Ἡ μάφια τῶν δικαστῶν καὶ τῶν εἰσαγγελέων ( τοῦ Ἠλία Πετρόπουλου )

  ( τὸ κείμενο ἐγράφη τὸ 2001 καὶ ἐδημοσιεύθη στὸ βιβλίο ΚΟΥΡΑΔΟΚΟΦΤΗΣ , ἐκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ τὸ 2002 )

Ὑποτίθεται πὼς τὸ κράτος συγκροτεῖται ἀπὸ τρεῖς Ἐξουσίες: τὴν Νομοθετική, τὴν Ἐκτελεστική, καὶ τὴ Δικαστικὴ – τουτέστιν, ἀπὸ τὴ Βουλή, τὴν Κυβέρνηση καὶ τὴ Δικαιοσύνη. Καὶ ὑποτίθεται πὼς αὐτὲς οἱ Ἐξουσίες εἶναι χωρισμένες καὶ ἀνεξάρτητες. Ὡστόσο, δὲν ὑφίσταται παρὰ μόνο μία Ἐξουσία: ἡ Κυβέρνηση. Εἶναι κάτι ποὺ τὸ βλέπουμε πεντακάθαρα στὴν περίπτωση τῆς ὅποιας Δικτατορίας, ὁπότε ἡ Κυβέρνηση, ἀφοῦ διαλύσει τὴ Βουλή, κατευθύνει σκαιῶς τὴ Δικαιοσύνη.

Κληρονομήσαμε τὸ σύστημα τῶν Τριῶν Ἐξουσιῶν ἀπὸ τὴν Ἀγγλική, τὴν Ἀμερικάνικη καὶ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση. Μέχρι τότε, ὁ Ἡγεμὼν ἦτο ταυτοχρόνως Νομοθέτης καὶ Κυβερνήτης καὶ Δικασὴς. Θὰ ὑποδείξω ὅτι, αὐτὴ ἡ γραμμικὴ παρουσίαση εἶναι ἁπλοϊκή. Στὴν πραγματικότητα, ἐμφανίστηκαν καὶ λειτουργοῦν κάποιες διαφορετικὲς ἐκδοχές, π.χ. ἡ διπλὴ Βουλὴ (μὲ τὴν καθιέρωση τῆς Γερουσίας), ἡ ἰδιάζουσα Βρετανικὴ δικαιοσύνη (ὅπου ὁ Δικαστὴς δημιουργεῖ Δίκαιο), ἡ Αὐτοδιοίκηση κτλ. Κυρίως, ὅμως, λειτούργησαν ἐντόνως δύο ἄλλες Ἐξουσίες: ἐκ νέου ἡ Ἐκκλησία, καί, ὁ Τύπος.Ἡ Ἐκκλησία ἦτο, ἀνέκαθεν, μιὰ καταπιεστικὴ δύναμη, ἀλλὰ ὄχι μιὰ ἀληθινὴ Ἐξουσία, ἀφοῦ παρουσιαζότανε σὰν μιὰ δούλα (ἀκόμη καὶ ἡ Ἱερὴ Ἐξέταση) τοῦ Ἡγεμόνος. Τώρα πιά, ἡ Ἐκκλησία εἶναι μιὰ πραγματικὴ Ἐξουσία, συνδεδεμένη συμφεροντολογικὰ καὶ μὲ τὶς Τρεῖς ἄλλες Ἐξουσίες, ποὺ ἔχουν ἕνα πολιτικὸ χρῶμα. Ἡ Ἐκκλησία αὐτοπροσδιορίζεται σὰν πνευματικὴ ὀργάνωση. Ἀλλά, οἱ δεσποτάδες ζηλεύουν τὴν πολιτικὴ-κοσμικὴ Ἐξουσία καὶ γιαυτὸ κουρντίζουν στὴν κεφαλὴ τοὺς μιὰ χρυσὴ κορόνα. Οἱ ἁπανταχοῦ πατριάρχες ἐνισχύουν ποικιλοτρόπως τὶς Τρεῖς Ἐξουσίες. Οἱ πατριάρχες τῆς Κωνσταντινούπολης ἀγόραζαν τὸν τίτλο τους ἀπὸ τὸν σουλτάνο, ποὺ τὸν ὑπηρετοῦσαν πιστά. Οἱ τσάροι εἴχανε ὡς παραστάτη τὸν ρῶσο πατριάρχη, ἂν καὶ διατηροῦσαν ὁρισμένες ἀποστάσεις μαζί του. Λόγου χάρη, ὁ πατριάρχης δὲν ἐδικαιοῦτο νὰ στέψει τὸν τσάρο καὶ τὴν τσαρίνα (ὅπερ ἐμιμήθη, μὲ τὴν αὐτοστέψη του, ὁ Ναπολέων). Ὁ καισαροπαπισμὸς τῆς Ἀγγλίας ἐκφράζει τὴν ἀπέχθεια τοῦ Ἡγεμόνα πρὸς τὶς κοσμικὲς φιλοδοξίες τῆς Ἐκκλησίας. Σήμερα, στὴν Ἑλλάδα, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καταπολεμᾷ τὴν Κυβέρνηση. Δηλαδή, ἡ Ἐκκλησία-Ἐξουσία χτυπάει τὸν Πρωθυπουργὸ-Ἐξουσία. Σιχαίνομαι τοὺς παπάδες, ἀλλὰ βρίσκω τὴ στάση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου αὐτόχρημα φιλολαϊκή, παρὰ τὴ δημαγωγικὴ μεθοδολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διάσταση μεταξύ τῶν Ἐξουσιῶν ἐνισχύει τὴν Δημοκρατία.

Εἶναι ἐφικτὴ ἡ ἐπάνοδος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας;

 ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΙΤΣΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ 

ΤΕΥΧΟΣ 80 ( ΘΕΡΟΣ 2016 ) 

 

Εἶναι ἐφικτὴ ἡ ἐπάνοδος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας;

 

(Τὸν Ἀπρίλιο 2016, εὑρέθην ἐπισήμως προσκεκλημένος στὴν Τουρκία τοῦ Ἔρντογαν, ἡ ὁποία προωθεῖ τὴν ἐπάνοδο τῆς Ὀθωμανικῆς Αύτοκρατορίας. Τὸ παρακάτω ἄρθρο εἶναι ἀπόρροια τοῦ ταξιδίου αὐτοῦ)

  α) Τὸ Βυζάντιο δὲν ἐπανέρχεται.

 Εἶναι ὅπως σὲ ὑπολογιστή. Ἐπαναφέρεις ἕνα κείμενο ποὺ ἔσβησε τελευταῖο, ἀλλὰ δύσκολα

Ὁ Ῥωμηὸς Ζαγανός, ὁ πορθητὴς τῆς Πόλης τῶν προγόνων του.

ἐπαναφέρεις προτελευταῖο κείμενο ποὺ ἔσβησε καὶ ἀντεκατεστάθη ἀπὸ τροποποιημένο κείμενο ποὺ ἔσβησε τελευταῖα. Τὸ Βυζάντιο τὸ 1453 ἀντεκατεστάθη καὶ ἐτροποποιήθη ἀπὸ τὴν Ὀθωμανία. Ἀκόμα πιὸ πίσω ἡ ἀρχαία Ῥώμη ἀντεκατεστάθη καὶ ἐτροποποιήθη ἀπὸ τὴν νέα Ῥώμη κ.ο.κ. Ἡ Ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι προσπάθεια γιὰ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ σβησμένου τελευταίου κειμένου εἶναι μέν ἐφικτὴ ἀλλὰ βραχυπρόθεσμη. Ἔχουμε ὡς παράδειγμα τὴν ἐπαναφορὰ τῆς ἀρχαίας προχριστιανικῆς Ῥώμης ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη, ἀλλὰ μόνον γιὰ τρία χρόνια (360‐363) καὶ μόνον κατόπιν τῆς πολὺ προσφάτου πτώσεως τῆς ἀρχαίας Ῥώμης, μὲ τὴν ἄνοδο στὴν ἐξουσία τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (306‐337).

 β) Μὲ ποῖον τρόπο ἡ Ὀθωμανία ἐπεκάλυψε καὶ ἀντεκατέστησε τὸ Βυζάντιο;

 Μέσα στὴν μακρὰ περίοδο 2500 χρόνων τῆς οἰκουμενικῆς αὐτοκρατορίας τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, ἀπὸ τὴν Περσικὴ Αὐτοκρατορία στὴν Ὀθωμανική, μέσῳ τῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Ἀλεξάνδρου, τῆς ἀρχαίας Ῥώμης καὶ τῆς Βυζαντινῆς, ἡ διαλεκτικὴ πορεία της ἀνεγνωρίσθη ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ εἰκόνα ποὺ ἐπαρουσίαζε ἦταν πάντα ἡ ἴδια, συνάμα ὅμως καὶ κάθε φορὰ διαφορετικὴ καὶ ἐξελικτική. Ἔτσι, ἡ μεγάλη ἀλλαγὴ μεταξὺ ἀρχαίας καὶ νέας Ῥώμης ὑπῆρξε ἡ μεταφορά της στὰ νερὰ τοῦ Βοσπόρου καὶ ἡ ἐπιβολὴ τῆς νέας θρησκείας τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἡ μεγάλη ἀλλαγὴ τὸ 1453 δὲν ὑπῆρξε οὔτε ἀλλαγὴ τοποθεσίας, οὔτε ἀλλαγὴ θρησκείας, ἀλλὰ ἀλλαγὴ ἀπὸ μονομιλλετιακὴ κοινωνικὴ δομὴ σὲ τετραμιλλετιακὴ δομή.

 Ἡ ἰδεολογία τοῦ Βυζαντίου ὑπῆρξε μέχρι τέλους ἡ Ὀρθοδοξία, ὅπως ἡ ἰδεολογία τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ὑπῆρξε μέχρι τέλους ὁ μαρξισμός‐λενινισμός. Ὁ πρωτοεθνικισμὸς ποὺ ἐνεφανίσθη μετὰ τὸ 1204, ὑπῆρξε φαινόμενο παρακμῆς, συνεπείᾳ τοῦ θρησκευτικοῦ σχίσματος τοῦ 1054, ὅπως καὶ ὁ πρωτοκαπιταλισμὸς ποὺ ἐνεφανίσθη σταδιακὰ στὴν ΕΣΣΔ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Στάλιν, ὑπῆρξε φαινόμενο παρακμῆς, συνεπείᾳ τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου καὶ τῆς ηὐξημένης ἐπιθετικότητος τῆς Δύσεως. Ἡ πρὸ τοῦ 1917 τσαρικὴ Ῥωσία ἔχει σβήσει διὰ παντός, ὅπως καὶ τὸ Βυζάντιο, καὶ μία ἐπάνοδος τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ἐὰν συμβῆ θὰ εἶναι βραχεῖα, ὅπως καὶ μιὰ ἐπάνοδος χωρὶς μεταβολές, τῆς Ὀθωμανίας, ὅσο βραχεῖα ὑπῆρξε ἡ ἐπάνοδος τῆς ἀρχαίας Ῥώμης ἀπὸ τὸν Ἰουλιανὸ τὸν Παραβάτη. 

Ἡ συσκότιση τοῦ Διαφωτισμοῦ ( ἄρθρο τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη )

  Ὁ Δημήτρης Κιτσίκης ( 1935 -2021) ὑπῆρξε Τακτικὸ μέλος τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας, καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ὀττάβας, Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ «Ἱδρύματος Δημήτρη Κιτσίκη» ΝΠΔΔ. Τὸ ἄρθρο του ἐδημοσιεύθη στό τεῦχος 167 τοῦ περιοδικοῦ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, Ἰανουάριος 2009)

 

 

 

Ἡ συσκότιση τοῦ Διαφωτισμοῦ.

Τὸ πνεῦμα τῆς Δύσης καὶ ἡ ἐπιδράσή του στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸν Κόσμο

 

            α) Ἀπὸ τὴν Ἀναγέννηση στὸν Φωταδισμὸ. 

            Ἡ λέξη φωταδισμὸς σημαίνει ὁ σκοταδισμός, δηλαδὴ ὁ φανατισμὸς τοῦ Διαφωτισμοῦ τοῦ ΙΗ' (18ου) αἰῶνος, ἐπιστέγασμα τῆς Ἰταλικῆς Ἀναγεννήσεως ποὺ ἐδημιούργησε ὁ Ἕλλην Βυζαντινὸς Πλήθων ὁ Γεμιστός, στὸν ΙΕ' (15^ο) αἰῶνα. Ὁ ὅρος χρησιμοποιεῖται στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς ἐπικριτὲς τῶν Φραγκολατρῶν οἱ ὁποῖοι θεωροῦν ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἀτυχία τῆς «Ἑλλάδος» ἦταν ὅτι δὲν ἐγνώρισε τὴν Ἀναγέννηση, ἐνῷ ἡ Ἑλλὰς (ὡς κράτος) δὲν ὑπῆρχε οὔτε στὴν ἑλληνικὴ Ἀρχαιότητα, οὔτε στὴν προχριστιανικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, οὔτε στὴν χριστιανικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία (Βυζάντιο), οὔτε καὶ στὴν Ρωμαϊκὴ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Ἡ Ἑλλὰς ὡς κράτος ἐδημιουργήθη ἀπὸ τοὺς Φράγκους μετὰ τὸ 1821 καὶ τότε τὸ κρατικὸ κατεστημένο ἔπαψε γιὰ πρώτη φορὰ νὰ προωθῇ τὶς ἑλληνορωμαϊκὲς καὶ τὶς ἑλληνωρθόδοξες ἀξίες πρὸς χάριν τοῦ δόγματος ὅτι «ἡ Ἑλλὰς ἀνήκει στὴν Δύση».

Προσωπολατρεία ( ἄρθρο τοῦ Δημήτρη Κιτσίκη )

 

Ὁ Δημήτρης Κιτσίκης ( 1935 -2021) ὑπῆρξε Τακτικὸ μέλος τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας, καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ὀττάβας, Ἐπίτιμος Πρόεδρος τοῦ «Ἱδρύματος Δημήτρη Κιτσίκη» ΝΠΔΔ. Τὸ ἄρθρο του ἐδημοσιεύθη στό τεῦχος 183 τοῦ περιοδικοῦ ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ, Ὀκτώβριος 2010)

 

 

Προσωπολατρεία

 

 Ἡ προσωπολατρεία εἶναι ἐγγενὴς στὴν ἀνθρώπινη φύση. Ὡστόσο, ἂν ὁ ἄνθρωπος χάσει τὴν ἐπαφή του μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ, τότε ἀναγκαστικὰ ἡ προσωπολατρεία στρεβλώνεται καὶ ἐκδηλώνεται ὡς λατρεία ἡγετῶν, στάρς, ἀκόμη καὶ ὁλόκληρου τοῦ λαοῦ ὡς ἕνα ἑνιαῖο πρόσωπο (φασισμός)...

Ἡ προσήλωση καὶ λατρεία πρὸς ἕνα (ἀνώτερο) πρόσωπο εἶναι ἔμφυτη ἀνάγκη στὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ ἐκρίζωση της τὸν καθιστᾶ ἀνάπηρο ψυχολογικά. Ἡ πρωταρχικὴ ἔκφραση τῆς προσωπολατρείας στρέφεται πρὸς τὸ θεῖο. Ὅταν ὅμως ἡ προσωπικὴ αὐτή ἐπαφὴ καὶ σχέση μὲ τὸ θεῖο χαθεῖ τότε ἡ ἐγγενὴς τάση γιὰ προσωπολατρεία τοῦ ἀνθρώπου θὰ ἀναζητήσει ἄλλες διεξόδους.

Ἀπὸ  τὴν ἱστορικὴ πεῖρα προκύπτει ὅτι ἡ προσωπολατρεία πρῶτα θὰ ἐκτραπεῖ στὴν θρησκεία ὅπου θὰ λατρέψει τὸ πρόσωπο τοῦ ἑκάστοτε  ποντίφικα  καὶ τὸ  εἴδωλο. Ἀργότερα, ὅταν ἡ θρησκεία πεθάνει καὶ τὴ θέση της θὰ πάρει ἡ ἰδεολογία, ἡ προσωπλατρεία θὰ στραφεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ μονάρχη (Θεός Βασιλεύς Ἥλιος). Μὲ τὴ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ τὸν  ἀποκεφαλισμὸ τοῦ μονάρχη  ἡ προσωπολατρεία θὰ βρεῖ ἀντικείμενο λατρείας στὸν λαό, τὸν ὁποῖο θὰ μετατρέψει σὲ μυθικὸ πρόσωπο καὶ θὰ τὸν λατρέψει (ἀπαρχὴ τοῦ φασισμοῦ), ἐνῷ ὅσο φτάνουμε πρὸς τὶς μέρες μας, ὁ ἄνθρωπος θὰ λατρέψει τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο, τὸ ἄτομο, τὸ λαϊκὸ εἴδωλο, τὴν τέλεια ἔκφραση τοῦ ἑωσφόρου...

Γιά ἔλα κάθισε μέ μᾶς

Ὁ Ἐπικυρίαρχος ἔστειλε ἕνα μήνυμα μοναχά σέ ἐσᾶς, τόν ταπεινό ὑπάκουο ὑπήκοο, μιά ἀσήμαντη μακρυνή καί ντροπαλή σκιά, μπροστά στόν δυνατό κυρίαρχο ἤλιο. Ὁ Ἐπικυρίαρχος ἀπό τό νεκροκρέβατό του ἔστειλε ἕνα μήνυμα μοναχά σέ ἐσᾶς. Διέταξε τόν ἁγγελιοφόρο του νά γονατίσει δίπλα στό κρεβάτι του, ψιθύρισε τό μήνυμά του στό αὐτί του, καί τόν διέταξε νά τό ἐπαναλάβει. Τόσο μεγάλη ἦταν ἡ προσοχή πού ἀπέδιδε στήν ἀκρίβεια τοῦ μηνύματός του ὁ μεγαλιώδης Ἐπικυρίαρχος. Στή συνέχεια, μέ ἕνα νεῦμα τοῦ κεφαλιοῦ του ἐπιβεβαίωσε ὅτι ἦταν ἀκριβές. Ἦτο σαφές “οἱ ἁγγελιοφόροι του θά μαχηθοῦν, καί πάλι, γιά λογαριασμό σας καί γιά τήν οἰκογένειά σας”. 

Μπροστά ἀπό τούς συγκεντρωμένους θεατές τοῦ θανάτου του στίς ἀνυψωμένες σκάλες στέκονται οἱ μεγάλοι δελφίνοι τῆς ἐπικυριαρχίας του σχηματίζοντας ἕναν κλειστό κύκλο. Ὁ ἁγγελιοφόρος ξεκινᾶ ἀμέσως τό ταξίδι του. Ἕνας δυνατός καί ἀκούραστος ἄνθρωπος. Σπρώχνοντας πότε μέ τό δεξί καί πότε μέ τό ἀριστερό του χέρι ἀνοίγει δρόμο ἀνάμεσα στό συγκεντρωμένο πλῆθος. Ἄν συναντήσει ἀντίσταση, προβάλλει τό στῆθος του, ὅπου λάμπει ἕνας ἐκτυφλωτικός ἥλιος. Κάποιες κυρίες ἀνάμεσα στό πλῆθος τόν πλησιάζουν γιά νά τόν ἀσπαστοῦν στό μέτωπο καί τίς παρειές. Ὁ δρόμος ἀνοίγει εὐκολότερα γι’αὐτόν παρά γιά ὁποιοδήποτε ἄλλο μέλος τῆς κυρίαρχης ὁμάδος τοῦ Ἐπικυρίαρχου. Τά πλῆθος ὅμως εἶναι τεράστιο. Ὁ ἀριθμός τους δέν ἔχει τέλος. Ἄν μποροῦσε νά περάσει, σύντομα ἀναμφίβολα θά ἀκούγατε τό σφυροκόπημα τῶν χεριῶν του στήν πόρτα σας. Ὡστόσο, τά ἐμπόδια εἶναι ἀνυπέρβλητα καί κατορθώνει νά φτάσει μόνο μέχρι τούς περιεφεριακούς χώρους τοῦ παλατιοῦ. Καί μετά συναντᾶ μικρούς πολύ μικρούς κήπους. Καί κατόπιν ἄλλα παλάτια, ἐσωτερικές σκάλες, πλήθη, ἀσήμαντα πρόσωπα, ἀσθενεῖς, μεταναστευτικά ρεύματα, νοσοκομεῖα, γεγονότα, φρουρούς, φωτιές, καί φιλονικίες. Καί γιά ἄλλη μιά φορά σκάλες καί οὔτω καθεξῆς γιά δεκάδες χρόνια. Δέν φαίνεται ποτέ νά φτάνει στό τέλος τους. Πρέπει συνεχῶς νά παλεύει γιά νά προχωρήσει λίγα μέτρα. Κανείς δέν μπορεῖ νά παλέψει γιά νά ξεπεράσει ὅλα αὐτά τά ἐμπόδια, ἀκόμα καί μέ ἕνα μήνυμα ἀπό ἕναν νεκρό στά χέρια του. Ὅμως κάθεστε στό παράθυρό σας ὅταν πέφτει τό βράδυ καί νομίζετε πώς ἀκοῦτε κάποιον ἀπροσδιόριστο ἦχο στό ἀδιαπέραστο σκοτάδι νά πλησιάζει. 

Ὁ ἁγγελιοφόρος δέν κατόρθωσε νά ἐξέλθει ἀπό τό παλάτι, ἀλλά κατά τήν διέλευσή του, μέρη τοῦ μηνύματός του πού ἔχουν διαρρεύσει ἐμπνέουν κάποια μορφή φόβου στούς κοινούς ἀνθρώπους. Αὐτή ἡ βαθιά βουτιά τοῦ Ἐπικυρίαρχου στόν λάκκο, φέρνει στή σκέψη τους, τήν ἀποτυχία τῶν μικρο-θέσεων ἐργασίας, τῆς πολυεθνικῆς ἐξάπλωσης, τοῦ σκιώδους τραπεζικοῦ συστήματος, τῆς χρηματοπιστωτικῆς ἁρπαγῆς τῶν ψιχίων τῶν φτωχῶν ἐργαζομένων, καί τῆς κυβέρνησης τῶν θνητῶν μέσω ἀλγορίθμων. Ὁ ἁγγελιοφόρος τοῦ Ἐπικυρίαρχου περιτριγυρισμένος ἀπό κάθε κακοδαιμονία τῶν σύγχρονων οἰκονομικῶν θεσμῶν, τή γνωστική ἀσυμφωνία, τίς ζοφερές μετρήσεις ἀπόδοσης, καί τή σχεδόν σκόπιμη κενοδοξία τοῦ ἀδιάστατου δυτικοῦ ἀνθρώπου, μετατρέπεται σέ ἕνα ζωντανό καθρέφτη τῆς νέας κουλτούρας τοῦ τίποτα. Τό μήνυμα τοῦ Ἐπικυρίαρχου δέν σᾶς παραδόθηκε, ὡστόσο δέν χάθηκε. Ὁ ἐκκωφαντικός του ἦχος στ’αὐτιά σας δέν σᾶς ἀφήνει νά ἡσυχάσετε ἐδῶ καί δύο αἰῶνες ἀπό τόν Μαυροκορδᾶτο καί δῶθε.