Τὰ καραγκιοζιλίκια πού ἔλαβαν
χώρα στὴν Ὕδρα, μὲ πρωταγωνιστὲς τοὺς ὑποτιθέμενους ἀπογόνους τῶν Ὑδραίων
μπουρλοτιέρηδων καὶ καπετάνιων, εἶναι μία καλὴ ἀφορμὴ γιὰ προβληματισμὸ πάνω στὸ
«ἐθνικὸ» σπὸρ τοῦ νεοέλληνα, τὴν φοροδιαφυγή. Πέρα ἀπὸ τὶς κατὰ καιροὺς ἐξαγγελίες
γιὰ τὴν καταπολέμησή της, πού ὅσο πιὸ ἐντυπωσιακὲς εἶναι τόσο περισσότερο εἶναι
ἐγγυημένη ἡ ἀναποτελεσματικότητά τους. Ὅταν παραβλέπεις καὶ προσπαθεῖς νὰ ἀντιμετωπίσεις μία κοινωνικὴ
πραγματικότητα μὲ στεῖρες διατάξεις, νόμους καὶ συντάγματα, τὴν μετατρέπεις σὲ
μία κατάσταση διαρκοῦς κοινωνικοῦ ἐμφυλίου μὲ ἀσυμμἀζευτα ἀποτελέσματα.
Θὰ περιγράψω ἐν συντομίᾳ ἕνα φαινόμενο, στὸ ὁποῖο θεωρῶ ὡς ἀρχικοὺς ἐκφραστὲς
τοὺς λογῆς λογῆς κουμπουροφόρους πού ἔζησαν τὰ πρῶτα χρόνια μετὰ τὴν σύσταση τοῦ
νεοελληνικοῦ κράτους. Στὴν πορεία βασικὸς ἐκπρόσωπος τῆς φοροδιαφυγῆς εἶναι ἡ
τάξη τῶν λεγομένων μεγαλοαστῶν. Ἡ φοροδιαφυγὴ κορυφώθηκε στὴν Ἑλλάδα
μεταπολεμικά, διαχύθηκε δὲ ἐντὸς ὁλοκλήρου της ἑλλαδικῆς κοινωνίας κυρίως μετὰ
τὴν μεταπολίτευση.
