Τά ἀποτελέσματα τῶν ἐκλογῶν εἶναι ζήτημα ζωῆς καί θανάτου

τοῦ Παναγιώτη Χατζηστεφάνου

Περὶ τοῦ ἀλάθητου τῶν ἐκλογικῶν ἀποτελεσμάτων, αὐτὸ πού ἔχω νὰ πῶ εἶναι ὅτι ἡ φολιδωτὴ οὐρὰ πού κρύβει ἡ δημοκρατία κάτω ἀπὸ τὰ φουστάνια της εἶναι ἡ ἴδια ἡ πλειοψηφία πού ἐπικαλεῖται ὡς τὸ βασικὸ προσὸν ὑπέρ της. 

Ἡ πλειοψηφία, μία αὐθαίρετη καὶ ὁλοκληρωτικὴ ἔννοια, δὲν δίνει λογαριασμό, ἄρα δὲν εἶναι ἐλέγξιμη – ἀποφασίζει de facto, σύμφωνα μὲ τοὺς δημοκράτες.

Ἡ πλειοψηφία ὅμως δὲν εἶναι ἰδανική. Δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ διαφωτισμένους, ἐνημερωμένους, ἔξυπνους πολίτες πού ἔχουν ξεπεράσει τὶς ὅποιες ἀγκυλώσεις τοῦ περιβάλλοντός τους καὶ ἔτσι ἐπιλέγουν πολιτικὸ ἀντιπρόσωπο μὲ γνώμονα τὴν ἱκανότητά του νὰ ἐκπροσωπήσει τὰ κατόπιν κριτικῆς σκέψης διαμορφωμένα λαϊκὰ αἰτήματα. 

Ἡ πλειοψηφία εἶναι τυραννική, πραξικοπηματική, καὶ ναί, ἡ πλειοψηφία εἶναι συντηρεῖται σὲ μία τεχνητὴ ἠλιθιότητα χωρὶς νὰ ἀπεμπολεῖ κανείς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἴδια, τὶς εὐθύνες τῆς αὐτοβελτίωσης καὶ τῆς ἀφύπνισής της. 

Ἐπίσης ὅμως εἶναι γεγονὸς πώς, ἐκ γενετῆς καὶ μέχρι θανάτου, ἐσκεμμένα καὶ κατόπιν σχεδίου, ἡ πλειοψηφία ἐκμαυλίζεται καὶ ἐθίζεται μεθοδικὰ καὶ καθ’ ὑπαγόρευση σὲ κάθε εἴδους νοητικό, ἠθικὸ καὶ αἰσθητικὸ σκουπίδι μὲ ἀναπόφευκτο ἀποτέλεσμα ἡ μᾶζα νὰ θεωρεῖ κανόνα, μονόδρομο ἢ ἀκόμα καὶ νὰ ἀποθεώνει κάθε εἴδους μετάλλαξη τῆς ἐξουσίας πού διαχειρίζεται τὴν συνείδηση τῶν πολλῶν. 

Τὸ μεγάλο κόλπο τῆς διαφθορᾶς τῆς πλειοψηφίας ἔχει στημένη μία παγίδα σὲ κάθε γωνία πού στρίβει ἡ ζωὴ ἑνὸς μέσου Ἕλληνα πολίτη καὶ καλλιεργεῖ ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ ἕνα εἶδος μοιρολατρίας, ἐπιβάλλει ἕνα ἀδιεξοδικὸ καθεστὼς πού μιμεῖται τὴν φυσικὴ κατάσταση τῶν πραγμάτων. 

Ἡ ἐπίθεση ἐναντίον τῆς νοητικῆς, ἠθικῆς καὶ ψυχικῆς ἀκεραιότητας καραδοκεῖ παντοῦ - σὲ ἀπαράδεκτα σχολεῖα, ὅπου σέρνονται νοητικὲς χολέρες μεταδίδοντας ἐθνικιστικὲς διαστρεβλώσεις καὶ θρησκευτικοὺς προσηλυτισμούς, σὲ πατριαρχικὰ περιβάλλοντα ὅπου ἡ κατάχρηση ἐξουσίας εἶναι καθημερινότητα, σὲ πανεπιστήμια ὅπου ἁλωνίζουν μαφίες πού ἐξευτελίζουν τὴν πολιτικὴ συνείδηση ὑποβιβάζοντας τὴν στὸ ἐπίπεδο μίας πενταήμερης ἐκτόνωσης στὴν Μύκονο, σὲ ἐκπομπὲς ἀπὸ τηλεοπτικὰ κανάλια ἰδιωτικῶν συμφερόντων πού ἀνεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις οἱ ὁποῖες ὑπάκουα διαγράφουν τὰ χρέη τῶν καναλαρχῶν πρὸς τὸ κράτος, στὸ ἴδιο τὸ κράτος πού διαμορφώνεται κατὰ τὸ δοκοῦν τῆς διαπραγμάτευσης μεταξὺ μίας κατάφωρα παρεμβατικῆς Ἐκκλησίας πού ἀναδιανέμει ἀνεξέλεγκτη τὴν δημόσια περιουσία μὲ τὴν ἑκάστοτε τηλε-ανακηρυχθεῖσα κυβέρνηση  – παντοῦ ὁ Ἕλληνας εἶναι ἀντιμέτωπος μὲ μία διαπλοκὴ φαυλότητας πού ξεπερνάει καὶ τὴν πιὸ νοσηρὴ συνωμοσιολογικὴ φαντασία. 

Ὅμως, ἀντὶ νὰ ἀντιμετωπίζεται ὡς αὐτὸ πού εἶναι – οἱ παραισθήσεις ἑνὸς ταραγμένου, παραπλανημένου, διεφθαρμένου καὶ ἔντρομου συλλογικοῦ ὑποσυνείδητου - τὸ τετελεσμένο γεγονὸς τῆς ἀπόφασης τῶν περισσότερων μασκαρεύεται ὡς ὑπεροχὴ τῆς κοινῆς γνώμης, ἔχουσα ἀδιαμφισβήτητη ἐξουσία, θαρρεῖς θεοδότη, πού ἐπιβάλλεται, ἀντανακλαστικὰ καὶ χωρὶς περίσκεψη, ἁγιοποιῶντας τὴν ἀριθμητική δύναμη ὅσο παραπλανημένοι καὶ ἂν εἶναι ἐκεῖνοι πού τὴν συνθέτουν. 

Ἐν τέλει, πίσω ἀπὸ τὶς ἀφαιρέσεις τῶν ἀριθμῶν καὶ τῆς διεφθαρμένης συνείδησης πού τοὺς διαμορφώνουν, δὲν κρύβεται τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ βία. Περισσότεροι ὁμοϊδεάτες, ἀναγωγικά, σημαίνουν ἁπλὰ μεγαλύτερος στρατός, ἕτοιμος νὰ συγκρουστεῖ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο, στρατηγικὴ ἢ τακτικὴ ἀπαιτεῖ ἡ ἑκάστοτε πολεμικὴ συνθήκη.

Ὁ πόλεμος, ὅπως πλέον γνωρίζουμε ὅλοι ὅσοι βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ τὸν ἀδηφάγο νεοφιλελεύθερο οἰκονομικὸ Ναζισμό, δὲν εἶναι μονοδιάστατο φαινόμενο, δὲν εἶναι πάντα μία κινηματογραφικὴ σκηνή, μὲ νάρκες νὰ σκᾶνε ὕπουλα ἐνῷ μουτζουρωμένοι πρωταγωνιστὲς διακινδυνεύουν τὴν ζωὴ τους προκειμένου νὰ σώσουν τὴν ἀγαπημένη τους ἀπὸ τὶς ὀρδὲς βάρβαρων βιαστῶν πού ἐπελαύνουν ἀμείλικτα. 

Ὑπάρχουν πολλῶν εἰδῶν πόλεμοι – ὁ ψυχρὸς Πόλεμος, ὁ πόλεμος νεύρων, ὁ ψυχολογικὸς πόλεμος, ἡ πάσης φύσης ἐκστρατεία πού ἐκτυλίσσεται χωρὶς βομβαρδισμούς, κεκλεισμένων τῶν θυρῶν σὲ διαδρόμους ἐξουσίας πού φροντίζει νὰ παραμένει ἀόρατη ἀπὸ τοὺς ὑπηκόους της. 

Τὰ κίνητρα τοῦ πολέμου ἐπίσης μπορεῖ νὰ εἶναι πολλὰ καὶ διάφορα, ἀπὸ μεγαλοπρεπῆ μέχρι τιποτένια. Ἂν ἐπιλέγεις νὰ συμμαχήσεις μὲ τὴν δίκαιη καὶ ἀνθρωπιστικὴ πλευρὰ ἑνὸς ὁποιουδήποτε πολέμου, γιὰ νὰ ἀναγνωρίσεις καὶ νὰ διακρίνεις ποιὸς εἶναι ἀντίπαλος θὰ πρέπει νὰ ψάχνεις τὸν κοινὸ παρονομαστὴ τοῦ κακοῦ, δηλαδὴ τὴν ἀπληστία καὶ τὴν κτηνωδία. 

Στὸ κοινωνικὸ-οἰκονομικὸ ἐπίπεδο ἀπληστία θεωρεῖται ἡ ἀπόκτηση πλούτου μὲ παράνομα μέσα, δηλαδὴ οἱ ὕπουλες μεθοδεύσεις μέσῳ τῶν ὁποίων διάφοροι ἰδιῶτες πλουτίζουν ἐνῷ, ἢ ἀκριβῶς ἐπειδή, βλάπτουν ἄδικα τὸ γενικὸ συμφέρον. 

Τὸ γενικὸ συμφέρον δὲν εἶναι μία οὐτοπικὴ ἀερολογία – εἶναι οἱ θεμελιώδεις μηχανισμοὶ στοὺς ὁποίους μία κοινωνία ἐμπιστεύεται τὴν σύννομη λειτουργία της. 

Ἡ δημόσια περιουσία καὶ τεχνικὲς ὑποδομές, ἡ δικαιοσύνη, ἡ παιδεία, ὁ σεβασμὸς στὰ ἀνθρώπινα, ἐργασιακὰ καὶ ἀσφαλιστικὰ δικαιώματα, ἡ ἐλευθεροτυπία – ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι καλολογικὰ στοιχεῖα σὲ εὐχολόγια ἀλλὰ ἐπιβιωσιακὲς προτεραιότητες μὲ ἀντικειμενικὲς παραμέτρους λειτουργίας καὶ ὕπαρξης. 

Σ’ αὐτὲς τὶς ἐκλογὲς ἂς ἐπιδείξει ἡ πλειοψηφία νὰ σεβαστεῖ τὸν ἑαυτό της. 

Νὰ ἀποδείξει ὅτι τὴν ἐνδιαφέρει κάτι περισσότερο ἀπὸ ἁπλὰ νὰ ἐπιβάλλει τὴν θέλησή της, ἀλλὰ νὰ προασπιστεῖ τὰ ἴδια της τὰ συμφέροντα, πού τόσο ἐπλήγησαν ἀπὸ τὸ παρὼν καθεστώς. Καὶ μιλάω γιὰ τὸ συνολικὸ καθεστώς, μηντιακό, δικαστικό, ἐκτελεστικό, πού ἔχει ὁδηγήσει τὴν Ἑλλάδα στὴν παροῦσα ἄβυσσο, ὄχι μόνο τὴν κυβερνητικὴ ἡγεσία. 

Ἂς ψηφίσει ἡ πλειοψηφία ἐκείνους πού, ἂν μὴ τί ἄλλο, παραδέχονται τὴν πραγματικότητα, συμφωνοῦν δηλαδὴ ὅτι ἡ παροῦσα τροχιὰ δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ παραμείνει σταθερή. 

Ἡ σταθερότητα τὴν παροῦσα στιγμὴ εἶναι λάθος ἀφοῦ θὰ συντηρήσει τὴν ὑπάρχουσα τραγικὴ πραγματικότητα. Μόνο ἡ ἀποσταθεροποίηση μπορεῖ νὰ λειτουργήσει εὐεργετικά. 

Πολλοὶ ἐπιμένουν ὅτι ἡ ἐναλλαγὴ προσώπων στὴν ἐξουσία δὲν ἐπηρεάζει σὲ τίποτε τὶς ἐξελίξεις μίας χώρας πού εἶναι ἐνταγμένη, ἂν ὄχι δεμένη χειροπόδαρα, σὲ ἕνα χαοτικὸ παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, ἀφοῦ οἱ προσωπικὲς ἐπιλογὲς τοῦ κάθε πρωθυπουργοῦ της ἐλάχιστη ἐπιρροὴ ἔχουν στὴν πολιτικὴ τῶν οἰκονομικῶν δυναμικῶν πού διαμορφώνουν τὰ παγκόσμια χρηματοπιστωτικὰ δεδομένα. 

Αὐτὴ εἶναι μία στενόμυαλη, οἰκονομοκεντρικὴ ὀπτικὴ ἀνάγνωσης τῆς ἱστορίας. Ἂν δεῖ κανεὶς τὸ συνολικότερο τοπίο στὸ ὁποῖο ἐξελίσσεται ἡ ἀνθρωπότητα θὰ διαπιστώσει ἀμέσως ὅτι ἡ οἰκονομία εἶναι μόνο μία ἀπὸ τὶς πολλὲς διαστάσεις πού διαμορφώνουν τὴν ὁποιαδήποτε πολιτισμικὴ πραγματικότητα. 

Ἡ ἀνάγκη γιὰ ἐπιτακτικὴ ἀλλαγὴ στὶς κυβερνητικὲς ἰσορροπίες στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἀπαραίτητη ὄχι ἐπειδὴ ἡ ὅποια διάδοχη κυβέρνηση θὰ ἔχει κάποιο οἰκονομικὸ θαῦμα νὰ προτείνει, ἀλλὰ ἐπειδὴ τουλάχιστον ἐκεῖνος πού θὰ ἀναλάβει αὔριο, σήμερα παραδέχεται αὐτὸ πού ὅλοι ἀναγνωρίζουμε ὡς ἀλήθεια, δηλαδὴ ὅτι ἡ παροῦσα πορεία δὲν μπορεῖ νὰ συνεχίσει, ἁπλὰ δὲν πάει ἄλλο, γιὰ πολλοὺς καὶ διάφορους λόγους, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ οἰκονομικὸς εἶναι βασικός, ἀλλὰ ὄχι ὁ μοναδικός. 

Ἡ ἐμμονὴ τῆς παρούσας κυβέρνησης περὶ ἀνάπτυξης, ἐξόδου ἀπὸ τὴν κρίση καὶ ἐπανάκαμψης στὶς ἀγορὲς εἶναι ἕνα σενάριο πού ἀφορᾷ μόνον ἐκείνους πού κερδίζουν ἀπὸ ὅλα αὐτὰ – δηλαδὴ τοὺς μεγαλοεργολάβους καὶ τὰ τραπεζικὰ ἱδρύματα πού ἔχουν ἐπενδύσει ἀποβλέποντας στὶς συγκεκριμένες ἐξελίξεις. Ἀντίθετα, ὁ ἐργαζόμενος, ὁ ἄνεργος, ὁ ἐξαθλιωμένος, ὁ ἀνασφάλιστος καλοῦνται νὰ πληρώσουν μὲ τὴν ἐξαθλίωσή τους γιὰ τὸ κόστος τῆς ἐπιβίωσης ἑνὸς οἰκονομικοῦ μοντέλου πού θέλει τὸ 1% νὰ ζεῖ σὲ βαθιὰ χλιδὴ εἰς βάρος τοῦ ὑποδουλωμένου 99%. 

Οἱ δημοτικὲς καὶ Εὐρωεκλογὲς μεταφέρουν ἕνα μήνυμα πού ξεπερνάει κατὰ πολὺ τὰ ὅρια τῆς τοπικῆς αὐτοδιοίκησης καὶ τῆς σχέσης τῆς Ἑλλάδας μὲ τὴν Εὐρώπη. Τὰ ἀποτελέσματά τους θὰ εἶναι ἡ ἀπάντηση ἑνὸς λαοῦ πού βρίσκεται ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ ἀντιμέτωπος μὲ μία κοσμοθεωρία πού ἀποτελεῖ σύμφυση κοινωνικοῦ δαρβινισμοῦ καὶ φανατικῆς ὑποταγῆς στὴν ὑποτιθέμενη παντοδυναμία τῆς ἐλευθερίας τῶν ἀγορῶν ἡ ὁποία, μακρὰν ἀπέχουσα ἀπὸ ὅραμα εὐμάρειας, ἀποδεικνύεται ὁλοένα καὶ περισσότερο ὅτι πρόκειται γιὰ κεφαλαιοκρατικὴ ἀσυδοσία πού εὐνοεῖ μόνο τοὺς ἔχοντες.  

Ἡ μοναδικὴ λύση εἶναι μία στροφὴ πρὸς τὴν ἀριστερά. Καὶ αὐτὴ ἡ στροφὴ πρέπει νὰ γίνει ἀπὸ τὴν πλειοψηφία ὅπως τὴν περιέγραψα στὴν ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου. Πόσο ἱκανὴ εἶναι αὐτὴ ἡ πλειοψηφία νὰ ἀφυπνιστεῖ καὶ ἁπλὰ νὰ ἐπιλέξει μία ἀλλαγὴ παραμέτρων στὸ πολιτικὸ σκηνικό της Ἑλλάδας προκειμένου νὰ ἐξισορροπηθεῖ ἡ λαίλαπα πού ἔχει σαρώσει τὴν χώρα ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ τώρα; Ὅσο δυνατὸ μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ ἔνστικτο ἐπιβίωσης αὐτῆς τῆς πλειοψηφίας. Ἂν οἱ Ἕλληνες ἐπιλέξουν καὶ πάλι ἐκείνους πού τοὺς ὁδήγησαν μέχρι ἐδῶ, ἂν ἀρνηθοῦν μία εὐκαιρία σὲ κάποιους πού ἂν μὴ τί ἄλλο ἐκπροσωποῦν μία ἐναλλακτικὴ πρόταση, τότε, χωρὶς καμία ἀμφιβολία, ἔχουν ὑποκύψει στὸ σχέδιο ἐξόντωσής τους καὶ ἐπιβεβαιώνουν τὶς χειρότερες ὑποψίες γιὰ τὴν Ἀχίλλειο πτέρνα τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος.