Τό μεγαλύτερο ψευτοδίλημμα : Λογική ἤ συναίσθημα

Εὐρὼ ἢ Δραχμὴ ;

Εὐρώπη ἢ Βόρειος Κορέα;

Εὐρώπη ἢ τρίτος κόσμος;

Καί πολλά ἄλλα θορυβοποιά διλήμματα. Σάν τούς ἄδειους τενεκέδες.

Δὲν φτάνουν πιὰ οἱ κατὰ παραγγελία δημοσκοπήσεις, ἡ κατάφωρα ἄδικη προβολὴ ὠρισμένων συστημικῶν ὑποψηφίων καὶ κομμάτων ἀπὸ τὶς ραδιοτηλεοπτικὲς ἐκπομπὲς καὶ ἡ ἀπόκρυψη ἢ διαστρέβλωση τῶν θέσεων ἄλλων  Αὐτὴ ἡ φάση παραπλάνησης ὁλοκληρώθηκε τὴν Παρασκευὴ τὸ βράδυ.

Κάποιοι ὅμως ἐξακολουθοῦν νὰ προσφέρουν τὶς ὑπηρεσίες τους μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ, στηρίζοντας συντονισμένα καὶ μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις μία ψυχολογικὴ ἐπιχείρηση ὑφαρπαγῆς ψήφου. Ἕνα τέτοιο δεῖγμα ὑποβολιμιαίου ἄρθρου εἶναι τὸ Εὐρωπαϊκή Ἕνωση ἤ Τρίτος κόσμος.  

Παλιά ὁ κόσμος ἔλεγε: " Δεξιός καί φτωχός ἤ ρουφιάνος ἤ κουτός". Στήν ἐποχή μας οἱ ὅροι "δεξιός" καί "φτωχός" τῆς προηγούμενης φράσης παραμένουν ταξικοί καί πολιτικοί ἀλλά μέ εὐρύτερο περιεχόμενο, τό ὁποῖο ἀγκαλιάζει καί ἄρθρα σάν τό προηγούμενο. Ἂν δὲν πρόκειται γιὰ συνειδητὴ ἢ λόγω πνευματικῆς ἀδρανείας ὑποταγὴ στὰ διεθνῶς ὑφιστάμενα τριγμοὺς νεοφιλελεύθερα δόγματα, τὸ μόνο πού μᾶς ἀπομένει νὰ συμπεράνουμε  εἶναι ὅτι βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἐπὶ παραγγελίᾳ δημοσιογραφίας. Καὶ τὶς δύο ὅμως περιπτώσεις μποροῦμε χωρὶς ἐνδοιασμὸ νὰ τὶς ἐντάξουμε στοὺς μικροὺς μακάκες  , πού ἐνῷ ὅλο τὸν χρόνο ἀπαξιώνουν συστηματικὰ ὁτιδήποτε ἔχει σχέση μὲ τὴν πολιτικὴ ἔστω καὶ τὴν τριτοκοσμικὴ πού ὑφίσταται σ’ αὐτὴ τὴν χώρα, τὶς προεκλογικὲς περιόδους γλύφουν ἐκεῖ πού φτύνανε. 

Πρόκειται περὶ γκαιμπελίσκων.

Διλήμματα σὰν τὰ προαναφερθέντα, συνήθως εἶναι ὄχι μόνο ἀνυπόστατα ἀλλά, κατὰ διαβολικὴ σύμπτωση, ἂν καὶ τὸ δεύτερο σκέλος παρουσιάζεται ὡς διαμετρικὰ ἀντίθετο  τοῦ πρώτου, ἀποτελεῖ καὶ τὴν πιθανώτερη κατάληξή του.  

Τὸ σκεπτικὸ τῶν ἀπατεώνων εἶναι ἁπλό, μακκιαβελικὸ καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα «δημοκρατικό».

Κουράστηκα να σε κρατῶ ( Δ.Χριστοδούλου –Μ.Θεοδωράκης-Μ.Φαραντούρη

Πῶς θὰ καταφέρει το σύστημα και οἱ ἐκπρόσωποί του ( «διανοούμενοι», δημοσιογράφοι, πολιτικοί), νὰ φέρουν μὲ τὰ νερὰ τους ὅσους δὲν ἔχουν τσιμπίσει στὴν χυδαία καὶ ἀτεκμηρίωτη προπαγάνδα; Σὲ  ὅσους τὸ δίκαιο συναίσθημα τῆς τιμωρίας ξεχειλίζει καὶ ὑπερκερνᾶ αὐτὸ τοῦ ἐλεγχόμενου καὶ κατευθυνόμενου φόβου;

Α) Δημιουργοῦν τὸν νεολογισμὸ «τιμωρητικὴ ψῆφος», κολακεύοντας ἀρχικὰ ὅποιον σκέπτεται νὰ μαυρίσει τοὺς ἀπερχόμενους συγκυβερνῆτες καὶ τὰ τσιράκια τους.

Β) Διαμορφώνουν μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις – εἴτε ἀπ’ εὐθείας καὶ ξεδιάντροπα ὡς ὑποψήφιοι,  εἴτε ἐμμέσως ὡς «ἀντικειμενικοὶ» δημοσιοκάφροι – τὸ κατάλληλο κλῖμα. Παλιά τους τέχνη κόσκινο, ὅταν θέλουν νὰ στρέψουν ἀλλοῦ τὴν προσοχή μας.

Μὲ μία σειρὰ διλημμάτων βομβαρδίζουν τὸν ψηφοφόρο εἰσάγοντάς τον σὲ μία ἀτμόσφαιρα φόβου καὶ ἀβεβαιότητος. Φορτώνουν ὅλο καὶ περισσότερο κάθε μέρα πού πλησιάζουμε πρὸς τὴν κάλπη. Ἡ ἐπιλογὴ καὶ ἡ χρήση τῶν διλημμάτων ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν φόβο πού εἶναι σὲ θέση νὰ προκαλέσουν. Μέσα σὲ ἕναν τέτοιο βομβαρδισμὸ ἡ λογικὴ καταρρέει. Εἶναι ἡ ὥρα γιὰ τὸ τελειωτικὸ κτύπημα. Ἕνα ἀκόμα δίλημμα ξεπροβάλλει ἀπὸ τὰ χείλη, τὶς γραφίδες κάθε ἀ-πολιτικοῦ ἀγύρτη καὶ κάθε ἀργυρώνητου δημοσιοκάφρου: «ΛΟΓΙΚΗ» ἢ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. Τὸ πιὸ παραπλανητικὸ ἀπ’ ὅλα.  

Γ) Βγάζουν τὴν «λογικὴ» ἀπὸ τὸ ἴδιο πολυκαιρισμένο συρτάρι, ἐκεῖ πού κρύβουν ὅλα τὰ ἐργαλεῖα τῆς ἐξαπάτησης, ἐργαλεῖα πού ἐμεῖς τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ χρησιμοποιοῦν ἐπάνω μας.

Δ) Καὶ κατόπιν, μὲ ἀπύθμενη ὑποκρισία, τὴν ὁποία βαφτίζουν σωφροσύνη, καλοῦν τὸν ψηφοφόρο νὰ ἀποφασίσει στηριζόμενος στὴν ἀναποδογυρισμένη «λογικὴ» καὶ ὄχι στὸ συναίσθημα, τὸ ὁποῖο ἐξ  ἴσου ὑποκριτικὰ κατανοοῦν. Ἡ ὀφθαλμοφανὴς ἀντίφαση, τοῦ νὰ ἐπικρίνουν κάτι ( συναίσθημα), στοῦ ὁποίου τὸν χειρισμὸ στηρίζουν τὴν προπαγάνδα τους δὲν ἀγγίζει τὸν κολακευμένο ἀπὸ τὰ ΜΜΕ ψηφοφόρο.

Ἔτσι ἁπλὰ προσπαθοῦν νὰ ὑφαρπάξουν τὴν ψῆφο. Στήνουν μία εἰκονικὴ μάχη μεταξὺ συναισθήματος καὶ μαϊμοῦ «λογικῆς» διασπῶντας τα. Σὲ μία τέτοια ἀντιπαράθεση «λογικῆς» καὶ χειραγωγούμενου συναισθήματος, νικητής εἶναι πάντα τό συναίσθημα. Αὐτό πού ἐλέγχουν…

Πηγαίνοντας πρός τὴν κάλπη ἂς σκεφθοῦμε ὅτι λογικὴ ξεκομμένη ἀπὸ τὸ συναίσθημα δὲν ὑπάρχει. Ὅταν αὐτά τά δύο διασπῶνται γινόμαστε ἐλεγχόμενοι. Ψηφίζουμε λοιπόν συνειδητά, ἀρνούμενοι τόν φόβο ὡς παράλογο, ἐκλογικεύοντας τὸ συναίσθημά μας σύμφωνα μέ τούς δικούς μας στόχους καί πιστεύω, καὶ ὄχι ἀκυρώνοντάς το συρόμενοι πίσω ἀπό μιά παραπλανητική λογική ἀφεντάδων.

Νὰ σκεφτοῦμε ἐπὶ τέλους πόσο εἰλικρινὴς καὶ ἔντιμος ἀπέναντί μας ἢ ἀπὸ τὴν ἄλλη πόσο διεστραμμένος μπορεῖ νὰ εἶναι κάποιος, πού ἐπικαλεῖται τὴν λογικὴ ἔχοντας ἤδη δημιουργήσει ἕνα περιβάλλον ψυχολογικῆς τρομοκρατίας. Εἶναι δυνατὸν νὰ ψηφίσεις ἕναν διεστραμμένο σκεπτόμενος λογικά;