Ἡ θανάσιμη περίπτυξις τῆς Κοινῆς Ἀγορᾶς ( Νῖκος Κιτσίκης -1962)

Μὲ τὴν πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν ἀναφορὰ τοῦ Γ.Α.Π., περὶ διενέργειας δημοψηφίσματος ,σχετικὰ μὲ τὴν ἀποδοχὴ ἢ ὄχι τῆς ἐπερχόμενης δανειακῆς σύμβασης, ἐκδοτικὰ καὶ ἐπιχειρηματικὰ συμφέροντα, ἐκπρόσωποι σχεδόν ὅλου τοῦ πολιτικοῦ φάσματος ἐξανέστησαν. Μὲ θαυμαστὴ ὁμοφωνία κατέληξαν στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ σκέψη αὐτὴ ἔπρεπε νὰ ἀποσυρθεῖ, κάτι πού ἔγινε ἄδοξα. Ὁ ἀποβλακωμένος νεοέλληνας ὀφείλει πλέον νὰ ἀποστηθίσει, νὰ ἐμπεδώσει καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνει πλέον σὰν ξόρκι, σὲ τυχὸν ἀνάλογες παρεκτροπὲς πού προκύψουν μελλοντικὰ, ὅτι Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ. Ἀκόμη ὁ νεοέλληνας ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΤΡΕΜΕΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.

Αὐτὴ ἡ ἐπιχείρηση συσκότισης σχετικὰ μὲ ἐνστάσεις καὶ διαφωνίες περὶ διαφορετικῆς πορείας τῆς χώρας, περιλαμβάνει καὶ θέσεις τοῦ παρελθόντος, ἀφοῦ ἡ θέση τοῦ εὐρωμονοδρόμου ἐπιβάλλεται νὰ μὴν ἔχει δημόσιο ἀντίλογο. Πόσοι γνωρίζουν, ὅτι πρὶν ἀπὸ 50 χρόνια ἐξεφράζετο σκεπτικισμὸς καὶ ἀντιρρήσεις , γιὰ τὴν ἁπλὴ σύνδεση καὶ ὄχι ἀκόμα τὴν πλήρη ἔνταξη τῆς Ἑλλάδας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Κοινή Ἀγορά; Τὸ παρακάτω κείμενο τοῦ 1962 μέ τίτλο Η ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΠΕΡΙΠΤΥΞΙΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΑΓΟΡΑΣ,παρουσιάζει τὶς θέσεις μιᾶς κορυφαίας ἐπιστημονικῆς προσωπικότητας, τοῦ καθηγητοῦ Νίκου Κιτσίκη. Οἱ θέσεις του, πού ἐκτίθενται ἐκτενέστερα καί σέ ομιλία του τό 1963 ( γιά κατέβασμα ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ) φαίνεται νὰ ἔχουν κατὰ τραγικὸ τρόπο ἐπαληθευθεῖ.

Ἡ κατάσταση καὶ τοῦ ἑλλαδικοῦ ὅσο καὶ τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ὀργανισμοῦ ἔχουν διαφοροποιηθεῖ σὲ σχέση μὲ 50 χρόνια πρὶν, καὶ τὸ περιβάλλον εἶναι πολὺ πιὸ σύνθετο καὶ ρευστό. Θέλω να πῶ ὅτι ἡ δημοσίευση τοῦ ἄρθρου δὲν ἐκφράζει κάποια θέση μου γιὰ τὴν σημερινὴ πορεία τῆς χώρας, ἀλλὰ ἀποτελεῖ προσπάθεια προβολῆς κάποιων ἀπόψεων πού ἐσκεμμένα δαιμονοποιοῦνται. Θὰ εἶναι λάθος ὅμως νὰ ταυτισθοῦν θέσεις πού ἀναπτύσσονται στὸ ἄρθρο, μὲ πολλὲς κίτρινες ἀπόψεις διαφόρων ἐφημερίδων καὶ ρυπαρογραφημάτων πού διαδίδουν κάτι ἀνάλογο γιὰ καθαρά ἰδιοτελεῖς σκοπούς.

Τὸ δίλημμα κατ’ οὐσίαν παραμένει. Προσωπικὴ ἄποψη εἶναι ὅτι ἡ νεοελληνικὴ κοινωνία νοσεῖ βαθειά, καί εἶναι σαφής ἀπό παλιότερες άναρτήσεις ὅπως εἶναι ἐξ ἄλλου σαφής καί ἡ ἀντιευρωπαϊκή ὀπτική μου. Αὐτή ἡ νοσηρότητα θὰ τὴν ἐπηρεάσει ὅποιον δρόμο καὶ νὰ τῆς ἐπιβάλλουν. Διότι νὰ τὴν ἀφήσουν νὰ διαλέξει χλωμὸ τὸ βλέπω. Ἄσε πού καὶ ἡ ἴδια φοβᾶται νὰ διαλέξει. Ἔχει ἐκχωρήσει τις ἁρμοδιότητές της στά πάνελ τῶν εἰδικῶν καί προτιμᾶ νὰ ἀγανακτεῖ.

Θεωρῶ ὅμως, ὅτι καὶ οἱ δύο ἐπιλογὲς τοῦ διλήμματος εἶναι πολὺ περισσότερο δυσβάστακτες σήμερα, ἡ δὲ ἀπάντηση εἶναι πολὺ πιὸ δύσκολη ἀπὸ τὸ 1962.

Νυχτερινό τραῖνο γιά κλέφτες

Οἱ ὑποδεέστεροι ἀντιπροσωπεύουν μία ἑτερογενῆ συλλογὴ ἀτόμων ποὺ καθίσταται ὁλοένα καὶ περισσότερο ἄχρηστη γιὰ τὶς διαδικασίες τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς καὶ τῆς παγκοσμιοποίησης. Καθὼς μόνο ἡ ὑψηλῆς ἐξειδίκευση καὶ πειθαρχημένη ἐργασία εἶναι χρήσιμη σήμερα στὴν παραγωγή, οἱ ὑποδεέστεροι εἶναι ἀποκλεισμένοι ἀπὸ τὴν ἐργασία. Οἱ ὑποδεέστεροι εἶναι δυνάμει ἐπικίνδυνοι γιὰ τὶς κοινωνικὲς τάξεις τῶν ἐπιτυχημένων καὶ τῶν ἐκσυγχρονιστῶν. Ἀπειλή γιὰ τὴν κοινωνία τῶν καταναλωτῶν εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουν τὴ δυνατότητα νὰ καταναλώνουν. Ὁ κίνδυνος συνίσταται στὸ ὅτι αὐτὰ τὰ σκουπίδια ἐνοχλοῦν τοὺς καταναλωτὲς ποὺ ἁπλῶς ἐπιδεικνύουν τὴν ἐπιτυχία τους μέσω τῆς καταναλωτικῆς τους δύναμης. Ὡς ἐκ τούτου, οἱ φτωχοὶ εἶναι μία τάξη κοινωνικῶν ἀποβλήτων καὶ κυρίως χωρὶς δυνατότητα ἐπανεισδοχῆς.

Αὐτὸ ποὺ διαφοροποιεῖ τὸ σύγχρονο ἀντικοινωνικὸ ψυχοπαθῆ, ποὺ προωθεῖται ἀπὸ τὰ κυρίαρχα σύγχρονα κέντρα ἐξουσίας, ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ κλέβει περιστασιακὰ ἕνα ψιλικατζίδικο, δὲν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ θέση, καὶ τὰ κίνητρα. Ὁ πρῶτος εἶναι ἀξιοθαύμαστος γιὰ τὴν ἐργατικότητά του καὶ τὶς ἀξιοζήλευτες ἐπαγγελματικὲς ἐπιτυχίες του, ἐνῶ ὁ δεύτερος εἶναι ἀπόβλητος καὶ καταδιωκόμενος. Στὴν κατάσταση τοῦ καταδιωκόμενου βρίσκονται ἐπίσης καὶ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ συμπεριληφθοῦν στὴν οἰκονομία τοῦ καταναλωτισμοῦ, καὶ δὲν νοιώθουν τὴν ὑποχρέωση νὰ θεωροῦν ὡς κατευθυντήριο σκοπὸ τῆς ζωῆς τους τὶς ἀπολαύσεις ποὺ θὰ τοὺς προσέφερε ὁ καταναλωτισμός. Ἔτσι καὶ αὐτοὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἄνεργους καὶ τοὺς φτωχοὺς ἀνήκουν στὴν κατηγορία τῶν ὑποδεέστερων. 

Ἡ "παράδοση" ὡς σκλαβιά καί ὡς ἄλλοθι...

"Ἄλλοθι" - Λήδα, Ἀργύρης Κουνάδης-Βαγγέλης Γκούφας, Μάριος Ποντίκας, ἀπό τήν τηλεοπτική σειρά τῆς ΕΡΤ "Ἐν Ἀθήναις", 1976

«Ἀλοίμονο στὶς χῶρες πού ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ ἥρωες».Δὲν γνωρίζω ἂν ὁ Μπρέχτ τό ἔγραψε ἔχοντας τὴν Ἑλλάδα ὑπ’ ὄψιν του, ἀλλὰ ἡ περίπτωση μας ἀποτελεῖ τὴν καλύτερη ἐπιβεβαίωση.

Ζοῦμε σὲ μία χώρα ὅπου ἡ κοινωνία ἐπιμένει νὰ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὸ παρελθόν της, προσαρμόζοντας το στὰ δικά της κενὰ καὶ ἀδιέξοδα. Τὴν ἀδυναμία νὰ σηκωθεῖ καί νά σταθεῖ στὰ πόδια της, τὴν καλύπτει σκαλίζοντας το τσαπατσούλικα, ἀναζητῶντας πνευματικούς ὀγκόλιθους, ἀγῶνες γιὰ τὴν «ἐλευθερία» καὶ τὴν «δημοκρατία». Καὶ ὅτι βρίσκει, ἐπειδὴ ἀποφεύγει νὰ τὸ κατανοήσει καὶ νὰ τὸ ζήσει στὴν καθημερινότητά της, τὸ βαφτίζει «παράδοση», παράδοση ἀγωνιστική, πνευματική, δημοκρατική. Καὶ τὸ «γιορτάζει». Γιορτάζει σὰν μασκαράς, ζῶντας λαθραῖα, ντυμένος «ἀγωνιστής». 

Ροβεσπιέρρος καί Γ. Ἀ. Παπαναδρέου - Βίοι παράλληλοι

Βίοι παράλληλοι: Ροβεσπιέρρος καί Γ. Ἀ. Παπανδρέου - Οἱ ἀδιάφθοροι...
Τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη, Τακτικοῦ μέλους τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας, καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ὀττάβας, Ἐπιτίμου Προέδρου τοῦ «Ἱδρύματος Δημήτρη Κιτσίκη» ΝΠΔΔ. Δημοσιεύθηκε στό τεῦχος 178 τοῦ περιοδικοῦ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, Μάρτιος 2010)

ΜΕΡΟΣ Α - Ἡ Γαλλία τοῦ 18ου αἰῶνος

Ἢ ἀλλάζουμε ἢ βουλιάζουμε»! Ἡ φράση αὐτὴ τοῦ Γεωργίου Α. Παπανδρέου ἀντανακλᾶ ἐπακριβῶς τὴν ἀπελπισία τῆς γαλλικῆς κοινωνίας σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ ΙΗ' (18^ου) αἰῶνος, μέχρι ποὺ ξέσπασε, τὸ 1789, ἡ παρισινὴ ἐξέγερση καὶ ἡ ἅλωση τῆς Βαστίλλης.

Σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς γαλλικῆς κοινωνίας, ἀπὸ τότε ποὺ εἶχε ἀποβιώσει ὁ «βασιλεὺς-ἥλιος» («le roi soleil») Λουδοβίκος ΙΔ' (14^ος ), τὸ 1715, καὶ εἶχε ξεκινήσει ὁ βόθρος τῆς ἀκολασίας τῆς βασιλείας τοῦ Λουδοβίκου ΙΕ' (15^ου , 1715 -1774), ὁ κόσμος ἐπερίμενε τὸν Μεσσία, χωρὶς ὅμως νὰ πιστεύση ὅτι θὰ ἐμφανισθῆ ποτέ. Στὴν κορυφὴ τῆς καταρρέουσας κοινωνίας, οἱ ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας εἶχαν παύσει νὰ πιστεύουν στὸν Θεό... τὰ "ἐλεύθερα πνεύματα" ("libres penseurs") ἐκαυχόντο γιὰ τὰ ἀντιθρησκευτικά τους αἰσθήματα, γιὰ τὴν ἐπιστημοσύνη τους, ἀλλά συνάμα καὶ γιὰ τὰ σεξουαλικά τους ὄργια -ἀπὸ τὸν μαζοχισμὸ μέχρι τὸν σαδισμὸ- πού τὰ ἐκάλυπταν μὲ τὸν μανδύα τῆς ἀνεξιθρησκείας, τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀκόμη καὶ τῆς περιβαλλοντολογίας καὶ τῆς ἐπιστροφῆς στὴν φύση! Ἐνῶ ὁ Βολταῖρος, ὡς χρηματιστής, ἀπεβίωνε τὸ 1778 πάμπλουτος, ἀλλά ὑπέρμαχος τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, θυμίζοντας τὸν σημερινὸ κερδοσκόπο Γεώργιο Σόρο καὶ τοὺς σπεκουλαδόρους τοῦ χρηματιστηρίου τοῦ Σημίτη, ὁ Ρουσσώ δακτυλοδεικτοῦσε μία κοινωνία ὅπου οἱ ἄνδρες ἔχαναν τὴν ὁρμή τους καὶ ὡμοίαζαν ὅλο καὶ περισσότερο μὲ γυναῖκες, ἐνῷ ὁ ἴδιος ἐλατρεύετο ἀπὸ τὶς γυναῖκες τὶς ὁποῖες καὶ ἐκαταλάβαινε πλήρως...

Ἀπό τήν Guardian, Σάββατο 05/11/2011

Πολύ διστακτικός γιά νά σηκώσει ἀνάστημα στίς ἀγορές. Ἀλλά καί ποιός εἶναι ἰσχυρός ἀπό ὅλο αὐτό τό συρφετό; Ποιός ἔχει τή δύναμη νά διατηρήσει τή δημοκρατικά ἀποφασισμένη εὐθύνη του νά κυβερνᾷ πρός τό συμφέρον ἀνθρώπινων ὄντων καί ὄχι τῶν ἀγορῶν;