Βεγγέρα στήν Κομαντατούρ...

 ( τοῦ Στάθη Σταυρόπουλου )

Μὲ τὰ πόδια σφιγμένα στὶς κνῆμες ἀνάμεσα στὰ χέρια μου, γωνία στὸν καναπέ μου, σὰν τὸν φυλακισμένο στὸ κελλί του, κοιτάζω τὴν ὀθόνη μου καὶ ἡ ὀθόνη μου μοῦ λέει τί εἶμαι.

Διότι  ἀπ’ ὅταν ἔπαψα ὁ ἴδιος νὰ λέω στὸν ἑαυτό μου τί εἶναι (καὶ τί νὰ εἶναι), μοῦ τὸ λέει ἡ ὀθόνη μου. Ἀπ’ ὅταν ἔπαψα νὰ μιλῶ μὲ τοὺς πλησίον μου καὶ νὰ τοὺς ἀκούω νὰ μοῦ λένε τί εἶμαι, μοῦ τὸ λέει ἡ ὀθόνη μου.

Στὴν ὀθόνη μου κατοικοῦν φυλές, οἱ περισσότερες τῶν ὁποίων μοῦ εἶναι ἄγνωστες καὶ μερικὲς ἐξόχως ἀπεχθεῖς. Οἱ φυλὲς αὐτὲς δηλώνουν ὅτι τοὺς ἀνήκω κι ὅταν διαμαρτύρομαι, ἡ ὀθόνη μου μὲ περιγελᾶ.

Ἀλλάζω κανάλι, ὅλα, σὰν νὰ εἶναι συντονισμένα σὲ ἐθνικὸ δίκτυο, παίζουν τὸν ἴδιο πολιτισμό. Μὲ εὐρύτατη πολυφωνία καὶ φαρδὺ πλουραλισμὸ παίζουν τὴν ἴδια ὁμογενοποιημένη σκέψη, τὴν ἴδια προπαγάνδα, τὸν ἴδιο πολιτισμό. Νά, Λόλα χὰ χού, Λόλα, ἔλα ντὰχ ντὶρ ντὶ καὶ ὄπα ἡ Καλομοίρα τραγουδᾶ τὸν ἐθνικὸ ὕμνο μὲ τσαχπινιὰ ζαχαρωτὴ καὶ ἀμερικανιὰ χὸτ καὶ χοροπηδηχτή. Λίγο ἀκόμα καὶ ἡ ὀθόνη θὰ ἀκουμποῦσε τὸ δεξί της χέρι πάνω στὴν καρδιά της, ὅπως κάνουν οἱ Ἀμερικανοὶ ὅταν ἄδεται ὁ δικός τους ἐθνικὸς ὕμνος, ἄλλοτε στὶς σχολικὲς ἑορτές, ἄλλοτε στὰ στρατιωτικὰ νεκροταφεῖα κι ἄλλοτε στὴν τελετὴ ἔναρξης μεγάλων ἀθλητικῶν ἐκδηλώσεων μπέιζ μπόλ, φοὺτ μπὸλ καὶ ἄλλων μπόλ.

Τραγουδᾶ ἡ Καλομοίρα τὸν ἐθνικὸ ὕμνο μὲ χαριτωμενιὲς τσὶρ λίντερ, μὲ σκέρτσα χούλα χοὺπ καὶ τσιφτετέλι, κοντὸ μπλουζάκι μὲ τὸ ἐθνόσημο νὰ λικνίζεται πάνω ἀπ’ τὴν κοιλίτσα κι ἀπὸ κάτω ἡ φουστίτσα νὰ ντριμπλάρει σὲ ρυθμοὺς σκὸρ καὶ ἴτε παλληκάρια, σπάστε τὰ δοκάρια – γουστάρω μπάλα, ἀλλὰ δὲν γουστάρω γλίτσα, ἡ ὀθόνη μου μὲ ἀγριοκοιτάζει, μαζεύομαι. Στὸ μυαλό μου Κάλλας καὶ σκυλάδικα ἕνα πρᾶγμα, αὐθεντικὰ καὶ τὰ δύο, στὸ μυαλό σου Κάλλας καὶ σκυλάδικα ἕνα πρᾶγμα, τάχα τους καὶ τὰ δύο, μοῦ ὑπαγορεύει ἡ ὀθόνη, μὲ τὸ ἴδιο ὕφος πού ἔχει ὅταν μοῦ σπικάρει εἰδήσεις. Οἱ εἰδήσεις μου εἶναι ὁ πολιτισμός σου, μοῦ λέει. Ὅταν τὰ ντόμπερμαν σοῦ δαγκώνουν τὸ μυαλό, συνηθίζεις νὰ σὲ δαγκώνουν - πανδαμάτωρ ὁ χρόνος, ὁ πολιτισμός σου γίνεται τὰ ντόπερμαν πού σὲ δαγκώνουν. Μέγα τὸ τοῦ πολιτισμοῦ κράτος. Βραδιὰ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ -ἐν προκειμένῳ περὶ τὸ ἄσμα- διοργανώνει καὶ τὸ γερμανικὸ Ὑπουργεῖο Οἰκονομικῶν. Τιμώμενη χώρα, ὡς ἄλλωστε προεδρεύουσα τῆς Ἕνωσης ἡ Ἑλλάδα, καὶ ἡ κυρία Ἑλένη Καραΐνδρου μὲ τὴν κυρία Σαβίνα Γιαννάτου, ὁμοῦ μετ’ ἄλλων καλλιτεχνῶν, θὰ τραγουδήσουν στὸ Βερολῖνο κάτι σὲ «Μνημόνιο μετὰ Μουσικῆς»,  ὅπως ἐξάλλου ἔκαναν καὶ οἱ ἔνδοξοί μας πρόγονοι, Λαγίδες, Σελευκίδες καὶ λοιποί, ὅταν πιὰ τὴ δόξα τους εἶχε διαδεχθεῖ ἡ παρακμή τους κι ἔτρεχαν ἱκέτες καὶ πτωχοπρόδρομοι στὴ Ρώμη νὰ ζητιανέψουν ἀποφάσεις «δι’ ὑπόθεσίν τους». Ἔτρεχαν καὶ διοργάνωναν γιορτὲς ἢ διακοσμοῦσαν μὲ τὴν παρουσία τοὺς τὶς γιορτὲς τῶν (κάπως ἀγροίκων) Ρωμαίων, μήπως καὶ ἐκμαιεύσουν οἱ ξεπεσμένοι ἀπὸ τὴ Σύγκλητο κάποια παράταση ζωῆς ἢ τὴν ἐπικράτησή τους ἐναντίον ἀντιπάλων οἴκαδε τὸ ἴδιο ξεφτελισμένων.

Διασκέδαζαν οἱ Ρωμαῖοι καὶ ἐπιδείκνυαν (μὲ αὔξουσα σὺν τῷ χρόνῳ περιφρόνηση) ὁ ἕνας στὸν ἄλλον τὰ ἀνδρείκελα καὶ τοὺς πελάτες τους, τὰ ἀποκτήματά τους ἀπ’ τὴν Ἑλλάδα. Ἀπ’ ὅλα εἶχε ὁ μπαχτσὲς καὶ στοὺς κήπους τους, κεκοσμημένους μὲ λεηλατημένα ἑλληνικὰ ἀγάλματα, παρέτασσαν καὶ μόστραραν οἱ Ρωμαῖοι καὶ λεηλατημένους Ἕλληνες. Ἄλλους ἱκέτες: ἀρχοντόπουλα, ἀριστοκράτες καὶ πλούσιους ἀστοὺς κι ἄλλους ὑπηρέτες: γιατρούς, μηχανικούς, φιλοσόφους, στρατιωτικούς, παιδαγωγοὺς - ἀπ’ ὅλα εἶχε  ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς νὰ προσφέρει στοὺς νεόπλουτους ἀφέντες του, ἀκόμα καὶ βασιλεῖς, ὅπως ὁ Πτολεμαῖος ὁ Αὐλητὴς (ὁ πατέρας τῆς Κλεοπάτρας), ὅστις, λέγεται, ἔπαιζε στὸν αὐλό του, ὅταν οἱ Λατίνοι Δυνατοὶ ἔρχονταν στὸ τσακίρι κέφι, κάτι τσάμικα μεγκλάτα καὶ κάτι συρτὰ νὰ δακρύζουν οἱ λεβέντες πού χορεύουν τὴν Ἰτιά.

Τὸ ἴδιο καὶ τώρα -καθ’ ὅτι ἀδιάσπαστη ἡ συνέχεια τοῦ ἔθνους- ἐλπίζω ἡ κυρία Καραΐνδρου καὶ ἡ κυρία Γιαννάτου νὰ ραγίσουν παγωμένες τευτονικὲς (μὴν πῶ καὶ καλβινιστικὲς) καρδιὲς μὲ τοὺς καημοὺς τοῦ ρωμαίικου γιὰ ψωμί, παιδεία, δικαιοσύνη καὶ καθωσπρέπει ἐλευθερία - μὴν τὸ παρακάνουμε! καὶ φανοῦμε στὰ μάτια τῶν εὐεργετῶν μας τοκογλύφων κακομαθημένοι βλαχοβαλκάνιοι. Μέτρον ἄριστον καὶ μηδὲν ἄγαν στὰ μπαρμπούτσαλα. Μέγα τὸ τοῦ πολιτισμοῦ κράτος καὶ στὸ τερὲν αὐτό, τὸ γένος μας κοσμοκράτορες! Ὄχι, μὴ μοῦ μελαγχολεῖτε, παιδιὰ τοῦ Καραΐσκαρου καὶ τέκνα τοῦ Βρεττάκου. Κερὶ στὸν Σολωμὸ ἀνάβει ὁ κ. Σαμαρᾶς σὰν κόβει τὶς συντάξεις καὶ ξυπόλυτος στὸ κελλί του, τὴν πίστη του μόνον ἐνδεδυμένος, προσεύχεται ὁ κ. Στουρνάρας σὰν πουλάει παραλίες, μοναστήρια, λίμνες καὶ ραχοῦλες. Πῶς τὸ ἔλεγε ὁ Ποιητής: στὶς παραλίες πού περπάτησε ὁ Ὅμηρος περπατῶ κι ἐγώ, τὶς λέξεις πού ἔλεγε μιλῶ κι ἐγὼ κι ἀκούω, τὸ ἴδιο θρόισμα τοῦ ἀνέμου - τὸ ἴδιο καὶ στὰ πρωινάδικα - «εἴμαστε ἀπὸ καλὴ γενιὰ» ἀλαλάζουν ἐν χορῷ οἱ λαϊφοστυλάδες κι ἐξετάζουν ἄστρα καὶ ζώδια γιὰ νὰ δοῦν ποιὰ θὰ εἶναι ἡ ἔκβαση στὴ Μαγνησία, τί ἀποτέλεσμα θὰ φέρουν οἱ ἱκεσίες μας στὸ Βερολῖνο καὶ μὴ δεῖ κανεὶς τὴ μάνα Σπαρτιάτη βασιλιὰ καὶ ὑποσιτισμένου παιδιοῦ νὰ κλαίει, τὴ βάψαμε...

Παράρτημα.

Μέρες δόξας καὶ «ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ» ἔζησε χθὲς τὸ Κοινοβούλιο μὲ τὰ κατορθώματα τῶν Χρυσαυγιτῶν βουλευτῶν. Ὡς ἄλλοι κοινοὶ καταδότες καὶ χαφιέδες ὠρύονταν urbi et orbi τὰ ὀνόματα ὅσων ἤθελαν νὰ ἀποκαλύψουν ὅτι εἶχαν ἐπαφὲς μαζί τους. Ἀποδεικνύοντας ὅτι δεξιὰ κι ἀκροδεξιὰ εἶναι συγκοινωνοῦντα δοχεῖα. Ἀποδεικνύοντας ὅτι τὸ αἷμα (πού ἀπὸ κοινοῦ ἔχυσαν) νερὸ δὲν γίνεται, ἰδοὺ στὸ πάλκο καὶ ὁ κ. Βορίδης, ἰδοὺ καὶ ὁ κ. Γεωργιάδης. Καὶ ἂς μὴ σχίζουν τὰ ἱμάτιά τους, σὰρκ ἐκ τῆς σκαρκὸς εἶναι ὁ ἕνας κατιμὰς τοῦ ἄλλου. Ἰδιαιτέρως ὁ κ. Γεωργιάδης, ὅστις «σιχαίνεται τοὺς κομμουνιστάς», ξεχνῶντας ὅτι οἱ κομμουνιστὲς ἔβαλαν τὸ κεφάλι τους στὸν ντορβᾶ πολλὲς φορὲς ὑπὲρ δημοκρατίας γιὰ νὰ εἶναι ἐλεύθερος σήμερα ὁ κ. Γεωργιάδης «νὰ τοὺς σιχαίνεται». Ἀλλὰ ἂν οὔτε καν μία τέτοια σκέψη δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ἕνας βλάξ, γιατί θὰ πρέπει νὰ περιμένουμε ὅτι μπορεῖ νὰ κάνει ἔργα καλύτερα κόρακος καὶ ποντικιοῦ; Ὅσο γιὰ τὴ θεωρία «τῶν δύο ἄκρων» τοῦ κ. Σαμαρᾶ, Μπαλτᾶκος ἡ δουλειά. Ὅμως ὅλα αὐτὰ ἐπαρκῶς ἔχουν φανερωθεῖ, καὶ ἱκανοποιητικῶς ἔχουν ἐξηγηθεῖ. Τὸ πρόβλημά μας εἶναι πλέον ἀλλοῦ. Τί θὰ κάνουμε μὲ τὸ τέρας ἀφοῦ οἱ ἴδιοι τὸ τρέφουμε. Κι ὅταν λέω «οἱ ἴδιοι», ἐννοῶ τὴ δημοκρατία. Αὐτὴν τὴ δημοκρατία ἔτσι ὅπως τὴν κατήντησαν ἡ Ν.Δ. καὶ τὸ ΠΑΣΟΚ. Ὀλιγαρχική, διεφθαρμένη (μὲ τὴ διαπλοκή), ὑποτελῆ στοὺς ξένους καὶ αὐταρχικὴ μὲ τοὺς Ἕλληνες. Δὲν θέλει ρώτημα ὅτι αὐτὴ ἡ ἀνεπαρκὴς κι ἐν πολλοῖς τυραννικὴ δημοκρατία παράγει διὰ τῆς πολιτικῆς ἐκείνων πού τὴ χειραγωγοῦν -τὸ λεγόμενο Συνταγματικὸ τόξο- τὴν πρώτη ὕλη ἀπ’ τὴν ὁποίαν τρέφεται τὸ τέρας.

Σὲ αὐτὴν τὴν πρώτη ὕλη τὸ ἴδιο ὑπὲρ τοῦ τέρατος προστίθεται καὶ ἡ «ἄμυνα» τῆς δημοκρατίας, ὅταν αὐτὴ ἡ ἄμυνα βασίζεται σὲ διώξεις καὶ προσδίδει φασιστικὰ χαρακτηριστικὰ στὴν ἴδια τὴ δημοκρατία.

Ἐπ’ αὐτοῦ οἱ «ἐξυπνάδες» Βενιζέλου δὲν εἶναι μόνον ἐξυπνάδες. Στὴν πολιτικὴ ὅλα κρίνονται ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, δὲν ὑπάρχουν σφάλματα, ὑπάρχουν ἐγκλήματα. Ἡ πολιτικὴ Βενιζέλου (μὲ παρακολούθημα τὴ μισὴ Ν.Δ.) ἀπεδείχθη ὅτι γιγαντώνει τὸ κτῆνος - ἂν δὲν πρόκειται γιὰ σκόπιμο σφάλμα, πρόκειται γιὰ κάτι ἀκόμα χειρότερο καὶ ἡ ἐπιμονὴ σ’ αὐτὴν τὴν πολιτικὴ τὸ ὑποδεικνύει.

Τὰ ἐγκλήματα κρίνονται στὶς δικαστικὲς αἴθουσες - οἱ διώξεις κατὰ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς στὰ μάτια τοῦ λαοῦ ὑπέχουν πολιτικὲς παραμέτρους, μάλιστα στὴ βάση (τῆς φασιστικῆς ἄλλωστε) συλλογικῆς εὐθύνης. Ἡ σύμπλευση μὲ τὶς ραδιουργίες Βενιζέλου ἑνὸς μέρους στόκων τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας (εἴτε δηλώνουν ἀριστεροὶ εἴτε ὄχι) ὁδηγεῖ τὰ πράγματα σὲ ἀκρότητες καὶ ἀγριότητες πού κινοῦνται στὴν περιοχὴ τῆς δίωξης τῶν ἰδεῶν ἢ τῆς δίωξης λόγῳ ἰδεῶν, ὅπως παλαιότερα ἔπρατταν οἱ  ἐθνικόφρονες καὶ οἱ ἐθνικιστὲς ἐναντίον τῶν κομμουνιστῶν καὶ τῶν «συνοδοιπόρων».

Κορωνὶς στὸ ἐπικίνδυνο καὶ ὕπουλο αὐτὸ παίγνιο (ἐναντίον ὅσης δημοκρατίας μᾶς ἔχει ἀπομείνει) εἶναι ἡ ἐνοχοποίηση συλλήβδην τῶν ψηφοφόρων τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς. Ἠλιθιωδῶς ἕνα μέρος τῆς Ἀριστερᾶς (καὶ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καὶ τοῦ ΚΚΕ) ἀρνεῖται νὰ ὁμιλεῖ μὲ αὐτὰ τὰ «μιάσματα», λὲς καὶ ἄλλος τρόπος ἀπ’ τὸν διάλογο ὑπάρχει ὄχι μόνον γιὰ τὴ διακίνηση τῶν ἰδεῶν, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν κατίσχυση τῶν δίκαιων ἰδεῶν.

Ἂν συνεχίσουμε ἔτσι, ἀφήνοντας αὐτὸ τὸ μαῦρο παιγνίδι νὰ παίζεται μεταξὺ Βενιζέλου – Σαμαρᾶ - Μπαλτάκου - διώξεων - πολιτικῆς ὀρθότητας - ἀλαζονείας τῶν ἠλίθιων - διαπλοκῆς καὶ προπαγάνδας, τὸ τέρας θὰ ἐνδυναμωθεῖ κι ἄλλο.

Οἱ Χρυσαυγῖτες εἶναι ἀνελλήνιστοι, εἶναι ἀλῆτες, βαρᾶνε ἐργάτες καὶ καθαρίστριες, δείχνουν τὸ πραγματικό τους πρόσωπο ὑπὲρ τῶν ἀφεντικῶν στὰ ταξικὰ ἔμπεδα. Σὲ αὐτὸ τὸ γήπεδο μποροῦν νὰ συντριβοῦν οἱ ἰδέες τους καὶ νὰ τσακισθοῦν οἱ ἴδιοι κι ὄχι μὲ διώξεις - μάλιστα πονηρές, ὅπως τὶς ἀσκοῦν πολιτικοὶ τύπου Βενιζέλου – Σαμαρᾶ, πεινῶντες γιὰ χρήσιμους ἐχθροὺς καὶ κρυφοὺς φίλους...