28η Ὀκτωβρίου 1940

Χρόνια μας Πολλά. Ἐπέτειος τοῦ ΟΧΙ σήμερα. Οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς τό ἔχουμε συνδέσει μέ τόν Ἰωάννη Μεταξά. Δέν θά ἀσχοληθῶ σήμερα μέ τό ΟΧΙ τοῦ Μεταξᾶ, καί φυσικά δέν θά τό ἀμφισβητήσω ὅπως εἶναι τό πρῶτο πού κάνουν ὁρισμένοι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, τήν προσοχή μου τραβᾶνε κάποια ἄλλα ΟΧΙ, πιό οὐσιαστικά, ἀνώνυμα καί ἐπώνυμα, ἀνθρώπων λαϊκῶν.

α) Μητροπολίτης Αθηνῶν Χρύσανθος Φιλιππίδης -ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ 40.Δέν ξέρω γιατί αὐτός ὁ ἄνθρωπός μοῦ βγάζει ἕναν θαυμασμό, ἕναν ἰδιαίτερο σεβασμό. Δέν εἶπε ἕνα ἀλλά περισσότερα, πραγματικά βροντερά και δύσκολα ΟΧΙ.Διαβάζοντας τό ἔργο τῆς Διδούς Σωτηρίου εἶχα γράψει πρίν λίγο καιρό μία ἀνάρτηση, http://katotokerdos.blogspot.com/2009/09/1881-1949.htmlκυρίως γιά τήν θαυμαστή δραστηριότητά του στόν Πόντο . Ὁ Χρύσανθος Φιλιππίδης δέν σταμάτησε ἐκεῖ. Ἦρθε στήν Ἑλλάδα καί ἔγινε Ἀρχιεπίσκοπος. Μία λιτή περιγραφή τῆς παρουσίας του στήν Ἀθήνα ὅταν μπῆκαν οἱ Γερμανοί, ἡ ἄρνησή του νά ὁρκίσει τήν προδοτική κυβέρνηση, ὅπως καί ἡ ἀντιστασιακή του δραστηριότητα –γιατί ὁ Χρύσανθος δεν λάκισε - βρίσκονται στήν ἀνάρτηση τῆς ἱστοσελίδας http://www.asxetos.gr/article.aspx?i=1302  

Οἱ ἀνοιχτές φλέβες τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς (1) -Ἐντουάρντο Γκαλεάνο

Ἀπόσπασμα ἀπό τό ὁμότιτλο βιβλίο τοῦ Ἐντουάρντο Γκαλεάνο σέ μετάφραση Φώντα Κονδύλη


...Ἡ ὑπανάπτυξη, ἔλεγε ὁ Τσέ Γκεβάρα, εἷν’ ἕνας νάνος μέ πελώριο κεφάλι καί μ’ὁλοστρόγγυλη κοιλιά. Τά ἰσχνά πόδια του καί τά κοντά χέρια του δέν ἐναρμονίζονται μέ τό ὑπόλοιπο κορμί του. Ἡ Ἀβάνα ἄστραφτε, οἱ κάντιλακ βοοῦσαν μεσ’ τίς πολυτελεῖς λεωφόρους της καί μέσα στό μεγαλύτερο καμπαρέ τοῦ κόσμου οἱ ὀμορφότερες βεντέτες λικνίζονταν στό ρυθμό τῶν τραγουδιῶν τοῦ Lecuona. Ταυτόχρονα στήν κουβανέζικη ὕπαιθρο, ἕνας μόνο ἀγροτοεργάτης στούς δέκα μποροῦσε νά πιεῖ γάλα, μόλις τό 4% τοῦ πληθυσμοῦ ἔτρωγε κρέας καί σύμφωνα μέ τό Ἐθνικό Συμβούλιο τῆς Οἰκονομίας, τά τρία πέμπτα τῶν ἐργατῶν ἀμοίβονταν μέ μισθούς τρεῖς ἤ τέσσερεις φορές κατώτερους ἀπό τό κόστος ζωῆς.

Ἡ ζάχαρη δέν δημιούργησε παρά νάνους. Γέννησε ἔτσι καί γίγαντες ἤ τουλάχιστον, συνέβαλε στήν αὔξησή τους σέ μεγάλο βαθμό. Ἡ ζάχαρη τῆς τροπικῆς λατινικῆς Ἀμερικῆς συνέβαλε τεράστια στή συσσώρευση κεφαλαίων πού ἐπέτρεψαν τή βιομηχανική ἀνάπτυξη τῆς Ἀγγλίας, τῆς Γαλλίας, τῆς Ὀλλανδίας ἀλλά καί τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Ἀντίθετα, σακάτεψε τήν οἰκονομία τῆς βόρειο-ἀνατολικῆς Βραζιλίας καί τῶν Ἀντιλλῶν καί ἀποφάσισε τήν ἱστορική καταστροφή τῆς Ἀφρικῆς. Τό ἐμπορικό τρίγωνο μεταξύ Εὐρώπης, Ἀφρικῆς καί Ἀμερικῆς εἶχε ὡς κίνητρο τό ἐμπόριο τῶν σκλάβων πού προορίζονταν γιά τίς ζαχαροφυτεῖες. « Ἡ ἱστορία μερικῶν κρυστάλλων ζάχαρης εἶναι ὁλόκληρη ἕνα μάθημα πολιτικῆς οἰκονομίας, πολιτικῆς ἀλλά καί ἠθικῆς» ἔλεγε ὁ Auguste Cochin.

3 Ἐπονίτες -Πολεμᾶμε καί τραγουδάμε

Στίς 23 Αὐγούστου 1944 μετά τήν ἀστραπιαία σοβιετική ἐπίθεση, ὁ Ἀντονέσκου στήν Ρουμανία συνθηκολογεῖ, ἡ Τουρκία βγαίνει ἀπό τήν οὐδετερότητα, ἡ δέ Βουλγαρία ἀλλάζει στρατόπεδο. Το καράβι ἀρχίζει να βυθίζεται και ἀρχίζουν οἱ ἐγκαταλείψεις. 3 ἡμέρες μετά, στίς 26 Αὐγούστου, ἐκδίδεται ἡ γενική διαταγή ἀποχώρησης τῶν γερμανικῶν δυνάμεων ἀπό τήν Ἑλλάδα. Ἡ ἀποχώρηση ἡ ὁποία ὁλοκληρώθηκε στίς 12 Ὀκτωβρίου 1944 εἶναι ἀρκετά ἐνδιαφέρουσα, χωρίς ἰδιαίτερα προβλήματα γιά τίς γερμανικές δυνάμεις, σέ ἀντίθεση μέ ὅτι θά περίμενε κανείς.

Ἀπό τά ἑλληνικά νησιά οἱ Γερμανοί κατευθύνονται στήν Ἀθήνα γιά νά προχωρήσουν ἔπειτα πρός τήν Γιουγκοσλαυία. Καθώς διασχίζουν τίς θάλασσες, τά βρετανικά ἀεροπλάνα πετοῦν ἀπό πάνω τους χωρίς νά τούς χτυποῦν. Τό ἴδιο καί τά ὑποβρύχια. Οἱ ἀνθρώπινες ἀπώλειες εἶναι μηδαμινές καί ὁ ὁπλισμός ἄθικτος. Αὐτό ἐπιφέρει τίς διαμαρτυρίες τῶν Ρώσων, ἀναγκάζοντας τούς Ἄγγλους νά βομβαρδίσουν μετά τίς 20 Σεπτεμβρίου τά ἀεροδρόμια τοῦ Τατοῒου, τῆς Ἐλευσίνας καί τοῦ Καλαμακίου. Γιά τά μάτια τοῦ κόσμου. 

Ἄρνηση

τοῦ Ἀριστείδη Ἀνδρόνικου

Σκηνή Πρώτη: Ἐκεῖνος διαβάζει τό ἀντρικό περιοδικό. Ἐκεῖ ὅπου ὅλες οἱ γυναῖκες εἶναι πάνω ἀπό 1.80 , ξανθές , γυαλιστερές , πρόθυμες , τέλειες σάν πλαστικές κοῦκλες. Κοιτάζει δίπλα του. Ἐκείνη δέν εἶναι τέλεια σάν πλαστική κούκλα. Τήν ἀπεχθάνεται , γιατί τοῦ ἔμαθαν ὅτι μία τέτοια γυναίκα ἁρμόζει στούς ἀποτυχημένους. Τή μισεῖ γιατί στά μάτια τοῦ εἶναι ἡ ὑπενθύμιση τῆς ἀποτυχίας του. Ἐναλλακτική λύση: Αὔριο νά δουλέψει σάν σκλάβος, νά γλείφει τό ἀφεντικό, νά ρουφιανέψει τούς συναδέλφους, μπάς καί πάρει μία αὐξησούλα, μέ τήν ὁποία θ’ ἀγοράσει τό αὐτοκίνητο πού στίς διαφημίσεις συνοδεύεται πάντα ἀπό τέλειες πλαστικές γυναῖκες. Ἴσως ἔτσι ἀποκτήσει καί μία τέλεια πλαστική γυναίκα. Πράξη μιμητικῆς μαγείας. Ἀρχαία ὅσο καί ὁ ἄνθρωπος. Μοντέρνα ὅσο καί ἡ τηλεόραση plasma πού δείχνει τίς διαφημίσεις. 

Ἀνορθόδοξος πόλεμος καί ἰδεολογικό ἀντάρτικο

4 ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΙΤΣΙΚΗ

ΓΙΕΛΤΣΙΝ-ΣΗΜΙΤΗΣ : Ὁ μέθυσος καί ὁ λογιστής. ( τεῦχος 31-ΑΝΟΙΞΗ 2004)

Κάθε φορά πού τελειώνει ὁ ποδοσφαιρικός ἀγών τῶν ἐκλογῶν διερωτώμεθα: ἀξίζει τόν κόπο νά πληρώνωμε τόσο ὑψηλούς μισθούς σέ τόσους βουλευτές – ποδοσφαιριστές, 300 ἀτόμων, γιά νά ἐπιστρέψωμε μετά τόν ἀγῶνα στήν γκρίζα ζωή τῆς ἀπελπιστικῆς καθημερινότητας; Καί τώρα φανταζόμεθα τό 1943 τό Βερολῖνο καί τίς γερμανικές πόλεις νά κατακλύζονται ἀπό 11 ἑκατομμύρια Γερμανῶν ( ὅπως τόν Μάρτιο τοῦ 2004 στήν Ἱσπανία) ἐπειδή οἱ δολοφόνοι τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Σαράφη-Μπίν Λάντεν στήν κατακτημένη ἀπό τούς Γερμανούς Ἑλλάδα ἐτόλμουν νά προβοῦν σέ πράξεις τρομοκρατίας κατά τοῦ φιλειρηνικοῦ γερμανικοῦ λαοῦ. Ὄχι στήν τρομοκρατία ἐφώναζε στούς δρόμους τοῦ Βερολίνου ὁ γερμανικός ὄχλος πού τά παιδιά του ἐμάχοντο γιά τήν ἐλευθερία στά διάφορα μέτωπα τῆς Εὐρώπης. Οἱ βουλευτές ὁμιλοῦν γιά δημοκρατία ἀλλά ποτέ δέν ἀσχολοῦνται μέ τό πρόβλημα τῆς ἐξαφανίσεως τοῦ Ἕλληνος καί τοῦ ἑλληνισμοῦ. Τό πρόβλημα δέν εἶναι οἱ μισθοί, δέν εἶναι τά ράντσα στά νοσοκομεῖα, δέν εἶναι οἱ ἐλλιπεῖς συντάξεις, δέν εἶναι ἡ ἀνεργία οὔτε κάν ἡ ἐθνική ἀνεξαρτησία. Ὅλοι γνωρίζομε ὅτι ἕνα εἶναι τό ἀφεντικό, ἡ Ἀμερική, καί ὅποιος πολιτικός τολμήση νά τῆς σηκώσει κεφάλι θά τό χάση, ὅποιος Γιωτόπουλος ἐναντιωθῆ θά καταλήξη στόν Κορυδαλλό. 

Πρόβατο ἤ ἀμοιβάδα;

Ἄς ἀποπειραθοῦμε μία μικρή σύγκριση στίς προεκλογικές περιόδους τά τελευταῖα χρόνια, ἀπό τό 1974 καί μετά.

Θυμᾶμαι τήν ἀφ’ ὑψηλοῦ κριτική τῶν πάσης φύσεως εἰδικῶν, τῶν «πνευματικῶν» ἀνθρώπων, τῶν κατ’ ἐπάγγελμα ἀσχολουμένων μέ τά κοινά. Βρίσκανε χαρακτηριστικά καί στοιχεῖα παρακμῆς, καθυστέρησης σέ σχέση μέ ἀντίστοιχες προεκλογικές περιόδους σέ χῶρες τῆς Εὐρώπης. Μέσα ἀπό ἐφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις ὅλο καί συχνότερα ἐπαναλάμβαναν τήν ἀπορία τους, ἐξέφραζαν τόν καημό καί τήν ἀγωνία τους, πότε ἐπιτέλους θά ἀσχοληθοῦμε σοβαρά μέ τό νόημα τῶν ἐκλογῶν, θά συζητήσουμε γιά τά προγράμματα τῶν κομμάτων, τά προβλήματα τῆς καθημερινότητας. Πότε θά πάψει ὁ κόσμος νά τρέχει σάν τά πρόβατα νά γεμίζει τίς πλατεῖες κουνώντας πλαστικές σημαῖες, πότε θά σταματήσει ἡ μετακίνηση τῶν ὀπαδῶν μέ ποῦλμαν ἀπό πόλη σέ πόλη. Ὅλα αὐτά κάποτε θά ἔπρεπε νά πᾶνε στήν μπάντα, νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἔννοια τῆς πραγματικῆς δημοκρατίας, νά ἀνέβουμε πολιτιστικά ἀπό τό ἐπίπεδό του παθητικοῦ χειροκροτητῆ καί τῆς προσωπολατρείας στό ἐπίπεδό τῆς ἐνεργοῦ καί συνειδητοποιημένης συμμετοχῆς. 

Ἡ εἰκόνα ἔχει ἀλλάξει. Οἱ πλαστικές σημαῖες καί οἱ ἀφίσες ἔχουν μειωθεῖ στό ἐλάχιστο. Οἱ ἀνοιχτές συγκεντρώσεις χρόνο μέ τόν χρόνο φθίνουν. Δέν εἶναι ὅμως δύσκολο νά ἀντιληφθεῖ κάποιος ὅτι ἡ ἀπουσία πραγματικῆς συζήτησης, οὐσιαστικῆς πολιτικῆς ἀντιπαράθεσης παραμένει. Ὄχι μόνο παραμένει, ἀλλά καί ἐντείνεται.
Οἱ δημοσκοπήσεις καί τά exit poll βρίσκονται στό κεντρικό σημεῖο τῆς προεκλογικῆς ἀντιπαράθεσης. Δημοσκόποι, ἐπικοινωνιολόγοι ξεφυτρώνουν σάν τά μανιτάρια, μέ ὕφος βαρύγδουπο παίρνουν θέση ἀνάμεσα σέ πολιτικούς καί κομματικούς ἐκπροσώπους, ἀνάμεσα σέ πανεπιστημιακούς καθηγητές καί λοιπούς ἐπιστήμονες ἀναλαμβάνοντας νά μεταγγίσουν καί σέ μᾶς λίγη ἀπό τήν σοφία τους, νά μᾶς ἐξηγήσουν τί εἶναι δημοκρατία. Φτάσαμε στό σημεῖο νά ἀκοῦμε ἀπό τήν κάθε λινάτσα, ὅτι ἡ ἀπαγόρευση τῶν δημοσκοπήσεων – μίας ἀνατριχιαστικά προπαγανδιστικῆς καί ἀντιδημοκρατικῆς ἐπιχειρηματικῆς δραστηριότητας καί διαδικασίας- ἀποτελεῖ πλῆγμα γιά τήν δημοκρατία. Αὐτοί πού χρόνια πρίν ἐπέκριναν τήν καθυστερημένη νεοελληνική πραγματικότητα γιά τήν ἀδυναμία της νά συμβαδίσει μέ τά πολιτικά εὐρωπαϊκά δρώμενα καί ἤθη, τώρα ἐντός τοῦ σημερινοῦ βάλτου εἴτε ὑπερθεματίζουν εἴτε συναινοῦν σιωπηλά. Τό δημοσιογραφικό συνάφι διαμαρτύρεται ἐντόνως γιά τήν ἀντιδημοκρατική φίμωση τῶν ἑταιρειῶν δημοσκοπήσεων. Καί πολύ σωστά ἀφοῦ ἡ μέτρηση – διαμόρφωση τῆς κοινῆς γνώμης ἔχει τήν ἰσχύ καί τό εἰδικό βάρος «εὐρωπαϊκοῦ κεκτημένου!!!

Οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς πού θεωροῦσαν τήν προσωπολατρεία σάν κίνδυνο γιά τήν πραγματική δημοκρατία, σήμερα λατρεύουν καί ἐκστασιάζονται μπροστά στά νούμερα, στά ποσοστά , τά γραφήματα τῶν δημοσκόπων καί τίς ἀναλύσεις τῶν ἐπικοινωνιολόγων. Ἄν ἐπιδιωχθεῖ νά ἀπαγορευθεῖ ὁ στοιχηματισμός γιά τά ποσοστά πού θά λάβουν στήν κάλπη τά διάφορα κόμματα, ὅλο αὐτό τό συνοθύλευμα εἶναι ἱκανό νά μᾶς καλέσει νά κατεβοῦμε σέ ἀπεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι γιά τήν καταπάτηση τοῦ στοιχειώδους δημοκρατικοῦ δικαιώματος τοῦ τζόγου.

Ἡ παρακολούθηση αὐτῶν τῶν «ἐρευνῶν» συνιστᾶ πολύ μεγαλύτερη παθητικοποίηση τοῦ πολίτη σέ σχέση μέ τό παρελθόν. Αὐτό εἶναι καί τό ἐπιδιωκόμενο. Ἡ οὐσία τῆς δημοκρατίας ἐξευτελίζεται στόν πυρήνα της, ἀπό ὅσους πολιτικούς συμμετέχουν σέ τέτοιες στημένες συζητήσεις, ἀπό τόν παθητικό τηλεθεατή, ἀκροατή, ἀναγνώστη, καί κυρίως ἀπό τό 99,9999% τῶν δημοσιογράφων, αὐτῶν τῶν ξεπουλημένων καί ξεφτιλισμένων ἀργυρώνητων γραφίδων. Ἀλλά καί ἀπό σένα τόν ἴδιο. Δέν θές νά σοῦ