Ἰσονομία

Ὁ ὄρος ἰσονομία γίνεται ἀντιληπτός μέ διάφορες παραλλαγές πού περιλαμβάνουν τίς ἔννοιες δημοκρατία, κράτος δικαίου, ἰσότητα ἔναντι τοῦ νόμου γιά νά ἀναφερθοῦν μερικές. Οἱ νόμοι ὅμως θεσπίζονται μέ τρόπους πού θά πρέπει νά ἱκανοποιοῦν τίς ἐπιθυμίες τῆς πλειοψηφίας καί καθώς κανένας νόμος δέν πρέπει νά ἀποκλίνει ἀπό τίς ἐπιθυμίες τῆς πλειοψηφίας ἡ κοινοβουλευτική δημοκρατία ὡς νόμος τῆς πλειοψηφίας λειτουργεῖ ἐντός τῆς δυναμικῆς τῶν κυβερνώντων ἐναντίον τῶν κυβερνωμένων. Ὁ νόμος τῆς πλειοψηφίας περιορίζει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη σέ ἑνα σύστημα ἐκτυφλωτικῶν λάμψεων καί ἀποθαρρυντικῶν ἐπιθέσεων κενῆς περιεχομένου πολυλογίας πού ἀπειλεῖ νά συντρίψει ἤ νά καταστήσει τά ἄτομα κατοικίδια φυτά. Θά ἦταν λοιπόν προτιμότερο ἡ ἔννοια τῆς ἰσονομίας νά γίνεται ἀντιληπτή ὡς παντελής ἀπουσία νόμων παρά ὡς ἰσότητα ἔναντι τῶν νόμων. Ἡ ἀνομία ἔχει νόημα στό πλαίσιο ἑνός ἤθους στό ὁποῖο ἡ ἀρχή εἶναι ἔμφυτη, ἡ ἀνάγκη θέσπισης νόμων δέν ὑφίσταται καί ἔτσι ἡ διάκριση μεταξύ κυβερνήτη καί κυβερνωμένου ἤ ἄρχουσας τάξης καί ὑπάκουων ὑπηκόων εἶναι ἀχρείαστη.