Οἱ "ἐθνικές" ἀρετές τοῦ μακρυγιαννισμοῦ καί τοῦ εὐρωλιγουρισμοῦ

Τοῦ Ἀθανασίου Διάκου( Μανώλης Ρασούλης)

Πέρυσι τὸ καλοκαίρι, ἀνάμεσα στὶς παραστάσεις τοῦ Φεστιβὰλ Ἀθηνῶν ἀνέβηκε τὸ θεατρικό ἔργο τῆς Λένας Κιτσοπούλου Ἀθανάσιος Διάκος – Ἡ ἐπιστροφή, καὶ οἱ ἁπανταχοῦ ἑλληναράδες, μέ μπροστάρη τόν δημοσιογράφο Θέμο Κομιστή, πετάχτηκαν θιγμένοι ἀπὸ τήν λακούβα τοῦ καναπὲ τους, ξεχειλίζοντας ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση γιὰ τήν ἐπίθεση στήν ἱστορική μνήμη, προσβολὴ « ἐθνικοῦ» συμβόλου καί ἄλλα φαιδρά. Προσβολή πού διέπραξε ἡ "ἀνθέλλην" σκηνοθέτις, κατεβάζοντας ἀπὸ τὸ βάθρο ἕναν ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἐγκεκριμένους ἥρωες.

Χωρὶς νὰ ἔχω δεῖ τὸ ἔργο, κρίνοντας καὶ μόνο ἀπὸ τὴν ἀντίδραση τοῦ προβατοποιημένου πλήθους δὲν μπορῶ παρὰ νὰ ὑποστηρίξω τὴν σκηνοθέτιδα. Ἰσχυρίζομαι ὅτι καί ἡ Κιτσοπούλου, ὅπως καί ὁ Ρασούλης στό παραπάνω τραγούδι, σέβονται τήν μνήμη τοῦ Διάκου, σέ ἀντίθεση μέ τόν Θέμο Κομιστή πού τήν καπηλεύεται γιά νά πουλήσῃ φύλλα. Ἡ στρεβλή μνήμη, καί ὁ κάλπικος πρὸς τοὺς προγόνους σεβασμὸς χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ κρύβουμε τὴν σημερινή μιζέρια μας. Ὅταν ὁ πατριωτισμός εἶναι ἀνεγκέφαλος, φαφλατάδικος καί ἄρα ἀντιηρωϊκός, δέν μπορεῖ νά πάρῃ μυρωδιά ὅτι ἡ Κιτσοπούλου, μέσα ἀπό τήν προβληματική της, ἀσχολεῖται μέ τήν δυνατότητα ὕπαρξης ἡρώων στίς σημερινές συνθῆκες. Δέν εἶναι προσκυνητής συμβόλων πού οὐδεμία σχέση ἔχουν μέ ὅτι συνέβη πρίν 200 χρόνια. Ὁ τζάμπα μάγκας ἑλληναράς εἶναι ἕνα ἀντίγραφο τοῦ κάθε εὐρωλιγούρη πού καί αὐτός προσκυνᾷ ἤ στέκεται προσοχή μπροστά σέ μιά φούσκα.

Οἱ σύγχρονοι "πατριῶτες" ἐνδόμυχα τρέμουν τήν πιθανότητα νά γίνουν ἥρωες καί γι' αὐτό προσκυνᾶνε τό παρελθόν ἀντί νά τό κατανοοῦν ὥστε νά τό ἀνακαλύψουν μέσα στό σήμερα. Δέν ὑπάρχει κανείς ἄλλος λόγος νά ἀσχολεῖται κάποιος μέ τό παρελθόν. Ἀλλὰ ὑπάρχει κάτι πολὺ οὐσιαστικώτερο. Δέν πρόκειται περί τῆς ὑποκριτικῆς φιλελεύθερης ἄποψης γιά τήν ἐλεύθερη κυκλοφορία τῶν ἰδεῶν, ἀλλά γιά κάτι ἄλλο πού εἴτε τὸ κάνει συνειδητὰ εἴτε ὄχι, ἡ Κιτσοπούλου ἀξίζει τῆς συμπαράστασής μας. Μὲ τὸ ἔργο της ἀμφισβητεῖ τήν κρατούσα « ἐθνική» ἰδεολογία, τήν ἀρχή ὅλων τῶν δεινῶν γιὰ τὸν τόπο μας. Ὁπλιστεῖτε λοιπόν μέ ὑπομονή γιατί μέ αὐτή τήν μεγάλη πληγή θά ἀσχοληθοῦμε σέ αὐτή τήν ἐκτενῆ ἀνάρτηση.

Οἱ ἐν Ελλάδι « ἐθνικές γιορτές» ὅπως καί μιά σειρά Ἡμερῶν διεθνοῦς παραπλάνησης ὅπου ἀναβοσβήνουμε τά φῶτα, ἀφιερωμένων προσχηματικά στό περιβάλλον, στήν φτώχεια, στήν κακοποίηση τῶν παιδιῶν, ἤ στήν περίθαλψη τοῦ γλάρου τοῦ Εὐβοϊκοῦ, διαφέρουν μεταξύ τους μόνον στό τυπικό. Ἡ οὐσία τους ὅμως εἶναι πανομοιότυπη. Ἡ παγίδευση μιᾶς κοινῆς γνώμης ἀδέσποτης καί τό καναλιζάρισμα της σὲ μία ἀνώδυνη καὶ ἀσφαλῆ κοίτη πλήρως ἐλεγχόμενων συναισθημάτων καὶ ἀναποτελεσματικότητος, διαμαρτυρίας, ἀγανάκτησης, ἐνθουσιασμοῦ. Καὶ τὴν παρεμπόδισή ἀπὸ οὐσιαστικὲς πολιτικὲς καί κοινωνικές συνειδητοποιήσεις καί δράσεις. Ἰσχυρίζομαι πώς ἀναφωνῶντας τὸν ἐθνικὸ ὕμνο, ὁ σημερινὸς γραικύλος, ἰδίως ὁ μικροαστός, καλύπτει τὴν κουτοπονηριά, τὴν ἀφάνεια τὴν ὁποία συνειδητὰ ἐπιλέγει. Καί πάνω ἀπ' ὅλα τήν δειλία του.

Ἀπομνημονεύματα Ν.Σπηλιάδου, τόμος 2ος,βιβλίον 4, κεφάλαιο Α, σελ. 370-371

Οἱ παράτες στὶς ἐθνικὲς ἐπετείους ἀποκρύβουν, συντηροῦν καί ἐπαυξάνουν τὴν δουλοπρέπεια πού χαρακτηρίζει τὸν νεοέλληνα, ἀπὸ τὴν στιγμὴ τῆς « ἀπελευθέρωσής» του. Σὲ τί διαφέρει ἡ σημερινὴ στάση ἀπέναντι σὲ τρόϊκα καὶ Ε.Ε. ἀπὸ τὴν ψηφισμένη μέ νόμο ἀπὸ τοὺς ἐπικεφαλῆς τῆς ἐπανάστασης τοῦ 1821 παραχώρηση τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας τὸ 1825, στὴν Μεγάλη Βρεττανία; Δέν τό γράφω οὔτε γιά νά ὑποτιμήσω τούς παλιούς ἤ γιά νά ὑπερτιμήσω τούς συγχρόνους, ἀλλά γιά νά ἀντιληφθοῦμε, πέρα ἀπό χαρακτηρισμούς, κάποια πράγματα πού γιά τόν τόπο μας ἀποτελοῦν σταθερές. Καί τίς αἰτίες τους μαζί. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Κολοκοτρώνης πρό τοῦ 1821 πολέμαγε ὄχι γιά ἐθνικό ἀλλά γιά κράτος χριστιανομουσουλμανικό. Τό ἀναφέρει πουθενά ἡ ἱστορία μαϊμοῦ πού μᾶς μάθανε; Ποιός ξέρει ὅτι ἡ πλειονότης τῶν ἀγωνιστῶν δολοφονήθηκε, παροπλίσθηκε, ἀπαξιώθηκε, φυλακίσθηκε γιὰ νὰ ἐπικρατήσουν τὰ τότε ἐκσυγχρονιστικὰ ἀνθρωπάρια καὶ ὁ μακρυγιαννισμός. Μόνο αὐτὰ τὰ ἀνθρωπάρια στόχευαν στὴν ἵδρυση ἐθνοκράτους, πού κατέληξε σέ νέα μορφή δουλείας, καὶ κανεὶς ἀπὸ ὅσους κυνηγήθηκαν, λοιδωρήθηκαν ἢ δολοφονήθηκαν.  Ἀλλά μέ  σιδερωμένη ἱστορία προκοπή δέν γίνεται. Προσυπογράφω αὐτὸ πού ἔγραψε ὁ Γιάννης Σκαρίμπας « …Μεταξὺ δουλείας καὶ δουλείας δὲν ὑπάρχει καμιὰ διαφορά. Μὲ τὸ νὰ κάμεις μία ἐπανάσταση κι ἀποτινάξεις τὸ ζυγό, δὲν ἔκαμες τίποτα. Τὸ 21 αὐτὸ ἔκαμε. Τὸ νὰ μὴν ξαναεμπέσεις σὲ ζυγὸ –αὐτὸ εἶναι ἐπανάσταση…»

Γιά νά σταθεῖ ὅμως τό κρατικό πτῶμα ὄρθιο καί νά παριστάνει πλέον τόν ζωντανό ἐθνικό κρατικό ὀργανισμό, χρειαζόταν ἕνα ἰδεολογικό στήριγμα ἐθνικῆς ὁμοιομορφίας, ἔστω καί κατασκευασμένο ἐκ τῶν ἑνόντων. Μιά ἰδεολογία μέ μπόλικα εἴδωλα, γιά νά φαντασιώνεται, νά κορδώνεται καί μετά νά χαλαρώνει ὁ κρυμμένος στήν σκιά του ἀπόγονος τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων. Μιά ἰδεολογία πού ἐφευρίσκει παντοῦ ἐχθρούς καί ταυτίζει τήν Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία μὲ τὴν καταπίεση καὶ τὸν δεσποτισμὸ ἐνῷ τὴν Εὐρώπη ὡς τὸ πρὸς ἀντιγραφὴ πρότυπο. Ἀκόμα καί σήμερα πού ἡ εὐρωπαϊκή ξεδιαντροπιά καθίσταται ὄχι μόνο πασίδηλα ἁρπακτική ἀλλά καί ὡς φιλελεύθερη μοιραία ἀντιδημοκρατική. Μιὰ ἰδεολογία ὄχι ριζωμένη στά πράγματα καί τις ἀνάγκες τοῦ τόπου, ἀλλά πού νά ἐξυπηρετῇ τήν Δύση καί νὰ καλύπτει τὴν ἀπάτη τῆς ἐξουσίας καὶ τὴν αὐταπάτη τοῦ πλήθους. Ἡ μηδέποτε ἀντάξια τοῦ ρόλου της ἑλλαδική διανόηση ἔβαλε τήν σφραγίδα της. 

Μία προσπάθεια ἐπιβολῆς ἐθνικῆς ἰδεολογίας φουσκωμένης καί φτιασιδωμένης, καὶ γι’ αὐτὸ καταστροφικῆς, ἀποτελεῖ κατὰ τὸν Γεράσιμο Κακλαμάνη καὶ ἡ ὅλη φιλολογία περὶ τῶν ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΩΝ τοῦ Μακρυγιάννη, ὁ ὁποῖος σημειωτέον πολέμησε πολύ περισσότερο στόν ἐμφύλιο παρά κατά τῶν Τούρκων. Καθιερώθηκε δέ ὡς ἐθνικὴ φυσιογνωμία κυρίως μὲ τὴν συμβολὴ τῆς λεγομένης γενιᾶς τοῦ 30. Τῆς γενιᾶς πού ἔπαιξε καθοριστικὸ ρόλο στὴν πολιτισμικὴ καὶ πνευματικὴ ὑπανάπτυξη  τῶν νεοελλήνων. Φτάνει πιά μέ αὐτή τήν ἐπιχείρηση σκοταδισμοῦ καί πνευματικῆς ὑστέρησης πού ἔχει στηθεῖ γύρω ἀπό αὐτό τό πρόσωπο. Γράφει ὁ Κακλαμάνης στὸ βιβλίο του ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ ( 1997).

…. Οἱ «ἱστορικοὶ» γεμίζουν, βέβαια, τὶς ἐγκυκλοπαίδειες καὶ τὰ βιβλία τους μὲ τὴν «νεοελληνικὴ ἱστορία» (γιὰ τὸν «ἀγώνα ἀπελευθέρωσης», γιὰ τοὺς «ἥρωες», τὸν «φιλελληνισμό», τὴν «πολιτικὴ τῶν μεγάλων δυνάμεων» κλπ.), μόνο πού αὐτὰ καμμιὰ σχέση μὲ τὴν πραγματικότητα δὲν ἔχουν. Ἡ Ἑλλάδα «ἐφκιάσθηκε» σὰν κράτος μὲ τὶς πιὸ ψυχρὲς ὑποκοσμιακὲς μεθόδους τῆς πολιτικῆς. Ὑπῆρξε δηλαδὴ ἁπλῶς τὸ προϊὸν μίας μελετημένης ὁμαδικῆς δολοφονίας, στὴν ὁποίαν ἐχάθηκε τότε ὅ,τι καλύτερο εἶχε. Ἡ Ἑλλάδα δὲν εἶχε βέβαια τὶς προϋποθέσεις ὑπάρξεως κράτους, ἔπρεπε ὅμως νὰ προκύψῃ σὰν τέτοιο. Τὴν τακτικὴ καὶ σημασία τῶν πραγμάτων θὰ ἰδῆ ὁ ἀναγνώστης στὸ κείμενο. Μιὰ λεπτομέρεια μόνο ἴσως πρέπει νὰ προσθέσωμε ἐδῶ:

Ὑπάρχουν βάσιμοι λόγοι νὰ ὑποτίθεται πώς ὁ πραγματικὸς δολοφόνος τοῦ Καραϊσκάκη ὑπῆρξε ὁ Μακρυγιάννης. Δολοφόνος ἐπὶ πληρωμῇ, δηλαδή. Ὁ Μακρυγιάννης, ὡς γνωστόν, προσπαθεῖ μὲ χρήματα τοῦ σὲρ Ρίτσαρντ Τσώρτς νὰ διαλύσῃ τὸν στρατὸ τοῦ Καραϊσκάκη, ὑπὸ τὴν ἰδιότητά του ὡς «φρουράρχου τῶν Ἀθηνῶν» («ἀξίωμα» ἀγνώστου ἁρμοδιότητος, ἀφοῦ ἡ Ἀθήνα ἦταν ἀκόμη τουρκικὴ ἐπικράτεια καὶ ἐπρόκειτο ἀκριβῶς μὲ τὴν μάχη νὰ γίνη ἢ ὄχι ἑλληνική). Ὁ Μακρυγιάννης εἶναι ὁ τελευταῖος ἄνθρωπος μὲ τὸν ὁποῖον συνομιλεῖ ὁ Καραϊσκάκης (καὶ μάλιστα ὑπὸ τὴν ἰδιότητά του ὡς «ὑπασπιστῆ» τοῦ σὲρ Ρίτσαρντ Τσώρτς) πρὸ τῆς δολοφονίας του, πού ἐπακολουθεῖ ἀμέσως, βληθέντος δὲ τοῦ Καραϊσκάκη τοῦ βούτηξε καὶ τὸ ἄλογο, καθὼς παριστάνει στὸν πίνακα του ὁ Ἠσαΐας. Γιὰ τὸ ἄλογο φιλονικοῦσε μὲ τὸν Καραϊσκάκη μέρες πρίν, «ἄλογο» δὲ τότε ἐσήμαινε ὅ,τι καὶ σήμερα «πρωθυπουργικὴ Μερσεντές», δηλαδὴ ἐπρόκειτο γιὰ ἀμφισβήτηση ἡγεσίας.

Τὸ ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅμως - κι' αὐτὸ δείχνει καλά τούς τρόπους τῶν ἰδεολογικῶν ἐπιχειρήσεων στὴν Ἑλλάδα καὶ τὰ ὅσα αὐτοὶ προϋποθέτουν - πῶς ἐπεβλήθη ὁ Μακρυγιάννης ὡς «ἐθνικὴ φυσιογνωμία». Ὁ ἴδιος δὲν ἀπετόλμησε νὰ ἐκδώσῃ τίποτε ποτέ, διότι βέβαια ἐζοῦσαν οἱ συγκαιρινοί του, πού ἤξεραν τὴν πραγματικότητα (ὅτι ὑπῆρξε ὁ πρωταίτιος τῆς καταστροφῆς τοῦ Φαλήρου). Οὔτε καὶ ὁ γυιός του, πού ὑπῆρξε φαυλόβιος πολιτευτὴς στὴν Ἀθήνα καθ' ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ β' μισοῦ τοῦ 19ου αἰ. (δηλαδὴ περίοδο πού ὁλοκληρώνεται ἡ ἔκδοση τῶν Ἀπομνημονευμάτων ὅλων τῶν ἀγωνιστῶν) γνωρίζει κάτι περὶ τῶν Ἀπομνημονευμάτων τοῦ πατρός. Αὐτὰ «ἀνακαλύπτονται» 100 χρόνια περίπου μετὰ ἀπὸ τὰ γεγονότα πού ἀναφέρουν (ἀφοῦ πιὰ οὐδεὶς ζῆ γιὰ νὰ τὰ ἐπιβεβαίωσῃ ἢ νὰ τὰ διαψεύσῃ) καὶ μάλιστα ἀπὸ λόγιον. Καὶ πάλι μὲ μιὰ ἰδιομορφία: ὄχι στὰ ἀρχεῖα τοῦ κράτους πού δούλευε ὁ Βλαχογιάννης, ἀλλά σ' ἕνα σαρδελλοντενεκέ! Ἐν πάσῃ περιπτώσει ἀποσαρδελλοποιοῦνται, «τακτοποιοῦνται» καὶ ἐκδίδονται σὰν πεποιημένο Story καὶ σὲ μιὰ τελείως χριστιανοειδῆ καὶ πλαστὴ γλῶσσα, τὰ φεστιβὰλ καὶ οἱ «ἐκδηλώσεις» μεταβάλλουν τὸν Μακρυγιάννη σὲ «ἐθνικόν ἥρωα», καὶ οὕτω πως περνᾶνε ἰδεολογικὰ τὰ 3/4 τοῦ παρόντος αἰῶνος. Παρά, λέμε, τὸ ἰσχυρὸ κριτικὸ αἰσθητήριο τῶν νεοελλήνων ἱστορικῶν καὶ τῶν «εἰδικῶν» τῆς «νεοελληνικῆς λογοτεχνίας»... Καὶ ὅταν τὰ Ἀπομνημονεύματα ξεθωριάζουν, ἀκριβῶς μὲ τὸ ἴδιο σκηνικὸ -δηλαδὴ ἀπὸ λόγιον καὶ ἐκδότη καὶ μὲ πολλὴ τηλεοπτικὴ φασαρία- «ἀνακαλύπτονται» τὰ Ὁράματα, ὥστε νὰ κλείση καὶ ὁ 21^ος αἰώνας... Δυστυχῶς, ὅμως, τὸ πεπρωμένο τῶν Ὁραμάτων ὑπῆρξε διαφορετικό: οὐδεὶς ἐνδιαφέρθηκε γι' αὐτά, ἐκτός ἀπὸ μερικοὺς καλογήρους ἐπαρχιακῶν μοναστηριῶν! Ὄχι διότι ἡ κοινωνικὴ εὐφυΐα τῶν Ἑλλήνων αὐξήθηκε, ἀλλά γιὰ τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο: οἱ μεταπολεμικὲς καταστάσεις (πού εὐθὺς θὰ ἰδοῦμε) ἀπαίτησαν τέτοιαν κοινωνικὴ καὶ πνευματικὴ καθίζηση, ὥστε νὰ μὴν ἐνδιαφέρεται πιὰ γιὰ τίποτε κανείς...

Ἑξαιρετικῶς σπουδαίας, γιὰ τὶς ἰδεολογικὲς διαχειρίσεις στὴν Ἑλλάδα, σημασίας λεπτομέρεια εἶναι καὶ τούτη: Ὁ Βλαχογιάννης «ἀνακαλύπτει» τὰ Ἀπομνημονεύματα τοῦ Μακρυγιάννη τὴν ἴδια ἐποχὴ πού περιέρχεται στὰ χέρια του καὶ τὸ ἀρχεῖο ἀλληλογραφίας τοῦ Σολωμοῦ, δηλαδὴ τὸ κύριο στοιχεῖο γιὰ τὴν «φιλολογικὴ κατανόηση» τοῦ ποιητῆ, τὸ ὁποῖον ὅμως εἶναι γραμμένο στὰ ἰταλικά. Ἀλλὰ στὰ ἰταλικά, σὲ μιὰ περίοδο ἀνακατατάξεων στὰ Βαλκάνια καὶ στὴν Μικρὰ Ἀσία, ὅπου τὸ «ἐθνικὸ φρόνημα» τῶν Ἑλλήνων ἔπρεπε νὰ βρίσκεται στὸ σημεῖο βρασμοῦ; Ὀφείλουν λοιπὸν οἱ Ἕλληνες νὰ «κατανοοῦν» τὸν «ἐθνικό» τους ποιητὴ ἐκ τῶν ἑνόντων πρὸς στιγμήν, καὶ κυρίως ὅπως τοὺς λένε οἱ «φιλολογικοὶ ἀναλυτές», καὶ ὁ Βλαχογιάννης ἐκδίδει μόνο τὰ Ἀπομνημονεύματα. Τὸ ἀρχεῖο τῆς ἀλληλογραφίας τοῦ Σολωμοῦ θὰ τὸ ἐκδώσῃ ὁ Λῖνος Πολίτης πρὶν λίγα χρόνια, δηλαδὴ μετὰ ἕναν αἰώνα περίπου «φιλολογίας τῶν Ἀπομνημονευμάτων». Γι' αὐτὸ λοιπὸν κι' ἐμεῖς στὸ βιβλίο τοῦτο δὲν θεωρήσαμε πλέον περιττὸ νὰ πληροφορήσωμε τοὺς προσφιλεῖς μας συνέλληνες, ὅτι τὸ ὄνομα τοῦ «ἐθνικοῦ» τους ποιητὴ ἦταν Bortolani καὶ ὄχι Σολωμός...

Δυστυχῶς στούς μετεπαναστατικούς χρόνους και ἰδιαίτερα τόν 20^ο  αἰῶνα, γεμίσαμε καθημερινούς μακρυγιάννηδες τοῦ « ἄν εἶναι νά μείνωμεν ἐμεῖς νηστικοί ἄς πάει στό διάβολο ἡ ἐλευθερία» , ἐνῷ τήν ἀνδρεία καί καθαρή φυσιογνωμία τοῦ Καραϊσκάκη συναντᾶμε ἀποκλειστικά σέ μουσειακές ἐκδηλώσεις, στούς πανηγυρικούς καί σέ ὅσους βάζουν χέρι στό ὄνομά του γιά νά ἐκφέρουν τόν συμπλεγματικό λόγο τους δημοσίως. Πολιτικούς καί μή. Ὅμως ἡ ἀθυροστομία τοῦ Καραϊσκάκη ἔβγαινε μέσα ἀπό τήν λεβεντιά του, ὄχι ἀπό κακομοιριά καί θρασυδειλία.

Σὲ χώρους ὅπου ἡ ἱστορία ἐργάσθηκε ὥστε μία πανσπερμία λαῶν, μέσα στὰ πλαίσια μακραίωνων αὐτοκρατοριῶν, νὰ διαβιοῖ καί νά προκόβῃ μέσα σὲ καθεστὼς συνειδητῆς ἀεθνίας, ἡ δημιουργία «ἐθνικῶν» κρατῶν μόνο γιὰ λόγους πολιτικῆς σκοπιμότητος, ἀπαιτεῖ τήν ἰσοπέδωση ὅλων τῶν πολιτισμικῶν διαφορῶν τῶν ἐπί μέρους ἑλληνισμῶν τοῦ χώρου, ὤστε νά προκύψῃ μιά ἐθνική ἰδεολογία ἑνιαία. Αὐτό εἶναι κατανοητό γιὰ κάποιον δυτικοευρωπαῖο γαλουχημένο μὲ τίς ἀναπτυξιακὲς θεωρίες τῆς προόδου καί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Ὅποιος ὅμως τίς συμμερίζεται δείχνει ὅτι δὲν ἔχει ἀντίληψη τοῦ ἱστορικοῦ βάθους τῶν πραγμάτων.  Ἡ ἑλληνικὴ «ἀνεξαρτησία» γιά τούς « φιλέλληνες» εὐρωπαίους εἶχε ὡς μόνο σκοπὸ τὸν διεμβολισμὸ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὰ δυτικὰ κεφάλαια. Οἱ πολιτικοὶ καὶ οἰκονομικοὶ αὐτοὶ σχεδιασμοὶ ξεκίνησαν μὲ τὴν " ἀνεξαρτησία" τῆς Ἑλλάδος ἀργότερα ἐπεκτάθηκαν, μέσῳ τῶν τότε Δ.Ν.Τ καὶ τῶν οἰκονομικῶν ἐλέγχων στὰ περισσότερα ἀνακηρυχθέντα ἐθνικὰ κράτη τῆς περιοχῆς ( βλέπε τά στοιχεῖα στό Δυτική Εὐρώπη, ἀποικίες καί ἀνατολική Μεσόγειος ). Ἀντίστοιχες χρεωκοπημένες ἐπί χάρτου πολιτικές  προώθησαν οἱ φωστῆρες τῆς εὐρωπαϊκῆς χερσονήσου μετά τήν πτῶση τῆς ΕΣΣΔ, ἐξ ἴσου πειρατικές μέ τήν εὐρωπαϊκή στάση στήν οἰκονομική κρίση τοῦ σήμερα. Ἀπό τήν ἐποχή τοῦ διαφωτισμοῦ καί μετά δέν ἔχει ἀλλάξει τίποτε ἀπολύτως σέ ἐπίπεδο εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς διαχείρισης. Ἦταν καί παραμένει μονολιθική καί μονοδιάστατη. Μπροστά της, σέ ἐπίπεδο προθέσεων καί στόχων, ἡ Βόρειος Κορέα ἀποτελεῖ περίπτωση ἀγαθή...

Σὺν τῷ χρόνῳ τὸ νεοσύστατο κρατίδιο πού τό τάϊζαν καί σιγά σιγά μεγάλωσε, ἀνέλαβε καὶ μία ἐπὶ πλέον παρὰ φύσιν δραστηριότητα, τὴν ἀποκοπὴ τῶν βαλκανικῶν λαῶν ἀπὸ τὶς θαλάσσιες ὁδούς. Δὲν θέλει καὶ πολὺ γιὰ νὰ γίνει ὁ εὐρύτερος χῶρος μπάχαλο. Τὸ « ἐδῶ εἶναι Βαλκάνια δὲν εἶναι παῖξε γέλασε» δὲν ἀντικατοπτρίζει κάποια προβληματικὴ ἢ στρυφνὴ φύση τῶν λαῶν τῆς περιοχῆς, ἀλλὰ τὰ ἀποτελέσματα τῆς κοντόθωρης καὶ ἐξαμβλωματικῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς καὶ τοῦ δυτικόφερτου ἐθνικισμοῦ. Ὁ πρύτανις τῶν ἱστορικῶν Ἀρνόλδος Τόϋνμπη, στό βιβλίο του ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑΣ αὐτά τά ζητήματα τά ἔχει ξεκαθαρίσει.

Ἡ ψευδεπίγραφη ἐθνικὴ ἰδεολογία εἶναι ἕνα κράμα ἐθνικοφροσύνης, ἑλληνοχριστιανισμοῦ, ἑλλαδεμπορίας καὶ εὐρωλαγνείας. Καί στήν πιό ἀνιστόρητη ἐκδοχή της περιέχει καί φυλετισμό. Οἱ χορηγοί, στὴν ἄλλοτε φαντασμαγορική, ἄλλοτε κακόγουστη ἐπιχείρηση ἀνύψωσης τοῦ ἐθνικοῦ φρονήματος, μὲ παρελάσεις, πανηγύρια καὶ παραμύθια γιὰ κρυφὰ σχολειὰ καὶ μαρμαρωμένους βασιλιάδες, χωρίζονται σὲ δυὸ κατηγορίες. Στοὺς ἀπὸ ἀνίατη ἑλλαδικὴν πατριδουρίαν πάσχοντες –κατὰ τὴν ἀξεπέραστη περικλειογιαννοπούλεια ἔκφραση - , καὶ στὴν μακρὰ σειρὰ δουλοπρεπῶν ἐκσυγχρονιστῶν. Ξεκινῶντας ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο Μαυροκορδάτο καὶ τὴν παρέα του ὡς δυτικόδουλους λαϊκιστές, συνεχίζοντας μέ τοὺς Κωλέττη καὶ Μακρυγιάννη ὡς πατέρες τῆς ἐν Ἑλλάδι ἁρπαχτῆς καί δημαγωγίας,  φτάνουμε στὸν ὑποταγμένο στὰ ἀγγλικὰ συμφέροντα σὲρ Χαρίλαο Τρικούπη, τοὺς παμμέγιστους ἀεριτζῆδες τῆς μεταπολεμικῆς δεξιᾶς καὶ τοὺς μακρυγιαννίζοντες δημαγωγοὺς τοῦ ΠΑΣΟΚ, μέχρι τοὺς δεξιοὺς καὶ ἀριστεροὺς εὐρωλιγούρηδες τῆς τελευταίας εἰκοσαετίας.

Κατά τήν διάρκεια αὐτῆς τῆς μεγάλης πορείας τοῦ ἑλλαδικοῦ ἐθνοκράτους, ἀπό τήν « ἀνεξαρτησία» πρός τήν εὐρωπαϊκή ὁλοκλήρωση κανένα χέρι, ἐθνικόφρονος, φιλελευθέρου ἢ « σοσιαλιστῆ»,   δέν ξεκόλλησε, σύμφωνα μέ τήν ἄγραφη βίβλο τοῦ μακρυγιαννισμοῦ, ἀπό τό χερούλι τῆς κρατικῆς κουτάλας. Γιουρούσι στὸ δημόσιο ταμεῖο, ὑπανάπτυξη μέσῳ τῆς ἀνάπτυξης, καὶ παραγωγὴ μέ το τσουβάλι  ἐθνικῶν ἡρώων καὶ προδοτῶν ὥστε νὰ καλύπτεται ἡ μπόχα πού ἀνεδύετο ἀπὸ ἕνα περιβάλλον διαρκοῦς φακελώματος, ἀλληλορουφιανιᾶς, καταδοτῶν, καὶ προσκυνημένων καταναλωτῶν.

Πρίν 2 χρόνια τέτοιες μέρες, στό Μιά ἐνοχλητική ἀντ"εθνική" καί ἀντιτηλεοπτική ἱστορία μέ ἀφορμή τήν κουτοπόνηρη σειρά τοῦ ΣΚΑΪ γιά τό 1821 ἔγραψα ἀναλυτικώτερα γιά τό πῶς χρησιμοποιήθηκε ἡ Ἐκκλησία καί τήν λογική τῆς μετατροπής της σέ ἐθνικό θεσμό. Γιά τήν ἀπαξίωση τῶν λόγων τοῦ Ρήγα Φεραίου περί πολυεθνικῆς ὁμοσπονδίας λαῶν, γιά τήν συγγένεια Ὀρθοδοξίας και Ἰσλάμ, ὅπως διαμορφώθηκε πολύ πρό τῆς ἁλώσεως. Γιά τίς τραγελαφικές , ἀπολύτως ἀντιιστορικές πλήν ὅμως ἐπιβληθεῖσες, λόγῳ σκοπιμοτήτων ὅπως προανέφερα,  συνταγματικές διατυπώσεις περί τοῦ τι ἐστί Ἕλλην. Στό σύνταγμα τῆς Τροιζῆνος τό 1823 βλέπουμε πώς ὁ μαγειρεμένος ὁρισμός τοῦ Ἕλληνος, ὡς αὐτόχθονος πιστεύοντος εἰς Χριστόν ( Ἐπίδαυρος 1822), -ἀντίστοιχη συνταγή μαγειρικῆς ἀκολουθεῖται καί στά συντάγματα τῶν Σκοπίων - μπορεῖ να γίνῃ λάστιχο πού τεντώνει, καί νά παραμείνει μέχρι τῶν ἡμερῶν μας τεντωμένο. Εἶναι ἐνδιαφέρον ὅτι τό "ἔθνος", ἐκτός ἀπό τό νά ἀναζητᾷ μανιωδῶς προαιώνιους ἐχθρούς, εἶχε καί ἔχει ἄμεση σύνδεση μὲ τὸ χρῆμα - ἡ ἴδια διαπλοκή ἐννοιῶν ὑφίσταται καί σήμερα - εἴτε ὑπὸ μορφὴ δανείων, ἐπενδύσεων, σχεδίων Μάρσαλ, κοινοτικῶν προγραμμάτων, κ.λπ. Ἴσως γιατί τὸ περιεχόμενου τοῦ ὄρου ἦταν ἀπὸ τότε συγκεχυμένο καὶ ἐλλιπές, μεσούσης μάλιστα τῆς ἐπαναστάσεως !!!

Ἄστρος 1823

ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΝ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ( σελίδα 3)

… Ἰβ’ Ἡ Διοίκησις πολιτογραφεῖ ἀλλοεθνεῖς κατὰ τοὺς ἀκολούθους ὅρους.

α. Νὰ διατρίψωσι πέντε ὁλόκληρα ἔτη, καὶ εἰς τὸ διάστημα τοῦτο νὰ μὴν ἀποδειχθῶσι ποτὲ ἐγκληματίαι, καὶ ν’ ἀποκτήσωσιν ἐντός τοῦ πενταετοῦς διαστήματος, ἀκίνητα κτήματα εἰς τὴν Ἑλληνικὴν ἐπικράτειαν…..

Τελικά ὑπῆρχε τόσο μεγάλο περίσσευμα ἀκινήτων ἐκτάσεων, ἔψαχναν γιά χρῆμα, ἤ γιά Ἕλληνες; Καί ἄν ὑπῆρχε ἔλλειψις Ἑλλήνων καί προσπαθοῦσαν νά τούς βροῦν μέσῳ ἀνταλλαγῆς μέ κτήματα ποιοί ἦταν αὐτοί πού πολέμησαν; Μῦλος... Τό ζουμί εἶναι ὅτι ὁποιος εἶχε λεφτὰ γινόταν Ἕλληνας ὑπήκοος. Τὰ λόγια περιττεύουν. Τὸ κάλεσμα γιὰ ἐπενδύσεις –βλέπε ξεπούλημα καὶ μάσα ταυτοχρόνως – εἶναι ἐγγενὲς φαινόμενο κατοχυρωμένο συνταγματικὰ ἀπὸ συστάσεως κράτους. Ἐδῶ καὶ 200 χρόνια αὐτὴ ἡ χώρα ἀντιπροσωπεύει στὴν συνείδηση αὐτῶν πού ἀπέκτησαν τὴν ἐπικράτεια μία ἔκταση γιὰ ξεπούλημα. Αὐτή ἡ ἀντίληψη παγιώθηκε καί σὲ αὐτοὺς πού τοὺς διαδέχτηκαν.  Ἡ ὑπόλοιπη κοινωνία τὸ ἀποδέχτηκε σιωπηλὰ - ἀφοῦ τὸ στόμα ἦταν μπουκωμένο ἀπὸ τὰ ἀποφάγια τοῦ ξεπουλήματος - ἀλλὰ ἐν γνώσει της. Ἔτσι ἀκόμα πληρώνουμε τά πάγια τοῦ λογαριασμοῦ ἵδρυσης τοῦ " ἀνεξαρτήτου" ἑλληνικοῦ κράτους.

Τότε, τόν καιρό πού μαγειρεύανε τά πρῶτα  συνταγμάτα, τὰ πράγματα ἦταν φῶς φανάρι καί οἱ « ἁρμόδιοι» προσπαθοῦσαν νά τά μπαλώσουν ὅπως ὅπως. Τώρα μᾶς τὰ κρύβουν οἱ πάσης φύσεως ἐθνικόφρονες. Κατάμαυροι ἀπὸ τὴν μιά, ἐκσυγχρονιστὲς τοῦ εὐρωλιγουρσμοῦ ἀπὸ τὴν ἄλλη. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματική θεωρία τῶν ἄκρων καί ὄχι ἡ προπαγάνδα τῶν κομμάτων τῆς συγκυβέρνησης.Ὑποστηρικτὲς ἑνὸς ἐθνικοῦ κράτους ἀνύπαρκτου καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, ὑποστήριζαν καὶ συνεχίζουν νὰ ὑποστηρίζουν ψευδῶς ὅτι αὐτὸς ἦταν καὶ ὁ σκοπὸς τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ 1821. Ἡ μόνη διαφορὰ μεταξύ τους εἶναι ἐπουσιώδης. Οἱ ἀνεγκέφαλοι ἐθνικιστὲς θέλουν ἕνα ἐθνικὸ κράτος παραβλέποντας τήν ἀνυπαρξία ἐθνικοῦ κορμοῦ, μεγαλοϊδεατικὸ νὰ πάρει πίσω τὴν Πόλη, οἱ δέ ἐθελόδουλοι εὐρωλιγούρηδες προσδοκοῦν ἕνα ἐθνικὸ κράτος κακέκτυπο τῶν δυτικοευρωπαϊκῶν καὶ ἐν τέλει τσόντα τῆς εὐρωπαϊκῆς φούσκας. Ἔναντι κάθε τιμήματος καὶ μὲ τὸ ἀζημίωτο φυσικά. Πῶς νομίζετε προέκυψε τὸ τεράστιο δημόσιο χρέος; Ἡ διαφθορά πράγματι ὑφίσταται ἀλλά ἀναπτύχθηκε παράλληλα μέ τήν ρεμούλα, δέν εἶναι τό αἴτιό της. Βαθύτερο αἴτιο εἶναι ἡ μόνιμη ἀνυπαρξία ἐθνικοῦ κορμοῦ, πού συγκαλύπτουν οἱ ἐθνικές ἐπέτειοι καί οἱ κραυγές γιά ἐθνική ἀνεξαρτησία καί ἀνθρώπινα δικαιώματα. Στήν ἀρχή κάθε οἰκονομικῆς ἤ κοινωνικῆς καταστροφῆς βρίσκεται πάντα μιά φιλελεύθερη ἄποψη..

Ἂν ἕνα κράτος θέλει νὰ λαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν ὡς ἐθνικό, ἡ ὕπαρξη ἐθνικῆς συνείδησης ἀποτελεῖ προαπαιτούμενο. Καὶ ὅμως ἐδῶ ὅλα ὑποδεικνύουν τὸ ἀντίθετο.  Ἀντί νά προβληματιστοῦμε γιατί δέν καταφέραμε νά δημιουργήσουμε ἐθνική συνείδηση, μέ τήν συνεχῆ ἐπίκλησή του προτιμᾶμε νά εὐτελίζουμε τόν ὅρο τοῦ ἔθνους καί νά μήν ἔχουμε οὔτε συνείδηση. Σέ ποιά ἄλλη χώρα τά ζητήματα ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καί ἀμύνης χάνονται κάτω ἀπό τόν χαρακτηρισμό «ἐθνικά» θέματα; Τί  ἄλλο χρειάζεται γιά νά παραδεχτεῖ κάποιος ὅτι στήν χὠρα αὐτή ἡ ἐθνική συνείδηση ὡς ἀνὐπαρκτη παραμένει διαρκῶς τό ζητούμενο; Πού, ὅπως καί τήν ἐθνική ὁμοψυχία, ὅσο πιό ἐπίμονα ψάχνεις νά τήν βρεῖς τόσο καλύτερα κρύβεται; Οἱ κραυγές περί ἑλληνικότητος δέν ἔχουν τίποτα νά ζηλέψουν ἀπό ὅτι συμβαίνει σέ χώρους παζαριοῦ ἤ δημοπρασιῶν, ἁρμόδιος δέ νά κρίνει ἄν πληροῦνται τά κριτήρια τοῦ ἀναγκαίου πιστοποιητικοῦ ὑπῆρξε ἐπί μακρόν ὁ δάσκαλος, ὁ παπᾶς καί ὁ χωροφύλακας.

Ἀπουσίᾳ συλλογικῆς συνείδησης τὸ ὅποιο κρατικὸ μόρφωμα εἶναι θνησιγενές. Ὁτιδήποτε πράττεται ἐντός του, καλὸ ἢ κακὸ, ὁδηγεῖ μὲ μαθηματικὴ ἀκρίβεια στὴν διάλυσή του. Ὅμως οἱ δομές μετά ἀπό ὁποιαδήποτε φυσική ἤ κοινωνική καταστροφή ἀναπαράγονται αὐτούσιες, ἄν ἡ ἰδεολογία πού τίς δημιουργεῖ μείνει ἀνέπαφη. Καὶ ὑπεύθυνη γιὰ τὴν ἰδεολογία εἶναι ἡ διανόηση, ὄχι οἱ πολιτικοί ἤ οἱ τεχνοκράτες, πού στό κάτω κάτω στό χέρι τοῦ λαοῦ εἶναι νά τούς ἀνατρέψῃ. Νὰ γιατί ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ πέρα, μέ τόν πυρήνα τῆς ἰδεολογίας ἄθικτο, οἱ εὐθύνες τῶν πολιτικῶν καθίστανται δευτερευούσης σημασίας. Συνεπῶς ἡ ἔννοια τῆς Ἑλλάδος χρειάζεται ἐπαναπροσδιορισμό. Ἐπειγόντως!!!

Αὐτή ἡ σαθρή κατασκευή, ἡ μὲ εὐρωπαϊκὲς συνταγές φτιαγμένή, ἀπὸ γεννησιμιοῦ της ὑποτελής, ἀπεδείχθη ἐχθρική καί καταστροφική γιὰ τοὺς ὑπνωτισμένους, δειλούς, μεταλλαγμένους, καί ἀδιάφορους ὑπηκόους της. Μέ δεδομένη τήν στάση αὐτῶν τῶν ὑπηκόων θὰ ἀποδημήσει εἰς Κύριον ὁριστικά ὅταν, δικαιωματικά, τὸ θελήσουν οἱ ἐξ ἑσπερίας ἰδιοκτῆτες της. Αὐτοί ἔφτιαξαν τό κράτος, αὐτοί τό χρησιμοποίησαν, αὐτοί καί θά τό ἀφήσουν νά σωριαστεῖ. Μέχρι τότε θά ἀργοπεθαίνει βαριανασαίνοντας, γιά νά τρώῃ ἡ παρασιτική ὀλιγαρχία, ἕνα δέ τσοῦρμο ἀπό κρυμμένους καί ψοφοδεεῖς γραικύλους, μικροαστούς, εἴλωτες, θά ἀγανακτεῖ ἐθνικοφρόνως κλέβοντας ὁ ἕνας τόν ΦΠΑ τοῦ ἄλλου, ποτέ ὅμως ἐπαναστατῶντας Ἤ θά ἐπαιτεῖ ἀπό τηλεοράσεως γιά ἕνα ξεροκόματο καί μιά δωροεπιταγή. Τὸ ζητούμενο εἶναι ὁτιδήποτε πάρει τὴν θέση αὐτοῦ τοῦ κακοπλάσματος νὰ κόψει ἀπὸ τὴν ρίζα κάθε σχέση μὲ τὴν ἐθνικὴ ἀερολογία πού ὑπῆρξε ἕνας ἰδεολογικός σκελετὸς ἀντίστοιχος κοτετσιοῦ. Τό γεμάτο πύον ἀπόστημα, πρέπει νὰ σπάση. Γαντζωμένοι ἀπὸ αὐτὴ τὴν φούσκα οἱ μεταλλαγμένοι νεοέλληνες δὲν θὰ πάψουν στιγμὴ νὰ σέρνονται, ἡ κάθε τρόϊκα θά κατσικωθῇ στό σβέρκο τους, ἄσε πού δὲν πρόκειται νὰ κρατήσουν σταγόνα ὑδρογονάνθρακα, οὔτε μία φιάλη φυσικοῦ ἀερίου ἢ τό παραμικρό γραμμάριο ἀπὸ τὸ πλούσιο ὑπέδαφος. Ἡ ἀποδόμησή της ἀποτελεῖ πραγματική ἐθνικὴ προσφορὰ, ἀνεκτίμητης ἀξίας. Ἕνα μεγάλο μπράβο λοιπόν στὴν Λἐνα Κιτσοπούλου.

Παραμένοντας τά πράγματα ἰδεολογικῶς ὡς ἔχουν, οἱ ἔννοιες μονίμως θά ἀναποδογυρίζουν. Ἡ πορεία πρὸς τὴν ὑπανάπτυξη θά βαφτίζεται ἀενάως ἀνάπτυξη καὶ ἐκσυγχρονισμός, ἡ δουλοπρέπεια ἐθνική ὑπερηφάνεια, καί τό ἱστορικό μπουσούλημα πορεία πρός τό μέλλον. Γιὰ νὰ θολώνονται δέ τὰ νερὰ τῆς ἀποτυχίας, τῆς ἀναποτελεσματικότητας καί τῆς ἄγριας ρεμούλας, ἡ ὑπόμνηση « ἐχθρῶν » πού τὴν νίκη ἐναντίον τους πανηγυρίζει τὸ ἔθνος στὶς ἐθνικὲς γιορτές, θά συνεχίζεται. Γεωγραφικὰ παρατηρῶντας θὰ δοῦμε ὄτι ἔχουμε μία ἐθνικὴ γιορτὴ γιὰ τὸν ἐξ ἀνατολῶν γείτονα καὶ μία γιὰ τὸν ἐκ δύσεως. Καὶ οἱ δύο ἔτσι ὅπως σηματοδοτοῦνται εἶναι ἀμφιβόλου περιεχομένου, κατάντησαν δέ νά ἑορτάζονται ὡς ψυχαναγκασμός. Ἀλλὰ αὐτὰ εἶναι ψιλὰ γράμματα προκειμένου νὰ διατηρηθῆ τὸ ἑλλαδικὸ κρατικό κοφούζιο. Στὸν ἀπὸ βορρᾶ « ἐχθρό» , λόγω τοῦ βορειοατλαντικοῦ συμφώνου ( ΝΑΤΟ) καὶ τῆς «προστασίας» πού αὐτὸ προσέφερε δὲν δόθηκαν ἐθνικὰ χαρακτηριστικὰ ἀλλὰ, γιά ἐσωτερική κατανάλωση, ὁ πολιτικά φορτισμένος ὅρος « μπολσεβίκοι». Ἀκόμα κάποιοι φοβοῦνται μὴν τοὺς πάρουν τὰ σπίτια οἱ κακοὶ κομμουνισταί, ἀλλὰ πρὸς τὸ παρὸν τέτοιες βλέψεις τυχαίνει νά ἔχουν μόνον οἱ φιλελεύθεροι. Πρὸς νότον, λόγῳ τῆς θαλάσσης, ἐχθρὸς δὲν χρειάζεται νὰ ἀνακαλυφθῆ. Ἐκτός ἄν ξεπροβάλλουν τίποτα δηλητηριώδεις καί ὑπερμεγέθεις ἀνθελληνικές τσαῦχτρες σταλμένες ἀπό τούς ἑβραίους.

  

Ἡ ὕπαρξη φαντασίας εἶναι ἔνδειξη ὑψηλῆς νοημοσύνης. Ἄντίθετα ἡ φαντασιοπληξία τήν ἀκυρώνει. Γιὰ νὰ πάρη μπροστὰ ἡ χώρα πρέπει οἱ νεοέλληνες νὰ ἀπαλλαγοῦν από κάποιες φαντασιοπληξίες τους, αὐτές τοῦ ἐθνοκράτους καί τῆς ὠφελιμότητας τῆς φιλελεύθερης ἰδεολογίας. Δηλαδή νά καταργηθῆ τό ἑλλαδικόν ἑλῶδες παραλήρημμα καί ὅτι αὐτό παριστάνει. Ἔτσι κι ἀλλιῶς, καί λογικώτατα, δέν λαμβάνεται ὑπ'ὄψιν ὡς κράτος. Καιρός νά ὑπάρξῃ ὡς αὐτὸ πού πραγματικὰ, καὶ ὄχι μόνον θεωρητικὰ, εἶναι. Μία γεωγραφικὴ περιοχὴ  πού μπορεῖ θαυμάσια ὄχι ἁπλά νὰ λειτουργήσῃ ἀλλά νά μεγαλουργήσῃ ὅπως ἔκανε τά τελευταῖα 3000 χρόνια -ἐξαιρουμένης τῆς περιόδου τῆς « ἀνεξαρτησίας» - ἐνταγμένη σἐ ἕνα εὐρύτερο σύνολο πού, πρός Θεοῦ, δέν πρέπει νά εἶναι  οὔτε ἡ καταρρέουσα καί πολιτικά παράλυτη Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, οὔτε κάποια ἄλλη ἀνιστόρητη εὐρωπαϊκή κατασκευή ὡς ὑποκατάστατό της. Γιά λόγους γενικωτέρου συμφέροντος βεβαίως,  καί πρός ὄφελος τοῦ ἑλληνισμοῦ...Εἶναι ὥρα νά μήν βλέπουμε τούς Τούρκους σάν ἐκ τῶν προτέρων ἐχθρούς.

Καί κάτι τελευταῖο. Ἡ ἀποκαθήλωση τῶν εἰδώλων -κατά τόν Νῖτσε τό καλύτερο ἐργαλεῖο τοῦ φιλοσόφου εἶναι τό σφυρί - εἶναι προαπαιτούμενο ἑνός πνεύματος ἐλεύθερου καί ἡρωϊκοῦ. Ἡ πνευματική ὑποδούλωση εἶναι χειρότερη ἀπό τήν σωματική. Καλό εἶναι νά ἀρχίσουμε νά "σχίζουμε" τίς σελίδες μέ τούς ἐθνικούς ἥρωες, νά "γκρεμίσουμε" μέ τό σφυρί τίς προτομές. Ἡ ἱστορία δέν εἶναι κρέμα καραμελέ πού τρῶμε μέ τό κουταλάκι,  ρεμβάζοντας στήν βεράντα. Πῶς θά βγοῦν νέοι ἡγέτες, πρόσωπα ἡρωϊκά, μέ αὐταπάρνηση καί ἦθος, ἄν ζοῦμε στήν σκιά τῶν παλιῶν; Τυχαῖο εἶναι πώς μόνο μέσα ἀπό τίς τάξεις τῶν ἀντεθνικά δρώντων βγαίναν καί προχωροῦσαν μέ ψηλά τό κεφάλι στό ἐκτελεστικό ἀπόσπασμα καί γεννήθηκε ἕνας Μπελογιάννης;