Οἱ πήλινοι πολεμισταί

Μερικοὶ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν τὴν συναίσθηση τοῦ ἑαυτοῦ. Στὴν πραγματικότητα δὲν πιστεύουν πὼς ὑπάρχει "ἐγὼ" πού θὰ μποροῦσε νὰ τοὺς συνδέσει μὲ τὶς σκέψεις καὶ τὰ συναισθήματά τους. Μερικοὶ μάλιστα ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους θεωροῦν πὼς ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ζοῦν μία ψευδαίσθηση. Πράγματι ἡ ἄμεση ἐπαφὴ τῶν αἰσθήσεων μὲ τὸ ἀντικείμενο, ὅπως τὸ ἀντιλαμβάνονται οἱ αἰσθήσεις, δηλαδὴ ὡς σύνθεση γεύσεων, χρωμάτων, θερμοκρασίας, ἤχων κλπ ἀποτελεῖ μόνο ἕνα μικρὸ μέρος τῆς αἰσθητῆς σχέσης. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος πού αἰσθανόμαστε τὶς ἐπιδράσεις τοῦ ἀντικειμένου ἀκόμα καὶ χωρὶς τὴν παρουσία του. Μᾶς συμβαίνει πολλὲς φορὲς γιὰ παράδειγμα νὰ ἀνακαλοῦμε τὶς ἰδιότητες κάποιου ἀντικειμένου, τὴ γεύση του, τὸ χρῶμα, τὴ θερμοκρασία, τὸν ἦχο, κλπ, καθὼς διατηροῦμε ἀπὸ αὐτὸ εἰκόνες καὶ ὅταν δὲν τὸ διακρίνουμε ἡ ἀνάμνησή του ἀνακαλεῖ τὴν ἐπαφή μας μαζί του.  



Ἀλλὰ τί εἶναι ἡ μνήμη; Εἶναι ἁπλὰ μία γνωστικὴ διαδικασία, ἕνας πολιτιστικὸς κώδικας πού μᾶς συνδέει μὲ ἄλλους μὲ κοινὸ παρελθόν; Ἢ μήπως εἶναι κάτι περισσότερο -ἴσως μία εὐαισθησία σὲ κάτι πού γίνεται ἡ γλῶσσα μας, ἡ καθημερινή μας ὕπαρξη, οἱ ἐμπειρίες μας, τὰ ἐπεισόδια τῆς ζωῆς μας τὰ ὁποῖα θεωροῦμε αὐτονόητα; Εἶναι ἴσως ἀλήθεια ὅτι θὰ χάναμε τὴ μνήμη μας ἐὰν περιβαλλόμασταν μόνο ἀπὸ ἀνθρώπους ὅμοιους μ’ ἐμᾶς πού δὲν ἀποτελοῦν πρόκληση, δὲν παρουσιάζουν καμμιὰ ἀνάγκη νὰ κατανοήσουμε βαθύτερα τὸν ἑαυτό μας, τὸ παρελθόν μας καὶ αὐτὸ στὸ ὁποῖο ἔχουμε μετατραπεῖ -ὅλες τὶς εἰκόνες, τοὺς ἤχους, τὶς αἰσθήσεις τὶς λέξεις πού μᾶς σχημάτισαν καὶ ἀποτελοῦν τὴ σιωπηλή, τὴ βαθύτερή μας καὶ πιὸ οἰκεία ταυτότητα.

Καὶ πού ζεῖ ἡ μνήμη; Εἶναι μέσα μας ἢ μήπως ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα μας; Μήπως μᾶς ἔρχεται ἀπὸ κάπου ἀλλοῦ; Θυμόμαστε τὶς πράξεις μας τὰ λόγιά μας τὴ συμπεριφορά μας καὶ ἔχουμε τὴν ἐντύπωση πὼς αὐτὸ εἶναι τὸ σύνολο πού θὰ θυμᾶται ὁ κόσμος ἀπό μας. Ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι οἱ ἄλλοι αὐτοὶ πού δίνουν μαρτυρία γὶ αὐτὸ πού ἀποκαλοῦμε ἑαυτό μας κι ἔτσι ἡ ἀνάμνηση τῆς ὕπαρξής μας, ἔρχεται ἂπ΄ἔξω.

Πάντα μὲ ἄρεσαν τὰ μίνι μπὰρ στὰ δωμάτια τῶν ξενοδοχείων. Ξεκινᾶς μὲ κάνα δυὸ φιάλες Chang, προχωρᾶς μὲ τὰ ἕτοιμα κοκτέιλ καὶ τὰ πατατάκια καὶ συνεχίζεις μέχρι τὰ χαράματα μὲ bourbon. Ἐκεῖ, περίπου στὸ τέταρτο ποτήρι ἐμφανίστηκε ὁ Qin Shi Huang ὁ πρῶτος αὐτοκράτορας τῆς Κίνας, πού μ΄ἔλεγε πὼς δὲν μπόρεσε ποτὲ νὰ συμβιβαστεῖ μὲ τὴν ἰδέα πὼς ἄλλοι θὰ δίνουν μαρτυρία γιὰ τὴν ὕπαρξή του στὸν κόσμο. Ἔτσι μαζὶ μὲ περισσότερους ἀπὸ 7000 στρατιῶτες ἐξακολουθεῖ νὰ πολεμᾶ στὸ Xi’an γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς αἰωνιότητος.

Θὰ πρέπει νὰ ἀναφέρω πὼς μὲ ἐκμυστηρεύθηκε πὼς ἡ ψυχή του -πού ξάπλωνε μαζί του γιὰ πάνω ἀπὸ δέκα χιλιάδες νύχτες- γέρασε, φθάρθηκε, πόνεσε, μαύρισε μαζί του, μέχρι πού δὲν ἄντεξε ἄλλο καὶ σηκώθηκε νὰ φύγει χωρὶς ν΄ἀφήσει πίσω της οὔτε μιὰ σημείωση.