Νόμπελ στόν Πόλεμο...

Πρίν ἀπό τήν " Διακήρυξη τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ πολίτου", ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη τῶν αἰώνων ἦταν ὁ Δούρειος ἵππος τῶν ἀρχαίων μας. Μετά τήν διακήρυξη τό ξύλινο ἐκεῖνο ἄλογο πέρασε στήν κωλότσεπη τῆς Ἱστορίας ( Γιάννης Σκαρίμπας )

Ἀνέκαθεν ὁ πόλεμος, ὡς τελικὴ λύση, ὑπῆρξε τὸ σῆμα κατατεθὲν τοῦ δυτικοῦ πολιτικοῦ ἀδιεξόδου, μία σαφὴς συγκάλυψη τῆς ἀδυναμίας πολιτικῆς ἐπαφῆς καὶ ἐπικοινωνίας μὲ διαφορετικῆς νοοτροπίας κοινωνίες, καθεστῶτα καὶ θεσμούς. Καὶ πάντα ἡ ἐπίσημη προπαγάνδα,  πότε ἀνενδοίαστα πολεμοχαρής,  πότε συγκεκαλυμμένα,  προσπαθοῦσε νὰ σύρει τὴν κοινωνία μὲ τὸ μέρος της φανατίζοντας ἢ ναρκώνοντάς την. Πάντα ὅμως ὑπῆρχε καὶ ἕνα μέρος τῆς κοινωνίας πού ἀντιδροῦσε. Ἐκτὸς ἀπὸ σήμερα πού δέν κουνιέται φύλλο…

Κάποιες δεκαετίες πρίν, ὑπῆρχε ἡ κοινωνικὴ ἀντίδραση καὶ διαμαρτυρία ἐνάντια στὸν πόλεμο τοῦ Βιετνάμ. Οἱ διαδηλώσεις καὶ οἱ συγκρούσεις ἦταν στὴν ἡμερήσια διάταξη. Ἡ νεολαία πρωτοποροῦσε,  οἱ προοδευτικοὶ διανοούμενοι τὴν ἐνέπνεαν καὶ συμπαραστέκοντο.

Ὑπῆρχε μία ζωντανὴ ἀριστερὰ, πού ἔβγαινε στὸν δρόμο.  Δὲν αὐτολογοκρινόταν, σὲ ἠχηρὴ ἀντίθεση μὲ ὅτι πράττουν οἱ σημερινοί ἰδεολογικά χρεωκοπημένοι ἐκπρόσωποι της. Δὲν ἔμενε προσκολημένη στὸν ξύλινο αὐτιστικὸ ἀντινατοϊσμὸ - ἀντιαμερικανισμό,  οὔτε ἀναπαρῆγε - ὡς οὐραγὸς - τὰ ροζουλὶ «ἀνθρωπιστικὰ» ἰδεολογήματα τῶν ἰσχυρῶν.

Δὲν θά σήκωνε τὴν κάθε πέτρα γιὰ νὰ ἀνακαλύψει ἀντικομμουνιστὲς ἢ ρατσιστὲς στὴν ὄψη ὅποιου διετύπωνε ἀντίθετη ἄποψη. Δέν θά ἐσπίλωνε ἀδιακρίτως κάθε εὐρωσκεπτικιστὴ ὡς συναγελαζόμενο μὲ τὴν ἀκροδεξιά. Οὔτε θά ἀπαξίωνε ὡς « ὁμοφοβικό» ὅποιον διαφωνεῖ μέ τούς γάμους ὁμοφυλοφίλων. Οὔτε θά ἀπένειμε πιστοποιητικά δημοκρατικῆς εὐαισθησίας καί ἀντιρατσισμοῦ,  ἐφαρμόζοντας ἀνάποδα ὅσα τήν μετεμφυλιακή περίοδο ἡ ἴδια ὑπέστη,  « χορηγῶντας» σήμερα μέ πιό ραφιναρισμένο καί ἐκλεπτυσμένο τρόπο τά ἀντίστοιχα τῶν παλαιῶν πιστοποιητικῶν ἐθνικοφροσύνης.

« Ὅποιος δὲν θέλει νὰ εἶναι τὸ φερέφωνο τοῦ ἰσχυροῦ δὲν πρέπει νὰ ἀποδέχεται τὴν εἰκόνα πού προβάλλει καὶ ἐπιβάλλει ὁ ἰσχυρὸς γιὰ τὸν ἑαυτὸ του» ἔγραψε ὁ Παναγιώτης Κονδύλης. Ἡ κριτικὴ στὴν κακὴ πρακτική τοῦ συστήματος,  καὶ ὁ κουτοπόνηρος διαχωρισμὸς ἀπὸ τὴν παραπλανητικὴ ἰδεολογία πού τὸ θρέφει, ἔχει πέσει στὶς πλάτες τῆς συμβιβασμένης καὶ πλήρως ἐνταγμένης στὸ σύστημα ἀριστερᾶς. Ἐπιβεβαιώνοντας τὸν Κονδύλη, ἡ συστημικὴ διανόηση, ὀμνύοντας στὸ ἰδεολόγημα τῶν « ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων », μεταμόρφωσε κατὰ τόπους πρώην συνεργάτες καὶ ἑταίρους τῆς Δύσης σὲ δικτάτορες, σφαγεῖς καὶ χιτλερικὰ ἀντίγραφα,  συγκατανεύοντας ἀφ’ ὑψηλοῦ στὴν «ἀποκατάσταση» κάθε τριτοκοσμικῆς ἀνωμαλίας. Διαλύθηκαν χῶρες,  ἀποδεκατίσθηκαν πληθυσμοί. Οἱ ἰδεολόγοι τοῦ « ἀνθρωπισμοῦ» βομβάρδισαν μὲ τὰ ἄλλοθι πού ἄφθονα παρεῖχαν, καὶ ἐσυνόδευσαν τὶς δημοκρατικὲς βόμβες πού ἰσοπέδωσαν πόλεις καὶ ἐδημιούργησαν –φυσικῶ τῷ τρόπω - τὸ σημερινὸ προσφυγικὸ τσουνάμι.

Καὶ τώρα τί βλέπουμε; Τοὺς μεταλαμπαδευτὲς τῆς δημοκρατίας καὶ τοῦ ἀνθρωπισμοῦ νὰ ἀλλάζουν φορεσιὰ καὶ νὰ ντύνονται ὑπερασπιστὲς τῶν ἐθνικῶν – λένε - συνόρων, στὴν πράξη κοπτόμενοι ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον γιὰ τὴν διατήρηση τοῦ βιοτικοῦ τους ἐπιπέδου,  ἀφοῦ τὰ δικαιώματα τῶν εὐρωπαίων προηγοῦνται αὐτῶν τῶν προσφύγων. Καὶ ἂς πάει ὁ ἀνθρωπισμὸς στὸ διάβολο…

Γιὰ νὰ ἀποκρυβεῖ αὐτὴ ἡ καραμπινάτη – πλὴν ὅμως ἀπαραίτητη - κωλοτούμπα πρέπει κάποιο ἄλλο θέμα νὰ καταλάβει τὸ προσκήνιο τῆς δημόσιας ἀντιπαράθεσης. Ἀντὶ τῆς κωλοτούμπας πρέπει νὰ μιλᾶμε γιὰ  τοὺς πρόσφυγες,  μὲ πολὺ συγκεκριμένο ὅμως τρόπο, ἀποκόπτοντας τὴν αἰτία ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα, λὲς καὶ μᾶς ἦρθαν ἀπὸ τὸν Ἄρη. Κάποιοι τοὺς θεωροῦν σὰν παράπλευρη ἀριθμητικὴ ἀπώλεια στὸν πόλεμο τῆς « δημοκρατίας» ἐναντίον ἑνὸς καταπιεστικοῦ καθεστῶτος.  Κάποιοι, πολιτικὰ ἑρμαφρόδιτοι ἀριστεροί, θεωροῦν τοὺς πρόσφυγες σὰν τὰ  ἀξιολύπητα θύματα πού ἔχουν ὅμως τὴν τύχη νὰ ὑποστοῦν τὴν γεμάτη πολιτισμὸ καὶ ἀφ’ ὑψηλοῦ φιλανθρωπία μας. Δὲν εἶναι ὅμως λιγάκι πρόστυχο νὰ πουλᾶς περίθαλψη σὲ κάποιον πού μέχρι σήμερα τὸν ἔχεις σακατέψει; Καὶ κάποιοι τρίτοι τούς βλέπουν ὡς ἐχθροὺς καὶ ὑπονομευτὲς τῆς ἐθνικῆς ἢ εὐρωπαϊκῆς συνοχῆς ἤ τῆς φυλετικῆς καθαρότητος ( εὐρωκεντρισμός,  ἑλλαδισμός, χρυσαυγιτισμός). Τὴν πρώτη κατηγορία ἀντιπροσωπεύει ὁ στυγνὸς ρεαλισμὸς τῶν ἰδιοτελῶν καὶ τὶς δύο ἑπόμενες οἱ σὲ διατεταγμένη ὑπηρεσία κάθε χρώματος χρήσιμοι ἠλίθιοι.

Χάρη στὴν χρήσιμη ἠλιθιότητα τῆς σύγχρονης ἀριστερᾶς ἐνστερνίσθηκε ἡ κοινωνία τὴν «χρησιμότητα» τοῦ πολέμου καὶ ἀπεκρύβη τὸ ταξικό του περιεχόμενο. Παρεμπιπτόντως, χάρη στὴν ἴδια χρήσιμη ἠλιθιότητα τῆς ἴδιας ἀνοιχτόμυαλης ἀριστερᾶς, ἡ διεκδίκηση τῶν « ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» τοῦ πρόσφυγα πάει παρέα μὲ τὴν ἀναγόρευση τῆς σεξουαλικῆς συμπεριφορᾶς σὲ διεκδικούμενο πολιτικὸ – κοινωνικὸ δικαίωμα.  Γιὰ τέτοιες ἀσυναρτησίες μιλᾶμε …

Εἶναι ἄλλο πρᾶγμα νὰ χρησιμοποιεῖς τοὺς πρόσφυγες, νὰ τοὺς χειρίζεσαι ἐπικοινωνιακὰ γιὰ λόγους καριέρας ἤ γιά νὰ ἐπιβάλλεις τὰ ἰδεολογήματα τῆς κάθε «ἀνθρωπιστικῆς» καὶ ἔγχρωμης ἐπέμβασης - εἰσβολῆς, καὶ εἶναι τελείως διαφορετικὸ νὰ ἀσχολεῖσαι μὲ τοὺς πρόσφυγες, ἢ τοὺς μετανάστες, ἀποσκοπῶντας στὴν ἐξάλειψη τοῦ φαινομένου, στὴν πραγματικὴ ἀνακούφισή τους,  δείχνοντας πραγματικὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς καταστροφῆς πού ἐδημιούργησες,  καταβάλλοντας τὸ ἀνάλογο τίμημα.

Στὴν πρώτη περίπτωση ὀργανώνεις γκέτο, καταυλισμούς,  στέλνεις τὶς ἐπιχορηγούμενες ΜΚΟ νὰ μοιράσουν κουβέρτες, μπουκαλάκια νερὸ καὶ ζωγραφιὲς στὰ προσφυγάκια,  μέχρι αὐτὰ νὰ φύγουν καὶ νὰ ἔρθει ἡ ἑπόμενη φουρνιά. Σημαντικό εἶναι νά μήν ξεμείνει ἀπό κάθε εἴδους «πρόσφυγες» το σύστημα, ὥστε νά διοχετευθεῖ ὁ ἀστείρευτος εὐρωπαϊκός ἀνθρωπισμός. Ὅσο πιο πολλές βόμβες,  τόσο πιό πολλές κουβέρτες, τόσο πιό πολλά ψεύτικα χαμόγελα…Ὅσο σκληρό κι ἄν  ἦταν το ἐμπάργκο τῆς Δύσης ( μέχρι καί φαρμάκων …) στο Ἰράκ,  τόσο περισσότερα φάρμακα θά μαζέψουμε στούς τηλεμαραθώνιους. Μερικά μπορεῖ νά εἶναι καί ληγμένα…μικρό τό κακό …

Καὶ κυρίως συσκοτίζεις, ἀποκρύπτεις τὴν αἰτία πού δημιουργεῖ τὶς προσφυγικὲς ροές. Γιὰ ὅτι ἐσὺ δημιούργησες, ρίχνεις τὸ φταίξιμο στοὺς διακινητές. Ἂν ἡ Τουρκία ξεφορτώνεται τοὺς πρόσφυγες,  ἀφήνοντας τοὺς διακινητὲς νὰ δροῦν ἀνενόχλητοι,  αὐτὸ εἶναι ἐπιλήψιμο ἐπειδὴ τὸ κάνει ἡ Τουρκία. Ὅταν οἱ εὐρωπαϊκὲς χῶρες κλείνουν τὰ σύνορα καὶ στὴν καλύτερη περίπτωση συζητοῦν γιὰ ποσοστώσεις, εἶναι ἀναφαίρετο δικαίωμά τους, καὶ προάσπιση τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας.

Στὴν δεύτερη περίπτωση σώζεις χωρίς ἀντάλλαγμα. Βγάζεις ὅμως παράλληλα τὴν αἰτία τοῦ φαινομένου στὴν ἐπιφάνεια, συζητᾶς γιὰ αὐτὴν τὴν αἰτία χωρὶς ἰδεοληψίες, ἀποκλεισμοὺς καὶ ταμπέλες. Δέν δέχεσαι να εἶναι ἡ χώρα σου ὑποψήφια γιά τό Νόμπελ Εἰρήνης,  δηλαδή ἀρνεῖσαι νά χρησιμοποιηθεῖς ὡς ἐνδιάμεσος γιά νά ἀπονείμει ὁ Πόλεμος τό Νόμπελ στόν Ἑαυτό του. Ἡ συγκεκριμένη εὐθύνη βαραίνει ἐξ  ἴσου ἀπό τόν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας μέχρι τόν τελευταῖο πολίτη αὐτῆς τῆς παρασιτικῆς χώρας. Δὲν περιμένεις « ἀνθρωπιστικὴ βοήθεια» ἀπὸ τὴν ΕΕ γιὰ νὰ περιθάλψεις – ἐπενδύσεις, ἀλλὰ καταγγέλεις τὴν ὑποκρισία της.  Ἔχεις τὰ κότσια νὰ περικόψεις συντάξεις γιὰ νὰ βοηθήσεις τοὺς πρόσφυγες καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἰσοσκελίσεις τὸ ἔλλειμα. Συγκρούεσαι δηλαδὴ καὶ μὲ τὶς δύο μορφὲς ἐπαιτείας τοῦ νεοέλληνα: τὴν καλοσιδερωμένη εὐρωλιγούρικη τῆς ἁρπαχτῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν μικροαστικὴ νοοτροπία τῆς αἰώνιας ἑλλαδικῆς γκρίνιας.