Ὅπως μᾶς διαβεβαιώνουν διάφορες πηγές, μεταξύ τῶν ὁποίων καί κάποια «ἔγκυρα» Πρωτόκολλα, πίσω ἀπὸ τὸν καπιταλισμὸ τῶν τραπεζῶν καὶ τῶν μεγάλων ἐπιχειρήσεων, τά χέρια πού κινοῦν τὰ νήματα εἶναι ἑβραϊκά. Ἐπίσης εἶναι γνωστὸ ὅτι Ἑβραῖοι ἦσαν οἱ πρωταίτιοι καί οἱ ὑποκινητές τῆς Ὀκτωβριανῆς Ἐπανάστασης, ἄρα καὶ οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν δημιουργία καὶ τὴν διάδοση τοῦ ἐπάρατου μικροβίου τοῦ κομμουνισμοῦ.
Πιστεύει κανεὶς ὅτι οἱ παραπάνω ἐπιλεκτικὲς καὶ ἀποσπασματικὲς ἀναγνώσεις τῆς ἱστορίας, ἀνακατεμένες μὲ ἐπιδοτούμενη προστυχιά, δὲν παρέχουν ὑψίστη ὑπηρεσία στὰ ἐγκλήματα τοῦ ἰσραηλινοῦ κράτους; Μπορεῖ νά διαφωνήσει κανείς ὅτι τό γενικό πολιτικό συμπέρασμα πού προκύπτει εἶναι ἡ παραπλάνηση καί ἡ καλλιέργεια καί διάδοση τῆς ἀπολιτικότητας; Οἱ ἔχοντες ροπὴ στὴν φαντασιοπληξία καὶ τὸ παραμύθι ἐνστερνίζονται μὲ ἐνθουσιασμὸ τὶς παραπάνω «πολιτικὲς» ἀναλύσεις, κάτι ποὺ δὲν φαίνεται νὰ ἀνησυχεῖ ἰδιαίτερα τούς σφαγεῖς τῶν Παλαιστινίων. Οἱ σκεπτικιστὲς ὅμως, οἱ ἔχοντες τὴν στοιχειώδη εὐφυῒα, δηλαδὴ μιά ἐπίγνωση τοῦ μεγέθους τῆς βλακείας τους - σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πραγματικοὺς βλάκες πού μεγαλόφωνα ἤ μέ σωρό κατεβατῶν γίνονται τιμητές τῶν πάντων - ὅσοι τέλος πάντων δὲν πρόκειται νὰ ἀρκεσθοῦν σέ μιά ἐπιφανειακή καταδίκη τῶν ἐγκλημάτων τοῦ ὅποιου κράτους, οὔτε νὰ ἐπιδοκιμάσουν τὴν διαστρέβλωση τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας μὲ ἀντίτιμο τὴν ἀδρανοποίηση τῆς σκέψης τους, ἀντιλαμβάνονται τὴν στενότατη σχέση ἐξουσίας καὶ μιᾶς «ἀντιεξουσιαστικῆς» σχολῆς «σκέψης», πού σκοπίμως περιθωριοποιεῖται γιὰ νὰ προσλαμβάνεται ὡς «ἀντιστασιακή».
Δυστυχῶς πολλοί, νομίζοντας ὅτι τὸν χρησιμοποιοῦν, ἀφήνονται ἀβασάνιστα νὰ τοὺς χρησιμοποιεῖ ὁ ἴδιος ὁ ὅρος. Φαίνεται αὐτὸ συχνὰ καὶ στὶς μεταξὺ μας συζητήσεις. Σὲ ἑλληνικὸ καὶ παγκόσμιο ἐπίπεδο γίνεται εὐρύτατη χρήση του τὰ τελευταῖα χρόνια. Ὅποιος τὸν ἀπευθύνει πετυχαίνει τὸν πρῶτο στόχο, δηλαδὴ τὸν ἀποπροσανατολισμὸ τῆς συζήτησης καὶ δεύτερον, ἀπεκδύεται αὐτομάτως τῆς ἰδιότητας τοῦ συνωμότη, λερώνοντας τὴν ἀντίθετη ἄποψη, ἢ αὐτὸν πού τὴν ἐκφράζει. Ὁ ψύχραιμος συζητητὴς θὰ διακρίνει πίσω ἀπὸ τέτοιους ὅρους ἄγνοια, ἔνδεια ἐπιχειρημάτων, ἄγχος καὶ ἀνασφάλεια, σκοπιμότητα παραπλάνησης. Ὅπως ὅλοι οἱ ὄροι πού χρησιμοποιοῦνται στὴν «πολιτικῶς ὀρθὴ» ἔκφραση, κατ’οὐσίαν εἶναι κενὸς περιεχομένου,ὅταν μάλιστα ἐκφέρεται δημόσια ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. καὶ τὴν ὑψηλὴ «διανόηση» παίζει ρόλο ἀνέξοδης στάμπας καὶ ρετσινιᾶς γιὰ τὸν προσλαμβάνοντα, ἡ δε στάμπα καὶ ρετσινιὰ ὄχι μόνο ἀνέξοδες εἶναι ἀλλὰ καὶ ἐπιδοτούμενες. Ὁ ὅρος αὐτὸς δὲν ἔχει στόχο νὰ ἐξηγήσει ἢ νὰ παρουσιάσει τὴν πραγματικότητα ἀλλὰ νὰ τὴν διαμορφώσει, ὅπως τὸ περιγράφει ὁ Ὄργουελ στὸ ἔργο του «1984», μὲ τὴν Νέα Γλῶσσα.
Οἱ σύγχρονοι ἐκφραστὲς τοῦ πολιτικοῦ καθωσπρεπισμοῦ καὶ διαμορφωτὲς τοῦ δημόσιου λόγου κατευθύνουν τὰ πυρά τους καὶ συγκρούονται μὲ δυὸ κατηγορίες ἀπόψεων, οἱ ὁποῖες ἂν καὶ ἄσχετες μεταξύ τους ἀποκαλοῦνται ἀπὸ τὸ κατεστημένο «συνωμοσιολογικές». Μία μόνο ἐκ τῶν δύο ἀντιπαραθέσεων εἶναι οὐσιαστικὴ καί κρίσιμη γιὰ τὴν κατεστημένη καὶ συστημικὴ πλευρά. Ἡ δεύτερη εἶναι γιὰ τὸ θεαθῆναι καὶ ἀντικειμενικὰ ἀποπροσανατολίζει, ἀποτελεῖ μάλιστα ἕναν νεοταξικὸ «δούρειο ἵππο». Ἡ διάκριση μεταξὺ τῶν δύο περιπτώσεων εἶναι πανεύκολη. Ὑπάρχει ἡ πρώτη κατηγορία «συνωμοσιολογικῶν» θεωριῶν, ποὺ ἀφοῦ χαρακτηρισθοῦν ὡς τέτοιες, σαμποτάρονται πάραυτα καί συστηματικά. Αὐτές διακρίνονται ἀπό τόν λογικό τους εἰρμό καί ἀποσύρονται ἐπὶ μακρὸν ἀπὸ τὸ προσκήνιο. Ἡ δεύτερη κατηγορία, αὐτὴ τοῦ συστημικοῦ «δούρειου ἵππου», ἀναπαράγεται καὶ προωθεῖται μὲ χαρακτηριστικὴ εὐκολία, ἀλλάζοντας μορφή ὡς μπαλαντέρ καί ἐμπλουτιζόμενη κάθε τόσο μὲ νέα στοιχεῖα.
Ἂς δοῦμε ἐπὶ τροχάδην μερικὰ παραδείγματά τοῦ πώς χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος «συνωμοσιολογία» ὅταν ἐπιδιώκεται ἡ συσκότιση τοῦ ἱστορικοῦ παρελθόντος, καί κατόπιν θά δοῦμε τήν πολύ πιό οὐσιαστική χρήση τοῦ ὅρου στό ἐπικοινωνιακό πεδίο. Ἀμέσως μετὰ τὴν ἐπίθεση στοὺς δίδυμους πύργους τὸ 2001, ὅσοι , λίγοι στὴν ἀρχὴ πολὺ περισσότεροι στὴν συνέχεια, ἐνέπλεξαν ἐπίσημες ὑπηρεσίες τῶν ΗΠΑ στὸν σχεδιασμό, στὴν ἐκτέλεση, ἢ ὅσοι τουλάχιστον ἰσχυρίζοντο ὅτι οἱ ἀρχὲς γνώριζαν τὸ ἐνδεχόμενο τῆς ἐπίθεσης στοὺς δίδυμους πύργους καὶ τὸ ἄφησαν νὰ συμβεῖ (ὅπως εἴδαμε τὸ εἶχαν ξανακάνει αὐτὸ μὲ τὸ Πὲρλ Χάρμπορ) , ἀπέκτησαν ἀμέσως ἀπὸ τὶς κορυφὲς τῆς ἐνημέρωσης, διανόησης κ.λπ. τὸν χαρακτηρισμὸ τῶν συνωμοσιολόγων. Παράλληλα βέβαια τὸ ἐπίσημο καὶ μαζὶ ἀπίστευτο παραμύθι τῶν ΗΠΑ, περὶ ἑνὸς ἄρρωστου νεφροπαθοῦς Μπὶν Λάντεν πού κρύβεται σὲ κάποια σπηλιὰ στὸ Ἀφγανιστάν, ἀπὸ ὅπου μποροῦσε νὰ κατευθύνει τέτοιες ἐνέργειες, χωρὶς νὰ ἀφήνει τὸ παραμικρὸ ἴχνος στὸ διάβα του, παρουσιαζόταν ὄχι σὰν συνωμοσιολογία ἀλλὰ σὰν λογικώτατη ἑρμηνεία τῆς πραγματικότητας. Ἢ μήπως δὲν ἦταν συνωμοσία ὅλη ἐκείνη ἡ σχεδιασμένη ἀπάτη μὲ τὴν κατασκευὴ στοιχείων γιὰ τὰ δῆθεν ὄπλα μαζικῆς καταστροφῆς τοῦ Σαντὰμ Χουσεῒν. Τὴν ἀπεκάλεσε ὅμως ἔτσι, ἔστω καὶ ἕνα μέλος ἀπὸ τὶς ἐλὶτ τῆς «διανόησης» καὶ τῆς «ἐνημέρωσης» ;
Κάποιος πού κατηγορεῖ ἀπόψεις σὰν τὶς παραπάνω σὰν συνωμοσιολογικές, καὶ τοὺς ἐκφραστές της ὡς συνωμοσιολόγους, ἀπαξιώνοντας τους χωρὶς νὰ ἀντιπαραθέσει ἐπιχειρήματα, ἂν εἶναι εἰλικρινὴς μὲ τὸν ἑαυτό του θὰ πρέπει νὰ ἀρνηθεῖ ὅτι σέ διάφορα ἐπίπεδα τῆς κοινωνικῆς ζωῆς ἔχουν ὑπάρξει σχεδιασμοὶ παρασκηνίου. Ἀπό στημένα παιχνίδια, πουλημένους διαιτητές, μίζες, διαπλοκές, λεφτὰ κάτω ἀπὸ τὸ τραπέζι. Ἐκλογὲς βίας καὶ νοθείας το 1961, Ἰουλιανὰ καὶ ἀποστασία τὸ 1965 ἐν Ἑλλάδι, εἶναι τρανταχτὰ καὶ σχετικὰ πρόσφατα ( ὄχι ὅτι δὲν ὑπάρχουν παλιότερα) παραδείγματα ἀνάμειξης μυστικῶν παραγόντων καὶ μυστικῶν ὑπηρεσιῶν. Ποτὲ δὲν σχεδιάστηκαν μὲ μυστικότητα, ἐπιχειρήσεις ἐπέμβασης στὰ ἐσωτερικὰ ἄλλων χωρῶν; Ποιὸν ἐνοχλοῦσε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια - ἀφοῦ σήμερα ἔχει ἀναβαθμιστεῖ ἡ δημοκρατική μας εὐαισθησία καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ παρελθὸν ἀποτελεῖ μία ἀχνὴ ἀνάμνηση - ἡ ἀναφορὰ στὶς μυστικὲς ἐπιχειρήσεις τοῦ ΝΑΤΟ μεταπολεμικὰ στὴν Εὐρώπη, καί ὄχι μόνο; Ὁ δὲ Φάκελος τῆς Κύπρου πού ἔχει ἀραχνιάσει; Οἱ σημερινοὶ μεγαλόσχημοι «ἀρνητὲς» τῆς συνωμοσιολογίας πῶς τὰ ἑρμηνεύουν ὅλα αὐτά ἄραγε; Γιατί ἐκ τῶν προτέρων ἀποκλείεται κάποια ἀνάλογη δραστηριότητα στὸ ἀπώτερο παρελθόν, ἀλλὰ καὶ σὲ γεγονότα τῶν ἡμερῶν μας; Οἱ διάφορες πολύχρωμες ἐπαναστάσεις τῶν τελευταίων χρόνων, ἀνεξάρτητα τῶν ὅποιων προθέσεων τῶν συμμετεχόντων, δὲν κρύβουν τίποτα ἀπὸ πίσω τους;
Μήπως στὴν ἐποχὴ τῆς κοινωνίας τῆς πληροφορίας, πού ὑπεροπτικὰ διαδέχτηκε τὴν ἐποχὴ τῆς ἰδεολογικῆς ἀντιπαράθεσης καί τοῦ διαλόγου, τό νόημα ὅρων ὅπως «συνωμοσιολογία» καὶ «κινδυνολογία» προσδιορίζεται ἀπό τήν χρησιμότητά τους ὡς ὅπλων ὥστε νὰ ξεχαστεῖ, νὰ μὴν μείνει οὔτε ἴχνος, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ζωντανῆς συζήτησης, καὶ νὰ ἐπικρατήσουν ἀφ’ ἑνὸς τὸ ξεκατίνιασμα τῆς πραγματικῆς καὶ προωθούμενης συνωμοσιολογίας καὶ ἀφ’ ἑτέρου ἡ ψυχρὴ καὶ ἐλεγχόμενη πληροφορία; Ἡ μία καὶ μοναδική;
Μήπως οἱ ἀντίθετες καὶ κυρίως οἱ πραγματικὰ ἐνοχλητικὲς ἀπόψεις πρέπει μὲ κάθε τρόπο νὰ ἀπαγορευθοῦν, ἡ τόσο διαφημιζόμενη καὶ ὑμνούμενη «πολυφωνία» ἀποδεικνύεται στὴν πράξη γράμμα κενὸ περιεχομένου, καὶ προπαγανδιστικὸ ἐργαλεῖο διαχείρισης τῆς κοινῆς γνώμης;
Μήπως λοιπὸν οἱ πραγματικοὶ συνωμότες, μέ τὰ ΜΜΕ ὑπὸ τὸν ἔλεγχό τους, ἔχουν σὰν ἐπικοινωνιακό τους ὅπλο αὐτὸ τὸν ὅρο, καὶ μὲ διαφορετικὴ κάθε φορά χρήση του, περνοῦν μὲ τὸ ἐλάχιστο κόστος τὴν ἄποψή τους καὶ ἐκμηδενίζουν ὁποιαδήποτε ἀντίθετη;
Τὸ σκοτάδι στὴν πολιτικὴ εἶναι ὑπαρκτό, καὶ ἐν πολλοῖς ἀναγκαῖο, κυρίως γιὰ τὴν μεταπολεμική της ἄσκηση μέσῳ τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν . Ὁ πολὺ πιὸ σύνθετος καί ρευστός κόσμος ποὺ ξεπρόβαλε μὲ τὴν κατάρρευση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ ἀπαιτεῖ νέα ἐργαλεῖα στὴν ἄσκηση τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς καὶ τοῦ πολιτικοῦ ἐλέγχου. Μέχρι τώρα ἡ ἁπλὴ ἀπόκρυψη γιὰ νὰ μένει ὁ κόσμος στὸ σκοτάδι καὶ τὸ μυαλὸ στὸ περιθώριο ἔφερνε ἱκανοποιητικά ἀποτελέσματα. Σήμερα ἐπιβάλλεται ἡ νάρκωση τοῦ μυαλοῦ, ὥστε οἱ τυχὸν ἀποκαλύψεις ποὺ φωτίζουν μία σπιθαμὴ τὴν πραγματικότητα -ἀφοῦ ὑποστοῦν νοητικὴ ἐπεξεργασία -, νὰ καθίστανται ἀνενεργὲς ἀπὸ τὶς «ἀποκαλύψεις» τῶν μυστηρίων τοῦ σύμπαντος, τῶν Νεφελίμ, καὶ τῶν σκοταδόψυχων ποὺ ζοῦν ἀνάμεσά μας, ὁραματίζονται κλῖμα ἀποκαλύψεως καὶ ἐπιβουλεύονται τὰ πάντα καὶ πρὸ πάντων τὸν ἑλληνισμό.
Πέρα ἀπό τόν φτηνό ἐντυπωσιασμό, γιὰ νὰ πετύχει αὐτὴ ἡ γκαιμπελίστικη τακτικὴ τήν διαστρέβλωση καταστάσεων ( ὁ μακαρίτης ὁ Γιόζεφ, πού ἀπὸ τότε ὁραματιζόταν μία Νέα Τάξη γιὰ τὴν ἐποχή του, θὰ εἶχε μείνει μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτὸ ἀπὸ θαυμασμὸ γιὰ τοὺς μαθητές του), πληθώρα ἠλίθιων ἀπόψεων καὶ θέσεων ( Νεφελιμοειδεῖς καταστάσεις καὶ θεωρίες), τσουβαλιάζονται ἀπὸ τοὺς ἰθύνοντες τῆς «ἐνημέρωσης», μαζὶ μὲ τὶς ἐνοχλητικὲς γιὰ τὸ σύστημα τοποθετήσεις, ὡς συνωμοσιολογικές. Ἡ προφανὴς ἠλιθιότητα τῶν Νεφελιμοειδῶν θεωριῶν ὅταν παρασύρει τὸν ἀνυποψίαστο πολίτη, τοῦ ἀφήνει χαντακώνοντάς τον δύο ἐπιλογές, α) μαζί με τίς ἠλίθιες νὰ ἀπαξιώσει καὶ τὶς ὑπόλοιπες ἀπόψεις ὅπως καὶ τοὺς ἐκφραστές τους ἤ β) νά ἐνστερνιστεῖ τήν ἀπύθμενη βλακεία καί νά ἀδιαφορήσει γιά τόν ἔστω καί στοιχειώδη προβληματισμό.
Γιά παράδειγμα, ἄς θυμηθοῦμε τὴν ἀνησυχία πλήθους σοβαρῶν ἀνθρώπων γιὰ τὰ ὅσα συνέβησαν καὶ ἀκολούθησαν τὴν περίοδο τρομολαγνείας τῆς γρίππης Η1Ν1 ( ἡ ὁποία εὐφυέστατα ἀπεκλήθη καὶ γρίππη ἀψού-γείτσες ) καὶ τὸν προβληματισμὸ γιὰ τὰ κίνητρα τῶν πρωταγωνιστῶν. Ὅλα αὐτὰ ταυτίσθηκαν ἀπό τίς «ἔγκυρες» φωνές, εἴτε ἄθελα εἴτε ἐκ τοῦ πονηροῦ, μὲ μαϊμουδένιες «διαμαρτυρίες» περὶ νεοταξίτικης παγκόσμιας ἑβραϊκῆς συνωμοσίας.
Δηλαδὴ τὸ κύκλωμα τῆς «ἐνημέρωσης» τί κάνει. «Ἀνακαλύπτει» πραγματικοὺς συνωμοσιολόγους καὶ κινδυνολόγους, τοὺς ὁποίους μὲ τὴν μέθοδο Νεφελὶμ πού διατύπωσα παραπάνω ἐντάσσει στοὺς σχεδιασμούς του, τοὺς «προσλαμβάνει» γιὰ νὰ προκαλοῦν σύγχυση, τρόμο καὶ πανικό. Ὁ δέ θόρυβος ποὺ σηκώνει ὁ παρακμιακός τους λόγος σκεπάζει, ξεβάφει καί λερώνει πάνω στήν δημιουργική καὶ ἀνεξάρτητη σκέψη.
Προφανεῖς στόχοι πού ἐπιτυγχάνονται μὲ τὴν συνδρομὴ καὶ τὴν λογοδιάρροια κάθε τηλεοπτικοῦ ἢ διαδικτυακοῦ καραγκιόζη: α) ὁ ἀποχρωματισμὸς καὶ ἡ γελοιοποίηση ὁποιασδήποτε σοβαρῆς προσπάθειας πολιτικῆς κατανόησης τῶν πραγμάτων β) ἡ ἐκμετάλλευση αὐτῆς τῆς τρομολαγνείας καὶ τῆς σύγχυσης γιὰ ἴδιον ὄφελος γ) ἡ τελειοποίηση τοῦ μαζανθρώπου ὡς πλήρως ἐλεγχομένου ἐξαρτήματος.
Ἡ δουλειὰ ἔχει γίνει «δημοκρατικὰ» καὶ «πολιτισμένα», μὲ τὴν ταχυδακτυλουργικὴ μέθοδο Νεφελίμ. Ἂν κάποια στιγμὴ τὰ πράγματα ξεφύγουν ἀπὸ τὸν ἔλεγχο καὶ ἀρχίσει ὁ προβληματισμὸς νὰ μετατρέπεται σὲ βεβαιότητα, ὅπως στὰ πρόσφατα γεγονότα τῆς φοβερῆς καὶ τρομερῆς γρίππης Η1Ν1, ἂν δηλαδὴ γίνει κοινὴ πεποίθηση, παρ’ ὅλη τὴν κινδυνολογία τῶν Μ.Μ.Ε., μαζί μέ τίς παρεμβολές ἠλιθιότητας καί μυστικισμοῦ, πώς οἱ δῆθεν «συνωμοσιολογίες» δὲν ἀπεῖχαν καὶ πολὺ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, τότε θὰ βγοῦν μπροστὰ τὰ δικά μας παιδιά, δημοσιογράφοι, «διανοητές», «ἐρευνητές», εἰδικοὶ «ἐπιστήμονες» καὶ ὑπεύθυνα πρόσωπα, θὰ πάρουν τὴν θέση τῶν ἐλεγχόμενων κινδυνολόγων, καὶ θὰ στρέψουν τὰ φῶτα τῆς δημοσιότητας σὲ κάτι διαφορετικό. Ἡ μπάλλα δὲν θὰ πεταχτεῖ στὴν ἐξέδρα ἀλλὰ ἔξω ἀπὸ τὸ γήπεδο. Θά βρεθοῦν ἀφορμές γιά νά ξαναπαιχτεῖ το σικέ παιχνιδάκι πού θά ἐγκλωβίσει τόν λαό μεταξύ ἐκπροσώπων τοῦ συστήματος καί τῶν ἐκφραστῶν μιᾶς ἀεριτζίδικης καί ἀπολίτικης, ἄρα καί ἀνώδυνης, «ἀντισυστημικῆς» θέσης.
Ἀλλά πέρα ἀπό τήν σκοπούμενη προβοκατόρικη σύγχυση, μέσῳ τῶν θεωριῶν συνωμοσίας ἐπιδιώκεται μιά πλήρης άλλοίωση τοῦ προβληματισμοῦ γιά τά κοινωνικά ζητήματα, μέσῳ τῆς ἀποϊδεολογικοποίησής τους. Καί ἡ λεγομένη Νέα Τάξη τό ἴδιο προσπαθεῖ μέ τήν οἰκονομολαγνεία. Πρόκειται γιά δύο ἀπό τίς ὄψεις ἑνός μεταμοντέρνου σκοταδισμοῦ.
Ἡ ἀντιπαράθεση μέ τόν μαρξισμό στο ἰδεολογικό πεδίο εἶναι ἰδιαίτερα δύσκολη, γιατί ὁ μαρξισμός ἑδράζεται ἐπί πραγματικῶν ἱστορικῶν καί κοινωνικῶν δεδομένων. Στό παρελθόν ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ μαρξισμοῦ στηρίχθηκε ἰδιαίτερα στήν ἀπολιτικότητα τῆς ψυχανάλυσης ὡς κοινωνικῆς ἐπιστήμης. Παρ’ ὅλες τίς ἐλλείψεις του, ὁ μαρξισμός ἀποτελεῖ ἐπιστημονική θεωρία, καί μάλιστα ἐφαρμοσμένη, ὅταν δέ ἡ ἀριστερή διανόηση δέν τόν ἀφήνει νά άραχνιάσει εἶναι τό καλύτερο έργαλεῖο γιά τήν ἐξήγηση τῶν καπιταλιστικῶν κρίσεων καί ἀντιφάσεων. Σήμερα πού ἐκ τῶν πραγμάτων ἐπανέρχεται δικαιωματικά στό προσκήνιο, γιά τήν ἄμεση ἀντιμετώπισή του ἡ παλιά ψυχανάλυση ἀντικαθίσταται ἀπό ἕνα μῖγμα παραψυχολογίας, μεταφυσικῆς, σύν μιά μικρή δόση θετικῆς ἐπιστήμης – τραβηγμένης ἀπό τά μαλλιά - ὡς ἐπίχρισμα ὀρθολογισμοῦ. Βλέπε conspiracy theories. Εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ ἔκρηξη αὐτῶν τῶν ἰδεολογικά μετέωρων θεωριῶν συμπίπτει μέ τήν εἴσοδό μας στήν λεγομένη ἐποχή τῆς "πληροφορίας" καί τήν ἀπουσία διανόησης; Ἐν μέσῳ διοχέτευσης κάθε εἴδους ἄχρηστων «πληροφοριῶν», ἡ γνώση καί οἱ ίδέες ἐκτοπίζονται ἤ μένουν στάσιμες καί ὑφίστανται μιά ἰδιότυπη ἀστυνόμευση ἀπό τίς θεωρίες συνωμοσίας, οἱ ὁποῖες διεκδικοῦν μερίδιο στό νά θέτουν κοινωνικά καί πολιτικά ἐρωτήματα καί νά δίνουν τίς εὔληπτες γιά τήν μάζα καί βολικές γιά τό σύστημα ἀπαντήσεις.
Σὲ ἕνα τέτοιο πλαίσιο εἰκονικῆς πραγματικότητας παρατηροῦμε: Πραγματικὲς θεωρίες συνωμοσίας, ἀνάλογης «σοβαρότητας» μὲ τὰ προαναφερθέντα ὁράματα καὶ ἱστορίες γιὰ Νεφελίμ, μή λαμβάνοντας ὑπ’ὄψιν ὑπαρκτούς κοινωνικούς καί πολιτικούς νόμους, νά «βλέπουν» πίσω ἀπὸ τὴν σύγχρονη κρίση νὰ μάχονται μεταξύ τους οἱ Ἑβραῖοι ἐκπρόσωποι τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ τομέα μὲ τοὺς Ἑβραίους ἐκπροσώπους τοῦ διεθνοῦς πολιτικοῦ κατεστημένου. Τοποθετήσεις πού παρουσιάζονται ὡς ἀντινεοταξικές, χρησιμοποιώντας «ἀντιστασιακὰ» πυροτεχνήματα. Στηριγμένες στόν χειρισμό προβληματικῶν - ἀφοῦ ἀποκόπτονται ἀπό τήν λογική – συναισθημάτων καί τό ποδοπάτημα τῆς τελευταίας, ἀποτελοῦν τό κατάλληλο ἔδαφος γιά να παραχθῆ ἕνας ἀπολίτικος πολτός. Οἱ φαντασιοπληξίες, οἱ γενικεύσεις, τὰ λογικὰ ἅλματα ποὺ περιλαμβάνουν, τὶς καθιστοῦν στὴν πράξη Πέμπτη Φάλαγγα τοῦ συστήματος, ἀφοῦ συντελοῦν στήν παραπληροφόρηση, τόν ἐντυπωσιασμό, τήν ἀδράνεια καί τήν πνευματικὴ ἀποχαύνωση τοῦ κόσμου.
Οἱ πραγματικοὶ συνωμοσιολόγοι, ὡς ἀπολίτικα ὄντα ἀσχολούμενα μέ τήν πολιτική παράγουν τήν χειρότερη μορφή της. Κατ’ οὐσίαν ἐγκάθετοι καὶ ὑπηρέτες τῆς ἐξουσίας, παρὰ τοὺς μαϊμουδένιους μύδρους ποὺ αὐτή ἐξαπολύει ἐναντίον τους, ὑπολείπονται τῶν πολιτικοποιημένων ἀντιπάλων της στὴν εὐφυῒα καὶ τὴν λογικὴ ἐπεξεργασία τῆς πραγματικότητας, καὶ συνεπῶς εἶναι οἱ πλέον κατάλληλοι νὰ ἀποκοιμίσουν καὶ νὰ παραπλανήσουν τὸ χαμηλοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου καὶ ἐντέχνως ἀποβλακωθὲν κοινωνικὸ σῶμα. Διότι ὁ ἐκ φύσεως ἢ ἐξ ἀγωγῆς ἠλίθιος μόνο ἀπὸ ἕναν ἠλίθιο μπορεῖ νὰ πεισθεῖ καὶ νὰ χειραγωγηθεῖ.
Τὸ σύστημα, δὲν ἐνοχλεῖται μὲ τὴν δημόσια ἀναπαραγωγή τέτοιων θεωριῶν. Ἴσα ἴσα, τὴν ἀποδέχεται καί τήν ἐπιδιώκει. Ἡ ἐνασχόληση μὲ τέτοια πνευματικὰ κατακάθια παρουσιάζει πολὺ καλὰ ἀποτελέσματα στὴν δημιουργία παρηκμασμένων καὶ λωβοτομημένων ἐγκεφάλων, πανεύκολα χειραγωγίσιμων. Ἡ συντελούμενη ἔτσι πνευματικὴ ἀναπηρία προσδοκᾶ σὰν δεκανίκι καὶ μάννα ἐξ οὐρανοῦ τὴν «ἀποκαλυπτικὴ» καὶ μυθιστορηματικὴ γραφὴ κάθε πολυγραφότατου τηλεοπτικοῦ ἢ διαδικτυακοῦ ἀστέρα.
Ἀνάλογης ποιότητας συσκευασμένη τροφὴ γιὰ ἠλιθίους, διαφορετικῆς ὅμως τάξεως μεγέθους ἀφοῦ ἀπευθύνεται στοὺς «συνειδητὰ» ἀπολίτικους, εἶναι ἡ σωρηδὸν παρεχόμενη ἀπὸ ἀστρολόγους, μελλοντολόγους ποὺ κατέχουν περίοπτη θέση σὲ στῆλες τοῦ περιοδικοῦ τύπου, ὅπως καὶ ἀπό τήν σαβούρα τοῦ 99% τῶν τηλεοπτικῶν προγραμμάτων, πού ἀποτελοῦν καὶ αὐτὰ μία κατάκτηση τῆς λεγομένης «ἐλεύθερης» τηλεόρασης.
Ἔτσι ἡ σύγχρονη «πολιτικὴ» προωθεῖται ἀριστοτεχνικά, ἀφ’ ἑνὸς μέσῳ τῶν κυρίαρχων ΜΜΕ καὶ ἀφ’ἑτέρου μέσῳ μιᾶς σικέ «ἀντιπολίτευσης» μέ παραφιλολογία σκότους καὶ μυστηρίου ποὺ αὐτοχαρακτηρίζεται ὡς ἀντισυστημική καὶ ἀντινεοταξική.
Ἡ λεγόμενη Νέα Τάξη χρόνο μὲ τὸν χρόνο δὲν εἶναι πιὰ καὶ τόσο νέα, κοντεύει νὰ παλιώσει. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ ἀμφιλεγόμενος καὶ ἐξ ἴσου ἐπικοινωνιακὸς ὅρος «παγκοσμιοποίηση», ὁ ὁποῖος δαιμονοποιήθηκε ἀφοῦ μεθοδικὰ ἐπιδιώχθηκε ὡς σημεῖο ἀναφορᾶς τῶν πάντων ἡ ἔννοια τοῦ χρήματος. Ἡ συνεισφορά κάθε διαφορετικοῦ πολιτισμοῦ ἀποτιμήθηκε μόνο ἀπὸ τὴν δυνατότητα ἔνταξης καὶ ἀποδοχῆς του σύμφωνα μέ τίς ἀρχές τοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ. Μὲ τὶς παγκόσμιες ἀναταράξεις ποὺ ἔχουν ξεκινήσει, θὰ συνεχιστοῦν τὰ ἑπόμενα χρόνια καὶ εἶναι σημάδι ἀλλαγῶν σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, δὲν εἶναι καθόλου βέβαιο ὅτι ἡ μορφὴ τοῦ κόσμου θὰ εἶναι ὅπως κάποτε τὸν ὁραματίσθηκαν οἱ ἐμπνευστὲς τῆς Νέας Τάξης πού παραγνωρίζουν τό βαθύτατα ἱστορικό, πολιτικό καί πολιτισμικό ὑπόβαθρο τῶν κρίσεων. Ἡ διατήρησή της ὡς μπαμπούλα στὸ μυαλὸ τῶν ἀνθρώπων, μέσῳ τῆς συνωμοσιολογίας καί καταστροφικῶν σεναρίων πού ἐπεξεργάζονται κάποιοι τάχα σκοτεινοί ἐγκέφαλοι, καὶ ἡ ἀπολιτικότητα πού τὴν συνοδεύει, ἐξυπηρετεῖ ἀφάνταστα τὴν ἐπιβίωσή αὐτοῦ τοῦ ἰδεολογήματος πού μᾶς ἐπέβαλαν να ὀνομάζουμε Νέα Τάξη. Αὐτὴ εἶναι ἡ μεγάλη ὑπηρεσία πού προσφέρουν οἱ συνωμοσιολογικὲς θεωρίες. Ἐξυπηρετεῖται ἔτσι καί ἡ ταυτόχρονη ἐπιβίωση ὅλων τῶν συνωμοσιολόγων, πού παντοῦ διαβλέπουν σατανιστικούς ἀνθελληνικούς δακτύλους. Ἡ ψυχολογία ἑνὸς φόβου ἠλιθίων καὶ τῆς μαζικῆς ἀνασφάλειας, μαζί μέ τήν πολιτική ἀδράνεια, ἀποτελοῦν ἀντανάκλαση καὶ παράλληλα ἀνατροφοδοτοῦν τὸν φαῦλο κύκλο τῶν βλακωδῶν σεναρίων πού τίς παράγουν.
Ἡ ἐπιφανειακὴ κατὰ τῆς Νέας Τάξης «ἐπαναστατικότητα» οὐδόλως ἀνησυχεῖ τοὺς κρατοῦντες. Πρόκειται γιὰ μία «ἐπαναστατικότητα» ποὺ καθηλώνει στὸν καναπέ. Ἐδώ φαίνεται ἡ συμπληρωματικὴ λειτουργία τοῦ συστήματος καὶ τῶν κατ’ ὄνομα μόνο «ἀντιπάλων» του. Ἀλλά εἴπαμε, ἡ ἀντιπαράθεση εἶναι ἐπιφανειακή. Ἡ ἀποτελεσματικότητα καί ἡ πραγματική φύση αὐτῆς τῆς «ἀντίστασης» καί ἡ γνησιότητα τῆς «ἀμφισβήτησης» πού ἐκφράζουν οἱ πλήρως ἐλεγχόμενες θεωρίες συνωμοσίας, μπορεῖ νά παρομοιασθεῖ μέ τό πρόσφατο καί «συνωμοτικό» κλείσιμο ματιοῦ τοῦ παίκτη τῆς Δυναμό Ζάγκρεμπ πρός τόν παίκτη τῆς Λυών.
Ἡ θεωρία πώς πίσω ἀπὸ τὸ ληστρικὸ τραπεζικὸ σύστημα καθορίζουν τὰ πάντα οἱ Ἑβραῖοι καθόλου δὲν ἀνησυχεῖ τοὺς παγκόσμιους ληστές. Θὰ ἄρχιζαν νὰ ἀνησυχοῦν ἂν ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ξεκίναγε ἀπὸ μία ἐσωτερικὴ ἀπελευθέρωση –κάτι ποὺ καθίσταται ἀδύνατον μὲ τις ἰσχυρές δόσεις φόβου καί τὴν συνεχῆ ἀνακάλυψη καὶ παραγωγὴ σωτήρων, ἐχθρῶν καὶ προδοτῶν- τὸ προαπαιτούμενο κάθε ριζικῆς ἀνατροπῆς, προχωροῦσε πρός την πνευματική του αὐτοτέλεια φασκελώνοντας τίς αὐτόκλητες «αὐθεντίες» καί «εἰδικούς», καί συνειδητοποιοῦσε τήν ἐκμετάλλευσή του μὲ ὅρους πολιτικούς. Διότι τότε τὰ ἑπόμενα βήματά του θὰ ἦταν μοιραῖα γιὰ τοὺς πραγματικοὺς ἐξουσιαστές. Σαφῶς βολικότερη λοιπόν ἀπό τήν πολιτική μιά «ἀντινεοταξική ἤ ἀντιεβραϊκή ἀντίσταση» σέ διάφορες μορφές, περιοδικά, βιβλία ἐπί βιβλίων, ἐνημέρωση μέ ραδιοτηλεοπτικές γκριμάτσες, κραυγές καί χλευασμούς σέ συνέχειες, μηνύματα μέσῳ πληκτρολογίου καί κινητοῦ, ἄντε καί κάνα γιαούρτι.
Ἡ καλύτερη καὶ πιὸ ἀποτελεσματικὴ ἀντιμετώπιση τῶν διακινητῶν θεωριῶν συνωμοσίας εἶναι εἴτε ἡ γελοιοποίηση εἴτε ἡ πλήρης περιφρόνησή τους. Μὲ τὴν ἀντιπαράθεση σὲ ζητήματα ἐξ ὁρισμοῦ βλακώδη, ὅπως ἡ προέλευση τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὸ διάστημα, ἢ ὅτι ἡ ρίζα κάθε κακοῦ ἀπὸ κτίσεως κόσμου ἔχει ἑβραϊκὰ χαρακτηριστικά, ἡ πνευματικὴ καθυστέρηση ἐξαπλώνεται καὶ παγιώνεται ὡς πνευματικὴ ἀνησυχία, ὁ δέ προβληματισμὸς καὶ ἡ πολιτικὴ δράση ἀντικαθίστανται ἀπὸ ἕναν πολιτικὸ αὐνανισμό.
Παρόμοια φαινόμενα εὐδοκιμοῦν ἰδιαίτερα στά καθ’ ἡμᾶς, κυρίως λόγῳ τῆς πολιτικῆς ὑπανάπτυξης πού τὸ ἴδιο το ἑλλαδικό κράτος –μέ τήν ἀδράνεια τῆς ἀριστερᾶς - διαχρονικὰ ἐπεφύλαξε στοὺς ὑπηκόοους του. Στό ρεπερτόριο τῶν στημένων συνωμοσιολόγων, πού ἐπιτίθενται στήν ἑλληνική κοινωνία καί τήν ἀπομυζοῦν ἀπό τίς τελευταῖες ἱκμάδες ἀντίστασης, ἔχει εἰσχωρήσει καί ἡ ἄνευ πολιτικοῦ καί ταξικοῦ περιεχομένου ἀντιμνημονιακή ρητορεία.
Μία κοινωνία ἄβουλη, παρηκμασμένη, συνηθισμένη νὰ τὴν κολακεύουν, προσλαμβάνει και συγχέει μαζί μέ τόν πολιτικό λόγο καί τὸν παρακμιακὸ. Τον δεύτερο εκλαμβάνει καί ὡς λόγο «αὐθεντίας», τὴν ὁποία ἐπιδοκιμάζει μὲ σχόλια ἀπρόσωπα ἀλλὰ διθυραμβικά. Εὐχαριστημένος ὁ τρομοκρατημένος ἄνθρωπος, πού πλέον δὲν χρειάζεται νὰ κουράζει τὸ μυαλὸ του, προστρέχει στὸν λόγο τῆς «ἀντιστασιακῆς» αὐθεντίας μὲ ἀνακούφιση. Ἡ κοινωνία τῆς "πληροφορίας" παρέχει αὐτή τήν δυνατότητα ἀφειδῶς.
Κάτω ἀπὸ μία ὑποτιθέμενη ἀντιμνημονιακή ὀμπρέλα, μέ τήν ἐπίκληση ἑνός ἀνέξοδου, ἀσαφοῦς καί ὑπόπτου περιεχομένου «πατριωτισμοῦ» ὡς περιτύλιγμα, στριμώχνονται ἄτομα καὶ σχήματα ποὺ ξεφυτρώνουν μὲ χαρακτηριστικὴ εὐκολία, ἄνευ ἰδεολογικῆς συνοχῆς καί στίγματος, κόντρα σὲ κάθε λογική. Μαζὶ μὲ ἀπελπισμένους, γνήσια ἀπογοητευμένους, πολλοὺς καλῶν προθέσεων ἀφελεῖς, καὶ τοὺς ἀγανακτησμένους γιὰ λόγους «δημοσιογραφικοῦ» βιοπορισμοῦ, ἔχουμε πάσης φύσεως λαμόγια ἀπό τόν ἐκδοτικό καί μή χῶρο χρεωμένα μέχρι τόν λαιμό πού ἀφησαν τούς ἐργαζόμενους ἀπλήρωτους γιά μῆνες καί ξιφουλκοῦν κατά τοῦ μνημονίου ἀνανίπτοντας «πατριωτικά», ἰδεολογικοὺς ἀπογόνους ταγματασφαλιτῶν τῆς Κατοχῆς πού «ἀγωνίζονται» πρώτη φορά μετά ἀπό 65 ὁλόκληρα χρόνια γιὰ τὴν καταβολὴ τῶν γερμανικῶν ἀποζημιώσεων, τήν διάδοχη τάξη τοῦ τότε μαυραγοριτισμοῦ νά κατηγορεῖ ἐκλεγμένους ἀντιπροσώπους ὡς broker, ἄτομα ποὺ ἀναμασοῦν συνεχῶς φληναφήματα γιὰ τὸν προδοτικὸ ρόλο τῶν κομμουνιστῶν νά καπηλεύονται ξεδιάντροπα τίτλους καὶ συνθήματα ἐαμικῶν ἀντιστασιακῶν ὀργανώσεων γιὰ νὰ παρουσιάσουν σύγχρονο «ἀντιστασιακὸ» κατὰ τῆς Νέας Τάξης λόγο. Γιὰ ὁρισμένους οἱ Ἑβραῖοι εἶναι οἱ πρωταίτιοι καὶ πρωταγωνιστὲς τῆς σημερινῆς κρίσης, ἀποτελοῦν δὲ τὸν προαιώνιο ἐχθρό τοῦ ἑλληνισμοῦ. Καιρὸς νὰ τελειώνουμε μὲ ὅλες αὐτὲς τὶς μποῦρδες, σῆμα κατατεθὲν τῶν ἀνθελλήνων, πού πέρα τοῦ ὅτι ἐγγυῶνται μία σειρὰ μνημονίων ἀποτελοῦν τὸ καλύτερο ἐχέγγυο γιὰ τὴν ἀφετηρία ὅλων τῶν κακῶν, τὴν παράταση τῆς πνευματικῆς μας ἀναπηρίας. Διότι …
« …ὁ ἄρρωστος νοῦς πού ἀδειάζει, δὲν χρειάζεται μακρύ καιρὸ γιὰ νὰ γεμίσει μὲ τὴν τρέλλα…». Γ. Σεφέρης ( Σαλαμίνα τῆς Κύπρος )
μελετώντας κανείς μέ ιστορικό παραλληλισμό τά:
ΑπάντησηΔιαγραφή1)τήν εβραική ιστροια μέσω τόύ Ιερού Βιβλίου τής Παλαιάς Διαθήκης.
2) τήν Ορθόδοξη Χριστιανική Εσχατολογία από κείμενα τών Αγίων.
3) τήν σύγχρονη οικονομική καί πολιτικοιδεολογική ευρωπαική ιστορία
4) καί πρωτόκολλα τών σοφών τής σιών,καταλήγει στό ασφαλές συμπέρασμα πώς οί αντίχριστες δυνάμεις,τής νεκρής θρησκείας τού Ιουδαισμού καί τού σωβινιστικού καί ρατσιστικού εθνικισμού τών ιουδαίων,έχουν αυταπόδεικτη σχέση συνωμοσίας,γιά τήν επιβολή τής παγκόσμιας κυβέρνησης "δικαιοσύνης καί ισότητας",μετά τήν καταστροφή τών εθνικών πολιτισμών καί εθνικών οικονομιών...