ ἐξουσίας καὶ ἡγεσίας. Κλασσικό παράδειγμα ἀναρχικῆς προσωπικότητας εἶναι ὁ Διογένης ὁ Κυνικός. Κλασσικὸ παράδειγμα λαοῦ πού ἐκφράζει τὴν ἀναρχία ὡς καθημερινότητα μέσα στά στενά ὅρια τῆς κοινότητάς τουυ, εἶναι οἱ τσιγγάνοι. Ὁ ἀναρχικὸς ἐντός τοῦ φιλελεύθερου καπιταλιστικοῦ κράτους ἔχει ἴδιους στόχους μὲ τὸν κομμουνιστή, ἀλλὰ διαφέρει στὴν μέθοδο, καθ’ ὅτι εἶναι πολὺ πιὸ βιαστικός, ἀνοργάνωτος γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἐλάχιστα ἀποτελεσματικός. Αὐτή εἶναι ἡ διαφορά μεταξύ ἀναρχικοῦ καί κομμουνιστῆ. Τονίζω ὅτι ὅταν λέμε ἀναρχικό δεν ἐννοοῦμε τά σημερινά γκρουπούσκουλα.
Στὴν ἑλληνικὴ φοιτητικὴ πραγματικότητα ὁ ὅρος ἀναρχικός, αὐτόνομος ἔγινε πολύ τῆς μόδας τὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων φοιτητικῶν καταλήψεων τῆς περιόδου 1980-81. Κυρίως περιεῖχε ἄτομα ἀριστερῶν ἀντιλήψεων, ποὺ δὲν ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἐνταχθοῦν στὶς ὑπάρχουσες κομματικὲς ὀργανώσεις νεολαίας καὶ κυρίως στὴν ΚΝΕ. Ἔλεγες «αὐτόνομος» καὶ αὐτομάτως ὑπονοοῦσες τὴν πλήρη ἀνεξαρτησία τῶν ἀπόψεών σου, ἡ δράση σου ὄχι μόνο δὲν ἐλεγχόταν ἀλλὰ παρέμενε ἀνεπηρέαστη ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἄλλον. Παράλληλα ὁ χῶρος ἐμπλουτίστηκε καὶ μὲ τοὺς ὅρους «ἀντιεξουσιαστής», «ἀνένταχτος» καὶ διάφορα ἄλλα βαρύγδουπα.
Ἡ ἀμφισβήτηση στὴν ὁποία συνέβαλε καὶ τὸ νεαρό τῆς ἡλικίας, δέν εἶχε πάντα οὐσιαστικὸ περιεχόμενο. Μία ἀμφισβήτηση καθόλου καλοδεχούμενη ἀπὸ τὶς καθεστωτικὲς νεολαιῒστικες παρατάξεις, ἰδίως τῶν προσκείμενων στὸ ΚΚΕ ὀργανώσεων, Πανσπουδαστικῆς καί ΚΝΕ, ποὺ ἀντιμετώπιζαν μὲ ἐπιφύλαξη καί καχυποψία μέχρι βίαιη ἀκρότητα – γεγονότα στο Χημεῖο - κάθε προβληματισμὸ καὶ κριτικὴ στὶς θέσεις τους ἐντός τῶν πανεπιστημίων. Ἀμφισβήτηση καί δυσαρέσκεια, τροφοδοτούμενες ἀπὸ τὸ μοντέλο σιδερένιας πειθαρχίας τῆς ΚΝΕ ἦταν κοινά χαρακτηριστικά σὲ αὐτὲς τὶς ὁμάδες. Τό οὐσιῶδες ἐρώτημα ὅμως εἶναι. Γιατί ἡ ὅλη κριτική καί πολτική παρουσία αὐτῶν τῶν ὁμάδων ἄρχιζε καί τελείωνε στήν, ἐν πολλοῖς δικαιολογημένη, ἀντίθεσή τους μέ τήν ΚΝΕ; Κάλλιο ὅμως νὰ σοῦ βγεῖ τὸ μάτι παρὰ τὸ ὄνομα. Καὶ στὸ ἐσωτερικὸ τῶν πέραν τῆς ΚΝΕ καί ἀγνώστων στὸ εὐρὺ κοινὸ, πλὴν ὅμως ὀργανωμένων, ὁμάδων τῆς ἐξωκοινοβουλευτικῆς ἀριστερᾶς, ἡ καχυποψία περίσσευε.
Ἡ ἀντιπαράθεση μεταξύ τῆς Πανσπουδαστικῆς, πού ἀντιλαμβανόταν τον φοιτητικό χῶρο ὡς φέουδο καὶ τῶν ἀνένταχτων, ἀριστεριστῶν, αὐτόνομων, ἀναρχικῶν, ἀντιεξουσιαστῶν –ἡ πληθώρα διαφορετικῶν ὅρων γιά τό ἴδιο πρᾶγμα, εἶναι σαφὴς ἔνδειξη ἀπουσίας πολιτικῆς καὶ θέσεων, κάτι τὸ ὁποῖο ἰσχύει καὶ σήμερα - μὲ ὅτι κι ἂν σήμαιναν αὐτοὶ οἱ ὄροι, κυριαρχοῦσε ἐκείνη τὴν ἐποχὴ στὰ πανεπιστήμια καὶ καθόριζε σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν κοινωνικὴ ζωὴ ἐντὸς τῶν ἱδρυμάτων. Αὐτὴ ἡ ἄγονη ἀντιπαράθεση χρόνο μὲ τὸν χρόνο καὶ ἰδιαίτερα μὲ τὴν καθήλωση τῆς δύναμης τοῦ ΚΚΕ ἔδωσε τήν θέση της σὲ μία ἀνάμνηση ποὺ συντηροῦσε τὶς παλιὲς συγκρούσεις.
Φτάσαμε στὸ σήμερα. Τό ΚΚΕ λίγο πολύ διετήρησε τήν ἴδια εἰκόνα, μέ τά θετικά καὶ τὰ ἀρνητικὰ της. Ἂν τὸ ΚΚΕ παρέχει σήμερα στὸ σύστημα, ὅπως τὸ κατηγοροῦν, ἄλλοθι δημοκρατίας, οἱ λεγόμενοι ἀναρχοαυτόνομοι καὶ ἀντιεξουσιαστὲς ἀποτελοῦν πειθήνιο ἐκτελεστικό τοῦ συστήματος ἐργαλεῖο, πού ἀνοίγει τὸν δρόμο σὲ ἄπειρες δυνατότητες καταστολῆς. Σέ τί ἀντιστοιχεῖ σήμερα ὁ αὐτοαποκαλούμενος ἀναρχοαυτόνομος χῶρος, ἐξαιρουμένης μιᾶς ἐλάχιστης μειονότητας πού διαθέτει ιδεολογικό καί πολιτικό ὑπόβαθρο; Σέ ἕνα μῖγμα πού τό ἁπαρτίζουν, χωρὶς προοπτικὴ ἀπελπισμένοι ἀπὸ τὴν μαύρη κι ἄραχλη καθημερινότητα, ἐκφράζοντας τὴν ἀπελπισία τους σὲ σπασμένες τζαμαρίες καί βόμβες μολότωφ, τήν ἴδια ὥρα τούς σιγοντάρει ἕνας φαφλατάδικος «ἀντιεξουσιασμός», μαζί μέ ἀνεγκέφαλους «ἰδεολόγους» τῆς καταστροφῆς ποὺ ἐλάχιστα διαφέρουν ἀπὸ τὶς μαϊμούδες μὲ τὰ κασκὸλ ποὺ χοροπηδᾶνε στὰ γήπεδα. Τό σκηνικό συμπληρώνεται ἀπό κοινοὺς ἐγκληματίες καὶ παρακρατικοὺς πράκτορες.
Οἱ πάσης φύσεως ἐν Ἑλλάδι σήμερα πού αὐτοπροβάλλονται ὡς ἀναρχικοὶ ( ἀναρχοαυτόνομοι, ἀνένταχτοι, ἀντιεξουσιαστὲς), γελοιοποιοῦν τὸ ἀναρχικὸ κίνημα καὶ τὴν ἱστορία, μὲ ἀνάλογο τρόπο ποὺ τὸ ἑλλαδικὸ κράτος καὶ ἡ «ἐθνικὴ» ἰδεολογία ἐχθρεύεται καὶ γελοιοποιεῖ τὴν οὐσία τοῦ ἑλληνισμοῦ.
Ἀπό τήν ἄλλη, τό ΣΚΑΪ εἶναι τὸ κανάλι ποὺ δέν χάνει εὐκαιρία νά διαβάλλει κάθε λαϊκή δράση καί συστηματικά ἀποφεύγει, ὅπως ὁ διάολος τὸ λιβάνι, νὰ καλέσει ἐκπρόσωπο τοῦ ΚΚΕ στὶς ἐκπομπές του, ἐνῷ τὴν ἴδια στιγμὴ ἐπιμένει στὴν κακόβουλη κριτική. Ἡ πρωτοφανὴς, γιὰ τὰ μάτια τοῦ ἁπλοῦ ἀνθρώπου, διαστρέβλωση τῆς ἔννοιας τῆς ἀντικειμενικότητας πού πραγματοποιεῖται ἀπό τήν «ἐνημέρωση» τῶν χορηγῶν, καλύπτεται ἀπὸ μία σοβαροφάνεια χαμηλῶν τόνων καί τεχνοκράτες γυάλας. Ἐπιφανειακά μόνο διαφέρει ἀπό ἄλλα χολερικά ΜΜΕ, διαστρεβλωτές καί κίτρινους δημαγωγούς, πού ὑστερικά κραυγάζουν γιά ἀποκαλύψεις, προδοσίες, ἀποκρύπτοντας καί αὐτοί ὅπως ὁ «ἐχθρικός» ΣΚΑΪ, τήν οὐσία τῶν πραγμάτων. Ἀποπνέουν μπόχα. Ἁπλά στούς χώρους τοῦ ΣΚΑΪ χρησιμοποιοῦν ἀποσμητικό.
Προχειρότητα, διαχείριση, διοχέτευση καί μόλυνση τῶν συναισθημάτων, παραπληροφόρηση, βάρβαρη ὑποτίμηση καὶ βιασμὸς ὄχι μόνο τῆς νοημοσύνης, τῆς λογικῆς μας ἀλλὰ καὶ τῶν αἰσθήσεών μας, προεξάρχουσας τῆς ὅρασης. Διότι τά μάτια μας, τὴν ἀπροκάλυπτη ἐπίθεση ὀργανωμένων τραμπούκων δὲν δέχονται, ἀρνοῦνται, νὰ τὴν προσλάβουν σὰν ἰδεολογικὴ διαμάχη, ἀλλὰ οὔτε νὰ ζητᾶνε ἀπὸ τὸν ἀμυνόμενο νὰ ἀποδείξει ὅτι δὲν εἶναι ἐλέφαντας. Πού δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν, μὲ ποιὸ σκεπτικὸ πρέπει κάποιο ὀργανωμένο μπλὸκ διαδηλωτῶν νὰ διακινδυνεύσει τὴν εἴσοδο στὸν χῶρο του ἀτόμων, πού τονίζουν τὴν ἐντελῶς ἄχρωμη – βλέπε μαύρη - παρουσία καὶ «διαμαρτυρία» τους, μὲ σακκίδια στὴν πλάτη γεμάτα μὲ τὸ ἰδεολογικό τους ὁπλοστάσιο, μολότωφ, πέτρες, λοστούς, καπνογόνα. Καί τήν ἀνοχή τοῦ «Δέν Πληρώνω» σάν ἀνέξοδο διαβατήριο εἰσόδου.
Στήν ἐπαναλαμβανόμενη μπουρδολογία, ὅτι τὸ ΚΚΕ ἀποτελεῖ τὸ ἀνάχωμα τῆς λαϊκῆς ὀργῆς, ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή. Ἂν ἡ λαϊκὴ ὀργὴ συνίσταται σὲ λίγο κλωτσομπουνίδι, γιουχάϊσμα, γιαούρτωμα, ἄντε καὶ σὲ κάνα γιουρούσι, καὶ μετὰ καταλαγιάζει στὸν τηλεοπτικὸ δέκτη ἢ σὲ πηγαδάκια πολιτικοῦ κουτσομπολιοῦ, περιμένοντας τὴν σωτήρια λύση ὡς ἐκ θαύματος, ἐ τότε πολὺ καλὰ κάνει τὸ ΚΚΕ καὶ ἀντιδρᾶ. Τὸ πρόβλημα τοῦ ΚΚΕ, καὶ μάλιστα αἰώνιο, δὲν εἶναι ὅτι ἀναχαιτίζει μία λαϊκὴ ὀργή, ἡ ὁποία στὸ κάτω κάτω δὲν ἔχει δυναμικὴ ἀλλαγῆς καὶ ἀνατροπῆς. Τὸ πρόβλημα τοῦ ΚΚΕ εἶναι κάτι πολὺ σοβαρότερο. Ὅτι δὲν καταφέρνει νὰ διαπαιδαγωγήσει, νὰ φέρει στὶς γραμμές του, νὰ πείσει αὐτὸ τὸν λαὸ γιὰ τὶς δικές του – καὶ ὀρθὲς κατὰ τὴν ἐκτίμησή μου - θέσεις. Πάνω σὲ αὐτὸ πρέπει νὰ βασίζεται ἡ κριτικὴ στὸ ΚΚΕ καὶ ὄχι στὰ ἀριστερίστικου τύπου τσιτάτα τοῦ «Δὲν Πληρώνω».
Ὑπάρχει μιά εὐαισθησία τοῦ ΚΚΕ στό θέμα τῆς προβοκάτσιας. Στό παρελθόν πολλοί τίμιοι ἀγωνιστές δἐχτηκαν ἀδικαιολόγητα τήν ρετσινιά. Αὐτή ἡ εὐαισθησία πιθανόν νά τό ὁδηγεῖ πολλές φορές σε ὑπερβολές. Θεωρῶ ὅμως ὅτι στήν σύγχρονη περίοδο πού διανύουμε, εἰδικά ἀπό τό 2010 καί μετά, το ΚΚΕ δικαιολογεῖται ἀπόλυτα ἀπό τά πράγματα.
Προβοκάτσια ἐναντίον τοῦ ΠΑΜΕ εἶχε γίνει καί στις 5/5/2010, προβοκάτορες κρατώντας σημαῖες του ἐπεχείρησαν νὰ εἰσβάλλουν στὴν Βουλή, οὐσιαστικὰ χρησιμοποιώντας μία ξένη πολιτικὴ ταυτότητα. Καί μέσα στήν αἴθουσα τό ΛΑΟΣ κατηγοροῦσε τό ΚΚΕ γιά τά συνθήματα πού φώναζαν τά φασιστοειδῆ. Προχθὲς τὸ «Δὲν Πληρώνω» βγάζει μία κατάπτυστη καὶ γκαιμπελίστικη ἀνακοίνωση ὅτι τάχα μου τὸ ΚΚΕ ἔσωσε τὸ κοινοβούλιο. Χρησιμοποιεῖται ἐντέχνως ἡ δικαιολογημένη ἀγανάκτηση τοῦ κόσμου κατὰ τοῦ πολιτικοῦ συστήματος, δίνοντας τὴν ἐντύπωση ὅτι γιὰ νὰ πέσει τὸ διεφθαρμένο πολιτικὸ σύστημα ἀρκεῖ ἕνα ντοὺ 50 ἀτόμων στὴν Βουλή. Ὅταν μάλιστα τά ἴδια ἄτομα δέν καταφέρονται ἀνοικτά κατά τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας καί τῶν θεσμῶν της ὅπως κάνει τό ΚΚΕ, ἁπλά ἐκτονώνονται ἤ ἐκτελοῦν διατεταγμένη ὑπηρεσία; Τί μᾶς λένε; Ὅτι ἡ ἐκτόνωση ἀντικαθιστᾶ τὸν πολιτικὸ ἀγώνα; Ἀδύνατον, αὐτό πού πετυχαίνει εἶναι νὰ τὸν ἀδρανοποιεῖ, ἤ μέ προβοκάτσια νά τόν ἐνοχοποιεῖ. Ἄξίζει νά θυμηθοῦμε τό κάψιμο τοῦ Ράϊχσταγκ.
Οἱ καταγγελίες τοῦ ΚΚΕ γιὰ φασιστοειδῆ, γιά ὕπαρξη παρακράτους ἐντός τῆς ἀστυνομίας, γιὰ σύνδεση ἢ ἐνθάρρυνση του ἀπὸ συγκεκριμένα κόμματα ἐντὸς ἢ ἐκτὸς κοινοβουλίου, ἐνόχλησαν καὶ ἐκνεύρισαν. Κάποιοι ξέχασαν γρήγορα τὴν μέχρι ἐγκαρδιότητας μπροστά στίς κάμερες συνεργασία πρὶν ἀπὸ λίγους μῆνες, μεταξὺ ΜΑΤ καὶ μελῶν τοῦ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΦΩΤΟΣ.
Ἡ συμπόνια γιὰ τὸν νεκρό, μέ ἤ χωρίς ἀναφορά στήν κομματική καί συνδικαλιστική του ταυτότητα, ὅταν ἐκφράζεται ἀπὸ τοὺς ἀστείους ἕως ἐκτρωματικούς, παλαιομοδίτικους ἢ ἐκσυγχρονισμένους ἐκπροσώπους τοῦ ἑλλαδικοῦ «ἐθνικισμοῦ», σημαίνει ἀναδίπλωση καί στοχεύει στήν ἀπεμπλοκή ἀπό τίς συνέπειες ἐγκληματικῶν πράξεων, τίς ὁποῖες ὅμως ἔχουν ἐκ τῶν προτέρων ἀποενοχοποιήσει μέ τίς θεωρητικές τους «ἀναλύσεις». Πόσο πείθει ἡ κροκοδείλια ἀνακοίνωση τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς γιά τό μακελειό στή Νορβηγία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου